Λένε πολλά για την αγάπη! Την κοσμούν με επίθετα όμορφα, γλυκά, ρομαντικά, τα περισσότερα στον υπέρτατο βαθμό. Συχνά όμως βαφτίζουν αγάπη το πάθος, την έλξη, τον εγωισμό. Άλλοτε βαφτίζουν αγάπη την κτητικότητα, τη παρέα ακόμα και τη συναλλαγή...

Η αγάπη όμως εκφράζεται μέσα από την επικοινωνία, την προσφορά, την ανιδιοτέλεια και μπορεί να υπάρχει παντού! Στο λουλούδι, που ανοίγει τα πρώτα του πέταλα στον ήλιο ή στο κρύο εκεί στο κακοτράχαλο βουνό, στο πρόσωπο του ηλικιωμένου ζητιάνου, που του απλώνεις το χέρι κι εκείνος σκύβει και το φιλά, στο χαμόγελο του μωρού, που ανοίγει τα ματάκια του μετά τον ύπνο και σε κοιτά με το πιο αθώο βλέμμα του κόσμου, στα χρώματα του ουρανού, που παίρνουν μαβί χρώμα όταν βασιλεύει ο ήλιος παίζοντας με τα σύννεφα...

Υπάρχει παντού, όπου θέλουμε να τη δούμε! Γιατί πρέπει να θέλουμε να τη δούμε, πρέπει να θέλουμε και να μπορούμε και να την ξεχωρίσουμε και να την προσφέρουμε. Βλέπετε η αγάπη είναι μαγική! Δεν τελειώνει ποτέ, μα ποτέ! Τη μοιράζεις κι εκείνη πολλαπλασιάζεται, τη σκορπάς κι εκείνη γυρίζει πίσω σε σένα, την προσφέρεις και σου προσφέρεται!

Διαπερνά ακόμα και το ψυχρό γυαλί της οθόνης ενός υπολογιστή! Εκεί ανάμεσα στις εικόνες, τις λέξεις, τα νοήματα και τα μηνύματα υφαίνεται σιγά σιγά και γιγαντώνεται αργά και σταθερά, φέρνοντας ανθρώπους από μακρινά μέρη κοντά, δίνει λύση σε προβλήματα, διαδίδει τρόπους να αντιμετωπιστούν οι δυσκολίες, ζεσταίνει την ψυχή χιλιάδων ανθρώπων, που μπορεί να μην έχουν συναντηθεί ποτέ από κοντά, αλλά γνωρίζονται, επικοινωνούν, αγαπιούνται και αλληλοστηρίζονται.

Σαν blogger έχω συναντήσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους. Εκφράζονται, δημιουργούν, επικοινωνούν, βοηθούν άλλους ανθρώπους και φτιάχνουν κοινότητες και ιστορία οι παρέες, όπως λέει και το τραγούδι. Ενδεικτικά θα αναφέρω τη Δράση Ελληνίδων Blogger, το Ξεblogαρισμα και την Πρωτοβουλία για το παιδί, που κινητοποιούνται μέσα από το blogging και με όπλο τη δημιουργία, βοηθούν ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Αυτό, είναι αγάπη! Καθαρή, αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο και είναι σημαντική η προσφορά του blogging σ' αυτό. Γιατί ενώνει, πληροφορεί, κινητοποιεί με τρόπο γρήγορο, άμεσο και ουσιαστικό.

Πριν λίγες μέρες το blogging γιόρταζε την παγκόσμια ημέρα του κι όσο κι αν πέρασε στα ψιλά, η Πέτρα μας στο blog της, μας παρακίνησε να το γιορτάσουμε με αναρτήσεις αφιερωμένες σ' αυτό. Δεν θα μπορούσα να λείπω, γιατί η ασχολία αυτή είναι για μένα αγάπη κι όσο κι αν ακούγεται περίεργο, μπορεί να κάνει τους ανθρώπους καλύτερους! Αρκεί να το θέλουν! Αρκεί να προσπαθήσουν!

Παράλληλα η Αριστέα μας, γιορτάζει την αγάπη μέσα από το καινούργιο της δρώμενο "Κοινωνία ώρα αγάπης", που τρέχει για όλο το μήνα. Θέλησα η πρώτη μου συμμετοχή να μιλά για την αγάπη μου για το blogging, για την αγάπη που έδωσα, γι' αυτή που απλόχερα μου δόθηκε, γι' αυτή που μας ένωσε σε μια μεγάλη παρέα, που προσπαθεί μέσα από τη δημιουργία και κόντρα σε καιρούς δύσκολους να μοιραστεί ομορφιά και αξίες κάνοντας ένα βήμα στο φως και τους ανθρώπους να χαμογελούν, να προβληματίζονται και να κινητοποιούνται, για καλό!

Κορίτσια μου αγαπημένα, ευχαριστώ πολύ για όσα μοιραστήκατε μαζί μου και για την αγάπη που μου δώσατε! Αν δεν υπήρχε το blogging δεν θα γνώριζα ποτέ, ούτε εσάς ούτε και τόσους άλλους αγαπημένους φίλους και φίλες, που τιμούν με τις επισκέψεις τους τούτη εδώ τη διαδικτυακή γωνιά, που επιμένει να εκφράζεται, να δημιουργεί, να ενημερώνει, να προτρέψει και να βάζει ψυχή, σε κάθε ανάρτηση...

"Αν ήσουν βιβλίο, ποιο θα ήσουν;" ρωτούσε η Αριστέα σε μια ανάρτησή της.

Αν ήμουν βιβλίο! Δεν θα ήμουν κανένα από τα βιβλία που αγαπώ, τολμώ να πω... κι ο λόγος είναι απλός. Ποτέ μου δε χώρεσα σε μέτρα, ποτέ μου δεν ανήκα σε μια κατηγορία. Πάντα απέξω! Λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο κι ας επιζητούσα (κυρίως ως έφηβη) το αντίθετο διακαώς!

Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό, μη φανταστείτε πως η "μεγαλειότης" μου δεν χωρά πουθενά για τη μοναδικότητά της, το αντίθετο θα έλεγα. Πάντα κάτι έλειπε από τα χαρακτηριστικά μιας κατηγορίας σε μένα. Λειψά μονίμως, όσο κι αν προσπαθούσα...

Ψάχνοντας λοιπόν να βρω ποιο βιβλίο θα ήμουν, συνειδητοποίησα πως δεν θα ήμουν καν βιβλίο (με την ακριβή έννοια). Θα ήμουν θεατρικό έργο, που υπάρχει και σε βιβλίο και μέσα από αυτό, θα μιλούσα για δικαιοσύνη, αγάπη, τρυφερότητα με τρόπο ανατρεπτικό, επαναστατικό.
Θα ήμουν, "Ο κύκλος με την κιμωλία" του Μπέρτολ Μπρεχτ. Σ' ένα κόσμο που υμνεί τον υλισμό και θριαμβεύει η αδικία και η αλαζονεία της εξουσίας και του πλούτου, δεν θα μπορούσα να είμαι τίποτα άλλο, από μια έκφραση πίστης στον θρίαμβο της δικαιοσύνης και της ανθρωπότητας.


Θα ήμουν ένα παραμύθι, μια τρυφερή ιστορία μητρότητας η οποία σαρκάζει τη δικαιοσύνη και την εξουσία, την ίδια στιγμή, που υμνεί την αγάπη. Αυτή την αγάπη, που είναι έτοιμη να απαρνηθεί τα πάντα και ενσαρκώνεται στη Γρούσα, που προτιμά να απαρνηθεί το παιδί που έσωσε και μεγάλωσε, προκειμένου αυτό. να μην πονέσει. Αυτή την αγάπη, που γίνεται οδηγός του δικαστή Αντζάκ, που παρά την κουτοπονηριά και την ακαταλληλότητά του να γίνει δικαστής, καταφέρνει να φωτίσει την κρίση του.

Ο Αντζάκ που ήταν μέθυσος, κλεφτοκοτάς και κουτοπόνηρος γίνεται δικαστής γιατί στην επανάσταση έκρυψε το Μεγάλο Δούκα στο σπίτι του, σώζοντάς του τη ζωή και ο διορισμός του σε δικαστή ήταν η ανταμοιβή του.

Τη σολομώντεια λύση επιλέγει ο Αζντάκ και τοποθετεί το παιδί στο κέντρο του κύκλου με την κιμωλία, ζητώντας από τις δύο μάνες (θετή και βιολογική) να τραβήξουν από ένα χέρι η κάθε μια το παιδί κι όποια το πάρει με το μέρος της, να το κερδίσει. Και είναι η αγάπη προς το παιδί, που κάνει τη θετή μάνα να παραιτηθεί, για να μην το πονέσει. Να το στερηθεί, για να μην υποφέρει, κάνοντας ταυτόχρονα, το δικαστή να τη δικαιώσει δίνοντάς το της, γιατί όπως γράφει στο έργο ο Μπρέχτ: "Το κάθε τι πρέπει να ανήκει σ' εκείνον που είναι άξιος, τα παιδιά σε κείνους που με αγάπη και φροντίδα τα ανατρέφουν..."

Με τη σκληρή κριτική του στην εξουσία και τη δικαιοσύνη ο Μ. Μπρέχτ, σ' αυτό το έργο του που γράφτηκε το 1943-45 και αποτελεί μια αντιπολεμική φωνή, δίνει διέξοδο στην ελπίδα με δρόμο την αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Το είδα στο θέατρο για πρώτη φορά πολύ μικρή και με γοήτευσε τόσο, που το αναζήτησα στη δανειστική βιβλιοθήκη της πόλης που έμενα τότε, για να το διαβάσω ξανά και ξανά...

Αλήθεια, εσείς αν ήσασταν βιβλίο, ποιο θα ήσασταν;





Υ.Γ. Μια που το μήνυμα του βιβλίου και της ανάρτησης είναι η αγάπη, μπορεί να αποτελέσει  παράλληλα και την πρώτη μου συμμετοχή, στο νέο δρώμενο της Αριστέας "Κοινωνία ώρα Αγάπης"....

Πρωί - πρωί, μη σας πω αξημέρωτα για μένα, χτυπάει το τηλέφωνο. Πετιέμαι αλαφιασμένη... όλοι ξέρουν πως δεν είμαι του πρωινού ξυπνήματος.
Πριν καλά καλά απαντήσω αυτό το βαρύ "ναι" του αγουροξυπνημένου, ακούω τη φίλη μου τη Νατάσα σε μεγάλα μεράκια!

- Θέλω ν τα πιώωωω....
- Τι λες κοπέλα μου πρωί πρωί, με τη τσίμπλα στο μάτι;
- Ναι, να τα πιω να μην καταλαβαίνω! Απαντά με σθένος.
- Τι να μην καταλαβαίνεις, μανούλα μου, ρωτώ ως αδαής, ψάχνοντας σαν υπνωτισμένη την καφετιέρα...
- Να μην καταλαβαίνω, ό,τι συμβαίνει γύρω μου!...

Αυτό ήταν!!! Λες και μου πέταξε ένα κουβά με κρύο νερό, πήρα μπρος! Για να μιλάει έτσι η Νατάσα, κάτι συμβαίνει σοβαρό, σκέφτομαι κι αρχίζω τις ερωτήσεις.

- Εσύ, που τρομάζουμε να σε ξεκολλήσουμε απ΄τα ειδησιογραφικά; Εντύπωση μου κάνει!
- Εγώ, εγώ!!! Τόσο καιρό που παρακολουθούσα, τι βγήκε; Θόλωσα ένα εκατομμύριο φορές μέχρι τώρα, χώρια που δεν προλαβαίνω να μετρώ κολοτούμπες. Νισάφι πια, βαρέθηκα!
- Έτσι ξαφνικά; παίρνω το διερευνητικό μου
- Τι ξαφνικά καλέ; Εδώ χάνεται ο κόσμος κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ανοίγω το "κουτί" και δεν ακούω τίποτα άλλο από δύσκολα. Κρα κάνω για μια ευχάριστη είδηση, να σκάσει κι εμένα το χειλάκι μου, αλλά πού!...
- Βρε καρδούλα μου, πιες λίγο καφεδάκι να ισιώσεις κι έλα να το συζητήσουμε...

Τίποτα! Η Νατάσα ανένδοτη συνέχιζε να τραγουδά και να επιμένει, πως ο καλύτερος τρόπος για να τα βγάλει πέρα με τα δυσάρεστα, τα παράξενα και όλα τα περίεργα, είναι η κατάσταση μέθης.

Να της ρίξω άδικο, δεν μπορούσα με όσα γίνονται. Από πού να το πιάσω και να μη μπω σε πειρασμό; Από το εσωτερικό, από το εξωτερικό; Δες θες και πολύ να χάσεις τη μπάλα.

Λες και δε φτάνουν όσα περάσαμε, η παράνοια συνεχίζεται, τα μνημόνια συνεχίζονται, οι πρόσφυγες πνίγονται, τα οικονομικά μας πηγαίνουν κατά διαόλου, οι αγρότες παρατάνε τα χωράφια και βγαίνουν ξανά στους δρόμους, το ασφαλιστικό είναι σα να θέλουν να μας περάσουν το βραχιόλι αντί στο χέρι στο λαιμό, οι εθνικές συντάξεις κλειδώνουν σε τιμή σινιέ πορτοφολιού και πάει λέγοντας...

Πώς να τα αντέξει κανείς όλα αυτά; Με αγώνα θα μου πείτε. Με αγώνα, δε λέω όχι, αλλά κι αυτά τα έρημα τα νεύρα, κλωστές γίνανε τόσα χρόνια ταλαιπωρίας, σπάνε. Κι άμα σπάσουν ολονών, μας βλέπω να βγαίνουμε στους δρόμους, να χαστουκίζει ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί να αυτομουτζωνόμαστε!

Άδικο;...

Συμμετέχοντας σ' αυτή την υπέροχη σκυταλοδρομία αναμνήσεων, που ξεκίνησε ο καλός μας φίλος ο Γιάννης (idipoton.blogspot.gr), ακολούθησε η Μαρία μας (mytripssonblog.blogspot.gr) και μετά η Αριστέα μας (princess-airis.blogspot.gr) θέλω κι εγώ, να κάνω μαζί σας, αυτό το ταξίδι...

Μεγάλωσα σ' ένα σπίτι όπου ποτέ δεν έλειπε η βιβλιοθήκη, γεμάτη με λογιών - λογιών βιβλία. Οι γονείς μου, τα αγαπούσαν ιδιαίτερα και με έκαναν να τα αγαπήσω κι εγώ, από πολύ μικρή. Τα πρώτα, που βέβαια δεν διάλεξα εγώ και φυσικά δεν μπορούσα να διαβάσω μόνη μου, ήταν μικρές ιστορίες σε στίχους και ήμουν δεν ήμουν τριών...

Ακολούθησαν τα παραμύθια κατά δεκάδες και σε τόμους ακόμα, που δεν τα χόρταινα. Πάντα μέσα στα δώρα γιορτών και γενεθλίων υπήρχε και ένα βιβλίο κι άλλες φορές έτσι, χωρίς καμιά
αφορμή.

Το πρώτο βιβλίο, που διάλεξα μόνη μου, ήταν το "Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν" της Μπέτυ Σμιθ. Ο λόγος που το διάλεξα ήταν το μικρό κειμενάκι στην πρώτη του σελίδα, αμέσως μετά τον τίτλο: "Είναι κάποιο δέντρο που φυτρώνει στο Μπρούκλιν. Μερικοί το λένε Δέντρο του Ουρανού. Όπου κι αν τύχει να πέσει σο σπόρος του θα φυτρώσει ένα δέντρο που παλεύει να φτάσει στον ουρανό. Φυτρώνει μέσα σε μαντρωμένες αυλές και σε σωρούς πεταμένα σκουπίδια. Ξεφυτρώνει μέσα από σκάρες υπογείων. Είναι το μοναδικό δέντρο που φυτρώνει ακόμα και στο τσιμέντο. Ψηλώνει και θεριεύει... Ζει χωρίς ήλιο, χωρίς νερό και όπως φαίνεται και χωρίς χώμα. Θα το πρόσεχαν και θα το έβρισκαν ίσως και ωραίο αν δεν ήταν τόσο κοινό...".

Αυτό ήταν! Το κείμενο με μάγεψε! Λειτούργησε σαν μαγνήτης! Ήθελα οπωσδήποτε να διαβάσω γι' αυτό το δέντρο... ήθελα οπωσδήποτε να μάθω για την ιστορία της οικογένειας του Τζόνυ Νόλαν, που βρέθηκε στην Αμερική, όπως τόσοι άλλοι, από την Ευρώπη κάπου εκεί στα 1912, αναζητώντας μια θέση στον ήλιο. Διάβασα για τις σκέψεις τους, για τον τρόπο που μεγάλωναν τα παιδιά τους, για τον αγώνα τους να αποκτήσουν ένα τάφο, ο οποίος ήταν το μοναδικό κομμάτι γης που μπορούσε να είναι δικό τους.

Δεν θα σας πω, πώς τελειώνει το βιβλίο, ούτε αν έχει ευχάριστο ή δυσάρεστο τέλος. Αυτό που θα σας πω, είναι πως αυτό το βιβλίο με βοήθησε να καταλάβω πολλά πράγματα για τη ζωή των ανθρώπων, τις σκέψεις τους, τα θέλω τους, τις αδυναμίες και τις δυνατότητές τους, τα όνειρά και τις επιδιώξεις τους. Με μάγεψε και το φυλάω ακόμα στη βιβλιοθήκη μου, με πολύ αγάπη...
Αν δεν το έχετε διαβάσει, αναζητήστε το, είμαι σίγουρη πως θα σας αρέσει!

Θέλω με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω θερμά, τη Μάνια για την ιδέα και το Γιάννη, που έκανε γνωστό σε μένα και τους υπόλοιπους φίλους, το blog game αυτό!

Μπορεί μια ίωση να με κράτησε τόσες μέρες, μακριά από το περιοδικό κι όλους τους αγαπημένους φίλους, δεν μπορεί όμως να με εμποδίσει να ευχηθώ σε όλους εσάς που με επισκέπτεστε και με τιμάτε με την αγάπη σας, να έχετε μια όμορφη, δημιουργική, αισιόδοξη και χαρούμενη χρονιά, γεμάτη υγεία και πολλά χαμόγελα!

Εύχομαι επίσης, από την καρδιά μου, στον καθένα ξεχωριστά, ό,τι του στέρησε η χρονιά που έφυγε, απλόχερα να του το δώσει η χρονιά που μόλις ήθρε!!!

Χρόνια πολλά, φίλοι!

Πολλές φορές γίνονται δράσεις διαμαρτυρίας για την προστασία του περιβάλλοντος και του μέλλοντος του πλανήτη. Άλλες είναι διαδικτυακές και άλλες είναι στο δρόμο... καμιά φορά και τα δύο. Κάποιοι τις βλέπουν θετικά και συμμετέχουν ενεργά και κάποιοι τις θεωρούν μάταιες.

Όταν όμως οι πολίτες γνωρίζουν και διεκδικούν τα δικαιώματά τους συντονισμένα και με συνέπεια, τότε κάποια πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Οι φωνή τους ακούγεται δυνατά, καθαρά και δεν αφήνει περιθώρια για συμβιβασμούς.

Όλη αυτή η προσπάθεια που έγινε τους τελευταίους μήνες με διαδηλώσεις, υπογραφές, μηνύματα, δωρεές, έφεραν αποτέλεσμα σημαντικό για την Ιστορία της ανθρωπότητας. Πρόσφατα στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα οι ηγέτες συμφώνησαν στο μηδενισμό των ανθρωπογενών ρύπων. Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει πως θα υπάρξει μια εξισορρόπηση του τι μπορούμε να εκπέμπουμε στην ατμόσφαιρα και τι μπορεί να απορριφθεί και όταν πλέον η συμφωνία περάσει στα χέρια των νομοθετών, η καθαρή ενέργεια θα αναδειχθεί ως ο καλύτερος, φθηνότερος και πιο αποτελεσματικός τρόπος, για να κρατηθεί αυτή η υπόσχεση. Έτσι θα μπει το πρώτο λιθαράκι για να εξασφαλίσουμε ένα ασφαλές μέλλον για τα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες τα μέλη του Avaaz έπαιξαν κρίσιμο και καθοριστικό ρόλο με την πίεση, που άσκησαν για τη συμφωνία αυτή. Έσπασαν ένα παγκόσμιο ρεκόρ διαδηλώνοντας κατά εκατοντάδες χιλιάδες σε όλο τον κόσμο και φέρνοντας τις φωνές όλων των ανθρώπων του πλανήτη στη διάσκεψη, την ώρα που οι διαπραγματευτές έμπαιναν στο κτίριο και παρέδωσαν το ψήφισμα απευθείας στο Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ. Η φωνή όλων όσων ψήφισαν με το γνωστό διαδικτυακό τρόπο, ήταν εκεί, στην πρώτη γραμμή και ακούστηκε δυνατά και ξεκάθαρα.

Όταν ο Ινδός Υπουργός Οικονομικών δήλωσε ενάντια στην 100% καθαρή ενέργεια, οι Avaazίτες τράβηξαν βίντεο από την πλημμυρισμένη πόλη Τσεννάι και το πρόβαλαν σε γιγαντοοθόνη μέσα στη διάσκεψη, μαζί με τα μηνύματα από κάθε γωνιά της Ινδίας. Αυτό έκανε τον πρωθυπουργό Μόντι την άλλη μέρα να ανακοινώσει στα ΜΜΕ ότι άλλαξε στάση!

Αυτή, ήταν μία μόνο, από τις 45 διαφορετικές δράσεις που έκαναν τα μέλη του Avaaz μέσα σε 14 μέρες και ήταν οι αρχή για να ξεκινήσουν οι ηγέτες να ακούνε τους πολίτες και την έκκλησή τους ή καλύτερα την απαίτησή τους, να σωθεί το μέλλον του πλανήτη.

Είναι και η πιο τρανταχτή απόδειξη πως όταν οι πολίτες ενημερώνονται, ενώνονται και διεκδικούν με πίστη και όραμα, μπορούν να εξασφαλίσουν για τις επόμενες γενιές, ένα καλύτερο μέλλον.

Η ιστορία της ανθρωπότητας αλλάζει και αυτή την αλλαγή προς το καλύτερο, την πέτυχαν οι πολίτες, τα μέλη του Avaaz, την πετύχατε εσείς! Ας συνεχίσουμε ενωμένοι να διεκδικούμε και να ελπίζουμε...


Σημείωση: Διαβάστε όλη την ιστορία του αγώνα για το κλίμα εδώ.

Δευτέρα σήμερα, καινούργια εβδομάδα ξεκινά και με αφορμή την όμορφη προτροπή της συνονόματης αγαπημένης μου blogger της διπλανής πόρτας, "Κάθε σκέψη κι ένα γράμμα", θέλησα να ξεκινήσω δημιουργικά...

Ανοίγω τα μάτια μου στο φως και καλωσορίζω την καινούργια μέρα με χαμόγελο.

Βλέπω το σκύλο μου να τεντώνεται και να κουνά την ουρά του με χαρά, καθώς ξυπνάει... είναι το δικό του χαμόγελο αυτό!

Γυρνώ την πλάτη στα μίζερα και βάζω μουσική να συνοδέψει τον πρώτο καφέ της μέρας.

Διαβάζω τα νέα και δακρύζω με τον πόνο των ανθρώπων, που ζητούν μια ευκαιρία ν' αντικρίσουν τη μέρα όπως εγώ, αλλά αντικρίζουν μια κόλαση.

Έχω αγάπη γύρω μου και θέλω να τη μοιράσω, να τη σκορπίσω στα πέρατα της γης, να πάρουν όλοι μια φουχτίτσα, να την κάνουν φυλαχτό.

Ζωή είσαι μικρή, είσαι γλυκιά, μα είσαι και ζαβολιάρα. Γλεντώ μαζί σου, δε σε παίρνω πια στα σοβαρά.

Η σκέψη τρέχει σε κείνους, που κάνουν τη θλίψη ενέργεια και προσφορά σε όσους χρειάζονται βοήθεια...

Θέλω να διώξω κάθε πόνο, κάθε δάκρυ, κάθε αγωνία από τα μάτια των παιδιών.

Ίσως μια μέρα, ποιος ξέρει πότε, να μην υπάρχουν πια παιδιά ανασφαλή, παιδιά που κινδυνεύουν!

Κόκκινα γυαλιά φοράω για να ξορκίσω το κακό, να δω τον κόσμο μ' άλλα μάτια και μη σταματήσω να ελπίζω.

Λυπάμαι με την αδιαφορία για τις ανθρώπινες ψυχές, αυτών, που κρατούν τις τύχες του πλανήτη στα χέρια τους.

Μετρώ τον πλούτο μου με ανθρώπους γύρω μου, που λένε "καλημέρα" και το εννοούν.

Νιώθω ευγνώμων που μπορώ να ασχολούμαι με όλα όσα αγαπώ.

Ξέρω πως πολλές φορές πετώ στα σύννεφα, αλλά αρνούμαι να σταματήσω να το κάνω. Είναι όμορφα εκεί πάνω...

Όσοι διαφωνούν, μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους κολλημένοι στη γη. Δικαίωμά τους, ψέμματα;...

Παρατηρώ τους ανθρώπους και τις αντιδράσεις τους. Θεέ μου, πόσο εύκολα αλλάζουν όταν αποκτήσουν χρήμα ή εξουσία!

Σιωπώ και υποκλίνομαι μπροστά στο μεγαλείο των ανθρώπων εκείνων, που ενώ βιώνουν μια απώλεια βρίσκουν δύναμη να δώσουν αγάπη και βοήθεια σε άλλους.

Τραγούδι είναι η ζωή μας σκέφτομαι, πότε χαρούμενο και πότε λυπημένο. Δική μας δουλειά δεν είναι να διαλέξουμε το σκοπό, μα να το τραγουδήσουμε καλά!

Υψώνω ανάστημα σε κάθε "πρέπει" που επιχειρεί να με βάλει σε καλούπι που δε χωράω. Άλλωστε ποτέ δε χώρεσα σε καλούπια...

Φιλιώνω με τις αδυναμίες μου. Όσες αλλάζουν τις αλλάζω, τις άλλες τις αποδέχομαι...

Χτίζω γέφυρες σε γερά θεμέλια και γκρεμίζω τα σαθρά.

Ψάχνω την ουσία στο κάθε τι. Δεν με αφορούν οι λέξεις αλλά η σημασία τους.

Ωραία βδομάδα να ξεκινήσει για όλους εσάς που διαβάσατε αυτές τις σκέψεις! Και για τη διπλανούλα που τις ξεκίνησε, ένα γλυκό φιλί!...

Έχετε σκεφτεί πόσα φλιτζάνια περνούν από τη ζωή ενός ανθρώπου;
Κάποια στολισμένα σε βιτρίνες και μπουφέδες, πολλά σπασμένα από νεύρα, ατύχημα, μετακόμιση. Όλη η ζωή μας ένα φλιτζάνι πότε γεμάτο και πότε άδειο, πότε περίτεχνο κι εντυπωσιακό, πότε απλό. πότε καθαρό και πότε βρώμικο, πότε γερό και πότε σπασμένο...

Πόσες ανθρώπινες ιστορίες δεν ακούστηκαν πάνω από ένα φλιτζάνι καφέ ή τσαγιού! Χαρούμενες, λυπητερές, αγωνίας, προσμονής, παρηγοριάς.


Διαμέσου των αιώνων οι άνθρωποι πνίγουν τον πόνο τους εκεί ή βαφτίζουν τη χαρά τους, φλερτάρουν, παρακολουθούν, διαβάζουν, κουτσομπολεύουν, ονειρεύονται, εξομολογούνται!

Τα μικρά κοριτσάκια παίζουν με τα (άδεια τις περισσότερες φορές) σερβίτσια τσαγιού τους, τις κουμπάρες, τις μαμάδες και προσφέρουν με περίσσια προσοχή η μία στην άλλη, αλλά και στις κούκλες και τους αρκούδους της συντροφιάς, ένα φλιτζάνι παιχνιδιού, φιλίας και αγάπης.

Οι φίλες θα δώσουν ραντεβού για καφέ και κουβεντούλα για να πουν τα νέα τους και να περάσουν στιγμές χαλάρωσης και ξενοιασιάς. Άλλες φορές πάλι θα συζητήσουν το πρόβλημα με ένα φλιτζάνι στο χέρι, θα πουν λόγια κατανόησης, θα βρουν λύσεις. Το ίδιο και οι φίλοι, θα πιουν ένα φλιτζάνι καφέ και θα μοιραστούν τα νέα της σκορδόπιστης που τους έκανε τη ζωή πατίνι ή θα παινέψουν την κόρη που πήρε το πτυχίο της!

Ένα φλιτζάνι κάνει παρέα στην αγωνία, όταν περιμένεις να μάθεις για την υγεία ή την τύχη αγαπημένου σου προσώπου κι άλλο ένα όταν περιμένεις μια καινούργια ζωή να έρθει στον κόσμο!

Οι νέοι θα φλερτάρουν μαζί του... η φράση "πάμε για καφέ" που ήταν τόσο διαδεδομένη στις δεκαετίες του 80 και του 90, μπορεί να έχει ξεχαστεί αλλά η ουσία της παραμένει. Με ένα φλιτζάνι καφέ γεννήθηκαν τα μεγαλύτερα ειδύλλια και με ένα τσαγιού οι δυνατές αγάπες.

Πιο μεγάλη απ' όλες η αγάπη στην ανθρώπινη επαφή, που κάνει τον πόνο να κόβεται στα δυο και τη χαρά να ξεχυλίζει! Και το φλιτζάνι πάντα εκεί στη μοναξιά, στην παρέα, μ' αυτό να ξεκινά η μέρα και μ' αυτό να τελειώνει, όλες τις εποχές, όλα τα χρόνια αιώνες τώρα...

Αφετηρία αυτού του μαγικού ταξιδιού το blog της Πέτρας, αφού σ' εκείνη ανήκει η ιδέα! Όσοι φίλοι/φίλες bloggers θέλετε να πάει μακριά αυτό το φλιτζάνι, δεν έχετε παρά να συνεχίσετε το ταξίδι του ενημερώνοντάς τη!
Πετράδι μου, σ' ευχαριστώ, πέρασα υπέροχα...

Ο μήνας της καρδιάς του Φθινοπώρου ο Οκτώβρης, μετρά την πρώτη του μέρα.
Τα χρώματα της φύσης γίνονται χρυσοκόκκινα και η ατμόσφαιρα μυρίζει υγρό χώμα και βροχή...
Σιγά σιγά όλα μας προετοιμάζουν για το Χειμώνα, αργά και σταθερά.

Όσοι ζείτε στην εξοχή, θα έχετε δει ήδη τις αλλαγές γύρω σας. Όσοι ζείτε στις μεγαλουπόλεις, φέρτε τον Οκτώβρη στο χώρο σας όχι μόνο αλλάζοντας σελίδα στο ημερολόγιο, μα με μικρές πινελιές ζεστών ίσως και λίγο μελαγχολικών χρωμάτων, που όμως δίνουν μια ατμόσφαιρα θαλπωρής.

Το Φθινόπωρο είναι η εποχή που αρχίζουμε να "ζούμε" το σπίτι περισσότερο, ενώ όσο ψυχραίνει ο καιρός ζητάμε ζεστασιά στο μάτι και στα αντικείμενα γύρω μας. Οι σημερινές μας προτάσεις είναι μερικά μόνο από όσα μπορείτε να προσθέσετε στο χώρο.

Μη χάσετε όμως την ευκαιρία να τα μοιραστείτε όλα αυτά με αγαπημένα πρόσωπα και να περάσετε χαλαρές στιγμές γεμίζοντας την ψυχή με αγάπη.
Είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς κάθε αντιξοότητα...

Ευχόμαστε ένα όμορφο μήνα με υγεία και ζεστές στιγμές, σε όλους!

Εδώ και αρκετές εβδομάδες, πήγαμε. όπως κάναμε συνήθως να μπούμε στο λογαριασμό του περιοδικού μας στο facebook. Μια κίνηση ρουτίνας, που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα καταλήξει σε ...αποκλεισμό!

Πατώντας το κουμπί "σύνδεση", εμφανίστηκε στην οθόνη ένα μήνυμα που μας εξηγούσε πως επειδή το περιοδικό δεν είναι προσωπικός λογαριασμός, δεν μπορεί να έχει προφίλ γιατί είναι αντίθετο με τους κανόνες δεοντολογίας του facebook και θα πρέπει να μετατραπεί σε σελίδα.

Όλα καλά μέχρι εδώ σκεφτήκαμε και προχωρήσαμε στη δημιουργία σελίδας, αφού δεν είχαμε και άλλη επιλογή. Το μόνο κουμπί που μπορούσαμε να πατήσουμε ήταν αυτό που έγραφε "δημιουργήστε σελίδα".

Αυτό ήταν! Η σελίδα δημιουργήθηκε μεν, χωρίς εμάς δε, αφού ούτε σαν διαχειρίστριες υπήρχαμε πουθενά, ούτε φυσικά και μπορούσαμε να μπούμε, πόσο μάλλον να την ενημερώσουμε!! Την κοιτάζαμε από μακριά σα να ήταν ξένη και καμαρώναμε τους 543 φίλους που είχαν μετατραπεί σε like...
Δεν μας αναγνώριζε, παρά τις προσπάθειές μας.

Στείλαμε μήνυμα ηλεκτρονικό στην τεχνική υποστήριξη του facebook και ενώ περιμέναμε λύση η απάντηση δεν ήρθε ποτέ! Αντί λύσης όμως, λίγες μέρες αργότερα, ήρθε ένα μήνυμα που μας έλεγε πως η σελίδα μας είναι έτοιμη και μπορούμε να τη δούμε! Να τη δούμε μόνο! Ούτε να την ενημερώσουμε, ούτε να τη διαχειριστούμε...
Ξανά καινούργια μηνύματα, ξανά αναμονή και φυσικά η απάντηση - λύση, δεν ήρθε ποτέ.

Με τούτα και με κείνα και ενώ ο καιρός περνούσε και τίποτα δεν άλλαζε, αποφασίσαμε να φτιάξουμε μια καινούργια σελίδα που μπορείτε να δείτε εδώ και να κάνετε like για να αποκτήσουμε καινούργιους φίλους, μια και χάσαμε τους παλιούς...

Μπορεί να ήταν πολύ σύντομη αυτή η προεκλογική εκστρατεία, αλλά ήταν πλούσια σε "πληροφόρηση" και κονταροχτυπήματα... Σαν την τράπουλα και τα ζευγάρια στη μπιρίμπα. Όταν δεν έρχονται οι πόντοι, σου φταίει το φύλλο και το ζευγάρι σου, που δεν παίζει σωστά.

Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν πάντα ίδιες, αρνούνται να αλλάξουν ακόμα κι όταν πρεσβεύουν αλλαγή. Οι πολίτες ωθούνται σε κοντή μνήμη, αφού κοντύτερη είναι εκείνη των πολιτικών.
Ακούσαμε πολλά και από αυτά, τίποτα ή ελάχιστα αφορούσαν την ουσία των προβλημάτων που ταλανίζουν μια πενταετία τώρα, τη χώρα.

Θα μου πείτε, τι περίμενα... Μα το αυτονόητο περίμενα, έστω και από δημοσιογράφους (!) ή πολίτες που καλούνται εντελώς τυχαία σε πάνελ τηλεοπτικών εκπομπών. Κανείς; Τίποτα; Όλοι την ίδια αμνησία, όλοι στο σήμερα μόνο; Λήθη στο παρελθόν, πίστη στο μέλλον, που έλεγε και ο Παπαγιαννόπουλος στην ταινία;...

Ποιος κερδίζει απ' αυτό;
Ρητορικό το ερώτημα, θα σκεφτείτε αφού ούτε τον Άρειο Πάγο έλαβαν υπ' όψη τους, έστω και για λίγο. Όχι για να τον χρησιμοποιήσουν ως επιχείρημα στις μεταξύ τους προεκλογικές μάχες, αλλά ως την αρχή των μνημονιακών δεινών της χώρας.
Βέβαια, τα άσχημα είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, όταν μπήκαμε στο ευρώ, με μαγειρεμένα στοιχεία!!!

Τι είπατε;... Λεπτομέρειες; Καθόλου!!! Έτσι ξεκινά πάντα ένα έγκλημα. Από μια "ασήμαντη" αφορμή, που όμως έχει στη βάση της το χρήμα.
Κάποιος τότε έπιασε την "κουτάλα" κι άρχισε το "μαγείρεμα", για το καλό της χώρας. Κάποιος με ονοματεπώνυμο! Κι εμείς του κλείναμε πονηρά το μάτι, νομίζοντας ότι τους τη φέραμε και μπήκαμε στο νόμισμα της γης της επαγγελίας, από την πίσω πόρτα και στρογγυλοκαθίσαμε στο σαλόνι, στο βαρύ δερμάτινο καναπέ κι ας είχαμε τρύπια παπούτσια. Ήταν τόση η λάσπη πάνω τους, που δεν φαίνονταν οι τρύπες...

Δεν τους τη φέραμε όμως εμείς, αλλά αυτοί! Γιατί και με τους πολιτικούς μας έκαναν κολεγιά και σιγούρεψαν πως το αλισβερίσι αυτό, θα τους απέφερε όχι απλά κέρδη, αλλά μια χώρα στο πιάτο!
Κι άρχισε μετά το παραμύθι για τους κακούς αλλοδαπούς που μας έπαιρναν τις δουλειές που δεν καταδεχόμασταν να κάνουμε εμείς...
Τότε θυμηθήκανε το Θεό και την Ορθοδοξία και τα βάλανε στον πολιτικό στίβο για να χειραγωγηθούν κι εκείνοι που πιστεύουν σε Θεό, από κείνους που δεν έχουν το Θεό τους.

Έτσι ανδρώθηκε η άκρα δεξιά, από το πολύ σπρώξε (στα δεξιά) και σταυροκοπήσου, αφού έπρεπε να υπάρχει για να μπορεί να "παίξει" στη συνέχεια η θεωρία των δύο άκρων. Άκρα δεξιά = Άκρα αριστερά = τσουβάλιασμα...
Στο μεταξύ, οι κρατούντες παρέα με τους κυβερνούντες έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και πετάγανε και καταναλωτικά δάνεια στο λαό (είδατε εδώ δεν λέω πολίτες), αφού από πολίτες μετατράπηκαν σε καταναλωτές! Και κατανάλωναν τα πάντα. Από αγαθά μέχρι ψέμματα, χωρίς διάκριση!

Πάνω λοιπόν στον καταναλωτικό παροξυσμό, τα καγιέν, τις διακοπές στο Ντουπάι, τα σινιέ ρούχα και το "λεφτά υπάρχουν", σκάνε το παραμύθι: "λεφτά, τέλος" και να ΄σου ο Γιωργάκης από το Καστελόριζο (που το ανέδειξε - άκουσον άκουσον - σε must ταξιδιωτικό προορισμό) να μας καλοσορίζει στη νέα εποχή! Αυτή των σωτήρων!!!

Μάταια η κ. Γεωργαντά (μέλος της ΕΛΣΤΑΤ) φώναζε πως το έλλειμμα "μαγειρεύτηκε" και φούσκωσε σαν κέηκ στο φούρνο. Κανείς δεν την έλαβε υπ' όψη του. Κανείς δεν έλεγε ν' ακούσει. Λίγο πριν την ακούσουν οι δικαστές, κινδύνευε να γίνει γραφική... Μέχρι δε, να αποφασίσει το οφθαλμοφανές ο Άρειος Πάγος, μεσολάβησαν τρία μνημόνια, εκατομμύρια άνεργοι, χιλιάδες νεκροί και εκατομμύρια νεόπτωχοι!

Επειδή όλα και πάντα έχουν ονοματεπώνυμο, αυτή τη φορά καλό είναι να πάμε την κάλπη με τη σκέψη όχι μόνο στο μέλλον, αλλά και στο παρελθόν! Διαφορετικά, θα είναι μια ακόμα χαμένη ψήφος...

Καλό μήνα!

Μαζί με το Σεπτέμβρη κι εμείς, αφού ξεκουραστήκαμε γεμίσαμε τις μπαταρίες με ήλιο, θάλασσα και αγαπημένα πρόσωπα, παρά τις όποιες δυσκολίες και ανατροπές που μας βρήκαν αυτό το καλοκαίρι, είμαστε εδώ!

Έτοιμες για καινούργια διαδικτυακά ταξίδια, για καινούργιες προκλήσεις με ακόμα περισσότερη όρεξη να αποτελούμε μέρος της συντροφιάς και των ενδιαφερόντων σας.

Ελπίζουμε να σας λείψαμε έστω και λίγο...

Σας ευχόμαστε καλό Σεπτέμβρη, καλό Φθινόπωρο με υγεία, χαμόγελο σε πείσμα των καιρών και των δυσκολιών!...



    

Ο Αύγουστος, μετρά την πρώτη του μέρα.
Οι διακοπές των περισσότερων εργαζόμενων ξεκινούν ή ξεκίνησαν όπως οι δικές μας λίγο νωρίτερα...

Εκμεταλλευτείτε το χρόνο ελευθερίας που χαρίζουν οι διακοπές, για να περάσετε όμορφα με τα πρόσωπα που αγαπάτε. Δεν έχει σημασία αν θα ταξιδέψετε για κάποια όμορφη γωνιά της πατρίδας μας ή θα μείνετε στο σπίτι. Σημασία έχει με ποιους θα μοιραστείτε τη χαλάρωση και την ξενοιασιά, αυτών των ημερών.
Άλλωστε τα ομορφότερα ταξίδια τα κάνει το μυαλό και όταν οι Έλληνες μαζεύονται γράφουν ιστορία οι παρέες, όπως λέει και το τραγούδι, του Δ. Σαββόπουλου.

Ευχόμαστε τα δικά σας καράβια, αυτά της ψυχής, να μη μείνουν αραγμένα σε κάποιο λιμάνι, αλλά να ταξιδέψουν σε ήσυχα νερά και να επιστρέψουν γεμάτα ευφορία, χαμόγελο και αισιοδοξία!...

Το δικό μας ραντεβού θα είναι κάπου εκεί προς το τέλος του μήνα.
Καλό μήνα και καλές διακοπές σε όλους!!!

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι υπέρ των φτωχών και των αδυνάτων και πολλοί απ’ αυτούς σπεύδουν κάθε τόσο να τους βοηθήσουν, ενώ άλλοι κάνουν σοβαρό φιλανθρωπικό έργο, προκειμένου να ανακουφίσουν όσους το έχουν ανάγκη.

Βλέποντας τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος και τον χάρτη της Ελλάδας με ένα μόνο χρώμα, θυμήθηκα το Μακρυγιάννη...

Γνωρίζαμε πολύ καλά, πως το χθεσινό δημοψήφισμα ανεξάρτητα από την απάντηση των πολιτών, δεν θα σταματούσε τις εκβιαστικές τάσεις των δανειστών.
Αυτό, όμως δεν ήταν το ζητούμενο όσων πήγαν στις κάλπες. Αυτό που οι πολίτες ήθελαν να δηλώσουν, ήταν τη γνώμη τους για την κατάσταση που ζουν τα τελευταία πέντε χρόνια. Να ακουστεί η φωνή τους δυνατά! Να πάψουν να μιλούν όλοι εξ ονόματός τους!

Προσπάθησαν μια βδομάδα τώρα να μας τρομοκρατήσουν και να μας διχάσουν. Βοηθήθηκαν από τη φυσική ανασφάλεια των ανθρώπων, αλλά δεν κατάφεραν τα αποτελέσματα που ήθελαν. Προσπάθησαν να επέμβουν στις δημοκρατικές διαδικασίες της χώρας μας, με δηλώσεις προκλητικές, εθελοτυφλώντας ακόμα και απέναντι στους πολίτες των δικών τους χωρών, που διαδήλωναν μαζί μας...

Στις Βρυξέλλες υπήρχαν αφίσες που έγραφαν: "Αν η Ελλάδα ήταν Τράπεζα, θα είχε σωθεί"... Έκλεισαν τ' αυτιά τους, προσπαθώντας να μας χωρίσουν σε δύο στρατόπεδα!...
Χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα, που διέθεταν και φυσικά θα τα χρησιμοποιήσουν και από δω και μπρος. Ακόμα και το διακύβευμα του δημοψηφίσματος το μετέτρεψαν σε ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ξεχνώντας ότι δύσκολα ένας λαός μπορεί να υπερασπιστεί ένα νόμισμα που δεν έχει, αφού τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες χάνουν όλο και περισσότερα ευρώ από το πορτοφόλι τους...

Τι κατάφεραν; Κατάφεραν να ενώσουν τους πολίτες και όλοι μαζί να πουν ουσιαστικά, ΟΧΙ άλλη σωτηρία, σαν αυτή που μας προσφέρετε! Όχι άλλα δάνεια θανάτου, όχι άλλο πόνο!
Κατάφεραν να μας φέρουν στο "εμείς" που έλεγε ο Μακρυγιάννης!!!

Μπορεί οι λύκοι να μην έγιναν αρνιά, αλλά οι Έλληνες έπαψαν να είναι πρόβατα και όλοι μαζί θα αγωνιστούν για όσα δικαιούνται!

Γι' αυτό κύριοι της Ευρώπης, μην προσπαθήσετε να μας διχάσετε ξανά. Αυτό που θα καταφέρετε, είναι να μας ενώσετε περισσότερο και δεν θα σας αρέσει!

Μαρίνα

Από την ώρα που ο πρωθυπουργός ανήγγειλε δημοψήφισμα, έγινε ο κακός χαμός!
Βροχή τα σχόλια και οι αντιδράσεις. Όχι πως δεν το περίμενα δηλαδή, αλλά πίστευα πως θα είναι περισσότερο μετριοπαθή από αυτά που άκουσα, στο δρόμο, στη γειτονιά μιλώντας με ανθρώπους της διπλανής πόρτας.

Ανθρώπους όμως που ψηφίζουν, είτε σκεπτόμενοι, είτε και όχι, βέβαια...
Δεν ξέρω τι γίνεται στη δική σας γειτονιά, στη δική μου πάντως οι αντιδράσεις για το δημοψήφισμα ήταν πολλές και τα επιχειρήματα λίγο πολύ ίδια.
Δεν θέλουν να πάρουν θέση!!!
Δεν θέλουν να αποφασίσουν οι ίδιοι για τις τύχες τους, θέλουν να πάρουν την απόφαση άλλοι. Αποποιούνται τις ευθύνες;...
Δεν ξέρω αν καν το συνειδητοποιούν!
Φοβούνται;...
Δεν ξέρω αν είναι φόβος ή η λογική του "μη χείρον βέλτιστον"!

Αυτό που ξέρω είναι η δική μου απορία. Όποια κι αν είναι η ερώτηση, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, το δημοψήφισμα γιατί είναι κακό;
Δεν είναι έκφραση Δημοκρατίας; Δεν είναι δικαίωμα του πολίτη να αποφασίζει;
Μας αρέσει να είμαστε λαός άβουλος και έρμαιο όσων θέλουν το θάνατό μας;

Ο Τουσκ απευθύνθηκε στον Αλέξη Τσίπρα, λέγοντάς του: "game is over". Εμείς δηλαδή βαλθήκαμε να του αποδείξουμε πως είμαστε τα πιονάκια στο παιχνίδι τους; Βαλθήκαμε να τους αποδείξουμε πως είμαστε χάρτινα ανθρωπάκια, που σκίζονται και πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων κατά το δοκούν;

Τι είμαστε τελικά, πολίτες ή λαός; Άνθρωποι ή μαριονέτες;
Φοβόμαστε μη φύγουμε από την Ευρώπη, που μας ρουφά το αίμα και θέλει το θάνατό μας. Τι πάθαμε δηλαδή, το σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου το θύμα στο τέλος αγαπά και ταυτίζεται με το θύτη;
Δεν χορτάσαμε από τη "σωτηρία" τους;

Από τη στιγμή που οι εντός και εκτός της χώρας "σωτήρες" κατέστησαν την Οικονομία μας ασταθή, μας εμπαίζουν λέγοντάς μας, πέντε χρόνια τώρα, πως για να υπάρξουν επενδύσεις, θα πρέπει να σταθεροποιηθεί πρώτα, αυτή η έρμη η Οικονομία.
Ξέρετε με τι μοιάζει αυτό;

Είναι σαν ένα τραπέζι τεσσάρων ποδιών, που λείπει το ένα. Ζητάς να βάλει κάποιος το πόδι που λείπει για να σταθεί σωστά κι εκείνος απαντά, όχι, γιατί είναι ασταθές, κόψε και τα υπόλοιπα!!!...
Δεν είναι σχιζοφρενικό, ξέροντας μάλιστα, πως το πόδι που λείπει, κάποιοι "σωτήρες" το πριόνισαν και τώρα αρνούνται να το αποκαταστήσουν;

Μας θέλουν λέει, στο αεροσκάφος της Ευρώπης, γιατί αν ανοίξουμε την πόρτα, αυτό θα πέσει!...
Μας θέλουν όμως, σαν αποσκευές, όχι σαν επιβάτες!!!
Δεν βαρεθήκαμε να κάνουμε τις αποσκευές;

Ένα εκατομμύριο άνεργοι, τρία εκατομμύρια νεόπτωχοι (θεόφτωχοι θα πω εγώ) και περισσότεροι από 10.000 νεκροί, δεν είναι αρκετοί για να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας;
Μας πέφτει, τόσο βαριά αυτή η τύχη, όσο και η Δημοκρατία;

Μαρίνα