Παραμονή Χριστουγέννων στο κομψό διαμέρισμα του τρίτου
ορόφου. Όλα γύρω στολισμένα, γιορτινά, χαμογελαστά. Τα μικρά φωτάκια στο
κάγκελο της βεράντας ρίχνουν ένα γλυκό φως στα αμέτρητα φυτά που τη γεμίζουν.
Μέσα, κυριαρχεί το δέντρο μεγάλο,
αστραφτερό με λογής - λογής μπάλες , όλες
στο ίδιο χρώμα, κόκκινο, πασπαλισμένες με χρυσόσκονη. Ένα κούτσουρο στο τζάκι
δίνει γλυκιά θαλπωρή στο χώρο. Το τραπέζι στρωμένο με τα καλά του, τα κηροπήγια
ακόμα αναμμένα…
- Κοιμήθηκε; Ρώτησε ο νεαρός άντρας τη γυναίκα
του, καθώς έσβηνε τα κεριά.
- Αμέσως σχεδόν… απάντησε εκείνη. Το μόνο που
ήθελε ήταν ν’ ακούσει για μια ακόμα φορά, την ιστορία της γέννησης του Χριστού.
Δεν πρόλαβε όμως… σε λίγα λεπτά, τον πήρε ο ύπνος.
Κάθισαν ο ένας πλάι στον άλλο, να τελειώσουν το κρασί τους,
παρατηρώντας το χορό που έκαναν οι φλόγες στο τζάκι. Κάθε χρόνο με τον ίδιο
τρόπο περνούσαν την Παραμονή των Χριστουγέννων, από τότε που ήρθε στη ζωή τους αυτό
το αγγελούδι, που ήδη μετρούσε εφτά χρόνια ζωής. Οι τρεις τους, γελαστοί,
ευτυχισμένοι, χαρούμενοι, δημιουργούσαν αναμνήσεις στον αγαπημένο τους γιο.
- Θυμήσου, πριν από πέντε χρόνια πώς ήμασταν… είπε
εκείνη και τον κοίταξε βαθιά στα μάτια.
- Μόνοι! Απάντησε εκείνος και της έσφιξε το χέρι.
Και ήταν αλήθεια! Τα Χριστούγεννα και κυρίως την Παραμονή,
ήταν πάντα με πολύ κόσμο, φίλους, συγγενείς, σε πάρτι, σε ρεβεγιόν, αλλά μόνοι!
Όταν αντάλλασσαν ευχές με τους γύρω τους, ένα μικρό κενό φαίνονταν πάντα στο
βλέμμα… ένα παιδί έλειπε από τη ζωή τους, ένα παιδί που δεν ερχόταν. Αμέτρητες οι απογοητεύσεις, ακόμα και στην προσπάθειά τους
για υιοθεσία.
Ως τη στιγμή που σε ένα χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν πέντε
χρόνια πριν, εκεί ανάμεσα στις ευχές και τα χαμόγελα, μια φίλη τους μίλησε για
την υιοθεσία παιδιών με νοητική υστέρηση. Τους εξήγησε πως αυτού του είδους οι
υιοθεσίες είναι πιο εύκολες, πιο γρήγορες, μια που τα παιδιά αυτά βρίσκονται
στα αζήτητα. Αμέσως, το κενό από το βλέμμα τους χάθηκε και τη θέση του, πήρε
μια λάμψη ελπίδας!
- Λες, να τα καταφέρουμε; Λες να μπορέσουμε να
υιοθετήσουμε ένα τέτοιο παιδάκι; Είπε η κοπέλα στη φίλη, με λαχτάρα…
- Αν δεν σε πειράζει!
- Να με πειράζει; Αστειεύεσαι;… γιατί να με
πειράζει; Αν ήταν γεννημένο από μένα, θα είχε καμιά διαφορά;…
- Κανείς δεν θέλει παιδιά με προβλήματα! Απάντησε η
φίλη… όλοι προσπαθούν για το αντίθετο. Οι μέλλουσες μαμάδες υποβάλλονται σε ένα
σωρό εξετάσεις προκειμένου να αποφύγουν, αυτό που εσύ βλέπεις τόσο φυσικό!
- Δεν με νοιάζει! Ίσα – ίσα, θα δώσουμε αγάπη
και οικογένεια σε ένα παιδί με προβλήματα, που αλλιώς θα μεγαλώσει στο ίδρυμα.
Με τη βοήθεια της φίλης τους ήρθαν σε επικοινωνία με τη στέγη, που φιλοξενούσε τα παιδιά αυτά και υιοθέτησαν τον Άγγελο, που τότε ήταν
μόλις 18 μηνών…
Ήταν το πρώτο που αντίκρισαν, μετά την τυπική διαδικασία και
δεν χώραγε κανενός είδους σκέψη. Αυτό ήταν το μωρό τους!
Τον βάφτισαν Άγγελο, γιατί έτσι σαν άγγελος έμοιαζε και ήρθε
στη ζωή τους για να τους δώσει χαρά. Η αγάπη τους και η φροντίδα τους έκανε το
μικρό παιδί να αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό, που η όποια νοητική υστέρηση να
είναι σχεδόν αόρατη, από τα μάτια των αδαών.
Η αγάπη τους τον «γιάτρεψε» κάνοντας όλους τους ειδικούς να
απορούν, αλλά και να χαίρονται με την πρόοδο και την εξέλιξή του.
Η αγάπη, είχε νικήσει τις προκαταλήψεις και έδωσε τη
δυνατότητα σε ένα παιδί να μεγαλώσει φυσιολογικά χτίζοντας αναμνήσεις και ένα
ευτυχισμένο εσωτερικό κόσμο…
Έτσι ξεκίνησαν όλα, μια βραδιά Χριστουγέννων, σε ένα
ρεβεγιόν!
Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο δρώμενο
"Μικρή Χριστουγεννιάτικη Ιστορία" της αγαπημένης μου φίλης, της
Αριστέας και του blog της
"Η ζωή είναι ωραία". Με μια επίσκεψη, θα ενημερωθείτε για όλες τις ιστορίες, που μέχρι τώρα έχουν αναρτηθεί. Μην τις χάσετε, όλες έχουν κάτι όμορφο να διηγηθούν.
