Στις 2 Δεκεμβρίου του 1923 έρχεται στη ζωή η Μαρία Σοφία Άννα Καικιλία Καλογεροπούλου, που έμελλε να γοητεύσει όλο τον κόσμο με τη μοναδική φωνή της και την απαράμιλλη ερμηνεία της. Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη από Έλληνες γονείς, που βρέθηκαν στην αμερικανική μεγαλούπολη αναζητώντας καλύτερη τύχη. Δεν είναι άλλη από τη Μαρία Κάλλας, που έγραψε ιστορία στο λυρικό τραγούδι παγκοσμίως, ανανέωσε την όπερα με τα φωνητικά και τα υποκριτικά της προσόντα και αποτελεί σημείο αναφοράς για κάθε λυρική τραγουδίστρια.

Με τη μουσική ξεκίνησε να ασχολείται σε πολύ νεαρή ηλικία. Στα 11 κέρδισε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό παιδικών φωνών. Τρία χρόνια αργότερα στα 14 της και αφού προηγήθηκε το διαζύγιο των γονιών της εγκαταστάθηκε στην Αθήνα με τη μητέρα και την αδελφή της. Έτσι, εγγράφηκε στο Εθνικό Ωδείο και σπούδασε τραγούδι δίπλα στην Μαρία Τριβέλλα, πιάνο δίπλα στην Ήβη Πανά και μελόδραμα δίπλα στην Γιώργο Καρακαντά.

Στην όπερα του Μασκάνι "Καβαλερία Ρουστικάνα" σε μια παράσταση μαθητών του ωδείου, ήταν ο πρώτος ρόλος της, ενώ δύο χρόνια αργότερα (1939) εγγράφεται στο Ωδείο Αθηνών για να σπουδάσει τραγούδι στην τάξη της διάσημης τραγουδίστριας της όπερας Ελβίρα ντε Ιντάλγκο.

Στη Λυρική Σκηνή του  Βασιλικού Θεάτρου, προσλαμβάνεται από το 1940 και ως το 1945, εμφανιζόμενη ως "Βεατρίκη" στην οπερέτα Βοκκάκιος του Σουπέ το 1941, στην Τόσκα το 1942 & 1943, στον Κάμπο το 1944 & 1945, στην Καβαλερία Ρουστικάνα (ξανά το 1944), στον Φιντέλιο το 1944, την οπερέτα Ο Ζητιάνος Φοιτητής το 1945 και στον Πρωτομάστορα του Μανώλη Καλομοίρη (1944) το οποίο είναι και το μοναδικό έργο ελληνικό έργο που τραγούδησε.

Πριν εκπνεύσει το 1945 επιστρέφει στην Αμερική όπου ζει ο πατέρας της για να κάνει διεθνή καριέρα, αλλάζοντας παράλληλα και το επίθετό της σε Κάλλας. Για δύο χρόνια (ως το 1947) παραμένει άνεργη. Μια επιτυχημένη οντισιόν όμως θα της δώσει την "Τζοκόντα" στην ομώνυμη όπερα του Πονκιέλι στην Αρένα της Βερόνας. Σ' ένα από τους σπουδαιότερους λυρικούς χώρους της Ιταλίας θα γίνει το διεθνές ντεμπούτο της, εκείνο τον Αύγουστο του '47.

Ο διάσημος Τούλιο Σεραφίν ο οποίος θαύμαζε τη φωνή της και έγινε δάσκαλός της ήταν ο μαέστρος της παράστασης και τη βοήθησε να διευρύνει τους τεχνικούς και ερμηνευτικούς της ορίζοντες. Στη Βερόνα ζούσε και ο Τζιανμπατίστα Μενεγκίνι βιομήχανος, που την αγάπησε τόσο ως καλλιτέχνιδα, όσο και ως γυναίκα και την παντρεύτηκε τον Απρίλη του 1949, παρά την μεγάλη διαφορά ηλικίας, αφού είχε τα διπλάσια χρόνια από εκείνον. Τον ίδιο χρόνο εμφανίζεται στο Μπουένος Άιρες και το 1950 στο Μεξικό.

Η βοήθειά του σημαντική, κάνει την καριέρα της να απογειωθεί σε ρόλους δραματικής υψίφωνου, αφού έχει και ρόλο μάνατζερ. Το 1951 η "Σκάλα" του Μιλάνου υποκλίθηκε στο ταλέντο της με τους Σικελικούς Εσπερινούς, ενώ τρία χρόνια αργότερα η μέχρι τότε ευτραφής Κάλλας θα ακολουθήσει διαιτητική θεραπεία έτσι ώστε να απαλλαγεί από τα περιττά κιλά και να μπορεί να ενσαρκώνει τους ρόλους της και με την φυσική της εμφάνιση. Ο σύζυγός της παρέχοντας της κάθε οικονομική κάλυψη την απαλλάσσει από την βιοτική ενασχόληση κι έτσι, αφοσιώνεται στην καλλιτεχνική της πορεία.

Το 1956 η Μαρία Κάλλας θα περάσει τις πύλες της Μητροπολιτικής Όπερας της Ν. Υόρκης (ΜΕΤ) και θα επιβάλλει τους όρους της καταβάλλοντας το μεγαλύτερο ποσό που είχε μέχρι τότε πληρώσει ποτέ ο θίασος καλλιτέχνη. Ο διευθυντής της μάλιστα θα δηλώσει πως η πρώτη εμφάνιση της Κάλλας στη ΜΕΤ ήταν η συναρπαστικότερη βραδιά της ζωής του.

Η εξαντλητική δίαιτα όμως καθώς και οι φωνητικοί ακροβατισμοί κάνουν την Κάλλας να θέτει σε σοβαρό κίνδυνο την ποιότητα της φωνής της, η οποία σταδιακά αρχίζει να αδυνατίζει στις υψηλές νότες. Αυτό δεν εμπόδισε όμως το κοινό που την άκουσε στο Ηρώδειο το καλοκαίρι του 1957, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, να την αποθεώσει.

Ουσιαστικά, από το 1958 αρχίζει η πτώση. Τον Ιανουάριο της χρονιάς αυτής αποχωρεί με την πρώτη πράξη της "Νόρμας" και αποδοκιμάζεται από το κοινό. ενώ το Μάιο της ίδιας χρονιάς η "Σκάλα" του Μιλάνου, θα διακόψει το συμβόλαιο μαζί της. Ο Τύπος που μέχρι τότε την εκθείαζε, τώρα της ρίχνει χολή και σχολιάζει με περισσή κακοήθεια, κάθε της κίνηση.

Η συνεργασία της με τον Αλέξη Μινωτή και το Γιάννη Τσαρούχη στη Μήδεια του Κερουμπίνι στην Όπερα του Ντάλας, γίνεται μέσα στον ίδιο χρόνο και μεταφέρεται ένα χρόνο μετά (1959) στο Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου, όπου στη θριαμβευτική πρεμιέρα η Μ. Κάλλας θα γνωρίσει τον μεγάλο έρωτα της ζωής της, τον Αριστοτέλη Ωνάση.

Το καλοκαίρι του 1960 επιστρέφει στην Ελλάδα, για να τραγουδήσει στην Επίδαυρο "Νόρμα" και ένα χρόνο μετά, πάντα στον ίδιο χώρο, "Μήδεια". Ήταν μια παράσταση που μεταφέρθηκε και στη Σκάλα του Μιλάνου (1961 - 1962), όμως δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει το τέλος στης σταδιοδρομίας της στα ιταλικά θέατρα. Όταν το 1962 τραγούδησε Όμπερον στο Λονδίνο, οι Τάιμς έγραψαν "Τώρα πια η φωνή της μπορεί να χαρακτηριστεί άσχημη και εκτός τόνου", αφήνοντας όμως ανεπηρέαστο το κοινό που συνέχιζε να την αποθεώνει.

Το καλοκαίρι του 1964, βρέθηκε σε μια μουσική εκδήλωση του φεστιβάλ της Λευκάδας συνοδευόμενη από τον Ωνάση. Εκεί θα θελήσει να τραγουδήσει χωρίς πρόβα την άρια της Σαντούτσα από την Καβαλερία Ρουστικάνα, που ήταν και ο πρώτος ρόλος της καριέρας της, ενώ το 1965 μετά από την εξαιρετική Τόσκα που τραγούδησε στη σκηνή του Κόβεντ Γκάρντεν, ακολούθησε ένας καλλιτεχνικός θρίαμβος στην Όπερα των Παρισίων με τη Νόρμα. Τα φωνητικά προβλήματα ήταν υπαρκτά, αλλά αυτό δεν εμπόδισε το κοινό να την αποθεώσει.

Είναι η εποχή που προτεραιότητα δείχνουν να έχουν τα προσωπικά της. Έτσι, ζητά διαζύγιο από τον σύζυγό της για να παντρευτεί τον Ωνάση, αλλά ο Μενεγκίνι της το αρνήται. Ένα χρόνο μετά (1966) αφήνει την αμερικανική υπηκοότητα και παίρνει την ελληνική έτσι ώστε να μπορέσει να λυθεί και τυπικά ο γάμος της, ελπίζοντας να της κάνει πρόταση γάμου ο Ωνάσης. Εκείνος όμως τον Ιούλιο του 1968, θα παντρευτεί τη χήρα του Αμερικανού Προέδρου Κένεντι, Τζάκυ, κάτι που φέρνει σε απόλυτη θλίψη τη μεγάλη ντίβα.

Προσπαθώντας να βγει από το τέλμα, επανέρχεται στα καλλιτεχνικά δρώμενα με την κινηματογραφική εκδοχή της Μήδειας του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία του Πιερ Πάολο Παζολίνι το 1969, ηχογραφεί δίσκους, δίνει ρεσιτάλ και διδάσκει όπερα στη μουσική σχολή Τζούλιαρντ της Ν. Υόρκης. Το 1973 σκηνοθετεί μαζί με τον Τζουζέπε ντι Στέφανο το έργο "Σικελικοί Εσπερινοί" και την ίδια χρονιά ξεκινά μαζί του παγκόσμια περιοδεία. Στις 8 Δεκεμβρίου το κοινό της Όπερας των Παρισίων όπου τραγούδησε, θα την καλέσει στη σκηνή, με το ασταμάτητο χειροκρότημά του, δέκα φορές! Η τελευταία της εμφάνιση θα είναι στο Σαπόρο της Ιαπωνίας το Δεκέμβρη του 1974. Από τότε και μετά, κλείστηκε στο διαμέρισμά της στο Παρίσι και έφυγε από τη ζωή τρία χρόνια αργότερα, στις 16 Σεπτεμβρίου του 1977, από καρδιακή προσβολή. Ήταν μόλις 54 χρόνων.

Μπορεί ο θάνατός της σύμφωνα με την επίσημη ιατρική έκθεση να οφειλόταν σε καρδιακή ανακοπή, αλλά όπως εξηγούν οι Ιταλοί επιστήμονες που τον ερεύνησαν, η θεραπεία για την δερματομυοσίτιδα από την οποία έπασχε, βασίζεται σε κορτιζονούχα και ανοσοκατασταλτικά σκευάσματα, τα οποία είναι πιθανό να επιφέρουν σταδιακά καρδιακή ανεπάρκεια. Έτσι, εξηγείται πλήρως ο ξαφνικός θάνατός της. Αφορμή για τη διερεύνηση στάθηκαν οι ηχογραφήσεις της Μ. Κάλλας στο στούντιο και στις ζωντανές εμφανίσεις της. Χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της φασματογραφικής ανάλυσης οι επιστήμονες εξέτασαν τις ηχογραφήσεις ίδιων τραγουδιών σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, για να διαπιστώσουν τη μυική χαλάρωση και την αλλοίωση της φωνής της λόγω της πάθησης, που είχε. Η διαγνωσμένη από τον Μάριο Τζακοβάτσο από το 1975, δερματομυοσίτιδα είχε κρατηθεί κρυφή μέχρι το 2002.

Η κηδεία της έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου και αποτεφρώθηκε όπως επιθυμούσε, ενώ δύο χρόνια αργότερα την άνοιξη του 1979 σκορπίστηκε η τέφρα της στο Αιγαίο, που αγαπούσε.


Πηγή πληροφοριών: sansimera.gr, wikipedia.org
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

Εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο βάφουν τα μαλλιά τους. Ενώ μπορεί το αποτέλεσμα ως προς το χρώμα να τις ικανοποιεί, τα μαλλιά όμως  σε πολλές περιπτώσεις δίνουν. την εντύπωση άχυρου...

Αυτό σημαίνει πως δεν είναι αρκετά υγιή για να αντέξουν την ταλαιπωρία της βαφής. Ένα πολύ απλό test φθοράς, έρχεται να βοηθήσει να ελέγξετε την κατάσταση των μαλλιών σας πριν προχωρήσετε στη βαφή είτε στο σπίτι, είτε στο κομμωτήριο. Η Elizabeth Maloy, stylist και color specialist στο Paul Labrecque Salon στη Ν. Υόρκη δίνει τη λύση με τον εξής τρόπο:

Πάρτε μια τούφα από τα μαλλιά σας και κρατήστε τη ίσια με τα δάχτυλά σας. Στη συνέχεια ρίξτε μια σταγόνα νερού πάνω τους. Αν απορροφήσουν το νερό σε λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα να ξέρετε πως τα μαλλιά σας είναι αφυδατωμένα και η βαφή θα τα κάνει να χάσουν κι άλλο μέρος της υγρασίας τους. Έτσι, θα πρέπει πρώτα να τα περιποιηθείτε με προϊόντα βαθιάς ενυδάτωσης είτε σπιτικά, είτε του εμπορίου και να αφήσετε τη βαφή για μερικές εβδομάδες αργότερα.

Αν δεν πειστήκατε, ελέγξτε όταν τα μαλλιά σας είναι υγρά αν εκτείνονται περισσότερο από το συνηθισμένο ή αν η υφή τους σας δίνει την εντύπωση ότι κολλούν. Τότε όπως μας ενημερώνει η senior colorist Meri Kate O'Connor στο Eva Scrivo Salon πάλι στη Ν. Υόρκη, τα μαλλιά δεν πρέπει να βαφτούν, χωρίς να προηγηθεί θεραπεία ενυδάτωσης.

Αν δυσκολεύεστε να διαπιστώσετε την κατάστασή τους μόνη σας, καλύτερα να απευθυνθείτε σε ένα ειδικό, έτσι ώστε να εξασφαλίσετε όμορφα υγιή βαμμένα μαλλιά. Στο κάτω κάτω της γραφής, παίζεται το κεφάλι σας!...

Πηγή:instyle.com, goodhousekeeping.com
Κείμενο - μετάφραση: "to e-periodiko mas"

Εύκολα θα μπορούσε κανείς να πει πως σε μια δεκαετία, που σημαδεύτηκε από ένα Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως αυτή του 40, η μόδα δεν θα έχει και πολλά να επιδείξει.
Ασφαλώς  οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες μπορούν να καθορίσουν ως ένα μεγάλο βαθμό τη μόδα, όμως η ανάγκη των ανθρώπων και κυρίως των γυναικών να νιώσουν ευπαρουσίαστες και ελκυστικές δεν σταματά.
Έτσι, οι γυναίκες της εποχής με τα ελάχιστα μέσα, που διαθέτουν προσπαθούν να μετατρέψουν τα ρούχα τους, σύμφωνα με αυτά που φορούν τα είδωλα του κινηματογράφου όπως η Rita Hayworth.     
Βρισκόμαστε σε περίοδο πολέμου και το γεγονός αυτό, αλλάζει τον κόσμο της μόδας για πάντα. Χαρακτηριστικό της εποχής οι δυσεύρετες πρώτες ύλες για την κατασκευή των ρούχων. Το βαμβάκι, το μετάξι, το δέρμα, το μαλλί είναι σε αστρονομικές τιμές, όταν βρεθούν. Οι μεγάλοι οίκοι μόδας έχουν να αντιμετωπίσουν την μηδενική ζήτηση από τη μια, αλλά και τη δυσκολία εύρεσης υφασμάτων και άλλων υλικών από την άλλη.


Κόντρα στις όποιες αντιξοότητες οι γυναίκες δημιουργούν με φαντασία και εφευρετικότητα τις δικές τους εναλλακτικές βάφοντας τα πόδια τους με τσάι και ζωγραφίζοντας στο πίσω μέρος της γάμπας μια γραμμή, έτσι ώστε να φαίνεται ότι φορούν μεταξωτές κάλτσες ή ράβουν ρούχα από κουρτίνες. Τα παπούτσια πλέον έχουν ξύλινες σόλες και αποτελούν ένα επίσης σπάνιο είδος. Το στρατιωτικό και επιβλητικό look με τους τονισμένους ώμους, τα ταγιέρ σε αρρενωπή γραμμή καθώς και τα μουντά χρώματα, αντικατοπτρίζουν με τον καλύτερο τρόπο τις οδυνηρές συνθήκες που επικρατούν.


Όταν στις 14 Σεπτεμβρίου του 1940 το Παρίσι παραδίνεται στους Γερμανούς, οι δυνάμεις κατοχής ξεκινούν τον έλεγχο της υψηλής ραπτικής, αφού οι Γερμανοί εξετάζουν τη μετακόμιση των γαλλικών οίκων στο Βερολίνο και την ίδρυση εκ νέου έδρας υψηλής ραπτικής, λεηλατώντας τα αρχεία των Γάλλων. Στόχος τους ήταν το Βερολίνο να γίνει γνωστό ως η πρωτεύουσα της μόδας για όλο τον κόσμο.

Το Παρίσι μοιάζει να χάνει τον ηγετικό του ρόλο, όταν η κυβέρνηση μοιράζει τα λιγοστά αγαθά με δελτίο και θεσπίζει ενδυματολογική νομοθεσία, θέτοντας περιορισμούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επιβολή της απλής στενής φούστας, που απαιτεί σαφώς λιγότερο ύφασμα. Ένα είδος μόνο ξεφεύγει από τους περιορισμούς, το καπέλο, δίνοντας έτσι μια αίσθηση ελευθερίας, ενώ δεν είναι λίγοι οι Γάλλοι που θεωρούν πως το να ντυθεί κανείς κομψά και προσεγμένα, αποτελεί αντίσταση προς τις δυνάμεις κατοχής.



Όσοι οίκοι υψηλής ραπτικής παρέμειναν ανοιχτοί, δεν στερούνταν κοινό στις επιδείξεις μόδας, μόνο που το κοινό αυτό, το αποτελούσαν τώρα οι σύζυγοι και οι ερωμένες των υψηλόβαθμων αξιωματικών του Γ' Ράιχ.

Αν υπολογίσει κανείς πως κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η εξαγωγή ενός φορέματος της γαλλικής υψηλής ραπτικής ισοδυναμούσε με την εισαγωγή ενός τόνου κάρβουνου και η εξαγωγή ενός λίτρου αρώματος με την εισαγωγή δύο τόνων πετρελαίου, εύκολα μπορεί να κατανοήσει πως η μόδα ήταν και παραμένει ένας παράγοντας με μεγάλη δύναμη.

Έτσι αλλάζει και το ύφος της μόδας. Οι τροπικές εκτυπώσεις με τα εξωτικά florals όπως τα φύλλα φοίνικα και τα άνθη ιβίσκου, γίνονται αμέσως αγαπητά, όπως και το χρώμα της terracotta και του τυρκουάζ, αφού οι γυναίκες λαχταρούν να ζήσουν μετά το τέλος της πιο καταστροφικής και ζοφερής εποχής της ανθρωπότητας. Η Frida Kahlo και τα χρώματα και το στυλ της Λατινικής Αμερικής αποτελούν πηγή έμπνευσης και τα ρούχα αποκτούν μια απαλή, δροσερή θηλυκότητα.


Το 1947 ο Dior παρουσιάζει το "New Look" επιστρέφοντας στην κλασσική θηλυκότητα με την τονισμένη μέση. Η μόδα αποκτά ξανά μια μαλακή και ρομαντική εικόνα. Ο ποδόγυρος ήταν μακρύς σε φούστες και φορέματα, ενώ τα πλατιά καπέλα με τη σφιχτή περίμετρο της μέσης δίνουν στις γυναίκες μια εικόνα που παραπέμπει στην προ του πολέμου εποχή.


Το σχήμα κλεψύδρας που αποκτά η γυναικεία σιλουέτα αγαπιέται και υιοθετείται απ' όλες τις γυναίκες παρόλο, που η μεγάλη ποσότητα υφάσματος που χρησιμοποιούνταν στις φούστες μπορούσε να χαρακτηριστεί άνετα ως υπερβολή, όταν ο περισσότερος κόσμος μόλις και μετά βίας μπορούσε να εξασφαλίσει φαγητό.

Οι πιο σημαντικοί και γνωστοί σχεδιαστές της δεκαετίας του 40 ήταν:


Christian Dior (1905 - 1957) Η γραμμή του 1947 με τις φαρδιές φούστες, που χαρακτηρίστηκε ως "New Look" προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση. Αναβίωσε την υψηλή ραπτική του Παρισιού, που είχε παρακμάσει στη διάρκεια του πολέμου. Ήταν εκείνος που συνέλαβε την ιδέα του "τέλους αδείας" δηλαδή την αμοιβή για κάθε ένα σχέδιο που σχεδίαζε. Ο σχεδιαστής, που καθιέρωσε τις γραμμές tulip, H, A και Υ.


Cristobal Balenciaga (1895 - 1972) Ο Ισπανός σχεδιαστής που κατέκτησε το Παρίσι. Από το 1960 πειραματίστηκε με αφηρημένα σχήματα, τα οποία τον οδήγησαν στις γραμμές tunupue, sac και balloon, οι οποίες και συνδέθηκαν με το όνομά του, ενώ τα βραδινά του φορέματα, που συχνά ήταν εμπνευσμένα από το φλαμέγκο, τον έκαναν  ένα από εκείνους, που ανύψωσαν την υψηλή ραπτική στο χώρο της τέχνης.

Pierre Balmain (1914 - 1982) Ο Γάλλος σχεδιαστής που μεγάλωσε μέσα στα υφάσματα και παράτησε την αρχιτεκτονική για τη μόδα. Πίστευε (και όχι άδικα) πως τίποτα δεν είναι σημαντικότερο σε ένα φόρεμα, από την κατασκευή του. Τα εφαρμοστά στη μέση φορέματα, που παρουσίασε με μακριές φούστες σε σχήμα καμπάνας θεωρήθηκαν ο "προάγγελος" του "New Look" του Dior. Τα ρούχα του σε απαλούς τόνους, ήταν συχνά διακοσμημένα με περίτεχνα κεντήματα και γούνα στο γιακά και τις μανσέτες. Ήταν εκείνος, που λάνσαρε την εσάρπα για τις βραδυνές αλλά και τις κοκτέιλ εμφανίσεις.



Jacpues Fath (1912 - 1954) O σχεδιαστής που αγαπούσε το βελούδο για τα βραδινά φορέματα και ήταν γνωστός για τις φαρδιές αέρινες φούστες του. Η συλλογή Lily που παρουσίασε το 1950 ήταν φορέματα με τέτοιο τρόπο σχεδιασμένα ώστε να θυμίζουν λουλούδια.


Jean Desses (1903 - 1970) Ο ελληνικής καταγωγής σχεδιαστής, που γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, σχεδίασε το πρώτο του φόρεμα σε μικρή ηλικία για τη μητέρα του, σπούδασε νομικά, αλλά υπηρέτησε τη μόδα. Χαρακτηριστικές είναι οι πτυχωτές βραδινές τουαλέτες του, από μουσελίνα και σιφόν, τα ολοκέντητα φορέματα και τα κοστούμια με εφαρμοστά σακάκια και αέρινες φούστες.

Αυτά που σημάδεψαν τη δεκαετία του 40:
Τουρμπάνι: Μεταξύ καπέλου και μπαντάνας, το τουρμπάνι γνωρίζει μεγάλες δόξες, τη δεκαετία αυτή. Το αξεσουάρ που ήταν κατασκευασμένο από τελειώματα κουρτινών έμελλε να γίνει εξαιρετικά δημοφιλές στις γυναίκες της υψηλής κοινωνίας.

Φούστα pencil: Ίσια γραμμή όπως το μολύβι, ψηλή μέση και μήκος μέχρι το γόνατο. Συνοδευόμενη από γάντια μεγάλου μήκους, έγινε συνώνυμο της φινέτσας και αγαπημένη όλων των γυναικών ανά τις δεκαετίες.

Τσάντα ώμου: Η τσάντα που βόλευε κατά τις μετακινήσεις με ποδήλατο και απέδειξε πως η μόδα έχει και πρακτικότητα, αφού πολλές φορές κινείται σύμφωνα με τις ανάγκες της κάθε εποχής.
Ψάθινο καπέλο με κορδέλα: Στην απλή του μορφή πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές του 20ου αι. για να πάρει τη μορφή που όλοι γνωρίζουμε στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το σχεδίασε ξανά κάνοντάς το πιο θηλυκό η Coco Chanel.

Φόρεμα με ζώνη: Θέλοντας να δώσουν λίγη έμφαση στα απλοϊκά φορέματα οι γυναίκες της εποχής, υιοθέτησαν τη ζώνη στη μέση.

Μπλούζα και φόρεμα με ίσιους ώμους: Στα πρότυπα των στρατιωτικών στολών οι δημιουργίες της εποχής θέλουν το ύφασμα δεν πρέπει να αγκαλιάζει τους ώμους, αλλά να τους προσδίδει μια αυστηρή γραμμή και κύρος.

Παπούτσια με ξύλινη σόλα: Αφού το δέρμα προοριζόταν κατ' αποκλειστικότητα για στρατιωτικά παπούτσια, οι γυναίκες καταφεύγουν στην κατασκευή παπουτσιών με ξύλινη σόλα, για να δημιουργήσουν παπούτσια άκαμπτα, άβολα και κουραστικά, αλλά και αναγκαία.

Ένα από τα πιο αγαπημένα γυναικεία αξεσουάρ, η τσάντα, δεν θα μπορούσε να λείπει από το αφιέρωμά μας στη μόδα, όπως δεν λείπει και από τις προτιμήσεις μας. Αφού είδαμε τα trends της μόδας για την άνοιξη και το καλοκαίρι, καιρός να δούμε και τα trends στις τσάντες και την τεράστια ποικιλία επιλογών, που προσφέρουν. Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Cross-body Bags

Bucket Bags 

 Γεωμετρικές Bags

Κρόσσια κι εδώ... 

Μικρά γλυκά τσαντάκια

Printed Bags

Τσάντες ώμου

Μοντέρνα σακίδια, αλλά και πλεχτές...

Αν κάποιος παρατηρήσει τα χρώματα των collection των μεγάλων σχεδιαστών, έτσι όπως αυτές παρουσιάστηκαν στις εβδομάδες μόδας, στις τέσσερις μητροπόλεις (Παρίσι, Μιλάνο, Λονδίνο, Ν. Υόρκη) υπάρχει μια τάση προς τα ήπια χρώματα, με κυρίαρχα τα χλωμά παστέλ και οι γήινες αποχρώσεις.
Αγαπημένα παραμένουν οι αποχρώσεις της λεβάντας, του μανταρινιού, της ελιάς, του αμύγδαλου και της άμμου, ενώ χρώματα φωτεινά όπως το μπλε και το πράσινο έχουν τη δική τους θέση στις προτιμήσεις των σχεδιαστών όπως και το κόκκινο, το λιλά, το εκρού και το βεραμάν.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως το μαύρο και το λευκό και μάλιστα σε total εκδοχές δεν παραμένουν κλασσικά κι αγαπημένα και στις φετινές collection!


Αυτή είναι η παλέτα των χρωμάτων


Ας τα δούμε πιο αναλυτικά μέσα από μοντέλα υψηλής ραπτικής:

Κομμάτια από τις συλλογές των: Alexandre Vauthier, La Perla, Jean Paul Gaultier, Versace, Christian Dior, Giamabattista Valli, Valentino, Dolce & Gabbana, Giorgio Armani, Stephane Rolland, Ralph & Russo, Zuhair Murad, Oscar de la Renta κ.α.

Total black και total white

Ασπρόμαυρα

Οι κυριότερες τάσεις

Δεύτερη μέρα του Μάρτη σήμερα και μιλάμε για μόδα, μέσα από τις κυριότερες τάσεις που θα επικρατήσουν τόσο την άνοιξη, όσο και το καλοκαίρι του 2015. Όπως θα δείτε υπάρχει μεγάλη γκάμα style για όλα τα γούστα και όλους τους σωματότυπους, έτσι ώστε  να μη χρειαστεί να ξοδέψουμε μια περιουσία (που δεν υπάρχει στις περισσότερες από μας) για να ανανεώσουμε την εμφάνισή μας. Αρκεί να "ανακυκλώσουμε" ξεχασμένα κομμάτια στην ντουλάπα μας, αφού επανέρχονται πολλά trends του παρελθόντος και να κάνουμε λίγες και προσεγμένες αγορές. Εγώ τα σταχυολόγησα και σας τα παρουσιάζω, έτσι όπως τα είδα μέσα από τις μεγαλύτερες πασαρέλες του κόσμου.


Αγαπάτε τις ρίγες; Επανέρχονται δυναμικά!

Τα καρό είτε κοριτσίστικα, είτε πιο κλασσικά, είναι επίσης εδώ...


Τα αγαπημένα denim επανέρχονται δυναμικά





Πίσω στα 70'ς 
Το sporty chic ήρθε για να μείνει
Σε επόμενη ανάρτηση, θα μιλήσουμε αναλυτικά για τα χρώματα, που θα επικρατήσουν και θα σας παρουσιάσω ιδιαίτερα κομμάτια υψηλής ραπτικής. Μη χαθείτε! Καλό σας μήνα!

πηγή: vogue.com
κείμενο: to e-periodiko mas