Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βιβλίο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βιβλίο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
 Ένας ύμνος στη φιλία

Ένας ύμνος στη φιλία


 

Αρχική photo by Sincerely Media on Unsplash


Σήμερα θέλω να σας παρουσιάσω ένα διαχρονικά επίκαιρο βιβλίο, που κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν πρέπει να λείπει από καμία βιβλιοθήκη. Ένα χαστούκι στο ρατσισμό και το φασισμό μέσα από την πένα του Τζον Μπόιν. Πρόκειται για "Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα" που απευθύνεται σε ανθρώπους από 13 ως 113 χρόνων.

Είναι μια ιστορία, ύμνος στη φιλία και την αδελφικότητα που διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Πρωταγωνιστής είναι ο οχτάχρονος Μπρούνο γιος Γερμανού στρατιωτικού που μετακομίζει με την οικογένειά του στο Ούστβιτς το σημερινό Άουσβιτς. 

Στη νέα γειτονιά το σπίτι του βρίσκεται να συνορεύει με το στρατόπεδο συγκέντρωσης των Εβραίων κάτι που το παιδί ούτε γνωρίζει, ούτε και καταλαβαίνει γιατί κρατούνται εκεί φυλακισμένοι αυτοί οι άνθρωποι. Όπως δεν μπορεί να καταλάβει και το μίσος που τρέφει γι' αυτούς ο πατέρας του, που είναι ο Διοικητής του στρατοπέδου. 

Η μέρα που γνώρισε το Σμούελ, ένα εβραιόπουλο από την άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος, ήταν η μέρα που ξεκίνησε μια δυνατή και αγνή φιλία ανάμεσα στα δύο παιδιά που κάτω από άλλες συνθήκες θα έπαιζαν ξένοιαστα στην εξοχή. Όμως αυτά, τα χωρίζει αυτό το συρματόπλεγμα, κάτι που τα στεναχωρεί βαθιά. Έτσι, την τελευταία μέρα, πριν ο Μπρούνο επιστρέψει ξανά στο Βερολίνο, παίρνει την απόφαση να περάσει κρυφά από την άλλη πλευρά για να δει το φίλο του και να παίξει μαζί του. Από τότε κανείς δεν τον είδε...

Στον αναγνώστη δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσει τη ζωή μέσα στο στρατόπεδο έτσι όπως την είδε ο οχτάχρονος πρωταγωνιστής και γίνεται μια εξαιρετική καταγραφή των ανθρωπίνων σχέσεων μέσα στον παράλογο πόλεμο που βίωσε η Ευρώπη, ενώ η απαγορευμένη φιλία των δύο παιδιών, εξυμνείται με τρόπο μοναδικό κάνοντάς μας να κατανοούμε με ευκολία πόσο ανούσιοι όσο και επικίνδυνοι είναι οι διαχωρισμοί για την ανθρωπότητα. 

Ο συγγραφέας Τζον Μπόιν γεννήθηκε το 1971 στην Ιρλανδία και σπούδασε φιλολογία στο Trinity College του Δουβλίνου, ενώ παρακολούθησε σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο University of East Anglia, στο Norwich, όπου και δίδαξε αργότερα. "Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα" είναι το πρώτο του βιβλίο για παιδιά, που στην πραγματικότητα απευθύνεται σε μεγάλους ή αν θέλετε σε όλους.

Το βιβλίο θεωρείται εκδοτικό φαινόμενο, αφού εκδόθηκε σε πολλές γλώσσες και κυκλοφορεί σε 44 χώρες. Μάλιστα ήταν υποψήφιο για δέκα λογοτεχνικά βραβεία, ενώ έγινε και ταινία (απ' όπου και η ένθετη φωτογραφία).

Αν λοιπόν δεν το έχετε ήδη, αποκτήστε το και δωρίστε το!









[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
6 Σχόλια
Η Λία Νικολάου μιλά για την αλήθεια της ψυχής της και το βιβλίο της

Η Λία Νικολάου μιλά για την αλήθεια της ψυχής της και το βιβλίο της


 

i-lia-nikolaou-mila-gia-tin-alitheia-tis-psixis-tis-kai-to-vivlio-tis
original ghoto by Emma Matthews Digital Content Production on Unsplash

Πιστεύοντας πως οι συγγραφείς δεν χωρίζονται σε λογοτέχνες και μη, αλλά σε κείνους που καταθέτουν ψυχή και σε κείνους που γράφουν τυποποιημένα για να πουλάνε, θα σας παρουσιάσω την κουβέντα που έκανα με την καλή μου φίλη Λία Νικολάου για το βιβλίο της με τίτλο «Να μ’ αγαπάς» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Βακχικόν». Για μένα η Λία ήταν πάντα στο μυαλό μου σαν ένας άνθρωπος δοτικός, γεμάτος αγάπη, με εξαιρετικά κείμενα και ορθό λόγο. Σήμερα όμως σας παρουσιάζω τη φίλη μου τη Λία, τη συγγραφέα και την αλήθεια που κατέθεσε σε αυτή τη συζήτηση.

Λία μου υπήρξες blogger με δυνατή πένα και μας έχεις χαρίσει κατά καιρούς υπέροχα κείμενα. Η ιδέα του βιβλίου πώς προέκυψε;

Έγραφα από παλιά, πολύ πριν το blog, κυρίως ποιήματα. Κάποια στιγμή ξαφνικά η προτροπή ήρθε από ένα επίμονο όνειρο το οποίο έβλεπα για πολλές μέρες και ήταν σα να μου έλεγε πως ήρθε η στιγμή να γράψεις, όχι όπως έγραφες ως τώρα. Να γράψεις μια ιστορία και αυτή που είχα μέσα μου να βγάλω ήταν η ιστορία ενός ομόφυλου ζευγαριού. Έτσι ξεκίνησα να γράφω εντατικά κι αυτό λειτούργησε ως κάθαρση για μένα.

Με εντυπωσίασε πρέπει να σου πω το θέμα του βιβλίου, όχι μόνο επειδή το επέλεξες, γιατί το τόλμησες, αλλά και ο τρόπος που το χειρίστηκες.

Για μένα, αυτή είναι η αλήθεια μου που υπήρχε μέσα μου για πάρα-πάρα πολλά χρόνια. Από τα δεκαεννιά μου χρόνια που αποφάσισα ότι αυτό το σώμα, αναγκαστικά, θα φοράει η ψυχή μου και με αυτό πρέπει να μάθω να πορεύομαι, γιατί έτσι κι αλλιώς ερωτευόμουν αρσενικά, δεν ερωτευόμουν γυναίκες για να νιώθω πως πρέπει να αλλάξω οπωσδήποτε κάποια πράγματα, να κάνω δηλαδή διόρθωση φύλου (φυλομετάβαση). Οπότε, πορεύτηκα κάπως έτσι και το φύλαξα μέσα μου σιωπηλά όλο αυτό. Όταν ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο άρχισα να συνειδητοποιώ και το τι μέλει γενέσθαι αν τυχόν προκύψει να εκδοθεί. Και άρχισα να τα επεξεργάζομαι όλα αυτά μέσα στο μυαλό μου, παίρνοντας την απόφαση πως ήταν καιρός να βγει η αλήθεια, από το δικό μου στόμα προτού υπάρξουν φήμες. Οπότε το συζήτησα με τον άντρα μου, ο οποίος γνώριζε έτσι κι αλλιώς τη «διαφορετικότητά» μου, κατόπιν το αποκάλυψα στα παιδιά μου τα οποία δεν γνώριζαν και από εκεί και μετά η αλήθεια μου είναι έξω!

Είναι καταπληκτικό ότι ξεκίνησε το βιβλίο ως μια ιδέα που λειτούργησε σαν μοχλός, σαν εφαλτήριο αλήθειας και κάθαρσης!

Ναι, ήταν καιρός πια να βγει η αλήθεια, αρκετά το βίωσα μόνη μου όλο αυτό. Έπρεπε να ειπωθεί.

Αυτό που εισπράττω εγώ ως αποδέκτης, σαν αναγνώστης αν θες, είναι ότι η ιστορία που περιγράφεις στο βιβλίο έχει και κομμάτι της δικής σου ψυχής.

Ακριβώς έτσι, ναι! Ο ένας ήρωας, ο αφηγητής, είναι το alter ego μου.

Μήπως λοιπόν γι’ αυτό το βιβλίο σου έχει μια γλυκιά, ενθουσιώδη και αγαπησιάρικη θα έλεγα υποδοχή από τους αναγνώστες;

Ναι, ναι πράγματι! Με έχει συγκινήσει απίστευτα αυτό! Δεν το περίμενα να αγγίξει τόσες πολλές ψυχές, να αγγίξει τόσους πολλούς ανθρώπους και το συγκλονιστικό για μένα είναι ότι αγγίζει και ετεροκανονικούς. Γιατί, να σου πω την αλήθεια περίμενα ότι το κοινό θα είναι λίγο περιορισμένο. Ωστόσο, είναι μια ιστορία αγάπης και η αγάπη δεν έχει φύλο γι’ αυτό και έχει αγγίξει τόσο πολλούς ανθρώπους που, ειλικρινά, με έχει συγκλονίσει.

Έχεις δηλαδή κάποια εικόνα σχετικά με τους αναγνώστες, αν είναι περισσότερα τα άτομα που ανήκουν στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ή τα ετεροκανονικά που το διάβασαν και το αγάπησαν;

Ναι και μπορώ να πω πως είναι μοιρασμένοι οι αναγνώστες στο πενήντα – πενήντα κάτι που με κάνει τόσο χαρούμενη. Λαμβάνω καθημερινά δεκάδες μηνύματα από όλο το φάσμα ανθρώπων που τους άρεσε το βιβλίο!

Αυτό σημαίνει πως περνάει το βιβλίο το μήνυμα της αγάπης. Αυτό το κεντρικό μήνυμα που πρέπει όλοι να έχουμε σαν οδηγό μας.

Έτσι συμβαίνει. Ήθελα να περάσω το μήνυμα πως η αγάπη είναι το κυρίαρχο συναίσθημα του βιβλίου· ο έρωτας και το πάθος που υπάρχουν βεβαίως μέσα στην ιστορία είναι δευτερεύοντα αλλά έντονα υπαρκτά όπως και στη ζωή μας και αναγκαία επίσης τόσο για να επιβιώσουμε όσο και για να είμαστε εντάξει απέναντι στα συναισθήματά μας και βλέπω πως αυτό το μήνυμα βρήκε αποδέκτες.

Έχοντας υπάρξει παλιά σου αναγνώστρια μιας που γνωριστήκαμε στην blogoγειτονιά, πιστεύω πως τέτοια βιβλία που αγγίζουν τα θέματα αυτά με ευαισθησία, μπορούν να βοηθήσουν να σπάσει το απόστημα της ομοφοβίας.

Σ’ αυτό ελπίζω κι εγώ! Ότι σιγά – σιγά, μιλώντας, θα καταφέρουμε να σπάσουμε το απόστημα, κι αυτός είναι άλλος ένας λόγος που ήθελα να μιλάω ανοιχτά για μένα πλέον. Μιλώντας, συζητώντας, θα σπάσουμε τα στερεότυπα και θα διώξουμε την ομοφοβία, την τρανσφοβία και οτιδήποτε μας κρατάει πίσω.

Είχες μηνύματα αντίθετα;

Ναι! Μηνύματα μίσους! Είχα και απ’ αυτά! Βλέπεις, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως η αγάπη πρέπει να ζει σε καλούπι…

Όλο αυτό το αποτύπωμα που αφήνει το βιβλίο, πώς μεταφράζεται μέσα σου; Τι σου δίνει;

Δύναμη! Τρομερή δύναμη για να μπορέσω να συνεχίσω σ’ αυτόν τον δρόμο. Γιατί συνειδητά επέλεξα να ασχοληθώ με τις «δύσκολες» περιπτώσεις ανθρώπων, να γράφω για τα άτομα που ανήκουν στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και να γράφω με τρόπο που θα επηρεάζει σαφώς και όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Ανοιχτά προς όλους τους ανθρώπους, ωστόσο μιλώντας για εκείνους που η ίδια η κοινωνία έχει χρήσει ως διαφορετικούς.

Αυτό με κάνει να σκεφτώ πως υπάρχει και κάτι άλλο που ακολουθεί.


Ναι, είναι έτοιμο ήδη. Είναι γραμμένο και είναι στο δρόμο για να εκδοθεί.

Όταν το ξεκίνησες όλο αυτό, το φανταζόσουν κάτι τέτοιο;

Όχι, καθόλου! Είχα μια ελπίδα, μια υποψία αν θες, μέσα μου ότι κάποιους ανθρώπους θα τους αγγίξει πάρα πολύ. Αυτό ναι, το ήξερα. Δεν περίμενα τόσους πολλούς όμως!

Αυτό ίσως σημαίνει πως το χρειάζονταν η κοινωνία αυτό το βιβλίο. Χρειάζονταν μια αλήθεια, μια κουβέντα από καρδιάς.

Χρειάζονταν να ακουστεί και μια διαφορετική φωνή, νομίζω, μέσα στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα που με ήδιστο λόγο -που λέει και ο Αριστοτέλης-, θα μιλήσει για άσχημα πράγματα. Έχω καταφέρει και είναι το μόνο για το οποίο μπορώ να περηφανεύομαι να μιλώ για μια σκληρή αλήθεια με γλυκό λόγο. Έτσι ώστε, αγγίζει μεν επηρεάζει δε, βάζει σε σκέψεις και κινεί το ενδιαφέρον. Αυτό νομίζω είναι το σημαντικό. Να μας ξεκλειδώνει λίγο ένα ανάγνωσμα, να μας αφυπνίζει.


Είχες μηνύματα από ανθρώπους της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας που είχαν υποστεί βία και διαβάζοντας το βιβλίο σου ήθελαν να σου μιλήσουν;

Ναι! Βέβαια επειδή είχα ήδη επαφή με την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ήξερα τι συμβαίνει, κι εγώ άλλωστε έχω πέσει θύμα εκφοβισμού στο παρελθόν. Το υπέροχο είναι ότι μου έχουν γράψει πολλοί πως έχουν πάρει δύναμη είτε για να συμβουλευτούν ψυχολόγο και ν’ αντιμετωπίσουν τα δικά τους θέματα ψυχικής υγείας, είτε για να ζητήσουν βοήθεια γενικότερα. Κάποιοι μου είπαν πως μιλάνε πιο άνετα πλέον, ταυτιζόμενοι με τους ήρωες που έχουν αποδεχθεί τον εαυτό τους. Κάποιοι άλλοι τόλμησαν να εκφράσουν την αγάπη τους στο πρόσωπο που τους ενδιέφερε κι αυτό είναι υπέροχο!

Υπήρξαν γονείς που διάβασαν το βιβλίο και είδαν ίσως με άλλο μάτι τη «διαφορετικότητα» του παιδιού τους;

Ξέρω ότι το διάβασαν γονείς. Δεν ξέρω όμως περισσότερα. Αυτό που θέλω όμως να σου πω είναι πως υπήρξε και ένας γονιός (μία μητέρα συγκεκριμένα) που μου έγραψε πως το βιβλίο μου πρέπει να απαγορευθεί!...

Πες μου κάτι, αν αυτό το βιβλίο γραφόταν σε μια άλλη χώρα, θα είχε την ίδια ανταπόκριση;

Θα είχε μεγαλύτερη, σίγουρα. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμα «η κοινωνία της ντουλάπας». Δυστυχώς κάνουμε ελάχιστα βήματα μπροστά και πολλά βήματα πίσω, ακόμα. Από τότε που ξεκίνησε η κρίση σα να γυρίσαμε τον χρόνο πίσω με αποτέλεσμα να έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε για να καλύψουμε το χαμένο έδαφος.

Έχεις διαπιστώσει ποιες ηλικίες διαβάζουν το βιβλίο σου;

Αυτό που ξέρω είναι ότι το διάβασαν από 16 ως και 86 χρόνων. Όμως το μεγαλύτερο μέρος των αναγνωστών είναι μεταξύ 30 και 50.

Πώς θα μπορούσαν να μεγαλώνουν τα παιδιά για να είναι ευτυχισμένα Λία μου, μέσα και από τη δική σου εμπειρία;

Πρέπει να νιώθουν ελεύθερα, να μην μπαίνουν σε κουτιά και να μην είναι αναγκασμένα να υπακούσουν σε στερεότυπα. Η οικογένεια αρκετές φορές από αγάπη και μόνο δέχεται τη «διαφορετικότητα» ενός παιδιού. (Βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη «διαφορετικότητα» γιατί δεν μου αρέσει, αφού όλοι είμαστε διαφορετικοί). Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως με το σχολείο, τους δασκάλους και τους καθηγητές, οι οποίοι δεν είναι εκπαιδευμένοι για να χειριστούν τέτοιες περιπτώσεις, ούτε υπάρχει το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία όπου θα μπορούσε να γίνει κάποιου είδους εκπαίδευση των μαθητών. Γι’ αυτό βγαίνουν τα παιδιά από το σχολείο και δεν γνωρίζουν καν ότι τα φύλα δεν είναι δύο. Είμαστε ακόμα τόσο πίσω και καταλήγουμε να περιθωριοποιούνται παιδιά, πολλές φορές ακόμα και να αυτοκτονούν επειδή δεν έχουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν την κατάσταση που βιώνουν, νιώθοντας εγκλωβισμένα και αβοήθητα.

Αυτό που λέω στα παιδιά που συναντώ, όπως το έλεγα και στα παιδιά μου, είναι ότι δεν αξίζει να στεναχωριούνται και να προσπαθούν διαρκώς να κρύψουν την αλήθεια τους. Κανείς από εκείνους που τους φέρονται άσχημα ή που τους κάνουν να νιώθουν πως ανήκουν στο περιθώριο της κοινωνίας δεν θα είναι δίπλα τους όταν πονάνε ή όταν πεινάνε. Κανείς από αυτούς δεν θα είναι κοντά τους να τα αγκαλιάσει και να τα βοηθήσει όταν θα βρίσκονται σε ανάγκη. Δεν χρειάζεται λοιπόν να καταπιέζουμε τον εαυτό μας για να είμαστε αρεστοί σε όσους δεν μας αποδέχονται. Η ζωή είναι μία και είναι μικρή για να τη σπαταλάμε σε κακία και πόνο που προκαλούν οι αρνητικές ενέργειες ανθρώπων που δεν έχουν ενσυναίσθηση…


Παρόλο που χαίρομαι πολύ για σένα και την επιτυχία σου, μου έχεις λείψει ως blogger. Σκέφτεσαι να ξαναγυρίσεις σ’ αυτό;

Αν και, το τελευταίο blog μου κυρίως, μου έδωσε τη δυνατότητα , να καταλάβω καλύτερα τους ανθρώπους και τον τρόπο που σκέφτονται και να γίνει κι αυτό έμπνευση για το βιβλίο, για την ώρα θα μείνω σ’ αυτό που κάνω τώρα. Ποτέ δεν ξέρεις όμως…

Να κλείσουμε την κουβέντα μας με ένα μήνυμα Λία μου;

Ένα μόνο! Αγάπη! Αυτό δίδαξε και ο Χριστός. Είμαστε όλοι πλάσματα του Θεού και θα πρέπει να κάνουμε πράξη την συγχώρεση έτσι ακριβώς όπως το εννοεί η ίδια η λέξη (συν + χώρος) αποδεχόμενοι πρώτα τον εαυτό μας και μετά όλους τους γύρω μας δίχως εξαιρέσεις!

Lia Nikolaou-to-e-periodiko-mas


...

Νομίζω πως δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτα άλλο. Άλλωστε τι μπορεί να ειπωθεί μετά από τις λέξεις Αγάπη και Αλήθεια...

Ίσως μόνο η διαπίστωση ότι τα βιβλία πράγματι αποτελούν ένα παράθυρο στον κόσμο. 
Ένα τέτοιο παράθυρο είναι και το "Να μ' αγαπάς" της Λίας Νικολάου.



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
6 Σχόλια
Η Ηλιάνα Βολανάκη μιλά για το "Μεθύσι των Αγγέλων"

Η Ηλιάνα Βολανάκη μιλά για το "Μεθύσι των Αγγέλων"


to-e-periodiko-mas

Μετά από αρκετούς μήνες απουσίας, διάφορα τεχνικά προβλήματα που ευτυχώς επιλύθηκαν και ανανεωμένη διάθεση, το e-periodiko mas φιλοξενεί την αγαπημένη φίλη και συγγραφέα την Ηλιάνα Βολανάκη για να μιλήσουμε για το τελευταίο της βιβλίο "Στο Μεθύσι των Αγγέλων".

Μια συνέντευξη που έγινε την εποχή της καραντίνας και λόγω των τεχνικών προβλημάτων στάθηκε αδύνατο να δημοσιευτεί νωρίτερα. Όμως, με τη σκέψη πως ποτέ δεν είναι αργά, σας την παρουσιάζω τώρα και ελπίζω να την απολαύσετε όσο κι εγώ...

... 

Ηλιάνα μου, θέλω να ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας για το βιβλίο σου ρωτώντας σε αν το θέμα του, βασίζεται σε αληθινή ιστορία.

Ναι, μιλάμε για ένα ψυχολογικό θρίλερ, βασισμένο σε πραγματικό γεγονός! Η ιστορία διαδραματίζεται στο νησί της Χίου, όπου ο πατέρας της μίας ηρωίδας, μετά από ένα ερωτικό βράδυ, νομίζοντας πως έχει πεθάνει η σύζυγος, την έθαψε ζωντανή στο κήπο του σπιτιού, με σύμμαχο τη μητέρα του! Η αλήθεια, ήρθε στο προσκήνιο, όταν η Αρετώ μπήκε στην εφηβεία, βγαίνοντας στο φως και το μυστικό της μητέρας της, η οποία εκείνη την εποχή, έπασχε από σπάνια καρδιακή νόσο, όπου γνώριζαν μόνο οι γονείς της!

Η συνέχεια, προχωράει ως προς την Αθήνα, όπου η Αρετώ, εργάστηκε ως παραδουλεύτρα σε πλούσιο σπιτικό της εποχής, κάνοντας ταυτόχρονα δεσμό με τον έναν από τους παπάδες που την βοήθησαν να ταξιδέψει και να αλλάξει όνομα. Λίγο πριν ξεσπάσει ο γερμανικός πόλεμος, έμαθε πως είναι έγκυος, αλλά η ανακοίνωση αυτή, δεν άρεσε καθόλου στον παπά, ο οποίος έγινε Αρχιμανδρίτης μάλιστα!

Η βοήθεια ήρθε από τον μεγάλο γιο της οικογένειας όπου εργαζόταν, με συμβατικό γάμο, μέχρι τη στιγμή, που ανακαλύφθηκε πως ο ίδιος ήταν με το μέρος των Γερμανών! Εκτελέστηκε, κατά λάθος, όπως μου είπε η κόρη της, έχοντας την Αρετώ, να αντιμετωπίσει, εκτός από την πορεία της χώρας, τις επιλογές και εξελίξεις μετά, αλλά και το βιασμό της κόρης της, από τον Παππά, χωρίς να ξέρει πως ήταν κόρη του!

Καταδικάστηκε ισόβια στις φυλακές Αβέρωφ και το παιδί της, δόθηκε πρώτα, στο κέντρο βρεφών και ύστερα στο αναμορφωτήριο θηλέων εκείνης της εποχής!

Όπου εκεί ξεκινάει μια μεγάλη σημασία, ανάμεσα στο: τι είναι ο άνθρωπος και στο δικαίωμα της Ελευθερίας του κάθε ανθρώπου! Ταυτόχρονα, το βιβλίο θέλει να επισκιάσει μια γυναικεία φωνή, συμπεριφορά, θα έλεγα, με βάση τις εποχές! Που τελικά, οι άνθρωποι, έρχονται και φεύγουν, αλλά οι αντιλήψεις μένουν απλά ίδιες! Όπως και τα πολιτικά συστήματα! Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο, για την αναγνώριση και εκτέλεση συνθηκών σε αυτές τις γυναίκες!


Χρονικά τοποθετείται στο 1960 και στις γυναικείες φυλακές. Πριν προχωρήσουμε την κουβέντα μας, πες μου: Θεωρείς ότι έχουμε ασχοληθεί όσο θα έπρεπε σαν άνθρωποι και σαν κοινωνία, για τη διαβίωση των γυναικών στις φυλακές, τις τελευταίες δεκαετίες;

Οι αξίες και οι ιδεολογίες, αλλά και οι αλλαγές στη φιλοσοφία, θέτουν στρατηγικούς στόχους, ως προς τον σωφρονισμό, αναμόρφωση και προσωπική ανάπτυξη στο δικαίωμα του κάθε κρατούμενου. Ξεχωριστά, θα μπορούσα να επισημάνω, με σκοπό την μείωση προτροπής, αλλά και υποτροπής στους κινδύνους, ως προς δημόσια ασφάλεια.

Λέγεται, πως στις γυναικείες φυλακές της εποχής μας, έχουν εφαρμοστεί καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, επενδύοντας αρκετά στην εκπαίδευση της κάθε γυναίκας! Με σεβασμό στην ανθρώπινη ύλη και ύπαρξη.

Τώρα, αναρωτιέμαι, εφόσον αυτές οι γυναίκες, οι σύγχρονες φυλακισμένες, πως κάνουν εξεγέρσεις και ταυτόχρονα, υπάρχουν τόσες δολοφονίες, μιας και η ζωή τους, δεν αλλάζει σε τίποτα με την έξω ζωή;

Στις φυλακές Αβέρωφ, από την άλλη, υπάρχει η εξής διάκριση, από το 1945 και μετά άρχισε να χρησιμοποιείται αποκλειστικά για πολιτικούς κρατούμενους. Εκείνη την περίοδο μάλιστα, χτίστηκε και το περίφημο νοσοκομείο φυλακισμένων γυναικών: Βασιλεύς Παύλος.

Να σημειωθεί ότι το 80% στις φυλακές Αβέρωφ, ήταν γυναίκες της επαρχίας! Όπως αναφέρω και στο βιβλίο, γυναίκες που δεν ήξεραν γράμματα, αλλά κυρίως αυτές που βοηθούσαν τους συζύγους τους, ή καλύτερα συμπαρασταθεί στους άνδρες της οικογένειας, σε οργανώσεις του ΚΚΕ.

Οι συνθήκες διαβίωσης μάλιστα, ήταν φρικτές, με συστήματα θέρμανσης να μην υπάρχουν, εκτός από το πλυσταριό και το μαγειρείο. Το χειρότερο ήταν η απομάκρυνση των παιδιών από τις μανάδες τους, συγκεκριμένα τον Αύγουστο του 1950 ως τιμωρία τους!


Η ηρωίδα σου σκοτώνει! Πόσο δικαιολογημένος μπορεί να είναι ένας φόνος;

Κανένας φόνος, δεν είναι δικαιολογημένος! Η ερώτησή σου, μου θυμίζει, όσο περίεργο και αν σου φαίνεται, ένα ριάλιτι στην Αμερική, που προσπαθούσαν να ωθήσουν τους ανθρώπους στο να διαπράξουν φόνο!

Ερχόμενη τώρα, στην απάντησή μου, μέσω της κόρης της ηρωίδας, η οποία έμαθε για την μητέρα της, μέσω του ημερολογίου της! Θεωρούμενη πως υπάρχει μια διέξοδος μόνο προς λύτρωση και δεν είναι άλλη, από έναν φόνο!

Πιστεύει λοιπόν, πως διαμορφώνεται έτσι, μια θεμελιώδη αξία στο δικαίωμα της ελευθερίας στην κοινωνία! Σε κάθε άνδρα, η Αρετώ, έβλεπε το πρόσωπο του πατέρα της και θεωρούσε ότι θα εξιλεώσει εκτός από την ψυχή της, αλλά και τα βάναυσα μαρτυρία των τόσων άλλων γυναικών.

Διαβάζοντας κάποιες σελίδες του ημερολογίου από την Χριστίνα, κόρη της ηρωίδας, αναγράφεται ένας ψυχοπαθής δολοφόνος, ψυχολογικά ασταθής, από την μέρα που γεννήθηκε. Σε ορισμένες σκηνές του βιβλίου, η Αρετώ, εκδικείται δήθεν, κάνοντας ανούσιες πράξεις, με συγγενείς της, ακόμα και με μη υπαρκτά όντα.

Η αλήθεια είναι ότι η ίδια, υπέφερε από υπερβολικές ανασφάλειες και φοβίες, αλλά και εσωτερικές διαμάχες της συνείδησης.
Ας μην επεκταθώ άλλο, όμως, διότι η κόρη είναι εν ζωή και καλό είναι μερικά πράγματα, να μείνουν θαμμένα!

Η γυναίκα αυτή η Αρετώ είναι και μάνα. Όλες μας μπορούμε να καταλάβουμε πόσο σκληρό είναι να χωρίζει ένα παιδί από τη μάνα του. Στην περίπτωση εδώ είναι δώρο ή κατάρα; Θα μπορούσαν να είναι και τα δύο ταυτόχρονα;

Τα παιδιά είναι δώρα, έτσι πιστεύω και εγώ, το ίδιο και η Αρετώ! Μα και για αυτό, δέχθηκε να κάνει συμβατικό γάμο! Τι κι αν είναι από έρωτα ή βιασμό, από τη στιγμή που το ένιωσε στα σπλάχνα της, είναι δώρο!

Οι συγκρατούμενες της είναι πολιτικές κρατούμενες, που η ίδια αποφασίζει να γράψει τις ιστορίες τους. Πόσο σκληρό είναι για μια γυναίκα να φυλακίζεται για τα πιστεύω της; Πιστεύεις ότι αντιμετωπίζονταν διαφορετικά από τους άντρες;

Όπως ανέφερα παραπάνω, οι περισσότερες γυναίκες είχαν φυλακιστεί επειδή βοηθούσαν τους άνδρες συγγενείς τους.

Για τις γυναίκες στις φυλακές Αβέρωφ, η οργάνωση της εσωτερικής ζωής, είχε μεγάλη σημασία! Και αυτό, επειδή κοιτούσαν να διασφαλιστούν και να οργανωθούν, στα πλαίσια ενός περιβάλλοντος, προσπαθώντας η μία να καλύψει τους ψυχολογικούς τραυματισμούς της άλλης και να αντιμετωπίσουν τις εφιαλτικές στιγμές που ζούσαν.

Υπάρχει κατά τη γνώμη σου επιλογή στη φυλακή; Η Αρετώ επέλεξε να κάνει το φόνο εν βρασμό ξέροντας τις συνέπειες ή οδηγήθηκε σ’ αυτόν νομοτελειακά σαν το μόνο που μπορούσε να γίνει;

Σε μια κουβέντα μου, με την κόρη της, χωρίς να θέλει η ίδια να δώσει περισσότερες πληροφορίες για το θέμα των φυλακών, εκτός από όσα γράφτηκαν στο βιβλίο. Ήθελε απλώς να δοθεί περισσότερη προσοχή στο αναμορφωτήριο θηλέων της εποχής!

Η αλήθεια βέβαια, βρίσκεται στα λεγόμενά της, σε εκείνο το ημερολόγιο που φυλάσσεται σε θυρίδα, μετά την ανάγνωσή του, επειδή η ίδια έχει παιδιά και δεν ξέρουν τίποτα από το παρελθόν της! Ούτε πως ο πατέρας τους, ήταν ο γιατρός που γνώρισε στην φυλακή!

Ποιο είναι τελικά πιο σκληρό; Να υπερασπίζεσαι τη ζωή σου διαπράττοντας φόνο ή να υπερασπίζεσαι τα πιστεύω σου καταλήγοντας και τις δύο φορές στη φυλακή; Ποιο θεωρείς ότι «πονά» περισσότερο;

Ο εμφύλιος πόλεμος, με βάση όλο αυτό, ήταν μια περίοδος ακραίας κοινωνικής κρίσης, όπου οι συσχετισμοί αναστρέφονται και ανταλλάσσονται μεταξύ κοινωνικότητας, αλλά και μεταβολής ζωής και θανάτου.

Ο κόσμος των πολιτικών κρατουμένων, δεν είναι στατικός, είναι ένας κόσμος που βιώνεται μέσα από τα τείχη του, με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Κατά το εξεταζόμενο χρονικό διάστημα, είχαν λάβει χώρα 17 εκτελέσεις γυναικών και συνολικά σε 270. Με βάναυσα τραύματα, το προηγούμενο βράδυ, πριν μεταφερθούν για εκτέλεση.


Ποιο είναι το κεντρικό μήνυμα του βιβλίου; Αυτό που θέλεις να θυμάται ο αναγνώστης;

Αυτό που πρέπει να έχει ο καθένας μέσα του, εκτός από τα πολιτικά συστήματα και καθεστώτα της χώρας, ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης, είναι και τα συναισθήματα. Συναισθήματα, που αναμφίβολα είχαν επηρεαστεί από τα ανεξίτηλα βάναυσα σημάδια που βίωναν σε καθημερινή βάση. Όχι μόνο στο θέμα της φυλακής, αλλά και ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης διαπαιδαγώγησης σε αναμορφωτήριο. Υπήρχαν μάλιστα, κορίτσια, που έμπαιναν εκεί, μόνο και μόνο, επειδή δεν έστρωσαν το κρεβάτι, ή επειδή είχαν σεξουαλικές βλέψεις για το ίδιο φύλο.

Θα ολοκληρώσω με την φράση της Χριστίνας: Μέσα από όλα αυτά τα βάναυσα χρόνια, παράλληλα με την απόγνωση και φοβία, υπήρξαν και βιώματα συνυφασμένα με την ελπίδα. Το θάρρος και την αποφασιστικότητα! Αλλά και πολιτικές αξίες, στην μετέπειτα πορεία του κάθε ανθρώπου, για το μη, ή ναι φασισμό!

Μια παθογένεια, θα συμπλήρωνα και εγώ, ως προς ένα ιδεολογικό υπόβαθρο, σύστημα καλύτερα, σε μια ελληνική κοινωνία, με αναχρονιστικές αντιλήψεις με πληθώρα επιλογών.

...

Περιμένω όπως πάντα τη γνώμη σας...




[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
6 Σχόλια
Συνέντευξη με ένα blogger...

Συνέντευξη με ένα blogger...


Ο Γιάννης Pit στο e-periodiko mas

to-e-periodiko-mas
Photo by Leone Venter on Unsplash - to e-periodiko mas
H πανδημία του covid-19, κοινώς κορονοϊού ή κοροναϊκού, μας έκλεισε στο σπίτι, δίνοντάς μας όμως την ευκαιρία να ασχοληθούμε με πολλά που δεν προλαβαίναμε στην τρελή καθημερινότητα, που ζούσε ο καθένας από μας. Μέσα στο ζοφερό κλίμα που έφερε, την αγωνία για την υγεία και το μέλλον όλων μας, μας έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε περισσότερο, να επικοινωνήσουμε πιο ουσιαστικά, με συγγενείς και φίλους και η φράση "είσαι καλά;" να πάρει στα χείλη όλων μας τις πραγματικές της διαστάσεις.

Είναι λοιπόν μια εξαιρετική ευκαιρία να σας μεταφέρω τη συζήτηση που είχα με ένα πολύ αγαπημένο φίλο το Γιάννη Πιταροκοίλη, blogger πολυγραφότατο και πολυτάλαντο, συνοδοιπόρο στα διαδικτυακά δρώμενα και να σας παρουσιάσω τόσο το έργο του, όσο και κάποιες πλευρές του, που πιθανών να μη γνωρίζετε τόσο καλά.
Διαβάστε τι μου είπε...

Γιάννη μου, όταν σε πρωτογνώρισα στη blogoγειτονιά ήταν για μένα μια ξεχωριστή στιγμή. Κι αυτό, γιατί είσαι ένας άνθρωπος με θετική σκέψη, όμορφη γραφή, δοτικός και ευαίσθητος. Σιγά-σιγά διαπίστωσα πως είσαι και πολυτάλαντος, γι’ αυτό και θέλω από εκεί να ξεκινήσουμε…

Μαρίνα μου, κατ’ αρχήν να σε ευχαριστήσω για αυτό σου το κάλεσμα εδώ, που αποτελεί για μένα ιδιαίτερη τιμή και μου δίνει αρκετή συγκίνηση. Επίσης και για τα τόσο ευγενικά και ζεστά σου λόγια. Το e-periodiko είναι ένας δικτυακός χώρος, ένα portal, που έχει αποδείξει, εκτός των άλλων και τα ευαίσθητα αντανακλαστικά του στην ευκαιρία που δίνει σε αρκετούς ανθρώπους να παρουσιάσουν τον εαυτό τους, τη δουλειά τους μέσα από τη δικτυακή τους παρουσία. Τα λόγια σου και η αίσθηση που έχεις για μένα μεγαλώνει περαιτέρω την ευθύνη μου σε ένα δρόμο δύσκολο να προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.

Πόσα blog έχεις και πώς προέκυψε αυτή η ενασχόλησή σου με το λεγόμενο blogging;

Όλα ξεκίνησαν κάπου στα 2004. Στην δικτυακή πλατφόρμα του Ελληνικού portal “pathfinder.gr”. Τότε ήταν η εποχή των δικτυακών κοινοτήτων, τα λεγόμενα clubs. Ένας χώρος απόλυτα συγγενικός των blogs. Εκεί ξεκίνησα την πρώτη μου δραστηριότητα ως αποτέλεσμα της ανάγκης μου να εκφράσω αυτά που έκαιγαν μέσα μου.

Σήμερα λειτουργώ τέσσερα blogs. Ένα θεματικό κινηματογραφικό, το CINEFIL, ένα προσωπικό-λογοτεχνικό, το ΗΔΥΠΟΤΟΝ, ένα καλλιτεχνικό με τις προσωπικές μου δημιουργίες και κατασκευές, το ΤΕΧΝΟΣΠΙΤΟ και ένα στο χώρο της πολιτικής και της κοινωνίας, το ΚΟΚΚΙΝΟ ΔΙΚΤΥΟ.

Ποιο ξεκίνησες πρώτο και ποιο κέρδισε την καρδιά σου, αν μπορείς να τα ξεχωρίσεις

Πρώτο ξεκίνησε τη λειτουργία του το “CINEFIL” στα μέσα του Νοέμβρη του 2010. Σήμερα ήδη τρέχει εννέα χρόνια ζωής. Είναι πολύ δύσκολο να ιεραρχήσει κανείς τα προσωπικά του δημιουργήματα και τους χώρους έκφρασής του αλλά για να είμαι δίκαιος, το “CINEFIL” αποτέλεσε γέννημα του μεγάλου μου πάθος για την έβδομη τέχνη.

Είχες σκεφτεί ποτέ πως θα βρεθείς μια μέρα με μια τέτοια ασχολία; Να γράφεις, να δημιουργείς στο Τεχνόσπιτό σου, να μιλάς για κινηματογράφο…

Ομολογώ ειλικρινά πως όχι! Ποτέ δεν θα μπορούσα πριν χρόνια να το σκεφτώ. Μήτε σαν ιδέα μήτε σαν τόλμημα. Όλος αυτός ο εξαίρετος κόσμος της έκφρασης και της δημιουργίας, αποτέλεσμα καθαρά εσωτερικής ανάγκης, προέκυψε από την επαφή και την εξοικείωσή μου με τον κόσμο της πληροφορικής και του διαδικτύου. Και το πιο όμορφο είναι ότι το πρώτο “bang” ήταν ένας χώρος για τον κινηματογράφο. Αμέσως μετά, ακολούθησε μια λυτρωτική πορεία απελευθέρωσης και άλλων πτυχών από τις διαθέσεις μου.

Ποιος είναι ο Γιάννης μακριά από τα blog του;... Τι αγαπάς, τι αντιπαθείς, τι ελπίζεις;

Ο Γιάννης μακριά και έξω από τα blog του είναι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος στα 59 του χρόνια, που δεν μπορεί να εφησυχάσει. Που δεν αρέσκεται στην παραίτηση από τη δημιουργία, την έκφραση της ζωής. Είναι ένας άνθρωπος που, έχοντας πλέον τη δυνατότητα να απολαμβάνει το χρόνο του, αγαπά το σπιτικό του και την οικογενειακή ζωή με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Βρίσκει στο ποδήλατό του το μέσο που θα του δώσει ανάσες και εικόνες. Απολαμβάνει την ευλογία και το περπάτημα με τον αγαπημένο μας σκύλο τον “Άρη”, το “ψυχοπαίδι” της οικογένειας. Που ζει την κοινωνική δράση στο καμίνι των γεγονότων γύρω μας στο πολιτικό γίγνεσθαι.

Αγαπώ κάθε τι που μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο, ατομικά και συλλογικά, ένα βήμα πιο μπροστά σε έναν καλύτερο κόσμο. Η ζωή είναι στιγμές, βλέμματα, συναισθήματα. Αντιπαθώ την κοινωνική ανισότητα και την αδικία. Ελπίζω και παλεύω για έναν καλύτερο κόσμο.

Ένα μότο που με εκφράζει είναι το “Κι αυτός ο ατίθασος τη θύελλα έψαχνε, λες και μες στη θύελλα θε να ‘βρει τη γαλήνη”.

Μίλα μου για τα βιβλία σου. Είναι φανταστικές ιστορίες? Πώς ήταν αυτή η εμπειρία και τι αποκόμισες;

Στο γράψιμο ξεκίνησα, με μεμονωμένες απόπειρες, στα πρώτα νεανικά μου χρόνια. Σκόρπια κείμενα, σκέψεις, μια πρώτη απόπειρα θεατρικού έργου. Ακολούθησαν τα τελευταία πρόσφατα χρόνια οργανωμένες προσπάθειες να γράψω τα πρώτα μου διηγήματα, ποιήματα, μικρές ή μεγάλες νουβέλες και ένα μυθιστόρημα. Οι ιστορίες ναι είναι φανταστικές στο χώρο της πεζογραφίας, βγαλμένες όμως μέσα από την καθημερινή ζωή πολλές δε από αυτές με στοιχεία από τον κόσμο του ασυνείδητου και του φανταστικού.

Η Εμπειρία είναι υπέροχη. Είναι λυτρωτικό και καθαρτικό να γράφει κανείς. Να εκφράζει σε λόγο τις σκέψεις και παρορμήσεις του. Να δίνει “ζωή” σε χαρακτήρες που πολλές φορές ταυτίζεται μαζί τους. Να παίρνει μέρος στην πλοκή. Να σκηνοθετεί μετατρέποντας σε καρέ λέξεις φράσεις και κεφάλαια. Μπορώ να πω ότι κέρδισα πρώτα για μένα αυτή τη μαγική αίσθηση που δίνει η συγκίνηση της δημιουργίας ενός ολοκληρωμένου γραπτού λόγου, τη λύτρωση από φορτίσεις και εντάσεις και επίσης το ανεκτίμητο βίωμα της αγάπης του αναγνώστη που μοιράζεται μαζί σου αυτή την όμορφη στιγμή.

Τι κοινό έχουν τα βιβλία σου και τι διαφορετικό το κάθε ένα;

Μπορώ να πω ότι τα ανθρώπινα πάθη είναι παντού κυρίαρχα. Η κινηματογραφική δράση, οι διάλογοι, η noir ατμόσφαιρα, τα έντονα συναισθήματα και ο νατουραλισμός έχουν έντονη παρουσία. Από εκεί και πέρα αλλάζει ο χώρος και ο χρόνος δράσης, τα σημεία κορύφωσης. Στο καθένα από αυτά υπάρχει και μια απόπειρα να θιχτεί ένα ζήτημα να διαμορφωθεί μια εικόνα. Είτε ρεαλιστική είτε φανταστική. Η Εκδίκηση, οι αναμνήσεις, το ερωτικό πάθος, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η πολιτική και κοινωνική διαπλοκή, η ατμόσφαιρα εποχής, το φανταστικό, το ονειρικό.

Πώς δουλεύεις;... Κλείνεσαι ας πούμε σε ένα γραφείο και γράφεις ασταμάτητα;

Συνήθως η κάθε γραφή απαιτεί μεγάλη συγκέντρωση αλλά τα στοιχεία που είναι σημαντικά είναι ο καθορισμός του είδους. Τι θέλεις να γράψεις; Θρίλερ; αστυνομικό; ερωτικό; Θα πρέπει να ακολουθήσει η πρώτη έμπνευση, η αρχέτυπη σύλληψη. Αυτή μπορεί να γίνει σε έναν περίπατο στη φύση, σε μια βόλτα, σε ανύποπτες στιγμές. Θα πρέπει να πάρει οριστική σχεδόν μορφή απ’ την αρχή ως το τέλος. Ακολουθεί η δημιουργία των χαρακτήρων. Η αναλυτική γραφή δεν μπορώ να πω ότι με απομονώνει εντελώς. Τέλος αγαπώ πάρα πολύ να γράφω ακούγοντας μουσικά θέματα που ταιριάζουν με αυτό που γράφω.

Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής σου σε όλη αυτή την πορεία;

Η Γυναίκα μου έγραφε εξαίρετα παραμύθια για ...μεγάλα παιδιά. Ο πλούτος και η ένταση των συναισθημάτων που προκαλούσαν αποτέλεσαν για μένα ένα υπέροχο έναυσμα. Ακολούθησε η διοργάνωση κάποιων λογοτεχνικών δρώμενων στο χώρο των blogs, είτε στο χώρο της πρόζας: “Παίζοντας με τις λέξεις”, “Φωτοσυγγραφική σκυτάλη”, “Ερωτική υμνωδία” είτε στον ποιητικό λόγο “Συμπόσιο ποίησης”, τα οποία λειτούργησαν και λειτουργούν ακόμα ως υποστηρικτές σε αυτήν την προσπάθεια και τέλος η συμμετοχή των φίλων και αναγνωστών με τα σχόλια και τις παρατηρήσεις τους. Σημαντική είναι και η υποστήριξη φίλων σε αναγκαίους τομείς της συγγραφής ενός έργου: η επιμέλεια στη γλώσσα, τεχνικές συμβουλές, προτάσεις και σκέψεις τους.

Θα προχωρούσες σε έντυπη έκδοση;... Τι σε κρατά από αυτό;... είναι το πρώτο βήμα το ηλεκτρονικό βιβλίο για να περάσεις στο έντυπο για παράδειγμα;

Αυτή τη στιγμή η έντυπη έκδοση ενός βιβλίου δεν είναι μέσα στις επιδιώξεις μου. Με κρατά η ιεράρχηση άλλων στόχων που απαιτούν μεγαλύτερη συγκέντρωση και ένταση. Η έκδοση ενός βιβλίου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το περιβάλλον στο χώρο δεν είναι το καλύτερο. Οι συνθήκες είναι αποθαρρυντικές. Δεν υπάρχουν πρωτοβουλίες να στηρίξουν νέους συγγραφείς στο χώρο και το οικονομικό στάτους είναι επώδυνο. Προς το παρόν θα μείνω στο χώρο του ηλεκτρονικού βιβλίου. Η ίδια η ζωή θα οδηγήσει στο τυχόν επόμενο βήμα.

Ποια είναι αυτή τη στιγμή τα βιβλία σου που έχουν εκδοθεί με τη μορφή E-Book και πού μπορεί κάποιος να τα βρει;

Έχουν εκδοθεί μία Νουβέλα, η “ΕΛΟΥΑΖ”, ένα κοινωνικό δραματικό θρίλερ. “Η ψυχή ενός πέτρινου κόσμου”, ένα μικρό ρομαντικό διήγημα με έντονες αναφορές φανταστικού και ονειρικού κόσμου και το: “Raymond and Nadine”, η έκδοση στα Αγγλικά ενός ρομαντικού ερωτικού διηγήματος Βικτωριανής εποχής με στοιχεία φανταστικού και σκοτεινού κόσμου. Αν όλα πάνε καλά, θα ακολουθήσει ένα δραματικό κοινωνικό αστυνομικό μυθιστόρημα περιπέτειας.

Διατίθενται στην δικτυακή πλατφόρμα Smashwords στην δικτυακή δ/νση:

https://www.smashwords.com/profile/view/GiannisPit

to-e-periodiko-mas

Σε ποιους άλλους δικτυακούς χώρους μπορεί κάποιος να βρει βιβλία σου;

Στην γνωστή δικτυακή πλατφόρμα Wattpad μπορεί κάποιος να βρει δημοσιευμένα βιβλία μου στην δ/νση: https://www.wattpad.com/user/GiannisPit

Αν σου ζητούσα να κάνεις ένα μικρό απολογισμό, τι θα έλεγες για το blogging; Σε βρίσκει κερδισμένο ή χαμένο; Ποιο είναι το μεγαλύτερο κέρδος σου, μέσα από αυτό;

Το blogging για μένα αποτελεί μια υπέροχη δραστηριότητα, απόλυτα αναγκαία στις γκρίζες και χειραγωγημένες εποχές που διανύουμε. Σε μια εποχή όπου στα social media γίνεται μια οργανωμένη προσπάθεια να κυριαρχήσει ένα υπέρμετρο “εγώ”, μια υποβάθμιση του πολιτισμού και της τέχνης, μια καθυπόταξη του βιβλίου και της λογοτεχνίας, πιστεύω ότι το blogging αποτελεί μια κοινότητα που δημιουργεί αντιστάσεις, παράγει πολιτισμό, ουσιαστική επικοινωνία, δημιουργία και σχέσεις.

Η ενασχόλησή μου με αυτό, χρόνια τώρα, με βρίσκει εμφανώς κερδισμένο σε γνώση, αξίες, πολιτισμό, ομορφιά, ανθρώπινη ζεστασιά και επαφή, τέχνη και δημιουργικότητα. Το πιο μεγάλο κέρδος από όλο αυτό ανάγεται στην αλήθεια ότι ένιωσα να γίνομαι καλύτερος και πιο δημιουργικός άνθρωπος, να δεχτώ τα συναισθήματα που μου προσέφεραν δεκάδες bloggers, καθένας με το δικό του στίγμα και χώρο αλλά και να δώσω και εγώ με τη σειρά μου ότι πιο όμορφο και χρήσιμο μπορούσα.

Ζούμε στην εποχή της πανδημίας του κορονοϊού, με ότι αυτό συνεπάγεται. Πως βλέπεις όλο αυτό το θέμα Γιάννη;

Είναι πολύ δύσκολες οι ώρες που περνάει η ανθρωπότητα και δυστυχώς ζούμε στιγμές που δεν έχουμε ζήσει για πάνω από μισό αιώνα. Ο ιός έρχεται να μας θυμίσει ότι τα θεμέλια του "πολιτισμού" είναι σαθρά στηριγμένα στην άμμο. Ο Καπιταλισμός, μπορεί να έφτασε την παραγωγή μέσων εξόντωσης σε απίστευτα όπλα, μπορεί η επιστήμη να έσπασε τον κώδικα του DNA αλλά όταν η φύση αποφασίσει να δηλώσει το δικό της παρόν τότε είμαστε ανίσχυροι μπροστά της. Αυτή τη στιγμή καταρρέουν οι απάτες του κόσμου της "αγοράς" και των ιδεοληψιών της. Η αποσάθρωση του κοινωνικού κράτους και της δημόσιας υγείας και η αντιμετώπισή της ως πλεονασματικό κόστος οδηγεί χιλιάδες συνανθρώπους μας στο θάνατο και στην απελπισία.
Η ζωή θα δώσει τη λύση όπως τη δίνει νομοτελειακά. Το ζητούμενο είναι, κάποια πράγματα, ιδίως αυτά που αφορά τον έλεγχο της ιδιωτικότητας του ανθρώπους, της διάλυσης των εργατικών του δικαιωμάτων, της κοινωνικής απόστασης και άλλα χθόνια, να μην ήρθαν για να μείνουν.
Να έχουμε όλοι υγεία, γρήγορα να περάσει ο εφιάλτης αυτός και να αποτελέσει εφαλτήριο για άλλες σκέψεις και αξίες στη ζωή μας.

Μαρίνα, θα ήθελα τέλος, να ευχαριστήσω τόσο εσένα προσωπικά, όσο και το e-periodiko για το βήμα, που τόσο δεκτικά μου προσέφερες αλλά και όλα τα θετικά εκείνα που μας προσφέρει εδώ και χρόνια με τη λειτουργία του.

Εγώ σ' ευχαριστώ Γιάννη μου, για την όμορφη κουβέντα μας και την εμπιστοσύνη που μου έδειξες! Εύχομαι να περπατάς πάντα σε ανεμπόδιστους δρόμους!


Σε μια περίοδο που το διάβασμα είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τη θλιβερή πραγματικότητα, ελπίζω να σας έδωσα ένα ακόμα κίνητρο...


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
28 Σχόλια

find "to e-periodiko mas" on instagram