to e - periodiko mas: Συνεντεύξεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Συνεντεύξεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Γνωρίζοντας καλύτερα τον Αυτισμό

Από to e-periodiko mas Οκτωβρίου 08, 2018

Τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί η παραγωγή έργων με θέμα τον αυτισμό. Ίσως να έχετε διαβάσει ένα πολύ πετυχημένο μεταφρασμένο βιβλίο το «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» που έγινε κινηματογραφική ταινία αλλά και θεατρικό έργο που ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου. Ή την επίσης πετυχημένη τηλεοπτική σειρά «Η λέξη που δεν λες». Ο κατάλογος είναι μακρύς και κάθε χρόνο προστίθενται και καινούριες ταινίες, βιβλία κ.ό.

Ήδη αρκετά- λογοτεχνικά και εκπαιδευτικά-βιβλία, με θέμα τον αυτισμό μεταφράζονται και κυκλοφορούν και στην Ελλάδα. Στην παραγωγή τέτοιων βιβλίων προστίθενται και αυτά Ελλήνων συγγραφέων-κυρίως παιδικής λογοτεχνίας και ειδικών.

Το βιβλίο «Αυτισμός-Οι άγραφοι κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς για παιδιά 4-12 ετών» που κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 2017, από τις εκδόσεις Πατάκη, είναι η αφορμή της συνέντευξης μας, με τους συγγραφείς του, την εκπαιδευτικό –συγγραφέα Παναγιώτα Πλησή και την ψυχολόγο, Ελένη Λούβρου.

Μπορείτε να μας δώσετε κάποιες πληροφορίες για το βιβλίο σας;

Είναι ένα βιβλίο που αφορά την εκμάθηση κοινωνικών δεξιοτήτων των παιδιών στο φάσμα του αυτισμού και τους γονείς, εκπαιδευτικούς, ειδικούς που ασχολούνται με αυτά, χωρίς αυτό να αποκλείει και τα παιδιά που δεν ανήκουν στο φάσμα , τα νευροτυπικά όπως λέμε, αλλά και όποιον ενήλικα θέλει να ενημερωθεί. Το βιβλίο χωρίζεται σε δυο μέρη. Το πρώτο μέρος είναι για παιδιά και το δεύτερο αφορά τους ενήλικες.

Το μέρος των παιδιών πάλι χωρίζεται σε δυο κομμάτια. Για παιδιά 4-7 και 8-12 ετών. Στο μέρος των παιδιών έχουμε σε κάθε σελίδα μία εικόνα που αναφέρεται σε ένα ή περισσότερα χαρακτηριστικά τους. Κάτω από την εικόνα δίνουμε στο παιδί αναγνώστη μία συμβουλή σε σχέση με την εικόνα.

Στο μέρος των ενηλίκων που και αυτό χωρίζεται σε δυο κομμάτια, όπως και των παιδιών, δίνουμε την επεξήγηση του κάθε παραδείγματος και μια πρώτη οδηγία για την αντιμετώπιση μιας τέτοιας κατάστασης.

Στο βιβλίο επίσης γίνεται αναφορά στο τι είναι αυτισμός και σε κάποια από τα χαρακτηριστικά του.

Τέλος, κάτι που αφορά την ευελιξία του στη χρήση, είναι το διπλό εξώφυλλο. Στο τζάκετ, ο τίτλος είναι διαφορετικός. Όταν βγει το τζάκετ, ο τίτλος του δεύτερου εξώφυλλου είναι «Μαθαίνοντας τους άγραφους κανόνες της ζωής» και είναι έτσι γραμμένος, ώστε να είναι κατανοητός από τα παιδιά.

Το βιβλίο έχει ένα πολύ εξειδικευμένο θέμα, αυτό του αυτισμού. Πείτε μας γιατί τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο ακούμε τη λέξη αυτισμός και γιατί υπάρχει μία σύγχυση γύρω από αυτό; Επίσης πιστεύετε πώς ένα τόσο εξειδικευμένο βιβλίο θα ενδιέφερε και ανθρώπους δεν έχουν καμία σχέση με αυτό το θέμα;

Μπορεί να έχει ένα ειδικευμένο θέμα, όπως είπατε, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι ένα βιβλίο, για τους λίγους. Ο αυτισμός είναι γύρω μας και πάντα υπήρχε. Απλά δεν γνωρίζαμε πως αυτός ο διαφορετικός τρόπος σκέψης αρκετών ανθρώπων, ονομάζεται έτσι. Η σύγχυση για τον αυτισμό προέρχεται από το γεγονός της μονοδιάστατης, πολλές φορές, ερμηνείας της λέξης. Στην πραγματικότητα, εκδηλώνεται σε πολλές μορφές.

Για παράδειγμα, ίσως να θυμάστε από τα σχολικά σας χρόνια κάποιους συμμαθητές σας, που θα τους χαρακτηρίζατε παράξενους. Ένα παιδί που δεν είχε φίλους, που θύμωνε εύκολα, που ήξερε λεπτομέρειες για κάποιο εξειδικευμένο θέμα, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει κάποια άλλα πράγματα που ήταν αυτονόητα για τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του. Ένα παιδί που έμοιαζε σαν να είχε έρθει από άλλο πλανήτη. Το ότι ακούγεται περισσότερο στις μέρες μας, οφείλεται κατά πολύ στο γεγονός, ότι πια το εντοπίζουμε. Ξέρουμε τι είναι. Γι αυτό το λόγο, είναι σημαντικό να μάθουμε γι αυτό, μιας και οι πιθανότητες να συναντήσουμε κάποιον στη ζωή μας με αυτισμό, είναι μεγάλες.

Μπορείτε να μας περιγράψετε το προφίλ ενός ανθρώπου που ανήκει στο φάσμα του αυτισμού;

Όπως αναφέραμε παραπάνω, ο αυτισμός εκδηλώνεται σε πολλές διαφορετικές μορφές. Γι αυτό το λόγο τα χαρακτηριστικά που θα σας παρουσιάσουμε παρακάτω, δεν είναι ίδια για όλα τα άτομα. Σε συντομία, θα λέγαμε πως:

- Δυσκολεύονται στις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους.

- Συχνά δεν κατανοούν τους άγραφους κοινωνικούς κανόνες.

- Δυσκολεύονται στην διαχείριση αισθητηριακών ερεθισμάτων.

- Παρουσιάζουν αυξημένα επίπεδα άγχους και δυσκολία στη διαχείριση των συναισθημάτων τους και στην κατανόηση των συναισθημάτων των άλλων.

- Συχνά έχουν κάποιο ειδικό ενδιαφέρον, που εαν η ενασχόληση τους με αυτό συνεχιστεί μέχρι την ενήλικη ζωή τους, μπορεί να αποτελέσει την βάση ενός επιτυχημένου επαγγέλματος. Θα μπορούσαμε εδώ να προσθέσουμε πώς η πιθανή ικανότητα που έχουν στην απομνημόνευση, είναι ένας βοηθητικός παράγοντας στην επαγγελματική τους αποκατάσταση.

Εμείς τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να βοηθήσουμε στην ένταξη και αποδοχή τους στην κοινωνία;

Πρώτα από όλα χρειάζεται να ενημερωθείτε σχετικά με αυτό, έτσι θα μπορέσετε να καταλάβατε ως ένα βαθμό τον τρόπο σκέψης ενός αυτιστικού ατόμου. Η γνώση βοηθάει στην αποδοχή και στην ένταξη τους. Άλλωστε οι αυτιστικοί εκπαιδεύονται στον τρόπο σκέψης των νευροτυπικών ανθρώπων, επειδή ανήκουν στην ίδια κοινωνία με αυτούς. Δεν θα έπρεπε να γίνεται και το αντίστροφο;

Γιατί θα συστήνατε σε κάποιον να αγοράσει αυτό το βιβλίο;

Έχουμε αναφέρει πόσο σημαντικό είναι να γνωρίσουμε τον αυτιστικό τρόπο σκέψης. Κάτι ακόμα που αξίζει να αναφέρουμε είναι πώς το βιβλίο είναι γραμμένο σε γλώσσα απλή, κατανοητή, έτσι ώστε να μπορεί να διαβαστεί από οποιονδήποτε, είτε είναι μικρός είτε είναι μεγάλος. Τώρα, όσο αφορά τους «άμεσα» ενδιαφερόμενους, είναι ένα εργαλείο που μπορεί να βοηθήσει στην εκπαίδευση των παιδιών με αυτισμό και στη αντιμετώπιση ανάλογων περιστατικών, σε πρώτη φάση. Να υπενθυμίσουμε πώς είναι ένα βιβλίο που μπορεί στο ένα του μέρος να διαβαστεί από τα ίδια τα παιδιά.

Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια σας σχετικά με το βιβλίο αυτό;

Πρώτα από όλα να πούμε πως αυτό είναι το πρώτο από μια σειρά τριών βιβλίων με την ίδια θεματολογία, αλλά με αναφορά σε διαφορετικό ηλικιακά κοινό, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Το δεύτερο αναμένεται να κυκλοφορήσει μέχρι το τέλος του 2018 και θα αφορά τους εφήβους.

Ήδη έχουν γίνει αρκετές παρουσιάσεις και σεμινάρια το σχολικό έτος 2017-18 και τώρα είμαστε σε περίοδο προγραμματισμού, για το 2018-19.

Γίνονται κινήσεις για την προώθηση του βιβλίου, στο εξωτερικό.

Για ό,τι αφορά το βιβλίο, και τα βιβλία που θα ακολουθήσουν, μπορείτε συνεχώς να ενημερώνεστε από το γκρουπ στο Facebook.

Ευχαριστούμε πολύ για την τόσο ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε και το χρόνο που μας διαθέσατε!

Εμείς, σας ευχαριστούμε για την ευκαιρία που μας δώσατε να μιλήσουμε για το βιβλίο μας.

Λίγα λόγια για τις συγγραφείς

Η Πλησή Παναγιώτα γεννήθηκε στην Αθήνα. Εργάστηκε ως δασκάλα στην Κύπρο και στην Ελλάδα.

Μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει εφτά βιβλία της .

Ασχολείται κυρίως με την παιδική λογοτεχνία, αλλά και με τη συγγραφή εκπαιδευτικών βιβλίων με θέμα τον αυτισμό.

Έχει τιμηθεί τρεις φορές με το Κρατικό Βραβείο Κύπρου, καθώς και με Έπαινο από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Βιβλία της βρέθηκαν και στις βραχείες λίστες του Διαβάζω και Αναγνώστη.

Το βιβλίο της “Δεν είμαι τέρας, σου λέω!” κυκλοφορεί και στα ιταλικά από τις εκδόσεις Anicia. (Non sono un mostro ti dico!)

Εργογραφία:

Ο μπαμπάς που αγαπάει η μαμά μου, 2017 Ψυχογιός

Αυτισμός-Οι άγραφοι κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς (4-12), 2017 Πατάκης

Τι κρατάει η μαμά; 2016 Ψυχογιός

Μα, μπαμπά είναι χάλια!, 2014 Κέδρος

Δεν είμαι τέρας, σου λέω!, 2011 Κέδρος

Η τεμπελοπόλη Πόλη- Πόλη, 2006 Κέδρος

Κλέφτης ονείρων, 2004 Κέδρος

-----------------------------------------

Η Ελένη Λούβρου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Καναδά. Είναι κάτοχος Πτυχίου Ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο του Glamorgan, Master of Science στην Εφαρμοσμένη Ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο του Brunel και ενός ακόμα Μεταπτυχιακού στη Ψυχολογία από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο της Αγγλίας.

Η επαγγελματική εμπειρία στο χώρο του αυτισμού ξεκίνησε το 2000 στο Λονδίνο. Από τότε εργάζεται ιδιωτικά ως ψυχολόγος με παιδιά, εφήβους και ενήλικες με αυτισμό αλλά και τυπικής ανάπτυξης. Εχει συνεργαστεί με διάφορα κέντρα, συλλόγους και φορείς και είναι εισηγήτρια σε σεμινάρια και εκπαιδεύσεις με θέμα τον αυτισμό.

Με την ιδιότητα της πιστοποιημένης εκπαιδεύτριας της Gordon Hellas οργανώνει/διεξάγει ομάδες γονέων που βασίζονται στο διεθνώς αναγνωρισμένο σεμινάριο ‘Το Εργαστήριο του Αποτελεσματικού Γονέα’.

Έχει μεταφράσει το βιβλίο "Εκπαιδεύοντας τα παιδιά με αυτισμό στην Ανάγνωση του Νου" από τις εκδόσεις ‘Γλαύκη’ ( Αγγλικός τίτλος: Teaching Children with Autism to Mind Read. P. Howlin, S. Baron-Cohen & J. Hadwin).

Με την δασκάλα Παναγιώτα Πλησή έχουν συγγράψει το παιδικό βιβλίο : "Αυτισμός: Οι άγραφοι κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς για παιδιά 4-12 ετών" που είναι το πρώτο βιβλίο μίας σειράς, που αφορούν τις κοινωνικές δεξιότητες των ατόμων στο φάσμα του αυτισμό.

Διατηρεί ιδιωτικό γραφείο στην Αθήνα όπου κατοικεί με την οικογένεια της. Είναι μητέρα τριών παιδιών.

[ Διαβάστε περισσότερα ]

to e-periodiko mas

8 Σχόλια

Συνεντεύξεις

Η Μαρία Κανελλάκη μιλάει στο e-περιοδικό μας για το βιβλίο της και όχι μόνο...

Από Marina Μαΐου 08, 2018

Με τη Μαρία Κανελλάκη συναντηθήκαμε εντελώς τυχαία στα διαδικτυακά μονοπάτια. Ήταν ίσως λίγο καρμική η συνάντηση αυτή, γιατί από την ανάρτηση, που διάβασα στο blog της το Απάγκιο, κατάλαβα πόσο ξεχωριστός άνθρωπος είναι και πόσα κοινά έχουμε. Γυρίζοντας το χρόνο πίσω σ' εκείνη την ανάρτηση του 2015 για τους τόπους της σύγχρονης ιστορικής μνήμης πρέπει να πω πως δεν έπαψα ούτε στιγμή να ανακαλύπτω πτυχές ενός ανθρώπου με ευαισθησίες και δυνατή πένα.

Από τότε μεσολάβησαν πολλές αναρτήσεις και φορά τη φορά τη γνώριζα όλο και καλύτερα, μέσα από τα κείμενά της, την ευαισθησία της σε κοινωνικά θέματα και την αγάπη της για τον καθημερινό άνθρωπο, που αγωνίζεται σε δύσκολους καιρούς. Θα μπορούσα να σας μιλήσω για τη Μαρία, αλλά προτίμησα να σας μεταφέρω μια κουβέντα που είχα μαζί της με αφορμή το βιβλίο της "Ιστορίες της διπλανής κρίσης", που το αγάπησα πραγματικά. Σας αφήνω να την απολαύσετε...

Σε γνώρισα μέσα από την πένα σου στο «Απάγκιο» σου, που έγινε και δικό μου απάγκιο κάθε φορά που σε διάβαζα. Μίλησέ μου για το blog σου. Τι σε έκανε να το ξεκινήσεις;

Το “καύσιμo” για το ξεκίνημα του Απάγκιου, ήταν αυτό που βιώσαμε όλοι μας, τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Ο θυμός και η λύπη. Η απογοήτευση κι αυτό το γενικευμένο αίσθημα της ματαίωσης. Η εθνική μας κατάθλιψη, με δυο λόγια. Ήταν η προσωπική ανάγκη να μετατρέψω όλα τα τοξικά συναισθήματα και το θυμό κυρίως, σε δημιουργικότητα. Το μεγάλο μου στοίχημα βέβαια, ήταν να αναδείξω τους προσωπικούς μου – ανώνυμους- ήρωες.

Έχεις συμμετάσχει κατά καιρούς σε δεκάδες διαδικτυακά projects, e-books και σε συλλογικά έντυπα έργα με την ξεχωριστή γραφή σου. Τι είναι για σένα το γράψιμο;

Καταφύγιο. Ψυχοθεραπεία. Συντροφικότητα, που έχω δει να εξελίσσεται σε έμπρακτη αλληλεγγύη. Η πραγμάτωση της διαδρομής, απ’ το “ΕΓΩ” στο “ΜΑΖΙ”.

Κάθε σου κείμενο ξεχειλίζει από κοινωνική ευαισθησία, θα έλεγε κανείς. Πες μου για τη Μαρία, τι κάνει εκτός διαδικτύου;

Παρατηρεί κι “οπλοφορεί”. Εργάζεται σκληρά και ασταμάτητα, από τότε που θυμάται τον εαυτό της και διανύει επιτέλους την περίοδο, που κάνει αυτό που της αρέσει. Ήταν ένα δώρο στον εαυτό της, που της το φύλαγε από χρόνια κι ευχαριστεί τον Πανάγαθο που αξιώθηκε να το βιώσει.

Οι «Ιστορίες της διπλανής κρίσης» ήρθαν να σηματοδοτήσουν μια καινούργια πορεία. Πώς νιώθεις γι’ αυτό;

Ευγνώμων! Σαν να έχω γεννήσει το τρίτο μου παιδί και συμπωματικά, όλες οι γέννες μου, συνέβησαν ένα σαββατιάτικο πρωί. Τα δυο μου αγόρια και το βιβλίο μου επίσης. Το παρέλαβα απ’ τον εκδότη, ένα σαββατιάτικο πρωινό του περασμένου Ιούνη. Νιώθω ξανά την ευθύνη, το νοιάξιμο, τη φροντίδα και την αγωνία να μην “κακοπέσει”. Να βγάλει τα κλαράκια του και να καρπίσει. Να ακουμπήσει σε ράφια ανήσυχων ανθρώπων κι όχι σε βιτρίνες με ευπώλητα βιβλία. Να ενεργοποιήσει δακρυγόνους αδένες, χαμόγελα και να ταυτιστεί με αληθινές ιστορίες. Οι ήρωές του άλλωστε δεν είναι χάρτινοι και δεν κατοικούν στις σελίδες του, αλλά υπάρχουν τριγύρω μας∙ στο δρόμο, στο λεωφορείο, στο σχολείο των παιδιών μας, στην πολυκατοικία μας, παντού…

Θέμα του βιβλίου σου, η κρίση. Πώς τη βιώνεις και τι σκέφτεσαι για το μέλλον της χώρας μας;

Το βιβλίο δεν αναφέρεται τόσο στην οικονομική κρίση, αλλά κυρίως στην κρίση που προϋπήρχε. Στην πολιτιστική και την κοινωνική. Στην αξιακή μας κατρακύλα κατά την περίοδο της ψευδο-ευδαιμονίας. Την ένδοξη εποχή της ροζ τσιχλόφουσκας και του ακατάσχετου καταναλωτισμού. Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει εδώ και χρόνια. Πολιτιστικά κυρίως. Το αξιακό μας σύστημα νοσεί βαριά και μαζί του νοσούμε κι εμείς. Το μέλλον μας είναι οι νέοι άνθρωποι. Όσοι δεν εγκατέλειψαν το πλοίο. Η νέα γενιά που ετοιμάζεται να βγει στην αρένα, έχει να τα βάλει με άγρια θηρία και η μάχη θα είναι άνιση. Τα (λίγα ενδεχομένως) παιδιά που δεν θα εκστασιαστούν με τα “καθρεφτάκια” των brands και των iPhone, είναι αυτά που θα δημιουργήσουν τη νέα φουρνιά πνευματικών ανθρώπων και έντιμων αγωνιστών της ζωής. Που θα ξαραχνιάσουν τα βιβλία του Ελύτη, του Ρίτσου και του Σεφέρη, του Καζαντζάκη, του Μίσσιου, της Σωτηρίου και του Βάρναλη, την ιστορία του τόπου και τους αληθινούς ήρωες, που ακόμα ζητούν δικαίωση. Και είναι αυτά τα παιδιά, που θα βγουν αλώβητα απ’ τα κέντρα εξουσίας, που επιδιώκουν και ποντάρουν τις μάρκες τους στην αποθέωση του ατομικισμού και της μοναξιάς. Στη “σέλφι” που κατατρόπωσε το οικογενειακό κάδρο και τη συλλογικότητα.

Κάνεις σχέδια και ποια είναι αυτά;

Μπα, δεν πιάνει το χέρι μου στο σχεδιασμό και στη στρατηγική εν γένει. Προτιμώ να έχω τις κρυφές προσδοκίες μου και να μένω προσηλωμένη σ’ αυτές. Να δοκιμάζω και να δοκιμάζομαι σε καινούργια πράγματα.

Το βιβλίο σου έχει χαρακτηριστεί ως οδηγός επιβίωσης στη μνημονιακή Ελλάδα. Συμφωνείς με αυτό το χαρακτηρισμό; Μίλησέ μου για το περιεχόμενό του…

Οδηγός επιβίωσης είναι συνήθως το εγχειρίδιο που, αντί για διαπιστώσεις, περιέχει χρήσιμες οδηγίες για την αντιμετώπιση μιας κρίσης. Μ’ αυτή την οπτική, επιλέχτηκε κι ο χαρακτηρισμός. Χωρίς να υπάρχουν μαγικές συνταγές, αυτό που ενδεχομένως να βοηθήσει τον αναγνώστη, είναι να εκτιμήσει τα απλά και αυτονόητα της καθημερινότητάς του, που για πολλούς συνανθρώπους, είναι άπιαστο όνειρο [π.χ. πατρίδα, υγεία, τροφή, οικογένεια, στέγη, δουλειά, φίλους, ψυχαγωγία, παρέα, ένα σύντροφο, γονείς εν ζωή και διάφορα άλλα]. Με την ελπίδα να περιορίσουμε τη γκρίνια και την ηχορύπανση. Νομίζω πως είναι μια καλή άσκηση, για να κρατάμε τα σωστά γράδα στη ζωή μας. Και να παραμένουμε αντάμα ο ένας με τον άλλο. Η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη, κράτησαν την κοινωνία όρθια όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν ένα καλό πείραμα που πέτυχε, κι ας μην έχει προβληθεί στις σωστές του διαστάσεις απ’ τα ΜΜΕ. Αυτό το αλισβερίσι είναι το πιο ακριβό εργαλείο του ανθρώπου. Κι εδώ δεν χωράνε σύνορα και σημαίες. Δεν χρειάζεται να μιλάς την ίδια γλώσσα με τον άλλο. “Μιλάνε” μόνο οι καρδιές που χτυπούν στην ίδια διάλεκτο.

Η οικογένειά σου πώς βλέπει το blogging και τώρα το βιβλίο;

Αρχικά, με στραβό μάτι. Έριχνα κάτι ξεγυρισμένα ξενύχτια και δεν έβρισκαν το λόγο να αφιερώνω τόση ενέργεια και χρόνο, σε διαδικτυακές παρέες. «Τι πας και μπλέκεις ρε πουλάκι μου; Έλα να ρημαδοκοιμηθούμε, γιατί θα σέρνεσαι πάλι αύριο…» Με τον καιρό το συνήθισαν. Αργότερα, άρχισαν να με διαβάζουν. Πολύ αργότερα, μου έκαναν και σχόλια ή κριτικές. Στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου, είχαν πιάσει πρώτη θέση-πίστα∙ παιδιά, φίλοι παιδιών, σύντροφος και κάτι ξεχασμένα ξαδέρφια, κι ήταν η πιο συγκινητική διαπίστωση, να βλέπω στα μάτια τους, τη χαρά και το “χειροκρότημά τους” για ό,τι κατάφερα. Κοντολογίς, ήταν μοναχικός ο δρόμος και μόνο η μητρική φωνή εκ Κρήτης, με στήριζε τηλεφωνικώς και αδιαλείπτως. Θυμάμαι ότι της έστειλα το βιβλίο, χωρίς να της έχω πει τίποτα για την έκδοσή του. Το παρέλαβε και με πήρε τηλέφωνο κι αν ήταν τρόπος, θα διαπερνούσε τις οπτικές ίνες για να μ’ αγκαλιάσει.

Από το «κλικ» που πάτησες για την πρώτη σου ανάρτηση ως σήμερα, ο δρόμος ήταν μακρύς. Έτσι είχες στο μυαλό σου αυτή τη διαδρομή; Τι θα άλλαζες αν μπορούσες;

Αυτό το πρώτο «κλικ», είναι σαν το πρώτο μας φιλί, τον καιρό της νιότης μας. Δειλό, τρυφερό και αμήχανο, με την απειρία του “πρωτάρη” να το σηματοδοτεί. Δεν θα άλλαζα τίποτα απολύτως. Ούτε στις πιο αισιόδοξες προβλέψεις μου, δεν υπήρχε αυτή η διαδρομή. Την οποία, μετράω σε φίλους. Όχι σε κλικ, ούτε σε λάικ. Σε φίλους χειροπιαστούς, που ανταμώσαμε, μοιραστήκαμε στιγμές και νιώσαμε ευγνωμοσύνη που οι δρόμοι μας συναντήθηκαν. Το θεωρώ υπέρτατη τύχη το συναπάντημα με ανθρώπους, που σε δένουν κοινές αξίες και μιλάτε την ίδια “γλώσσα”.

Είσαι από εκείνους, που όχι μόνο παρατηρεί τους ανθρώπους, αλλά «μπαίνει στα παπούτσια τους»… Πώς θα ήθελες να έχουν εσένα στο μυαλό τους όσοι σε γνωρίζουν;

Ναι όντως, έχω κάνει μεγάλη κατάχρηση σε ξένα παπούτσια. Από σαλονάτες γόβες, μέχρι πλαστικές σαγιονάρες. Ωραία ήταν… Να μ’ έχουν στην καρδιά τους θα ήθελα. Το μυαλό είναι για άλλες χρήσεις, που δεν με αφορούν.

Αν σου έλεγαν να αλλάξεις χώρα και να ζεις κάνοντας αυτό που αγαπάς περισσότερο, με ιδανικές συνθήκες, θα έφευγες;

Όχι. Το «Μαζεύω τα μπογαλάκια μου και φεύγω», καθόλου δεν μου ταιριάζει. Γιατί μ’ αυτή τη λογική, θα άλλαζα ξανά χώρα και συνθήκες, αν δεν μου άρεσε ο τόπος που θα πήγαινα. Το ζητούμενο είναι να διαμορφώνεις τις ιδανικές συνθήκες, στον τόπο που είναι οι ρίζες σου. Και ν’ αγαπάς αυτό που κάνεις. Και δεν μιλάω εκ του ασφαλούς. Ξέρω πολύ καλά πώς είναι να δουλεύεις για επιβίωση κι όχι από μεράκι, να αγωνιάς αν αύριο θα έχεις δουλειά, να δίνεις καθημερινές μάχες για να κρατήσεις τη θέση σου, αλλά και την αξιοπρέπειά σου.
Με την ευκαιρία, οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον εκδότη των 24γραμμάτων, Γιώργο Δαμιανό. Αν και δεν γνωριζόμασταν μέχρι τη μέρα που παρέλαβα το βιβλίο, πίστεψε σε μένα και με στήριξε με όλες τους τις δυνάμεις.

Αυτή είναι η Μαρία Κανελλάκη, ένας άνθρωπος ακέραιος, ξεχωριστός, δημιουργικός που συχνά μπαίνει "στα παπούτσια" άλλων... η φίλη μου!

Αν θέλετε να αποκτήσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

[ Διαβάστε περισσότερα ]

Marina

20 Σχόλια

Συνεντεύξεις

Η Κική Κωνσταντίνου δηλώνει «ΠΑΡΩΝ» στο e-περιοδικό μας!

Από Marina Απριλίου 04, 2018

Με την Κική Κωνσταντίνου συναντηθήκαμε στα διαδικτυακά μονοπάτια το 2012, που δημιουργήθηκε το e-periodiko mas. Από τότε επικοινωνούμε μέσα από την κοινή μας αγάπη για δημιουργία, παρακολουθώντας η μία την πορεία της άλλης. Για τη συνέντευξη που θα διαβάσετε αφορμή στάθηκε το τρίτο βιβλίο της Κικής, μια συλλογή από νουβέλες με το γενικό τίτλο "Η αγάπη δηλώνει Παρών", που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Δεν θα σας πω άλλα, θα αφήσω τη φιλική μας κουβέντα να "μιλήσει" και να σας παρουσιάσει την Κική που γνωρίζω και αγαπώ ιδιαίτερα....

Μίλησέ μου λίγο για σένα έτσι ώστε για να σε γνωρίσουν καλύτερα και οι αναγνώστες του περιοδικού

Θεωρώ πως είμαι από τους λίγους ανθρώπους που δεν χρειάζεται να πω κάτι για τον εαυτό μου, μιας και αν κάποιος με παρακολουθήσει, ακόμη και για μικρό χρονικό διάστημα στο χώρο του διαδικτύου που κινούμαι καθημερινά και με μεγάλη θα έλεγα κινητικότητα, μπορεί εύκολα να σταθεί στην αυθεντικότητα του χαρακτήρα μου και χωρίς να πω λέξη για εμένα, να καταλάβει τι είδους άνθρωπος είμαι, πως σκέφτομαι και πως δραστηριοποιούμαι γενικότερα. Ωστόσο, σαν ένα μικρό καλωσόρισμα για τους αναγνώστες σας, που δεν έχει τύχει να συναντηθούμε σε κάποια γωνιά ακόμη, θα ήθελα να τους συστηθώ ως η Κική Κωνσταντίνου, που έρχεται από την όμορφη Στροφυλιά Ευβοίας, διατηρεί εδώ και χρόνια το εκφραστικό της ιστολόγιο στην εξής ηλεκτρονική διεύθυνση: ekfrastite.blogspot.com και τα τελευταία τρία χρόνια, έχει κάνει πράξη το δικό της όνειρο, καταφέρνοντας να εκδώσει μέχρι στιγμής τρία βιβλία. Δύο ποιητικές συλλογές σε ελεύθερο στίχο και το νεογέννητο μου και πρώτο μέρος της Τριλογίας Αγάπης, που είναι μία συλλογή με νουβέλες.

Πότε ξεκίνησες να γράφεις και τι στάθηκε (αν στάθηκε κάτι) αφορμή;

Ξεκίνησα να γράφω πολύ προτού καταλάβω πως μπορώ να γράφω. Είναι κάπως περίεργο έτσι; Δεν διάβαζα, δεν μου άρεσαν τα γραπτά αλλά όταν έγραφα εκθέσεις στο σχολείο έγραφα καλές εκθέσεις, τόσο καλές που ούτε εγώ η ίδια δεν καταλάβαινα το λόγο του να είναι τόσο καλές και γιατί θα έπρεπε να τις διαβάζει ο καθηγητής μας στην τάξη. Δεν είχα καταλάβει τότε πως μπορώ να γράφω, απλώς σαν μαθήτρια, έκανα κάτι που έπρεπε να κάνω, χωρίς να το θέλω καν, ακόμη και στους καλούς βαθμούς, οι οποίοι ήταν συνήθως μόνο στην έκθεση καλοί, δεν έδινα σημασία, έκανα κάτι από καθήκον, που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί με τόση ευκολία, το έκανα τόσο καλά, τουλάχιστον από ότι μου έλεγαν οι γύρω, μιας και εγώ το αντιμετώπιζα όλο αυτό, πρακτικά αλλά και σαν παιχνίδι. Στην πορεία και αρκετά χρόνια μετά, κατέφυγα στην ψυχοθεραπευτική μέθοδο της γραφής όπως οι περισσότεροι άνθρωποι και αυτή τη στιγμή που το σκέφτομαι χαμογελάω μόνη μου. Δεν ήμουν καλά στα προσωπικά μου και ήθελα με κάποιον τρόπο να διοχετεύσω την αρνητική ενέργεια από μέσα μου και όποιο άσχημο συναίσθημα μπορεί να με κατείχε, να το εξωτερικεύσω. Έτσι πήρα ένα χαρτί, ένα στυλό και έγραψα αλλά έγραψα με μορφή ιστορίας. Στη συνέχεια και διαβάζοντας αυτά που έγραψα, μιας και τις περισσότερες φορές μετά κατανοώ και εγώ την έκφρασή μου, μου άρεσε πολύ αυτό που διάβασα και το διάβασα σαν αναγνώστρια και απευθείας μου ήρθε η φαεινή αυτή αναρώτηση «Βρε λες;». Και μετά όλα ήταν μονόδρομος. Η εσωτερική μου ύπαρξη με πήρε από το χέρι και σιγά σιγά με οδήγησε στο σήμερα και στο σήμερα όλα είναι ξεκάθαρα πια.

Συνάντησες δυσκολίες και ποιοι σε βοήθησαν στη διαδρομή, που ως τώρα έχεις κάνει;

Θέλοντας να είμαι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό μου, με εσένα, με όποιον τύχει να διαβάσει αυτή τη συνέντευξη, θεωρώ πως στα πρώτα μου ουσιαστικά μα αβέβαια βήματα, ξέρεις εκείνα τα βήματα που κάνει ένα μωρό και θέλει κάποιον να το στηρίξει, να του πιάσει το χέρι δηλαδή για να μη πέσει και χτυπήσει, όπως επίσης και να το βοηθήσει να λυθεί και να πάψει να φοβάται, δεν με βοήθησε κανείς και ίσως αυτή να είναι και η πιο μεγάλη μου νίκη. Ίσως αν με στήριζαν, αν μου έδειχναν έναν δρόμο που δε θα ήταν δική μου επιλογή, τίποτα να μην ήταν ίδιο τώρα. Θα μπορούσε για παράδειγμα, αν με είχαν στηρίξει άτομα και με έσπρωχναν στο χώρο να μου έδιναν πράγματα που ανήκουν στα «εφέ» περισσότερο και που τώρα μπορεί να μου πάρει χρόνια να κατακτήσω αλλά πρώτον δεν θα ήμουν εγώ, δεν θα ήμουν ευτυχισμένη, τα βιβλία μου δεν θα ήταν αυτά που είναι και αυτά που θα γίνουν και πολύ περισσότερο, η διαδρομή δεν θα ήταν διαδρομή, θα ήταν απλώς μία στάση και τίποτα περισσότερο. Τα πρώτα μου βήματα τα έκανα απολύτως μόνη με μόνους σύμμαχους, την οικογένειά μου και τους καλούς μου φίλους. Ώρες, για ώρες και χρόνια να με ακούν να ονειροπολώ και να τους λέω τα σχέδιά μου, τις ιστορίες μου, τα θέλω, τα όνειρά μου. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να ακούς έναν άνθρωπο; Να ακούς έναν άνθρωπο που ονειρεύεται τόσο πολύ και δυνατά με αποτέλεσμα να μιλάει περισσότερο για τα όνειρα τα δικά του από ότι των άλλων και εκείνοι, ήταν εκεί και είναι ακόμη εδώ, να με ακούν και να χαμογελάνε. Και ξαναλέω, ξέρετε πόσο δύσκολο είναι οι άνθρωποι να ακούν; Και σε εμένα το έκαναν! Και αυτό ήταν ακόμη μία μου νίκη, πρωτίστως για τους ανθρώπους που τα μοιράστηκα. Η πιο ουσιαστική μου βοήθεια και η πρωταρχική ήταν αυτή και ήρθε από αυτούς. Στην πορεία εμφανίστηκαν κάποιοι μάχιμοι θα έλεγα αναγνώστες μου που πλέον είναι και φίλοι μου. Κάποιοι bloggers που επίσης είναι φίλοι μου και πολύ αργότερα, ενώ ήδη είχα κάνει βήματα και είχα αρχίσει να χτίζω ας πούμε ένα όνομα, ήρθαν και άνθρωποι του χώρου για να με βοηθήσουν πιο εμπεριστατωμένα θα έλεγα. Δεν τους κράτησα όλους όσους με πλησίασαν το τελευταίο διάστημα, κράτησα μόνο τους τίμιους και τους καθαρούς, αυτούς που σε παρουσιάσεις έχω κοντά μου και σε κάθε ευκαιρία με τo ονοματεπώνυμό τους, τους ευχαριστώ και τους εύχομαι κάθε είδους ευτυχία.

Το τόσο αγαπημένο και πετυχημένο blog σου με το όνομα «Εκφράσου» τι ρόλο έχει παίξει σε όλη αυτή την πορεία;

Πάλι χαμογελάω σκεπτόμενη το μπλοκ μου και την εκφραστική του πορεία. Πόσες εξελίξεις, πόσες σκέψεις, συλλογισμοί, μοιράσματα, παιχνίδια. Μια αμφίδρομη επικοινωνία και διαδρομή χρόνων με ανθρώπους, που στο σύνολό της, μου έχει προσφέρει υπέροχες αναμνήσεις. Επίσης, και με τα χρόνια που πέρασαν, μου έφερε και φιλικές σχέσεις με πολλούς ανθρώπους που υπήρξαμε «γείτονες» στην διάσταση αυτή. Σε σχέση πάλι με τα γραφόμενά μου, αν δεν είχα ανακαλύψει το μπλοκ, δεν ξέρω αν τώρα θα έγραφα. Θυμάμαι να ανεβάζω ιστορίες σε συνέχειες και τα σχόλια να με κάνουν να θέλω να συνεχίζω να γράφω και να γίνομαι όλο και περισσότερο καλύτερη. Θεωρώ πως το blogακι μου, είναι καταλύτης της τωρινής μου διαδρομής. Και όπως είπα κάπου πρόσφατα: «Εκφράσου» είπα στον κόσμο και εκφράστηκα. Έκανα πράξη, την προστακτική του τίτλου του ιστολογίου μου. Πλέον, όλα τα κομμάτια του πάζλ, έχουν λάβει την θέση τους.

Λένε πως τα βιβλία για τους συγγραφείς/ποιητές είναι τα παιδιά τους. Το συμμερίζεσαι αυτό; Μίλησέ μου για τα δικά σου βιβλία.

Το συμμερίζομαι απόλυτα. Συνηθίζουμε να συμπεριφερόμαστε με στοργή σε ό,τι αγαπάμε. Ανθρώπους, μωρά, λουλούδια, ζώα, βιβλία. Για εμένα., στον όρο πνευματικό παιδί μα και παιδί σκέτο, εσωκλείεται στοργή. Ο μπαμπάς μου για παράδειγμα, ως οικοδόμος, θεωρώ πως τα μαδέρια για αυτόν είναι παιδιά του και πραγματικά δεν βρίσκω καμία διαφορά με όσα μπορεί να αισθάνομαι εγώ για τα βιβλία μου από ότι μπαμπάς μου για τα μαδέρια του. Τα πνευματικά μας παιδιά είναι αυτά που γεννάμε από την ψυχή μας και αυτά που τροφοδοτούν την ψυχή μας για να μη σβήσει. Η ειδικότητα του κάθε ανθρώπου, δεν επιφέρει αξία σε ένα υλικό αγαθό, η αγάπη του για αυτό, του επιφέρει!

Μετά από δύο ποιητικές συλλογές, τώρα νουβέλες συγκεντρωμένες κάτω από τον τίτλο «Η αγάπη δηλώνει Παρών». Τι σε ώθησε σ’ αυτή την αλλαγή;

Λες και ξέρω (και εδώ γελάω). Για εμένα πλέον, λες και όλα προαποφασισμένα από καιρό μέσα μου, που όμως τώρα, συνειδητοποιώ. Είμαι υπηρέτης τους και απλώς ακούω αυτό που έχω μέσα μου, αυτό μου δείχνει τι να κάνω, που να κινηθώ και εγώ απλώς υπακούω. Δεν με υπηρετεί, το υπηρετώ και νιώθω τόσο υπερήφανη για αυτό.

Περιέγραψέ μου τα συναισθήματά σου όταν είδες τυπωμένη την πρώτη ποιητική συλλογή σου.

Συγκίνηση και χαρά αλλά όχι όση πίστευα ή όσο θα υπέθετα κάποιος που ήξερε πόσο πολύ το ήθελα. Είχα οραματιστεί και οπτικοποιήσει τόσες πολλές φορές το πρώτο μου βιβλίο, που ήταν σα να ήξερα, σα να το είχα ζήσει. Ήταν κάτι που θα γινόταν γιατί μέσα μου είχε ήδη γίνει και ήταν εύκολο πια.

Ένιωσες το ίδιο και για τα επόμενα βιβλία;

Θα ήταν ψέμα αν έλεγα πως νιώθω κάτι το ιδιαίτερο. Το μόνο που νιώθω είναι συγκινησιακή χαρά.. Αυτό και πίστεψέ με, μου είναι αρκετό!

Αν κοιτάξεις πίσω, ποιο ήταν το πιο εύκολο και ποιο το πιο δύσκολο βήμα;

Για εμένα το πιο εύκολο είναι η έμπνευση, υπάρχει διάχυτη και οι σκέψεις πολλές. Το πιο δύσκολο, η απαλλαγή φόβων και πάταξης του τέλειου. Γενικότερα εστιάζω στο περιεχόμενο των βιβλίων μου και όχι στην διαδρομή. Δηλαδή, αν με ρωτάς πιο είναι το πιο δύσκολο βήμα στην διαδρομή μου, δεν ξέρω να σου πω, γιατί δεν το έχω σκεφτεί ποτέ και δεν θα το σκεφτώ κιόλας, αν με ρωτάς το πιο δύσκολο στο περιεχόμενο των βιβλίων μου, μπορώ να σου πω κάλλιστα, ο φόβος μήπως δεν επιλέξω το κατάλληλο εξώφυλλο. Για την ιστορία είμαι τόσο σίγουρη, τα άλλα τα μικρά, τα επιφανειακά με μπερδεύουν, σε κάθε «σκληρό» και «δύσκολο», είμαι έτοιμη από καιρό να το επιλύσω ή να προσπεράσω.

Θα άλλαζες κάτι από ό,τι έχεις κάνει μέχρι τώρα;

Όχι και είμαι σίγουρη πως αυτό το «όχι» θα με συνοδεύει για πάντα. Όσα δεν ξέρω απαντάω καθημερινά στην ζωή μου και όση αβεβαιότητα με συνοδεύει εκεί έξω, τόσο σίγουρη για καθετί είμαι στα λογοτεχνικά μου μονοπάτια.

Η οικογένειά σου τι ρόλο έπαιξε στην μέχρι τώρα πορεία σου;

Η οικογένειά μου ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκεί, να με ακούει και να με στηρίζει. Είναι οι αφανείς μου ήρωες και είναι αυτοί που μου δίδαξαν την ομορφιά του ασήμαντου, ώστε να την κουβαλώ μαζί μου και κάθε «ασήμαντο» που συναντώ, να το κάνω πολύτιμο μέσω των οραματισμών μου για εκείνο και των λέξεων, που ιστορία θέλω, να του πλάσω.

Τι σκέφτεσαι για τους ανθρώπους και για τις δυσκολίες που όλοι βιώνουμε σαν κοινωνία; Σε ποιο βαθμό επηρεάζουν το περιεχόμενο των βιβλίων σου;

Στην πλειοψηφία, σκέφτομαι θετικά για τους ανθρώπους, όμως έρχονται και εκείνες οι δυσάρεστες στιγμές, που οι άνθρωποι είναι ή μπορούν να γίνουν ματαιόδοξοι, άπληστοι, κακοί και σκληροί και δεν θέλω να είναι έτσι γιατί εγώ αλλιώς τους οραματίζομαι και με άλλες αξίες τους συμπεριλαμβάνω στα γραφόμενά μου. Μετά όμως σκέφτομαι πως οι άνθρωποι είναι απλώς αδύναμοι κι αυτό αυτόματα, μου τους γλυκαίνει και γλυκαίνει και εμένα και μετά μου βγαίνει μια κατανόηση, μια καλοσύνη, μια αγάπη, μια στοργή και κυρίως μια συμπόνια. Και μετά οι άνθρωποι γίνονται μαργαρίτες στα μάτια μου και δεν υπάρχει κοινωνία, παρά μόνο ένα λιβάδι υπάρχει και εκεί υπάρχει πράσινο, έντονη βλάστηση και κυριαρχία του πράσινου, της ελπίδας και πεταλούδες και γαλήνη και πολλά χρώματα και ωραία μουσική και δεν με νοιάζει να σκεφτώ κάτι άλλο γιατί εγώ εκεί ανήκω και εκεί θα μείνω. Και πλέον δεν έχω καταλήξει αν οι άνθρωποι και η κοινωνία επηρεάζει τα βιβλία μου γιατί τα νιώθω περά από κάθε εφικτό άγγιγμα. Μόνο η ψυχή μου μπορεί να αγγίξει κάτι δικό μου που δικαιωματικά της ανήκει. Εκείνη επηρεάζεται από εξωτερικούς παράγοντες αλλα υπάρχει ένα φίλτρο που ξεκαθαρίζει και ίσως αυτή το φίλτρο, αυτή η κάθαρση, να είναι τα βιβλία μου. Και κάνεις δεν μπορεί να αγγίξει κάτι αληθινό, η αλήθεια από μόνη, φαίνεται και βασιλεύει.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετά από 10 χρόνια;

Θα ακουστεί κλισέ αν πω απλά ζωντανό; Να είμαι υγιής, δυνατή, πετυχημένη, δημιουργική, με μια οικογένεια χαρούμενη και πλαισιωμένη με ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν. Να είναι καλά η οικογένειά μου και μακάρι να έχω δίπλα μου τότε και την γιαγιά μου, θα το ήθελα τόσο πολύ αυτό.

Αν σου πρότειναν να ζήσεις σε άλλη χώρα, να κάνεις αυτό που αγαπάς (να γράφεις) και να αμείβεσαι αδρά, τι θα απαντούσες;

Αγαπώ την χώρα μου και θέλω να δημιουργεί και να μεγαλουργήσω εδώ και θεωρώ πως μπορώ και πως θα τα καταφέρω. Επίσης είμαι αρκετά δεμένη με παρά πολλά και πολλούς στην Ελλάδα που δεν ξέρω αν θα έφευγα ποτέ. Το πιο μεγάλο μου όνειρο δεν είναι η καλή πληρωμή, είναι η ευτυχία και αυτή έρχεται και με τα λίγα εδώ. Αν το έξω μου έφερνε ευτυχία, θα το σκεφτόμουν αλλά για τα χρήματα όχι, ποτέ. Μόνο αν έπρεπε να πάω να δουλέψω για λίγα χρόνια επειδή δεν είχα να ζήσω, αν εξαναγκαζόμουν δηλαδή.

Με την ευκαιρία η Κική θέλοντας να ευχαριστήσει όλους τους ανθρώπους που βοήθησαν στην ανάδειξη του τελευταίου της βιβλίου "Η Αγάπη δηλώνει Παρών", γράφει: "Τις πιο θερμές μου ευχαριστίες θα ήθελα να εκφράσω σε όλους τους συντελεστές, που βοήθησαν στην ανάδειξη της Αγάπης που Δηλώνει Παρών, νιοτάξιδο βιβλίο μου και - πρώτο της Τριλογίας Αγάπης - που οραματίστηκα και παρουσιάσαμε με ξεχωριστό τρόπο την Κυριακή 18 Μαρτίου 2018, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Συλλόγου Ελληνικής Πολιτιστικής Παράδοσης «Τ’ Αλωνάκι», με τον δικό του μοναδικό ο καθένας τρόπο, και πιο συγκεκριμένα:

Στην Πρόεδρο του Συλλόγου «Τ’ Αλωνάκι» κα Σκολίδη Φωτεινή και στον Διευθυντή του Συλλόγου και συμπατριώτη μου κο Λιανοστάθη Δημήτρη για τη φιλοξενία που μας προσφέρουν και πολλαπλά στηρίζουν το συγγραφικό μου εγχείρημα.

Στους συνδαιτυμόνες μου στο τραπέζι: την κα Γεωργιάδου Μαριέττα, τον κο Μπαϊρακτάρη Κώστα, την κα Παχού Αλεξάνδρα, την κα Ραψομανίκη Ρένα και την κα Φωτιά Ελένη για την αναγνωστική αποκάλυψη των ηρώων και τμημάτων των ιστοριών του βιβλίου μου.

Στον κο Ανδρέα Κοντό, που με τους ήχους της φυσαρμόνικας μας ταξίδεψε και μας έφερε πιο κοντά στην ιστορία του Πέτρου και της Οφηλίας και στο αίσθημα της αγάπης, που όμορφα τον διέχυσε σ’ αυτόν τον χώρο.

Στον κο Κωνσταντίνου Γιώργο, Λογοτέχνη και μέλος της Διεθνής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών για τον άκρως συγκινητικό χαιρετισμό που μου απένειμε.

Στο μουσικό σχήμα «Μαντάρα»:

Μέλη συγκροτήματος

Κωνσταντίνος Μαδαρός: κιθάρα, λαούτο, λαουτομάντολα, τραγούδι
Κατερίνα Σέγκου: τραγούδι
Χρήστος Περγάμαλης: κρουστά (μπεντίρ, djembe..)
Σταμάτης Χαϊνάς: κοντραμπάσο
Δημήτρης Λιάσκος: πνευστά
Γιάννης Οικονομίδης: κεμετζές, γυαλί ταμπούρ, μπεντίρ

Μενέλαος Διέτης: παραγωγή

για το μελωδικό άνοιγμα και κλείσιμο της εκδήλωσης που μας προσέφεραν με τα περί αγάπης επιλεγμένα άσματα.

Στον κο Νίκο Μουσαβερέ για την επιμέλεια του τρειλερ book που μου χάρισε και σε αυτό το βιβλίο.

Στην φιλαναγνώστρια Λουΐζα Φρέρη που ήρθε εκτάκτως από την Αθήνα για την εκδήλωση και μου απένειμε φιλικό χαιρετισμό και μοίρασμα ψυχής.

Σε όλους τους παρευρισκομένους, μεταξύ αυτών οικογένεια – φίλοι – περιβάλλον εργασίας – μέλη του συλλόγου «Τ’ Αλωνάκι», για την συνολική τους στήριξη κι αγάπη.

Ακόμη, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα μέσα ενημέρωσης του τόπου μου και όχι μόνο, που φιλοξένησαν στις στήλες τους, την εκδήλωση που ετοιμάσαμε με αστείρευτη αγάπη και χαρά.

Επιτρέψτε μου, να κλείσω τις ευχαριστίες μου, εστιάζοντας στον εξαίρετο άνθρωπο, επιστήμονα και λογοτέχνη κο Κώστα Μπαϊρακτάρη, Πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου ¨Φίλων του Γιάννη Σκαρίμπα¨, όπου και είμαι μέλος, θέλοντας να εκφράσω την τιμή και τη χαρά που νιώθω στο να ξέρω πως με στηρίζει ένας τόσο σημαντικός άνθρωπος του τόπου μας και όχι μόνο.

Μεγάλη η τιμή, η συγκίνηση, η χαρά, η ευγνωμοσύνη αν θέλετε, αλλά και το στοίχημα με τον εαυτό μου του να βγάλω αυτόν τον άνθρωπο ασπροπρόσωπο και να καταφέρω με τα χρόνια να δικαιώσω ηθικά την απόφασή του να με στηρίξει. Κατάλαβα από την πρώτη στιγμή, που τον γνώρισα, πως είναι άνθρωπος με αξίες που θέλει να στηρίξει νέα παιδιά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πίστευα πως θα αποκτούσα έναν τόσο σημαντικό σύμμαχο και οδηγό μου.

Είναι σημαντικό άνθρωποι με φως, να σου δίνουν λίγο από τα φώτα τους και εγώ ομολογώ πως από τον κο Μπαϊρακτάρη διδάσκομαι και βρίσκω όλο και περισσότερο τον δρόμο μου.

Σας ευχαριστώ."

Αυτή είναι η Κική Κωνσταντίνου, ένα πλάσμα αυθεντικό, όμορφο, καθαρό και ειλικρινές, η φίλη μου, που εκφράζεται στο blog της και στα βιβλία της, καταθέτοντας την ψυχή της!

Κική μου σ' ευχαριστώ πολύ!

[ Διαβάστε περισσότερα ]

Marina

0 Σχόλια

Συνεντεύξεις

Καλλιτέχνες ανάμεσά μας

Από to e-periodiko mas Νοεμβρίου 19, 2017

Το διαδίκτυο και τα social media γίνονται συχνά αφορμή να γνωρίσουμε καλλιτέχνες της διπλανής πόρτας όπως τους λέμε. Ανθρώπους καθημερινούς, απλούς, που με μεράκι, φαντασία και αγάπη σ' αυτό που κάνουν δημιουργούν αληθινά έργα τέχνης.

Ένα τέτοιο άνθρωπο θέλω να σας παρουσιάσω σήμερα. Ζει σε μια επαρχιακή πόλη και με βασικό υλικό το ξύλο, δημιουργεί αντικείμενα που δεν αφήνουν κανένα αδιάφορο. Είδα τη δουλειά του και θέλησα να τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. Ονομάζεται Λάκης Κορομηνάς και οι κατασκευές του όπως μπορείτε να δείτε στις φωτογραφίες είναι κυριολεκτικά μοναδικές!
Ας τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα...

Τι είναι για σας η ασχολία σας με το ξύλο; Επάγγελμα, αγάπη, χόμπι;

Η ασχολία μου με το ξύλο (ξύλινες κατασκευές) βασικά είναι αγάπη, χόμπι και ένα ταξίδι εν μέρη προς τα παλαιότερα χρόνια Αν δείτε θα καταλάβετε ότι οι περισσότερες κατασκευές μου έχουν θέμα παλαιά αντικείμενα τα οποία τότε ήταν χρηστικά ως επί το πλείστον, τώρα πιο πολύ τα χρησιμοποιούμε ως διακοσμητικά

Πότε ξεκινήσατε και τι στάθηκε αφορμή;

Ξεκίνησα πριν από 10 χρόνια και αφορμή στάθηκαν οι εξορμήσεις στην εξοχή.

Θυμάστε ποιο ήταν το πρώτο αντικείμενο που φτιάξατε; Το έχετε ακόμα;

Η πρώτη μου κατασκευή ήταν καρεκλάκια ανακλειώμενα και τραπέζι, κατασκευασμένα από παλετόξυλα που έγιναν για εξορμήσεις στην φύση με φίλους, που σας ανέφερα πριν. Φυσικά και τα έχω ακόμα και όταν μας βρεθεί ευκαιρία τα χρησιμοποιούμε σε πικ νικ σε θάλασσα και σε βουνό

Από πού αντλείτε έμπνευση;

Έμπνευση για μένα αποτελούν οι περασμένες εποχές και τα αντικείμενά τους, που δεν υπάρχουν σήμερα. Φυσικά πάντα προσπαθώ όλα να είναι και διακοσμητικά αλλά και χρηστικά συγχρόνως. Με την ευκαιρία της κουβέντας μας, θέλω να τονίσω το εξής: το ντεκουπάζ δεν το κάνω εγώ, αλλά φίλοι μου που ασχολούνται με αυτό, οι οποίοι πολλές φορές μου δίνουν και ιδέες για κατασκευές και αποτελούν μ’ αυτό τον τρόπο, μια ακόμα πηγή έμπνευσης.

Πόσες ώρες τη μέρα ασχολείστε με το ξύλο και τις κατασκευές;

Οι ώρες που ασχολούμαι καθημερινά στο εργαστήρι είναι πολλές θα έλεγα, από το πρωί έως το βράδυ είμαι εκεί.

Ποιο είναι το αντικείμενο που δεν έχετε φτιάξει ακόμα;

Αυτό που θα ήθελα να κάνω αυτήν την στιγμή, αλλά ακόμα δεν το έχω κατασκευάσει (το ετοιμάζω όμως) είναι μια ζυγαριά παλαιού παντοπωλείου, αυτή που ζυγίζανε δηλαδή παλαιά με δράμια, θα γίνει δηλαδή μια ξύλινη παλαιά ζυγαριά η οποία θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένα διακοσμητικό αντικείμενο βάζοντας πάνω της για παράδειγμα δυο κεριά χειροποίητα, χρήση ως κηροπήγιο, η δυο γλαστράκια με λουλούδια η ότι μπορεί να φανταστεί ο καθένας.

Πώς μάθατε να δουλεύετε το ξύλο τόσο καλά; Σας δίδαξε κάποιος;

Από μικρός ακόμα, κάθε κλαδάκι και κομμάτι ξύλου που έβρισκα, καθόμουν και το πελεκούσα προσπαθώντας να του δώσω μια μορφή...δεν μπορώ να πω ότι κάποιος μου έμαθε...ό,τι έμαθα το έμαθα μόνος μου με πολύ υπομονή...πολλά λάθη, και τεράστια επιμονή.

Βλέποντας τη δουλειά σας ήδη κάποια από τα αντικείμενα που φτιάξατε έγιναν τα αγαπημένα μου. Για σας ποιο είναι το αγαπημένο σας;

Αγαπημένο μου αντικείμενο είναι κάθε τι καινούριο που κάνω, γιατί είναι και μια νέα πρόκληση για μένα.

Πού μπορεί να δει κάποιος όλη τη δουλειά σας;

Έχω δημιουργήσει μια σελίδα στο facebook όπου εκεί δημοσιεύω φωτογραφίες κάθε καινούργιας δημιουργίας μου. Το όνομα της σελίδας είναι: Ξύλινες κατασκευές

Το μόνο που μένει να πούμε, είναι πως ήταν χαρά μας που τον γνωρίσαμε. Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες ανάμεσά μας, ας μάθουμε λίγα περισσότερα γι' αυτούς.

[ Διαβάστε περισσότερα ]

to e-periodiko mas