Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πένας εκφράσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πένας εκφράσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Αλάτι, ζάχαρη κι αλληλεγγύη όπου υπάρχει ανάγκη!

Αλάτι, ζάχαρη κι αλληλεγγύη όπου υπάρχει ανάγκη!

Από Οκτωβρίου 26, 2017

Το "Αλάτι, ζάχαρη κι αλληλεγγύη" έχει ήδη ολοκληρώσει την πρώτη του αποστολή και ξεκινά καινούργια. Εδώ και λίγες εβδομάδες το e-book που έγραψαν δεκαοχτώ blogger κάνει νέα προσπάθεια προσφοράς. Διατίθεται με αντίτιμο ένα δέμα αλληλεγγύης (μικρό ή μεγάλο εσείς θα το επιλέξετε) όπως αρχικά ξεκίνησε. Τώρα όμως μπορείτε αυτό το δέμα, να το στείλετε όπου εσείς θέλετε!
Περισσότερες λεπτομέρειες διαβάστε εδώ!

Η διαδικασία είναι απλή:
  • Κρατάτε το αποδεικτικό αποστολής (όπου επιλέξετε να το στείλετε)
  • Φωτογραφίζετε την παράδοση του δέματος (αν πρόκειται για δομές αλληλεγγύης της πόλης που μένετε)
  • Στέλνετε τη φωτογραφία ή το αποδεικτικό αποστολής στο womaninblog@gmail.com
Να θυμίσουμε πως στο e-book που θα παραλάβετε, θα διαβάσετε εικοσιτέσσερις ιστορίες, άλλες πραγματικές, άλλες φανταστικές όπου πρωταγωνίστρια είναι η αλληλεγγύη και η προσφορά στον άνθρωπο και συμπρωταγωνιστής το φαγητό. Στο τέλος κάθε ιστορίας υπάρχει και η συνταγή γλυκιά ή αλμυρή σαν επιστέγασμα της διαδικασίας αγάπης και προσφοράς που διέπει την προετοιμασία του φαγητού.

Οι blogger που έβαλαν την ψυχή τους μέσα στις ιστορίες συμμετέχοντας σ' αυτή την αλυσίδα είναι με αλφαβητική σειρά οι:

  • Αντωνίου Μαρίνα  - Το e- περιοδικό μας
  • Βερίγκα Κατερίνα  - Just K
  • Γιαννάκαρη Ελένη  - Ποιώ
  • Δαμοπούλου Νίκη  - Ονειροποιείο
  • Δεκούλου Παπαδημητρίου Σταυρούλα  - ~λογισμών αραξοβόλι~
  • Κανελλάκη Μαρία  - Απάγκιο
  • Καρβούνη Μαρία  - my trips on blog
  • Κουτά Αριστέα  - Η ζωή είναι ωραία
  • Μάμαλη Κλαυδία  - κάτω από την Ακρόπολη
  • Μητραβέλλα Αλεξάνδρα  - ένα κουμπί στο φεγγάρι
  • Μοσχονά Μαίρη  - ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ
  • Νικολάου Μαρία  - Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά
  • Οικονόμου Έλλη  - Funky Monkey
  • Πεταλωτή Χριστίνα  - Andromeda - My Galaxy
  • Τσατσάκη Εύη  - BELOVED IDEAS!
  • Φλογερά Ελένη  - Στα μονοπάτια της φαντασίας μου
  • Φλωράτου Άννα  - Ατενίζοντας
  • Χριστοδούλου Μαριάννα  - onirokosmos

Την εικόνα του εξώφυλλου έφτιαξε η Χριστίνα Πεταλωτή

Αποκτήστε αυτό το e-book στέλνοντας ένα δέμα με ό,τι μπορείτε. Ελάτε να γεμίσουμε με αγάπη τους συνανθρώπους μας που είναι λιγότερο τυχεροί από μας.
...
Πάρτε μια γεύση από τη δική μου ιστορία με τίτλο 
"Το γαλακτομπούρεκο της προσφυγιάς"
"Όλες της οι αναμνήσεις από τη γιαγιά, είχαν σχέση με την κουζίνα, με μυρωδιές, με υλικά, με γεύσεις…
«Το μαγείρεμα είναι αγάπη, κόρη μ’», της έλεγε…
Και τι άλλο θα μπορούσε να είναι; Όταν διαλέγεις προσεκτικά τα υλικά και αρχίζεις τη δημιουργία του φαγητού, σκέφτεσαι πάντα αυτούς που θα το γευτούν. Τους φέρνεις νοερά κοντά σου, τους χαϊδεύεις το πρόσωπο, τους μιλάς. Κι όταν κάνεις γλυκό, τότε τους κανακεύεις!..."

[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Ήταν πανσέληνος, θυμάσαι;

Ήταν πανσέληνος, θυμάσαι;

Από Αυγούστου 07, 2017

Βραδιά πανσέληνου και μια χούφτα ασήμι σκορπά στον ορίζοντα
λούζει τα πλακόστρωτα, τις μικρές αυλές
τα λαξεμένα χωριά, που σκαρφαλώνουν στα βραχώδη νησάκια 
των Κυκλάδων και της άγονης γραμμής

Ανάμεσα στις βουκαμβύλιες και στα ασβεστωμένα παρτέρια
ξεπηδούν βήματα που μετρούν τη γοητεία τόπων μαγικών
κι εκεί παρέα με το θαλασσινό αγέρι
όρκους δίνουν έρωτα σε τρυφερά χείλη

Στην άμμο, κοχύλια ασημόχρυσα πολύτιμα πετράδια γίνονται
κι αποθέτονται μ’ ευλάβεια σε κοριτσίστικους λαιμούς
Φιλιά και όνειρα σκορπίζονται στη γλυκιά νύχτα
μαζί με τους ήχους του παφλασμού

Μετρά το κύμα καλοκαίρια και κορμιά
εικόνες που μπλέκονται στο χώρο και στο χρόνο
κι αφήνουν αποτύπωμα βαθύ σε καρδιές αλώβητες μοναχικές
Ήταν πανσέληνος, θυμάσαι;

Χορεύουν ανέμελα οι φλόγες της φωτιάς
κι εγώ κουρνιάζω ξανά στην αγκαλιά σου
Ο ήχος των ονείρων μας μου λέει ψιθυριστά
Ήταν πανσέληνος, δε ξέχασα, γι’ αυτό θα είμαι πάντα κοντά σου…



[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Σε είπαν μάνα…

Σε είπαν μάνα…

Από Ιουνίου 11, 2017

Ο πόνος και η χαρά ενώθηκαν για να σε φτιάξουν
κι έδωσες στην αγάπη νόημα
 Γη που ανθεί κάθε ανοιξιάτικο πρωί
Πεταλούδα που αλαφροπετάς στον ήλιο
μουρμουρίζοντας τραγούδι ομορφιάς

Με την ανάσα σου ανάσα δίνεις
Με το χάδι σου φαρμάκια παίρνεις
Πόσα λάθη ξόρκισαν τα δάκρυά σου
Πόσο πόνο μαλάκωσε η αγκαλιά σου

Μ’ όλου του κόσμου τα στοιχειά παλεύεις
χωρίς κανένα δισταγμό
Απάνεμο λιμάνι εσύ, για κάθε θαλασσοδαρμένο σκαρί
Κυματοθραύστης αγέρωχος
Φάρος άσβηστος

Σε είπαν αρχή και χαμογέλασες
Σε είπαν ζωή και κοκκίνισες
Σε είπαν μάνα και δάκρυσες
κι έτσι δακρυσμένη συνεχίζεις να δίνεις το αύριο…

...

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 16ο Συμπόσιο Ποίησης της αγαπημένης φίλης Αριστέας και του blog της "Η ζωή είναι ωραία".
Ευχαριστώ θερμά τους φίλους και τις φίλες που το ξεχώρισαν και το βαθμολόγησαν!





[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Εγκατάλειψη

Εγκατάλειψη

Από Μαΐου 02, 2017


Μόνος στον ατέλειωτο κόσμο που πια, δεν μπορώ να περπατήσω...

Xέρι απλώνω στα πουλιά που φέρνουν τα μαντάτα
κι εδώ στης μοναξιάς την απεραντοσύνη
τραγούδι φτιάχνω τις αναμνήσεις τώρα, που ρίζωσα στο χώμα.

Δρόμους δεν έχω πια για να διαβώ
κι αυτός μπροστά μου γεμάτος χόρτα
δεν έχει αρχή, δεν έχει τέλος
μόνο ερημιά!

Λούζουν οι καιροί το κουφάρι μου
και εγώ, περιμένω την ώρα, που πεταλούδες
μ' όλα τα χρώματα της άνοιξης
θα με σηκώσουν απαλά και θα με ταξιδέψουν.

Με μια ανάσα να περάσω πάνω απ' τ' ακρογιάλια
απ' τις βουνοκορφές, τους κάμπους και τα δάση
με μια ανάσα να τρέξω σ' όλους τους δρόμους
που άφησα γι' αργότερα...


 και λίγο πριν το δειλινό
με μια ανάσα, ένα να γίνω με τ' αστέρια.

 ...
Η φωτογραφία μαζί με τους τέσσερις πρώτους στίχους συμμετείχαν στο 2ο Δρώμενο Φωτογραφίζειν της Μαρίας Νικολάου και του blog της "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά".

 Ευχαριστώ θερμά όλες τις φίλες που την ξεχώρισαν και τη βαθμολόγησαν και ιδιαίτερα τη Μαρία για την αφορμή και την ευκαιρία δημιουργίας, που μου έδωσε.

 Να έχετε όλοι ένα όμορφο μήνα!

Μην ξεχνάτε, ένα e-book σας περιμένει, πατήστε πάνω στις λέξεις για να δείτε πώς θα το αποκτήσετε... "Αλάτι, ζάχαρη κι αλληλεγγύη" 
[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Σημάδια…

Σημάδια…

Από Απριλίου 03, 2017

Γυρνούν οι δείχτες στο παλιό ρολόι
κρύβουν θύμησες και μυστικά. 
βέλη οι λέξεις που με λαβώνουν, 
όσο εσύ είσαι μακριά
Το φεγγάρι φωτίζει το άδειο σεντόνι
δάκρυα διαμάντια σε πρόσωπο χλωμό
που λαμπυρίζουν και  ξορκίζουν
της μοναξιάς μου το κενό

Κι έρχεσαι σαν τ’ αγέρι που χαϊδεύει
την πυρωμένη απ’ τον ήλιο ακρογιαλιά
και τότε τ’ όνειρο ζωντανεύει
 γίνεται ο χρόνος μια σταλιά.

Πού πας τα δειλινά τα μαγεμένα,
αυτά που είπες πως ειν’ δικά μου;
Ποιες λέξεις κλέβουν τις αναμνήσεις
που άφησε το άρωμά μου;

Τραγούδι βάζεις να λεν’ τ’ αστέρια
κι είναι σα να ΄χουν τη μορφή σου
κι εγώ κινούμαι στη γραμμή
που αφήνει η ρωγμή σου

Μετρώ τη ζωή μου με την ανάσα σου
μετρώ τις στιγμές μου με τα σημάδια σου
σαν κύμα έρχεσαι και φεύγεις
σαν παιδί γελάς και με μαγεύεις

Δεν ξέρω τι να περιμένω
δεν ξέρω πώς να κρατηθώ
φιλιά απλώνω κρυφά στη στράτα
να βρεις το δρόμο, το γυρισμό...

Με αυτό το ποίημα συμμετείχα στο 15ο Συμπόσιο Ποίησης της αγαπημένης φίλης Αριστέας και του blog της η ζωή είναι ωραία. Ευχαριστώ θερμά όσους το ξεχώρισαν και το βαθμολόγησαν.

[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Κερκόπορτα

Κερκόπορτα

Από Μαρτίου 25, 2017

Αυτό το χώμα έχει μια μυρωδιά από αίμα, 
που στάλαξε απ' άκρη σ' άκρη μαζί με ατέλειωτα δάκρυα.
Όπου κι αν σκάψεις βρίσκεις Ιστορία
όπου κι αν σταθείς νιώθεις κι ένα Ήρωα
εκεί πλάι στην κερκόπορτα που άνοιξε ένας Εφιάλτης.

Μια χούφτα ήλιος στη άκρη της Μεσογείου,
ένα μικρό περβόλι ονείρων που όλοι  θέλησαν δικό τους.
Μια γη Αθανάτων η Πατρίδα μου,
το σπόρο του προδότη δε ξερίζωσε!
Την πόρτα των κατακτητών δεν κλείδωσε...

Μικρή και ύπουλη έστεκε εκεί σκουριασμένη θαρρεις
έμοιαζε ξεχασμένη, αλλά δεν ήταν!
Κι άνοιξε τρίζοντας ξανά, 
για να περάσουν οι βέβηλοι με τα χρυσά παπούτσια
αλαφροπατώντας να ρίξουν ψευδαισθήσεις
σ' αυτούς που έμαθαν τον κόσμο να πολεμά!
Σ' αυτούς, που όρισαν τη λέξη Αγώνας!



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Άλλη μια μέρα στο μαγκανοπήγαδο...

Άλλη μια μέρα στο μαγκανοπήγαδο...

Από Μαρτίου 08, 2017

Σηκώθηκε αλαφιασμένη από το κρεβάτι με το πρώτο χτύπημα του ρολογιού, όπως κάθε πρωί! Δεν ήθελε να ξυπνήσει ούτε τα παιδιά, ούτε τον άντρα της από τόσο νωρίς. Ένα γρήγορο ντους έθεσε τον οργανισμό της σε λειτουργία, για να ετοιμαστεί με ταχύτητα, που θα ζήλευε και πεζοναύτης και μετά από δυο γρήγορες γουλιές καφέ, να ετοιμάσει το πρωινό της οικογένειας, για να σκορπίσουν, ο καθένας στη δική του δουλειά ή ασχολία.

Η ίδια διαδικασία κάθε μέρα… οι μήνες άλλαζαν, άλλαζαν οι εποχές κι εκείνη, ζούσε περιμένοντας το Σαββατοκύριακο, τις διακοπές του καλοκαιριού, άντε και των Χριστουγέννων και του Πάσχα, για να ζήσει λίγο χωρίς το ρολόι.

Όχι πως τα κατάφερνε πάντα, αλλά υπήρχε αυτή η ψευδαίσθηση ότι δεν την κυνηγά ο χρόνος. Ένας χρόνος αμείλικτος που αλλάζει τα μαλλιά, το σώμα, τις αντοχές αλλά, μένει ασυγκίνητος όταν πρόκειται να χαρείς κάτι για λίγο παραπάνω. Πεισμώνει και δεν σου επιτρέπει καμιά αλλαγή, παρά μόνο, όταν δεν θα το θες! Όπως τότε που βρέθηκε ξαφνικά άνεργη και έμεινε στο σπίτι σαν το θηρίο στο κλουβί, με τις υποχρεώσεις να τρέχουν κι εκείνη να κοιτά το πορτοφόλι, που αγκομαχούσε στα έξοδα. Ένας μισθός δεν έφτανε ποτέ κι αυτή η αναγκαστική «παύση» ήταν χειρότερη κι από εφιάλτη.

Όμως ευτυχώς πέρασε το κακό, το πτυχίο φάνηκε για μια ακόμα φορά χρήσιμο και η καθημερινή ρουτίνα και ο αγώνας δρόμου για να τα προλάβει όλα, ήταν πια ένα με το δέρμα της. Το προτιμούσε, μα δεν της άρεσε. Δεν είχε χρόνο για κείνη κι αυτό, όσο περνούσε ο καιρός, την στεναχωρούσε και περισσότερο. Ούτε στο κομμωτήριο δεν προλάβαινε να πάει, εκτός κι αν ήταν ειδική περίσταση.

Αυτός ο σύζυγος δεν βοηθά καθόλου, θα σκεφτόταν κανείς! Πώς να βοηθήσει όμως όταν δουλεύει 12ωρα ή και 14ωρα καμιά φορά; Με τι κουράγια να βάλει χεράκι στο οτιδήποτε! Συγκάτοικοι είχαν καταλήξει με τον καιρό, άθελά τους. Ραντεβού έδιναν στον καναπέ τα βράδια για ταινία και τους έπαιρνε ο ύπνος, πριν συμπληρωθεί το πρώτο τέταρτο. Τουλάχιστον όμως, ήταν αγκαλιά! Αγκαλιά στον ύπνο της κόπωσης, αγκαλιά στον καναπέ με την τηλεόραση ανοιχτή και το φως να καίει…
Παλιότερα, σκέφτονταν πως θα μεγαλώσουν τα παιδιά και θα αλαφρώσουν λίγο. Με τον καιρό διαπίστωσαν πως όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, μεγαλώνουν και οι ανάγκες και μικραίνει ο χρόνος. Τους ξεμακραίνει από το όνειρο της ξένοιαστης οικογένειας, σαν αυτές που βλέπει κανείς στις διαφημίσεις και αναρωτιέται πού έκανε το λάθος!

Μια άλλη «Μαίρη Παναγιωταρά» η ζωή μου, σκεφτόταν την ώρα που μάζευε τα παιχνίδια από το πάτωμα… κι ύστερα σου λένε "γυναικεία χειραφέτηση και ανεξαρτησία". Να παντρευτείς και να γεμίσεις υποχρεώσεις που σε κάνουν λάστιχο, μοιάζει ζωντανός εφιάλτης, να μείνεις ελεύθερη, είσαι ο καημός της μαμάς με τη μουρμούρα της να μη σ’ αφήνει να ησυχάσεις. Να κάνεις καριέρα χωρίς παιδιά, μοιάζει φαγητό χωρίς αλάτι. Να κάνεις παιδιά και να τα μεγαλώνεις κλεισμένη στο σπίτι, σε κάνει δυστυχή και εξαρτώμενη. Χωρίς αποδοχές, χωρίς σύνταξη στα γεράματα… μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα η γυναικεία πορεία, μοιάζει γρίφος άλυτος στην καλύτερη περίπτωση. Βρε μήπως βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας, αναρωτιόταν τώρα σε μια κρίση αυτογνωσίας και επαναπροσδιορισμού.

Ο ήχος του μηνύματος στο τηλέφωνό της, έβαλε τέλος στις σκέψεις που έτρεχαν ανεξέλεγκτα. «Μεθαύριο 8 Μαρτίου, θα πιούμε ποτό όλες οι γυναίκες του γραφείου. Μη διανοηθείς να μην έρθεις!» έλεγε το μήνυμα…
«Στη μέση της βδομάδας; Πάτε καλά βρε κορίτσια;» έστειλε την απάντηση.
«Είναι η μέρα της γυναίκας, ας μην την αφήσουμε να πάει χαμένη» διάβασε τον αντίλογο και θυμήθηκε…

Θυμήθηκε όλα εκείνα που την κάνουν να χαμογελά, όσο κουρασμένη κι αν είναι. Το βλέμμα του συντρόφου της, το γέλιο των παιδιών της, οι ζωγραφιές στο ψυγείο, οι Κυριακές που παίζουν όλοι μαζί στο σαλόνι, το κόκκινο κρασί που ζεσταίνεται κάθε φορά που την παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά του, πριν ακόμα το γευτεί!

Θυμήθηκε όλα αυτά που σηματοδοτούν τη ζωή της, που της δίνουν νόημα, υπόσταση και δύναμη! Όλα αυτά που την κάνουν να νιώθει γυναίκα! Κουρασμένη μεν, αλλά γυναίκα!!...




[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Βγάλε τη μάσκα...

Βγάλε τη μάσκα...

Από Φεβρουαρίου 26, 2017

Η πρόσκληση απ’ την αρχή της φάνηκε αστεία. Μασκέ πάρτι, οργανωμένο από τους συναδέλφους στο γραφείο. Δεν ήταν το καλύτερό της, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είχε χιούμορ ή πως δεν τολμούσε να τσαλακωθεί, αλλά δεν της πήγαινε κιόλας κι έτσι, την άφησε πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, μέσα σε ένα βιβλίο, από τα πολλά που έκαναν παρέα στα χαριτωμένα διακοσμητικά.

Εκείνο το κυριακάτικο πρωί, όπως έπινε τον καφέ της, πήρε στο χέρι της το βιβλίο και τη θυμήθηκε πάλι…
Μα δεν είμαστε λίγο μεγάλοι γι’ αυτά; σκέφτηκε
Όσο είμαστε παιδιά, έχει το γούστο του. Έχει διαφορετική σημασία. «Ντυνόμαστε» τους ενήλικες, τους αγαπημένους μας ήρωες, αυτό που τέλος πάντων αγαπάμε ή θαυμάζουμε. Αυτό που θέλουμε να γίνουμε, κάποτε…
Τώρα, τι νόημα μπορεί να έχει το αστείο κοστούμι ή η ενδυμασία μιας άλλης εποχής; Θα με κάνει να διασκεδάσω περισσότερο και πώς; Ή μήπως κρύβοντας το πρόσωπό μου για λίγο κάτω από μία μάσκα, θα με απελευθερώσει; Και από τι; Από αυτά που κουβαλάω μέσα μου; Δεν ζούμε πια στις εποχές, που οι άνθρωποι καταπίεζαν τα «θέλω» τους κάτω από κοινωνικά στερεότυπα. Μπορούμε να είμαστε ο εαυτό μας χωρίς αναστολές. Άλλωστε, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν με ένα κοστούμι, ούτε κρύβονται κάτω από μια μάσκα, κατέληξε και έκλεισε ξανά το βιβλίο, μαζί με τους όποιους προβληματισμούς για το πάρτι. Ήταν αποφασισμένη να το αγνοήσει και αφέθηκε στο άρωμα του καφέ και στην ομορφιά του τοπίου, που ξυπνούσε μαζί της και απλωνόταν ειδυλλιακό μπροστά στα μάτια της.

Το τηλέφωνο ήχησε μέσα στη σιωπή κάνοντάς τη να αναπηδήσει!
- Μη μου πεις ότι κοιμάσαι ακόμα!... ακούστηκε η καλύτερή της φίλη
-  Έχω ξυπνήσει εδώ και ώρα, πίνω καφέ και ρεμβάζω, απάντησε καθησυχαστικά
- Λοιπόν, για πες μου! Αποφάσισες τι θα φορέσεις στο αποψινό πάρτι;
- Άσε με βρε Μάνια, με τα παιδιάστικα! Δε θα έρθω...
- Ούτε να το σκέφτεσαι! Θα έρθεις, ακόμα κι αν χρειαστεί να σε σύρω δεμένη χειροπόδαρα, δήλωσε η Μάνια ανυποχώρητη
- Έλα τώρα, αφού το ξέρεις, αυτά δεν μου πάνε!
- Κουταμάρες! Θα περάσουμε όμορφα, όλοι γνωστοί θα είναι, θα ξεδώσουμε!
-  Όχι άστο, βαριέμαι!...

Τρία λεπτά αργότερα, η Μάνια που δεν δεχόταν το «όχι» ως απάντηση, χτυπούσε το κουδούνι…
- Απ’ έξω ήσουν; ρώτησε με απορία
- Μα φυσικά! Ήξερα τις απαντήσεις σου, πριν καν τις ξεστομίσεις, αλλά αυτή τη φορά, θα κάνεις το δικό μου χατίρι. Αρκετά, έκανα εγώ το δικό σου. Σειρά σου τώρα!

Δεν μπορούσε να της αρνηθεί όταν επέμενε μ’ αυτό τον τρόπο. Στο κάτω – κάτω, ένα δίκιο το είχε. Ποτέ στο παρελθόν, από τότε που γνωρίστηκαν στο γραφείο και έγιναν φίλες, δεν την ακολούθησε σε ανάλογες προσκλήσεις και έτσι όπως ήταν αποφασισμένη τώρα και με το αποκριάτικο κοστούμι στο χέρι, κανείς δεν θα μπορούσε να της αρνηθεί!...

Η Μάνια εισέβαλε χαμογελαστή με θριαμβευτικό ύφος και δίνοντάς της τη στολή, την αγκάλιασε με ενθουσιασμό!
- Λοιπόν, εδώ στα έχω όλα! Ρούχα, μάσκα, τα πάντα! Μην καθυστερήσεις, στις 9 θα είμαι έτοιμη, πέρνα να με πάρεις!
- Τι κουβάλησες εδώ, πώς θα οδηγήσω φορώντας όλα αυτά; Ψέλλισε τρομοκρατημένη…
-  Μην ανησυχείς, όταν δεις τι θα φορέσεις, θα καταλάβεις πως δεν είναι δύσκολο! Φεύγω τώρα, τα λέμε το βράδυ…

Έμεινε εμβρόντητη μπροστά στην ανοιχτή πόρτα, με τα ρούχα στο χέρι και την απορία στο πρόσωπο και σα να ήθελε να συρρικνώσει το χρόνο και να μεταπηδήσει ευθύς στην επόμενη μέρα, έκλεισε την πόρτα πίσω της με αναστεναγμό!...

Οι ώρες κύλησαν απίστευτα γρήγορα, τόσο που νόμισε για μια στιγμή πως απότομα το πρωί διαδέχτηκε το βράδυ, χωρίς μεσημέρι, χωρίς απόγευμα!...

Άνοιξε το πακέτο αποφασισμένη να υποστεί το πάρτι με αξιοπρέπεια. Η στολή του «Ντόμινο» που της έφερε η Μάνια, ήταν πραγματικά ό,τι έπρεπε για κείνη. Φόρεσε άνετα ρούχα μέσα από το μανδύα του και στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη, για να φορέσει τη μάσκα.

Τι παράξενο! Η εικόνα της, όχι μόνο της άρεσε, αλλά χαμογελούσε χωρίς καν, να το περιμένει! Η μαύρη κουκούλα κάλυπτε τα σκούρα μαλλιά της και έπεφτε τόσο όμορφα πάνω στους ώμους της, ενώ η μάσκα με τις χρυσές λεπτομέρειες πρόσθετε γοητεία και μυστήριο στην τελική εικόνα!

Κοίταξε το ρολόι και έπιασε τον εαυτό της να ανυπομονεί! Να ανυπομονεί, γι’ αυτό που ήθελε διακαώς να αποφύγει!
Κοίταξε άλλη μια φορά το είδωλλό της στον καθρέφτη. Άρχισε να παραδέχεται πως τώρα της άρεσε η ιδέα και αναρωτιόταν τι την έκανε τόσα χρόνια να το αρνείται!


«Έβαλα μια μάσκα, βγάζοντας μια άλλη» σκέφτηκε και έκλεισε την πόρτα πίσω της…


[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Το σπιτάκι του βιβλίου...

Το σπιτάκι του βιβλίου...

Από Φεβρουαρίου 04, 2017

Ήταν δεν ήταν επτά χρονών, ντυμένος με παντελόνι δανεικό πολύ μεγαλύτερο από το μέγεθός του και ένα μπουφάν, που αντίθετα του ήταν μικρό και φθαρμένο σε πολλά σημεία. Δεν κούμπωνε κι αυτό, τον έκανε κάθε τόσο να το τραβά με τα δυο του χέρια προσπαθώντας να ζεσταθεί…

Παιδί των φαναριών θα τον έλεγες και όχι άδικα. Ορφανός από μάνα με ένα πατέρα, που δούλευε μια φορά στο τόσο και ένα σπίτι σωστό ρημάδι, έμοιαζε με ήρωα του Καρόλου Ντίκενς, έτσι όπως στεκόταν στα φανάρια κοιτάζοντας τα αυτοκίνητα και απλώνοντας κάθε τόσο το χέρι για λίγα ψιλά.

Δεν ήταν μόνος! Κι άλλα παιδιά σ’ αυτό το «στέκι» έβγαζαν «μεροκάματο» είτε καθαρίζοντας τζάμια αυτοκινήτων, είτε ζητιανεύοντας. Ήταν όμως ο μικρότερος κι αυτό ήταν μεγάλο μειονέκτημα για κείνον, στον άγριο κόσμο που ζούσε. Την ηλικία του την είχε προ πολλού ξεχάσει, αφού έπρεπε να υπερασπίζεται τον εαυτό του απέναντι στους μεγαλύτερους της παρέας κι έτσι είχαν αρχίσει να τον αποδέχονται και να τον υπολογίζουν.

Σχολείο δεν πήγαινε. Για κείνον σχολείο ήταν ο δρόμος, η επιβίωση για μια ακόμα μέρα. Και μάλλον γινόταν καλός μαθητής αν σκεφτεί κανείς πως κατάφερνε να τρώει καθημερινά κάτι. Μια φορά τη μέρα, όχι υπερβολές, αλλά έτρωγε.

Κάθε που βράδιαζε και έπαιρνε το δρόμο για το σπίτι σκεφτόταν αν ο πατέρας του θα ήταν εκεί και προτιμούσε να μην είναι, για να χωθεί γρήγορα στα βρώμικα σκεπάσματα του κρεβατιού του και να κάνει πως κοιμάται. Αν ήταν ο πατέρας σπίτι, τότε τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Τον έβλεπε να μονολογεί, να κλαίει, να πίνει και προσπαθούσε να κρυφτεί σε μια γωνιά για να τον ενοχλεί όσο γίνεται λιγότερο…
Όχι δεν τον χτυπούσε! Δεν τον είχε χτυπήσει ποτέ, όμως η απελπισία που έβλεπε στα μάτια του μετέτρεπε το μικρό σε μεγάλο και το μεγάλο σε μικρό κι αυτό, δεν το άντεχε κανένας από τους δύο!

Όταν πάλι ο πατέρας έλειπε, ξαπλωμένος στο κρεβάτι ξεφύλλιζε το ένα και μοναδικό του βιβλίο. Του το είχε χαρίσει ένα κορίτσι μια ηλιόλουστη μέρα, που καθόταν με το χέρι απλωμένο όπως συνήθιζε στο φανάρι. Όσο η μαμά έψαχνε ψιλά, η μικρή του έδωσε το βιβλίο για να του κάνει παρέα, όπως του είπε.

Το άνοιγε με προσοχή και γυρνούσε τις σελίδες του βιαστικά μέχρι να φτάσει σ’ εκείνη που είχε τη φωτογραφία με το σπιτάκι στο δάσος. Πόσο αγαπούσε αυτή τη φωτογραφία! Πόσο θα ήθελε να υπήρχε στην πραγματικότητα αυτό το σπίτι που τόσο είχε θαυμάσει…

- Κύριε Παπαπέτρου, ο μεσίτης στη γραμμή τρία, ακούστηκε η φωνή της γραμματέα.
- Πες του πως θα του τηλεφωνήσω εγώ Λίζα, ευχαριστώ…

Σηκώθηκε απότομα, προσπαθώντας να συνέλθει… ακόμα δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει πως μια φωτογραφία τον είχε γυρίσει τόσα χρόνια πίσω. Του είχε ξυπνήσει τόσες μνήμες οδυνηρές…
Το σπίτι που ονειρευόταν από παιδί, το σπίτι του βιβλίου, που ακόμα φύλαγε στο γραφείο του και δεν το αποχωρίστηκε ποτέ, υπήρχε!! Το είχε μπροστά του ανάμεσα σε τόσα άλλα, που ο μεσίτης του πρότεινε. Τόσα χρόνια με όσα μεσολάβησαν και η παιδική λαχτάρα είχε παραμείνει αναλλοίωτη να τον κρατά δεμένο με το παρελθόν σε ένα σκοπό, που για κανένα δεν είχε νόημα, παρά μονάχα για κείνον!

Δεν ξέχασε! Δεν μπορούσε να ξεχάσει κι ας βρέθηκαν άνθρωποι να τον αγαπήσουν, να τον μεγαλώσουν, να τον σπουδάσουν. Τίποτα δεν κατάφερε να σβήσει τη λαχτάρα να ζήσει στο σπιτάκι της εξοχής, που ονειρευόταν στο ερειπωμένο δωμάτιο με το μισόκλειστο παντζούρι που άφηνε το φως της λάμπας του δρόμου να περνά και να φωτίζει τα ταξίδια που έκανε με το νου…

Σχημάτισε τον αριθμό του μεσίτη βιαστικά. Μάταια εκείνος προσπαθούσε να τον πείσει πως στα σπίτια, που του έστειλε, υπήρχαν πολύ καλύτερες επιλογές από αυτή που είχε κάνει. Έτσι, το όνειρο έγινε πραγματικότητα!

Πήγε μόνος του, το περιποιήθηκε, το επίπλωσε απλά, το εξόπλισε με όλα τα απαραίτητα και λίγες εβδομάδες αργότερα οδηγούσε στο μικρό επαρχιακό δρόμο την οικογένειά του, στο σπιτάκι του δάσους όπως το αποκαλούσε.
Ήταν φθινόπωρο πια και ο δρόμος υγρός από τις συχνές βροχές. Οδηγούσε αργά για να μπορούν όλοι να θαυμάζουν τη φύση γύρω τους, που καταπράσινη τους υποδεχόταν. Σταμάτησαν έξω από τη μικρή αυλή και διέσχισαν το πλακόστρωτο μονοπάτι, που έφτανε μέχρι την είσοδο. Τα παιδιά του χαρούμενα τιτίβιζαν όλο ενθουσιασμό για το νέο τους απόκτημα και η γυναίκα του δεν σταματούσε να μιλά για το γούστο και την καλαισθησία της ανακαίνισης.


Έβαλε μέσα τις βαλίτσες τους, άναψε το τζάκι και βγήκε στην αυλή… δεν μπορούσε άλλο να συγκρατήσει τα δάκρυά του και δεν ήθελε να τα μοιραστεί με κανένα! Μόνο με τη βροχή, που άρχισε ξανά να πέφτει σιγανή, καθάρια και να μουσκεύει το χώμα. Κι έμεινε μαζί της για αρκετή ώρα, ώσπου να κλείσουν όλες οι πόρτες απ’ τα παλιά κι όλες οι χαραμάδες…
...

Αυτή η ιστορία γεννήθηκε από τη φωτογραφία που βλέπετε και ανήκει στην Ελένη από το Καρυδότσουφλο. Εκείνη, μας ζήτησε να γράψουμε μια ιστορία κοιτώντας τη και δεν μπορούσα φυσικά να αρνηθώ.  
Δείτε τις υπόλοιπες ιστορίες, που έχουν ήδη δημοσιευτεί πατώντας, εδώ.


[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Ενδοσκόπηση...

Ενδοσκόπηση...

Από Ιανουαρίου 20, 2017

Γυρίζω στα γνώριμα μονοπάτια
αυτά, που σε πληγώνουν κι όμως τα περπατάς
αυτά, που σε λυτρώνουν κι όμως τα προσπερνάς

Οι φεγγαροαχτίδες μαζί μου παίζουν και με ρωτούν
«πού είναι αυτοί που λένε πως σ’ αγαπούν;»
Σκέψου να ήταν τώρα  εδώ,
όσοι μου είπαν «σ’ αγαπώ»!
Πόσο γεμάτη θα ήταν η ψυχή
πόση χαρά θα είχε μοιραστεί…

Το βλέμμα ρίχνεις πάνω μου με απορία
πώς γίνεται να είναι μισή η ευτυχία;
Κλείσε με μέσα στην αγκαλιά σου
να δω την αυγή μέσα απ΄ τα μάτια τα δικά σου

Κράτα με πάνω σου να αισθανθώ
πως ο κόσμος όλος τελειώνει εδώ.
Στην άκρη των χεριών και των ματιών σου
στο άπειρο της ψυχής και των φιλιών σου!

Παράξενοι αλήθεια οι άνθρωποι γίνονται!
Αποζητούν ό,τι δεν μπορούν να έχουν
    ενώ, ξεχνούν ό,τι απλόχερα τους δίνεται…



[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Ένα απλό τηλεφώνημα…

Ένα απλό τηλεφώνημα…

Από Ιανουαρίου 02, 2017

Τα ξύλα έτριζαν στο τζάκι δίνοντας μια αίσθηση θαλπωρής στο χώρο. Οι φλόγες που ξεπηδούσαν ανάμεσά τους, του έκαναν παρέα και ζέσταιναν περισσότερο την ψυχή του παρά το τεράστιο δωμάτιο με τα παλιά ακριβά έπιπλα, που είχαν αρχίσει να ξεφτίζουν όπως και η αλλοτινή του θέση...

Έκλεισε το βιβλίο που κρατούσε στα χέρια του... τέλειωσε κι αυτό, σκέφτηκε...όπως τελειώνουν όλα! 
Σηκώθηκε βαριεστημένα κι έκανε ένα γύρω στο δωμάτιο. Απ' έξω ακουγόταν η ήρεμη βροχή που στάλαζε αργά και ρυθμικά στην πλακόστρωτη αυλή του παλιού αρχοντικού. Θα μπορούσε να μετρήσει τις σταλαγματιές μία μία, έτσι όπως έπεφταν!

Ήταν μόνος. Από επιλογή, από τις συγκυρίες ούτε κι ο ίδιος ήξερε. Το μόνο που ήξερε καλά πια, ήταν πως ήταν μόνος σ’ ένα τεράστιο σπίτι που κάθε γωνιά του, είχε να διηγηθεί και μια ιστορία. Πατρική κατοικία μιας πολυμελούς μεγαλοαστικής οικογένειας, που σκόρπισε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, έτσι όπως σκορπούν τα κομφετί στο πρώτο φύσημα.

Κι έρχονταν γιορτές! Πόσο οδυνηρά άδειο μοιάζει ένα σπίτι στις γιορτές! Άλλοτε αποζητούσε τη μοναξιά για να χωθεί στα χαρτιά του και να γράψει χωρίς περισπασμούς. Κάθε ήχος, κάθε χτύπημα στην πόρτα του ήταν αφόρητα ενοχλητικό. Πολλές φορές ήθελε να ουρλιάξει «αφήστε με ήσυχο, γράφω»… τώρα όμως που τον είχαν αφήσει «ήσυχο» όλοι, ήταν αβάσταχτο. Και δεν είχε πια τίποτα να γράψει. Δεν υπήρχε τίποτα, που να μην έχει ειπωθεί…

Ένιωθε άδειος! Όχι από έμπνευση όπως λένε όσοι εκφράζονται μέσα από τις λέξεις, αλλά από συναισθήματα. Γιατί, τι είναι οι λέξεις όταν δεν φορτίζονται συναισθηματικά; Σχήματα πάνω σε λευκό χαρτί που αγωνίζονται να ενώσουν νοήματα και υπάρξεις…
Το μόνο συναίσθημα, που κατά καιρούς του έκανε συντροφιά ήταν αυτό που γεννά η απορία. Πώς έγιναν όλα έτσι! Πώς άδειασε η ζωή του!

Ήξερε πως αν έψαχνε πιο βαθειά η αιτία ήταν ολοφάνερη μπροστά του, όμως πονούσε να τη δει! Πονούσε όχι γιατί είχε ευθύνη, αλλά γιατί ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, ούτε αναπληρώνεται. Αυτό τον έκανε να αποφεύγει το παρελθόν και το έκλεινε με πείσμα πίσω από τη σκέψη πως ό,τι έγινε, έγινε και δεν αλλάζει!

Πλησίασε στο παράθυρο... Η βροχή συνέχιζε τον αργό χορό της. Έριξε μια ματιά στη βρεγμένη αυλή. Πόσο ζωντάνευαν τα χρώματά της κι ας είχε συννεφιά! Έτσι όπως ζωντανεύουν τα μάτια μέσα από τα δάκρυα κι ας έχει σκοτάδι η ψυχή.

Το χτύπημα του τηλεφώνου τον έβγαλε από τις σκέψεις. Απάντησε με μια δόση απορίας, λες και είχε ξεχάσει ακόμα και την ύπαρξή του. Η φωνή του εκδότη του τον έκανε να θυμηθεί πως είχε ακόμα κάποιες υποχρεώσεις που ήθελε να αποφύγει. 
- Κωστή σε πήρα για το ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς, του είπε ξαφνιάζοντάς τον. Θα είμαστε όλοι μαζεμένοι σπίτι μου, θα σε περιμένω. Μην το ξεχάσεις όπως πέρσι!...
Η απάντησή του αυθόρμητη όσο και ψεύτικη, ήρθε σαν κεραυνός. 
- Δεν θα μπορέσω Γιώργο φέτος. Θα έχω κόσμο στο σπίτι. 
- Εσύ; Την τελευταία φορά, που είχες κόσμο στο σπίτι ήταν όταν γεννήθηκαν τα παιδιά σου, πλάκα μου κάνεις;
- Ε, καιρός είναι να ξαναέρθουν, δε νομίζεις; είπε αποστομωτικά και τελείωσε την κουβέντα εκεί…

Λίγο αργότερα φτιάχνοντας τη λίστα για τα ψώνια μονολογούσε με ένα φτερούγισμα χαράς στην καρδιά: «Πόσο απλό ήταν! Ένα τηλεφώνημα και όλα τα παλιά έμειναν πίσω. Ένα τηλεφώνημα και όλοι θα είναι εδώ στο ρεβεγιόν!»

Μπορεί ο χαμένος χρόνος να μην αναπληρώνεται, αλλά ποτέ δεν είναι αργά να περπατήσουμε γέφυρες ξεχασμένες. Αρκεί να το θέλουμε…



[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Αγώνας...

Αγώνας...

Από Δεκεμβρίου 07, 2016

Kλωνιά κρύψανε τον ουρανό, τ' αστέρια.
Στα χαμοπούλια του βοριά λέω το όνειρό μου.
κι εκεί τ' αφήνω να γερνά μαζί με τις ανάσες
όσων καταδικάστηκαν ήλιο να μη γνωρίσουν...  

Σα νάν' παιδιά άλλου Θεού, παλεύουν μες τη λάσπη
και μόλις παν να σηκωθούν και βλέμμα να ορθώσουν
μια καταιγίδα τους πετά ξανά μες την αφάνεια…

Πώς να κοιτάξω ουρανό, πώς να αρθρώσω λέξη!
Μια αχτίδα ήλιου αναζητώ να ΄ρθει να τους ζεστάνει
κι ένα χαμόγελο γλυκό κάποιες πληγές να γιάνει

Αφού ξωμείναν οι άνθρωποι μες τα δικά τους "θέλω"
κι άλλο δεν βλέπουν δίπλα τους, παρά τον εαυτό τους
φωνή να γίνω στη φωνή, όλων που υποφέρουν!…

...

Οι πρώτοι τέσσερις στίχοι συμμετείχαν στις "25 Λέξεις #10" του blog "το Κείμενο" της καλής φίλης Μαρίας Νικολάου, όπου μας έδωσε ως πηγή έμπνευσης τη εκπληκτική της φωτογραφία και μας ζήτησε να εκφράσουμε με 25 λέξεις τα συναισθήματα που μας γεννά...

Ευχαριστώ θερμά όσους φίλους το ξεχώρισαν και το ψήφισαν 
και σένα Μαρία μου για την έμπνευση που κάθε φορά μας χαρίζεις!


[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Χειμωνιάζει...

Χειμωνιάζει...

Από Νοεμβρίου 27, 2016

Χειμωνιάζει, στις ψυχές όσων δεν άφησαν μια χαραμάδα ήλιου,
χειμωνιάζει, στις ζωές όσων δεν άφησαν μια χαραμάδα αγάπης.
Κρύο και βοριάς κάνουν τις σκέψεις κλωνιά ξερά
που μπήγονται σε καρδιές τρυφερές.

Χειμωνιάζει στου κόσμου τις πόλεις που συνεχίζουν απρόσωπες,
χειμωνιάζει στα παγωμένα πεζοδρόμια των ατέλειωτων δρόμων.
Παγωνιά σαρώνει τα πεσμένα φύλλα
ερημιά συντροφεύει τα μοναχικά βήματα.

Χειμωνιάζει στη φύση που ανυπεράσπιστη παραδίδεται
στο πέρασμα καιρών και ανθρώπων.
Χειμωνιάζει στις σκεπές των χαμόσπιτων 
που στεγάζουν ανάσες πιο ζεστές κι απ' τη φωτιά.

Κι εσύ, χαμογελάς κοιτώντας τον ανοιχτό ορίζοντα...
Είναι τα νιάτα ή η ελπίδα που χρωματίζουν το χαμόγελό σου;



[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Πώς να σου τάξω ουρανό

Πώς να σου τάξω ουρανό

Από Νοεμβρίου 17, 2016
to e-periodiko mas

Πώς να σου τάξω ουρανό, αφού ουρανό δεν έχω
Πώς να σου τάξω τη ζωή, όταν στην παίρνουν με βία
Πώς να σου τάξω θάλασσα, αφού μέσα της παλεύεις
με τ' αφρισμένα κύματα, τις θύελλες, τα βάθη!

Ήλιο να τάξω θα 'θελα στο άψυχο κορμί σου
μα κείτεσαι ακίνητος με βλέμμα παγωμένο.
Μακάριος κι ελεύθερος, μακριά απ' την ασχήμια.

Τον κέρδισες τον ουρανό, τη θάλασσα, τα βάθη
κέρδισες και τη θύμηση του δίκαιου αγώνα
που ακόμα δεν δικαιώθηκε, παρά το αίμα που εχύθη.
Κι όσα λουλούδια κι αν κοπούν και πάνω σου κι αν πέσουν
εσύ δεν θα δικαιωθείς, αν κάτι δεν αλλάξει.

Και το γλυκό χαμόγελο, θα μείνει παγωμένο
να περιμένει τη στιγμή που ονειρευτήκατ' όλοι.
Τη μέρα, που το σύνθημα θα πάψει να ΄ναι ανάγκη!...


"Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία"

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για τις καλύτερες μέρες, που ακόμα περιμένουμε...

"Πολυτεχνείο 17 Νοέμβρη 1973"



[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Το ταγκό του έρωτα

Το ταγκό του έρωτα

Από Οκτωβρίου 24, 2016

Βουβή περπατώ στο γκρίζο ορίζοντα
οι σκέψεις, χρώματα ανακατεμένα σε λευκό καμβά.
Το άρωμά σου τυλίγει το είναι μου
και η απουσία σου πονά...

 Κόκκινα βήματα χρωματίζουν το διάβα μου
αναζητώντας τα δικά σου
κι εκεί ανάμεσα στα πυκνά δέντρα του ατέλειωτου κόσμου
πυξίδα τα μάτια σου με φέρνουν κοντά σου.

Μου απλώνεις το χέρι και μ' αγκαλιάζεις
κι εγώ σ' ακολουθώ.
Εισβάλλεις στο μυαλό μου και το αδειάζεις
μαζί σου μόνο ζω.

Βήμα το βήμα μαζί χορεύουμε
παραδομένοι  στη μουσική
ο κόσμος όλος έγινε διάφανος
για μένα υπάρχεις μόνο εσύ.

Χόρεψέ με ως την άκρη της ζωής
ταξίδεψέ με ως τα πέρατα της γης
Ανάσα γίνε απ' την ανάσα μου
και ήλιος γίνε μέσα απ' τα μάτια μου.

Κι όταν τελειώσει η μουσική
κι αέρας γίνει κάθε πνοή
μαζί θα ανοίξουμε γι' αλλού πανιά
με τρεχαντήρι στ' ουρανού την αγκαλιά.

...

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "πολύχρωμο" 13ο Συμπόσιο Ποίησης της αγαπημένης μου φίλης Αριστέας 
και του blog της "Η ζωή είναι ωραία".

Η υποχρεωτική λέξη, ήταν χρώματα, χρωματίζω
 και με την ευκαιρία, θέλω να ευχαριστή θερμά όσους φίλους και φίλες ξεχώρισαν και βαθμολόγησαν το ποίημα αυτό.


[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

find "to e-periodiko mas" on instagram