Το nail-art είναι μια μόδα που κατακτά όλο και περισσότερες γυναίκες ανά τον κόσμο. Κάθε τόσο στις εβδομάδες μόδας θαυμάζουμε εκτός από τα ρούχα και υπέροχα νύχια, από τα χέρια των nail-artists.

Για τις περισσότερες από μας, είναι εξαιρετικά δύσκολο να τα φτιάξουμε μόνες μας. Υπάρχουν όμως κάποια κολπάκια, που κάνουν το nail-art στο σπίτι, μια απλή διαδικασία.
Σήμερα, θα σας δείξω δύο από αυτά, που μπορείτε να κάνετε μόνες σας και το αποτέλεσμα να είναι άκρως επαγγελματικό.


1ο σχέδιο
 Χρειάζεστε το βερνίκι της αρεσκείας σας, πολύ ψιλή "χρυσόσκονη" που μοιάζει με άμμο (θα τη βρείτε σε όλα τα καταστήματα καλλυντικών που πουλούν και είδη νυχιών) και ένα top-coat. Εμείς συνδυάσαμε ένα απαλό γκρι-γαλάζιο με ροζ ιριδίζουσα χρυσόσκονη.

Αφού βάψετε με τη γνωστή διαδικασία τα νύχια σας και στεγνώσουν, περάστε στο μισό νύχι ένα χέρι top-coat και στη συνέχεια βουτήξτε το δάχτυλό σας στην "άμμο". Θα κολλήσει μόνο η απαραίτητη ποσότητα. Την επιπλέον τινάξτε τη και πιέστε με το δάχτυλό σας έτσι ώστε να βεβαιωθείτε πως κόλλησε καλά. Περιμένετε μερικά δευτερόλεπτα να στεγνώσει και περάστε άλλο ένα χέρι top-coat, αυτή τη φορά σε όλο το νύχι. Το αποτέλεσμα θα είναι όπως της φωτογραφίας.


2ο σχέδιο
Αυτό το σχέδιο το είδαμε στα χέρια πολλών μοντέλων στις εβδομάδες μόδας και το αγαπήσαμε. Δύσκολο φαινόταν να το πετύχει κανείς στο σπίτι. Κι όμως υπάρχει τρόπος εύκολος και φθηνός.
Τα υλικά που θα χρειαστείτε εκτός από το βερνίκι και το top-coat είναι λίγο αλουμινόχαρτο!
Κόψτε πολύ λεπτές λωρίδες από το αλουμινόχαρτο και μετρήστε τις ώστε να εφαρμόζουν ακριβώς στο νύχι που θέλετε να τις κολλήσετε. Μπορείτε να τις βάλετε κάθετα ή οριζόντια όπως εμείς ή ακόμα και διαγώνια αν προτιμάτε. Στη συνέχεια βάψτε τα νύχια σας με τον γνωστό τρόπο και λίγο πριν στεγνώσουν (θα πρέπει να είναι νωπά) με τη βοήθεια μιας τσιμπίδας για τα φρύδια ή μιας οδοντογλυφίδας εφαρμόστε τη λωρίδα στο νύχι. Πατήστε ελαφρά με το δάχτυλό σας για να εφαρμόσει και όταν στεγνώσουν τα νύχια σας περάστε δύο χέρια top-coat. Το αποτέλεσμα θα είναι έτσι...

Ένα δωράκι από την καλή μου φίλη την Κάτια Μαρκοΐζου, από το Marilise 2 στάθηκε αφορμή γι' αυτή την ανάρτηση μόδας.
Το όμορφο μπλε κολιέ με το δερμάτινο τελείωμα, που έφτασε πριν αρκετό καιρό στα χέρια μου, μου έκλεψε την καρδιά και οι συνδυασμοί χρωμάτων με τους οποίους το φόρεσα ήταν πολλοί, αφού αποτελεί για μένα ένα εύκολο κι αγαπημένο χρώμα. Έτσι, τους φωτογράφισα και σας τους παρουσιάζω, μαζί με τα χρώματα της μόδας για την Άνοιξη του 2016.

Ας μιλήσουν οι φωτογραφίες, λοιπόν!

Πρώτος συνδυασμός με λευκό και μπλε, μια εμφάνιση διαχρονική και πάντα αγαπημένη...


Με ροζ,


με το μπλε του ουρανού και με το κίτρινο,


Έτσι το φόρεσα και θα συνεχίσω να το φοράω όλη την άνοιξη και το καλοκαίρι φυσικά, όμως δεν γίνεται να μην αναφερθώ στα χρώματα, που προτείνει η μόδα για την Άνοιξη του 2016.
Χρώματα χαρούμενα παρμένα από τη φύση στην κυριολεξία, αφού μέσα στην παλέτα υπάρχουν, το ροζ του quartz, το κόκκινο της φράουλας, το χρώμα του παγωμένου καφέ, αλλά και το ήρεμο γαλάζιο.
Μάλιστα, η εταιρεία Pantone ανακυρήσει χρώματα της χρονιάς το ροζ του quartz και το ήρεμο γαλάζιο και τα παντρεύει με καταπληκτική μαεστρία δημιουργώντας και ενδιάμεσες αποχρώσεις που γοητεύουν!


Δείτε όλη την παλέτα της μόδας με τα χρώματα που προτείνουν οι σχεδιαστές ανά τον κόσμο, γιατί νομίζω πως δεν θα αφήσουν καμιά μας αδιάφορη. Δεν χρειάζεται να ξεχάσουμε το λευκό, το μαύρο και το navy blue, τα οποία παραμένουν πάντα διαχρονικά και αγαπημένα.







Πηγή πληροφοριών: pantone.com

Το παντελόνι σήμερα, δεν είναι ανδρική υπόθεση. Όμως η ιστορία του γυναικείου παντελονιού, ξεκινά από πολύ παλαιότερα από όσο νομίζουμε...

Το 1850 στη Νέα Υόρκη, εμφανίζονται τα πρώτα γυναικεία παντελόνια με πολύ φαρδιά μπατζάκια, τα οποία είναι καλυμμένα με φούστα και τα φορούν ποδηλάτισσες. Ο λόγος που είναι καλυμμένα βρίσκεται στο γεγονός ότι και μόνο η λέξη "παντελόνι" ήταν συνυφασμένη με την απρέπεια.

Μόλις στις αρχές του 20ου αιώνα, τα παντελόνια γίνονται αποδεκτά σαν γυναικείο ένδυμα. Οι γυναίκες την εποχή εκείνη φορούν μεταποιημένα ανδρικά παντελόνια και είναι αεροπόροι και γυναίκες που εργάζονται σε ορυχεία. Συνεχίζουν να τα καλύπτουν με φούστες, μέχρι τη στιγμή που η Coco Chanel σχεδίασε και φόρεσε παντελόνια και οι Marlen Dedrich και Kathryn Hepburn φωτογραφίζονται με αυτά και "επιβάλλουν" το ένδυμα ως γυναικείο και αποδεκτό, επηρεάζοντας όλο το δυτικό κόσμο. Οι γυναίκες που εργάζονται στα εργοστάσια ή στα χωράφια κατά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, φορούν παντελόνι και δεν το καλύπτουν πια με φούστα.

Μάρλεν Ντίντριχ - δεκαετία '50

Στη δεκαετία του '50 τα παντελόνια καθιερώνονται ως casual ρούχο ανδρών αλλά και γυναικών. Τα πρώτα capri παντελόνια κάνουν την εμφάνισή τους το 1948, από τη σχεδιάστρια Sonja de Lennard ενώ τα shors (κοντά) γίνονται μόδα στις αρχές της δεκαετίας (1950) για λίγο, αφού θεωρούνται κατάλληλα μόνο για μικρά αγόρια.

Μπορεί η δεκαετία του '60 να ξεκινά με συντηρητικές τάσεις στη μόδα και οι γυναίκες να φορούν παντελόνια μόνο σε casual περιστάσεις, όμως τα παντελόνια και η αυξανόμενη αγάπη των γυναικών σ' αυτά, αποδεικνύουν πως ήρθαν για να μείνουν. Έτσι όλο και περισσότερες φορούν παντελόνια capris και παντελόνια καμπάνες, τα οποία αγαπιούνται και από τον γυναικείο αλλά και από τον ανδρικό πληθυσμό. Τα παντελόνια καμπάνες έχουν έντονα εμπριμέ και από το γόνατο και κάτω φαρδαίνουν θυμίζοντας καμπάνα.

Το παντελόνι στις δεκαετίες '60 και '70

Η αγάπη στα παντελόνια καμπάνες θα συνεχιστεί και την δεκαετία του '70, που στις αρχές της οι hippies (όπως και αργότερα η Disco μουσική) επηρεάζουν έντονα τη μόδα. Κυριαρχούν τα φωτεινά χρώματα και τα μεγάλα λουλούδια, ενώ τα jean αποτελούν αγαπημένο πρωινό ντύσιμο, που φοριέται και από τα δύο φύλλα.

δεκαετία '80

Στη δεκαετία του '80 οι φίρμες και οι σχεδιαστές μόδας γίνονται δημοφιλείς και καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις επιλογές κυρίως των γυναικών. Τα τζιν ξεβάφουν, γίνονται γαλάζια, αποκτούν σκισίματα ή και κρόσσια, ενώ οι γραμμές είναι τώρα πιο χαλαρές και τα παντελόνια εφαρμοστά στη μέση, συνέχιζαν φαρδιά, για να καταλήξουν στο ύψος του αστραγάλου πάλι στενά. Είναι η εποχή που εμφανίζονται και τα πρώτα ελαστικά παντελόνια κολάν, τα οποία συνοδεύονται με γκέτες, όπως των χορευτών και γίνονται αγαπημένο κομμάτι της γυναικεία γκαρνταρόμπας.

δεκαετία '90

Τα στρατιωτικά χακί παντελόνια έρχονται να προστεθούν στις προτιμήσεις του νεαρόκοσμου τη δεκαετία του '90. Η μέση χαλαρώνει και φτάνει μέχρι λίγο πάνω από τους γοφούς, ενώ το πρώτο κουμπί συνηθίζεται να μένει ανοιχτό και το εσώρουχο να φαίνεται στο πάνω μέρος του παντελονιού. Τα κολάν δεν εγκαταλείπονται, τα οποία φοριούνται με μακριά πουλόβερ και αθλητικά παπούτσια.

Στη δεκαετία του '00 το γυναικείο παντελόνι, απαλλαγμένο από προκαταλήψεις βρίσκεται στην κορυφή των προτιμήσεων, για όλες τις ώρες της μέρας, ακόμα και από γυναίκες που είναι μέσης ή και μεγαλύτερης ηλικίας. Τα jean φοριούνται από το πρωί ως το βράδυ από γυναίκες και άντρες εκτοπίζοντας πολλές φορές, κάθε άλλο ρούχο. Δίνεται μεγάλη σημασία στα παπούτσια και τα αξεσουάρ και υπάρχει μεγάλη ελευθερία για πειραματισμού που δημιουργούν μοναδικές εμφανίσεις.




Πηγές πληροφοριών: slideshare.net, queen.gr, fe-mail.gr
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

Όλες τα αγαπάμε, οι περισσότερες από μας τα φοράνε, κάποιες μόνο τα θαυμάζουν, αλλά δεν το επιχειρούν. Αναμφισβήτητα τα ψηλά τακούνια, αποτελούν ένα άκρως εντυπωσιακό κομμάτι της γυναικείας εμφάνισης, σύμβολο θηλυκότητας και γοητείας.

Η ιστορία τους ξεκινά από τους αρχαίους χρόνους, αφού σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα ψηλοτάκουνα παπούτσια υπήρχαν τόσο στην αρχαία Αίγυπτο, όσο και στην αρχαία Ελλάδα (από τον μεγάλο Έλληνα υποδηματοποιό Ιφικράτη), αλλά και τη Μογγολία. Με την πάροδο των χρόνων τα ψηλοτάκουνα αγαπήθηκαν και φορέθηκαν όχι μόνο από γυναίκες, αλλά και από άνδρες.


Λέγεται, ότι το 1533 η Ιταλίδα Αικατερίνη των Μεδίκων στο γάμο της με τον Δούκα της Ορλεάνης (που αργότερα έγινε ο βασιλιάς Ερρίκος ο 2ος της Γαλλίας), θέλησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις του χαμηλού της ύψους, φορώντας τακούνια. Οι κυρίες της Αυλής και οι ευγενείς, έσπευσαν να υιοθετήσουν το παράδειγμά της με τακούνια, που συχνά άγγιζαν τα δώδεκα εκατοστά. Παράλληλα γίνονται σύμβολο εξουσίας και ισχύος, αφού ήταν ένα προϊόν, που είχαν τη δυνατότητα να αποκτήσουν μόνο οι εύποροι.

Τον 17ο και τον 18ο αιώνα ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο 14ος φορά τακούνια ύψους δεκατριών εκατοστών, σε σχήμα κλεψύδρας, για να φαίνεται πιο ψηλός και φυσικά απαγορεύει στους κοινούς θνητούς να κάνουν το ίδιο. Επιβάλλει μάλιστα ποινή θανάτου, σε όσους παραβούν τον κανόνα. Η Γαλλική επανάσταση έβαλε τέλος στη μοναρχία, αλλά και στα τακούνια...



Στα μέσα του 19ου αιώνα ανοίγει το πρώτο εργοστάσιο παπουτσιών στην Αμερική. Έτσι, οι πλούσιες Αμερκανίδες, που αγαπούσαν τη μόδα, δεν χρειαζόταν πια να φέρουν τα παπούτσια τους από το Παρίσι.

Στις αρχές του 20ου αιώνα η χειραφέτηση της γυναίκας, σηματοδοτεί την κατάργηση του κορσέ αλλά και την επιστροφή σε χαμηλότερα και πιο πρακτικά παπούτσια. Όταν (μετά το 1920) το μήκος της φούστας άρχισε να ανεβαίνει η εμφάνιση απαιτούσε όχι μόνο πρακτικά αλλά και όμορφα παπούτσια, που θα κολακεύουν τη γυναικεία σιλουέτα. Στη δεκαετία του 30, τα παπούτσια βάφονται σε διάφορα χρώματα, φωτεινά και ζωηρά, κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα πέδιλα και κατασκευάζονται παπούτσια και από δέρμα φιδιού και σαύρας. Το ύψος των τακουνιών, φτάνει τα πεντέμισι εκατοστά.


Κατά τη διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, δεν ήταν δυνατό οι γυναίκες να φορούν ψηλοτάκουνα. Το χαμηλό κόστος και η άνεση, που πρόσφεραν τα χαμηλά παπούτσια, ήταν ο βασικότερος λόγος για να τα προτιμούν.

Στη δεκαετία του '50 η γόβα στιλέτο ανεβάζει το γυναικείο τακούνι σε νέα ύψη, για να ξανακατέβει τη δεκαετία του '60 και του '70 σε ύψη κατάλληλα για swing και disco. Θα επιστρέψει πάλι στη δεκαετία του '80, για να παραμείνει στο προσκήνιο σταθερά.
Δεν είναι άλλωστε τυχαία η ρήση του διάσημου σχεδιαστή ψηλοτάκουνων παπουτσιών Manolo Blahnik (έκανε την εμφάνισή του τη δεκαετία του '90), ο οποίος είπε: "Πάντα πίστευα ότι υπάρχουν στιγμές μέσα στη μέρα, που τα ίσια παπούτσια φαίνονται πολύ ωραία, αλλά για το βράδυ προτιμώ μόνο τα ψηλά τακούνια και όσο πιο ψηλά, τόσο πιο καλά".

Η Μαίρλιν Μονρό, η γυναίκα που ανέδειξε καλύτερα από κάθε άλλη τα ψηλοτάκουνα, είχε πει: "Δεν ξέρω ποιος εφηύρε τα ψηλά τακούνια, αλλά όλες οι γυναίκες του οφείλουμε πολλά". Τι κρίμα, που δεν τον γνωρίζουμε...