Πολλές φορές γίνονται δράσεις διαμαρτυρίας για την προστασία του περιβάλλοντος και του μέλλοντος του πλανήτη. Άλλες είναι διαδικτυακές και άλλες είναι στο δρόμο... καμιά φορά και τα δύο. Κάποιοι τις βλέπουν θετικά και συμμετέχουν ενεργά και κάποιοι τις θεωρούν μάταιες.

Όταν όμως οι πολίτες γνωρίζουν και διεκδικούν τα δικαιώματά τους συντονισμένα και με συνέπεια, τότε κάποια πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Οι φωνή τους ακούγεται δυνατά, καθαρά και δεν αφήνει περιθώρια για συμβιβασμούς.

Όλη αυτή η προσπάθεια που έγινε τους τελευταίους μήνες με διαδηλώσεις, υπογραφές, μηνύματα, δωρεές, έφεραν αποτέλεσμα σημαντικό για την Ιστορία της ανθρωπότητας. Πρόσφατα στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα οι ηγέτες συμφώνησαν στο μηδενισμό των ανθρωπογενών ρύπων. Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει πως θα υπάρξει μια εξισορρόπηση του τι μπορούμε να εκπέμπουμε στην ατμόσφαιρα και τι μπορεί να απορριφθεί και όταν πλέον η συμφωνία περάσει στα χέρια των νομοθετών, η καθαρή ενέργεια θα αναδειχθεί ως ο καλύτερος, φθηνότερος και πιο αποτελεσματικός τρόπος, για να κρατηθεί αυτή η υπόσχεση. Έτσι θα μπει το πρώτο λιθαράκι για να εξασφαλίσουμε ένα ασφαλές μέλλον για τα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες τα μέλη του Avaaz έπαιξαν κρίσιμο και καθοριστικό ρόλο με την πίεση, που άσκησαν για τη συμφωνία αυτή. Έσπασαν ένα παγκόσμιο ρεκόρ διαδηλώνοντας κατά εκατοντάδες χιλιάδες σε όλο τον κόσμο και φέρνοντας τις φωνές όλων των ανθρώπων του πλανήτη στη διάσκεψη, την ώρα που οι διαπραγματευτές έμπαιναν στο κτίριο και παρέδωσαν το ψήφισμα απευθείας στο Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ. Η φωνή όλων όσων ψήφισαν με το γνωστό διαδικτυακό τρόπο, ήταν εκεί, στην πρώτη γραμμή και ακούστηκε δυνατά και ξεκάθαρα.

Όταν ο Ινδός Υπουργός Οικονομικών δήλωσε ενάντια στην 100% καθαρή ενέργεια, οι Avaazίτες τράβηξαν βίντεο από την πλημμυρισμένη πόλη Τσεννάι και το πρόβαλαν σε γιγαντοοθόνη μέσα στη διάσκεψη, μαζί με τα μηνύματα από κάθε γωνιά της Ινδίας. Αυτό έκανε τον πρωθυπουργό Μόντι την άλλη μέρα να ανακοινώσει στα ΜΜΕ ότι άλλαξε στάση!

Αυτή, ήταν μία μόνο, από τις 45 διαφορετικές δράσεις που έκαναν τα μέλη του Avaaz μέσα σε 14 μέρες και ήταν οι αρχή για να ξεκινήσουν οι ηγέτες να ακούνε τους πολίτες και την έκκλησή τους ή καλύτερα την απαίτησή τους, να σωθεί το μέλλον του πλανήτη.

Είναι και η πιο τρανταχτή απόδειξη πως όταν οι πολίτες ενημερώνονται, ενώνονται και διεκδικούν με πίστη και όραμα, μπορούν να εξασφαλίσουν για τις επόμενες γενιές, ένα καλύτερο μέλλον.

Η ιστορία της ανθρωπότητας αλλάζει και αυτή την αλλαγή προς το καλύτερο, την πέτυχαν οι πολίτες, τα μέλη του Avaaz, την πετύχατε εσείς! Ας συνεχίσουμε ενωμένοι να διεκδικούμε και να ελπίζουμε...


Σημείωση: Διαβάστε όλη την ιστορία του αγώνα για το κλίμα εδώ.

Δευτέρα σήμερα, καινούργια εβδομάδα ξεκινά και με αφορμή την όμορφη προτροπή της συνονόματης αγαπημένης μου blogger της διπλανής πόρτας, "Κάθε σκέψη κι ένα γράμμα", θέλησα να ξεκινήσω δημιουργικά...

Ανοίγω τα μάτια μου στο φως και καλωσορίζω την καινούργια μέρα με χαμόγελο.

Βλέπω το σκύλο μου να τεντώνεται και να κουνά την ουρά του με χαρά, καθώς ξυπνάει... είναι το δικό του χαμόγελο αυτό!

Γυρνώ την πλάτη στα μίζερα και βάζω μουσική να συνοδέψει τον πρώτο καφέ της μέρας.

Διαβάζω τα νέα και δακρύζω με τον πόνο των ανθρώπων, που ζητούν μια ευκαιρία ν' αντικρίσουν τη μέρα όπως εγώ, αλλά αντικρίζουν μια κόλαση.

Έχω αγάπη γύρω μου και θέλω να τη μοιράσω, να τη σκορπίσω στα πέρατα της γης, να πάρουν όλοι μια φουχτίτσα, να την κάνουν φυλαχτό.

Ζωή είσαι μικρή, είσαι γλυκιά, μα είσαι και ζαβολιάρα. Γλεντώ μαζί σου, δε σε παίρνω πια στα σοβαρά.

Η σκέψη τρέχει σε κείνους, που κάνουν τη θλίψη ενέργεια και προσφορά σε όσους χρειάζονται βοήθεια...

Θέλω να διώξω κάθε πόνο, κάθε δάκρυ, κάθε αγωνία από τα μάτια των παιδιών.

Ίσως μια μέρα, ποιος ξέρει πότε, να μην υπάρχουν πια παιδιά ανασφαλή, παιδιά που κινδυνεύουν!

Κόκκινα γυαλιά φοράω για να ξορκίσω το κακό, να δω τον κόσμο μ' άλλα μάτια και μη σταματήσω να ελπίζω.

Λυπάμαι με την αδιαφορία για τις ανθρώπινες ψυχές, αυτών, που κρατούν τις τύχες του πλανήτη στα χέρια τους.

Μετρώ τον πλούτο μου με ανθρώπους γύρω μου, που λένε "καλημέρα" και το εννοούν.

Νιώθω ευγνώμων που μπορώ να ασχολούμαι με όλα όσα αγαπώ.

Ξέρω πως πολλές φορές πετώ στα σύννεφα, αλλά αρνούμαι να σταματήσω να το κάνω. Είναι όμορφα εκεί πάνω...

Όσοι διαφωνούν, μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους κολλημένοι στη γη. Δικαίωμά τους, ψέμματα;...

Παρατηρώ τους ανθρώπους και τις αντιδράσεις τους. Θεέ μου, πόσο εύκολα αλλάζουν όταν αποκτήσουν χρήμα ή εξουσία!

Σιωπώ και υποκλίνομαι μπροστά στο μεγαλείο των ανθρώπων εκείνων, που ενώ βιώνουν μια απώλεια βρίσκουν δύναμη να δώσουν αγάπη και βοήθεια σε άλλους.

Τραγούδι είναι η ζωή μας σκέφτομαι, πότε χαρούμενο και πότε λυπημένο. Δική μας δουλειά δεν είναι να διαλέξουμε το σκοπό, μα να το τραγουδήσουμε καλά!

Υψώνω ανάστημα σε κάθε "πρέπει" που επιχειρεί να με βάλει σε καλούπι που δε χωράω. Άλλωστε ποτέ δε χώρεσα σε καλούπια...

Φιλιώνω με τις αδυναμίες μου. Όσες αλλάζουν τις αλλάζω, τις άλλες τις αποδέχομαι...

Χτίζω γέφυρες σε γερά θεμέλια και γκρεμίζω τα σαθρά.

Ψάχνω την ουσία στο κάθε τι. Δεν με αφορούν οι λέξεις αλλά η σημασία τους.

Ωραία βδομάδα να ξεκινήσει για όλους εσάς που διαβάσατε αυτές τις σκέψεις! Και για τη διπλανούλα που τις ξεκίνησε, ένα γλυκό φιλί!...

Έχετε σκεφτεί πόσα φλιτζάνια περνούν από τη ζωή ενός ανθρώπου;
Κάποια στολισμένα σε βιτρίνες και μπουφέδες, πολλά σπασμένα από νεύρα, ατύχημα, μετακόμιση. Όλη η ζωή μας ένα φλιτζάνι πότε γεμάτο και πότε άδειο, πότε περίτεχνο κι εντυπωσιακό, πότε απλό. πότε καθαρό και πότε βρώμικο, πότε γερό και πότε σπασμένο...

Πόσες ανθρώπινες ιστορίες δεν ακούστηκαν πάνω από ένα φλιτζάνι καφέ ή τσαγιού! Χαρούμενες, λυπητερές, αγωνίας, προσμονής, παρηγοριάς.


Διαμέσου των αιώνων οι άνθρωποι πνίγουν τον πόνο τους εκεί ή βαφτίζουν τη χαρά τους, φλερτάρουν, παρακολουθούν, διαβάζουν, κουτσομπολεύουν, ονειρεύονται, εξομολογούνται!

Τα μικρά κοριτσάκια παίζουν με τα (άδεια τις περισσότερες φορές) σερβίτσια τσαγιού τους, τις κουμπάρες, τις μαμάδες και προσφέρουν με περίσσια προσοχή η μία στην άλλη, αλλά και στις κούκλες και τους αρκούδους της συντροφιάς, ένα φλιτζάνι παιχνιδιού, φιλίας και αγάπης.

Οι φίλες θα δώσουν ραντεβού για καφέ και κουβεντούλα για να πουν τα νέα τους και να περάσουν στιγμές χαλάρωσης και ξενοιασιάς. Άλλες φορές πάλι θα συζητήσουν το πρόβλημα με ένα φλιτζάνι στο χέρι, θα πουν λόγια κατανόησης, θα βρουν λύσεις. Το ίδιο και οι φίλοι, θα πιουν ένα φλιτζάνι καφέ και θα μοιραστούν τα νέα της σκορδόπιστης που τους έκανε τη ζωή πατίνι ή θα παινέψουν την κόρη που πήρε το πτυχίο της!

Ένα φλιτζάνι κάνει παρέα στην αγωνία, όταν περιμένεις να μάθεις για την υγεία ή την τύχη αγαπημένου σου προσώπου κι άλλο ένα όταν περιμένεις μια καινούργια ζωή να έρθει στον κόσμο!

Οι νέοι θα φλερτάρουν μαζί του... η φράση "πάμε για καφέ" που ήταν τόσο διαδεδομένη στις δεκαετίες του 80 και του 90, μπορεί να έχει ξεχαστεί αλλά η ουσία της παραμένει. Με ένα φλιτζάνι καφέ γεννήθηκαν τα μεγαλύτερα ειδύλλια και με ένα τσαγιού οι δυνατές αγάπες.

Πιο μεγάλη απ' όλες η αγάπη στην ανθρώπινη επαφή, που κάνει τον πόνο να κόβεται στα δυο και τη χαρά να ξεχυλίζει! Και το φλιτζάνι πάντα εκεί στη μοναξιά, στην παρέα, μ' αυτό να ξεκινά η μέρα και μ' αυτό να τελειώνει, όλες τις εποχές, όλα τα χρόνια αιώνες τώρα...

Αφετηρία αυτού του μαγικού ταξιδιού το blog της Πέτρας, αφού σ' εκείνη ανήκει η ιδέα! Όσοι φίλοι/φίλες bloggers θέλετε να πάει μακριά αυτό το φλιτζάνι, δεν έχετε παρά να συνεχίσετε το ταξίδι του ενημερώνοντάς τη!
Πετράδι μου, σ' ευχαριστώ, πέρασα υπέροχα...

Ο μήνας της καρδιάς του Φθινοπώρου ο Οκτώβρης, μετρά την πρώτη του μέρα.
Τα χρώματα της φύσης γίνονται χρυσοκόκκινα και η ατμόσφαιρα μυρίζει υγρό χώμα και βροχή...
Σιγά σιγά όλα μας προετοιμάζουν για το Χειμώνα, αργά και σταθερά.

Όσοι ζείτε στην εξοχή, θα έχετε δει ήδη τις αλλαγές γύρω σας. Όσοι ζείτε στις μεγαλουπόλεις, φέρτε τον Οκτώβρη στο χώρο σας όχι μόνο αλλάζοντας σελίδα στο ημερολόγιο, μα με μικρές πινελιές ζεστών ίσως και λίγο μελαγχολικών χρωμάτων, που όμως δίνουν μια ατμόσφαιρα θαλπωρής.

Το Φθινόπωρο είναι η εποχή που αρχίζουμε να "ζούμε" το σπίτι περισσότερο, ενώ όσο ψυχραίνει ο καιρός ζητάμε ζεστασιά στο μάτι και στα αντικείμενα γύρω μας. Οι σημερινές μας προτάσεις είναι μερικά μόνο από όσα μπορείτε να προσθέσετε στο χώρο.

Μη χάσετε όμως την ευκαιρία να τα μοιραστείτε όλα αυτά με αγαπημένα πρόσωπα και να περάσετε χαλαρές στιγμές γεμίζοντας την ψυχή με αγάπη.
Είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς κάθε αντιξοότητα...

Ευχόμαστε ένα όμορφο μήνα με υγεία και ζεστές στιγμές, σε όλους!

Εδώ και αρκετές εβδομάδες, πήγαμε. όπως κάναμε συνήθως να μπούμε στο λογαριασμό του περιοδικού μας στο facebook. Μια κίνηση ρουτίνας, που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα καταλήξει σε ...αποκλεισμό!

Πατώντας το κουμπί "σύνδεση", εμφανίστηκε στην οθόνη ένα μήνυμα που μας εξηγούσε πως επειδή το περιοδικό δεν είναι προσωπικός λογαριασμός, δεν μπορεί να έχει προφίλ γιατί είναι αντίθετο με τους κανόνες δεοντολογίας του facebook και θα πρέπει να μετατραπεί σε σελίδα.

Όλα καλά μέχρι εδώ σκεφτήκαμε και προχωρήσαμε στη δημιουργία σελίδας, αφού δεν είχαμε και άλλη επιλογή. Το μόνο κουμπί που μπορούσαμε να πατήσουμε ήταν αυτό που έγραφε "δημιουργήστε σελίδα".

Αυτό ήταν! Η σελίδα δημιουργήθηκε μεν, χωρίς εμάς δε, αφού ούτε σαν διαχειρίστριες υπήρχαμε πουθενά, ούτε φυσικά και μπορούσαμε να μπούμε, πόσο μάλλον να την ενημερώσουμε!! Την κοιτάζαμε από μακριά σα να ήταν ξένη και καμαρώναμε τους 543 φίλους που είχαν μετατραπεί σε like...
Δεν μας αναγνώριζε, παρά τις προσπάθειές μας.

Στείλαμε μήνυμα ηλεκτρονικό στην τεχνική υποστήριξη του facebook και ενώ περιμέναμε λύση η απάντηση δεν ήρθε ποτέ! Αντί λύσης όμως, λίγες μέρες αργότερα, ήρθε ένα μήνυμα που μας έλεγε πως η σελίδα μας είναι έτοιμη και μπορούμε να τη δούμε! Να τη δούμε μόνο! Ούτε να την ενημερώσουμε, ούτε να τη διαχειριστούμε...
Ξανά καινούργια μηνύματα, ξανά αναμονή και φυσικά η απάντηση - λύση, δεν ήρθε ποτέ.

Με τούτα και με κείνα και ενώ ο καιρός περνούσε και τίποτα δεν άλλαζε, αποφασίσαμε να φτιάξουμε μια καινούργια σελίδα που μπορείτε να δείτε εδώ και να κάνετε like για να αποκτήσουμε καινούργιους φίλους, μια και χάσαμε τους παλιούς...

Μπορεί να ήταν πολύ σύντομη αυτή η προεκλογική εκστρατεία, αλλά ήταν πλούσια σε "πληροφόρηση" και κονταροχτυπήματα... Σαν την τράπουλα και τα ζευγάρια στη μπιρίμπα. Όταν δεν έρχονται οι πόντοι, σου φταίει το φύλλο και το ζευγάρι σου, που δεν παίζει σωστά.

Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν πάντα ίδιες, αρνούνται να αλλάξουν ακόμα κι όταν πρεσβεύουν αλλαγή. Οι πολίτες ωθούνται σε κοντή μνήμη, αφού κοντύτερη είναι εκείνη των πολιτικών.
Ακούσαμε πολλά και από αυτά, τίποτα ή ελάχιστα αφορούσαν την ουσία των προβλημάτων που ταλανίζουν μια πενταετία τώρα, τη χώρα.

Θα μου πείτε, τι περίμενα... Μα το αυτονόητο περίμενα, έστω και από δημοσιογράφους (!) ή πολίτες που καλούνται εντελώς τυχαία σε πάνελ τηλεοπτικών εκπομπών. Κανείς; Τίποτα; Όλοι την ίδια αμνησία, όλοι στο σήμερα μόνο; Λήθη στο παρελθόν, πίστη στο μέλλον, που έλεγε και ο Παπαγιαννόπουλος στην ταινία;...

Ποιος κερδίζει απ' αυτό;
Ρητορικό το ερώτημα, θα σκεφτείτε αφού ούτε τον Άρειο Πάγο έλαβαν υπ' όψη τους, έστω και για λίγο. Όχι για να τον χρησιμοποιήσουν ως επιχείρημα στις μεταξύ τους προεκλογικές μάχες, αλλά ως την αρχή των μνημονιακών δεινών της χώρας.
Βέβαια, τα άσχημα είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, όταν μπήκαμε στο ευρώ, με μαγειρεμένα στοιχεία!!!

Τι είπατε;... Λεπτομέρειες; Καθόλου!!! Έτσι ξεκινά πάντα ένα έγκλημα. Από μια "ασήμαντη" αφορμή, που όμως έχει στη βάση της το χρήμα.
Κάποιος τότε έπιασε την "κουτάλα" κι άρχισε το "μαγείρεμα", για το καλό της χώρας. Κάποιος με ονοματεπώνυμο! Κι εμείς του κλείναμε πονηρά το μάτι, νομίζοντας ότι τους τη φέραμε και μπήκαμε στο νόμισμα της γης της επαγγελίας, από την πίσω πόρτα και στρογγυλοκαθίσαμε στο σαλόνι, στο βαρύ δερμάτινο καναπέ κι ας είχαμε τρύπια παπούτσια. Ήταν τόση η λάσπη πάνω τους, που δεν φαίνονταν οι τρύπες...

Δεν τους τη φέραμε όμως εμείς, αλλά αυτοί! Γιατί και με τους πολιτικούς μας έκαναν κολεγιά και σιγούρεψαν πως το αλισβερίσι αυτό, θα τους απέφερε όχι απλά κέρδη, αλλά μια χώρα στο πιάτο!
Κι άρχισε μετά το παραμύθι για τους κακούς αλλοδαπούς που μας έπαιρναν τις δουλειές που δεν καταδεχόμασταν να κάνουμε εμείς...
Τότε θυμηθήκανε το Θεό και την Ορθοδοξία και τα βάλανε στον πολιτικό στίβο για να χειραγωγηθούν κι εκείνοι που πιστεύουν σε Θεό, από κείνους που δεν έχουν το Θεό τους.

Έτσι ανδρώθηκε η άκρα δεξιά, από το πολύ σπρώξε (στα δεξιά) και σταυροκοπήσου, αφού έπρεπε να υπάρχει για να μπορεί να "παίξει" στη συνέχεια η θεωρία των δύο άκρων. Άκρα δεξιά = Άκρα αριστερά = τσουβάλιασμα...
Στο μεταξύ, οι κρατούντες παρέα με τους κυβερνούντες έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και πετάγανε και καταναλωτικά δάνεια στο λαό (είδατε εδώ δεν λέω πολίτες), αφού από πολίτες μετατράπηκαν σε καταναλωτές! Και κατανάλωναν τα πάντα. Από αγαθά μέχρι ψέμματα, χωρίς διάκριση!

Πάνω λοιπόν στον καταναλωτικό παροξυσμό, τα καγιέν, τις διακοπές στο Ντουπάι, τα σινιέ ρούχα και το "λεφτά υπάρχουν", σκάνε το παραμύθι: "λεφτά, τέλος" και να ΄σου ο Γιωργάκης από το Καστελόριζο (που το ανέδειξε - άκουσον άκουσον - σε must ταξιδιωτικό προορισμό) να μας καλοσορίζει στη νέα εποχή! Αυτή των σωτήρων!!!

Μάταια η κ. Γεωργαντά (μέλος της ΕΛΣΤΑΤ) φώναζε πως το έλλειμμα "μαγειρεύτηκε" και φούσκωσε σαν κέηκ στο φούρνο. Κανείς δεν την έλαβε υπ' όψη του. Κανείς δεν έλεγε ν' ακούσει. Λίγο πριν την ακούσουν οι δικαστές, κινδύνευε να γίνει γραφική... Μέχρι δε, να αποφασίσει το οφθαλμοφανές ο Άρειος Πάγος, μεσολάβησαν τρία μνημόνια, εκατομμύρια άνεργοι, χιλιάδες νεκροί και εκατομμύρια νεόπτωχοι!

Επειδή όλα και πάντα έχουν ονοματεπώνυμο, αυτή τη φορά καλό είναι να πάμε την κάλπη με τη σκέψη όχι μόνο στο μέλλον, αλλά και στο παρελθόν! Διαφορετικά, θα είναι μια ακόμα χαμένη ψήφος...

Καλό μήνα!

Μαζί με το Σεπτέμβρη κι εμείς, αφού ξεκουραστήκαμε γεμίσαμε τις μπαταρίες με ήλιο, θάλασσα και αγαπημένα πρόσωπα, παρά τις όποιες δυσκολίες και ανατροπές που μας βρήκαν αυτό το καλοκαίρι, είμαστε εδώ!

Έτοιμες για καινούργια διαδικτυακά ταξίδια, για καινούργιες προκλήσεις με ακόμα περισσότερη όρεξη να αποτελούμε μέρος της συντροφιάς και των ενδιαφερόντων σας.

Ελπίζουμε να σας λείψαμε έστω και λίγο...

Σας ευχόμαστε καλό Σεπτέμβρη, καλό Φθινόπωρο με υγεία, χαμόγελο σε πείσμα των καιρών και των δυσκολιών!...



    

Ο Αύγουστος, μετρά την πρώτη του μέρα.
Οι διακοπές των περισσότερων εργαζόμενων ξεκινούν ή ξεκίνησαν όπως οι δικές μας λίγο νωρίτερα...

Εκμεταλλευτείτε το χρόνο ελευθερίας που χαρίζουν οι διακοπές, για να περάσετε όμορφα με τα πρόσωπα που αγαπάτε. Δεν έχει σημασία αν θα ταξιδέψετε για κάποια όμορφη γωνιά της πατρίδας μας ή θα μείνετε στο σπίτι. Σημασία έχει με ποιους θα μοιραστείτε τη χαλάρωση και την ξενοιασιά, αυτών των ημερών.
Άλλωστε τα ομορφότερα ταξίδια τα κάνει το μυαλό και όταν οι Έλληνες μαζεύονται γράφουν ιστορία οι παρέες, όπως λέει και το τραγούδι, του Δ. Σαββόπουλου.

Ευχόμαστε τα δικά σας καράβια, αυτά της ψυχής, να μη μείνουν αραγμένα σε κάποιο λιμάνι, αλλά να ταξιδέψουν σε ήσυχα νερά και να επιστρέψουν γεμάτα ευφορία, χαμόγελο και αισιοδοξία!...

Το δικό μας ραντεβού θα είναι κάπου εκεί προς το τέλος του μήνα.
Καλό μήνα και καλές διακοπές σε όλους!!!

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι υπέρ των φτωχών και των αδυνάτων και πολλοί απ’ αυτούς σπεύδουν κάθε τόσο να τους βοηθήσουν, ενώ άλλοι κάνουν σοβαρό φιλανθρωπικό έργο, προκειμένου να ανακουφίσουν όσους το έχουν ανάγκη.

Βλέποντας τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος και τον χάρτη της Ελλάδας με ένα μόνο χρώμα, θυμήθηκα το Μακρυγιάννη...

Γνωρίζαμε πολύ καλά, πως το χθεσινό δημοψήφισμα ανεξάρτητα από την απάντηση των πολιτών, δεν θα σταματούσε τις εκβιαστικές τάσεις των δανειστών.
Αυτό, όμως δεν ήταν το ζητούμενο όσων πήγαν στις κάλπες. Αυτό που οι πολίτες ήθελαν να δηλώσουν, ήταν τη γνώμη τους για την κατάσταση που ζουν τα τελευταία πέντε χρόνια. Να ακουστεί η φωνή τους δυνατά! Να πάψουν να μιλούν όλοι εξ ονόματός τους!

Προσπάθησαν μια βδομάδα τώρα να μας τρομοκρατήσουν και να μας διχάσουν. Βοηθήθηκαν από τη φυσική ανασφάλεια των ανθρώπων, αλλά δεν κατάφεραν τα αποτελέσματα που ήθελαν. Προσπάθησαν να επέμβουν στις δημοκρατικές διαδικασίες της χώρας μας, με δηλώσεις προκλητικές, εθελοτυφλώντας ακόμα και απέναντι στους πολίτες των δικών τους χωρών, που διαδήλωναν μαζί μας...

Στις Βρυξέλλες υπήρχαν αφίσες που έγραφαν: "Αν η Ελλάδα ήταν Τράπεζα, θα είχε σωθεί"... Έκλεισαν τ' αυτιά τους, προσπαθώντας να μας χωρίσουν σε δύο στρατόπεδα!...
Χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα, που διέθεταν και φυσικά θα τα χρησιμοποιήσουν και από δω και μπρος. Ακόμα και το διακύβευμα του δημοψηφίσματος το μετέτρεψαν σε ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ξεχνώντας ότι δύσκολα ένας λαός μπορεί να υπερασπιστεί ένα νόμισμα που δεν έχει, αφού τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες χάνουν όλο και περισσότερα ευρώ από το πορτοφόλι τους...

Τι κατάφεραν; Κατάφεραν να ενώσουν τους πολίτες και όλοι μαζί να πουν ουσιαστικά, ΟΧΙ άλλη σωτηρία, σαν αυτή που μας προσφέρετε! Όχι άλλα δάνεια θανάτου, όχι άλλο πόνο!
Κατάφεραν να μας φέρουν στο "εμείς" που έλεγε ο Μακρυγιάννης!!!

Μπορεί οι λύκοι να μην έγιναν αρνιά, αλλά οι Έλληνες έπαψαν να είναι πρόβατα και όλοι μαζί θα αγωνιστούν για όσα δικαιούνται!

Γι' αυτό κύριοι της Ευρώπης, μην προσπαθήσετε να μας διχάσετε ξανά. Αυτό που θα καταφέρετε, είναι να μας ενώσετε περισσότερο και δεν θα σας αρέσει!

Μαρίνα

Από την ώρα που ο πρωθυπουργός ανήγγειλε δημοψήφισμα, έγινε ο κακός χαμός!
Βροχή τα σχόλια και οι αντιδράσεις. Όχι πως δεν το περίμενα δηλαδή, αλλά πίστευα πως θα είναι περισσότερο μετριοπαθή από αυτά που άκουσα, στο δρόμο, στη γειτονιά μιλώντας με ανθρώπους της διπλανής πόρτας.

Ανθρώπους όμως που ψηφίζουν, είτε σκεπτόμενοι, είτε και όχι, βέβαια...
Δεν ξέρω τι γίνεται στη δική σας γειτονιά, στη δική μου πάντως οι αντιδράσεις για το δημοψήφισμα ήταν πολλές και τα επιχειρήματα λίγο πολύ ίδια.
Δεν θέλουν να πάρουν θέση!!!
Δεν θέλουν να αποφασίσουν οι ίδιοι για τις τύχες τους, θέλουν να πάρουν την απόφαση άλλοι. Αποποιούνται τις ευθύνες;...
Δεν ξέρω αν καν το συνειδητοποιούν!
Φοβούνται;...
Δεν ξέρω αν είναι φόβος ή η λογική του "μη χείρον βέλτιστον"!

Αυτό που ξέρω είναι η δική μου απορία. Όποια κι αν είναι η ερώτηση, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, το δημοψήφισμα γιατί είναι κακό;
Δεν είναι έκφραση Δημοκρατίας; Δεν είναι δικαίωμα του πολίτη να αποφασίζει;
Μας αρέσει να είμαστε λαός άβουλος και έρμαιο όσων θέλουν το θάνατό μας;

Ο Τουσκ απευθύνθηκε στον Αλέξη Τσίπρα, λέγοντάς του: "game is over". Εμείς δηλαδή βαλθήκαμε να του αποδείξουμε πως είμαστε τα πιονάκια στο παιχνίδι τους; Βαλθήκαμε να τους αποδείξουμε πως είμαστε χάρτινα ανθρωπάκια, που σκίζονται και πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων κατά το δοκούν;

Τι είμαστε τελικά, πολίτες ή λαός; Άνθρωποι ή μαριονέτες;
Φοβόμαστε μη φύγουμε από την Ευρώπη, που μας ρουφά το αίμα και θέλει το θάνατό μας. Τι πάθαμε δηλαδή, το σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου το θύμα στο τέλος αγαπά και ταυτίζεται με το θύτη;
Δεν χορτάσαμε από τη "σωτηρία" τους;

Από τη στιγμή που οι εντός και εκτός της χώρας "σωτήρες" κατέστησαν την Οικονομία μας ασταθή, μας εμπαίζουν λέγοντάς μας, πέντε χρόνια τώρα, πως για να υπάρξουν επενδύσεις, θα πρέπει να σταθεροποιηθεί πρώτα, αυτή η έρμη η Οικονομία.
Ξέρετε με τι μοιάζει αυτό;

Είναι σαν ένα τραπέζι τεσσάρων ποδιών, που λείπει το ένα. Ζητάς να βάλει κάποιος το πόδι που λείπει για να σταθεί σωστά κι εκείνος απαντά, όχι, γιατί είναι ασταθές, κόψε και τα υπόλοιπα!!!...
Δεν είναι σχιζοφρενικό, ξέροντας μάλιστα, πως το πόδι που λείπει, κάποιοι "σωτήρες" το πριόνισαν και τώρα αρνούνται να το αποκαταστήσουν;

Μας θέλουν λέει, στο αεροσκάφος της Ευρώπης, γιατί αν ανοίξουμε την πόρτα, αυτό θα πέσει!...
Μας θέλουν όμως, σαν αποσκευές, όχι σαν επιβάτες!!!
Δεν βαρεθήκαμε να κάνουμε τις αποσκευές;

Ένα εκατομμύριο άνεργοι, τρία εκατομμύρια νεόπτωχοι (θεόφτωχοι θα πω εγώ) και περισσότεροι από 10.000 νεκροί, δεν είναι αρκετοί για να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας;
Μας πέφτει, τόσο βαριά αυτή η τύχη, όσο και η Δημοκρατία;

Μαρίνα

Εποχή για κήπο, λουλούδια και φύση είναι η Άνοιξη και μια και βρισκόμαστε στον τελευταίο μήνα της, σκεφτήκαμε το σημερινό μας moodboard να είναι αφιερωμένο στον κήπο, με ιδέες διακόσμησης...

Πρωτότυπα υλικά, που όλοι έχουμε σε μια άκρη, άλλα χρηστικά και άλλα διακοσμητικά, με την κατάλληλη "αξιοποίηση" μπορούν να γίνουν οι αφορμές για να δείτε τον κήπο σας με άλλο μάτι, αφού δημιουργούν ξεχωριστή ατμόσφαιρα, κάνοντάς τον φιλόξενο και ακαταμάχητο...

Τα χρήματα που θα χρειαστούν για να υιοθετήσετε τις ιδέες αυτές είναι ελάχιστα έως μηδαμινά κι αυτό τις κάνει ακόμα πιο δελεαστικές!

Τολμήστε το!

Μπορεί κάποιες έννοιες και λέξεις να έχουν χάσει το νόημά τους στις μέρες μας, αλλά για μένα, παραμένουν ακόμα με τη σημασία τους. Ο λόγος για την εκδήλωση - εορτασμό της ανεξαρτησίας της Ελλάδας, στις ΗΠΑ!

Δεν θα σταθώ στα πολιτικά γεγονότα και στη συνάντηση του Έλληνα Υπουργού Γ. Βαρουφάκη με τον πρ. Ομπάμα. Αυτά τα αφήνω στους "πολιτικούς αναλυτές"...
Αυτό που θέλω να παρατηρήσω εγώ, είναι την ειρωνεία του πράγματος, ας μου επιτραπεί ο όρος.
Γιατί είναι ειρωνικό πώς να το κάνουμε να εορτάζεται η "ανεξαρτησία" μιας χώρας που δεν είναι ανεξάρτητη και ίσως να μην υπήρξε ποτέ!

Αλλά ας αφήσουμε το παρελθόν. Τώρα, εορτάζεται η ανεξαρτησία μιας χώρας που "δέρνεται" πανταχόθεν από εκβιασμούς και αρνητικά σχόλια, επειδή επέλεξε μια κυβέρνηση που δεν αρέσει στους "μεγάλους" αυτού του πλανήτη! Αυτό μπορεί να ονομαστεί ανεξαρτησία;

Λίγες μέρες νωρίτερα, αξιωματούχοι της Ευρώπης δήλωσαν καθαρά, πως δεν τους αρέσει η κυβέρνηση των Ελλήνων, κάτι που φυσικά το γνωρίζουμε από τους αλλεπάλληλους εκφοβισμούς που έχει υποστεί αυτός ο λαός, όχι μόνο τα τελευταία χρόνια, αλλά ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες.
Πόση ανεξαρτησία χωρά αυτό;

Και σα να μη φτάνουν όλα αυτά, απειλούν συνεχώς με "αφανισμό" μια χώρα αν δεν κάνει το θέλημά τους! Ακόμα ηχεί στ' αυτιά μου, το "σκοτώστε τους" του κ. Σόιμπλε!

Και αντί να παρατηρήσουν τα παραπάνω οι έγκριτοι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι, αρκούνται στο σχολιασμό της αμφίεσης του Έλληνα Υπουργού, η οποία συνεχίζει να είναι εκτός "πρωτοκόλλου"!!!
Η ουσία της εκδήλωσης, που παραμένει εκτός λογικής, δεν απασχόλησε κανένα; Μόνο εγώ το βλέπω;
Από πότε τα ράσα κάνουν τον παπά ή έλειπαν από το μάθημα της λαογραφίας, που απ' ότι φαίνεται είναι χρήσιμο για μια σφαιρική παιδεία;

Η ανεξαρτησία δεν προσδιορίζεται στα λόγια, ούτε στις εκδηλώσεις και τις γιορτές, αλλά στην ουσία και την πράξη που την καθιστά, υπαρκτή ή και όχι!...

Μαρίνα

Χριστός Ανέστη!
Θέλουμε να ευχηθούμε ο Αναστημένος Χριστός να παραμείνει ζωντανός στις καρδιές όλων και να τις γεμίζει Αγάπη  και όμορφα χαμόγελα, όπως τα χαμόγελα που απλόχερα και ανιδιοτελώς χαρίζουν τα παιδικά πρόσωπα.
Να είστε όλοι καλά και ευτυχισμένοι!
Μαρίνα - Όλγα

Με αφορμή την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, επιλέξαμε να θυμηθούμε ένα απόσπασμα από τη "Ρωμιοσύνη" του Γιάννη Ρίτσου, (απὸ τα Ποιήματα 1930-1960, B´, Κέδρος 1961) μαζί με κάποιες λεπτομέρειες που βρήκαμε στην προσωπική ιστοσελίδα του Κώστα Παπαδόπουλου, που έπαιζε μπουζούκι όταν μελωποιήθηκε από το Μ. Θεοδωράκη και τραγουδήθηκε από το Γ. Μπιθικώτση.

Ένας και μόνο είναι ο λόγος που επιλέξαμε τη Ρωμιοσύνη. Γιατί μέσα από τη διαχρονικότητά της θέτει τον ορισμό των ελληνικών αγώνων...

Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό,
αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα,
αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν ἥλιο,
αὐτὲς οἱ καρδιὲς δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸ δίκιο.

Ἐτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρὸ σὰν τὴ σιωπή,
σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στὸ φῶς τὶς ὀρφανὲς ἐλιές του καὶ τ᾿ ἀμπέλια του,
σφίγγει τὰ δόντια. Δὲν ὑπάρχει νερό. Μονάχα φῶς.
Ὁ δρόμος χάνεται στὸ φῶς κι ὁ ἴσκιος τῆς μάντρας εἶναι σίδερο.
Μαρμάρωσαν τὰ δέντρα, τὰ ποτάμια κ᾿ οἱ φωνὲς μὲς στὸν ἀσβέστη τοῦ ἥλιου.
Ἡ ρίζα σκοντάφτει στὸ μάρμαρο. Τὰ σκονισμένα σκοίνα.
Τὸ μουλάρι κι ὁ βράχος. Λαχανιάζουν. Δὲν ὑπάρχει νερό.
Ὅλοι διψᾶνε. Χρόνια τώρα. Ὅλοι μασᾶνε μία μπουκιὰ οὐρανὸ πάνου ἀπ᾿ τὴν πίκρα τους.
Τὰ μάτια τους εἶναι κόκκινα ἀπ᾿ τὴν ἀγρύπνια,
μία βαθειὰ χαρακιὰ σφηνωμένη ἀνάμεσα στὰ φρύδια τους
σὰν ἕνα κυπαρίσσι ἀνάμεσα σὲ δυὸ βουνὰ τὸ λιόγερμα.

Τὸ χέρι τους εἶναι κολλημένο στὸ ντουφέκι
τὸ ντουφέκι εἶναι συνέχεια τοῦ χεριοῦ τους
τὸ χέρι τους εἶναι συνέχεια τῆς ψυχῆς τους -
ἔχουν στὰ χείλια τους ἀπάνου τὸ θυμὸ
κ᾿ ἔχουνε τὸν καημὸ βαθιὰ-βαθιὰ στὰ μάτια τους
σὰν ἕνα ἀστέρι σὲ μία γοῦβα ἁλάτι.

Ὅταν σφίγγουν τὸ χέρι, ὁ ἥλιος εἶναι βέβαιος γιὰ τὸν κόσμο
ὅταν χαμογελᾶνε, ἕνα μικρὸ χελιδόνι φεύγει μὲς ἀπ᾿ τ᾿ ἄγρια γένειά τους
ὅταν κοιμοῦνται, δώδεκα ἄστρα πέφτουν ἀπ᾿ τὶς ἄδειες τσέπες τους
ὅταν σκοτώνονται, ἡ ζωὴ τραβάει τὴν ἀνηφόρα μὲ σημαῖες καὶ μὲ ταμποῦρλα.

Τόσα χρόνια ὅλοι πεινᾶνε, ὅλοι διψᾶνε, ὅλοι σκοτώνονται
πολιορκημένοι ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα,
ἔφαγε ἡ κάψα τὰ χωράφια τους κ᾿ ἡ ἁρμύρα πότισε τὰ σπίτια τους
ὁ ἀγέρας ἔριξε τὶς πόρτες τους καὶ τὶς λίγες πασχαλιὲς τῆς πλατείας
ἀπὸ τὶς τρῦπες τοῦ πανωφοριοῦ τους μπαινοβγαίνει ὁ θάνατος
ἡ γλῶσσα τους εἶναι στυφὴ σὰν τὸ κυπαρισσόμηλο
πέθαναν τὰ σκυλιά τους τυλιγμένα στὸν ἴσκιο τους
ἡ βροχὴ χτυπάει στὰ κόκκαλά τους.

Πάνου στὰ καραούλια πετρωμένοι καπνίζουν τὴ σβουνιὰ καὶ τὴ νύχτα
βιγλίζοντας τὸ μανιασμένο πέλαγο ὅπου βούλιαξε
τὸ σπασμένο κατάρτι τοῦ φεγγαριοῦ.

Τo ψωμὶ σώθηκε, τὰ βόλια σώθηκαν,
γεμίζουν τώρα τὰ κανόνια τους μόνο μὲ τὴν καρδιά τους.

Τόσα χρόνια πολιορκημένοι ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα
ὅλοι πεινᾶνε, ὅλοι σκοτώνονται καὶ κανένας δὲν πέθανε -
πάνου στὰ καραούλια λάμπουνε τὰ μάτια τους,
μία μεγάλη σημαία, μία μεγάλη φωτιὰ κατακόκκινη
καὶ κάθε αὐγὴ χιλιάδες περιστέρια φεύγουν ἀπ᾿ τὰ χέρια τους
γιὰ τὶς τέσσερις πόρτες τοῦ ὁρίζοντα.


Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης σε ραδιοφωνική συνέντευξη του, τον Ιανουάριο του 1990 λέει: Ήταν η πιο μεγάλη στιγμή της καριέρας μου και της ζωής μου… Από τα έργα του Μίκη Θεοδωράκη, εκείνο που με δυσκόλεψε πάρα πολύ και το θεωρώ από τα μεγαλύτερα είναι η Ρωμιοσύνη του Γιάννη Ρίτσου. Σ’ αυτό το έργο χάθηκα. Έκανα πρόβα δυόμισι μήνες για να μπω στο νόημα της μελωδίας και του στίχου. Τότε βρήκα τον αληθινό μου εαυτό. Ήταν αυτό που με γέμισε.

Το σημερινό moodboard για το link-party του caseperlatesta είναι αφιερωμένο και εμπνευσμένο στα χελιδόνια, Ένα ακόμα σύμβολο της άνοιξης που αγαπάμε από παιδιά...

Το πιο γνωστό από τα αποδημητικά πουλιά, το χελιδόνι, έγινε σύμβολο της λαχτάρας για αναζήτηση ήλιου και ζεστής ατμόσφαιρας και είναι αυτό που επιστρέφει πάντα στη φωλιά, που αφήνει πίσω...

Όλοι γνωρίζουμε πως όταν δούμε τα χελιδόνια να τιτιβίζουν χαρούμενα στον ουρανό, η Άνοιξη είναι πια εδώ και ο καιρός, όσα σκαμπανεβάσματα κι αν έχει κάνει, θα γλυκάνει και θα ζεστάνει.

Σύμβολο της ελευθερίας δημιουργεί όμορφα μοτίφ, τόσο στα ρούχα, όσο και στα κοσμήματα, δίνοντας έμπνευση ακόμα και στους διακοσμητές!