 |
| original ghoto by Emma Matthews Digital Content Production on Unsplash |
Λία μου υπήρξες blogger με δυνατή πένα και μας έχεις χαρίσει κατά καιρούς υπέροχα κείμενα. Η ιδέα του βιβλίου πώς προέκυψε;
Έγραφα από παλιά, πολύ πριν το blog, κυρίως ποιήματα. Κάποια στιγμή ξαφνικά η προτροπή ήρθε από ένα επίμονο όνειρο το οποίο έβλεπα για πολλές μέρες και ήταν σα να μου έλεγε πως ήρθε η στιγμή να γράψεις, όχι όπως έγραφες ως τώρα. Να γράψεις μια ιστορία και αυτή που είχα μέσα μου να βγάλω ήταν η ιστορία ενός ομόφυλου ζευγαριού. Έτσι ξεκίνησα να γράφω εντατικά κι αυτό λειτούργησε ως κάθαρση για μένα.
Με εντυπωσίασε πρέπει να σου πω το θέμα του βιβλίου, όχι μόνο επειδή το επέλεξες, γιατί το τόλμησες, αλλά και ο τρόπος που το χειρίστηκες.
Για μένα, αυτή είναι η αλήθεια μου που υπήρχε μέσα μου για πάρα-πάρα πολλά χρόνια. Από τα δεκαεννιά μου χρόνια που αποφάσισα ότι αυτό το σώμα, αναγκαστικά, θα φοράει η ψυχή μου και με αυτό πρέπει να μάθω να πορεύομαι, γιατί έτσι κι αλλιώς ερωτευόμουν αρσενικά, δεν ερωτευόμουν γυναίκες για να νιώθω πως πρέπει να αλλάξω οπωσδήποτε κάποια πράγματα, να κάνω δηλαδή διόρθωση φύλου (φυλομετάβαση). Οπότε, πορεύτηκα κάπως έτσι και το φύλαξα μέσα μου σιωπηλά όλο αυτό. Όταν ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο άρχισα να συνειδητοποιώ και το τι μέλει γενέσθαι αν τυχόν προκύψει να εκδοθεί. Και άρχισα να τα επεξεργάζομαι όλα αυτά μέσα στο μυαλό μου, παίρνοντας την απόφαση πως ήταν καιρός να βγει η αλήθεια, από το δικό μου στόμα προτού υπάρξουν φήμες. Οπότε το συζήτησα με τον άντρα μου, ο οποίος γνώριζε έτσι κι αλλιώς τη «διαφορετικότητά» μου, κατόπιν το αποκάλυψα στα παιδιά μου τα οποία δεν γνώριζαν και από εκεί και μετά η αλήθεια μου είναι έξω!
Είναι καταπληκτικό ότι ξεκίνησε το βιβλίο ως μια ιδέα που λειτούργησε σαν μοχλός, σαν εφαλτήριο αλήθειας και κάθαρσης!
Ναι, ήταν καιρός πια να βγει η αλήθεια, αρκετά το βίωσα μόνη μου όλο αυτό. Έπρεπε να ειπωθεί.
Αυτό που εισπράττω εγώ ως αποδέκτης, σαν αναγνώστης αν θες, είναι ότι η ιστορία που περιγράφεις στο βιβλίο έχει και κομμάτι της δικής σου ψυχής.
Ακριβώς έτσι, ναι! Ο ένας ήρωας, ο αφηγητής, είναι το alter ego μου.
Μήπως λοιπόν γι’ αυτό το βιβλίο σου έχει μια γλυκιά, ενθουσιώδη και αγαπησιάρικη θα έλεγα υποδοχή από τους αναγνώστες;
Ναι, ναι πράγματι! Με έχει συγκινήσει απίστευτα αυτό! Δεν το περίμενα να αγγίξει τόσες πολλές ψυχές, να αγγίξει τόσους πολλούς ανθρώπους και το συγκλονιστικό για μένα είναι ότι αγγίζει και ετεροκανονικούς. Γιατί, να σου πω την αλήθεια περίμενα ότι το κοινό θα είναι λίγο περιορισμένο. Ωστόσο, είναι μια ιστορία αγάπης και η αγάπη δεν έχει φύλο γι’ αυτό και έχει αγγίξει τόσο πολλούς ανθρώπους που, ειλικρινά, με έχει συγκλονίσει.
Έχεις δηλαδή κάποια εικόνα σχετικά με τους αναγνώστες, αν είναι περισσότερα τα άτομα που ανήκουν στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ή τα ετεροκανονικά που το διάβασαν και το αγάπησαν;
Ναι και μπορώ να πω πως είναι μοιρασμένοι οι αναγνώστες στο πενήντα – πενήντα κάτι που με κάνει τόσο χαρούμενη. Λαμβάνω καθημερινά δεκάδες μηνύματα από όλο το φάσμα ανθρώπων που τους άρεσε το βιβλίο!
Αυτό σημαίνει πως περνάει το βιβλίο το μήνυμα της αγάπης. Αυτό το κεντρικό μήνυμα που πρέπει όλοι να έχουμε σαν οδηγό μας.
Έτσι συμβαίνει. Ήθελα να περάσω το μήνυμα πως η αγάπη είναι το κυρίαρχο συναίσθημα του βιβλίου· ο έρωτας και το πάθος που υπάρχουν βεβαίως μέσα στην ιστορία είναι δευτερεύοντα αλλά έντονα υπαρκτά όπως και στη ζωή μας και αναγκαία επίσης τόσο για να επιβιώσουμε όσο και για να είμαστε εντάξει απέναντι στα συναισθήματά μας και βλέπω πως αυτό το μήνυμα βρήκε αποδέκτες.
Έχοντας υπάρξει παλιά σου αναγνώστρια μιας που γνωριστήκαμε στην blogoγειτονιά, πιστεύω πως τέτοια βιβλία που αγγίζουν τα θέματα αυτά με ευαισθησία, μπορούν να βοηθήσουν να σπάσει το απόστημα της ομοφοβίας.
Σ’ αυτό ελπίζω κι εγώ! Ότι σιγά – σιγά, μιλώντας, θα καταφέρουμε να σπάσουμε το απόστημα, κι αυτός είναι άλλος ένας λόγος που ήθελα να μιλάω ανοιχτά για μένα πλέον. Μιλώντας, συζητώντας, θα σπάσουμε τα στερεότυπα και θα διώξουμε την ομοφοβία, την τρανσφοβία και οτιδήποτε μας κρατάει πίσω.
Είχες μηνύματα αντίθετα;
Ναι! Μηνύματα μίσους! Είχα και απ’ αυτά! Βλέπεις, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως η αγάπη πρέπει να ζει σε καλούπι…
Όλο αυτό το αποτύπωμα που αφήνει το βιβλίο, πώς μεταφράζεται μέσα σου; Τι σου δίνει;
Δύναμη! Τρομερή δύναμη για να μπορέσω να συνεχίσω σ’ αυτόν τον δρόμο. Γιατί συνειδητά επέλεξα να ασχοληθώ με τις «δύσκολες» περιπτώσεις ανθρώπων, να γράφω για τα άτομα που ανήκουν στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και να γράφω με τρόπο που θα επηρεάζει σαφώς και όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Ανοιχτά προς όλους τους ανθρώπους, ωστόσο μιλώντας για εκείνους που η ίδια η κοινωνία έχει χρήσει ως διαφορετικούς.
Αυτό με κάνει να σκεφτώ πως υπάρχει και κάτι άλλο που ακολουθεί.
Ναι, είναι έτοιμο ήδη. Είναι γραμμένο και είναι στο δρόμο για να εκδοθεί.
Όταν το ξεκίνησες όλο αυτό, το φανταζόσουν κάτι τέτοιο;
Όχι, καθόλου! Είχα μια ελπίδα, μια υποψία αν θες, μέσα μου ότι κάποιους ανθρώπους θα τους αγγίξει πάρα πολύ. Αυτό ναι, το ήξερα. Δεν περίμενα τόσους πολλούς όμως!
Αυτό ίσως σημαίνει πως το χρειάζονταν η κοινωνία αυτό το βιβλίο. Χρειάζονταν μια αλήθεια, μια κουβέντα από καρδιάς.
Χρειάζονταν να ακουστεί και μια διαφορετική φωνή, νομίζω, μέσα στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα που με ήδιστο λόγο -που λέει και ο Αριστοτέλης-, θα μιλήσει για άσχημα πράγματα. Έχω καταφέρει και είναι το μόνο για το οποίο μπορώ να περηφανεύομαι να μιλώ για μια σκληρή αλήθεια με γλυκό λόγο. Έτσι ώστε, αγγίζει μεν επηρεάζει δε, βάζει σε σκέψεις και κινεί το ενδιαφέρον. Αυτό νομίζω είναι το σημαντικό. Να μας ξεκλειδώνει λίγο ένα ανάγνωσμα, να μας αφυπνίζει.
Είχες μηνύματα από ανθρώπους της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας που είχαν υποστεί βία και διαβάζοντας το βιβλίο σου ήθελαν να σου μιλήσουν;
Ναι! Βέβαια επειδή είχα ήδη επαφή με την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ήξερα τι συμβαίνει, κι εγώ άλλωστε έχω πέσει θύμα εκφοβισμού στο παρελθόν. Το υπέροχο είναι ότι μου έχουν γράψει πολλοί πως έχουν πάρει δύναμη είτε για να συμβουλευτούν ψυχολόγο και ν’ αντιμετωπίσουν τα δικά τους θέματα ψυχικής υγείας, είτε για να ζητήσουν βοήθεια γενικότερα. Κάποιοι μου είπαν πως μιλάνε πιο άνετα πλέον, ταυτιζόμενοι με τους ήρωες που έχουν αποδεχθεί τον εαυτό τους. Κάποιοι άλλοι τόλμησαν να εκφράσουν την αγάπη τους στο πρόσωπο που τους ενδιέφερε κι αυτό είναι υπέροχο!
Υπήρξαν γονείς που διάβασαν το βιβλίο και είδαν ίσως με άλλο μάτι τη «διαφορετικότητα» του παιδιού τους;
Ξέρω ότι το διάβασαν γονείς. Δεν ξέρω όμως περισσότερα. Αυτό που θέλω όμως να σου πω είναι πως υπήρξε και ένας γονιός (μία μητέρα συγκεκριμένα) που μου έγραψε πως το βιβλίο μου πρέπει να απαγορευθεί!...
Πες μου κάτι, αν αυτό το βιβλίο γραφόταν σε μια άλλη χώρα, θα είχε την ίδια ανταπόκριση;
Θα είχε μεγαλύτερη, σίγουρα. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμα «η κοινωνία της ντουλάπας». Δυστυχώς κάνουμε ελάχιστα βήματα μπροστά και πολλά βήματα πίσω, ακόμα. Από τότε που ξεκίνησε η κρίση σα να γυρίσαμε τον χρόνο πίσω με αποτέλεσμα να έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε για να καλύψουμε το χαμένο έδαφος.
Έχεις διαπιστώσει ποιες ηλικίες διαβάζουν το βιβλίο σου;
Αυτό που ξέρω είναι ότι το διάβασαν από 16 ως και 86 χρόνων. Όμως το μεγαλύτερο μέρος των αναγνωστών είναι μεταξύ 30 και 50.
Πώς θα μπορούσαν να μεγαλώνουν τα παιδιά για να είναι ευτυχισμένα Λία μου, μέσα και από τη δική σου εμπειρία;
Πρέπει να νιώθουν ελεύθερα, να μην μπαίνουν σε κουτιά και να μην είναι αναγκασμένα να υπακούσουν σε στερεότυπα. Η οικογένεια αρκετές φορές από αγάπη και μόνο δέχεται τη «διαφορετικότητα» ενός παιδιού. (Βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη «διαφορετικότητα» γιατί δεν μου αρέσει, αφού όλοι είμαστε διαφορετικοί). Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως με το σχολείο, τους δασκάλους και τους καθηγητές, οι οποίοι δεν είναι εκπαιδευμένοι για να χειριστούν τέτοιες περιπτώσεις, ούτε υπάρχει το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία όπου θα μπορούσε να γίνει κάποιου είδους εκπαίδευση των μαθητών. Γι’ αυτό βγαίνουν τα παιδιά από το σχολείο και δεν γνωρίζουν καν ότι τα φύλα δεν είναι δύο. Είμαστε ακόμα τόσο πίσω και καταλήγουμε να περιθωριοποιούνται παιδιά, πολλές φορές ακόμα και να αυτοκτονούν επειδή δεν έχουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν την κατάσταση που βιώνουν, νιώθοντας εγκλωβισμένα και αβοήθητα.
Αυτό που λέω στα παιδιά που συναντώ, όπως το έλεγα και στα παιδιά μου, είναι ότι δεν αξίζει να στεναχωριούνται και να προσπαθούν διαρκώς να κρύψουν την αλήθεια τους. Κανείς από εκείνους που τους φέρονται άσχημα ή που τους κάνουν να νιώθουν πως ανήκουν στο περιθώριο της κοινωνίας δεν θα είναι δίπλα τους όταν πονάνε ή όταν πεινάνε. Κανείς από αυτούς δεν θα είναι κοντά τους να τα αγκαλιάσει και να τα βοηθήσει όταν θα βρίσκονται σε ανάγκη. Δεν χρειάζεται λοιπόν να καταπιέζουμε τον εαυτό μας για να είμαστε αρεστοί σε όσους δεν μας αποδέχονται. Η ζωή είναι μία και είναι μικρή για να τη σπαταλάμε σε κακία και πόνο που προκαλούν οι αρνητικές ενέργειες ανθρώπων που δεν έχουν ενσυναίσθηση…
Παρόλο που χαίρομαι πολύ για σένα και την επιτυχία σου, μου έχεις λείψει ως blogger. Σκέφτεσαι να ξαναγυρίσεις σ’ αυτό;
Αν και, το τελευταίο blog μου κυρίως, μου έδωσε τη δυνατότητα , να καταλάβω καλύτερα τους ανθρώπους και τον τρόπο που σκέφτονται και να γίνει κι αυτό έμπνευση για το βιβλίο, για την ώρα θα μείνω σ’ αυτό που κάνω τώρα. Ποτέ δεν ξέρεις όμως…
Να κλείσουμε την κουβέντα μας με ένα μήνυμα Λία μου;
Ένα μόνο! Αγάπη! Αυτό δίδαξε και ο Χριστός. Είμαστε όλοι πλάσματα του Θεού και θα πρέπει να κάνουμε πράξη την συγχώρεση έτσι ακριβώς όπως το εννοεί η ίδια η λέξη (συν + χώρος) αποδεχόμενοι πρώτα τον εαυτό μας και μετά όλους τους γύρω μας δίχως εξαιρέσεις!
...
Νομίζω πως δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτα άλλο. Άλλωστε τι μπορεί να ειπωθεί μετά από τις λέξεις Αγάπη και Αλήθεια...
Ίσως μόνο η διαπίστωση ότι τα βιβλία πράγματι αποτελούν ένα παράθυρο στον κόσμο.
Ένα τέτοιο παράθυρο είναι και το "Να μ' αγαπάς" της Λίας Νικολάου.
