Το παράπονο ενός βιβλίου

Το παράπονο ενός βιβλίου


Γράφει ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης




Φίλοι μου γειά σας. 
Είμαι ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς. Ένα βιβλίο που έχει γράψει κάποιος δικός μας, Έλληνας μετανάστης. Απόδημος, όπως αρέσει να τους ονομάζουν. Ένα βιβλίο που έχει γράψει κάποιος Έλληνας που ζει στα ξένα. 

Κάποιοι λένε ότι είμαι ένα καλό βιβλίο αλλά δεν με αγοράζουν. Κάποιοι άλλοι λένε ότι δεν αξίζω τίποτα και ούτε αυτοί με αγοράζουν. Πάντως εγώ είμαι ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς. Έχω ένα όμορφο εξώφυλλο με μιά έγχρωμη φωτογραφία από κάποιο ελληνικό τοπίο. Ο τίτλος του βιβλίου είναι γραμμένος με μεγάλα γράμματα. Στο οπισθόφυλλό μου είναι χαραγμένη η βιογραφία αυτού του φουκαρά που με έγραψε. Εκεί, σ΄αυτό το οπισθόφυλλο αναφέρει  τις σπουδές του, τους τίτλους του, τους αγώνες του, τι έχει γράψει και τι άλλο θα γράψει – αν τα καταφέρει – και έχει και μιά φωτογραφία του.  Ειλικρινά είναι συμπαθητικός παρ΄όλη την καράφλα του, την σκοροφαγωμένη γενειάδα του  και την κάπως κακοφτιαγμένη  μύτη του. Κατά τα άλλα είναι καλός. Πολύ καλός. Σαν άνθρωπος εννοώ. Σαν συγγραφέας, εγώ τι να πω; Αν κάποιος αποφασίσει να με διαβάσει ίσως αυτός να πει μιά γνώμη.

Όπως λέγαμε λοιπόν είμαι ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς σαν όλα τα άλλα βιβλία. Έχω κι΄εγώ τις σελίδες μου με τα νούμερά τους, έχω όμορφα γράμματα και μερικές φωτογραφίες.
Κατοικώ σ΄ένα ελληνικό παντοπωλείο της Νέας Υόρκης. Εδώ μ΄έφερε να μείνω, αυτός που με έγραψε, αφού δεν είχε που αλλού να με πάει. Δεν έχει σημασία αν το παντοπωλείο είναι στην Αστόρια, στο Μπρούκλυν, στο Φλάσινγκ. Σημασία έχει ότι είναι ένα ελληνικό παντοπωλείο που με φιλοξενεί – καλωσύνη του - με την ελπίδα να με πουλήσει να πάρει κάποια δολλάρια και να πάρει και άλλα λίγα αυτός ο φουκαράς που στραβώθηκε να με γράψει.

Βέβαια θα μπορούσα, και θα έπρεπε,  να κατοικώ στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου παρέα με άλλα βιβλία και όχι με τις εληές και τις σαρδέλες. Βλέπετε όμως κανείς ποτέ δεν φρόντισε να υπάρχει ένα βιβλιοπωλείο γιά μας. Γιά τα ελληνικά βιβλία της ξενητιάς. Ποιός να φροντίσει;

Εδώ, στο παντοπωλείο που βρίσκομαι έχω τη τιμή να συγκατοικώ με τις εληές και τις σαρδέλες. Μη γελάτε!! Τι συντροφιά περιμένατε να έχω σε ένα παντοπωλείο; Και δεν είναι μόνο αυτές. Λίγο πιό πέρα διακρίνω κάτι τυριά, σε κάποια ράφια είναι τα όσπρια κι΄ακόμη υπάρχουν ταραμοσαλάτες, τυροκαφτερές, διάφορα τουρσιά, λακέρδες, χταποδάκι ξυδάτο, φύλλο γιά μπακλαβά και κανταΐφι και πολλά άλλα. Κάποια μέρα έφεραν δίπλα μου ένα κιβώτιο με μπακαλιάρο. Στην αρχή πειράχτηκα. Με ενόχλησε η μυρωδιά του. Τι να κάνω όμως. Το συνήθισα κι΄αυτό.  Κι΄έτσι όλοι μαζί, πιστέψτε με, είμαστε μιά πάρα πολύ όμορφη παρέα. Εληές, σαρδέλες, βιβλίο, τουρσιά, μπακαλιάρος.

Η αλήθεια είναι πως σαν πρωτόρθα εδώ όλοι αυτοί με κοίταξαν  με κάποια απορία. Ένα βιβλίο ανάμεσά μας, αναρωτήθηκαν. Τι ζητάει εδώ μέσα; Και δεν είχαν άδικο. Έτσι; Βέβαια εγώ δεν τους έδωσα σημασία. Προσπάθησα να κρατηθώ στο ύψος μου. Να κρατήσω τη θέση μου. Είμαι ένα βιβλίο, έλεγα στον εαυτό μου. Ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς. Δεν θα γίνω το ίδιο με τις εληές και τις σαρδέλες!! Με τον καιρό όμως συνήθησα. Αν μπορούσα ας έκανα κι΄αλλοιώς. Έτσι λοιπόν άρχισα να τους συμπαθώ όλους εκεί μέσα. Κι΄ακόμη άρχισε να μην με ενοχλεί η μυρουδιά του μπακαλιάρου.

Παρακολουθώ τους πελάτες που έρχονται  γιά να ψωνίσουν. Αγοράζουν από όλα τα είδη. Κανείς τους όμως δεν ρίχνει μιά ματιά και σε μένα. Βλέπω  τις εληές και τις σαρδέλες να φεύγουν, να έρχονται άλλες, να φεύγουν κι΄αυτές κι΄εγώ μένω εκεί. Κανείς δεν με κοιτάζει. Καμμιά φορά κάποιος μου δίνει και μιά σπρωξιά γιατί τον εμποδίζω να δει καλύτερα τις εληές και τις σαρδέλες. Ένας άλλος πάλι με πήρε και με πέταξε πάνω σ΄ένα τσουβάλι με φασόλια γίγαντες. Έννοιωσα άσχημα παρ΄όλη τη συμπάθεια που έχω γιά τα φασόλια γίγαντες.

Κάπου-κάπου περνάει αυτός ο ταλαίπωρος που με έγραψε, ο συγγραφέας που λένε, ρίχνει μιά ματιά, βλέπει πως είμαι εκεί και φεύγει απελπισμένος. Τον λυπάμαι τον κακομοίρη. Αλλά τι να του κάνω κι΄εγώ. Ας είχε μυαλό. Ήρθε στην ξενητιά γιά να προκόψει κι΄αντί να πάρει να πουλάει εληές και σαρδέλες πήρε να γράφει βιβλία. Ποιός του φταίει;
Μιά μέρα που μπήκε στο μπακάλικο, το αφεντικό του έβαλε τις φωνές.
-Φίλε. Πάρε τη σαβούρα σου από δω να μου αδειάσεις το χώρο. Τον χρειάζομαι γιά να βάλω άλλα πράμματα να βγάλω κάνα δολλάριο.

-Εν τάξει άνθρωπέ μου, του λέει ο δικός μου, ο συγγραφέας. Θάρθω αύριο να τα πάρω. Θα πάνε όλα γιά τη χωματερή.

Τώρα βέβαια εγώ δεν ξέρω τι είναι η χωματερή αλλά φαντάζομαι ότι θα είναι κάτι χειρότερο από το μπακάλικο γιατί τον είδα, τον δικό μου, σε μιά στιγμή να δακρύζει. Έσκυψε, με πήρε στα χέρια του, με κοίταζε καλά-καλά και είδα το δάκρυ που κυλούσε από το μάτι του. Τον λυπήθηκα τον φουκαρά.

Γι΄αυτό σας λέω φίλοι μου. Αν μπορείτε και θέλετε κάντε κάτι. Προωθήστε αυτό το γράμμα μου όπου μπορείτε. Στείλτε το σε όλους όσους νομίζετε ότι μπορούν να με αγαπήσουν. Πιστεύω πως κάπου θα πρέπει να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Δείξτε το στους δικούς σας, στους συγγενείς σας, στους, φίλους σας. Μα πιό πολύ δείξτε το στα παιδιά σας. Μην αρχίσουν κι΄αυτά να γράφουν ελληνικά βιβλία της ξενητιάς γιατί τα βλέπω να καταντάνε σαν τον δικό μου, τον συγγραφέα. Φίλοι μου. Βοηθείστε με. Δεν θέλω να πάω στη χωματερή. Στείλτε το γράμμα μου όπου μπορείτε. Προς Θεού όμως. Σας παρακαλώ μην ενοχλήστε την ελληνική Κυβέρνηση, το Υπουργείο Πολιτισμού, την Γενική Γραμματεία Αποδήμου Ελληνισμού, το ΣΑΕ, την Αρχιεπισκοπή. Γιά όνομα του Θεού. Οι άνθρωποι δεν είναι δυνατόν να ασχοληθούν με μένα. Με το ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς. Έχουν άλλα πιό σοβαρώτερα να κάμουν. Αφήστε τους αυτούς. Μην τους δημιουργήσετε πρόβλημα. Άλλωστε αμφιβάλω αν γνωρίζουν τι είναι το ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς.


Γειά σας φίλοι μου. Φεύγω γιά την χωματερή!


Αφού ευχαριστήσουμε τον καλό μας φίλο Διονύση Κονταρίνη, για την τιμή που μας έκανε να μας δώσει το κείμενό του να το δημοσιεύσουμε, καλούμε όσους φίλους bloggers αγαπούν το βιβλίο, να το αναδημοσιεύσουν!

Μαρίνα - Όλγα

[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
It's May time!...

It's May time!...



Ο Μάιος είναι ίσως, ο πιο συνυφασμένος μήνας με τα λουλούδια!
Το σημερινό μας moodboard για το link party του Caseperlatesta είναι αφιερωμένο σ' αυτόν, που είναι προ των πυλών.

Μάης ο μήνας των λουλουδιών λοιπόν κι αυτά φαίνονται αυτή την άνοιξη να "σκαρφαλώνουν" παντού!

Ρούχα, αξεσουάρ, παπούτσια, φύση, όλα πλημμύρισαν λουλούδια πολύχρωμα, που δίνουν ζωντάνια και ανεβάζουν τη διάθεση.

Δεν είναι ασφαλώς ανάγκη να ανανεώσουμε πλήρως την γκαρνταρόμπα μας, με όλα όσα προτείνουν οι σχεδιαστές (εποχές που ζούμε, δεν είναι και εφικτό άλλωστε), μπορούμε όμως να αποκτήσουμε ένα από όσα προτείνουν ανάλογα με το στυλ και τα χρήματα που θέλουμε να ξοδέψουμε.


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Η κόκκινη λίμνη

Η κόκκινη λίμνη



Στη Σενεγάλη βρίσκεται η λίμνη Ρέτμπα ή όπως είναι γνωστή Λακ Ρος. δηλαδή κόκκινη λίμνη και συγκαταλέγεται στις πιο περίεργες λίμνες του κόσμου, με έκταση που ξεπερνά τα 2,97 τετ. χιλιόμετρα.

Ο λόγος που την κάνει περίεργη και ξεχωριστή είναι το κόκκινο χρώμα των νερών της, το οποίο οφείλεται στη μεγάλη περιεκτικότητα κυανοβακτηρίων (Dunaliella salina) που έχει η λίμνη. Αυτά παράγουν μια κόκκινη χρωστική ουσία για να ανταπεξέλθουν στην υψηλή περιεκτικότητα της λίμνης σε αλάτι. Η πυκνότητά τους είναι τόσο μεγάλη, που από ψηλά η λίμνη δείχνει ροζ και από κοντά, κόκκινη. Σε περιόδους ανομβρίας τα νερά της λίμνης λιγοστεύουν και τότε το κόκκινο χρώμα γίνεται ακόμα πιο έντονο.


Η κόκκινη λίμνη είναι γνωστή όπως προαναφέρθηκε και για την υψηλή περιεκτικότητά της σε άλατα, κάνοντας τους κατοίκους της περιοχής να επιπλέουν στα νερά της, σα να βρίσκονταν σε θάλασσα. Βέβαια το κολύμπι γίνεται με την προϋπόθεση προηγουμένως να αλείψουν το δέρμα τους με βούτυρο Καριτέ, έτσι ώστε να προστατευθεί επαρκώς από το αλάτι. Η περιεκτικότητα αυτή της λίμνης, φτάνει το 40%. Μάλιστα αυτή η υψηλή περιεκτικότητα σε άλατα, δίνει στους κατοίκους την κύρια ασχολία τους που είναι η συλλογή αλατιού.

Όπως είναι φυσικό η λίμνη Ρέτμπα αποτελεί ένα εντυπωσιακό τοπίο για τους επισκέπτες. Η Unesco την χαρακτήρισε Παγκόσμια Κληρονομιά και οι ντόπιοι φροντίζουν να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον γι' αυτή, διαδίδοντας με κάθε τρόπο τη φήμη της και έχοντας δημιουργήσει πολλούς θρύλους για τα κατακόκκινα νερά της.



Πηγές πληροφοριών: otherside.gr, lifo.gr

Κείμενα: "to e - periodiko mas"
[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Ζανέτα Κουτσάκη: Το βιβλίο προστέθηκε στα "μη απαραίτητα είδη"

Ζανέτα Κουτσάκη: Το βιβλίο προστέθηκε στα "μη απαραίτητα είδη"


Συνέντευξη της συγγραφέα στο "e – περιοδικό μας"


Η Ζανέτα Κουτσάκη, γεννήθηκε  και μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης, το 1985.
Ασχολείται με την συγγραφή από πολύ μικρή ηλικία. Διακρίθηκε μάλιστα σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς από την εποχή που ήταν μαθήτρια του
δημοτικού σχολείου, ακόμα.
Σήμερα είναι παντρεμένη και μητέρα τεσσάρων αγοριών, εργάζεται ως νοσηλεύτρια, χωρίς όμως να σταματά να ασχολείται με αυτό που τόσο πολύ αγαπά, το γράψιμο! 
Ευτυχής αφορμή για να τη γνωρίσουμε, στάθηκαν τόσο τα social media όσο και το blogging και όπως ήταν αναμενόμενο, δεν χάσαμε την ευκαιρία για μια κουβέντα μαζί της.


Ποια ήταν η αφορμή για το  βιβλίο σας;
Το μυθιστόρημα «Θυμάμαι τα πάντα» είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Πιο συγκεκριμένα, είναι εμπνευσμένο από την ζωή του παππού μου. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου ήταν αυτός, που με προέτρεψε να διηγηθώ τα όσα έζησε αυτός α άνθρωπος, για να θυμόμαστε εμείς τις ιστορίες που μας έλεγε και να τις μάθουν εκείνοι, που δεν πρόλαβαν να τον ακούσουν να τις αφηγείται. Γιατί μπορεί να ήταν ακόμη στην ζωή όταν ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο, όμως η κατάσταση της υγείας του δεν ήταν καλή και ξέραμε πως δεν θα αντέξει για πολύ ακόμη. Έτσι κι έγινε, πριν ολοκληρωθεί η συγγραφή του, δυστυχώς έφυγε από κοντά μας.

Πόσο δύσκολο ήταν να εκδοθεί και πώς αισθανθήκατε όταν το είδατε τυπωμένο;
Στην έκδοσή του, δεν μπορώ να πω ότι συνάντησα εμπόδια. Οι εκδόσεις bookstars το ενέκριναν σχεδόν αμέσως.  Όσο για το πώς αισθάνθηκα όταν το είδα τυπωμένο, δεν θα κρύψω πως ένιωσα μεγάλη υπερηφάνεια. Το γεγονός να το κρατήσω στα χέρια μου, ήταν η δικαίωση του κόπου μου και ταυτόχρονα η αναγνώριση της δουλείας μου.

Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με το θέμα που πραγματεύεται το βιβλίο σας;
Η γερμανική κατοχή, ο εμφύλιος πόλεμος και η χούντα, ήταν γεγονότα και χρονικές περίοδοι που ο πρωταγωνιστής είχε βιώσει. Οπότε ασφαλώς δεν θα μπορούσε να λείπει τίποτα από όλα αυτά, μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο.

Πόσο δύσκολο είναι να συνδυάσετε τη συγγραφή, με την ανατροφή τεσσάρων παιδιών;
Ασφαλώς τα παιδιά απορροφούν πολύ χρόνο, όμως όταν υπάρχει θέληση, βρίσκεται και ο χρόνος.  Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαντάζονται οι περισσότεροι. Τα αγόρια μου αν και μικρά σε ηλικίες, είναι υπεύθυνα άτομα και σχετικά ανεξαρτητοποιημένα από μένα. Παρόλα αυτά, συνηθίζω να γράφω τις νυχτερινές ώρες, έτσι ώστε τίποτα και κανείς, να μην μου αποσπά την προσοχή.

Ποια είναι η θέση του συζύγου σας και πόσο θεωρείτε ότι συνέβαλε στην επίτευξη του στόχου σας;
Βιβλιοφάγος και λάτρης του είδους ο σύζυγός μου, δεν υπήρξε ποτέ. Όμως είναι δίπλα μου σε κάθε βήμα και στηρίζει την προσπάθειά μου. Φροντίζει να έχω τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζομαι προκειμένου να καταφέρω να ολοκληρώσω την κάθε συγγραφική μου δουλειά.

Θα θέλατε να μας περιγράψετε μια μέρα της καθημερινότητάς σας;
Η καθημερινότητά μου δεν διαφέρει σε τίποτα από το συνηθισμένο πρότυπο μιας πολύτεκνης μητέρας. Ως γνωστόν "οι δουλειές ποτέ δεν τελειώνουν" , οπότε όλη μέρα έχω με κάτι να ασχοληθώ.  Αποτέλεσμα; Κάθε απόγευμα να αναρωτιέμαι πώς γίνεται να πέρασε η μέρα τόσο γρήγορα!

Πώς βλέπετε την κατάσταση στην χώρα μας, σε σχέση με το βιβλίο και την οικονομική κρίση;
Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο στης μέρες μας έχει αδικηθεί. Έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε την πραγματική του άξια, προσθέτοντάς το στα "μη απαραίτητα είδη".  Για κάποιους έχει γίνει είδος πολυτελείας και για άλλους απρόσιτο, εδώ που έχουμε φτάσει.

Θα μπορούσατε να φανταστείτε τον εαυτό σας σε κάποιο άλλο ρόλο;
Όχι! Θυμάμαι έντονα τον εαυτό μου, μικρό κοριτσάκι ακόμη να λέει το εξής «Όταν μεγαλώσω, θα κάνω πολλά παιδιά, θα είμαι νοσοκόμα και θα γράφω βιβλία».  Ούτε κι εγώ δεν μπορώ ακόμη να πιστέψω πως πέτυχα τον κάθε μου στόχο! Όταν θα το συνειδητοποιήσω, προφανώς θα βάλω καινούριους και μεγαλύτερους στόχους.

Πείτε μας λίγα λόγια για το επόμενο βιβλίο σας και πότε θα κυκλοφορήσει. Το επόμενο βιβλίο μου τιτλοφορείται «Αναμνήσεις με άρωμα espresso». Βρίσκεται σε στάδιο επιμέλειας και θα κυκλοφορήσει στα μέσα του καλοκαιριού από τις εκδόσεις εντύποις
Είναι ένα μυθιστόρημα το οποίο ανήκει στην κατηγορία του κοινωνικού δράματος. Η πρωταγωνίστρια, θα κάνει τα πάντα προκειμένου να μην χάσει την επαφή με το ένα και μοναδικό βιολογικό της παιδί, ενώ εκείνο δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το ποια είναι η γυναίκα που συναντά ως νταντά, αρχικά και με διάφορους άλλους ρόλους αργότερα.  Είναι ανατρεπτικό και εξελίσσεται με γρήγορους ρυθμούς, έτσι ώστε να κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση.



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
"Ιστορίες της Νύχτας"

"Ιστορίες της Νύχτας"


Νύχτα στο λιμάνι…


Ήταν μια συνήθεια παλιά, να κατεβαίνει και να βολτάρει στο μικρό λιμάνι του νησιού. Δεν ήταν ότι την ξέχασε με τον καιρό, ήταν αυτή η πικρή διάθεση, που την έκανε να το αναβάλει όσο κι αν το ήθελε…
Πόσο όμορφες ήταν αυτές οι βόλτες όταν η ψυχή της ήταν ευτυχισμένη, όταν όλα μέσα της ήταν τακτοποιημένα και σωστά. Όταν τίποτα δεν προμήνυε τη θύελλα, που ακολούθησε. 

Η ζωή της χαμογελούσε, καθώς κρατώντας το χέρι του, μετρούσαν μαζί τα μικρά ψαροκάικα και αργότερα αγκαλιά, κοιτούσαν τα αστέρια στο νυχτερινό ουρανό. Κούρνιαζε όμορφα στην αγκαλιά αυτή, ήταν το δικό της λιμάνι, απάγκιο, απάνεμο, ασφαλές. Τίποτα δεν μπορούσε να την απειλήσει εκεί μέσα.

Όμως λες και υπάρχει νόμος, τα όμορφα να μην κρατούν πολύ, έτσι και το δικό της λιμάνι, χάθηκε ένα όμορφο πρωί, έτσι όπως χάνονται τα όνειρα με το πρώτο φως της μέρας.
Ποτέ δεν κατάλαβε γιατί, όσες φορές κι αν της δόθηκαν εξηγήσεις! Δεν μπορούσε καμιά να δεχτεί η ψυχή, που ένιωθε παρατημένη, μισή! Τι την νοιάζουν την καρδιά οι ανάγκες επιβίωσης, η ανεργία! Τι τη νοιάζουν τα δώρα, οι τραπεζικοί λογαριασμοί, που άρχισαν ξανά να αποκτούν απόθεμα…
Την καρδιά τη νοιάζει μόνο η απόσταση που μπήκε ανάμεσά τους, σα θάλασσα ανταριασμένη και πολύβουη! Αυτή η απόσταση, που όσο κι αν τα τεχνολογικά μέσα την μειώνουν, δεν την εξαφανίζουν!

Πώς θα μπορούσαν άλλωστε! Άδειο το σπίτι, άδειο το μαξιλάρι, άδεια η ζωή, χωρίς εκείνον. Μόνο η ψυχή της ήταν γεμάτη από τις αναμνήσεις και την αγάπη τους, αλλά πονούσε, πονούσε πολύ! Η λογική δεν είχε χώρο, ούτε φωνή. Δεν της έδωσε την παραμικρή ευκαιρία, να απαλύνει τη μοναξιά που ένιωθε. Ίσως γιατί ήξερε πως δεν ήταν δυνατό να κάνει κάτι…
Κάθε μέρα πάλευε να διώξει το κενό και πολλές φορές, ίσως και να το κατάφερνε, πότε με το ένα και πότε με το άλλο. Τη νύχτα όμως δεν ήταν δυνατό! Η μοναξιά της νύχτας ήταν αβάσταχτη. Ούτε οι φίλοι ούτε τα βιβλία της μπορούσαν να την απαλύνουν. Το μυαλό γύριζε στις βόλτες στο λιμάνι, ξανά και ξανά, σαν εμμονή. Έτσι περνούσε ο καιρός, οι εποχές, τα βράδια. Άδεια βασανιστικά, ατέλειωτα.

Πολλές φορές σκέφτηκε να κάνει τη βόλτα μόνη της στο λιμάνι, αναζητώντας την ψευδαίσθηση της παρουσίας του, μα πάντα το μετάνιωνε κι έμενε να κοιτά από το παράθυρο τα φώτα και τη θάλασσα. Η νοσταλγία την κυρίευε, την παρέσυρε, μα σταματούσε πάντα στο τελευταίο βήμα, πριν ανοίξει την πόρτα.

Τα πρωινά, κοιτούσε από το παράθυρο το νησί να ζωντανεύει και προσπαθούσε να ζήσει χαμογελαστή, πείθοντας τον εαυτό της πως όλα είναι εντάξει!...
 «Όσο είναι εκείνος καλά, είμαι κι εγώ», σκεφτόταν και έτσι χαμογελαστή απαντούσε στο τηλέφωνο όποτε την καλούσε... 
Δεν θα τον άφηνε να σκεφτεί πως υποφέρει. Δεν θα του φόρτωνε ένα βάρος ακόμα, σ’ αυτά που ήδη κουβαλούσε. Φορούσε στην ψυχή της την ευτυχία σα ρούχο, μόνο και μόνο για να τον πείσει, πως είναι καλά! Η νύχτα άλλωστε, που μπορούσε να αφεθεί στα συναισθήματά της και τις σκέψεις της, πάντα ερχόταν και τότε ήταν ο εαυτός της, χωρίς «φτιασίδια»…

Έτσι τη βρήκε κι εκείνο το βράδυ, μόνη, σκοτεινή και θλιμμένη. Μόνο που τα βήματά της την οδηγούσαν στο λιμάνι, που τόσο καιρό απέφευγε. Ακολούθησε το δρόμο που ήταν τόσο γνώριμος, αλλά και τόσο μακρινός. Σα να έψαχνε θαρρείς να βρει το συναίσθημα, που ένιωθε όταν ήταν μαζί. Σα να πάλευε με το παρελθόν, προσπαθώντας να γυρίσει το χρόνο πίσω!...

Πέρασε από τα μικρά ψαροκάικα καθώς το υγρό αεράκι της χάιδευε το πρόσωπο. Τα μέτρησε, παίρνοντας παρουσίες, με μια διάθεση αναβίωσης των στιγμών που έζησε… Όλα στη θέση τους ήσυχα, γαλήνια ξεκουράζονταν κάτω από το φως του φεγγαριού. Στην άλλη άκρη του λιμανιού, ένα καράβι της γραμμής άφηνε τους λιγοστούς επιβάτες του.
«Δε θέλω να πλησιάσω», σκέφτηκε σχεδόν θυμωμένα. «Ο δικό μου ο επιβάτης δεν είναι μέσα»… και τα δάκρυα άρχισαν δειλά - δειλά να τρέχουν στα μάγουλά της. Δεν ήθελε να κλάψει, ήθελε να χαρεί, όσο ακατόρθωτο κι αν φαινόταν! Τα σκούπισε και συνέχισε για το παγκάκι, που κάθονταν μαζί…

Κάθισε νωχελικά, έτσι ακριβώς όπως καθόταν πάντα και μάζεψε τα πόδια της αγκαλιάζοντάς τα με τα χέρια. Τώρα, το θαλασσινό αεράκι κυρίευσε το σώμα και το μυαλό της. Τυλίχτηκε στο μαλακό πλεχτό της σάλι…
Η ματιά της χάθηκε στο σκοτεινό γαλάζιο, που γίνονταν ένα με τον ουρανό, αφού πρώτα περιπλανήθηκε στις φωτεινές σκιές που έριχνε το φεγγάρι εδώ κι εκεί… 
Χωρίς να το καταλάβει άρχισε να κοιτά τα άστρα και να τα μετρά, μονολογώντας… 
«Τι όμορφα που είναι! Σα να πέταξε ο Θεός μια χούφτα χρυσάφι στον ουρανό κι έβαλε τη σελήνη να φυλάει, μήπως και χαθεί κανένα»…

Ξαφνικά, νιώθει ένα χέρι να την αγκαλιάζει και μια ζεστή, γνώριμη φωνή να της μιλά: «Το ήξερα ότι θα σε βρω εδώ!».
Πετάχτηκε σα να τη χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα και γυρίζοντας το κεφάλι συνάντησε τα μάτια του. Αυτά τα μάτια που της έλειπαν τόσο καιρό, να την κοιτούν με λαχτάρα και αγάπη! 
«Ήρθες!! Ω, Θεέ μου, ήρθες δεν είναι ψέμα!» είπε χωρίς καλά καλά να το πιστεύει…
«Μα πώς, δεν μου είπες τίποτα στο τηλέφωνο!»
«Για να δω, αυτή τη χαρά στο πρόσωπό σου καρδιά μου, που αλλιώς θα την έχανα» απάντησε συγκινημένος.
«Και πότε ξαναφεύγεις;» ρώτησε σκοτεινιασμένη…
«Δεν ξαναφεύγω, το σκέφτηκα πολύ! Εδώ θα προσπαθήσω, τέρμα η θάλασσα για μένα! Όσο δύσκολα κι αν είναι εμείς, θα προσπαθήσουμε εδώ ή όπου αλλού, μαζί! Πάντα μαζί, μόνο μαζί!»...


Είναι η συμμετοχή μου στις "Ιστορίες της Νύχτας" της φίλης μου της Αριστέας. Στο blog της "η ζωή είναι ωραία" μπορείτε να διαβάσετε κι άλλες πολλές. 

[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Τροφές, που δεν αγγίζει ο χρόνος

Τροφές, που δεν αγγίζει ο χρόνος




Υπάρχουν τροφές που είναι αθάνατες; Που η ημερομηνία λήξης στη συσκευασία τους, είναι παντελώς άχρηστη;

Ασφαλώς και υπάρχουν και μάλιστα οι επιστήμονες τις ονομάζουν "βρικόλακες" της διατροφικής αλυσίδας, αφού ο χρόνος δεν τις αγγίζει.

Οκτώ είναι τα αθάνατα προϊόντα που διατηρούν τις θρεπτικές τους αξίες αλλά και την ποιότητα και την υγιή τους όψη, ανά τους αιώνες. Ας τις δούμε αναλυτικά.

Μέλι. Η διάρκεια της ζωής και της διατροφικής του αξίας, δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Παραμένει ασφαλές όσος χρόνος και αν περάσει. Μπορεί να αλλάζει το χρώμα και η υφή του, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει αλλοίωση. Να θυμάστε πως όταν περάσει κάποιο μεγάλο χρονικό διάστημα το πραγματικό γνήσιο μέλι κρυσταλλώνει, αλλά δεν χάνει στο ελάχιστο τα συστατικά του.

Ζάχαρη. Δεν χαλάει ποτέ και ο λόγος βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν ευνοεί την ανάπτυξη βακτηριδίων. Το μόνο αναγκαίο, είναι στην αποθήκευσή της να παραμείνει κλεισμένη σε αεροστεγές δοχείο, μακριά από την υγρασία και την επίθεση των ζουζουνιών.

Ρύζι. Μπορεί η συσκευασία του να αναγράφει ημερομηνία λήξης, η οποία να έχει περάσει κατά κάμποσα χρόνια, όμως όταν το ρύζι είναι το άσπρο ή το άγριο, το arborio, το jasmine και το basmati είναι ασφαλές και θρεπτικό, αφού ο χρόνος δεν το επηρεάζει. Το μόνο ευαίσθητο στο χρόνο, είναι το καστανό ρύζι.

Καλαμποκάλευρο. Η μόνη προϋπόθεση για να το βρείτε ολόφρεσκο και τον επόμενο αιώνα, είναι να είναι στεγνό και σφραγισμένο και φυλαγμένο και δροσερό μέρος.

Το αποσταγμένο άσπρο ξύδι καθώς και το τσίπουρο ή το ρούμι, επειδή περιέχουν αλκοόλ είναι κι αυτά αθάνατα και αναλλοίωτα! Τοποθετημένα τα οινοπνευματώδη σας σε σκοτεινό ντουλάπι, μπορούν να διατηρηθούν για πάρα πολλά χρόνια.

Το καθαρό εκχύλισμα βανίλιας περιέχει αλκοόλ. Για το λόγο αυτό, παραμένει φρέσκο και αρωματικό για όσο διάστημα το έχετε στο ντουλάπι, ακόμα κι αν περάσουν χρόνια, κάτι που δεν συμβαίνει με τις απομιμήσεις του. Γι' αυτό προσοχή, αξίζουν λίγα χρήματα παραπάνω προκειμένου να έχετε το αυθεντικό και αθάνατο.

Το ίδιο συμβαίνει και με το θαλασσινό αλάτι, το οποίο ως γνωστόν, είναι υπεραιωνόβιο!




πηγή: perierga.gr
[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Ας μιλήσουμε για decoupage

Ας μιλήσουμε για decoupage


Γνωρίζετε την ιστορία του;

Η ιστορία του decoupage είναι μεγάλη, αφού η γέννησή του χρονολογείται τον 18ο αι. Ήταν η εποχή που αγαπήθηκαν ιδιαίτερα τα έπιπλα, με τελικό φινίρισμα από βουλοκέρι, που προέρχονταν από την Άπω Ανατολή. Στην Ευρώπη, η ζήτηση ήταν μεγάλη  και όταν οι δυνατότητες παραγωγής των κατασκευαστών αδυνατούσαν να καλύψουν τις πολλές παραγγελίες, οι Βενετοί βιοτέχνες δοκίμασαν να μιμηθούν το βουλοκέρι με το λεγόμενο lacca contrafatta (απομίμηση λάκας) και να παράγουν έπιπλα με αυτή την τεχνική.


Με τον καιρό οι βιοτέχνες δέχονται μαθητές οι ποίοι ασχολούνταν με τον χρωματισμό αντίγραφων έργων αλλά και σχεδίων των δημοφιλών καλλιτεχνών της εποχή. Αυτά τα χρωματισμένα σχέδια τα έκοβαν και τα κολλούσαν πάνω στα αντικείμενα που ήθελαν να διακοσμήσουν. Στη συνέχεια περνούσαν από πάνω πολλές στρώσεις βερνίκι. Αυτός ήταν ο τρόπος που κατασκεύαζαν έπιπλα και διάφορα άλλα αντικείμενα που έμοιαζαν με τα δημοφιλή της Ιαπωνίας και της Κίνας.


Η λέξη decoupage προέρχεται από τη γαλλική decouper που σημαίνει κόβω και η τέχνη του στολισμού των επιφανειών έτσι ώστε να δημιουργείται ένα καινούργιο έργο τέχνης, αγαπήθηκε και από πολλά γνωστά πρόσωπα της Ιστορίας όπως η Μ. Αντουανέτα, η Μαντάμ ντε Ποπαντούρ, ο Λόρδος Βύρωνας, αλλά και αργότερα ο Ματίς και ο Πικάσσο.

Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, πρόκειται για μια μορφή τέχνης η οποία ανθεί και αγαπιέται και σήμερα μετά από τόσους αιώνες.

Πολλές ονομασίες δόθηκαν στο decoupage. Οι Ιταλοί την αναφέρουν ως arte povero δηλ. τέχνη των φτωχών ανθρώπων, ενώ οι Γάλλοι ως lacque pauvre δηλ. βερνίκι των φτωχών.

Στην Αγγλία το ονόμαζαν γιαπωνέζικο, αφού συναγωνιζόταν την τέχνη που ήρθε από την Ιαπωνία και την Κίνα όπου από το 12ο αι. διακοσμούσαν φανάρια, κουτιά για δώρα, αλλά και καθημερινά αντικείμενα.

Μάλιστα το 1730 το γιαπωνέζικο έγινε δημοφιλές και στις αμερικανικές αποικίες όπου εικόνες τοποθετούνται σε έπιπλα, βάφονταν και λουστράρονταν.


Το γερμανικό και το αυστριακό decoupage ήταν λίγο πιο "βαρύ" ακολουθώντας το χαρακτήρα των επίπλων Biedermeir. Κυρίως χρησιμοποιούσαν ανάγλυφες εικόνες παιδιών, αγγελουδιών, κορδελών κ.α.

Το σκανδιναβικό είναι πιο μονότονο, με ασπρόμαυρα χαρακτικά τα οποία βάφονταν με σκούρο βερικοκί, πράσινο του δάσους και σκούρο σομόν.

Το πολωνικό αντίθετα είναι λαμπερό και σπινθηροβόλο. Τα παραδοσιακά σχέδια εφαρμόζονταν σε χρωματιστό γυαλιστερό χαρτί, όπως και το μεξικανικό που είναι κι εκείνο φωτεινό και με πολλά χρώματα, αφού χρησιμοποιείται κυρίως για τη διακόσμηση των γιορτινών εορτασμών.

Στο Βέλγιο το decoupage γίνεται συνήθως με νυστέρι, για να μπορούν να κοπούν με απόλυτη ακρίβεια οι σιλουέτες των εικόνων.

Τέλος στην Αυστραλία ακολουθούνται οι κανόνες της τεχνικής των Βενετών του 1700.

Σήμερα, πολλοί είναι οι λάτρεις της ξεχωριστής αυτής διακοσμητικής τέχνης, που όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες, δίνουν αμέτρητες δυνατότητες έκφρασης, διακοσμώντας και κάνοντας ξανά χρηστικά αντικείμενα, που κάτω από άλλες συνθήκες θα πετούσαμε.

Η καλή μας φίλη Έλκα Σούφρα που μας έδωσε τις φωτογραφίες της, δημιούργησε εμπνευσμένα κουτιά, άλλοτε χαρούμενα και άλλοτε νοσταλγικά, ενώ δεν παρέλειψε να διακοσμήσει και να κάνει χρηστικά άδεια βάζα από κρέμες σώματος.


Φωτογραφίες - κατασκευή decoupage: Έλκα Σούφρα, διακοσμήτρια - εικαστικός


πηγή πληροφοριών: decomagia.gr, madeincreta.gr
[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια

find "to e-periodiko mas" on instagram