Το Καλοκαίρι τυπικά τουλάχιστον, τελείωσε. Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη είναι και η πρώτη του Φθινοπώρου ανεξάρτητα από τον καιρό, που ευτυχώς για μας, είναι ακόμα σε τόνους καλοκαιρινούς.

Πάντα, κάθε πρώτη της εβδομάδας, του μήνα, της εποχής, του χρόνου, σηματοδοτεί και κάτι νέο. Μια καινούργια αρχή, ένα καινούργιο πρόγραμμα, ένα καινούργιο σχέδιο, ένα καινούργιο στόχο. Τις περισσότερες φορές είναι η δική μας ανάγκη να αναθεωρήσουμε ή να ανασχεδιάσουμε τα "θέλω" και τις προτεραιότητές μας και η αφορμή της πρώτης, μας δίνει ώθηση και όρεξη να ξεκινήσουμε κάτι καινούργιο ή να δώσουμε ενέργεια σε κάτι, που έχουμε ήδη ξεκινήσει για να το πραγματοποιήσουμε.

Ο Σεπτέμβρης μας πηγαίνει με ήπιο τρόπο από τη χαλάρωση της ξεκούρασης του καλοκαιριού (κυρίως του Αυγούστου), στην φάση της εγρήγορσης, της δουλειάς, του "τώρα τρέχουμε" (ανεξάρτητα από το αν φτάνουμε). Ξεκινούν τα σχολεία, τα ξυπνητήρια, οι έγνοιες, το μποτιλιάρισμα, οι υποχρεώσεις. Παράλληλα όμως, μας κάνει δημιουργικούς, με ένα τρόπο που μπορεί να μη τον αντιλαμβανόμαστε άμεσα, αλλά υπάρχει.

Είναι στο χέρι μας, πώς θα το εκλάβουμε. Αντί για "ζυγό" και τα "κεφάλια μέσα", μπορεί να είναι "σηκώνω τα μανίκια" και ξεκινώ. Μπορεί να είναι "χαίρομαι που έχω πράγματα να κάνω", "χαίρομαι που δουλεύω" αν σκεφτούμε τις στρατιές ανέργων που ανεβαίνουν το δικό τους μαρτυρικό Γολγοθά. Μπορεί να είναι "χαίρομαι που υπάρχω για να παλεύω"...

Διανύουμε ένα καλοκαίρι διαφορετικό (για μας προσωπικά) από αυτά που ζήσαμε ως τώρα... είχε χαρές, εντάσεις, λύπες και απώλειες...

Λένε πολλά για την αγάπη! Την κοσμούν με επίθετα όμορφα, γλυκά, ρομαντικά, τα περισσότερα στον υπέρτατο βαθμό. Συχνά όμως βαφτίζουν αγάπη το πάθος, την έλξη, τον εγωισμό. Άλλοτε βαφτίζουν αγάπη την κτητικότητα, τη παρέα ακόμα και τη συναλλαγή...

Η αγάπη όμως εκφράζεται μέσα από την επικοινωνία, την προσφορά, την ανιδιοτέλεια και μπορεί να υπάρχει παντού! Στο λουλούδι, που ανοίγει τα πρώτα του πέταλα στον ήλιο ή στο κρύο εκεί στο κακοτράχαλο βουνό, στο πρόσωπο του ηλικιωμένου ζητιάνου, που του απλώνεις το χέρι κι εκείνος σκύβει και το φιλά, στο χαμόγελο του μωρού, που ανοίγει τα ματάκια του μετά τον ύπνο και σε κοιτά με το πιο αθώο βλέμμα του κόσμου, στα χρώματα του ουρανού, που παίρνουν μαβί χρώμα όταν βασιλεύει ο ήλιος παίζοντας με τα σύννεφα...

Υπάρχει παντού, όπου θέλουμε να τη δούμε! Γιατί πρέπει να θέλουμε να τη δούμε, πρέπει να θέλουμε και να μπορούμε και να την ξεχωρίσουμε και να την προσφέρουμε. Βλέπετε η αγάπη είναι μαγική! Δεν τελειώνει ποτέ, μα ποτέ! Τη μοιράζεις κι εκείνη πολλαπλασιάζεται, τη σκορπάς κι εκείνη γυρίζει πίσω σε σένα, την προσφέρεις και σου προσφέρεται!

Διαπερνά ακόμα και το ψυχρό γυαλί της οθόνης ενός υπολογιστή! Εκεί ανάμεσα στις εικόνες, τις λέξεις, τα νοήματα και τα μηνύματα υφαίνεται σιγά σιγά και γιγαντώνεται αργά και σταθερά, φέρνοντας ανθρώπους από μακρινά μέρη κοντά, δίνει λύση σε προβλήματα, διαδίδει τρόπους να αντιμετωπιστούν οι δυσκολίες, ζεσταίνει την ψυχή χιλιάδων ανθρώπων, που μπορεί να μην έχουν συναντηθεί ποτέ από κοντά, αλλά γνωρίζονται, επικοινωνούν, αγαπιούνται και αλληλοστηρίζονται.

Σαν blogger έχω συναντήσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους. Εκφράζονται, δημιουργούν, επικοινωνούν, βοηθούν άλλους ανθρώπους και φτιάχνουν κοινότητες και ιστορία οι παρέες, όπως λέει και το τραγούδι. Ενδεικτικά θα αναφέρω τη Δράση Ελληνίδων Blogger, το Ξεblogαρισμα και την Πρωτοβουλία για το παιδί, που κινητοποιούνται μέσα από το blogging και με όπλο τη δημιουργία, βοηθούν ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Αυτό, είναι αγάπη! Καθαρή, αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο και είναι σημαντική η προσφορά του blogging σ' αυτό. Γιατί ενώνει, πληροφορεί, κινητοποιεί με τρόπο γρήγορο, άμεσο και ουσιαστικό.

Πριν λίγες μέρες το blogging γιόρταζε την παγκόσμια ημέρα του κι όσο κι αν πέρασε στα ψιλά, η Πέτρα μας στο blog της, μας παρακίνησε να το γιορτάσουμε με αναρτήσεις αφιερωμένες σ' αυτό. Δεν θα μπορούσα να λείπω, γιατί η ασχολία αυτή είναι για μένα αγάπη κι όσο κι αν ακούγεται περίεργο, μπορεί να κάνει τους ανθρώπους καλύτερους! Αρκεί να το θέλουν! Αρκεί να προσπαθήσουν!

Παράλληλα η Αριστέα μας, γιορτάζει την αγάπη μέσα από το καινούργιο της δρώμενο "Κοινωνία ώρα αγάπης", που τρέχει για όλο το μήνα. Θέλησα η πρώτη μου συμμετοχή να μιλά για την αγάπη μου για το blogging, για την αγάπη που έδωσα, γι' αυτή που απλόχερα μου δόθηκε, γι' αυτή που μας ένωσε σε μια μεγάλη παρέα, που προσπαθεί μέσα από τη δημιουργία και κόντρα σε καιρούς δύσκολους να μοιραστεί ομορφιά και αξίες κάνοντας ένα βήμα στο φως και τους ανθρώπους να χαμογελούν, να προβληματίζονται και να κινητοποιούνται, για καλό!

Κορίτσια μου αγαπημένα, ευχαριστώ πολύ για όσα μοιραστήκατε μαζί μου και για την αγάπη που μου δώσατε! Αν δεν υπήρχε το blogging δεν θα γνώριζα ποτέ, ούτε εσάς ούτε και τόσους άλλους αγαπημένους φίλους και φίλες, που τιμούν με τις επισκέψεις τους τούτη εδώ τη διαδικτυακή γωνιά, που επιμένει να εκφράζεται, να δημιουργεί, να ενημερώνει, να προτρέψει και να βάζει ψυχή, σε κάθε ανάρτηση...

"Αν ήσουν βιβλίο, ποιο θα ήσουν;" ρωτούσε η Αριστέα σε μια ανάρτησή της.

Αν ήμουν βιβλίο! Δεν θα ήμουν κανένα από τα βιβλία που αγαπώ, τολμώ να πω... κι ο λόγος είναι απλός. Ποτέ μου δε χώρεσα σε μέτρα, ποτέ μου δεν ανήκα σε μια κατηγορία. Πάντα απέξω! Λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο κι ας επιζητούσα (κυρίως ως έφηβη) το αντίθετο διακαώς!

Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό, μη φανταστείτε πως η "μεγαλειότης" μου δεν χωρά πουθενά για τη μοναδικότητά της, το αντίθετο θα έλεγα. Πάντα κάτι έλειπε από τα χαρακτηριστικά μιας κατηγορίας σε μένα. Λειψά μονίμως, όσο κι αν προσπαθούσα...

Ψάχνοντας λοιπόν να βρω ποιο βιβλίο θα ήμουν, συνειδητοποίησα πως δεν θα ήμουν καν βιβλίο (με την ακριβή έννοια). Θα ήμουν θεατρικό έργο, που υπάρχει και σε βιβλίο και μέσα από αυτό, θα μιλούσα για δικαιοσύνη, αγάπη, τρυφερότητα με τρόπο ανατρεπτικό, επαναστατικό.
Θα ήμουν, "Ο κύκλος με την κιμωλία" του Μπέρτολ Μπρεχτ. Σ' ένα κόσμο που υμνεί τον υλισμό και θριαμβεύει η αδικία και η αλαζονεία της εξουσίας και του πλούτου, δεν θα μπορούσα να είμαι τίποτα άλλο, από μια έκφραση πίστης στον θρίαμβο της δικαιοσύνης και της ανθρωπότητας.


Θα ήμουν ένα παραμύθι, μια τρυφερή ιστορία μητρότητας η οποία σαρκάζει τη δικαιοσύνη και την εξουσία, την ίδια στιγμή, που υμνεί την αγάπη. Αυτή την αγάπη, που είναι έτοιμη να απαρνηθεί τα πάντα και ενσαρκώνεται στη Γρούσα, που προτιμά να απαρνηθεί το παιδί που έσωσε και μεγάλωσε, προκειμένου αυτό. να μην πονέσει. Αυτή την αγάπη, που γίνεται οδηγός του δικαστή Αντζάκ, που παρά την κουτοπονηριά και την ακαταλληλότητά του να γίνει δικαστής, καταφέρνει να φωτίσει την κρίση του.

Ο Αντζάκ που ήταν μέθυσος, κλεφτοκοτάς και κουτοπόνηρος γίνεται δικαστής γιατί στην επανάσταση έκρυψε το Μεγάλο Δούκα στο σπίτι του, σώζοντάς του τη ζωή και ο διορισμός του σε δικαστή ήταν η ανταμοιβή του.

Τη σολομώντεια λύση επιλέγει ο Αζντάκ και τοποθετεί το παιδί στο κέντρο του κύκλου με την κιμωλία, ζητώντας από τις δύο μάνες (θετή και βιολογική) να τραβήξουν από ένα χέρι η κάθε μια το παιδί κι όποια το πάρει με το μέρος της, να το κερδίσει. Και είναι η αγάπη προς το παιδί, που κάνει τη θετή μάνα να παραιτηθεί, για να μην το πονέσει. Να το στερηθεί, για να μην υποφέρει, κάνοντας ταυτόχρονα, το δικαστή να τη δικαιώσει δίνοντάς το της, γιατί όπως γράφει στο έργο ο Μπρέχτ: "Το κάθε τι πρέπει να ανήκει σ' εκείνον που είναι άξιος, τα παιδιά σε κείνους που με αγάπη και φροντίδα τα ανατρέφουν..."

Με τη σκληρή κριτική του στην εξουσία και τη δικαιοσύνη ο Μ. Μπρέχτ, σ' αυτό το έργο του που γράφτηκε το 1943-45 και αποτελεί μια αντιπολεμική φωνή, δίνει διέξοδο στην ελπίδα με δρόμο την αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Το είδα στο θέατρο για πρώτη φορά πολύ μικρή και με γοήτευσε τόσο, που το αναζήτησα στη δανειστική βιβλιοθήκη της πόλης που έμενα τότε, για να το διαβάσω ξανά και ξανά...

Αλήθεια, εσείς αν ήσασταν βιβλίο, ποιο θα ήσασταν;





Υ.Γ. Μια που το μήνυμα του βιβλίου και της ανάρτησης είναι η αγάπη, μπορεί να αποτελέσει  παράλληλα και την πρώτη μου συμμετοχή, στο νέο δρώμενο της Αριστέας "Κοινωνία ώρα Αγάπης"....