Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι υπέρ των φτωχών και των αδυνάτων και πολλοί απ’ αυτούς σπεύδουν κάθε τόσο να τους βοηθήσουν, ενώ άλλοι κάνουν σοβαρό φιλανθρωπικό έργο, προκειμένου να ανακουφίσουν όσους το έχουν ανάγκη.
Πόσοι όμως αναρωτιούνται
αν έχουν συμβάλλει οι ίδιοι, στην κατάσταση που έχουν περιέλθει οι συνάνθρωποί μας;…
Δύσκολο το ερώτημα ή δύσκολη η απάντηση;
Ίσως και τα
δύο. Γεγονός είναι πάντως, πως στις μέρες που διανύουμε πολλοί ήταν εκείνοι που
έμαθαν, πώς είναι να μην μπορείς να ξοδέψεις όσα χρειάζονται στην οικογένειά
σου. Πώς είναι να έχει ανάγκη το παιδί σου κάτι και τα χρήματα που έχεις να μην
είναι αρκετά. Πώς είναι να χρειάζεσαι φάρμακα και να μην μπορείς να τα
πληρώσεις ή να λαχταρά η ψυχή σου να πας κάπου και να μην έχεις τα μέσα…
Αυτό, που ίσως
δεν συνειδητοποίησαν είναι πως για πολλούς από μας, αυτή η κατάσταση, δεν είναι
μερικών ημερών, μέχρι να συνεχίσουν να παίρνουν κανονικά τα χρήματά τους ή να
έχουν πρόσβαση στην τραπεζική τους θυρίδα, αλλά είναι μια πραγματικότητα,
καθημερινή και ατέλειωτη για πέντε και πλέον χρόνια.
Μια πραγματικότητα
που δεν είχε και ίσως και να μην έχει τέλος!...
Η ανεργία ή η
μερική απασχόληση είναι για μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού ένας εφιάλτης,
από τον οποίο δεν μπορούν να ξυπνήσουν, δεν μπορούν να απαλλαγούν.
Έτσι δημιουργήθηκαν
τα συσσίτια, τα κοινωνικά ιατρεία και τα κοινωνικά παντοπωλεία. Έτσι στήνονται
στην ουρά, χιλιάδες άνθρωποι κάθε τόσο, για να εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαγητό,
μια στοιχειώδη περίθαλψη ή ένα πακέτο μακαρόνια.
Ευτυχώς που
υπάρχουν, θα μου πείτε και θα συμφωνήσω. Όμως, γιατί υπάρχουν; Γιατί δημιουργήθηκαν;
Γιατί υπάρχουν άνθρωποι, που τα χρειάζονται;
Γιατί,
κάποιοι άλλοι βοήθησαν με τη στάση και τη συμπεριφορά τους, σ’ αυτό.
Βλέπετε το
νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις και όταν η μια του πλευρά λέει «φτώχεια» η άλλη του πλευρά λέει «φταίω». Είτε μας αρέσει,
είτε όχι…
Και να, που
έρχεται η στιγμή που στήνονται στην ουρά για το ίδιο ποσό, όλοι! Κι αυτοί με τα
πολλά και οι άλλοι με τα λίγα…
Μόνο που,
τώρα διαμαρτύρονται αυτοί με τα πολλά. Οι άλλοι, απλά το αντιμετωπίζουν σαν μια διαδικασία. Έτσι κι αλλιώς ξέρουν, πως και να είχαν πρόσβαση σε ολόκληρο
το μισθό τους, δεν θα μπορούσαν να ξοδέψουν παραπάνω από 30 (και όχι 50 ή 60)
ευρώ τη μέρα, γιατί μέχρι εκεί φθάνει ο μισθός τους και είναι και υψηλόμισθοι,
αν σκεφτούμε πως υπάρχουν άνθρωποι με 400 ευρώ το μήνα ή και λιγότερα…
Σ’ αυτούς περισσεύει
πολύς μήνας, από το μισθό!!!
Κι ακούσαμε τις
διαμαρτυρίες πολλών στα ΜΜΕ και από το ίδιο τους το στόμα και δια στόματος πολιτικών,
που δεν χάνουν ευκαιρία για μικροπολιτική.
Μήπως όμως αντί
να διαμαρτύρεστε καλοί μου άνθρωποι, μπαίνατε λίγο στην θέση αυτών, που
συνηθίσαμε να λέμε «μη προνομιούχων»;…
Μήπως να
σκεφτόσασταν καλύτερα τις δικές σας επιλογές, έτσι ώστε να κάνετε κάτι
ουσιαστικό;…
Κάτι, που θα
πιάσει πραγματικά τόπο, γιατί η ανακούφιση είναι τσιρότο, δεν είναι θεραπεία
και η φτώχεια είναι αρρώστια κολλητική!...
Αγωνιστείτε ενάντιά
της με κάθε τρόπο, όχι από φιλανθρωπία,
αλλά από υποχρέωση!
Μαρίνα
