 |
| photo by Kristina Tripkovic on unsplash |
Αμίλητες ματιές μπροστά στ’ ανοιχτό παράθυρο
παλεύει η θλίψη με το αχνό χαμόγελο
κι ήχους γεννά και δάκρυα...
Κι η ψυχή μετρά στιγμές και πόνους
Γεμίζει το δισάκι, κονταίνει το νήμα/
Πόσο δυνατές γίνονται καμιά φορά οι σιωπές!
Απλώνονται θωπεύοντας υπάρξεις
ακουμπούν τις χαραμάδες της ψυχής και τις ματώνουν
Κι εσύ προσμένεις στην άκρη του δρόμου
βήματα γοργά να σμίξουν με τα δικά σου
να γίνουν ένα με το βήμα σου
να πατήσουν πάνω στα χνάρια σου…
Nα τρέξουν να σε προφτάσουν!
Nα σταματήσουν το χρόνο, το χτύπο της καρδιάς
να σε ξαναγεννήσουν σε άλλη διάσταση,
να δώσουν πνοή στα όνειρα που χάθηκαν στις σκιές…
Ένα βότσαλο στη λίμνη περιμένεις!
Ν' έρθει τ’ ακούνητα νερά της να ταράξει
να σχηματίσει κύκλους ομόκεντρους στη λεία της μορφή
να αναγκάσει τον ήλιο να χαμογελάσει
να σου δώσει λόγο να ζήσεις…
Για να ορίσεις νέα όρια, για να τα ξεπεράσεις
Όμως, οι δρόμοι δεν έγιναν για να τους θωρείς ασάλευτη καρτερικά
έγιναν για να τους διαβαίνεις ακόμα και χωρίς πόδια...
...
Με αυτό το ποίημα συμμετείχα στο διαδικτυακό δρώμενο "Τα Γνωμικά Εμπνέουν #1" που οργανώνει η καλή μου φίλη Mary Petrax από τη Γήνινη Ματιά.
Πηγή έμπνευσης το γνωμικό: "Η ζωή δεν μετριέται με τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά με τον αριθμό των στιγμών που μας κόβεται η αναπνοή"
Ευχαριστώ θερμά όλους τους φίλους και τις φίλες που το ξεχώρισαν.
