Γεννήθηκε το 1943 στις 15 Ιουλίου, μεσ' την καρδιά του καλοκαιριού στην Αθήνα και έμελλε να μπει στις καρδιές όλων μας. Ο "φτωχός και μόνος καουμπόι" ο Λουκιανός Κελαηδόνης μεγάλωσε σε μια γειτονιά της Κυψέλης και από τα πέντε του χρόνια άρχισε να μαθαίνει πιάνο, χωρίς ποτέ να πάρει πτυχίο μουσικής. Αντίθετα πήρε πτυχίο Αρχιτεκτονικής από το ΕΜΠ, χωρίς ποτέ να εξασκήσει το επάγγελμα αυτό.

Μεγάλη του αγάπη η μουσική, τον κέρδισε ολοκληρωτικά και μέσω αυτής, εκείνος κέρδισε εμάς! Ξεκίνησε το 1970 γράφοντας μουσική για τη θεατρική παράσταση του έργου της Κωστούλας Μητροπούλου "Η Πόλη μας". Η Βίκυ Μοσχολιού και ο Μανώλης Μητσιάς ερμηνεύουν στο δίσκο τα τραγούδια της παράστασης αυτής, ένα χρόνο αργότερα. Το 1972 συνεχίζοντας τη συνεργασία του με το Μ. Μητσιά κυκλοφορεί ο δίσκος με τίτλο "Κόκκινη Κλωστή" σε στίχους του Νίκου Γκάτσου, έχοντας μαζί τους και τη Δήμητρα Γαλάνη.

Ένα χρόνο αργότερα (1973) έρχονται τα "Μικροαστικά" σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη και έχουν ως ερμηνευτή τον ίδιο. Τραγούδια που ήδη κυκλοφορούσαν παράνομα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας τώρα συγκεντρωμένα σε ένα δίσκο γίνονται η αφετηρία της ερμηνευτικής πορείας του καλλιτέχνη. Η συνεργασία του με το Γιάννη Νεγρεπόντη συνεχίστηκε και στον επόμενο δίσκο του όπου έδινε "Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας", ενώ το 1976 κυκλοφορεί ένα ορχηστρικό δίσκο με τίτλο "Media Luz".

Ο δίσκος "φτωχός και μόνος καουμπόι" είναι ο πρώτος, που αποτελεί ολοκληρωτικά δική του δουλειά, αφού σ' αυτόν, γράφει, συνθέτει και ερμηνεύει. Θα ακολουθήσουν οι δίσκοι: "Ψυχραιμία παιδιά", "Χαμηλή πτήση", "Τραγούδια για κακά παιδιά", "Γιατί να γίνω μαραγκός" και ο νοσταλγικός δίσκος "Fifties και ξερό ψωμί".

Μέσα από το άλμπουμ "Αχ πατρίδα μου γλυκειά" που κυκλοφόρησε το 1993, κάνει μια καταγραφή της μουσικής πορείας της Ελλάδας του τελευταίου μισού αιώνα. Σ' αυτό το δίσκο παρουσιάζονται (δισκογραφικά) για πρώτη φορά τραγούδια που ανήκουν στην προφορική παράδοση. Είναι σχολικά τραγούδια, τραγούδια της γειτονιάς, του δρόμου, της κατασκήνωσης αλλά και καντάδες, ελαφρά και ρεμπέτικα. Ο δίσκος αυτό αποτέλεσε την ηχογραφημένη εκδοχή του λαϊκού μιούζικαλ που παρουσίασε το καλοκαίρι του 1993 στο Λυκαβηττό.

Πέντε χρόνια αργότερα κυκλοφορεί ο ζωντανός δίσκος "Νέα Κυψέλη - Νέα Ορλεάνη" κάνοντας ένα όνειρό του πραγματικότητα. Στο δίσκο αυτό συμμετέχει η Preservation Hall Jazz Band από τη Ν. Ορλεάνη, ενώ το 2002 "Τα φανταρίστικα"σε στίχους ανώνυμων φαντάρων που δημοσιεύονταν στη στήλη "Φαντάρε πού πας;" της Κ. Ελευθεροτυπίας ντύνουν με μουσική τη φωνή των νέων και γίνονται τραγούδια που αγαπήθηκαν.

Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης δεν περιορίστηκε μόνο σε δισκογραφικές δουλειές. Έγραψε μουσική όχι μόνο για το θέατρο αλλά και τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, πολλές από αυτές έγιναν άλμπουμ, όπως το "Πάμε μαέστρο" που περιέχει μουσική από τις παραστάσεις του "Ελεύθερου Θεάτρου" και της "Ελεύθερης Σκηνής". Υπήρξε ο βασικός συνθέτης των παραστάσεων της πρώτης περιόδου του "Θεσσαλικού Θεάτρου, ενώ συνεργάστηκε και με το Εθνικό, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Λαϊκό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά και την παιδική σκηνή της Ξένιας Καλογεροπούλου.

Το 1971 έγραψε μουσική για την ταινία του Παύλου Παρασχάκη "Δάκρυα για έναν αλήτη" και το 1975 έκανε την επιμέλεια της μουσικής για την ταινία του Θ. Αγγελόπουλου "Ο θίασος" και το 1977 για την ταινία "Οι κυνηγοί". Το 1980 έγραψε μουσική για την ταινία του Π. Βούλγαρη "Ελευθέριος Βενιζέλος".

Πολλές και οι συναυλίες που έδωσε ο αγαπημένος τραγουδοποιός σε όλη την Ελλάδα αλλά και την Κύπρο. Αυτό όμως που έχει μείνει ανεπανάληπτο και έχει καταγραφεί στη μνήμη όλων σαν το ελληνικό Woodstock είναι το περίφημο "Πάρτυ στη Βουλιαγμένη" στην πλαζ της Βουλιαγμένης τον Ιούλιο του 1983. Περισσότεροι από 70.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν εκείνο το βράδυ, κάνοντας το Λουκιανό, τον πρώτο καλλιτέχνη που έβγαλε τις συναυλίες από τα θέατρα και τα γήπεδα. Στο πάρτυ αυτό πήραν μέρος ο Δ. Σαββόπουλος, η Μ. Ζορμπαλά, η Α. Μάνου, ο Β. Γερμανός, ο Γ. Νταλάρας και η Μαντώ και αξίζει να θυμίσουμε πως δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο από την παραλιακή ως τη Λ. Συγγρού.

Μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο την Α. Βαγενά, δημιούργησε τον πολυχώρο "Μεταξουργείο" το 1999, όπου δραστηριοποιώταν μέχρι την τελευταία του στιγμή. Το 2006 έκανε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα με την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής, οι οποίες επεκτάθηκαν και στο εξωτερικό, καταλήγοντας στο Ηρώδειο. Ο δίσκος "Μ' αγιόκλημα και γιασεμιά" ήταν το αποτέλεσμα αυτών των συναυλιών.

Ο γάμος του με την ηθοποιό Άννα Βαγενά, του χάρισε δύο κόρες την ηθοποιό Γιασεμή Κηλαηδόνη και την τραγουδίστρια Μαρία Κηλαηδόνη. Έφυγε από τη ζωή στις 7 Φεβρουαρίου του 2017 μετά από πολυετή προβλήματα, που αντιμετώπιζε με την καρδιά του.
O "φτωχός και μόνος καουμπόι" περιδιαβαίνει τώρα στα μονοπάτια του ουρανού...


Πηγές πληροφοριών: wikipedia.org, sansimera.gr

Ξεχωριστή και πολυτάλαντη η Δανάη Στρατηγοπούλου γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου του 1913 στην Αθήνα, αλλά πέρασε τα παιδικά της χρόνια στη Γαλλία. Υπήρξε τραγουδίστρια, τραγουδοποιός, δημοσιογράφος, ποιήτρια, συγγραφέας, καθηγήτρια λαογραφίας και φωνητικής μουσικής, αλλά οι περισσότεροι τη γνωρίζουν ως το "αηδόνι του Αττίκ".

Ήταν κόρη του μηχανικού και δημοσιογράφου Ιππόλυτου Στρατηγόπουλου και της αρσακειάδας Τίμω και εγγονή του θεατρικού συγγραφέα Ιδομενέα Στρατηγόπουλου. Στην Αθήνα επέστρεψε με την οικογένειά της το 1923 όταν γεννήθηκε η μικρότερη αδελφή της η φλαουτίστα και εθνομουσικολόγος Μίρκα Στρατηγοπούλου.

Ξεκίνησε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο στα οικονομικά και τις πολιτικές επιστήμες, όμως η αγάπη της για τη μουσική της έδειξε άλλο δρόμο. Έτσι, από πολύ νωρίς ασχολήθηκε με το ελαφρό τραγούδι σπουδάζοντας ορθοφωνία και φωνητική μουσική. Παρόλα αυτά, πήρε το δίπλωμά της από τη Γαλλική Ακαδημία.

Στα 22 της γνώρισε τον Αττίκ, όταν σαν δημοσιογράφος τον ακολούθησε σε μια περιοδία του στην Αίγυπτο. Όπως η ίδια αναφέρει πήγε ως άπειρη δημοσιογράφος για να γυρίσει επαγγελματίας τραγουδίστρια, ξεκινώντας μια καριέρα που άφησε εποχή.

Από τον Χαιρόπουλο ως το Γιαννίδη όλοι οι συνθέτες της εποχής τραγουδήθηκαν από τη Δανάη που με τη βελούδινη φωνή της έδωσε ξεχωριστό τόνο και χροιά σε κάθε δημιουργία. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα: "Ας ερχόσουν για λίγο", "Το οργανάκι", "Μαραμένα τα γιούλια", "Άδικα πήγαν τα νιάτα μου", "Της μιας δραχμής τα γιασεμιά" και τόσα άλλα.


Την περίοδο της Κατοχής η αντιστασιακή της δράση θα οδηγήσει το "αηδόνι" στις φυλακές Αβέρωφ, αφού ως ενταγμένη στο ΕΑΜ έκρυβε συναγωνιστές της, οργάνωνε συσσίτια και τραγουδούσε σε νοσοκομεία.

Πολύτιμη παρακαταθήκη άφησε πίσω της με περισσότερα από 300 τραγούδια από τα οποία τα περισσότερα είναι με δικούς της στίχους, βιβλία και μεταφράσεις. Μάλιστα, μετέφρασε ελληνικά δημοτικά τραγούδια στα ισπανικά αλλά και ποιήματα που Πάμπλο Νερούδα στα ελληνικά.


Κατά τη δικτατορία η Δ. Στρατηγοπούλου έζησε στη Χιλή όπου δίδασκε φωνητική στο Ωδείο και ελληνική λαογραφία στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγο. Έτσι γνώρισε τον Πάμπλο Νερούδα και μετέφρασε έργα του στα ελληνικά με κυριότερο το "Κάντο Χενεράλ".

Υπήρξε μέλος της Εταιρίας Στιχουργών και Μουσικοσυνθετών Ελλάδας, της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Επιτροπής Αλληλεγγύης με τη Χιλή, του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών κ.α. Έδωσε μια σειρά διαλέξεων σε Πανεπιστήμια της Χιλής, αλλά και πολλά ρεσιτάλ με ελληνικά τραγούδια. Τιμήθηκε με πολλές καλλιτεχνικές διακρίσεις και επαίνους, με βραβεία για τους στίχους της αλλά και με το ειδικό βραβείο της Προεδρίας της Χιλής (επί Αλλιέντε) στο Φεστιβάλ του χιλιανού ελαφρού τραγουδιού το 1972. Μιλούσε με άνεση γαλλικά, ισπανικά και αγγλικά και τα χρόνια που ζούσε στην Ελλάδα διατηρούσε άριστε σχέσεις με τη Χιλιανή Πρεσβεία στην Αθήνα.

Παντρεύτηκε τον Γιώργο Χαλκιαδάκη και απέκτησε μαζί του μια κόρη τη Λήδα Χαλκιαδάκη, η οποία ασχολήθηκε και η ίδια με το τραγούδι και τη μουσική και στη δεκαετία του ΄70 δημιούργησε μαζί με το Σπύρο Βλασσόπουλο το συγκρότημα "Λήδα & Σπύρος".

Έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων στις 18 Ιανουαρίου του 2009 σε ηλικία 96 χρόνων..



Πηγές πληροφοριών:  sansimera.gr, wikipedia.org
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

Στις 2 Δεκεμβρίου του 1923 έρχεται στη ζωή η Μαρία Σοφία Άννα Καικιλία Καλογεροπούλου, που έμελλε να γοητεύσει όλο τον κόσμο με τη μοναδική φωνή της και την απαράμιλλη ερμηνεία της. Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη από Έλληνες γονείς, που βρέθηκαν στην αμερικανική μεγαλούπολη αναζητώντας καλύτερη τύχη. Δεν είναι άλλη από τη Μαρία Κάλλας, που έγραψε ιστορία στο λυρικό τραγούδι παγκοσμίως, ανανέωσε την όπερα με τα φωνητικά και τα υποκριτικά της προσόντα και αποτελεί σημείο αναφοράς για κάθε λυρική τραγουδίστρια.

Με τη μουσική ξεκίνησε να ασχολείται σε πολύ νεαρή ηλικία. Στα 11 κέρδισε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό παιδικών φωνών. Τρία χρόνια αργότερα στα 14 της και αφού προηγήθηκε το διαζύγιο των γονιών της εγκαταστάθηκε στην Αθήνα με τη μητέρα και την αδελφή της. Έτσι, εγγράφηκε στο Εθνικό Ωδείο και σπούδασε τραγούδι δίπλα στην Μαρία Τριβέλλα, πιάνο δίπλα στην Ήβη Πανά και μελόδραμα δίπλα στην Γιώργο Καρακαντά.

Στην όπερα του Μασκάνι "Καβαλερία Ρουστικάνα" σε μια παράσταση μαθητών του ωδείου, ήταν ο πρώτος ρόλος της, ενώ δύο χρόνια αργότερα (1939) εγγράφεται στο Ωδείο Αθηνών για να σπουδάσει τραγούδι στην τάξη της διάσημης τραγουδίστριας της όπερας Ελβίρα ντε Ιντάλγκο.

Στη Λυρική Σκηνή του  Βασιλικού Θεάτρου, προσλαμβάνεται από το 1940 και ως το 1945, εμφανιζόμενη ως "Βεατρίκη" στην οπερέτα Βοκκάκιος του Σουπέ το 1941, στην Τόσκα το 1942 & 1943, στον Κάμπο το 1944 & 1945, στην Καβαλερία Ρουστικάνα (ξανά το 1944), στον Φιντέλιο το 1944, την οπερέτα Ο Ζητιάνος Φοιτητής το 1945 και στον Πρωτομάστορα του Μανώλη Καλομοίρη (1944) το οποίο είναι και το μοναδικό έργο ελληνικό έργο που τραγούδησε.

Πριν εκπνεύσει το 1945 επιστρέφει στην Αμερική όπου ζει ο πατέρας της για να κάνει διεθνή καριέρα, αλλάζοντας παράλληλα και το επίθετό της σε Κάλλας. Για δύο χρόνια (ως το 1947) παραμένει άνεργη. Μια επιτυχημένη οντισιόν όμως θα της δώσει την "Τζοκόντα" στην ομώνυμη όπερα του Πονκιέλι στην Αρένα της Βερόνας. Σ' ένα από τους σπουδαιότερους λυρικούς χώρους της Ιταλίας θα γίνει το διεθνές ντεμπούτο της, εκείνο τον Αύγουστο του '47.

Ο διάσημος Τούλιο Σεραφίν ο οποίος θαύμαζε τη φωνή της και έγινε δάσκαλός της ήταν ο μαέστρος της παράστασης και τη βοήθησε να διευρύνει τους τεχνικούς και ερμηνευτικούς της ορίζοντες. Στη Βερόνα ζούσε και ο Τζιανμπατίστα Μενεγκίνι βιομήχανος, που την αγάπησε τόσο ως καλλιτέχνιδα, όσο και ως γυναίκα και την παντρεύτηκε τον Απρίλη του 1949, παρά την μεγάλη διαφορά ηλικίας, αφού είχε τα διπλάσια χρόνια από εκείνον. Τον ίδιο χρόνο εμφανίζεται στο Μπουένος Άιρες και το 1950 στο Μεξικό.

Η βοήθειά του σημαντική, κάνει την καριέρα της να απογειωθεί σε ρόλους δραματικής υψίφωνου, αφού έχει και ρόλο μάνατζερ. Το 1951 η "Σκάλα" του Μιλάνου υποκλίθηκε στο ταλέντο της με τους Σικελικούς Εσπερινούς, ενώ τρία χρόνια αργότερα η μέχρι τότε ευτραφής Κάλλας θα ακολουθήσει διαιτητική θεραπεία έτσι ώστε να απαλλαγεί από τα περιττά κιλά και να μπορεί να ενσαρκώνει τους ρόλους της και με την φυσική της εμφάνιση. Ο σύζυγός της παρέχοντας της κάθε οικονομική κάλυψη την απαλλάσσει από την βιοτική ενασχόληση κι έτσι, αφοσιώνεται στην καλλιτεχνική της πορεία.

Το 1956 η Μαρία Κάλλας θα περάσει τις πύλες της Μητροπολιτικής Όπερας της Ν. Υόρκης (ΜΕΤ) και θα επιβάλλει τους όρους της καταβάλλοντας το μεγαλύτερο ποσό που είχε μέχρι τότε πληρώσει ποτέ ο θίασος καλλιτέχνη. Ο διευθυντής της μάλιστα θα δηλώσει πως η πρώτη εμφάνιση της Κάλλας στη ΜΕΤ ήταν η συναρπαστικότερη βραδιά της ζωής του.

Η εξαντλητική δίαιτα όμως καθώς και οι φωνητικοί ακροβατισμοί κάνουν την Κάλλας να θέτει σε σοβαρό κίνδυνο την ποιότητα της φωνής της, η οποία σταδιακά αρχίζει να αδυνατίζει στις υψηλές νότες. Αυτό δεν εμπόδισε όμως το κοινό που την άκουσε στο Ηρώδειο το καλοκαίρι του 1957, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, να την αποθεώσει.

Ουσιαστικά, από το 1958 αρχίζει η πτώση. Τον Ιανουάριο της χρονιάς αυτής αποχωρεί με την πρώτη πράξη της "Νόρμας" και αποδοκιμάζεται από το κοινό. ενώ το Μάιο της ίδιας χρονιάς η "Σκάλα" του Μιλάνου, θα διακόψει το συμβόλαιο μαζί της. Ο Τύπος που μέχρι τότε την εκθείαζε, τώρα της ρίχνει χολή και σχολιάζει με περισσή κακοήθεια, κάθε της κίνηση.

Η συνεργασία της με τον Αλέξη Μινωτή και το Γιάννη Τσαρούχη στη Μήδεια του Κερουμπίνι στην Όπερα του Ντάλας, γίνεται μέσα στον ίδιο χρόνο και μεταφέρεται ένα χρόνο μετά (1959) στο Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου, όπου στη θριαμβευτική πρεμιέρα η Μ. Κάλλας θα γνωρίσει τον μεγάλο έρωτα της ζωής της, τον Αριστοτέλη Ωνάση.

Το καλοκαίρι του 1960 επιστρέφει στην Ελλάδα, για να τραγουδήσει στην Επίδαυρο "Νόρμα" και ένα χρόνο μετά, πάντα στον ίδιο χώρο, "Μήδεια". Ήταν μια παράσταση που μεταφέρθηκε και στη Σκάλα του Μιλάνου (1961 - 1962), όμως δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει το τέλος στης σταδιοδρομίας της στα ιταλικά θέατρα. Όταν το 1962 τραγούδησε Όμπερον στο Λονδίνο, οι Τάιμς έγραψαν "Τώρα πια η φωνή της μπορεί να χαρακτηριστεί άσχημη και εκτός τόνου", αφήνοντας όμως ανεπηρέαστο το κοινό που συνέχιζε να την αποθεώνει.

Το καλοκαίρι του 1964, βρέθηκε σε μια μουσική εκδήλωση του φεστιβάλ της Λευκάδας συνοδευόμενη από τον Ωνάση. Εκεί θα θελήσει να τραγουδήσει χωρίς πρόβα την άρια της Σαντούτσα από την Καβαλερία Ρουστικάνα, που ήταν και ο πρώτος ρόλος της καριέρας της, ενώ το 1965 μετά από την εξαιρετική Τόσκα που τραγούδησε στη σκηνή του Κόβεντ Γκάρντεν, ακολούθησε ένας καλλιτεχνικός θρίαμβος στην Όπερα των Παρισίων με τη Νόρμα. Τα φωνητικά προβλήματα ήταν υπαρκτά, αλλά αυτό δεν εμπόδισε το κοινό να την αποθεώσει.

Είναι η εποχή που προτεραιότητα δείχνουν να έχουν τα προσωπικά της. Έτσι, ζητά διαζύγιο από τον σύζυγό της για να παντρευτεί τον Ωνάση, αλλά ο Μενεγκίνι της το αρνήται. Ένα χρόνο μετά (1966) αφήνει την αμερικανική υπηκοότητα και παίρνει την ελληνική έτσι ώστε να μπορέσει να λυθεί και τυπικά ο γάμος της, ελπίζοντας να της κάνει πρόταση γάμου ο Ωνάσης. Εκείνος όμως τον Ιούλιο του 1968, θα παντρευτεί τη χήρα του Αμερικανού Προέδρου Κένεντι, Τζάκυ, κάτι που φέρνει σε απόλυτη θλίψη τη μεγάλη ντίβα.

Προσπαθώντας να βγει από το τέλμα, επανέρχεται στα καλλιτεχνικά δρώμενα με την κινηματογραφική εκδοχή της Μήδειας του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία του Πιερ Πάολο Παζολίνι το 1969, ηχογραφεί δίσκους, δίνει ρεσιτάλ και διδάσκει όπερα στη μουσική σχολή Τζούλιαρντ της Ν. Υόρκης. Το 1973 σκηνοθετεί μαζί με τον Τζουζέπε ντι Στέφανο το έργο "Σικελικοί Εσπερινοί" και την ίδια χρονιά ξεκινά μαζί του παγκόσμια περιοδεία. Στις 8 Δεκεμβρίου το κοινό της Όπερας των Παρισίων όπου τραγούδησε, θα την καλέσει στη σκηνή, με το ασταμάτητο χειροκρότημά του, δέκα φορές! Η τελευταία της εμφάνιση θα είναι στο Σαπόρο της Ιαπωνίας το Δεκέμβρη του 1974. Από τότε και μετά, κλείστηκε στο διαμέρισμά της στο Παρίσι και έφυγε από τη ζωή τρία χρόνια αργότερα, στις 16 Σεπτεμβρίου του 1977, από καρδιακή προσβολή. Ήταν μόλις 54 χρόνων.

Μπορεί ο θάνατός της σύμφωνα με την επίσημη ιατρική έκθεση να οφειλόταν σε καρδιακή ανακοπή, αλλά όπως εξηγούν οι Ιταλοί επιστήμονες που τον ερεύνησαν, η θεραπεία για την δερματομυοσίτιδα από την οποία έπασχε, βασίζεται σε κορτιζονούχα και ανοσοκατασταλτικά σκευάσματα, τα οποία είναι πιθανό να επιφέρουν σταδιακά καρδιακή ανεπάρκεια. Έτσι, εξηγείται πλήρως ο ξαφνικός θάνατός της. Αφορμή για τη διερεύνηση στάθηκαν οι ηχογραφήσεις της Μ. Κάλλας στο στούντιο και στις ζωντανές εμφανίσεις της. Χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της φασματογραφικής ανάλυσης οι επιστήμονες εξέτασαν τις ηχογραφήσεις ίδιων τραγουδιών σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, για να διαπιστώσουν τη μυική χαλάρωση και την αλλοίωση της φωνής της λόγω της πάθησης, που είχε. Η διαγνωσμένη από τον Μάριο Τζακοβάτσο από το 1975, δερματομυοσίτιδα είχε κρατηθεί κρυφή μέχρι το 2002.

Η κηδεία της έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου και αποτεφρώθηκε όπως επιθυμούσε, ενώ δύο χρόνια αργότερα την άνοιξη του 1979 σκορπίστηκε η τέφρα της στο Αιγαίο, που αγαπούσε.


Πηγή πληροφοριών: sansimera.gr, wikipedia.org
Κείμενο: "to e-periodiko mas"