ακροπατώντας στις λιμνούλες που σχηματίζει το νερό
βροχή σταλάζει κάθε σου βλέμμα
καθώς πονάς για της ψυχής σου το κενό
Ουρλιάζει δίπλα σου η φωνή της πόλης
σκίζει το πέπλο της σιωπής
μα εσύ ακούς μόνο τον ήχο
της ερημωμένης σου ζωής.
Στους ξεχασμένους δρόμους βγήκες σεργιάνι
για ν’ ανταμώσεις τη λησμονιά
τον πόνο όμως φοράς σα ρούχο
που κάνει τα βήματα βαριά…
Κι αν ένα ρόδο βρεθεί στο διάβα σου
αντί τ’ αγκάθια του να φοβηθείς
σκύψε και νιώσε την ευωδιά του
είναι το χέρι, για να πιαστείς…
Το παραπάνω ποίημα έλαβε μέρος στο 20ο Συμπόσιο Ποίησης που οργανώνει η καλή μου φίλη η Αριστέα στο blog της "Η ζωή είναι ωραία".
Το παραπάνω ποίημα έλαβε μέρος στο 20ο Συμπόσιο Ποίησης που οργανώνει η καλή μου φίλη η Αριστέα στο blog της "Η ζωή είναι ωραία".