Γεννήθηκε το 1943 στις 15 Ιουλίου, μεσ' την καρδιά του καλοκαιριού στην Αθήνα και έμελλε να μπει στις καρδιές όλων μας. Ο "φτωχός και μόνος καουμπόι" ο Λουκιανός Κελαηδόνης μεγάλωσε σε μια γειτονιά της Κυψέλης και από τα πέντε του χρόνια άρχισε να μαθαίνει πιάνο, χωρίς ποτέ να πάρει πτυχίο μουσικής. Αντίθετα πήρε πτυχίο Αρχιτεκτονικής από το ΕΜΠ, χωρίς ποτέ να εξασκήσει το επάγγελμα αυτό.

Μεγάλη του αγάπη η μουσική, τον κέρδισε ολοκληρωτικά και μέσω αυτής, εκείνος κέρδισε εμάς! Ξεκίνησε το 1970 γράφοντας μουσική για τη θεατρική παράσταση του έργου της Κωστούλας Μητροπούλου "Η Πόλη μας". Η Βίκυ Μοσχολιού και ο Μανώλης Μητσιάς ερμηνεύουν στο δίσκο τα τραγούδια της παράστασης αυτής, ένα χρόνο αργότερα. Το 1972 συνεχίζοντας τη συνεργασία του με το Μ. Μητσιά κυκλοφορεί ο δίσκος με τίτλο "Κόκκινη Κλωστή" σε στίχους του Νίκου Γκάτσου, έχοντας μαζί τους και τη Δήμητρα Γαλάνη.

Ένα χρόνο αργότερα (1973) έρχονται τα "Μικροαστικά" σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη και έχουν ως ερμηνευτή τον ίδιο. Τραγούδια που ήδη κυκλοφορούσαν παράνομα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας τώρα συγκεντρωμένα σε ένα δίσκο γίνονται η αφετηρία της ερμηνευτικής πορείας του καλλιτέχνη. Η συνεργασία του με το Γιάννη Νεγρεπόντη συνεχίστηκε και στον επόμενο δίσκο του όπου έδινε "Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας", ενώ το 1976 κυκλοφορεί ένα ορχηστρικό δίσκο με τίτλο "Media Luz".

Ο δίσκος "φτωχός και μόνος καουμπόι" είναι ο πρώτος, που αποτελεί ολοκληρωτικά δική του δουλειά, αφού σ' αυτόν, γράφει, συνθέτει και ερμηνεύει. Θα ακολουθήσουν οι δίσκοι: "Ψυχραιμία παιδιά", "Χαμηλή πτήση", "Τραγούδια για κακά παιδιά", "Γιατί να γίνω μαραγκός" και ο νοσταλγικός δίσκος "Fifties και ξερό ψωμί".

Μέσα από το άλμπουμ "Αχ πατρίδα μου γλυκειά" που κυκλοφόρησε το 1993, κάνει μια καταγραφή της μουσικής πορείας της Ελλάδας του τελευταίου μισού αιώνα. Σ' αυτό το δίσκο παρουσιάζονται (δισκογραφικά) για πρώτη φορά τραγούδια που ανήκουν στην προφορική παράδοση. Είναι σχολικά τραγούδια, τραγούδια της γειτονιάς, του δρόμου, της κατασκήνωσης αλλά και καντάδες, ελαφρά και ρεμπέτικα. Ο δίσκος αυτό αποτέλεσε την ηχογραφημένη εκδοχή του λαϊκού μιούζικαλ που παρουσίασε το καλοκαίρι του 1993 στο Λυκαβηττό.

Πέντε χρόνια αργότερα κυκλοφορεί ο ζωντανός δίσκος "Νέα Κυψέλη - Νέα Ορλεάνη" κάνοντας ένα όνειρό του πραγματικότητα. Στο δίσκο αυτό συμμετέχει η Preservation Hall Jazz Band από τη Ν. Ορλεάνη, ενώ το 2002 "Τα φανταρίστικα"σε στίχους ανώνυμων φαντάρων που δημοσιεύονταν στη στήλη "Φαντάρε πού πας;" της Κ. Ελευθεροτυπίας ντύνουν με μουσική τη φωνή των νέων και γίνονται τραγούδια που αγαπήθηκαν.

Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης δεν περιορίστηκε μόνο σε δισκογραφικές δουλειές. Έγραψε μουσική όχι μόνο για το θέατρο αλλά και τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, πολλές από αυτές έγιναν άλμπουμ, όπως το "Πάμε μαέστρο" που περιέχει μουσική από τις παραστάσεις του "Ελεύθερου Θεάτρου" και της "Ελεύθερης Σκηνής". Υπήρξε ο βασικός συνθέτης των παραστάσεων της πρώτης περιόδου του "Θεσσαλικού Θεάτρου, ενώ συνεργάστηκε και με το Εθνικό, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Λαϊκό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά και την παιδική σκηνή της Ξένιας Καλογεροπούλου.

Το 1971 έγραψε μουσική για την ταινία του Παύλου Παρασχάκη "Δάκρυα για έναν αλήτη" και το 1975 έκανε την επιμέλεια της μουσικής για την ταινία του Θ. Αγγελόπουλου "Ο θίασος" και το 1977 για την ταινία "Οι κυνηγοί". Το 1980 έγραψε μουσική για την ταινία του Π. Βούλγαρη "Ελευθέριος Βενιζέλος".

Πολλές και οι συναυλίες που έδωσε ο αγαπημένος τραγουδοποιός σε όλη την Ελλάδα αλλά και την Κύπρο. Αυτό όμως που έχει μείνει ανεπανάληπτο και έχει καταγραφεί στη μνήμη όλων σαν το ελληνικό Woodstock είναι το περίφημο "Πάρτυ στη Βουλιαγμένη" στην πλαζ της Βουλιαγμένης τον Ιούλιο του 1983. Περισσότεροι από 70.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν εκείνο το βράδυ, κάνοντας το Λουκιανό, τον πρώτο καλλιτέχνη που έβγαλε τις συναυλίες από τα θέατρα και τα γήπεδα. Στο πάρτυ αυτό πήραν μέρος ο Δ. Σαββόπουλος, η Μ. Ζορμπαλά, η Α. Μάνου, ο Β. Γερμανός, ο Γ. Νταλάρας και η Μαντώ και αξίζει να θυμίσουμε πως δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο από την παραλιακή ως τη Λ. Συγγρού.

Μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο την Α. Βαγενά, δημιούργησε τον πολυχώρο "Μεταξουργείο" το 1999, όπου δραστηριοποιώταν μέχρι την τελευταία του στιγμή. Το 2006 έκανε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα με την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής, οι οποίες επεκτάθηκαν και στο εξωτερικό, καταλήγοντας στο Ηρώδειο. Ο δίσκος "Μ' αγιόκλημα και γιασεμιά" ήταν το αποτέλεσμα αυτών των συναυλιών.

Ο γάμος του με την ηθοποιό Άννα Βαγενά, του χάρισε δύο κόρες την ηθοποιό Γιασεμή Κηλαηδόνη και την τραγουδίστρια Μαρία Κηλαηδόνη. Έφυγε από τη ζωή στις 7 Φεβρουαρίου του 2017 μετά από πολυετή προβλήματα, που αντιμετώπιζε με την καρδιά του.
O "φτωχός και μόνος καουμπόι" περιδιαβαίνει τώρα στα μονοπάτια του ουρανού...


Πηγές πληροφοριών: wikipedia.org, sansimera.gr

Ένα πολύ ενδιαφέρον εφηβικό μυθιστόρημα με τίτλο "Ο Χορός Των Νεράιδων", έρχεται να προστεθεί στη συλλογή της συγγραφέα Ηλιάννας Βολανάκη και στις δικές μας προτάσεις. Πρόκειται για μια ιστορία ανατρεπτική και τρυφερή συνάμα, που κρατά το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία σελίδα, δίνοντας τροφή στη φαντασία και στη σκέψη όσων το διαβάσουν.

Σε ένα κόσμο όπου η φαντασία μοιάζει να παραγκωνίζεται, με την πληροφορία να ταξιδεύει με ταχύτητα φωτός και να χάνεται μέσα στην πληθώρα των ειδήσεων ανά τον κόσμο, το βιβλίο αυτό προσφέρει το ταξίδι στη φαντασία και το όνειρο, δίνοντας έμφαση σ' αυτά που έχουμε, άλλος πολύ και άλλος λιγότερο, ξεχασμένα μέσα μας.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars.

Τη συγγραφέα Ηλιάνα Βολανάκη, μπορείτε να τη γνωρίσετε στο προσωπικό της ιστολόγιο πατώντας εδώ.

Απόσπασμα του βιβλίου, για να πάρετε μια μικρή γεύση...

Σε ένα μακρινό μέρος όπου οι άνθρωποι είναι λιγοστοί, τα δάση, τα ρυάκια, τα ποτάμια, τα βουνά και τα ερειπωμένα σπίτια υπερισχύουν και αποκτούν δικά τους πλάσματα. Πλάσματα, πού συναντάμε στη μυθολογία και τους θρύλους κάθε λαού… κάπου, εκεί κοντά, γεννιέται και η ιστορία μας. Σε ένα απομακρυσμένο σπίτι, κρυμμένο στα δέντρα και στα νερά των καταρρακτών.

Μέσα στις νεράιδες και τις παραδόσεις τους.

Κάπου, εκεί, γεννήθηκε ένα κοριτσάκι. Αννούλα, την έλεγαν. Οι γονείς της και τα αδέρφια της, χάρηκαν αφόρητα. Ένα πανέμορφο κορίτσι, με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια, έδινε πνοή, στη νέκρα του σπιτιού. Νεράιδα, την ονόμασαν. Η μορφή της σε γαλήνευε, σε ταξίδευε και πολλές φορές σου έδινε μια έλξη δύναμης. Γελούσαν, με τα καμώματά της κι όσο μεγάλωνε, τηρούσαν τις προϋποθέσεις, απέναντί της.

Όμως, ένα πρωί, εξαφανίστηκε. Τα αδέρφια της και οι γονείς της, την έψαξαν παντού. Μα το δάσος ήταν τόσο μεγάλο… Κάποιοι, είπαν, πώς την απήγαγαν εξωτικά πλάσματα, κάποιοι, πώς πνίγηκε στο ποτάμι. Ορισμένοι, μίλησαν, για τις νεράιδες. Μα, κανείς τους με σιγουριά.


Δεν μένει παρά να ευχηθούμε, καλοτάξιδο!...

Το 19ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για παιδιά και νέους ξεκινά στις 3 του Δεκέμβρη και θα ολοκληρωθεί μία εβδομάδα αργότερα στις 10 του μήνα.

Πρόκειται για το μοναδικό κινηματογραφικό φεστιβάλ στην Ελλάδα, που απευθύνεται σε παιδιά και νέους. Οχτώ πόλεις της Πελοπονήσου ο Πύργος, η Αμαλιάδα, η Πάτρα, το Αγρίνιο, τα Λεχαινά, η Ζαχάρω, το Μεσσολόγγι και η Γαστούνη θα φιλοξενήσουν τη μεγαλύτερη νεανική και παιδική γιορτή της χώρας, δίνοντας στους θεατές την ευκαιρία να παρακολουθήσουν κινηματογραφικά έργα από όλο τον κόσμο, ενώ τους δίνει την ευκαιρία να γυρίσουν και τις δικές τους ταινίες μέσα από την Camera Zizanio.

64 ταινίες διαγωνίζονται φέτος. Από αυτές οι 19 είναι μεγάλου μήκους και οι 45 μικρού και μεσαίου μήκους από 34 χώρες, ανάμεσά τους ταινίες μυθοπλασίας, animation αλλά και ντοκυμαντέρ. Τα θέματά τους αφορούν τη φιλία, το φυσικό και σχολικό περιβάλλον, τον εθισμό στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, την παγκοσμιοποίηση, τις οικογενειακές σχέσεις, την απώλεια και την ανοχή στη διαφορετικότητα.

Με οικοδεσπότη τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ κ. Δημήτρη Σπύρου η πόλη του Πύργου θα μεταμορφωθεί σε ένα τεράστιο κινηματογραφικό εργαστήρι με τα παιδιά όχι μόνο να παρακολουθούν ταινίες που τα ενδιαφέρουν αλλά να μπορούν να γυρίσουν και τη δική τους ταινία. Αξίζει να αναφέρουμε πως εκτός από τις διεθνείς κριτικές επιτροπές των ενηλίκων, θα υπάρχουν και παιδικές κριτικές επιτροπές που θα απονείμουν τα δικά τους βραβεία.

Μια μέρα, από αυτές τις λίγο πιο ξεχωριστές, λίγο πιο χαρούμενες είναι η σημερινή! Ο λόγος η συμμετοχή μου στο Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο που εκδίδει για τρίτη συνεχή χρονιά tovivlio.net. Περισσότεροι από 100 λογοτέχνες, (ανάμεσά τους και εγώ και 34 εικαστικοί και φωτογράφοι, κοσμούν τις εβδομάδες του Ημερολογίου, το οποίο είναι αφιερωμένο στο Νίκο Καζαντζάκη.

Κάθε εβδομάδα του ξεκινά με ένα διαφορετικό λογοτεχνικό κείμενο, που μαζί με τα έργα των εικαστικών και των φωτογράφων δημιουργούν ένα ενδιαφέροντα διάλογο τέχνης και έκφρασης, με αποδέκτες όλους εμάς που αγαπάμε το γραπτό λόγο και τα εικαστικά.


Το Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο μπορείτε να το κατεβάσετε από tovivlio.net ή να ζητήσετε να σας το στείλουν σε έντυπη μορφή. Βεβαίως μπορείτε να το δείτε σε ηλεκτρονική μορφή πατώντας εδώ!

Περιηγηθείτε στις σελίδες του, μοιραστείτε το και δώστε του την ευκαιρία να γεμίσει τις μέρες του καινούργιου χρόνου που έρχεται, με εικόνες και λέξεις ψυχής!...

Το Athens Retro Festival ανοίγει τις πύλες του τις επόμενες μέρες, για να υποδεχθεί όσους θέλουν να μάθουν, αλλά και όσους θέλουν να θυμηθούν τις δεκαετίες 50, 60, 70 και 80.
Πρόκειται για μια μοναδική διαδραστική έκθεση, που θα γοητεύσει μικρούς και μεγάλους επισκέπτες, αφού θα δώσει την ευκαιρία να ζήσουν για λίγο στο παρελθόν.

Ένας ολόκληρος κόσμος θα αναβιώσει μέσα σ' αυτό το φεστιβάλ. Κομμωτήρια, κουρεία, παλιά συλλεκτικά οχήματα, μαγαζιά, κοστούμια μιας άλλης εποχής, θα περιμένουν όσους θέλουν να ταξιδέψουν στο παρελθόν και να δουν εικόνες αλλοτινές που δεν υπάρχουν πια.


Πώς ήταν τα πρώτα ηλεκτρονικά παιχνίδια; Πώς ήταν το πρώτο αλογάκι του ΜΙΝΙΟΝ; Τα αυτοκίνητα, τα ρούχα, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση;
Συλλέκτες θα βρίσκονται εκεί, για να σας ξεναγήσουν και να σας δώσουν τη δυνατότητα να τα δείτε από κοντά, να τα αγγίξετε, να ζήσετε για λίγο μαζί τους!

Σας περιμένει ακόμα, πολύ μουσική, χορός, φαγητό και ποτό, αντιπροσωπευτικά των περασμένων δεκαετιών, έτσι ώστε να έχετε μια ολοκληρωμένη εικόνα. Ακόμη, η Ελληνική Ομοσπονδία Φίλων Παλαιού Αυτοκινήτου θα είναι εκεί με συλλεκτικά οχήματα, μοντέλα με ρούχα της εποχής, ενώ η σχολή κομμωτικής Vang θα κάνει δωρεάν ρετρό χτενίσματα. Πολλές είναι οι εκπλήξεις που θα πλαισιώσουν το φεστιβάλ κάνοντάς το, μια μοναδική εμπειρία για όλους. Οι μικρότεροι θα μάθουν, οι μεγαλύτεροι θα θυμηθούν και όλοι θα περάσουν αξέχαστες στιγμές, βγαλμένες θαρρείς από τη μηχανή του χρόνου!


Όσοι θέλετε να κάνετε αυτό το ταξίδι στο χρόνο, η έκθεση θα είναι ανοιχτή από τις 29 Ιουλίου ως τις 31 Ιουλίου 2016, από τις 5:00 μ.μ. ως τις 2:00 π.μ., στο Παλαιό Αμαξοστάσιο Ο.Σ.Υ., Πειραιώς & Ερμού, απέναντι από το Τεχνόπολις.

Η είσοδος είναι 2 €, ενώ για ανέργους, πολύτεκνους, ΑΜΕΑ και παιδιά ηλικίας ως 3 χρόνων, η είσοδος είναι δωρεάν.
Αν ανήκετε σε κάποια από τις ειδικές κατηγορίες, μην ξεχάσετε να έχετε μαζί σας τα κατάλληλα δικαιολογητικά. Να σημειώσουμε πως μέρος των εσόδων, θα διατεθεί σε κοινωφελές ίδρυμα.

Η αξία της τέχνης στη ζωή μας είναι πολύπλευρη. Όταν όμως βοηθά έμπρακτα στον αγώνα ζωής που κάνουν συνάνθρωποί μας είναι όχι μόνο άξια σεβασμού και ιδιαίτερης αναφοράς, αλλά εκπληρώνει και το βαθύτερο στόχο της ύπαρξής της.
Ο λόγος για τη συναυλία με σκοπό την ενίσχυση του ΚΕΘΕΑ "Παρέμβαση", που έδωσαν ο Θάνος Μικρούτσικος με το Μίλτο Πασχαλίδη στο θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη, την περασμένη Παρασκευή.



Οι δύο καλλιτέχνες ξεκίνησαν το καλοκαιρινό συναυλιακό τους ταξίδι από το θέατρο Πέτρας σε μια συναυλία, που διοργάνωσε ο Σύλλογος Οικογένειας του ΚΕΘΕΑ "Παρέμβαση" με στόχο την οικονομική ενίσχυση του θεραπευτικού προγράμματος και ήταν υπό την αιγίδα του Δήμου Πετρούπολης.


Η βραδιά ήταν μαγική! Οι νότες, οι λέξεις, τα χρώματα και οι φωνές των σπουδαίων καλλιτεχνών ενώθηκαν με τη φωνή των χιλιάδων ανθρώπων, που βρέθηκαν εκεί και δεν σταμάτησαν να τραγουδούν και να χειροκροτούν για περισσότερες από τρεις ώρες.


Ο Θάνος Μικρούτσικος έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας σε αγαπημένα τραγούδια σε ποίηση του Ν. Καββαδία. Με "Μια Πιρόγα" μας ταξίδεψε σηκώνοντας τις "Βυθισμένες άγκυρες" σε μια "Λίμνη" συναισθημάτων, όπου δάσκαλος, μαθητής και κοινό γίνονταν ένα και το θέατρο Πέτρας σειόταν από τα χειροκροτήματα.



Ο Μίλτος Πασχαλίδης με τον "Ακροβάτη" του άναψε τη "Φωτιά" και με "Ένα Μαχαίρι" του δασκάλου του, όλοι μαζί συναντήσαμε τη "Ρόζα", το "Γουίλυ" και τους "7 νάνους", σε μια πανδαισία μουσικής, που συνοδευόταν εκπληκτικά από εξαιρετικούς μουσικούς όπως το Θύμιο Παπαδόπουλο, τον Πάρη Περυσινάκη, το Δημήτρη Σινογιάννη, το Δημήτρη Μουτάφη, τον Ηλία Δουμάνη αλλά και την ταλαντούχα τραγουδοποιό και τραγουδίστρια Μιρέλα Πάσχου.  

Για να μπείτε λίγο στο κλίμα, δείτε το βιντεάκι που ακολουθεί...

Ξεχωριστή και πολυτάλαντη η Δανάη Στρατηγοπούλου γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου του 1913 στην Αθήνα, αλλά πέρασε τα παιδικά της χρόνια στη Γαλλία. Υπήρξε τραγουδίστρια, τραγουδοποιός, δημοσιογράφος, ποιήτρια, συγγραφέας, καθηγήτρια λαογραφίας και φωνητικής μουσικής, αλλά οι περισσότεροι τη γνωρίζουν ως το "αηδόνι του Αττίκ".

Ήταν κόρη του μηχανικού και δημοσιογράφου Ιππόλυτου Στρατηγόπουλου και της αρσακειάδας Τίμω και εγγονή του θεατρικού συγγραφέα Ιδομενέα Στρατηγόπουλου. Στην Αθήνα επέστρεψε με την οικογένειά της το 1923 όταν γεννήθηκε η μικρότερη αδελφή της η φλαουτίστα και εθνομουσικολόγος Μίρκα Στρατηγοπούλου.

Ξεκίνησε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο στα οικονομικά και τις πολιτικές επιστήμες, όμως η αγάπη της για τη μουσική της έδειξε άλλο δρόμο. Έτσι, από πολύ νωρίς ασχολήθηκε με το ελαφρό τραγούδι σπουδάζοντας ορθοφωνία και φωνητική μουσική. Παρόλα αυτά, πήρε το δίπλωμά της από τη Γαλλική Ακαδημία.

Στα 22 της γνώρισε τον Αττίκ, όταν σαν δημοσιογράφος τον ακολούθησε σε μια περιοδία του στην Αίγυπτο. Όπως η ίδια αναφέρει πήγε ως άπειρη δημοσιογράφος για να γυρίσει επαγγελματίας τραγουδίστρια, ξεκινώντας μια καριέρα που άφησε εποχή.

Από τον Χαιρόπουλο ως το Γιαννίδη όλοι οι συνθέτες της εποχής τραγουδήθηκαν από τη Δανάη που με τη βελούδινη φωνή της έδωσε ξεχωριστό τόνο και χροιά σε κάθε δημιουργία. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα: "Ας ερχόσουν για λίγο", "Το οργανάκι", "Μαραμένα τα γιούλια", "Άδικα πήγαν τα νιάτα μου", "Της μιας δραχμής τα γιασεμιά" και τόσα άλλα.


Την περίοδο της Κατοχής η αντιστασιακή της δράση θα οδηγήσει το "αηδόνι" στις φυλακές Αβέρωφ, αφού ως ενταγμένη στο ΕΑΜ έκρυβε συναγωνιστές της, οργάνωνε συσσίτια και τραγουδούσε σε νοσοκομεία.

Πολύτιμη παρακαταθήκη άφησε πίσω της με περισσότερα από 300 τραγούδια από τα οποία τα περισσότερα είναι με δικούς της στίχους, βιβλία και μεταφράσεις. Μάλιστα, μετέφρασε ελληνικά δημοτικά τραγούδια στα ισπανικά αλλά και ποιήματα που Πάμπλο Νερούδα στα ελληνικά.


Κατά τη δικτατορία η Δ. Στρατηγοπούλου έζησε στη Χιλή όπου δίδασκε φωνητική στο Ωδείο και ελληνική λαογραφία στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγο. Έτσι γνώρισε τον Πάμπλο Νερούδα και μετέφρασε έργα του στα ελληνικά με κυριότερο το "Κάντο Χενεράλ".

Υπήρξε μέλος της Εταιρίας Στιχουργών και Μουσικοσυνθετών Ελλάδας, της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Επιτροπής Αλληλεγγύης με τη Χιλή, του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών κ.α. Έδωσε μια σειρά διαλέξεων σε Πανεπιστήμια της Χιλής, αλλά και πολλά ρεσιτάλ με ελληνικά τραγούδια. Τιμήθηκε με πολλές καλλιτεχνικές διακρίσεις και επαίνους, με βραβεία για τους στίχους της αλλά και με το ειδικό βραβείο της Προεδρίας της Χιλής (επί Αλλιέντε) στο Φεστιβάλ του χιλιανού ελαφρού τραγουδιού το 1972. Μιλούσε με άνεση γαλλικά, ισπανικά και αγγλικά και τα χρόνια που ζούσε στην Ελλάδα διατηρούσε άριστε σχέσεις με τη Χιλιανή Πρεσβεία στην Αθήνα.

Παντρεύτηκε τον Γιώργο Χαλκιαδάκη και απέκτησε μαζί του μια κόρη τη Λήδα Χαλκιαδάκη, η οποία ασχολήθηκε και η ίδια με το τραγούδι και τη μουσική και στη δεκαετία του ΄70 δημιούργησε μαζί με το Σπύρο Βλασσόπουλο το συγκρότημα "Λήδα & Σπύρος".

Έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων στις 18 Ιανουαρίου του 2009 σε ηλικία 96 χρόνων..



Πηγές πληροφοριών:  sansimera.gr, wikipedia.org
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

Ένα καινούργιο βιβλίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες και σας το παρουσιάζουμε με πολύ χαρά και συγκίνηση αφού βασίστηκε στο ομώνυμο διαδικτυακό project της καλής μας φίλης, της συγγραφέα Νατάσσας Καραμανλή και είναι ένα συλλογικό έργο στο οποίο συμμετέχει και η Μαρίνα Αντωνίου.

Συγκεκριμένα, 32 συγγραφείς μέσα από 32 ιστορίες καλούνται να απαντήσουν στο ερώτημα, "πόση ζωή χωρά μέσα σε 4 λεπτά ζωής" κάτω από τον τίτλο, "4 λεπτά".  Κάθε ιστορία στα "4 λεπτά" είναι και μια προσωπική αποτύπωση. Κάθε συγγραφέας και μια σχεδία ναυαγισμένη στον ωκεανό του δικού του χρόνου. Έχει μόνο τέσσερα λεπτά για να αντιδράσει. Να θυμηθεί, να κλάψει, να ερωτευτεί. Να ζήσει. Να σας αγγίξει.

Το βιβλίο που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Μολύβι, θα παρουσιαστεί την Κυριακή στις 10 Απριλίου 2016, στο "Cafe Θεά/tro" (Βασιλέως Γεωργίου 2Α), στη Θεσσαλονίκη, από τον συγγραφέα Θεόφιλο Γιαννόπουλο.

Θα διαβάσουν οι κ. Μυλόπουλος Νίκος και Δικμάνης Δημήτρης, ενώ θα μιλήσουν ο εκδότης Μάνος Αμπατζής και ο Ηλίας Ιορδανίδης.

Μπορείτε να το βρείτε στο e-shop του εκδοτικού οίκου ekdoseis-molybi.gr

Πριν κλείσουμε να σας πούμε λίγα λόγια για τη φίλη μας τη Νατάσσα Καραμανλή. Ζει στη Θεσσαλονίκη και έχει συνεργαστεί με τα περιοδικά SOUL, Αλήθεια της Μακεδονίας, Upgrade και πρόσφατα  με το ηλεκτρονικό magazino Φυλλάδα (Fylada.gr).
Κείμενα της επίσης φιλοξενούνται στο maga.gr, στο enfo.gr., στο info barrel (στα αγγλικά), στο βιβλιο.net., στο λογοτεχνικά projects (25η ώρα,  γραμμόφωνο), αλλά και στο προσωπικό της blog soufrazeta.com.

Tον Δεκέμβριο του 2014, το εφηβικό μυθιστόρημα της «Το καλοκαίρι στον φάρο» τιμήθηκε με έπαινο, στον 59ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό  συγγραφής παιδικών βιβλίων, της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, το οποίο κυκλοφορεί σε έντυπο βιβλίο, από τις Εκδόσεις Μολύβι και το οποίο σας παρουσιάσαμε και κληρώσαμε ένα αντίτυπο λίγους μήνες πριν.

To Noέμβριο  του 2015, ο θεατρικός της μονόλογος «Το μπλουζ της Κυριακής», απέσπασε το Α’ βραβείο στον 4ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό, διοργάνωσης του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος.
Τον Δεκέμβριο του 2015 υπήρξε μέλος της κριτικής Επιτροπής του 2ου Διαγωνισμού Διηγήματος Bonsaistories,

Πάντα ευχόμαστε τα βιβλία που παρουσιάζουμε να είναι καλοτάξιδα, αυτή τη φορά όμως μας αφορά λίγο παραπάνω, δεν νομίζετε;...

Το Ιστορικό Αρχείο Μουσείο της Ύδρας, ιδρύθηκε το 1918 και στεγάστηκε σε κτίριο που οικοδομήθηκε με δαπάνη του Υδραίου εφοπλιστή Γκίκα Ν. Κουλούρα, το οποίο και δώρησε στο ελληνικό κράτος το 1952. Την ταξινόμιση και τη μεταγραφή των τεκμηρίων του Αρχείου της Κοινότητας Ύδρας (1798 - 1865) ανέλαβε ο Αντώνιος Λιγνός (γιατρός και Δήμαρχος Ύδρας), τα οποία ο ίδιος είχε ανακαλύψει σε κελί του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Έτσι μπήκαν τα θεμέλια για τη δημιουργία του Μουσείου και της Βιβλιοθήκης στο νησί.

Το Ι.Α.Μ.Υ. λειτουργεί ως Δημόσια Υπηρεσία που υπάγεται διοικητικά στο Υπουργείο Παιδείας και εποπτεύεται επιστημονικά από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους.

Το 1972 για λόγους κατασκευαστικούς κατεδαφίστηκε το αρχικό κτίριο και στη θέση του οικοδομήθηκε το σημερινό με τη φροντίδα του Μητροπολίτου Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ. Ιερόθεου. Στους χώρους του στεγάζεται η πλήρως αναδιοργανωμένη Αρχειακή - Μουσειακή Υπηρεσία και η Βιβλιοθήκη.
Επίσημα εγκαίνια του κτιρίου έγιναν το 1996 και από τότε λειτουργεί καθημερινά τόσο για τους ιστορικούς ερευνητές όσο και για το κοινό, που επισκέπτεται το νησί.

Τρία είναι όπως θα καταλάβατε τα τμήματα του Ιστορικού Αρχείου Μουσείου της Ύδρας. Αρχειακό, Μουσειακό και Βιβλιοθήκη.

Το Αρχειακό τμήμα, που σκοπό έχει τον εντοπισμό και τη συγκέντρωση, ταξινόμηση, ευρετηρίαση και δημοσίευση κάθε είδους αρχειακού υλικού σχετικά με το νησί, την τοπική ιστορία του, την παράδοση και το πολιτισμό του. Αξίζει να αναφέρουμε πως μια μεγάλη ενότητα αρχειακού υλικού, αφορά το Αρχείο της Κοινότητας Ύδρας (1708 - 1865), όπου συγκαταλέγονται 18.000 περίπου πρωτογενή έγγραφα, χειρόγραφα, κώδικες και κατάστιχα που σκιαγραφούν διεξοδικά τους προεπαναστατικού, επαναστατικούς και μετεπαναστατικούς χρόνους της Ελληνικής Ιστορίας, ενώ υπάρχουν αρχεία εκπαιδευτικά, διοικητικά, εκκλησιαστικά, συλλογικά που ξεκινούν χρονολογικά από τα μέσα του 19ου αι και μέχρι τις μέρες μας.


Στο Μουσειακό τμήμα η νεοελληνική τέχνη του 18ου και 19ου αι, καθώς και του 20ου, προσφέρει αξιόλογες δημιουργίες. Εξαίρετα δείγματα της ζωγραφικής διαθέτει η συλλογή του μουσείου, σε μια αίθουσα που έχει μετατραπεί σε Ιστορική Πινακοθήκη. Μέσα σ' αυτή μπορεί κανείς να θαυμάσει έργα αξιόλογων Υδραίων ζωγράφων όπως ο Ανδρέας Κριεζής (1813 - 1880), ο Γεράσιμος Βώκος (1861 - 1902) και ο Αυστριακός Φραγκίσκος Πίτζε (1822 - 1862).


Πιο συγκεκριμένα η Πινακοθήκη περιλαμβάνει προσωπογραφίες ιστορικών μορφών, πορτρέτα πλοίων του Αγώνα αλλά και νεότερων και μια αξιόλογη συλλογή ναυτικών χαρτών.
Σπουδαίο έκθεμα της μουσειακής συλλογής που βρίσκει ο επισκέπτης στον προθάλαμο της αίθουσας είναι η Μεγάλη Χάρτα του Ρήγα Φεραίου φιλοτεχνημένη από τον ίδιο και τυπωμένη στη Βιέννη το 1793.

Ο επισκέπτης μπορεί ακόμα να δει πλήθος αντικειμένων - κειμηλίων από τον Αγώνα του 1821, υδραϊκές φορεσιές της εποχής, χάρτες, όργανα ναυσιπλοΐας, κανόνια, ξυλόγλυπτα ακρόπρωρα και ακροστόλια πλοίων, κατασκευαστικά ομοιώματα και λιθογραφίες πλοίων του Αγώνα, ενώ δεν λείπουν όπλα Υδραίων ναυμάχων, τρομπόνια, πιστόλες, σπαθιά, καριοφίλια καθώς και λάφυρα από νικηφόρες ναυμαχίες του υδραίικου στόλου.

Η Βιβλιοθήκη σήμερα περιλαμβάνει 15.000 τίτλους βιβλίων, κυρίως παλαιών και σπάνιων εκδόσεων, που πολλές χρονολογούνται από τις αρχές του 18ου αι. ενώ το περιεχόμενό της εμπλουτιζεται συνεχώς με νέες εκδόσεις κυρίως ιστορικές και αρχειακές, χωρίς όμως να λείπουν και οι λογοτεχνικές, τα περιοδικά και οι εφημερίδες.
Η Βιβλιοθήκη είναι ανοιχτή προς ανάγνωση καθημερινά.

Στο Ιστορικό Αρχείο Μουσείο της Ύδρας γίνονται κατά καιρούς διάφορες εκδηλώσεις όπως εικαστικές εκθέσεις, διαλέξεις, παρουσιάσεις βιβλίων, συνέδρια, σεμινάρια, μουσειακές εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις κ.α.

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ.

Το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης του Εθνικού Κέντρου Έρευνας και Διάσωσης Σχολικού Υλικού (ΕΚΕΔΙΣΥ), φιλοξενεί τις σχολικές αναμνήσεις όλων μας, αφού τα εκθέματά του ξεκινούν από τον 17ο αιώνα, ως τις μέρες μας. Ας το γνωρίσουμε...

Ένα διατηρητέο νεοκλασικό του 1850, στην Πλάκα (οδός Τριπόδων 23) στεγάζει αυτό το ξεχωριστό μουσείο, το οποίο είναι υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων, ενώ είναι μέλος και του Δικτύου Μουσείων και Πολιτιστικού Φορέων του Ιστορικού Κέντρου Αθηνών.

Στόχος του δεν είναι άλλος από τη διάσωση, την έρευνα και τη μελέτη της ιστορίας της εκπαίδευσης και των σχολείων της χώρας μας. Οι Συλλογές του περιλαμβάνουν αναγνωστικά βιβλία, σχολικά βιβλία του δημοτικού και του γυμνασίου, καθώς και σχολικά βιβλία από όλο τον κόσμο, παιδικά βιβλία και σχολικό υλικό.

Πέρα από τις Συλλογές, το μουσείο έχει ποικίλες δραστηριότητες, όπως, συμμετοχές σε Εκθέσεις και Συνέδρια (Διεθνής Έκθεση Βιβλίου, Γιορτή Πολυγλωσσίας Δήμου Θεσσαλονίκης), διοργανώνει Πανελλήνιους Μαθητικούς Διαγωνισμούς, ημερίδες και συνέδρια, ενώ δραστηριοποιείται και στις εκδόσεις, σε σεμινάρια εξ αποστάσεως, επιμορφωτικά προγράμματα για εκπαιδευτικούς, γονείς και φοιτητές. Διαθέτει εργαστήρια για παιδιά και εκπονεί εκπαιδευτικά προγράμματα για σχολεία και όχι μόνο.


Το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης είναι ένας ζωντανός χώρο στον οποίο, τα παιδιά μαθαίνουν με βιωματικό τρόπο και οι ενήλικες ανασύρουν από τη μνήμη τους τους σχολικές τους αναμνήσεις ή μαθαίνουν κι αυτοί για παλαιότερες σχολικές εποχές των γονιών και των παππούδων τους. Όλη η ελληνική εκπαίδευση βρίσκεται στους ορόφους αυτού του υπέροχου κτιρίου γεμίζοντας τους επισκέπτες με γνώση, νοσταλγία και συγκίνηση.

Στη μόνιμη Έκθεση του μουσείου, ο κάθε επισκέπτης μπορεί να δει τις σχολικές εκδόσεις, το σχολικό υλικό που ξεκινά από τον 17ο αι και φτάνει ως και τον 20ο, ενώ μπορούν να δουν την αναπαράσταση της σχολικής τάξης του ΄50, με τα ξύλινα θρανία. Στην αίθουσα αυτή, μάλιστα, πραγματοποιούνται εκπαιδευτικά προγράμματα.


Το μουσείο λειτουργεί καθημερινά  από 10:00 - 18:00 και τα Σαββατοκύριακα 11:00 - 19:00, ενώ τη Δευτέρα παραμένει κλειστό. Η είσοδος είναι 3€ και δωρεάν για εκπαιδευτικούς και παιδιά κάτω των 12 χρόνων, καθώς και σε κατόχους κάρτας εισόδου σε Μουσείο.
Διεύθυνση: Οδός Τριπόδων 23, Πλάκα (Αθήνα 10558), τηλέφωνο: 210 3250341
Περισσότερες πληροφορίες για τις δραστηριότητες και τα εκπαιδευτικά του προγράμματα, θα βρείτε εδώ.


Πηγή πληροφοριών: ekedisy.gr
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

Με αφορμή τη χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα Μετανάστη, θέλουμε να σας παρουσιάσουμε το βιβλίο της Τζούμπα Λαχίρι, "Εκεί όπου ανθίζουν οι υάκινθοι". Πρόκειται για την ιστορία των δύο αδελφών από την Ινδία, με δεκαπέντε μήνες διαφορά μεταξύ τους, που παρά τις διαφορές τους, είναι αχώριστοι. Ο ένας παρορμητικός, παλεύει ενάντια στις ανισότητες και την αδικία και τη φτώχεια και ο άλλος φρόνιμος και φιλήσυχος, εγκαταλείπει την Ινδία και πηγαίνει στην Αμερική για σπουδές. Μια τραγωδία όμως, θα τον αναγκάσει να επιστρέψει πίσω, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει το χαμό του αδελφού του και να βοηθήσει την έγκυο χήρα του, την οποία παντρεύεται και μεταναστεύει μαζί της στην Αμερική...

Με φόντο την εξέγερση του Ναξαλμπάρι στην μετα-αποικιακή Ινδία της δεκαετίας του 1960, η οποία κατεστάλη βίαια, προκαλώντας σφοδρές αντιδράσεις στους δυτικούς κύκλους διανοούμενων, η συγγραφέας ξετυλίγει μια ιστορία ξεριζωμού και ένταξης σε ένα άλλο τόπο, που αγγίζει κάθε αναγνώστη, ανεξάρτητα από τις εμπειρίες του.


Η Τζούμπα Λαχίρι, κόρη και η ίδια Ινδών μεταναστών στη Βρετανία, αποτελεί μια ξεχωριστή φωνή στη σύγχρονη αμερικανική λογοτεχνία, οι οποία δεν παύει να γράφει για τις εμπειρίες που διαμόρφωσαν την ταυτότητά της. Γεννήθηκε το 1967 στο Λονδίνο και στα δύο της χρόνια, οι γονείς της μετανάστευσαν εκ νέου στην Αμερική. Μεγάλωσε στο Ροντ Άιλαντ και σπούδασε αγγλική λογοτεχνία. Τα τελευταία χρόνια ζει στη Ρώμη και επισκέπτεται συχνά και την Ελλάδα, για διακοπές.

Το 2000 της απονεμήθηκε το Πούλιτζερ για την πρώτη της συλλογή διηγημάτων "Διερμηνέας ασθενειών" το οποίο απέσπασε και το βραβείο Pen/Hemingway και κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.
Δάσκαλός της στη δημιουργική γραφή στη Βοστόνη υπήρξε ο Στρατής Χαβιαράς, ο οποίος ήταν ο πρώτος που πήρε την πρωτοβουλία να δημοσιεύσει διήγημά της σε αμερικανικό λογοτεχνικό περιοδικό.

Σε πρόσφατη συνέντευξή της στους New York Times σχολίασε: "Δεδομένης της ιστορίας των Ηνωμένων Πολιτειών, ολόκληρη η αμερικανική μυθοπλασία θα μπορούσε να ονομαστεί μυθοπλασία από μετανάστες. Από τις απαρχές της λογοτεχνίας, οι ποιητές και οι συγγραφείς βάσισαν τις αφηγήσεις τους στη θεματολογία της διάσχισης των συνόρων, της περιπλάνησης, της εξορίας, των συναντήσεων πέρα απ' το οικείο. Ο ξένος αποτελεί αρχέτυπο στην επική ποίηση, στα μυθιστορήματα. Η αποξένωση και η ενσωμάτωση αποτελούσαν ανέκαθεν βασικά θέματα", προσπαθώντας με τα λόγια αυτά, να δείξει τη δυσφορία της όταν το έργο της μπαίνει κάτω από την ετικέτα "λογοτεχνία από ή για μετανάστες".

Πηγή πληροφοριών - φωτογραφιών: efsyn.gr, tovima.gr
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

Ο Αλέξανδρος Δ. Αλεξανδράκης συνέδεσε το όνομά του και τα έργα του με το έπος του 40, μέσα από τις δυναμικές απεικονίσεις του Ελληνοϊταλικού Πολέμου.
Γεννημένος στην Αθήνα το 1913 έδειξε το ταλέντο του στη ζωγραφική από την ηλικία των 17 χρόνων, παρουσιάζοντας 23 έργα του σε ομαδική έκθεση που διοργάνωσε η ΧΑΝ. Οι σπουδές του, λαμπρές τόσο στην Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητή το Σπυρίδωνα Βικάτο και τον Ουμπέρτο Αργυρό, όσο και στη χαρακτική κοντά στο Γιάννη Κεφαλληνό. Από το 1937 που αποφοίτησε συμμετέχει σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής.

Πέντε αδέρφια στην οικογένεια Αλεξανδράκη επιστρατεύονται στον πόλεμο. Ο ένας από αυτούς ήταν ο Αλέξανδρος ο οποίος υπηρέτησε στα βουνά της Ηπείρου ως δεκανέας του πυροβολικού και αποτυπώνει σε σκίτσα και ελαιογραφίες όλες τις εντυπώσεις του.

Μεταπολεμικά πάνω από εκατό έργα του δημοσιεύονται σε ένα λεύκωμα με τον τίτλο "Έτσι πολεμούσαμε". Η φήμη του ξεπέρασε τα σύνορα της Ελλάδας επιτρέποντάς του να συνεργαστεί με πολλά ιδρύματα όπως το Μουσείο Γκουνγκενχάιμ και τη Βιβλιοθήκη της Γερουσίας των ΗΠΑ.

Στα έργα του, εκείνα που αφορούν το έπος του 40, τα οποία έχουμε όλοι στη μνήμη μας αφού κοσμούν τις αναμνήσεις όλων, από τα μαθητικά μας χρόνια μέσα από τα αναγνωστικά και τις εθνικές επετείους, ο ζωγράφος απεικονίζει με σαφήνεια τον αγώνα των συμπολεμιστών του, την αποφασιστικότητα των στρατιωτών, την απόλυτη αγάπη και αφοσίωσή τους στην πατρίδα, αλλά και το θάνατο, που πλανιώταν πάνω από τα κεφάλια τους, σε βαθμό που δίκαια χαρακτηρίστηκε ο εικαστικός Όμηρος του πολέμου αυτού.

Έφυγε νέος από τη ζωή σε ηλικία μόλις 55 χρόνων. Το 1980 η Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας τίμησε τον καλλιτέχνη με μια μεγάλη αναδρομική έκθεση. Η γκαλερί "Κ" παρουσίασε έργα του στο Λονδίνο το 1998 και το 2005 και στη Λευκωσία το 1999.

Μπορεί να διανύουμε εποχές βαθιάς κρίσης και ύφεσης, όμως ο πολιτισμός βρίσκει χώρο και τρόπο για να συνεχίσει την πορεία του. Μέρος αυτού του ζωντανού πολιτισμού είναι και το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας το οποίο φέτος μετρά τον 9ο χρόνο του.

Από την Τρίτη 13 Οκτωβρίου ως και την Κυριακή 18 του μήνα οι Έλληνες δημιουργοί συναντιούνται στο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ και παρουσιάζουν το δικό τους όνειρο για ένα καλύτερο κόσμο.

Αξίζει να σημειώσουμε πως το φεστιβάλ είναι μέλος της ευρωπαϊκής πλατφόρμας Europe for Festivals. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία της Ένωσης Ευρωπαϊκών Φεστιβάλ, η οποία μέσα από το πιστοποιητικό αναγνώρισης EFFE Label, επιβραβεύει τα καινοτόμα καλλιτεχνικά φεστιβάλ.

Το Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ συγκεντρώνει και προβάλει ολόκληρη την ετήσια παραγωγή ελληνικών ντοκιμαντέρ, έτσι ώστε να στηρίξει τους ανεξάρτητους δημιουργούς. Στα οκτώ χρόνια που προηγήθηκαν το φεστιβάλ αναδείχτηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας και όχι άδικα.

35 ταινίες θα κάνουν την επίσημη πρώτη τους εμφάνιση στο φεστιβάλ, φέτος, ενώ θα προβληθούν 20 ταινίες ντοκιμαντέρ αφιερωμένες σε σημαντικούς Έλληνες κινηματογραφιστές. Συνολικά πάνω από 80 ταινίες θα ταξιδέψουν τους θεατές στον κόσμο ενός ανήσυχου και διερευνητικού κινηματογράφου, με στόχο το στοχασμό και το όνειρο. ενώ στο πλαίσιο "Γνωριμία με Ξένες Κινηματογραφίες" θα πραγματοποιηθεί αφιέρωμα στο Σύγχρονο Αργεντίνικο Ντοκιμαντέρ.

Φυσικά δεν θα λείψουν ούτε φέτος οι παράλληλες εκδηλώσεις με παρουσιάσεις βιβλίων, μουσικές εκδηλώσεις, εκθέσεις φωτογραφίας, σεμινάρια, εκθέσεις ζωγραφικής και παρουσιάσεις εργαστηρίων σε συνεργασία με δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα.

με ένα δωράκι!

Σ
ήμερα θέλουμε να σας παρουσιάσουμε ένα πολύ ενδιαφέρον παιδικό βιβλίο, με την υπογραφή της Νατάσσας Καραμανλή, το οποίο τιμήθηκε με έπαινο από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, το Δεκέμβριο του 2014, στον 59ο Διαγωνισμό συγγραφής παιδικών βιβλίων.
Το βιβλίο, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μολύβι.

Είναι το πρώτο βιβλίο της, αλλά πολλοί είναι εκείνοι που τη γνωρίζουν μέσα από τα κείμενά της, αφού γραπτά της φιλοξενούνται στα περιοδικά Soul, Αλήθεια και Μακεδονίας Update, αλλά και στο ηλεκτρονικό περιοδικό Φυλλάδα. Επίσης διατηρεί προσωπικό blog soufrazeta αλλά και ένα διαδικτυακό project με τον τίτλο "Τέσσερα λεπτά".

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Καλοκαίρι και ξενοιασιά πάνε μαζί.
Όχι όμως και για τον Σπύρο, που αυτό το καλοκαίρι, προετοιμάζει τον εαυτό του για μια αλλαγή, που τον τρομάζει.
Τα θέλω του διαμορφώνονται, καθώς οι γονείς του βρίσκονται σε διαδικασία διάζευξης.
Οι φόβοι του για το καλοκαίρι στο φάνρο, εύχεται να μη βγουν ποτέ αληθινοί.
Έχει ένα καλοκαίρι στη διάθεσή του για να προσπαθήσει να αλλάξει τη ναπόφασή τους.
Άραγε, τι μπορεί να κάνει; Θα τα καταφέρει;

Η Νατάσσα, μας έστειλε ένα αντίτυπο του βιβλίου και μεις θα το χαρίσουμε μετά από κλήρωση σε ένα φίλο/φίλη του περιοδικού μας. Αρκεί να αφήσετε ένα μήνυμα στην ανάρτηση και ένα like στην καινούργια σελίδα του περιοδικού μας στο Facebook.

Από σήμερα 5/10 και ως τις 15/10 (από μεσάνυχτα σε μεσάνυχτα). Στη συνέχεια θα ανακοινώσουμε τον τυχερό/η!

Ευχόμαστε ολόψυχα καλοτάξιδο το βιβλίο σου Νατάσσα!...

Ο συνθέτης του πιο αγαπημένου "δρόμου" στην Ελλάδα!

Ο Μάνος Λοΐζος γεννήθηκε στους Αγίους Βαβατσινιάς της Λάρνακας, στην Κύπρο το 1937 (22 Οκτωβρίου) και ήταν το μοναχοπαίδι του Ανδρέα Λοΐζου και της Δέσποινας Μανάκη, που καταγόταν από τη Ρόδο. Λίγα χρόνια αργότερα και όταν εκείνος ήταν επτά χρόνων η οικογένεια μετακόμισε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Η πρώτη του επαφή με τη μουσική γίνεται μέσα από το βιολί στα μαθητικά του χρόνια, στο τοπικό Ωδείο. Συνέχισε με την αγαπημένη του κιθάρα και μετά την αποφοίτησή του από το Αβερώφειο Γυμνάσιο της Αλεξάνδρειας ήρθε στην Αθήνα, το 1955.

Σκοπός του ήταν να σπουδάσει γι' αυτό και αρχικά γράφτηκε στη Φαρμακευτική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως στις αρχές του 1956 εγκαταλείπει τη Φαρμακευτική για να φοιτήσει στην Ανωτάτη Εμπορική. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα θα περάσει και από τη Σχολή Βακαλό, θέλοντας να σπουδάσει ζωγραφική. Χρειάστηκε όμως ένα χρόνο αργότερα να εγκαταλείψει τις σπουδές του για να εργαστεί προκειμένου να επιβιώσει. Οι δουλειές που κάνει είναι πολλές, από σερβιτόρος ως γραφίστας σε διαφημιστικές εταιρείες, αλλά και μουσικός σε μπουάτ.


Το 1962 η γνωριμία του με το Μίμη Πλέσσα θα γίνει η αφορμή να ηχογραφήσει το πρώτο του τραγούδι. Είναι το "Τραγούδι του δρόμου" σε ελληνική απόδοση του Νίκου Γκάτσου του ποιήματος του Λόρκα. Ερμηνευτής ήταν ο Γιώργος Μούτσιος.

Την ίδια περίοδο συμμετέχει σε μια πρωτοβουλία συγκρότησης του Συλλόγου Φίλων της Ελληνικής Μουσικής, στον οποίο πολύ γρήγορα θα γίνουν μέλη ο Χρήστος Λεοντής, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Νότης Μαυρουδής, ο Φώντας Λάδης, ο Μάνος Ελευθερίου και πολλοί άλλοι. Μάλιστα χρησιμοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη ως διευθυντής της χορωδίας του Συλλόγου, στις παραστάσεις της Όμορφης Πόλη στο θέατρο Παρκ.

Το 1965, παντρεύεται την πρώτη του σύζυγο τη Μάρω Λημναίου (μετέπειτα γνωστή συγγραφέα παιδικών βιβλίων Μάρω Λοΐζου) και αποκτά μαζί της μια κόρη τη Μυρσίνη. Με την επιβολή της Χούντας των Συνταγματαρχών φεύγει για την Αγγλία, για να επιστρέψει στις αρχές του 1968. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας μπαίνει πολλές φορές στο στόχαστρο των αρχών λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων (ήταν μέλος του ΚΚΕ).
Ένα χρόνο αργότερα (1972) θα αποτελέσει ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης Μουσικοσυνθετών και Στιχουργών Ελλάδας (ΕΜΣΕ), με σκοπό την καταπολέμηση της κασετοπειρατείας και της λογοκρισίας. Το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1973, συλλαμβάνεται στο σπίτι του στο Χολαργό και κρατείται για δέκα μέρες στα κρατητήρια της Ασφάλειας.

Με τη μεταπολίτευση συμμετέχει σε πολλές συναυλίες της εποχής και στο τέλος του 1974 κυκλοφορεί το δίσκο "Τα τραγούδια του Δρόμου" με όλα τα τραγούδια που ήταν απαγορευμένα κατά τη διάρκεια της επταετίας. Ως το 1977 υπήρξε ένας από τους βασικούς εκφραστές του πολιτικού τραγουδιού της Ελλάδας.
Ένα χρόνο μετά (1978) αναλαμβάνει πρόεδρος της Ένωσης Μουσικοσυνθετών Ελλάδας και πρωτοστατεί στη δημιουργία φορέα είσπραξης πνευματικών δικαιωμάτων. Τη χρονιά αυτή, θα παντρευτεί τη δεύτερη σύζυγό του, ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη.

Στα είκοσι χρόνια της μουσικής του διαδρομής έγραψε κάποια από τα καλύτερα τραγούδια της Ελληνικής Μουσικής σκηνής συνεργαζόμενος με το Γιάννη Καλατζή, το Γιώργο Νταλάρα, το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τη Χαρούλα Αλεξίου, το Γιάννη Πουλόπουλο, το Γιάννη Πάριο, το Στέλιο Καζαντζίδη, τη Μαρία Φαραντούρη και τη Δήμητρα Γαλάνη.

Έφυγε πολύ νωρίς από τη ζωή στις 17 Σεπτεμβρίου του 1982 μετά από ενός χρόνου άνιση μάχη με τον καρκίνο. Το έργο του όμως παραμένει εδώ, πάντα ανεξίτηλο στο χρόνο, διαχρονικό και επίκαιρο.

Η βασική δισκογραφία του Μ. Λοΐζου

«Ο Σταθμός» (1968): Επτά τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και πέντε ορχηστρικά. («Minos») Επιτυχίες: «Δελφίνι, Δελφινάκι», «Το παλιό ρολόι», «Η δουλειά κάνει τους άντρες», «Ο Σταθμός». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής, Λίτσα Διαμάντη, Δημήτρης Ευσταθίου και Γιώργος Νταλάρας.

«Θαλασσογραφίες» (1970): 11 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. («Minos») Επιτυχίες: «Έχω ένα καφενέ», «Τζαμάικα», «10 παλληκάρια». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής, Γιώργος Νταλάρας, Μαρίζα Κωχ, Γιάννης Πάριος και ο συνθέτης.

«Ευδοκία» (1971): Το σάουντρακ της ομώνυμης ταινίας του Αλέξη Δαμιανού. («Minos») Επιτυχία: «Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας».

«Να 'χαμε τι να 'χαμε...» (1972): 10 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. («Minos») Επιτυχίες: «Παποράκι», «Ήλιε μου σε παρακαλώ», «Κουταλιανός», «Ελισσώ». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής και Γιώργος Νταλάρας.

«Τραγούδια του δρόμου» (1974): 12 τραγούδια σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη, Δημήτρη Χριστοδούλου, Νίκου Γκάτσου και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Μέρμηγκας», «Τσε», «Τ' Ακορντεόν», «Τρίτος Παγκόσμιος». Τραγουδούν: Αλέκα Αλιμπέρτη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χορωδία Γιώργου Κακίτση και ο συνθέτης.

«Καλημέρα ήλιε» (1974): 12 τραγούδια σε στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Καλημέρα Ήλιε», «Μια καλημέρα», «Με φάρο το φεγγάρι», «Θα έρθει μόνο μια στιγμή», «Δώδεκα παιδιά» και «Όταν σε είδα να ξυπνάς». Τραγουδούν: Κώστας Σμοκοβίτης, Χάρις Αλεξίου, Αλέκος Αλιμπέρτης και ο συνθέτης.

«Τα νέγρικα» (1975): Κύκλος 10 τραγουδιών σε ποίηση Γιάννη Νεγρεπόντη. («Minos») Επιτυχία: «Ο γερο νέγρο Τζιμ». Τραγουδούν: Μαρία Φαραντούρη και Μανώλης Ρασούλης.

«Τα τραγούδια μας» (1976): 12 τραγούδια σε στίχους Φώντα Λάδη με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. («Minos») Επιτυχίες: «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Πάγωσε η τζιμινιέρα», «Το Δέντρο». Ο δίσκος έγινε πλατινένιος, αλλά τα περισσότερα τραγούδια κόπηκαν από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ, λόγω των πολιτικοκοινωνικών τους μηνυμάτων.

«Τα τραγούδια της Χαρούλας» (1979): 12 τραγούδια σε στίχους Μανώλη Ρασούλη και Πυθαγόρα. («Minos») Επιτυχίες: «Γύφτισσα τον εβύζαξε», «Τέλι, Τέλι, Τέλι», «Όλα σε θυμίζουν». Τραγουδούν: Χάρις Αλεξίου και Δημήτρης Κοντογιάννης. Ο δίσκος έγινε πλατινένιος.

«Για μια μέρα ζωής» (1980): 12 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, Μανώλη Ρασούλη, Δώρας Σιτζάνη, Φώντα Λάδη, Τάσου Λειβαδίτη και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Σ' ακολουθώ», «Κι αν είμαι ροκ», «Η ημέρα εκείνη δεν θα αργήσει». Τραγουδούν: Δήμητρα Γαλάνη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Δώρα Σιτζάνη και ο συνθέτης.

«Γράμματα στην αγαπημένη» (1983): Μελοποιημένη ποίηση του τούρκου Ναζίμ Χικμέτ σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου. («Minos»)

«Εκτός Σειράς. Σαράντα σκόρπιες ηχογραφήσεις» (2002): Συλλογή με επιτυχίες του που δεν είχαν συμπεριληφθεί σε δίσκους. («Minos»)

«Τα τραγούδια του Σεβάχ» (2003): Συλλογή με τις μεγάλες επιτυχίες του («Minos»)

Πληροφορίες: sansimera.gr, wikipedia.org
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

Την άνοιξη που μας πέρασε, γνώρισα ένα υπέροχο άνθρωπο. Αφορμή στάθηκε το blogging και η κοινή μας αγάπη στο γραπτό λόγο. Όταν θέλησα να μάθω περισσότερα για κείνον, ανακάλυψα ότι είναι ο συγγραφέας ενός βιβλίου, που για καιρό ήθελα να διαβάσω αλλά δυσκολευόμουν να βρω. Μου έκανε την τιμή να μου το στείλει από τις ΗΠΑ όπου ζει, με μια αφιέρωση που σηματοδότησε την αρχή της φιλίας μας.

Σας μιλώ για το Διονύση Κονταρίνη και το βιβλίο του "Οι Αντίθετοι". Ένα βιβλίο που μέσα από την ιστορία δύο ανθρώπων που η ατυχία ή η τύχη, τους έφερε κοντά και τους άνοιξε δρόμους του μυαλού και της ψυχής, για όλα αυτά που βασάνιζαν και δυστυχώς βασανίζουν ακόμα τους Έλληνες.

Η ιστορία εξελίσσεται την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου στην Ελλάδα, όπου η πατρίδα μας πλήρωσε με αίμα και διχασμό για πολλές δεκαετίες μετά και ακόμα πληρώνει...
Δύο νέοι άντρες βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα να πολεμούν ο ένας τον άλλο, για το "καλό" της πατρίδας.

Διαφορετικές οι αφετηρίες τους, διαφορετικές και οι ζωές τους μέχρι τη στιγμή που έπιασαν το όπλο για να πολεμήσουν μεταξύ τους. Κοινή όμως η μοίρα τους από τότε και μετά, αφού σε ένα εμφύλιο δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι. Υπάρχουν μόνο, αδέρφια που σκοτώνονται και συμφέροντα, που άλλοτε είναι εμφανή και άλλοτε όχι.

Αυτό δίνει ο συγγραφέας με τρόπο άμεσο, απλό, αληθινό και ειλικρινή. Χωρίς να χαϊδεύει αυτιά, χωρίς να ωραιοποιεί τίποτα, διηγείται την ιστορία των δύο ανδρών, που βρέθηκαν αποκομμένοι από τις ομάδες τους στα άγρια βουνά. Οι δικοί τους, τους θεώρησαν νεκρούς και τους άφησαν πίσω.
Από τη στιγμή εκείνη, η μοίρα τους έγινε πιο κοινή από ποτέ. Όσο όμως προχωρά η ιστορία και οι δύο άνθρωποι συζητούν, γνωρίζονται, εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο και αγωνίζονται μαζί για να σώσουν τη ζωή τους, συνειδητοποιούν πως η μοίρα τους ήταν πάντα κοινή! Κι ας ήταν διαφορετικοί κι ας προέρχονταν από διαφορετική κοινωνική τάξη ο καθένας. Η μοίρα τους ήταν κοινή, γιατί ήταν παιδιά της ίδιας πατρίδας, της ίδιας χώρας, της ίδιας Ελλάδας...

Καταλαβαίνουν πως δεν τους χώριζε τίποτα! Ή καλύτερα, αυτά που τους χώριζαν ήταν τα συμφέροντα εκείνων που τους έβαλαν να σκοτώνονται!
Έτσι προχωρούν χέρι - χέρι, ενωμένοι ως το τέλος και αποφασισμένοι να μην παίξουν άλλο αυτό το αιματηρό και βρώμικο παιχνίδι. Αποφασισμένοι να σταματήσουν να είναι τα πιόνια στη ματωμένη σκακιέρα των "μεγάλων", που τους τοποθέτησαν εκεί.

Το βιβλίο, αποτελεί ένα ύμνο αδελφοσύνης και ομόνοιας, φιλίας και συνεννόησης. Δίνει στον αναγνώστη όλες τις ιστορικές πληροφορίες των γεγονότων της εποχής και διδάσκει ήθος! Μέσα από τις συζητήσεις των δύο ηρώων ο συγγραφέας αναλύει τα γεγονότα και τοποθετεί τα πράγματα στην αλήθεια, που λίγοι τολμούν να πουν, ακόμα και σήμερα.

Μπορεί να συνηθίζουμε να λέμε, πως είναι ίδιον της φυλής μας ο διχασμός, αλλά τολμώ να πω πως ίδιον της φυλής μας είναι, να μην στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και να προσβλέπουμε σε "προστάτες" και "σωτήρες", καταλήγοντας να υπηρετούμε τα δικά τους συμφέροντα και όχι της πατρίδας μας...


Υπήρξε σπουδαίο δώρο το βιβλίο αυτό, του οποίου το τέλος, αποτέλεσε για μένα ένα ακόμα συμβολισμό, της μοίρας που περιμένει όσους αφήνονται να υπηρετήσουν συμφέροντα άλλων!

Για να γνωρίσετε το Διονύση Κονταρίνη, επισκεφθείτε το blog του εδώ.

Καλέ μου φίλε, σ' ευχαριστώ!