Νομίζω αυτή την ερώτηση την έχουν ακούσει οι περισσότεροι γονείς και έχουν βρεθεί σε αμηχανία. Δεν θα σας πω, τι να πείτε στο παιδί σας. Δεν είμαι ειδικός για να ξέρω τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Είμαι όμως μαμά και μπορώ να σας διηγηθώ τι συνέβη με την κόρη μου, όταν ήταν 7 χρονών και στο σχολείο, άρχισε αυτή η συζήτηση μεταξύ συμμαθητών...
Ήταν λοιπόν τέτοιες μέρες, καλή ώρα, που στο σχολείο ετοίμαζαν γιορτή για τα Χριστούγεννα και ένα θεατρικό έργο όπου υπήρχε και ο Αη Βασίλης. Από κει ξεκίνησαν όλα...

Μέχρι τότε η μικρή μου, του έγραφε γράμμα ή προσπαθούσε να με πείσει να τον πάρουμε τηλέφωνο για ν' ακούσει τη φωνή του (παιδί της τεχνολογίας, βλέπετε). Εντέχνως κάθε φορά το τηλέφωνο μιλούσε ασταμάτητα κι έτσι γλιτώναμε την κακοτοπιά. Αμέσως παίρναμε χαρτί και μολύβι και αρχίζαμε το γράμμα για τον Άγιο, ζωγραφίζοντας κιόλας πάνω στο χαρτί και στο φάκελο και βάζοντας ένα χριστουγεννιάτικο αυτοκόλλητο αντί για γραμματόσημο. 

Πάντα υπήρχε η αγωνία στο βλέμμα της... Θα το πάρει το γράμμα, θα μπορεί να το διαβάσει (είναι και γεράκος) θα μπορεί να φέρει το παιχνίδι που του ζήτησε;... Και μετά οι ερωτήσεις: "Θα πάει δώρα σ' όλα τα παιδιά; Και σ' αυτά που έγραψαν και σ' αυτά που δεν έγραψαν γράμμα; Και στα φτωχά και στα πλούσια; Σ' όλη τη γη; Και πώς θα τα καταφέρει, πώς θα προλάβει;"...

Αυτό που πάντα με εντυπωσίαζε, δεν ήταν η ποικιλία των ερωτήσεων και των προβληματισμών, που όσο μεγάλωνε μεγάλωναν μαζί της, αλλά το ότι έδινε μόνη της τις απαντήσεις, περιοριζόμενη μόνο στο "σωστά, μαμά;". Έτσι γινόταν πιο εύκολη η δική μου, δουλειά ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, μέχρι τη μέρα, που θυμωμένη και στεναχωρημένη ήρθε από το σχολείο...

"Τι έγινε αγάπη μου, γιατί είσαι έτσι;" ρώτησα αφελώς...
"Τσακωθήκαμε με κάποια παιδιά στο σχολείο, την ώρα της πρόβας!" έρχεται η απάντηση
"Γιατί, τι μοιράζατε;" συνεχίζω να ρωτάω αφελώς...
"Γιατί, κάποια παιδιά, είπαν ότι δεν υπάρχει Αη Βασίλης! Υπάρχει μαμά;"... 
Αυτό ήταν! Μετά τα δευτερόλεπτα αμηχανίας κι ενώ περίμενα να δώσει πάλι μόνη της τις απαντήσεις όπως έκανε μέχρι τότε, κατάλαβα πως αυτή τη φορά η απάντηση έπρεπε να είναι δική μου. Σκέφτηκα όμως να απαντήσω με ...ερώτηση. "Εσύ, αγάπη μου τι νομίζεις;" Παύση... η μικρή μου, προβληματισμένη και με ύφος σοβαρό, απαντά κατηγορηματικά: "Εγώ νομίζω ότι υπάρχει, θέλω να υπάρχει!". 

Τότε κατάλαβα πως έπρεπε να εξηγήσω κάποια πράγματα, που θα ακροβατούσαν ανάμεσα στην αλήθεια και την φαντασία, αλλά θα την ηρεμούσαν χωρίς να την πικράνουν.
"Ξέρεις, ο Αη Βασίλης είναι Άγιος, είναι πνεύμα. Το πνεύμα της αγάπης και της χαράς και αυτό θέλει να δίνει τα Χριστούγεννα και τη Πρωτοχρονιά στα παιδιά, αλλά και στους μεγάλους. Υπάρχει με πολλούς τρόπους, χωρίς πάντα να τον βλέπουμε. Όταν χαρίζουμε δώρα και κάνουμε χαρούμενους τους ανθρώπους γύρω μας, είναι σε μια μεριά, μας βλέπει και χαίρεται... Όταν προσπαθούμε να κάνουμε χαρούμενα τα παιδάκια που δεν έχουν οικογένεια ή που οι γονείς τους δεν έχουν τη δυνατότητα να τους αγοράσουν δώρα, πάλι είναι εκεί, μας βλέπει και χαίρεται... Όταν αγαπάμε τους ανθρώπους και προσπαθούμε να τους κάνουμε να χαρούν, είναι πάντα εκεί!... Δεν χρειάζεται να τον βλέπουμε για να ξέρουμε ότι υπάρχει. Χρειάζεται να μοιραζόμαστε και να δίνουμε αγάπη." 

Παρόλο το φόβο μου, ότι δεν θα καταλάβει και πολλά απ' όσα της έλεγα, η μικρή μου με αγκάλιασε ευχαριστώντας με, που τις έλυσα τις απορίες της και μου είπε: "Τώρα ξέρω... ο Αη Βασίλης υπάρχει εδώ (δείχνοντας την καρδούλα της), όπως ο Χριστούλης".
Δεν χρειάστηκε να ξανακάνουμε ποτέ αυτή την κουβέντα.
Συνέχισε να γράφει γράμματα στον Αη Βασίλη, για αρκετά χρόνια ακόμα, όμως στα γράμματά της, δεν ζητούσε πια παιχνίδια, αλλά αγάπη, ειρήνη και ευτυχία για όλα τα παιδιά του κόσμου. Ζητούσε τα πιο δύσκολα!...

Μέχρι τώρα, καλά τα βολέψαμε με τον καιρό. Ήπιος γλυκός, καταλάβαινε και κείνος πως το πετρέλαιο είναι απλησίαστο, ό,τι είχαμε να κάψουμε το κάψαμε πέρσι, τα ξύλα ακριβαίνουν κι αυτά, το πορτοφόλι αδειάζει, μας φέρθηκε με το γάντι! Τώρα όμως, αυτό το γάντι θα το φορέσουμε στο χεράκι, θέλουμε δε θέλουμε, γιατί τα πράγματα άλλαξαν.


Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έλεγαν, πού είναι ο χειμώνας και πού είναι ο χειμώνας! Να' τος ο χειμώνας, ήρθε και μας δείχνει τα δόντια του, θυμωμένος με τη χαρά μας, που τόσο καιρό σταθήκαμε τυχεροί.

Βροχές, καταιγίδες, βοριάδες, πλημμύρες, καταστροφές. Έγινε πάλι το έλα να δεις. Δρόμοι πλημμύρισαν, δέντρα ξεριζώθηκαν, ταμπέλες αλλάξανε γειτονιά, θάλασσα βγήκε στη στεριά (για τα ψάρια, θα σας γελάσω) ο κακός χαμός και ο κακός μας ο καιρός. Και μάλιστα χωρίς γεωγραφικές διακρίσεις. Όλη η Ελλάδα από Ανατολή ως Δύση κι από Βορρά ως Νότο σε κακοκαιρία. 

Στην Αττική, σα να μην έφταναν που σαρώνουν κάθε καλοκαίρι, ό,τι κλωνάρι βρεθεί στο διάβα τους, μια που δάση δεν έμειναν και πολλά, έρχονται τώρα οι πλημμύρες με τους αέρηδες να τα αποτελειώσουν. Δέντρα που στέκονταν αγέρωχα ολόκληρες δεκαετίες, ξεριζώθηκαν ώσπου να πεις κύμινο, ξαπλώθηκαν καταμεσίς του δρόμου και η Πυροσβεστική δεν προλάβαινε να απαντά σε κλήσεις για να τα μαζέψει!

Εμείς όμως παιδί μου, δεν πτοούμαστε εύκολα. Πάντα κάτι θα βρούμε, κάτι δημιουργικό να κάνουμε για να βοηθήσουμε το έργο της, μη νομίζετε!...

Και εξηγώ. Πέφτει το δέντρο, είκοσι μέτρα ψηλό, μεσ' τη μέση του δρόμου. Το βλέπουν οι περίοικοι και κατεβαίνουν από τα διαμερίσματά τους με το αλυσοπρίονο στο χέρι. Όχι καλέ, δεν παραφρόνησαν ξαφνικά. Βρήκαν το δημιουργικό τρόπο που λέγαμε, για να απαλλάξουν από το ξεριζωμένο δέντρο το δρόμο και να τον παραδώσουν πάλι στην κυκλοφορία!...

Ευγενή ήταν τα κίνητρά τους, σας το υπογράφω!
Πήραν που λέτε τα αλυσοπρίονα, πήρανε τηλέφωνο και τον κουμπάρο ή τον μπατζανάκη τους από άλλη πιο "άτυχη" γειτονιά (χωρίς ξεριζωμένα δέντρα) και όλοι μαζί τεμάχισαν το δέντρο και το στοίβαξαν στα μπαλκόνια ή στα πορτμπαγκάζ τους, για να το κάψουν στο τζάκι.... Όχι φέτος, του χρόνου, θα το κάψουν για να στεγνώσει πρώτα, αλλά των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν!

Ε, μη μου πείτε ο Έλλην είναι πρακτικός! Σου λέει, έπεσε που έπεσε, πάει που πάει, γιατί να μην πάρω ό,τι μπορώ να ζεστάνω το κοκαλάκι μου;... Και του χρόνου, τα ίδια ζόρια θα έχω, ας κάνω ό,τι καβάτζα μπορώ!...

Τους δικαιολογώ, να λέω την αλήθεια!... Αλλά να δίνεις και συνέντευξη στο δημοσιογράφο για το πώς το έκοψες και πότε θα το κάψεις, δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα δεν μου πολυάρεσε.
Λίγο αγριευτικό το βρήκα. Σα να περιμένουν όλοι από δω και μπρος με το πριόνι παρά πόδα τον επόμενο ανεμοστρόβιλο, που θα πάρει παραμάζωμα κάτι ξύλινο, δέντρα δεν μείνανε και πολλά, να το κάνει καύσιμη ύλη! Αγριευτικό για το πού βαδίζουν τα πράγματα, όχι οι άνθρωποι, να εξηγούμεθα.

Μέχρι τώρα, είχαμε να παλέψουμε με την οικολογική μας συνείδηση για κομμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα... Τώρα, μήπως πρέπει να παλέψουμε με τις αιτίες που μας κάνανε να πάρουμε το πριόνι στο χέρι;
Πολυτέλεια; Λέτε;...

Μαρίνα

Η συνταγή αυτή, είναι από το τετράδιο της γιαγιάς. Να φανταστείτε ότι οι δοσολογίες ήταν σε οκάδες...

Κάθε Δεκέμβρη από τα παιδικά χρόνια αυτή η συνταγή έδινε τα πιο λαχταριστά μελομακάρονα, που όλοι περίμεναν με ανυπομονησία.

Η συνταγή είναι φυσικά προσαρμοσμένη εκτός από δοκιμασμένη, εμπιστευθείτε τη!

Θα χρειαστούμε:

• 1 φλιτζάνι λάδι
• 2 1/2 φλ. σιμιγδάλι ψιλό
• 1/4 φλ. ζάχαρη
• 1/2-1 φλ. αλεύρι
• 1/4 φλ. κονιάκ
• 1/4 φλ. χυμό πορτοκαλιού
• 2 κουταλιές σούπας ξύσμα πορτοκαλιού
• 1κουταλάκι γλυκού σόδα

Για το σιρόπι:

• 1 φλιτζάνι μέλι
• 1/2 φλιτζάνι ζάχαρη
• 3/4 φλιτζανιού νερό
• 1 ξυλάκι κανέλα και 2-3 γαρύφαλλα

Πώς θα τα φτιάξουμε:
Χτυπάμε το λάδι με τη ζάχαρη και ρίχνουμε το κονιάκ και το ξύσμα. Στο χυμό πορτοκαλιού ανακατεύουμε τη σόδα και αφού αφρίσει το ρίχνουμε και αυτό στο λάδι. Ρίχνουμε το αλεύρι και το σιμιγδάλι και πλάθουμε μια μαλακιά ζύμη. Δοκιμάζουμε τη ζύμη, να δούμε αν πλάθεται όπως θέλουμε και αν χρειάζεται προσθέτουμε λίγο αλεύρι. Στη συνέχεια κόβουμε μικρές μπαλίτσες και τις πλάθουμε σε οβάλ σχήμα, περνώντας τες πάνω από κάποιο ανάγλυφο σκεύος (η γιαγιά έβαζε ανάποδα ένα ανάγλυφο κρυστάλλινο μπωλ για γλυκό του κουταλιού) φροντίζοντας να έχουν στο κάτω μέρος τους μερικές τρυπούλες που θα εξασφαλίσουν την καλύτερη απορρόφηση του σιροπιού και τα τοποθετούμε σε ταψί στρωμένο με χαρτί ψησίματος. Ψήνουμε στους 180 βαθμούς Κελσίου για 20 λεπτά ή μέχρι να χρυσίσουν.

Τα βγάζουμε από το φούρνο και τα αφήνουμε να κρυώσουν, ετοιμάζοντας το σιρόπι, ως εξής:

Ρίχνουμε τα υλικά για το σιρόπι σε μια κατσαρόλα και μόλις αρχίσουν να ζεσταίνονται ανακατεύουμε ελαφρά και το αφήνουμε να πάρει βράση, ξαφρίζοντάς το. Κατόπιν βγάζουμε τα κανελλογαρύφαλλα και ρίχνουμε τα μελομακάρονα να απορροφήσουν το σιρόπι, τα τοποθετούμε σε πιατέλα (κατά προτίμηση γιορτινή) και πασπαλίζουμε με τριμμένο καρύδι.

Επειδή οι προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα, ξεκινούν από το διάκοσμο, που κάνει το χώρο μας, γιορτινό χαρούμενο και ζεστό, φτιάξτε τα δικά σας στολίδια, από fimo, ένα απλό υλικό που μοιάζει αρκετά με την πλαστελίνη και πουλιέται σε μεγάλη ποικιλία χρωμάτων από όλα τα καταστήματα που πωλούν είδη ζωγραφικής.



Επιστρατεύστε τη φαντασία σας, χρησιμοποιείστε και χρωματιστές κορδέλες, καμπανάκια και ό,τι άλλο θέλετε, ανακατέψτε χρώματα ή χρησιμοποιείστε κουπάτ ζαχαροπλαστικής για να δώσετε το σχήμα που θέλετε. Όταν τελειώσετε τη διαδικασία φροντίστε να κάνετε μια τρύπα με ένα ξυλάκι από σουβλάκι για μπορέσετε να τα κρεμάσετε και ψήστε τα στους 130 βαθμούς Κελσίου. Αν θέλετε αφού ψηθούν, τα ψεκάστε και με ένα βερνίκι για να γυαλίσουν!...

Δείτε πόσο όμορφα γίνονται!!!











Οι φωτογραφίες, οι πληροφορίες για τα υπέροχα αυτά στολίδια καθώς και η κατασκευή, είναι της φίλης μας Ειρήνης Μητούδη Interior Designer - Διακοσμήτρια - Μελέτη - Επίβλεψη (επαγγελματικών χώρων, κατοικιών, καταστημάτων).

Δεκέμβριος. Ο μήνας των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς των δώρων και της αγάπης. Μέσα στα τόσα προβλήματα, που μας στερούν την αισιοδοξία και το χαμόγελο, ας προσπαθήσουμε να ξυπνήσουμε το παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας.
Το παιδί, που με απλά και ουσιαστικά πράγματα είναι ευτυχισμένο. Αυτό που παίζει με ένα άδειο κουτί από γάλα και σου χαμογελά λες και έχει στα χεράκια του, το πιο ακριβό παιχνίδι του κόσμου!...

Τα φετινά Χριστούγεννα ας οργανώσουμε έτσι τη ζωή και τις δουλειές μας ώστε με ελάχιστα χρήματα, πολλή αγάπη και μπόλικη όρεξη για λίγη παραπάνω δουλειά, θα μας εξασφαλίσουν γιορτές με προσωπικό χρώμα, θαλπωρή και πραγματικό πνεύμα Χριστουγέννων.

Το πρώτο βήμα, γίνεται με ένα χαμόγελο! Ένα απλό ειλικρινές χαμόγελο... όχι αισιοδοξίας, ούτε ειρωνείας, ούτε καν καρτερίας... Ένα παιδικό απλόχερο χαμόγελο, κόντρα σε όλα τα δύσκολα, στενάχωρα, πικρά ή απαισιόδοξα.
Το δεύτερο βήμα, γίνεται με την αλληλοβοήθεια! Να σου δώσω κάτι, να μου σταθείς κάπου, να τα καταφέρουμε! Να με κοιτάξεις στα μάτια, να σ' ακούσω να είμαι εκεί για σένα...
Το τρίτο, είναι να φτιάξουμε με τα χεράκια μας, ό,τι δεν μπορούμε να αγοράσουμε! Πάρτε ιδέες, γνώμες, συνταγές και φτιάξτε τα δικά σας στολίδια, δώρα, γλυκά. Κοστίζουν λιγότερο και αξίζουν περισσότερο γιατί καθένα απ' αυτά, είναι μοναδικό ξεχωριστό και με πολύ αγάπη φτιαγμένο...
Τα υπόλοιπα βήματα, είναι εύκολα! Δεν θα σας τα πούμε εμείς, θα τα βρείτε μόνοι σας. Τις επόμενες μέρες μέσα από τις σελίδες μας, θα σας δίνουμε ιδέες και συνταγές που δοκιμάσαμε και δημιουργήσαμε στην προσπάθειά μας να κάνουμε τις φετινές γιορτές, πραγματικά χαρούμενες και αισιόδοξες. Καλό μήνα, σε όλους!

Μαρίνα