Της λησμονιάς το σύνορο, πέρασα απόψε πάλι,,,

Βουή κι αντάρα η ψυχή, πισωπατά στις αναμνήσεις

κι αποζητά τη χαμένη ευτυχία εκεί, που σταματά ο χρόνος

Έλα να συναντηθούμε στο μονοπάτι το κρυφό

με μια αγκαλιά να ξεχαστούμε στου κόσμου το απόβραδο

εκεί, που κανείς δεν ορίζει τίποτα εκεί, που χάνεται ο ήλιος

Στο απέραντο σύμπαν θα γίνω ιχνηλάτης σου

με της ψυχής μου το φως θα φέξω τα βήματά σου για να με βρεις,

για να ορίσεις απ' την αρχή το είναι μου!

Μη φοβηθείς! Τα όνειρα είναι για να τα ζούμε πρώτα στις σκέψεις μας

Οι λέξεις. έγιναν για να μιλούν πρώτα στην ψυχή μας

Τα σύνορα έγιναν για κείνους που δεν βλέπουν...

Τι τραγούδι να πω για σένα,

τι λουλούδι να σου βρω,

ποιες λέξεις να διαλέξω,

να περιγράψω το λυγμό...

Αυτόν, που πνίγει με αυθάδεια τα λόγια

αυτόν, που βυθίζει τη ψυχή

σε θάλασσα ανταριασμένη

και σκοτεινή...

Με τη φυγή σου αλλάξαν όλα!
'Εγινε δείλι το πρωινό
για όλους εκείνους που σ'αγαπάνε
χτύπημα είναι οδυνηρό.

Το ξέρω, θα ΄ρθει τώρα η νύχτα

το ξέρω, θα ΄ρθει πάλι η αυγή.
Όλα θα μπούνε ξανά σε κύκλο
όμως, εσύ δεν θα ΄σαι εκεί!

Τη μηχανή του χρόνου θα γυρίζω
για να σε βρίσκω να περπατάς
μέσα από θύμισες αγαπημένες
και να μου χαμογελάς

Καμιά φυγή σου δεν θα εμποδίσει
αυτό το αντάμωμα το νοερό
κι όσα μοιραστήκαμε θα ζωντανεύουν
μέσα στου χρόνου το κενό.
                                
                                                                                          Στη Λένα...


Η φωτογραφία αυτή συμμετείχε στο 3ο Δρώμενο Φωτογραφίζειν, της καλής μου φίλης
Μαρίας Νικολάου από το "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά".
Την τράβηξα ένα ανοιξιάτικο δειλινό και το επόμενο πρωί έμαθα πως η αγαπημένη εφηβική μου φίλη,
το κορίτσι που μοιραζόταν μαζί μου το θρανίο, τα μυστικά, τα όνειρα για το μέλλον, έφυγε από κοντά μας...

-Τι κάνεις ξύπνιος τέτοια ώρα;… ρώτησε ξέροντας μέσα της την απάντηση

- Δεν μπορώ να κοιμηθώ, όλα γυρίζουν στο κεφάλι μου!

Συχνοί οι διάλογοι αυτοί, σχεδόν καθημερινοί επαναλαμβάνονταν λες και διάβαζαν κάποιο σενάριο. Τόσο ίδιοι, τόσο απελπιστικά ίδιοι!
Εκείνη, άνεργη περισσότερο από δύο χρόνια και κείνος, με μειωμένο κάθε λίγο μισθό, έβλεπαν τη ζωή τους να χάνει κάθε προοπτική. Όλα τους τα όνειρα κλείστηκαν σ’ ένα άδειο βιβλιάριο Τραπέζης κι ας ήταν τόσο νέοι!
- Θα φτιάξω καφέ, μη σηκωθείς!... την καθησύχασε φιλώντας τη τρυφερά στο μέτωπο

Δυο δόσεις καφέ έχει ακόμα, σκέφτηκε όπως έπινε την πρώτη γουλιά… δεν πάει άλλο, πρέπει να βρω μια λύση…

Παιδί ελλήνων μεταναστών γεννημένο σε μια πλούσια χώρα, ήρθε στην Ελλάδα πριν ακόμα πάει σχολείο, αφού οι γονείς του νοστάλγησαν την πατρίδα! Λίγα χρόνια αργότερα σκοτώθηκαν πιασμένοι χέρι - χέρι σ’ένα φοβερό δυστύχημα αφήνοντάς τον -παρηγοριά και ευθύνη - στον παππού και τη γιαγιά. Η πατρίδα των γονιών του έγινε πατρίδα του και το πονεμένο από το θάνατο ηλικιωμένο ζευγάρι, η μοναδική οικογένειά του, αφού άλλοι συγγενείς δεν υπήρχαν. Ένας ιδιότυπος μετανάστης στην ίδια του τη χώρα, αυτό ήταν!

Και πάνω που νόμιζε πως είχε βάλει τη ζωή του σε τάξη, όλα γύρω του να καταρρέουν λίγο-λίγο. Η ανεργία πληγή της καθημερινότητας όλων, δεν άφηνε περιθώρια βοήθειας σε κανένα. Έπρεπε να βρει μια λύση, όσο δύσκολο κι αν φάνταζε αυτό. Μοναδική του περιουσία ένα καλύβι στο χωριό κοντά στη θάλασσα ξεχασμένο από το Θεό και τους ανθρώπους κι ένα σαραβαλάκι που τον πήγαινε στη δουλειά.

Έτσι σκέφτηκε να στραφεί στη χώρα που γεννήθηκε. Στο κάτω-κάτω είχε διπλή υπηκοότητα, τη γλώσσα τη διδάχτηκε, μπορούσε να δοκιμάσει εκεί… και πήρε την απόφαση. Πούλησε όσο-όσο το αυτοκίνητο και την καλύβα για τα ναύλα, φόρτωσε χαρτιά και όνειρα σ’ ένα σακίδιο, πήρε από το χέρι τη γυναίκα του και ξεκίνησε για το υπερατλαντικό ταξίδι.

Σαν αποδημητικό πουλί κι αυτός, άνοιξε τις φτερούγες του στα 30 του χρόνια για τόπους που μπορούσαν να τον θρέψουν, να του δώσουν ελπίδα, αφήνοντας πίσω τους φίλους του και κρατώντας στην ψυχή του τη μια λαβωμένη πατρίδα να του κουνά το μαντήλι και να του λέει «μη μείνεις εκεί»…

Πέντε χρόνια είχαν περάσει από κείνη τη γλυκόπικρη μέρα που πάτησε το πόδι του στη νέα γη. Κι όμως αυτό το «μη μείνεις εκεί» αντί να ξεθωριάσει γινόταν ολοένα και πιο έντονο. Ο τόπος που γεννήθηκε δεν μπόρεσε να γίνει πραγματική του πατρίδα. Δεν μπόρεσε να τον νιώσει δικό του. Ακόμα και οι έλληνες που ζούσαν εκεί, ξένο τον θεωρούσαν. Άλλη νοοτροπία, άλλος τρόπος ζωής… δεν κούμπωσαν τα κομμάτια.

Είχε δουλειά, είχε οικονομική άνεση, ζούσε σε μια χώρα με υποδομές που έδινε χώρο στα όνειρά του κι όμως, πατρίδα δεν ήταν! Σαν ένα τζάκι που σε ζεσταίνει όσο καίνε τα ξύλα… μόλις σβήσει αφήνει μόνο στάχτες και παγωνιά… έτσι ένιωθε!

Κοίταξε το σακίδιο που φόρτωσε τη ζωή του μερικά χρόνια πριν κι αναρωτήθηκε «μήπως ήρθε η ώρα;»…