Είναι από τα σπουδαιότερα μπαχαρικά στον κόσμο και αποτελεί ένα πανάρχαιο βοτανολογικό φάρμακο για το οποίο, η πρώτη γραπτή αναφορά υπάρχει στο Εβραϊκό θρησκευτικό κείμενο Τοράχ.  
Η κανέλα έχει μακραίωνη ιστορία χρήσης στην Ινδία και χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά, για θεραπευτικούς σκοπούς, στην Αίγυπτο και σε τμήματα της Ευρώπης, από το 500 π.Χ. περίπου. 

Η λέξη "κανέλα" έχει λατινική προέλευση. Η αρχαία ελληνική ονομασία του φυτού ήταν κιννάμωμον, από την οποία προέρχεται η αγγλική του ονομασία cinnamon.

Το κανελόδεντρο είναι ένα αειθαλές δέντρο το οποίο φτάνει σε ύψος τα 8 με 10 μέτρα, ενώ πολλές φορές αγγίζει και τα 18 μέτρα. 
Είναι φυτό ιθαγενές της Σρι Λάνκα και της Ινδίας, αναπτύσσεται στα τροπικά δάση με υψόμετρο ως 500 μέτρα και καλλιεργείται σε όλες τις τροπικές περιοχές του κόσμου, ιδιαίτερα στις Φιλιππίνες και στις Δυτικές Ινδίες. 
Αναπαράγεται με μοσχεύματα και κάθε δυο χρόνια, κατά την περίοδο των βροχών, τα νεαρά δέντρα κλαδεύονται μέχρι λίγο πάνω από το επίπεδο του εδάφους. 
Τα κομμάτια του φλοιού, που μένουν από το κλάδεμα, συλλέγονται και αφήνονται για 24 ώρες να υποστούν ζύμωση. Στη συνέχεια αφαιρείται ο εξωτερικός φλοιός για να ελευθερωθεί ο εσωτερικός.

Συγγενές είδος είναι η κασσία, το οποίο έχει παρόμοια συστατικά και θεραπευτικές ιδιότητες και είναι ιθαγενές φυτό της Κίνας και της Ιαπωνίας. Χρησιμοποιείται πολύ στην κινέζικη βοτανολογική ιατρική με τον ίδιο τρόπο με την κανέλα, ενώ καλλιεργείται και για διακοσμητικούς λόγους.

Η κανέλα περιέχει πτητικό έλαιο, ταννίνες, κουμαρίνες και γλίσχρασμα. Είναι θερμαντικό τονωτικό, άφυσο, αντισπασμωδικό, αντισηπτικό, αντιϊικό. Έρευνα που έγινε στην Ιαπωνία τη δεκαετία του 1980 έδειξε ότι έχει ηρεμιστικές και αναλγητικές ιδιότητες. 
Πιστεύεται μάλιστα ότι μειώνει την πίεση του αίματος και τον πυρετό. Το απόσταγμα του φλοιού έχει αντιβακτηριακές και αντιμυκητιακές δράσεις. 

Τη μεγάλη της θεραπευτική αξία η κανέλα την οφείλει στο αιθέριο έλαιό της, το οποίο έχει αντιιικές και διεγερτικές ιδιότητες. 

Βοηθά την πέψη και θεραπεύει την ατονία, ενώ έχει και μια μικρή εμμηναγωγική δράση, διεγείρει δηλαδή τη μήτρα και διευκολύνει την εμμηνόρροια.

Πρόσφατες ιατρικές έρευνες έχουν δείξει, πως η κανέλα προστατεύει τον οργανισμό και από τον καρκίνο, ενώ διατηρεί τα επίπεδα της κακής χοληστερίνης χαμηλά και ανακουφίζει από τους πόνους της αρθρίτιδας, ιδίως αν συνδυαστεί με μέλι. Επειδή διεγείρει την έκκριση ινσουλίνης και την διαχείριση του σακχάρου στο αίμα, δίνει ελπίδες για την θεραπεία του διαβήτη.

Για τη χρήση της στη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, αφού όλοι έχουμε δοκιμάσει το υπέροχο άρωμά της και σε φαγητά και σε γλυκά.

Αξίζει να σημειώσουμε πως το άρωμά της χρησιμοποιείται και στην αρωματοποιΐα αλλά και σε καλλυντικά για το σώμα.



πηγή: Βοτανοθεραπεία-Μεγάλη εγκυκλοπαίδεια θεραπευτικών φυτών

Μελέτη επιστημόνων που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Life Sciences, είναι άκρως ενθαρρυντική για την καταπολέμηση του καρκίνου.

Οι επιστήμονες χορήγησαν αρτεμισινίνη από την αψιθιά, για να διαπιστώσουν πως υπήρξε μείωση των καρκινικών κυττάρων σε ποσοστό 30%. Η θεραπεία στην πορεία συνδυάστηκε με σίδηρο και τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά, αφού το 98% των καρκινικών κυττάρων είχε εξαφανιστεί με χρονικό διάστημα 16 ωρών χωρίς να έχουν επηρεαστεί καθόλου τα υγιή κύτταρα.

Η αψιθιά και οι θεραπευτικές της ιδιότητες είναι από την αρχαιότητα γνωστές στην Ελλάδα, που την χρησιμοποιούσαν ευρέως τόσο σε περιπτώσεις ελονοσίας, κατάθλιψης όσο και στην καταπολέμηση του διαβήτη.

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν πως με κάποιο τρόπο που ακόμα δεν έχει εντοπιστεί, η αρτεμισινίνη καταστρέφει μόνο τα καρκινικά κύτταρα, αφήνοντας ανέπαφα τα υγιή.

Η φαρμακευτική εταιρεία Sanofi, ξεκίνησε την παραγγελία 60 τόνων αρτεμισινίνης, έτσι ώστε σύντομα να υπάρξει ένα ακόμη όπλο κατά του καρκίνου στη διάθεση των γιατρών και των πασχόντων.


πηγή:invitromagazine.gr

Το θυμάρι χαρακτηρίστηκε ως "σημαντικό δυναμωτικό των πνευμόνων, ακόμη πιο σημαντικό για όσους βρίσκονται στην ανάπτυξη. Δεν υπάρχει καλύτερο γιατρικό, ανάμεσα στα φυτά, για την παιδική αρρώστια που αποκαλείται σαγονόβηχας και είναι περισσότερο γνωστή ως κοκίτης", από τον Νίκολας Κουλπέπερ (1616 - 1654). Το θυμάρι είναι ένα εξαιρετικό αντισηπτικό και τονωτικό και ακόμη και σήμερα χρησιμοποιείται ως γιατρικό του αναπνευστικού. Επιπλέον είναι σημαντικό για μια ποικιλία άλλων ασθενειών, όπως στοματίτιδας, ψώρας τριχοφυτίας, αλλά και για την καταπολέμηση των ψειρών.

Φυσικό περιβάλλον και καλλιέργεια

Το θυμάρι είναι μία καλλιεργούμενη ποικιλία του άγριου θυμαριού, γνωστό και σαν μητέρα του θυμαριού ή άγριο θυμάρι, το οποίο είναι ιθαγενές της Νότιας Ευρώπης και βεβαίως της Ελλάδας. Το θυμάρι καλλιεργείται σήμερα παγκοσμίως, την άνοιξη με σπόρους ή διαχωρισμό των ριζών και προτιμά ελαφρά, ασβεστολιθικά εδάφη. Τα υπέργεια μέρη συλλέγονται το κατακαλόκαιρο ή προς το τέλος του καλοκαιριού.

Υπάρχουν πολλά είδη του γένους Thymus με διαφορετική περιεκτικότητα το καθένα σε πτητικό έλαιο. Το άγριο θυμάρι χρησιμοποιείται συχνά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως και το θυμάρι.

Τα ενεργά του συστατικά, (πτητικό έλαιο, φλαβονοειδή, τανίνες) αποδίδουν στον ανθρώπινο οργανισμό βασικές δράσεις όπως αντισηψία, τόνωση, απόχρεμψη, ανακούφιση των μυικών σπασμών.

Έρευνες που έγιναν στη δεκαετία του '90 στη Σκωτία, έδειξαν ότι το θυμάρι και το πτητικό το έλαιο έχουν μια αξιοσημείωτη τονωτική επίδραση, στην καταπολέμηση των συνεπειών της γήρανσης.

Παραδοσιακές και σύγχρονες χρήσεις

Οι αντισηπτικές και τονωτικές του ιδιότητες, το κάνουν χρήσιμο για το ανοσοποιητικό σύστημα σε χρόνιες μυκητιακές , λοιμώξεις καθώς και αποτελεσματικό γιατρικό για μολύνσεις του στήθους όπως η βρογχίτιδα, ο κοκίτης και η πλευρίτιδα. Το έγχυμα που είναι και εύγευστο, μπορεί να χορηγηθεί για μικρομολύνσεις του λαιμού και του στήθους και τα νωπά φύλλα μπορεί να μασηθούν για να ανακουφίσουν τον ερεθισμένο λαιμό.

Το θυμάρι μπορεί να χορηγηθεί μαζί με άλλα βότανα σε παιδιά με πρόβλημα άσθματος ενώ είναι ιδιαίτερα χρήσιμο στην αλλεργική καταρροή.

Όταν απλωθεί στο δέρμα, το θυμάρι ανακουφίζει τα τσιμπήματα και τα κεντριά και χρησιμοποιείται για την ισχιαλγία και τους ρευματικούς πόνους, ενώ βοηθά ιδιαίτερα σε στοματίτιδες και άλλες μυκητιάσεις καθώς και στην ψώρα και τις ψείρες.

Μια ακόμα χρήση στη μαγειρική αυτή τη φορά, εξασφαλίζει αξεπέραστη νοστιμιά και άρωμα στο φαγητό, ιδιαίτερα στο ψητό, ενώ αν συνδυαστεί με το δεντρολίβανο, μπορεί να εξισορροπήσει τα λιπαρά του κρέατος.






πηγή: Βοτανοθεραπεία-Μεγάλη εγκυκλοπαίδεια θεραπευτικών φυτών

Το πανέμορφο αυτό φυτό ήταν άμεσα συνδεδεμένο με τη θεά Αφροδίτη, αφού όταν η θεά αναδύθηκε από τη θάλασσα, έκρυψε το γυμνό κορμί της πίσω από ένα θάμνο μυρτιάς, ενώ χρησιμοποιούνταν και γύρω από τους ναούς που ήταν αφιερωμένοι στη θεά.

Σύμφωνα με ένα από τους πολλούς μύθους που αφορούν τη μυρτιά, η Σμύρνα μια Κύπρια πριγκίπισσα, τόλμησε να καυχηθεί πως ήταν ομορφότερη από τη θεά Αφροδίτη. Εκείνη το έμαθε και θύμωσε πάρα πολύ.

Για να την τιμωρήσει την έκανε να νιώσει παράφορο έρωτα για τον πατέρα της, το Κινύρα, τον οποίο και παραπλάνησε. Εκείνος, έπεσε στην παγίδα και όταν διαπίστωσε την παραπλάνηση, οργισμένος για το γεγονός ότι έσμιξε με την κόρη του, απείλησε να τη σκοτώσει.

Η Σμύρνα, κατάφερε να ξεφύγει από την οργή του πατέρα της και κατέφυγε στο βουνό, όμως εκείνος την πρόλαβε και έβγαλε το σπαθί του να της πάρει το κεφάλι. Η Αφροδίτη, θέλοντας να προστατέψει τη Σμύρνα από το θάνατο, τη μεταμόρφωσε σε δέντρο, τη μυρόβλητη σμύρνα ή αλλιώς τη μυρτιά, η οποία αποτέλεσε σύμβολο αγάπης και αθανασίας.

Μάλιστα, στην αρχαία Ελλάδα οι γυναίκες όταν παντρεύονταν στόλιζαν τα μαλλιά τους με τα φύλλα της.

Η μυρτιά λοιπόν είναι ένα αειθαλής θάμνος που φτάνει σε ύψος και τα τρία μέτρα. Έχει σκουροπράσινα φύλλα, άσπρα άνθη και βυσσινί - μαύρα μούρα.

Είναι φυτό ιθαγενές της λεκάνης της Μεσογείου και καλλιεργείται για το αιθέριο έλαιό της. Τα φύλλα της συλλέγονται την άνοιξη.

Τα φύλλα της μυρτιάς είναι στυπτικά, τονωτικά και αντισηπτικά. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν εξωτερικά για την επούλωση πληγών ή εσωτερικά ως γιατρικό για διαταραχές του πεπτικού και του ουροποιητικού συστήματος. Το αιθέριο έλαιό της είναι αντισηπτικό και αντικαταρροϊκό και χρησιμοποιείται στη θεραπεία των παθήσεων στο στήθος.

Στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη, χρησιμοποιούσαν το αιθέριο έλαιο της μυρτιάς για να φτιάξουν ένα ειδικό νερό, το οποίο θεωρούσαν ότι επαναφέρει τη φρεσκάδα και τη νεότητα του δέρματος, ενώ ο Ιπποκράτης χρησιμοποιούσε τη μυρτιά, για να διευκολύνει τον τοκετό.

Οι καρποί της τα μύρτιλλα, τρώγονται ενώ γίνονται και εξαιρετική μαρμελάδα ενώ με τα φύλλα της αρωματίζονται φαγητά, λικέρ, κρασιά. Αν μάλιστα ψήσουμε στο φούρνο πάνω σε φύλλα μυρτιάς κρέας, ψάρι ή κυνήγι, γίνεται ένα απαράμιλλα ευωδιαστό φαγητό.

Με τις ευχές μας, για καλό μήνα!...


πηγή πληροφοριών: wikipedia