Της λησμονιάς το σύνορο, πέρασα απόψε πάλι,,,

Βουή κι αντάρα η ψυχή, πισωπατά στις αναμνήσεις

κι αποζητά τη χαμένη ευτυχία εκεί, που σταματά ο χρόνος

Έλα να συναντηθούμε στο μονοπάτι το κρυφό

με μια αγκαλιά να ξεχαστούμε στου κόσμου το απόβραδο

εκεί, που κανείς δεν ορίζει τίποτα εκεί, που χάνεται ο ήλιος

Στο απέραντο σύμπαν θα γίνω ιχνηλάτης σου

με της ψυχής μου το φως θα φέξω τα βήματά σου για να με βρεις,

για να ορίσεις απ' την αρχή το είναι μου!

Μη φοβηθείς! Τα όνειρα είναι για να τα ζούμε πρώτα στις σκέψεις μας

Οι λέξεις. έγιναν για να μιλούν πρώτα στην ψυχή μας

Τα σύνορα έγιναν για κείνους που δεν βλέπουν...

Τι τραγούδι να πω για σένα,

τι λουλούδι να σου βρω,

ποιες λέξεις να διαλέξω,

να περιγράψω το λυγμό...

Αυτόν, που πνίγει με αυθάδεια τα λόγια

αυτόν, που βυθίζει τη ψυχή

σε θάλασσα ανταριασμένη

και σκοτεινή...

Με τη φυγή σου αλλάξαν όλα!
'Εγινε δείλι το πρωινό
για όλους εκείνους που σ'αγαπάνε
χτύπημα είναι οδυνηρό.

Το ξέρω, θα ΄ρθει τώρα η νύχτα

το ξέρω, θα ΄ρθει πάλι η αυγή.
Όλα θα μπούνε ξανά σε κύκλο
όμως, εσύ δεν θα ΄σαι εκεί!

Τη μηχανή του χρόνου θα γυρίζω
για να σε βρίσκω να περπατάς
μέσα από θύμισες αγαπημένες
και να μου χαμογελάς

Καμιά φυγή σου δεν θα εμποδίσει
αυτό το αντάμωμα το νοερό
κι όσα μοιραστήκαμε θα ζωντανεύουν
μέσα στου χρόνου το κενό.
                                
                                                                                          Στη Λένα...


Η φωτογραφία αυτή συμμετείχε στο 3ο Δρώμενο Φωτογραφίζειν, της καλής μου φίλης
Μαρίας Νικολάου από το "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά".
Την τράβηξα ένα ανοιξιάτικο δειλινό και το επόμενο πρωί έμαθα πως η αγαπημένη εφηβική μου φίλη,
το κορίτσι που μοιραζόταν μαζί μου το θρανίο, τα μυστικά, τα όνειρα για το μέλλον, έφυγε από κοντά μας...