Στην Πρόεδρο του Συλλόγου «Τ’ Αλωνάκι» κα Σκολίδη Φωτεινή και στον Διευθυντή του Συλλόγου και συμπατριώτη μου κο Λιανοστάθη Δημήτρη για τη φιλοξενία που μας προσφέρουν και πολλαπλά στηρίζουν το συγγραφικό μου εγχείρημα.

Στους συνδαιτυμόνες μου στο τραπέζι: την κα Γεωργιάδου Μαριέττα, τον κο Μπαϊρακτάρη Κώστα, την κα Παχού Αλεξάνδρα, την κα Ραψομανίκη Ρένα και την κα Φωτιά Ελένη για την αναγνωστική αποκάλυψη των ηρώων και τμημάτων των ιστοριών του βιβλίου μου.

Στον κο Ανδρέα Κοντό, που με τους ήχους της φυσαρμόνικας μας ταξίδεψε και μας έφερε πιο κοντά στην ιστορία του Πέτρου και της Οφηλίας και στο αίσθημα της αγάπης, που όμορφα τον διέχυσε σ’ αυτόν τον  χώρο.

Στον κο Κωνσταντίνου Γιώργο, Λογοτέχνη και μέλος της Διεθνής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών για τον άκρως συγκινητικό χαιρετισμό που μου απένειμε.

Στον κο Νίκο Μουσαβερέ για την επιμέλεια του τρειλερ book που μου χάρισε και σε αυτό το βιβλίο.

Στην φιλαναγνώστρια Λουΐζα Φρέρη που ήρθε εκτάκτως από την Αθήνα για την εκδήλωση και μου απένειμε φιλικό χαιρετισμό και μοίρασμα ψυχής.

Σε όλους τους παρευρισκομένους, μεταξύ αυτών οικογένεια – φίλοι – περιβάλλον εργασίας – μέλη του συλλόγου «Τ’ Αλωνάκι»,  για την συνολική τους στήριξη κι αγάπη.

Ακόμη, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα μέσα ενημέρωσης του τόπου μου και όχι μόνο, που φιλοξένησαν στις στήλες τους, την εκδήλωση που ετοιμάσαμε με αστείρευτη αγάπη και χαρά.

Επιτρέψτε μου, να κλείσω τις ευχαριστίες μου, εστιάζοντας στον εξαίρετο άνθρωπο, επιστήμονα και λογοτέχνη κο Κώστα Μπαϊρακτάρη, Πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου ¨Φίλων του Γιάννη Σκαρίμπα¨, όπου και είμαι μέλος, θέλοντας να εκφράσω την τιμή και τη χαρά που νιώθω στο να ξέρω πως με στηρίζει ένας τόσο σημαντικός άνθρωπος του τόπου μας και όχι μόνο.                                                         

 Μεγάλη η τιμή, η συγκίνηση, η χαρά, η ευγνωμοσύνη αν θέλετε, αλλά και το στοίχημα με τον εαυτό μου του να βγάλω αυτόν τον άνθρωπο ασπροπρόσωπο και να καταφέρω με τα χρόνια να δικαιώσω ηθικά την απόφασή του να με στηρίξει. Κατάλαβα από την πρώτη στιγμή, που τον γνώρισα, πως είναι άνθρωπος με αξίες που θέλει να στηρίξει νέα παιδιά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πίστευα πως θα αποκτούσα έναν τόσο σημαντικό σύμμαχο και οδηγό μου.                                                                                         

Είναι σημαντικό άνθρωποι με φως, να σου δίνουν λίγο από τα φώτα τους και εγώ ομολογώ πως από τον κο Μπαϊρακτάρη διδάσκομαι και βρίσκω όλο και περισσότερο τον δρόμο μου.

Σας ευχαριστώ." 

Αυτή είναι η Κική Κωνσταντίνου, ένα πλάσμα αυθεντικό, όμορφο, καθαρό και ειλικρινές, η φίλη μου, που εκφράζεται στο blog της και στα βιβλία της, καταθέτοντας την ψυχή της!

Κική μου σ' ευχαριστώ πολύ!

-Τι κάνεις ξύπνιος τέτοια ώρα;… ρώτησε ξέροντας μέσα της την απάντηση

- Δεν μπορώ να κοιμηθώ, όλα γυρίζουν στο κεφάλι μου!

Συχνοί οι διάλογοι αυτοί, σχεδόν καθημερινοί επαναλαμβάνονταν λες και διάβαζαν κάποιο σενάριο. Τόσο ίδιοι, τόσο απελπιστικά ίδιοι!
Εκείνη, άνεργη περισσότερο από δύο χρόνια και κείνος, με μειωμένο κάθε λίγο μισθό, έβλεπαν τη ζωή τους να χάνει κάθε προοπτική. Όλα τους τα όνειρα κλείστηκαν σ’ ένα άδειο βιβλιάριο Τραπέζης κι ας ήταν τόσο νέοι!
- Θα φτιάξω καφέ, μη σηκωθείς!... την καθησύχασε φιλώντας τη τρυφερά στο μέτωπο

Δυο δόσεις καφέ έχει ακόμα, σκέφτηκε όπως έπινε την πρώτη γουλιά… δεν πάει άλλο, πρέπει να βρω μια λύση…

Παιδί ελλήνων μεταναστών γεννημένο σε μια πλούσια χώρα, ήρθε στην Ελλάδα πριν ακόμα πάει σχολείο, αφού οι γονείς του νοστάλγησαν την πατρίδα! Λίγα χρόνια αργότερα σκοτώθηκαν πιασμένοι χέρι - χέρι σ’ένα φοβερό δυστύχημα αφήνοντάς τον -παρηγοριά και ευθύνη - στον παππού και τη γιαγιά. Η πατρίδα των γονιών του έγινε πατρίδα του και το πονεμένο από το θάνατο ηλικιωμένο ζευγάρι, η μοναδική οικογένειά του, αφού άλλοι συγγενείς δεν υπήρχαν. Ένας ιδιότυπος μετανάστης στην ίδια του τη χώρα, αυτό ήταν!

Και πάνω που νόμιζε πως είχε βάλει τη ζωή του σε τάξη, όλα γύρω του να καταρρέουν λίγο-λίγο. Η ανεργία πληγή της καθημερινότητας όλων, δεν άφηνε περιθώρια βοήθειας σε κανένα. Έπρεπε να βρει μια λύση, όσο δύσκολο κι αν φάνταζε αυτό. Μοναδική του περιουσία ένα καλύβι στο χωριό κοντά στη θάλασσα ξεχασμένο από το Θεό και τους ανθρώπους κι ένα σαραβαλάκι που τον πήγαινε στη δουλειά.

Έτσι σκέφτηκε να στραφεί στη χώρα που γεννήθηκε. Στο κάτω-κάτω είχε διπλή υπηκοότητα, τη γλώσσα τη διδάχτηκε, μπορούσε να δοκιμάσει εκεί… και πήρε την απόφαση. Πούλησε όσο-όσο το αυτοκίνητο και την καλύβα για τα ναύλα, φόρτωσε χαρτιά και όνειρα σ’ ένα σακίδιο, πήρε από το χέρι τη γυναίκα του και ξεκίνησε για το υπερατλαντικό ταξίδι.

Σαν αποδημητικό πουλί κι αυτός, άνοιξε τις φτερούγες του στα 30 του χρόνια για τόπους που μπορούσαν να τον θρέψουν, να του δώσουν ελπίδα, αφήνοντας πίσω τους φίλους του και κρατώντας στην ψυχή του τη μια λαβωμένη πατρίδα να του κουνά το μαντήλι και να του λέει «μη μείνεις εκεί»…

Πέντε χρόνια είχαν περάσει από κείνη τη γλυκόπικρη μέρα που πάτησε το πόδι του στη νέα γη. Κι όμως αυτό το «μη μείνεις εκεί» αντί να ξεθωριάσει γινόταν ολοένα και πιο έντονο. Ο τόπος που γεννήθηκε δεν μπόρεσε να γίνει πραγματική του πατρίδα. Δεν μπόρεσε να τον νιώσει δικό του. Ακόμα και οι έλληνες που ζούσαν εκεί, ξένο τον θεωρούσαν. Άλλη νοοτροπία, άλλος τρόπος ζωής… δεν κούμπωσαν τα κομμάτια.

Είχε δουλειά, είχε οικονομική άνεση, ζούσε σε μια χώρα με υποδομές που έδινε χώρο στα όνειρά του κι όμως, πατρίδα δεν ήταν! Σαν ένα τζάκι που σε ζεσταίνει όσο καίνε τα ξύλα… μόλις σβήσει αφήνει μόνο στάχτες και παγωνιά… έτσι ένιωθε!

Κοίταξε το σακίδιο που φόρτωσε τη ζωή του μερικά χρόνια πριν κι αναρωτήθηκε «μήπως ήρθε η ώρα;»…

Μπορείτε να διαβάσετε όλο το μήνυμα εδώ.

Σπάστε το μπαλόνι και αφαιρέστε το από το εσωτερικό της μπάλας. Κόψτε με το ψαλίδι τη μπάλα σε σχήμα ζικ - ζακ για να θυμίζει σπασμένο αυγό. Γεμίστε το κάθε κομμάτι με το άχυρο και τα ψεύτικα αυγουλάκια και είναι έτοιμο!