Όταν αποφάσισα να φύγω από την Αθήνα για την εξοχή, ο κυριότερος λόγος ήταν η φύση. Μεγαλωμένη σε διάφορες επαρχιακές
πόλεις, που τότε δε γνώριζαν καν τη λέξη «πολυκατοικία», ήξερα τις αυλές με τα
οπωροφόρα και τα σπίτια με τα γεράνια στα παράθυρα. Έβλεπα τις εποχές να αλλάζουν και τα
δέντρα να φορούν τα χρώματα και τα αρώματα του κάθε μήνα, πριν έρθει η στιγμή
να αλλάξει η διακόσμηση στο σπίτι από καλοκαιρινή σε φθινοπωρινή όπως κάνουμε
τώρα στις μεγαλουπόλεις…
Το χώμα μύριζε βροχή πολύ πριν οι στάλες της βρέξουν το
μέτωπό μας παίζοντας κρυφτό στις αλάνες
και τα φύλλα που έπεφταν από τα δέντρα ήταν το φθινοπωρινό χαλί της αυλής
μας και έκαναν τα πατήματά μας πάνω του, ηχηρά και αφράτα…
Αυτά ξαναζώ στην εξοχή, νιώθοντας τυχερή και αρνούμενη να
αποχωριστώ τις παιδικές αναμνήσεις… βλέπετε είμαι από κείνους που δεν μπορούν
να ζουν σε ένα τόπο με μόνο μία ή έστω δύο εποχές… μ’ αρέσουν όλες, μ' αρέσει η εναλλαγή, ο
ήλιος, η ζέστη, η βροχή, το κρύο και οι μυρωδιές που τα συνοδεύουν.
Γι’ αυτό μ’ αρέσει ο Οκτώβρης. Ο μήνας που η φύση σιγά -
σιγά προετοιμάζεται για το χειμώνα… έτσι τον βλέπω εγώ τον Οκτώβρη, σαν
στάδιο προετοιμασίας. Σαν την ομαλή μετάβαση από τη μια εποχή στην άλλη.
Έρχεται με τις βραδινές του ψύχρες να ακουμπήσει ένα ελαφρύ
πουλόβερ στους ώμους μου και να δώσει αφορμή για να μαζευτώ από τη βεράντα στο
καθιστικό… να χουχουλιάσω με τη
βαμβακερή κουβέρτα της γιαγιάς στα πόδια, να βάλω κάτι ζεστό να πιω παρέα με τους
αγαπημένους μου και να κλείσω λίγο το ορθάνοιχτο, μέχρι τώρα, παράθυρο…
Έρχεται να με ξυπνήσει με τις πρωινές δροσιές του, που
τρυπώνουν από τις γρίλιες μαζί με τη ήρεμη βροχούλα και να μου φέρει στο νου
την εικόνα της μαμάς μου να με γυρίζει απ' την εξώπορτα στο σπίτι, για να φορέσω
καλτσάκια – γιατί ο καιρός ψύχρανε – πριν πάω σχολείο… τι περίεργο, ενώ με
ενοχλούσε, το ίδιο έκανα κι εγώ στην κόρη μου…
Σκορπά παιχνιδιάρικα μικρά συννεφάκια στον ουρανό και βάζει τον ήλιο να παίζει κρυφτό μαζί τους κι όταν θυμώνει πετά τσουβάλια γκρίζο και ξεκινά τις καταιγίδες, που όμως ποτέ δεν κρατούν πολύ, λες και τις φέρνει ίσα για να μπορεί μετά ν' απλώσει το ουράνιο τόξο χρωματισμό, χαρούμενο.
Κι η μυρωδιά απ' το βρεμένο χώμα να σε τραβά πάλι έξω να τη γευτείς, να τη νιώσεις με όλα σου τα κύτταρα, κομμάτι της φύσης κι εσύ, μικρό χορταράκι που διψά για δροσιά...
Και οι λιακάδες του είναι αλλιώτικες… δεν σε μπερδεύουν με
τη ζέστη τους, είναι μαλακές κι αυτές, ήπιες, χαμογελαστές θαρρείς. Είναι σα να
σου λένε πως πρέπει να τις χαρείς πριν λιγοστέψουν και σου λείψουν. Είναι οι
μέρες που περπατώ στον κήπο, αναζητώντας τα αγριολούλουδα που ανθίζουν κάθε
εποχή και ποτέ δεν κατάφερα να μάθω το όνομά τους.
Ο Οκτώβρης είναι ο μήνας των χρυσανθέμων, που γεμίζουν χρώμα
και ομορφιά τα παρτέρια και τις γλάστρες της μαμάς μου, είναι ο μήνας που
γιορτάζουν αγαπημένα μου πρόσωπα, είναι ο μήνας που «γυρνώ» στον εαυτό μου και
ξεκινώ απ’ την αρχή το κουβεντολόι μαζί του, σα να το κάνω για πρώτη φορά. Δεν ξέρω
πώς και γιατί, ούτε που θέλησα ποτέ να μάθω, αλλά έτσι έκανα πάντα κι έτσι
συνεχίζω αυτό το εσωτερικό ταξίδι που άλλοτε εκφράζεται με λέξεις κι άλλοτε με
σιωπή…
Το κείμενο που διαβάσατε γράφτηκε μετά από παρακίνηση της Μαρίας
από το MommyJammi.gr.
Μαράκι μου σ’ ευχαριστώ για την αφορμή…
