Ρωγμές ανοίγουνε τα μάτια
αφήνοντας πληγές, που καίνε.
Μαχαίρια που πονούν οι πράξεις
όλα τα ανείπωτα, τα λένε.
Πώς η καρδιά σου αντέχει,
πώς το μυαλό σου λησμονά;
Τροχιά θανάτου, έγιναν όλα
αίμα σταλάζει στη σιγαλιά.
Κραυγή το δίκιο χάνεται
μέσα σε πόλεις μοναχικές.
Παντού δρόμοι - μονόδρομοι
ορίζουν υπόγειες διαδρομές.
Χέρια παιδιών απλώνονται
ζητούν το χάδι κι εκλιπαρούν,
ζητούν σημάδι να μεγαλώσουν
θέση στον ήλιο για να βρουν.
Γρανάζια έγιναν τα πάντα τώρα
σε μηχανές που αγκομαχούν.
Πλούτο παράγουν ώρα την ώρα
και για το κόστος αδιαφορούν.
Κι εσύ, κοιμάσαι ύπνο δικαίου
κι εσύ νομίζεις πως θα σωθείς...
Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει
αν εσύ δεν κινηθείς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!