Σήμερα γιορτάζουν οι απανταχού ερωτευμένοι και αντί για πολλά λόγια επιλέξαμε ένα αγαπημένο τραγούδι που μιλά, για αγάπη, μια που αυτή μένει αναλλοίωτη μέσα στο χώρο και το χρόνο!

Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Κώστα Χατζής

Λένε πως ο λαός που δεν μαθαίνει από την ιστορία του, είναι αναγκασμένος να την ξαναζήσει...
Μέχρι πρόσφατα θεωρούσα πως αυτή η ρήση αφορά τους Έλληνες και την κοντή τους πολιτική μνήμη. Για να βάλουμε όμως τα πράγματα στη θέση τους, ισχύει για όλους και φυσικά και για τους Γερμανούς.

Νιώθουν κυρίαρχοι της Ευρώπης. Νιώθουν ισχυροί και φυσικά σαν όλους τους ισχυρούς αυτού του πλανήτη, που έγιναν ισχυροί πάνω στην αδυναμία των άλλων, είναι και αλαζόνες.
Γιατί τι άλλο από αλαζονεία είναι ο τρόπος που φέρονται σε χώρες ασθενέστερες όπως οι χώρες του νότου; Τι άλλο από αλαζονεία είναι να ξέρεις πως αυτά που ζήτησες να εφαρμοστούν σε μια χώρα σαν την Ελλάδα την καθιστούν νεκρή και παρόλα αυτά να θες να της δώσεις τη χαριστική βολή;

Και σα να μη φτάνουν τα παραπάνω, οι Γερμανοί αξιωματούχοι έχουν το θράσος να μιλούν για πολιτισμό και ήθος. 
Πολιτισμός δεν είναι το κρεββάτι του Προκρούστη, που έχουν βάλει τις χώρες του νότου και πρώτη και καλύτερη τη χώρα μας. Πολιτισμός δεν είναι ο θαυμασμός των ελληνικών γλυπτών που κοσμούν τα μουσεία τους. 
Πολιτισμός σημαίνει σεβασμός στη διαφορετικότητα, κάτι που δυστυχώς ακόμα δεν μπορούν να κατανοήσουν.

Μιλούν για δημοκρατία και εκβιάζουν για πολλοστή φορά με Grexit και άλλα ευγενή, τους Έλληνες πολίτες, γιατί δεν τους αρέσει αυτό που γέννησε η κάλπη.
Θέλουν να γίνουν ο ευρωπαϊκός Καιάδας και να πετούν όποια κυβέρνηση αρνείται να εκτελέσει τις διαταγές τους. Κι αυτό το ονομάζουν πολιτισμό και δημοκρατία και μας καλούν να το σεβαστούμε.

Έχουν καταδικάσει το πρόσφατο μαύρο παρελθόν τους ως ναζί, αλλά εξακολουθούν να φέρονται ως ναζί, γιατί ξεχνούν (προφανώς) την τότε κατάληξή τους.
Δεν υπολογίζουν πως όταν οδηγείς ένα λαό στη φτώχεια, τον καθιστάς ισχυρό απέναντι στο φόβο και τον εκβιασμό.
Δεν υπολογίζουν πως όταν ένας λαός πιέζεται, στην αρχή φοβάται, στη συνέχεια σκέφτεται και στο τέλος αντιδρά και "πολεμάει".

Το κάναμε μια φορά στο β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τι τους κάνει να πιστεύουν πως δεν θα το επαναλάβουμε;

Μαρίνα

Ένα blog ποικίλης ύλης, δεν είναι δυνατό να μην έχει αναρτήσεις από άλλα blog ή site, που ειδικεύονται καλύτερα σε ένα αντικείμενο. Τα blog ποικίλης ύλης στηρίζονται κυρίως στα άρθρα και στις ενδιαφέρουσες ειδήσεις για θέματα που αφορούν όλους, τα οποία γράφουν ειδικοί.

Με αυτό το γνώμονα κινηθήκαμε όσο καιρό ασχολούμαστε με "το e-περιοδικό μας". Πάντα με σεβασμό στις αναρτήσεις άλλων ανθρώπων, που γνωρίζουν περισσότερα για ένα θέμα, από μας. Και πάντα, προσθέτοντας την πηγή από την οποία πήραμε τις πληροφορίες με ενεργό σύνδεσμο. Τις πληροφορίες, όχι την ανάρτηση copy - paste!!!

Γιατί όλα έχουν τη σημασία τους! 
Δεν το κάνουν όμως όλοι αυτό δυστυχώς. Έχει συμβεί και σε μας (αναρωτιόμαστε σε ποιον δεν έχει συμβεί τελικά), να πάρουν αναρτήσεις μας, χωρίς να βάλουν ούτε εμάς ως πηγή, αλλά ούτε και την πηγή από την οποία πήραμε τις πληροφορίες μας. Γίνανε όλοι ειδικοί (!!!) και κλέφτες!

Το κυριότερο όμως είναι, πως δεν συνειδητοποιούν όσοι το κάνουν, πως εκτός από καταφανής κλοπή, είναι και τεράστια βλακεία, όταν αντιγράφουν ανάρτηση για θέματα, που δεν γνωρίζουν παίρνοντας και την ευθύνη για τα γραφόμενα, εφ' όσον δεν αναφέρουν πηγή!

Γιατί όταν αντιγράφεις χωρίς πηγή μια ανάρτηση, που αφορά, για παράδειγμα, ένα θέμα υγείας και δεν είσαι γιατρός, δεν είσαι σε θέση να κρίνεις αν αυτό που κλέβεις με τόση ευκολία είναι σωστό ή λάθος... Αντιγράφεις κάτι για να γεμίσεις τη σελίδα σου και να πουλήσεις εντυπώσεις, θέτοντας όμως σε κίνδυνο και κάποιους, που μπορεί να σε πάρουν στα σοβαρά.

Στη δική μας περίπτωση η πρώτη αντιγραφή - κλοπή, με τίτλο, φωτογραφία, κείμενο έγινε από μεγάλο site! Δεν το περιμέναμε, δεν το φανταζόμασταν με τίποτα! Μάλιστα τυχαία, το ανακαλύψαμε. Όταν το είδαμε δεν ξέραμε αν πρέπει να χαρούμε ή να ενοχληθούμε... Βλέπετε σκέφτηκαν πως κανείς δεν θα το πάρει είδηση... Ένα μικρό blog τώρα με μια ανάρτηση για τα έθιμα και σιγά μην δουν ότι εμείς την πήραμε... 
Μπορεί να σκέφτηκαν πως μας κάνουν και χάρη... Δεν ξέρουμε!... 

Σημασία έχει πως δεν κάναμε τίποτα. Ούτε διαμαρτυρηθήκαμε, ούτε ενημερώσαμε. Μείναμε με τα ανάμεικτα συναισθήματα για καιρό. Ώσπου ήρθε η δεύτερη αντιγραφή - κλοπή από blog αυτή τη φορά! Πάλι, τίτλος, κείμενο, φωτογραφίες! Τότε πια η αγανάκτηση έφερε την αυθόρμητη διαμαρτυρία. Μπήκαμε στο blog και κάτω από την ανάρτηση αφήσαμε μήνυμα ότι πρέπει να προσθέσουν πηγή στην ανάρτηση, ενώ παράλληλα στείλαμε e-mail στο μέσο εξηγώντας τους πως αυτό που κάνουν δεν είναι ούτε έντιμο, ούτε αποδεκτό.
Μέσα σε δέκα λεπτά, η ανάρτηση αποσύρθηκε αλλά ποτέ δεν διαβάσαμε μια συγγνώμη από μέρους τους. Ούτε απάντησαν ποτέ στο e-mail μας, φυσικά.

Πρόσφατα, διαβάσαμε την ανάρτηση της blogger της διπλανής πόρτας και αποφασίσαμε να λάβουμε μέρος στην πρόκλησή της να μιλήσουμε δημοσίως για αυτό το θέμα, θέλοντας έτσι να πούμε όχι στη λογοκλοπή!!!

Ναι, διαβάζουμε διάφορες ενδιαφέρουσες αναρτήσεις, αλλά τις φιλοξενούμε στο μέσο μας, με πηγή και ενεργό σύνδεσμο, σεβόμενες τον κόπο του άλλου. Άλλωστε όποιος έχει ξοδέψει μέρες ή και βδομάδες έρευνας για ένα θέμα, ξέρει πολύ καλά πως μια ανάρτηση χωρίς πηγή, είναι κατάφορη αδικία και κλοπή!!!

Εμείς λέμε #όχι στη λογοκλοπή!!!

Μαρίνα - Όλγα

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει! 

Χθες το πρωί, άνοιξα, όπως κάνω συνήθως, τον υπολογιστή και μπήκα κατευθείαν στο blog μας. Αγαπημένη συνήθεια, κόλλημα, όπως θέλετε πέστε το....
Καθώς προσπαθούσα να δω τις ειδοποιήσεις, έπεσε η ματιά μου σε μια ανάρτηση, που με έκανε να συγκινηθώ πολύ! Θα μου πείτε, πρώτη φορά συμβαίνει; Όχι, αλλά αυτή τη φορά ο λόγος ήταν τελείως διαφορετικός. Ήταν κάτι που δεν περίμενα να διαβάσω... 

Μιλάω για την ανάρτηση της Εύης Σαχινίδου από το mamasnpapasblog.blogspot.gr. Μια φίλη, στη διάρκεια των γιορτών έχασε ολοσχερώς το σπίτι της, από πυρκαγιά. Τα υπόλοιπα κορίτσια, μόλις το έμαθαν προσπάθησαν να βρουν τρόπους να βοηθήσουν και να σταθούν στο πλευρό της και να συμπαρασταθούν. Αυτό που αρχικά κατάφεραν ήταν να μην λείψουν από τα παιδιά της κοπέλας, τα δώρα τους για την Πρωτοχρονιά και συνεχίζουν...

Δάκρυα ήρθαν στα μάτια μου και δεν ήταν δάκρυα οίκτου. Ήταν δάκρυα βαθιάς συγκίνησης για την αγάπη και την αλληλεγγύη, που δένει πολλές κοπέλες bloggers, που μέσα από αυτή την ασχολία, έτυχε να γνωρίσω κι εγώ και να ανταλλάξω μαζί τους, δυο τρεις κουβέντες.

Αυτή η ανάρτηση με έκανε να σκεφτώ για μια ακόμα φορά, πως το ατελείωτο, αχανές, απρόσωπο διαδίκτυο έχει και ανθρωπιά και αλληλοϋποστήριξη και αγάπη. Δεν έχει μόνο παγίδες, δεν είναι μόνο επικίνδυνο, είναι και η αφορμή να γνωρίσει κανείς ενδιαφέροντες και αξιόλογους ανθρώπους, που διαφορετικά δεν θα τους γνώριζε ποτέ. 

Είναι σαν το είδωλο της κοινωνίας στον καθρέφτη, μια κοινωνία κι αυτό, με τα κακά, τα επικίνδυνα, τα επώδυνα, αλλά και τα καλά της. Μπορεί για πολλούς να είναι ψυχρό, για κάποιους αφορμή να παραστήσουν κάτι που δεν είναι, για κάποιους άλλους ιδανικό να κρυφτούν πίσω από ένα ψευδώνυμο για να εκτονώσουν το θυμό τους για πολλά πράγματα, για κάποιους άλλους να βρουν θύματα για τις απατεωνιές τους, είναι όμως και ένα μέσο όπου άνθρωποι με ποιότητα και ουσία, δημιουργούν ένα διαφορετικό καινούργιο πολιτισμό, τον πολιτισμό της διαδικτυακής ανθρωπιάς!...

Μιας ανθρωπιάς που δεν διαφέρει από εκείνη της παλιάς γειτονιάς, που όταν ο ένας πονούσε, όλοι οι άλλοι στέκονταν δίπλα του, έτοιμοι να μοιραστούν το πρόβλημα και τη στεναχώρια του. Η γειτονιά γινόταν οικογένεια, όπως οικογένεια νιώθουν κι αυτές οι bloggers και τόσοι άλλοι...

Όταν γίνονται ανακοινώσεις για συνανθρώπους μας που υποφέρουν, οι οποίες περνούν από τον ένα χρήστη στον άλλο και δίνονται λύσεις σε άμεσα προβλήματα, το διαδίκτυο γίνεται η παλιά γειτονιά των παιδικών μας χρόνων και νιώθω πραγματικά πολύ χαρούμενη, που είμαι μέρος της με την ευρύτερη έννοια, γιατί όταν υπάρχει ποιότητα, ακόμα και τα πιο "ψυχρά" μέσα, αλλάζουν όψη!

Βλέπετε, η αγάπη δεν έχει σύνορα, δεν μπαίνει σε καλούπια, απλά υπάρχει και όταν υπάρχει, όλα τα μπορεί!!!

Μαρίνα

Μαρίνα

Η νέα χρονιά μετρά μόνο λίγες ώρες... εμείς όμως θα ευχηθούμε να μετρήσει άπειρες χαρές, υγεία, αγάπη και ευτυχία σε όλο τον κόσμο, να μετρήσει λιγότερη φτώχεια, προβλήματα, ανασφάλεια, απελπισία και πολέμους, λιγότερα παιδιά που πεινάνε... να μετρήσει περισσότερες λύσεις και λιγότερα προβλήματα!

Ευχόμαστε σε όλους αυτή η χρονιά να έχει 2015 χαρούμενους λόγους να σας μείνει αξέχαστη!...

Καλή Χρονιά!!!

Μαζί με τη γέννηση του Ιησού, γεννιέται η ελπίδα στον κόσμο. Ένα άστρο οδήγησε τους τρεις Μάγους στη φάτνη του νεογέννητου Χριστού!...

Ευχόμαστε στον καθένα από σας, αυτό το άστρο να οδηγήσει τα βήματά σας στην ευτυχία, την εσωτερική γαλήνη και στην αγάπη, που χωρίς αυτή, πάντα η ζωή είναι λειψή, όσες επιτυχίες κι αν την χαρακτηρίζουν!

Χρόνια πολλά και καλά, με υγεία και προκοπή!!!

Πάνε κάποια χρόνια, που δεν λαβαίνω πια καμιά χριστουγεννιάτικη κάρτα!... Σιγά σιγά βέβαια άρχισα να το συνειδητοποιώ, πως αυτή η άλλοτε ευχάριστη και επιβεβλημένη συνήθεια, δεν είναι πια "in" για πολλούς λόγους.

Τώρα, στέλνεις "κάρτα" με e-mail, είναι κινούμενη, εύχεται τραγουδιστά, αγγλιστί ή ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, στέλνεις ευχές στα social media και είναι και φθηνός (ή μάλλον ανέξοδος) τρόπος, αλλά και άμεσος.

Δε λέω κάθε εποχή έχει τις συνήθειες της και την ομορφιά της, αλλά εμένα, πώς μου ήρθε τώρα, μου έλειψαν!

Θυμάμαι παλιότερα πριν 15 χρόνια...
Το πρώτο μέλημα στις αρχές του Δεκέμβρη, ήταν να αγοράσω κάρτες και να τις στείλω νωρίς, για να φτάσουν εγκαίρως, αφού το Ταχυδρομείο χρονιάρες μέρες είχε παραπάνω κίνηση. Και τώρα έχει κίνηση βέβαια, αλλά για να στέλνονται οι λογαριασμοί, που κοντεύουν να ξεχειλίσουν το γραμματοκιβώτιο. Τις κάρτες τις άνοιγα πάντα με ευχαρίστηση. Για τους λογαριασμούς πάλι, δε χρειάζεται να σας πω, καταλαβαίνετε...

Στη δεκαετία του 80 που ήμουν μικρή, οι κάρτες αποτελούσαν για μένα, αφορμή για συλλογή. Τις μάζευα όλες σ' ένα κουτί, που είχα ντύσει με εμπριμέ αυτοκόλλητο και τις χάζευα κάθε φορά, που έρχονταν οι καινούργιες να προστεθούν σ' αυτό. Ήταν κανονική ιεροτελεστία.

Τις χώριζα ανά μέγεθος και ανά χρώμα και πάντα είχαν ξεχωριστή θέση εκείνες από το εξωτερικό, από τη θεία και τον συνομήλικό μου ξάδερφο. Για μένα, αυτές ήταν οι πιο όμορφες, όχι μόνο γιατί ήταν πιο μεγάλες και πιο εντυπωσιακές, αλλά γιατί όσες φορές τις διάβαζα, ήταν σαν να τους είχα κοντά μου, όπως εκείνα τα Χριστούγεννα της έκτης δημοτικού, που ήρθαν στην Ελλάδα και τα πέρασα μαζί τους.

Μπορεί τώρα να μπαίνω στο skype και να τους μιλάω με τις ώρες, αλλά πάντα τέτοιες μέρες τους ζητάω να μου στείλουν μια κάρτα, έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά κι εκείνοι γελούν, αφού ποτέ δεν πίστεψαν ότι μιλάω σοβαρά...

Έρχεται βλέπετε μια στιγμή, που σα να βρίσκεσαι στη μέση της διαδρομής και κοιτάς και πίσω και βαδίζεις και μπροστά κι αναλογίζεσαι, πόσο άλλαξαν κάποια πράγματα, που ποτέ δεν περίμενες ν' αλλάξουν έτσι.

Ένα πράγμα μόνο παρατηρώ με χαρά μου, πως δεν αλλάζει!

Η ανάγκη των ανθρώπων να μοιραστούν ζεστά συναισθήματα και ευχές με άλλους ανθρώπους. Δεν έχει σημασία ο τρόπος που γίνεται, όσο έχει σημασία ο λόγος!

Όσα χρόνια κι αν περάσουν όσο κι αν η τεχνολογία τρέχει ιλιγγιωδώς οι άνθρωποι, ειδικά τις γιορτινές μέρες, μοιράζονται χαμόγελα, αγάπη και όμορφες ευχές, που είτε είναι γραμμένες σε ilustration χαρτί, είτε στην οθόνη του υπολογιστή, το ίδιο ζεσταίνουν τις καρδιές και με την ίδια ταχύτητα φέρνουν δάκρυα συγκίνησης στα μάτια.

Μην αφήσετε στιγμή να πάει χαμένη. Εκμεταλλευτείτε κάθε ευκαιρία για να πείτε στους γύρω σας ένα καλό λόγο και να μοιραστείτε μαζί τους ένα χαμόγελο. Αυτό έρχονται να μας υπενθυμίσουν οι γιορτές, πέρα απ' όλα τ' άλλα!

Photo by Andrew Seaman on Unsplash Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες έρχεται στο μυαλό μου η ίδια εικόνα...  Κατέβαινα την Ερμού από το Σύνταγμα, πάνε αρκετά χρόνια, ημέρες Χριστουγέννων. Κόσμος πολύς παντού!  Άνθρωποι που ψώνιζαν μανιωδώς και μπαινόβγαιναν στα μαγαζιά κρατώντας τσάντες μεγάλες και βαριές...  Στο πεζοδρόμιο σε μια άκρη, ένα μικρούλι όχι παραπάνω από 6 χρονών, έλεγε τα κάλαντα με ένα τρίγωνο. Το πλησιάζουν περαστικοί, όσοι κατάφεραν να το δουν εγκαίρως για να μην το πατήσουν και του λένε, πως είναι νωρίς για κάλαντα...  Τότε, εκείνο αρχίζει να τραγουδά όσα χριστουγεννιάτικα τραγούδια ήξερε, ελπίζοντας σε μερικά ευρώ, όταν το πλησιάζουν δύο άνθρωποι της δημοτικής αστυνομίας, το βουτάνε, σχεδόν απ' το γιακά, για να το διώξουν από το σημείο!  Πλησιάζω και ρωτάω γιατί το παίρνουν από κει και πού θα το πάνε, για να πάρω την εξής απάντηση: "Δεν ξέρουμε πού θα πάει, εμείς έχουμε εντολή να το διώξουμε από 'δω".  Έμεινα αποσβολωμένη, ενώ κάποιοι γύρω μου είχαν ήδη αρχίσει να διαμαρτύρονται. Μια κυρία το πήρε από το χέρι (παρά τις αντιρρήσεις των δημοτικών αστυνομικών) για να του αγοράσει κάτι να φάει από το διπλανό καφέ. Κάποιος άλλος ζήτησε να ειδοποιήσουν το "Χαμόγελο του Παιδιού"... Επικράτησε πανδαιμόνιο!...  Ένας καταστηματάρχης διαπίστωσε: "Περισσότερο κακό κάνανε αυτοί που ήρθαν να το μαζέψουν, από το κακό που έκανε αυτό!".  Τι κακό έκανε δηλαδή; τον ρώτησα. Από ό,τι είδα δεν ενοχλούσε κανένα! "Ενοχλούσε τους περαστικούς!" ήρθε η απάντηση.  Τους περαστικούς ή την αισθητική σας; ρώτησα, αλλά απάντηση δεν πήρα ποτέ... Δεν έπαψα ποτέ να σκέφτομαι όμως, πως τα Χριστούγεννα δεν είναι η γιορτή της κατανάλωσης όσο κι αν αυτό συνηθίσαμε. Δεν είναι ατέλειωτες βόλτες στα μαγαζιά και στα super market. Δεν είναι αποδράσεις στα χιονοδρομικά κέντρα, δεν είναι ταξίδια στο εξωτερικό.  Τα Χριστούγεννα είναι Αγάπη και μόνο Αγάπη! Χαρίστε τη, απλόχερα!!

στου γλαυκού το γειτόνεμα!

Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό

τα γυρίζω πίσω απ’ τον καιρό

τους παλιούς μου φίλους καλώ

με φοβέρες και μ’ αίματα!

Τα χειμωνιάτικα πρωινά, που ο ήλιος βγαίνει δειλά και δεν προλαβαίνει να ζεστάνει την ατμόσφαιρα και να μετριάσει το κρύο, έγιναν σιγά αλλά σταθερά, χαρακτηριστικό της κάθε μέρας. 

Αυτό που συνέβη με τον ΕΝΦΙΑ και την πληρωμή του, ξεπέρασε τη φαντασία μου. Δε λέω μπορεί να έχω και περιορισμένη φαντασία, αλλά περίμενα κάτι άλλο από αυτό που είδα και έζησα χθες και σήμερα...

Τελευταίες μέρες πληρωμής της πρώτης δόσης του και το τι γίνεται στα ταμεία Τραπεζών, Ταχυδρομείων και γενικώς όπου πληρώνεται ο νέος αυτός φόρος, είναι απίστευτο!

Κόσμος και λαός, ο ένας πίσω από τον άλλο περιμένουν στην ουρά, που φτάνει ως τα πεζοδρόμια, για να πληρώσουν!

Θα μου πείτε, τι να μη πληρώσουν;... Μια στιγμή να σας πω τι σκέφτομαι...

Τόσα ειπώθηκαν γι' αυτό τον άδικο φόρο. Σχόλια, επικρίσεις, ανταπαντήσεις, εξηγήσεις, συμπεράσματα...

Όλοι κατέληγαν στο γεγονός πως ο ΕΝΦΙΑ, είναι ένας ληστρικός φόρος, που δεν είναι μόνο άδικος, αλλά καταλήγει δημευτικός της όποιος μικρής ή μεγάλης ιδιοκτησίας του έλληνα πολίτη, χωρίς να εξαιρεί τουλάχιστον, την πρώτη κατοικία. Μια χαρά όλα αυτά τα όμορφα και δημοκρατικά, αλλά συμπερασματικά.

Στην πράξη, τι ακριβώς έγινε; Δεν διαμαρτυρηθήκαμε, δεν βγήκαμε στους δρόμους, δεν αγανακτήσαμε! Αν μια ομάδα με (χρέη ή χωρίς) έπαιρνε πρωτάθλημα, κύπελλο ή ευρωπαϊκή διάκριση, θα πλημμύριζαν οι δρόμοι.

Τώρα, περιοριστήκαμε στα επικριτικά σχόλια των δημοσιογράφων στα ΜΜΕ (όπου κι αυτά έγιναν), στα προσωπικά μηνύματα στα social media και μετά πήγαμε όλοι, (δεν εξαιρώ την αφεντιά μου) και τον πληρώσαμε!

Και σαν να μην έφτανε αυτό στηθήκαμε στην ουρά για τα γκισέ, επί ώρες! Μην πείτε τώρα το χαρακτηριστικό του έλληνα, που είναι της τελευταίας στιγμής, γιατί στην περίπτωση αυτή, μόνο τελευταία στιγμή μπορούσε να πληρωθεί ο ΕΝΦΙΑ, αφού όλο το μήνα προσπαθείς να τα μαζέψεις και δε μαζεύονται...

Κι αφού κουτσά στραβά, τα μαζέψαμε, πήγαμε να πληρώσουμε για να ακούσουμε και το ανεκδιήγητο (για τα αυτιά μου): "Σιγά παιδιά ένας - ένας, μη σπρώχνεστε!

           Το σχολείο, είναι αναμφισβήτητα μια μεγάλη πηγή γνώσης για τα παιδιά μας, ανεξάρτητα από την ποιότητά του. Αποτελεί μια μικρή κοινωνία, μικρογραφία της ευρύτερης, που ζούμε όλοι. Ρόλος του δεν είναι βεβαίως μόνο η μάθηση, αλλά και η διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού και η διαπαιδαγώγησή του.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι αυτό, εξαρτάται από όλους μας.
Δασκάλους, γονείς, μαθητές. Βλέποντας τα «πρωτάκια» να
ξεκινάνε την σχολική τους ζωή, με μια μεγάλη τσάντα, μπόλικη όρεξη, αλλά και φόβο για το «άγνωστο», ο δικός μας ρόλος ως γονείς, είναι να τα προτρέψουμε να μπουν στην σχολική κοινωνία, με χαμόγελο και διάθεση για κάθε μορφής γνώση.
          
Να είναι «ανοιχτά» σε καινούργιες γνωριμίες, κανόνες, καλές συνήθειες, φιλίες.
         
Έτσι κάπως αρχίζουν τα «πρωτάκια» τη σχολική τους ζωή. Στην πορεία, οι βαθμοί, τα μπράβο, οι δυσκολίες και οι μικρές απογοητεύσεις, γίνονται μέρος της καθημερινότητάς τους. Και μέσα σ’ όλα αυτά οι καινούργιες φιλίες, τα πειράγματα, τα παιγνίδια. Η ανταγωνιστικότητα, αρχίζει να γίνεται μέρος της καθημερινότητας κι αυτή. Όχι πάντα από τις πρώτες τάξεις του σχολείου, αλλά οπωσδήποτε όσο προχωρούν τα χρόνια. Και εκεί είναι που πρέπει να προσέξουμε, πώς διαμορφώνεται η προσωπικότητα του μαθητή.
       
 Όταν αφήνουμε τα παιδιά μας μέσα στη σχολική κοινότητα να γίνονται άκρως ανταγωνιστικά, ίσως τα καταδικάζουμε να μένουν χωρίς πραγματικούς φίλους. Ίσως τα βάζουμε σε μια νοοτροπία, που θα τους εξασφαλίσει μεν «επιτυχία», αλλά δεν θα τα κάνει ικανά να γίνουν γενναιόδωρα προς τους άλλους. Δεν θα τους εξασφαλίσει το πολύτιμο αγαθό της φιλίας. Βλέπετε συγγενείς βρίσκουμε, αλλά φίλους …κάνουμε!
        
Ο καθένας από μας έρχεται σ’ αυτόν τον κόσμο, με τις δικές του ικανότητες και τα δικά του χαρίσματα. Δεν μπορούμε να είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε όλοι πρώτοι. Άλλωστε αν ήμασταν όλοι πρώτοι δεν θα υπήρχε πρωτιά.
        
Η «ευγενής άμιλλα» μπορεί να μην είναι, μια λέξη ξεχασμένη. Πολλές φορές όμως είναι, μια έννοια ξεχασμένη, αφού στην πράξη μπερδεύεται με την ανταγωνιστικότητα. Μια ανταγωνιστικότητα, που σε πολλά παιδιά δεν επιτρέπει, ούτε να χαρούν για την επιτυχία του φίλου τους. Μια ανταγωνιστικότητα, που τα κάνει να νοιώθουν μειονεκτικά με τον εαυτό τους κάνοντας τα να ξεχνούν, πως «γνώση που δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, είναι άχρηστη». O δρόμος της γνώσης, δεν είναι ανταγωνιστικός είναι προσωπικός.
       
Αυτό για κάθε σχολική χρονιά, ας είναι η βασική σκέψη για όλους μας κι ας γίνει το κύριο μέλημά μας, για τα παιδιά όλων των σχολικών βαθμίδων. Για να μπορούμε να θαυμάζουμε ολοκληρωμένες προσωπικότητες στο μέλλον, που θα μας κάνουν περήφανους και κυρίως για να είναι τα παιδιά μας, ευτυχισμένα.

Καλή σχολική χρονιά!...
Mαρίνα