Ο Μιχάλης Κακογιάννης γεννήθηκε στις 11 Ιουνίου του 1921 στη Λεμεσό της Κύπρου και σπούδασε Νομική, Δραματικές Τέχνες και σκηνοθεσία στο Λονδίνο. Το μεγαλύτερο διάστημα της παραμονής του εκεί, εργάστηκε στην ελληνική υπηρεσία του BBC ως μεταφραστής και εκφωνητής, ενώ σε ηλικία 22 μόλις χρόνων ανέλαβε τη διεύθυνση της "Κυπριακής Ώρας".


Στο Λονδίνο ξεκινά και την καριέρα του ως ηθοποιός στο Θέατρο της Αγγλίας το 1947, για να τον κερδίσει όμως η σκηνοθεσία. Τέσσερα χρόνια αργότερα (1951), έρχεται στην Ελλάδα, για να ξεκινήσει την σκηνοθετική του καριέρα με την ταινία "Κυριακάτικο ξύπνημα" το 1954. Ακολούθησαν η "Στέλλα", το "Κορίτσι με τα μαύρα", το "Τελευταίο ψέμα", η τριλογία "Ηλέκτρα", "Τρωάδες" και "Ιφιγένεια", καθώς και ο "Αλέξης Ζορμπάς", οι οποίες διαγωνίστηκαν και ξεχώρισαν στα εγκυρότερα φεστιβάλ παγκοσμίως αποσπώντας πολλά βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Πολλοί και σπουδαίοι ηθοποιοί συνεργάστηκαν μαζί του στις ταινίες του, ενώ δεν έλειψαν και καταξιωμένοι ηθοποιοί της Ευρώπης και της Αμερικής.


Ο Μιχάλης Κακογιάννης όμως δεν περιορίστηκε στον κινηματογράφο. Σκηνοθέτησε πολλές θεατρικές παραστάσεις αλλά και παραστάσεις όπερας τόσο στην Ελλάδα, όσο και στις ΗΠΑ, Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ έχουν εκδοθεί σενάρια και μεταφράσεις κινηματογραφικών και θεατρικών έργων που φέρουν την υπογραφή του, καθώς και στίχοι ελληνικών τραγουδιών, όπως το "Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι", "Εφτά τραγούδια θα σου πω" σε μουσική του Μάνου Χατζηδάκη.


Μέσα σ' ένα τόσο πλούσιο έργο, ξεχωρίζει το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους που γύρισε στην πατρίδα του την μαρτυρική Κύπρο και αναφερόταν στη βίαιη τουρκική εισβολή με τον τίτλο "Αττίλας '74". Ένα ντοκιμαντέρ που αποτύπωνε με θάρρος όλα σχεδόν τα γεγονότα που οδήγησαν στην τραγωδία της Κύπρου, παίρνοντας συνεντεύξεις από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, το Νίκο Σαμψών αλλά και άλλους ηγετικούς και μη, παράγοντες, χωρίς να αφήσει πλήθος άστεγων και βασανισμένων ανθρώπων, έτσι ώστε να καταφέρει να εξιστορήσει με λεπτομέρεια την τουρκική εισβολή και τη βία που υπέστη ο μαρτυρικός Ελληνοκυπριακός λαός. Το ντοκιμαντέρ αυτό βραβεύτηκε στη Φλωρεντία ως το καλύτερο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, το 1974.

Κάτι που λίγοι γνωρίζουν είναι ο νυχτερινός φωτισμός των μνημείων της Ακρόπολης! Ήταν ο πρώτος που το οραματίστηκε και για να καταφέρει να το υλοποιήσει ίδρυσε το σύλλογο "Οι φίλοι της Αθήνας". Ο διάσημος Γάλλος φωτιστής Pierre Bideau συνεργάστηκε μαζί του, ενώ ο Μ. Κακογιάννης ανέλαβε τη χρηματοδότηση όλων των απαραίτητων μελετών.

Το 2004 θα συστήσει το κοινωφελές ίδρυμα "Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης" που έχει ως σκοπό τη μελέτη, υποστήριξη και διάδοση των τεχνών του θεάτρου και του κινηματογράφου. Μάλιστα, πέντε χρόνια αργότερα, το φθινόπωρο του 2009 ξεκίνησε και η λειτουργία του Πολιτιστικού Κέντρου του ιδρύματος στην οδό Πειραιώς 206 στον Ταύρο.


Ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει τιμηθεί πολλές φορές για το έργο του, τόσο στην Ελλάδα και την Κύπρο, όσο και στο εξωτερικό. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε τον Ταξιάρχη του Χρυσού Φοίνικα (Ελλάδα), τον Ταξιάρχη των Γραμμάτων και Τεχνών (Γαλλία), το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Μακαρίου του Γ' (Κύπρος), το Special Grand Prix of the Americas (Μόντρεαλ), ενώ έχει βραβευθεί και από την Ακαδημία Αθηνών, από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, από το American Hellenic Institute στην Ουάσιγκτον και στο Κάϊρο και έχει ανακηρυχθεί επίτιμος Δημότης Λεμεσού, Montpellier (Γαλλία) και Ντάλας (Τέξας). Υπήρξε επίτιμος Διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Κύπρου και Θεσσαλονίκης και αναγορεύτηκε Διδάκτωρ Τεχνών στο Columbia College.



Για περισσότερο από μισό αιώνα ο Μιχάλης Κακογιάννης έθεσε νέα θεμέλια στην τέχνη του κινηματογράφου, του θεάτρου και της όπερας σκηνοθετώντας 15 ταινίες, 36 θεατρικά έργα και 7 όπερες στην Ελλάδα, τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, αποσπώντας τιμητικές διακρίσεις και βραβεία.

Οι παρακάτω πίνακες δείχνουν συνοπτικά τα έργα και τα βραβεία του.

Κινηματογράφος

Έτος	Τίτλος	Συμμετοχές σε φεστιβάλ και βραβεύσεις
1954	Κυριακάτικο ξύπνημα	Βραβείο Diploma of Merit στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου
1955	Στέλλα	Παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών το 1955, Βραβείο χρυσής σφαίρας καλύτερης ξένης ταινίας από την επιτροπή ανταποκριτών ξένου τύπου στο Hollywood το 1955.
1956	Το κορίτσι με τα μαύρα	Παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ των Καννών το 1956. Βραβείο χρυσής σφαίρας καλύτερης ξένης ταινίας από την επιτροπή ανταποκριτών ξένου τύπου στο Hollywood. Ασημένιο βραβείο στο φεστιβάλ της Μόσχας το 1958.
1958	Το τελευταίο ψέμα	Παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Κανών το 1958, στο φεστιβάλ της Μελβούρνης το 1959 και στο φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο το 1959. Βραβείο κριτικών Αγγλίας το 1959.
1960	Eroica	Συμμετείχε στα φεστιβάλ Βερολίνου και Λονδίνου το 1960, το 1961 κέρδισε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας.
1961	Χαμένο Κορμί	Επιλογή στο φεστιβάλ Καννών
1962	Ηλέκτρα	Συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών το 1962: Βραβείο καλύτερης κινηματογραφικής προσαρμογής, ήχου, Βραβείο διεθνούς ενώσεως νέων. Θεσσαλονίκη 1962: βραβείο καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, α' γυναικείου ρόλου. Ένωση Ελλήνων Κριτικών: βραβείο καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, α' & β γυναικείου ρόλου, α' ανδρικού, καλύτερης μουσικής. Βραβεία στα φεστιβάλ του Εδιμβούργου (1962), του Ακαπούλκο (1962), του Βερολίνου (1963). Υποψηφιότητα για Oscar καλύτερης ξένης ταινίας (1962) και εκτός από την υποψηφιότητα για Οscar πήρε συνολικά 25 διεθνείς διακρίσεις.
1964	Αλέξης Ζορμπάς	7 υποψηφιότητες για Oscar (ταινίας, σκηνοθεσίας, διασκευασμένου σεναρίου, φωτογραφίας, σκηνογραφίας, α΄ανδρικού ρόλου και β΄γυναικείου ρόλου. 5 υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και Βραβείο Διεθνούς Κριτικής
1967	Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά	Βραβείο Διεθνούς Οργανισμού Ειρήνης
1971	Τρωάδες	Βραβείο Διεθνούς Οργανισμού Ειρήνης
1974	Αττίλας '74	Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, Φλωρεντία
1976	Ιφιγένεια	Υποψηφιότητα για Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης παραγωγής. 3 βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
1986	Γλυκιά πατρίδα
1992	Πάνω, κάτω και πλαγίως
1999	Ο βυσσινόκηπος	Κρατικά βραβεία ΥΠΠΟ 1999 Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας Καλύτερων Σκηνικών Καλύτερων Κοστουμιών

Θέατρο

Έτος	Τίτλος
1954	Μια Γυναίκα Χωρίς σημασία
1954	Γαλάζιο Φεγγάρι
1956	Ο Αριστοκρατικός Δρόμος
1956	Βροχοποιός
1957	Gigi
1959	Η Κυρία με τις Καμέλιες
1962	Όμορφη Πόλη
1963 (13-14 Ιουλίου)	Τρωάδες
1963-1965	Τρωάδες
1964	Ξυπόλητη στο Πάρκο
1965	Ξωτικά μέσα στη Νύχτα
1965-1966	Τρωάδες
1966	Δαίμονες
1968	Ιφιγένεια εν Αυλίδι
1968-1970	Ρωμαίος και Ιουλιέτα
1972	Λυσιστράτη
1973	Οιδίπους Τύραννος
1975	Δεσποινίς Μαργαρίτα
1977	Βάκχες
1981	Σουίτα για Δύο
1982	Οι Τρεις Αδερφές
1983-1985	Ζορμπάς
1983	Ηλέκτρα
1989	Να Ντύσουμε τους Γυμνούς
1990	Ναν
1994 (21-22 Ιουλίου)	Ες Γην Εναλίαν ...Κύπρος 20 Χρόνια Μετά
1995-1997	Τρωάδες
1997-1998	Master Class
2001-2002	Μήδεια
2002	Όλα απ'την αρχή
2003-2004	Άμλετ
2005	Λυσιστράτη
2005	Κοριολανός

Όπερα

Έτος	Τίτλος
1967	Το Πένθος Ταιριάζει στην Ηλέκτρα
1972	Μποέμ
1982	Τραβιάτα
1987	Ιφιγένεια Εν Αυλίδι και Ιφιγένεια έν Ταύροις
1988, 1989, 1992	Η Μεγαλοψυχία του Τίτο
1994	Η Μεγαλοψυχία του Τίτο
1995	Μήδεια

Πληροφορίες - πίνακες: wikipedia.org

Η Διεθνής Εταιρεία Ελληνικής Φιλοσοφίας και το Διεθνές Κέντρο Ελληνικής Φιλοσοφίας και Πολιτισμού ξεκίνησε το 27ο Διεθνές Συνέδριο Φιλοσοφίας από τις 11 Ιουλίου 2014 έως και τις 16 Ιουλίου, στη Βουλιαγμένη.

Παρά τις δυσκολίες που περνά η χώρα μας η συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προσδοκία, σημειώνοντας νέο ρεκόρ με 100 συνέδρους από όλο τον κόσμο. Η αρχή έγινε με τη διοργάνωση του 23ου Παγκοσμίου Συνεδρίου Φιλοσοφίας, ενός θεσμού που υπάρχει εδώ και 120 χρόνια και θεωρείτε η Ολυμπιάδα του πνεύματος παγκοσμίως. Το Συνέδριο που κέρδισε για πρώτη φορά η Ελλάδα το καλοκαίρι του 2013, με την μεγαλύτερη συμμετοχή όλων των εποχών (3500 - 4000 συνέδρων) έκανε τη χώρα μας να θεωρείται ως ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα Φιλοσοφίας του κόσμου.

Οι σύνεδροι που συμμετέχουν φέτος στο 27ο Τακτικό Συνέδριο Φιλοσοφίας, προέρχονται από χώρες όπως η Ιαπωνία, Ρωσία, Κίνα, Αμερική, Ινδία αλλά και από όλη την Ευρώπη όπως Νορβηγία, Βρετανία κ.α, ενώ μεταξύ των καθηγητών Φιλοσοφίας βρίσκονται οι Tatiana Souslova, Anastasia Kovkokina, Robin Apfel, Sen Zen και άλλοι.

Μεγάλο είναι και το ποσοστό των φοιτητών και διδακτόρων Φιλοσοφίας που μετέχουν ως σύνεδροι, τόσο από την Ελλάδα, όσο και από το εξωτερικό, αφού το επίπεδο του συνεδρίου στη χώρα μας, θεωρείτε από όλα τα Πανεπιστήμια του κόσμου, ως πολύ υψηλό.


Τα συνέδρια που οργανώνει η Διεθνής Εταιρεία Ελληνικής Φιλοσοφίας και το Διεθνές Κέντρο Ελληνικής Φιλοσοφίας και Πολιτισμού, έχουν ως κύριο κορμό την Ελληνική Φιλοσοφία και συμβάλλουν σε μεγάλο βαθμό στον Συνεδριακό Τουρισμό. λαμβάνοντας χώρα στη Βουλιαγμένη που θεωρείται η Αθηναϊκή Ριβιέρα, σε κοντινή απόσταση από την πόλη, δίνοντας έτσι ευκαιρία στους συμμετέχοντες να συνδυάσουν φιλικές ή οικογενειακές διακοπές, σε ένα ειδυλλιακό παραθαλάσσιο περιβάλλον, μια ανάσα από τον αρχαιολογικό χώρο του Ζωστήρος Απόλλωνος, του ναού του Ποσειδώνα στο Σούνιο αλλά και άλλων αρχαιολογικών χώρων, ενώ είναι κοντά στα λιμάνια Πειραιά και Λαυρίου, δίνοντας έτσι ευκαιρία και για επίσκεψη στα νησιά του Αργοσαρωνικού και του Αιγαίου.

Γεννημένος το Φεβρουάριο του 1933, ο Κώστας Γαβράς ξεκινά από τα Λουτρά Ηραίας για να κατακτήσει τον κόσμο.

Η στράτευση του πατέρα του κι οι αγώνες που έδωσε με τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση, καθώς και η εκδίωξη ολόκληρης της οικογένειάς του με την απελευθέρωση, από τους νικητές του Εμφυλίου, επηρεάζουν βαθιά τον νεαρό Κώστα, ο οποίος αφού τελείωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα, θέλησε να φύγει στις ΗΠΑ, όμως δεν έγινε δεκτός.

Για το λόγο αυτό φεύγει για τη Γαλλία και γράφεται στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης στο Παρίσι, για να σπουδάσει Συγκριτική Φιλολογία.

Τις σπουδές του δεν θα τις ολοκληρώσει όμως, αφού λίγο αργότερα στράφηκε στον κινηματογράφο παρακολουθώντας το Institut de Hauntes Etudes Cinematographiques.

Δούλεψε σαν βοηθός σκηνοθέτη δίπλα στους Ρενέ Κλαιρ, Ιβ Αλεγκρέ, Ρενέ Κλεμάν, Χενρί Βερνέιγ, Μαρσέλ Οπιλς κ.α. Η πρώτη του ταινία ήταν το "Les Rates", το 1958.

Το 1965 θα κάνει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, η οποία ήταν ένα πολύ επιτυχημένο θρίλερ όπου πρωταγωνιστούσαν ο Υβ Μοντάν, η Σιμόν Σινιορέ, ο Ζακ Περέβ και ο Ζαν Λουϊ Τρεντινιάν. Τίτλος της "The Sleeping Car Murder" όπου εκτός από τη σκηνοθεσία, υπέγραφε και το σενάριο. Με αυτή κέρδισε το βραβείο Edgar Allen Poe, ενώ η ταινία θεωρείται σαν ένα από τα δέκα καλύτερα φιλμ της χρονιάς αυτής.

Τέσσερα χρόνια αργότερα το 1969 ο Κώστας Γαβράς θα σκηνοθετήσει την ταινία, που θα τον κάνει παγκοσμίως γνωστό, ακόμα και σε κείνους που δεν την έχουν δει. Ο λόγος για την ταινία "Ζ" με πρωταγωνιστές τον Υβ Μοντάν, τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την Ειρήνη Παππά. Επρόκειτο για ένα πολιτικό και αντιφασιστικό φιλμ, στο οποίο ο Γαβράς χρησιμοποίησε τεχνικές θρίλερ για να αποδώσει το σκοτεινό πολιτικό σκηνικό που δημιούργησε και εξέτρεφε το δικτατορικό καθεστώς της Ελλάδας. Σ' αυτή την ταινία δεν ήταν μόνο σκηνοθέτης, αλλά και παραγωγός, ενώ συμμετείχε και στο σενάριο κερδίζοντας μια υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας και βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών.

Στα χρόνια που ακολούθησαν έφτιαξε μια σειρά ταινιών, που δεν ήταν τίποτα λιγότερο από διαμαρτυρία και επίκριση στα καταπιεστικά καθεστώτα όπου αυτά υπήρχαν στον πλανήτη, χωρίς να κρύβει και μια έντονη αμφισβήτηση για τον Αμερικανικό παράγοντα.

Πρόκειται για τις ταινίες: "Κατάσταση Πολιορκίας" το 1973 με αναφορά στην Ουρουγουάη, "Ειδικό Δικαστήριο" το 1975, που του χαρίζει ένα ακόμα βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών, ο "Αγνοούμενος" το 1982 με την οποία κερδίζει Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου, το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών και βραβείο BAFTA καλύτερης ταινίας. Πρωταγωνιστές της ταινίας ο Jack Lemmon και η Sissy Spacek. Το 1982 είναι η χρονιά που έγινε διευθυντής του Cinematheque Francais.

Το 1977 μια άλλη ταινία του χαρίζει ένα ακόμα Όσκαρ (ξένης ταινίας). Δεν είναι άλλη από το "Madame Rosa" όπου πρωταγωνιστούσε η Σιμόν Σινιορέ.

Το 1983 ταράζει πάλι τα νερά εξοργίζοντας πολλούς με την ταινία του "Χάνα Κ" η οποία εξέφραζε μια φιλο - παλαιστινιακή άποψη.

Ακολούθησαν οι ταινίες "Προδομένος" το 1988 και "Music Box" το 1990 με την οποία κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου και η "Μικρή Αποκάλυψη" το 1993. Το 2003 κερδίζει το βραβείο Cesar καλύτερου σεναρίου, για την ταινία "Αμήν" η οποία όπως και το "Music Box" αναφέρεται στα εγκλήματα του ναζισμού.

Πιο αναλυτικά, η φιλμογραφία του Κώστα Γαβρά έχει ως εξής:

• 1958: Les Rates (ταινία μικρού μήκους) 
• 1965: Compartiment tueurs - Διαμέρισμα δολοφόνων 
• 1967: Un homme de trop - Μακί, τα λιοντάρια της κολάσεως 
• 1969: Z
• 1970: L'Aveu - Η Ομολογία 
• 1973: État de siège - Κατάσταση Πολιορκίας 
• 1975: Section spéciale - Ειδικό δικαστήριο 
• 1979: Clair de femme - Η λάμψη μιας γυναίκας 
• 1982: Missing - Ο Αγνοούμενος 
• 1983: Hanna K 
• 1986: Conseil de famille 
• 1988: La main droite du diable (Betrayed) - Το στίγμα της προδοσίας 
• 1989: Music box - Το μουσικό κουτί
• 1991: Pour Kim Song-Man 
• 1991: Contre l'oubli 
• 1992: La Petite Apocalypse 
• 1995: Lumière et Compagnie 
• 1995: À propos de Nice, la suite 
• 1997: Mad City 
• 2002: Amen - Αμήν
• 2005: Le Couperet - Το τσεκούρι 
• 2009: Eden à l'ouest - Παράδεισος στη Δύση
• 2012: Le Capital - Το Κεφάλαιο 

Πηγές πληροφοριών:wikipedia.org, arcadians.gr
Κείμενο: to e-periodiko mas

Τον Οκτώβρη του 1925 γεννιέται στην Ξάνθη, μια ξεχωριστή μουσική προσωπικότητα, που έμελλε να μαγέψει με τη μουσική του το κοινό σε Ελλάδα, Ευρώπη και Αμερική. Ο Μάνος Χατζηδάκις, γιος του Γεωργίου Χατζηδάκι και της Αλίκης Αρβανιτίδου, χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως μουσική ιδιοφυΐα, χαράζοντας μια χρυσή πορεία στην μουσική σκηνή.

Η μουσική του εκπαίδευση ξεκινά σε ηλικία τεσσάρων χρόνων με την αρμενικής καταγωγής πιανίστρια Αλτουνιάν, ενώ παράλληλα εξασκείται στο βιολί και το ακορντεόν.

Το 1932 μετά το χωρισμό των γονιών του, εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα με τη μητέρα και την αδελφή του. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1938 ο ξαφνικός θάνατος του πατέρα του σε αεροπορικό δυστύχημα, αλλά και η αρχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, θα φέρουν μεγάλες οικονομικές δυσκολίες στην οικογένειά του, αναγκάζοντάς τον να εργαστεί ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι του Πειραιά, παγοπώλης στο εργοστάσιο του Φιξ, υπάλληλος στο φωτογραφείο του Μεγαλοκοκόμου και βοηθός νοσοκόμου στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο.

Δεν εγκαταλείπει όμως τις μουσικές σπουδές του και παρακολουθεί ανώτερα θεωρητικά μαθήματα με τον Μενέλαο Παλλάντιο την περίοδο 1940 - 43. Παράλληλα φοιτά στη σχολή Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως αυτές τις σπουδές, δεν θα τις ολοκληρώσει ποτέ.

Είναι η εποχή που γνωρίζεται με ποιητές, καλλιτέχνες και διανοούμενους όπως ο Γ. Σεφέρης, ο Ο. Ελύτης, ο Α. Σικελιανός, ο Ν. Γκάτσος και ο Γ. Τσαρούχης. Συμμετέχοντας ενεργά στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος της Ε.Π.Ο.Ν. (Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων του ΕΑΜ) γνωρίζεται με το Μίκη Θεοδωράκη και συνδέονται από τότε με δυνατή φιλία.

Η πρώτη του εμφάνιση στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι γίνεται το 1944, στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν στο έργο "Ο Τελευταίος Ασπροκόρακας" του Αλέξη Σολωμού. Στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης ο 19χρονος Μάνος θα πάρει μαθήματα υποκριτικής αν και τελικά μετά και από προτροπή του Καρόλου Κουν, θα αφοσιωθεί στη μουσική. Η συνεργασία του αυτή με το Θέατρο Τέχνης, θα κρατήσει 15 ολόκληρα χρόνια, γράφοντας μουσική για παραστάσεις όπως ο "Γυάλινος Κόσμος" (1946), "Αντιγόνη" (1947), "Ματωμένος Γάμος", "Λεωφορείο ο Πόθος" (1948), "Ο θάνατος του Εμποράκου" (1949) κ.α.

Η πρώτη του δουλειά για τον κινηματογράφο, είναι για την ταινία "Αδούλωτοι σκλάβοι" το 1946. Είναι η εποχή που ο Μάνος Χατζηδάκις γνωρίζεται με το ρεμπέτικο τραγούδι και γίνεται ο πρώτος που θα κατανοήσει την αξία του, μελετώντας το σε βάθος.

Το 1950 θα γίνει ιδρυτικό μέλος και καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Χοροδράματος της Ραλλούς Μάνου, παρουσιάζοντας τα τέσσερα μπαλέτα του: "Μαρσύας" (1950), "Έξι λαϊκές ζωγραφιές", "Το καταραμένο φίδι" (1951), "Ερημιά" (1958). Την ίδια χρονική περίοδο η Μαρίκα Κοτοπούλη, θα του ζητήσει να συνθέσει μουσική για τις "Χοηφόρους" από την "Ορέστεια" του Αισχύλου (1950), για να ακολουθήσουν η "Μήδεια", οι "Εκκλησιάζουσες" (1956), η "Λυσιστράτη" (1957), ο "Κύκλωπας", οι "Όρνιθες" (1959), και οι "Βάκχες" (1962). Το 1950 συνεργάζεται και με τον Άγγελο Σικελιανό για να συνθέσει μουσική για την τραγωδία του "Ο Θάνατος του Διγενή".

Το 1959, παρουσιάζει στο αθηναϊκό κοινό τον Μίκυ Θεοδωράκη, αφού ενορχήστρωσε και ηχογράφησε ο ίδιος το έργο του Μίκυ "Επιτάφιος" με τη Νάνα Μούσχουρη.

To 1960 του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο στο 2ο Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ) για τα τραγούδια, το "Κυπαρισσάκι" και "Τιμωρία" με την Νάνα Μούσχουρη, ενώ απέσπασε και το βραβείο για τη μουσική στην ταινία του Ν. Κούνδουρου "Ποτάμι", στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Την ίδια χρονιά έγραψε "Τα Παιδιά του Πειραιά" για την ταινία "Ποτέ την Κυριακή" του Ζυλ Ντασέν που έκανε το γύρω το κόσμου και αγαπήθηκε όσο κανένα, χαρίζοντάς του και το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού (1961). Συγχρόνως συνέθεσε μουσική για τα θεατρικά έργα, "Ευρυδίκη" του Ζαν Ανούιγ, "Το γλυκό πουλί της νιότης" του Τένεσι Ουίλιαμς, "Η τύχη της Μαρούλας" του Δημητρίου Κορομηλά και για πολλές ακόμα ταινίες όπως, "Μανταλένα", "Η Αλίκη στο ναυτικό", "Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος", "Η κυρία δήμαρχος", "Το κλωτσοσκούφι", "Ραντεβού στην Κέρκυρα" κ.α.

Το 1961 θα πάρει το Β' βραβείο στο Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού για το τραγούδι "Κουρασμένο παλληκάρι", ενώ το πρώτο δόθηκε στον καλό του φίλο Μίκη Θεοδωράκη για την "Απαγωγή".

Ένα χρόνο μετά (1962) ο Μ. Χατζιδάκις χρηματοδοτεί τον "Διαγωνισμό Σύνθεσης Μάνος Χατζιδάκις" στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Δοξιάδη στην Αθήνα. Είναι η χρονιά της "Οδού Ονείρων" της ιστορικής μουσικοθεατρικής παράστασης, που ανέβηκε τον Ιούνιο αυτής της χρονιάς στο θέατρο "Μετροπόλιταν" στην Αθήνα. Επρόκειτο για ένα είδος μιούζικαλ ή επιθεώρησης με μια σειρά από νούμερα, τραγούδια και χορευτικά δρώμενα. Τα τραγούδια και η μουσική ήταν του Μάνου και αργότερα κυκλοφόρησε και βινύλιο με αυτά, με τον ομώνυμο τίτλο. Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές που ερμήνευαν τραγούδια αναφέρουμε ενδεικτικά, το Δημήτρη Χορν, τη Μάρω Κοντού, τη Ρένα Βλαχοπούλου, τη Ζωή Φυτούση και το Λάκη Παππά. Ήταν μια παράσταση που αγαπήθηκε πολύ και την παρακολούθησαν πολλές καλλιτεχνικές προσωπικότητες από όλο τον κόσμο.

Το 1964 ιδρύει και διευθύνει την Πειραματική Ορχήστρα Αθηνών (1964-66), δίνοντας στη διετία της λειτουργίας της 20 συναυλίες με πρεμιέρες 15 έργων Ελλήνων συνθετών. Την ίδια περίοδο έρχεται και η συνεργασία του Μάνου με τον Μωρίς Μπεζάρ και οι "Όρνιθες" θα ανέβουν με τα "Μπαλέτα του 20ου Αιώνα" στις Βρυξέλλες.

Το 1966 με τον Ζυλ Ντασέν και τη Μελίνα Μερκούρη θα βρεθεί στην Αμερική για να ανεβάσει στο Broadway τη θεατρική διασκευή του "Ποτέ την Κυριακή" με τίτλο "Illya Darling". Εκεί θα έρθει σε επαφή με την αμερικανική ποπ και ροκ μουσική σκηνή και θα ηχογραφήσει ένα κύκλο τραγουδιών με τον τίτλο "Reflections" σε συνεργασία με το συγκρότημα "New York Rock and Roll Ensemble". Είναι η εποχή που παράλληλα θα ηχογραφήσει το "Χαμόγελο της Τζοκόντας" στην πασίγνωστη συμφωνική του μορφή.


Επιστρέφοντας στην Αθήνα, το 1972, ιδρύει το μουσικό καφεθέατρο "Πολύτροπο" επιδιώκοντας μια τελετουργική παράσταση του τραγουδιού, μ' όλα τα μέσα που μας παρέχει η σύγχρονη θεατρική εμπειρία, όπως ο ίδιος είχε πει.
Το 1975 και για δύο χρόνια διορίζεται αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ενώ παράλληλα και μέχρι το 1982 αναλαμβάνει καθήκοντα ως Διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας και Διευθυντής του κρατικού ραδιοσταθμού Τρίτο Πρόγραμμα.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν και όχι άδικα πως το Τρίτο Πρόγραμμα ξεκίνησε ουσιαστικά μαζί του αφού σε συνεργασία με μια ομάδα νέων ταλαντούχων δημιουργών, γίνεται σημείο αναφοράς για την ελληνική ραδιοφωνία. Με πρόγραμμα που αγαπήθηκε από όλες τις ηλικίες ακροατών, αποτέλεσε το μοναδικό ραδιόφωνο του είδους στην Ελλάδα, έχοντας πιστό κοινό, ακόμα και παιδιά, αφού η αγαπημένη εκπομπή "εδώ Λιλιπούπολη", θα εκτοξεύσει τη δημοτικότητα του σταθμού στα ύψη.

Παράλληλα (1979) καθιερώνει τις "Μουσικές Γιορτές" στα Ανώγεια της Κρήτης με τοπικούς λαϊκούς χορούς και τραγούδια, εγκαινιάζει τον "Μουσικό Αύγουστο" στο Ηράκλειο (1980) και διοργανώνει αγώνες ελληνικού τραγουδιού στην Κέρκυρα (1981- 1982).

Το 1985 εκδίδει το πολιτιστικό περιοδικό "Τέταρτο", στο οποίο καταγράφονται τα καλλιτεχνικά και κοινωνικά δρώμενα, μέσα από τις πολιτικές διαστάσεις τους, ενώ δημιουργεί την πρώτη ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία στην Ελλάδα ("Σείριος") έχοντας ως σκοπό την ανάδειξη νέων καλλιτεχνών και μουσικών δημιουργών, χωρίς να λαμβάνονται υπ' όψιν εμπορικά κριτήρια. Την ίδια εποχή παρουσιάζει έργα και καλλιτέχνες που ο ίδιος επιλέγει στη μπουάτ "Σείριος" το σημερινό "Ζουμ".

Το 1989 θα ιδρύσει την Ορχήστρα των Χρωμάτων για να παρουσιάσει με πρωτότυπο τρόπο έργα κλασσικών και σύγχρονων συνθετών. Την ορχήστρα αυτή, τη διηύθυνε ο ίδιος μέχρι το τέλος της ζωής του και έδωσαν συνολικά 20 συναυλίες και 12 ρεσιτάλ ελληνικού αλλά και διεθνούς ρεπερτορίου. Λίγο πριν πεθάνει το 1991 σε συνεργασία με το Δήμο Καλαμάτας διοργανώνει τους "Πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού Καλαμάτας" και τρία χρόνια αργότερα το 1994 στις 15 Ιουνίου, φεύγει από τη ζωή από οξύ πνευμονικό οίδημα.
Το έργο του Μάνου Χατζηδάκι είναι μεγάλο και πολύπλευρο και τα λόγια φτωχά για να το αποδώσουν. Για πολλούς από μας, είναι ένας σπουδαίος συνθέτης που μας μεγάλωσε με τη Λιλιπούπολη, για κάποιους άλλους είναι ο συνθέτης των Παιδιών του Πειραιά, όλους όμως θα μας συντροφεύει με το πνεύμα του, στη δική μας οδό ονείρων.

Η πλήρης εργογραφία του Μάνου Χατζηδάκι βρίσκεται στο επίσημο site του hadjidakis.gr.
Πληροφορίες: wikipedia.org, sansimera.gr
Κείμενο: to e-periodiko mas

Όλοι τον γνωρίζουμε! Όλοι γελάσαμε με τους ρόλους, που ενσάρκωσε στον κινηματογράφο. Αυτό, που δεν γνωρίζουμε όλοι, είναι η πορεία και η ιστορία του Θανάση Βέγγου, αυτού του τόσο ευγενικού και ξεχωριστού ανθρώπου.
Με αφορμή τη συμπλήρωση 89 χρόνων από τη γέννησή του (29 Μαΐου), θελήσαμε να κάνουμε το αφιέρωμα αυτό, για να τον γνωρίσουμε όλοι καλύτερα, έστω και αργά...
Βλέπετε κάποιοι άνθρωποι, μπορούν να ξεχωρίζουν και να εμπνέουν, ακόμα και μετά θάνατον.

Ο Θανάσης Βέγγος γεννήθηκε στο Ν. Φάληρο το 1926 και ήταν το μοναχοπαίδι του Βασίλη Βέγγου και της Ευδοκίας. Ο πατέρας του υπήρξε υπάλληλος της Ηλεκτρικής Εταιρείας στο Φάληρο και αντιστασιακός. Μάλιστα, την περίοδο της Κατοχής, αγωνίστηκε για να σώσει το εργοστάσιο από την ανατίναξη που σχεδίαζαν οι Γερμανοί. Παρά το γεγονός αυτό (υπάρχουν μαρτυρίες που αναφέρουν πως χάρη στις δικές του προσπάθειες σώθηκε), ο Βασίλης Βέγγος απολύθηκε στη συνέχεια, λόγω των αριστερών φρονημάτων του.

Ο Θανάσης βιώνει δύσκολα παιδικά χρόνια και εργάζεται από μικρός για να βοηθήσει την οικογένειά του. Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την επεξεργασία δερμάτων αλλά και κάνοντας μικροθελήματα, στη γειτονιά του.

Την περίοδο του εμφυλίου, (1948 - 1950) βρίσκεται εξόριστος στη Μακρόνησο, όπου βιώνει τον εξευτελισμό, αλλά ταυτόχρονα μαθαίνει να υπομένει, υιοθετώντας την αξιοπρέπεια ως στάση ζωής. Υπηρέτησε με αυτό τον τρόπο τη θητεία του, ως ανεπιθύμητος στρατιώτης. Εκεί θα γνωρίσει και τον άνθρωπο που θα του αλλάξει τη ζωή, το Νίκο Κούνδουρο.

Η πορεία του στον ελληνικό κινηματογράφο, ξεκινά το 1953 όταν ο Ν. Κούνδουρος τον καλεί να παίξει στην πρώτη ταινία της καριέρας του τη "Μαγική πόλη", όπου υποδύεται ένα πωλητή λεμονιών στη λαχαναγορά, ο οποίος ονομάζεται Θανάσης, όπως ο ίδιος και είναι το όνομα που έχει κάθε ρόλος που ενσαρκώνει στη μεγάλη οθόνη. Ως το 1958, παίζει διάφορους μικρούς ρόλους και παράλληλα δουλεύει και σαν φροντιστής στα κινηματογραφικά πλατό. Είναι η περίοδος όπου εμφανίζεται σε μερικές από τις πιο ιστορικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως ο "Δράκος", " Μανταλένα", "Διακοπές στην Αίγινα", "Ο Ηλίας του 16ου", "Ποτέ την Κυριακή".

Στο "Δράκο" τη δεύτερη ταινία του Νίκου Κούνδουρου, υποδύεται ένα μπάρμαν που είναι συγχρόνως και μπράβος του αρχηγού μιας συμμορίας απατεώνων. Σ' αυτή την ταινία, θα φάει τις πρώτες σφαλιάρες, οι οποίες τον ακολούθησαν σ' όλη τη διάρκεια της κινηματογραφικής του καριέρας.

Ο Θανάσης Βέγγος υπήρξε βιοπαλαιστής, όπως και κάποιοι ρόλοι που ενσάρκωνε και δεν σπούδασε υποκριτική. Είχε όμως πηγαίο ταλέντο που στάθηκε (ευτυχώς) αρκετό, για να του δοθεί το 1959 η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και να εμφανιστεί στο θέατρο, στην επιθεώρηση "Ομόνοια πλατς - πλουτς", δίπλα στο Νίκο Ρίζο και το Γιάννη Γκιωνάκη ενώ το 1960 να πάρει τον πρώτο μεγάλο του ρόλο στην ταινία "Οι δοσατζήδες", δίπλα στο Νίκο Σταυρίδη.

Ακολουθεί η συνεργασία του με τον Πάνο Γλυκοφρύδη, στις ταινίες: "Ψηλά τα χέρια, Χίτλερ", "Μην είδατε τον Παναή", "Ζήτω η τρέλλα!", "Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης".
Το 1964 ιδρύει τη δική του εταιρία παραγωγής ΘΒ - Ταινίες Γέλιου στην προσπάθειά του να ενσαρκώσει το όραμά του, το όραμα της απόλυτης ελευθερίας, να υπερβεί τις συμβάσεις και να "χτίσει τη δική του Οκτάνα", σύμφωνα με το Σολδάτο. Συνεργαζόμενος με τον Πάνο Γλυκοφρύδη και τον Ερρίκο Θαλασσινό, αλλά και σκηνοθετώντας ο ίδιος κάποιες φορές γυρίζουν τις ταινίες: "Φανερός πράκτορ 000", "Τρελλός, παλαβός και Βέγγος", "Ποιος Θανάσης;", οι οποίες χαρακτηρίζονται από το σουρεαλιστικό χιούμορ, τον αυτοσχεδιασμό και την πηγαία ερμηνεία. Οι ταινίες, είχαν μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία και αγαπήθηκαν από το κοινό, όμως αυτά δεν στάθηκαν αρκετά για να τον προστατέψουν από την οικονομική καταστροφή, από την οποία άργησε πολύ να συνέλθει.

Το 1971 η συνεργασία του με τον Ντίνο Κατσουρίδη, θα του φέρει το βραβείο ερμηνείας πρώτου ανδρικού ρόλου, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με την ταινία "Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση;". Ένα χρόνο αργότερα, η ταινία "Θανάση πάρε το όπλο σου" θα του χαρίσει ένα ακόμα βραβείο ερμηνείας.

Στη δεκαετία του 80, ο Θανάσης Βέγγος θα γυρίσει μόνο μερικές βιντεοταινίες, για να επιστρέψει στον κινηματογράφο το 1991 στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη "Ήσυχες μέρες του Αυγούστου" με μια ερμηνεία εντελώς διαφορετική χαμηλών τόνων και μεγάλης εκφραστικότητας. Το 1995 συμμετέχει στην ταινία του Θ. Αγγελόπουλου "Το βλέμμα του Οδυσσέα" και το 1998 στην ταινία "Όλα είναι δρόμος" που αποτελεί κορυφαία του στιγμή.
Την ίδια περίοδο εμφανίζεται και στην Επίδαυρο παίζοντας το ρόλο του Δικαιόπολι στους "Αχαρνής", το 1997 και το 2001 στην "Ειρήνη" του Αριστοφάνη με τεράστια επιτυχία.

Σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση (2002), ερμηνεύει ένα από τους βασικούς ρόλους στην τηλεοπτική σειρά "Περί ανέμων και υδάτων", σε σενάριο της Κάκιας Ιγερινού, που αγαπήθηκε από όλους.
Δεν ήταν όμως η μόνη. Ο Θανάσης Βέγγος εμφανίστηκε στις σειρές: "Βεγγαλικά" (ΕΡΤ, 1988), "Έρωτας, όπως έρημος" (ΝΕΤ, 2003), "Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου" (ΑΝΤ1, 2006) και "Η Θεσσαλονίκης της νοσταλγίας μας" (ΕΤ3, 2009).

Τελευταία του κινηματογραφική συμμετοχή, ήταν στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη "Ψυχή βαθιά" το 2009.

Παρά το γεγονός ότι συμμετείχε σε μερικές από τις πιο ονομαστές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου καθιερώθηκε ως κινηματογραφικός τύπος, από άλλες κωμικές παραγωγές στις οποίες ενσάρκωνε το μέσο Έλληνα, το φουκαρά, τον γκαφατζή, τον αγαθό, τον κυνηγημένο αλλά και τον καπάτσο. Ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές διαμόρφωσε ένα κινηματογραφικό ήρωα, ολοκληρωμένο και αναγνωρίσιμο, με σταθερά χαρακτηριστικά και πολύ αγαπητό στο κοινό.

Ήταν παντρεμένος με την Ασημίνα Βέγγου και απέκτησε δύο γιους. Έφυγε από τη ζωή στις 3 Μαΐου του 2011.

Τα καλλιτεχνικά του βραβεία

Έτος	Φορέας	Βραβείο	Ταινία
1962	Ένωση Ελλήνων κριτικών
1971	Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης	Α' Ανδρικού Ρόλου	Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;
1971	Ένωση Ελλήνων κριτικών		Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;
1972	Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης	Ερμηνείας Α' Ανδρικού Ρόλου	Θανάση, πάρε τ' όπλο σου
1991	Κρατικό βραβείο	Ερμηνείας Β' Ανδρικού Ρόλου	Ήσυχες μέρες του Αυγούστου
1993	Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης	Ειδικό βραβείο για το σύνολο του έργου του
2008	Πρόσωπα 2008	Ειδικό βραβείο για το σύνολο του έργου του

• Το 2002 ο Δήμος Κορυδαλλού τίμησε τον καταξιωμένο ηθοποιό δίνοντας το όνομά του στο 1.900 θέσεων, δημοτικό αμφιθέατρο της περιοχής.
• Τον Οκτώβριο του 2008 ο Δήμος Πειραιά μετονομάζει, ύστερα από απόφαση του Δ.Σ., την πλατεία Ευαγγελισμού στο Νέο Φάληρο, γενέτειρα του ηθοποιού, σε πλατεία Θανάση Βέγγου.
• 2008 Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας τον τιμά χρίοντας τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικα.

Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του είχε πει: "Δουλεύω με το ένστικτο, δεν έχω κανένα ταλέντο, μόνο αυτή τη φάτσα. Εδώ είναι αποτυπωμένη όλη η μιζέρια, όλη η δυστυχία, όλος ο πόνος του ασήμαντου Έλληνα".
Αυτή του η ποιότητα ήταν που τον έκανε το δικό μας, καλό άνθρωπο!...



Πηγές: wikipedia.org, sansimera.gr, veggos.gr
Κείμενο: "to e - periodiko mas"