photo by Kristina Tripkovic on unsplash Αμίλητες ματιές μπροστά στ’ ανοιχτό παράθυροπαλεύει η θλίψη με το αχνό χαμόγελοκι ήχους γεννά και δάκρυα...Κι η ψυχή μετρά στιγμές και πόνους Γεμίζει το δισάκι, κονταίνει το νήμα/Πόσο δυνατές γίνονται καμιά φορά οι σιωπές!Απλώνονται θωπεύοντας υπάρξειςακουμπούν τις χαραμάδες της ψυχής και τις ματώνουν Κι εσύ προσμένεις στην άκρη του δρόμουβήματα γοργά να σμίξουν με τα δικά σουνα γίνουν ένα με το βήμα σουνα πατήσουν πάνω στα χνάρια σου…Nα τρέξουν να σε προφτάσουν!Nα σταματήσουν το χρόνο, το χτύπο της καρδ...

Photo by João Silas on Unsplash Να μου θυμίσει τις στιγμές που μετρούσα  όταν οι μέρες της ξενοιασιάς ξεψυχούσαν μια - μια  Όταν το μπλε της θάλασσας φορούσα  με το λευκό γιακά σα τον αφρό των κυμάτων,  που ξεπροβάλει σε κάθε της σκίρτημα. Ένα Σεπτέμβρη περιμένω  να μου θυμίσει τους ήχους από το θρόισμα των φύλλων  που έπεφταν εδώ κι εκεί  κι ανακατεύονταν με τις φωνές των παιδιών στο προαύλιο... Τιτίβισμα γλυκό της νιότης  όπως των πουλιών που μαζεύονταν  για το μεγάλο ταξίδι του αποδημισμού…  Πόσα παλιά, πόσα και...

Photo by lena Mytchyk on Unsplash Μια φούχτα ήλιου, έπεσε από τις πλαγιές σκορπίζοντας χρυσάφι στον ορίζοντα Σωπαίνουν όλα μπρος την ομορφιά! Μόνο ο αγέρας λυσσομανά απειλητικά… Πώς γίνεται κόλαση ο παράδεισος… Πώς τρυπώνει τόση θλίψη στην ξέφρενη χαρά… Σωπαίνουν όλα μπρος τον όλεθρο! Στάχτη σκεπάζει κάθε βήμα απόγνωση ζωγραφίζεται σε κάθε βλέμμα ένα σμάρι πουλιών κλαδί χλωρό αναζητά, μάταια… Σωπαίνουν όλα μπροστά στον πόνο! Μόνο ένα βουβό κλάμα σαν ψίθυρος πλανιέται στ’ αποκαΐδια μια στάλα ελπίδας στα συντρίμμια αναζητά γ...

Τα χνάρια σου ακολούθησα ένα βράδυ εκεί που συναντιούνται οι ψυχές εκεί που γίνονται ένα οι δρόμοι κι αλλάζουν όψη οι γειτονιές. Στη ζεστασιά της αγκαλιάς σου βρήκα λιμάνι στο βλέμμα σου βρήκα ζωή και στης ψυχής σου το ακρογιάλι ζωγράφισα μια χαραυγή Στου κόσμου το μακρύ σεργιάνι Ψυχή μου, το χέρι σου κρατώ και κάθε δάκρυ στο μαξιλάρι έγινε πλέον φυλαχτό Κρατάς δοξάρι κι εγώ βιολί είσαι η ανάσα κι εγώ η πνοή είσαι η στράτα κι εγώ το βήμα ο ήλιος είσαι κι εγώ η αχτίδα… ... Αφιερωμένο στη μέρα των ερωτευμένω...

Στις γειτονιές του κόσμου βρίσκεσαι μονάχη ακροπατώντας στις λιμνούλες που σχηματίζει το νερό βροχή σταλάζει κάθε σου βλέμμα καθώς πονάς για της ψυχής σου το κενό Ουρλιάζει δίπλα σου η φωνή της πόλης σκίζει το πέπλο της σιωπής μα εσύ ακούς μόνο τον ήχο της ερημωμένης σου ζωής. Στους ξεχασμένους δρόμους βγήκες σεργιάνι για ν’ ανταμώσεις τη λησμονιά τον πόνο όμως φοράς σα ρούχο που κάνει τα βήματα βαριά… Κι αν ένα ρόδο βρεθεί στο διάβα σου αντί τ’ αγκάθια του να φοβηθείς σκύψε και νιώσε την ευωδιά του είναι το χέρι...

Το σενάριο της ζωής του γραμμένο πριν γεννηθεί Ο ρόλος του δόθηκε χωρίς να ρωτηθεί. Μετανάστης! Τι κι αν ονειρευόταν μια καλύβα κι ένα τζάκι να καίει… Στη θάλασσα βρέθηκε να αναζητά τον ήλιο παλεύοντας με τα κύματα. Κι αυτή, τον κράτησε κοντά της κι έκανε την υγρή αγκαλιά της αιώνια φυλακή όσων ζήτησε, όσων λαχτάρησε, όσων πόθησε… --------------- To παραπάνω ποίημα έλαβε μέρος στο 12ο "Παίζοντας με τις λέξεις" που ζωντανεύει στο όμορφο blog mytripssonblog.blogspot.gr της αγαπημένης φίλης Μαρίας. Οι υποχρεωτικέ...

Της λησμονιάς το σύνορο, πέρασα απόψε πάλι,,, Βουή κι αντάρα η ψυχή, πισωπατά στις αναμνήσεις κι αποζητά τη χαμένη ευτυχία εκεί, που σταματά ο χρόνος Έλα να συναντηθούμε στο μονοπάτι το κρυφό με μια αγκαλιά να ξεχαστούμε στου κόσμου το απόβραδο εκεί, που κανείς δεν ορίζει τίποτα εκεί, που χάνεται ο ήλιος Στο απέραντο σύμπαν θα γίνω ιχνηλάτης σου με της ψυχής μου το φως θα φέξω τα βήματά σου για να με βρεις, για να ορίσεις απ' την αρχή το είναι μου! Μη φοβηθείς! Τα όνειρα είναι για να τα ζούμε πρώτα στις σκέψεις μας Οι...

Τι τραγούδι να πω για σένα, τι λουλούδι να σου βρω, ποιες λέξεις να διαλέξω, να περιγράψω το λυγμό... Αυτόν, που πνίγει με αυθάδεια τα λόγια αυτόν, που βυθίζει τη ψυχή σε θάλασσα ανταριασμένη και σκοτεινή... Με τη φυγή σου αλλάξαν όλα! 'Εγινε δείλι το πρωινό για όλους εκείνους που σ'αγαπάνε χτύπημα είναι οδυνηρό. Το ξέρω, θα ΄ρθει τώρα η νύχτα το ξέρω, θα ΄ρθει πάλι η αυγή. Όλα θα μπούνε ξανά σε κύκλο όμως, εσύ δεν θα ΄σαι εκεί! Τη μηχανή του χρόνου θα γυρίζω για να σε βρίσκω να περπατάς μέσα από θύμισες αγαπημένες και ...

Δως μου μια θάλασσα να σεργιανίσω Δως μου μια θάλασσα να πιω Δως μου μια θάλασσα να σου αποδείξω Πόσο στ’ αλήθεια σ’ αγαπώ Να την οργώσω, να τη γυρίσω Απ’ άκρη σ’ άκρη να τη διαβώ Σκαρί να φτιάξω να ταξιδέψω Και να σου φέρω το θησαυρό Αυτόν που κρύψαν τρανοί κουρσάροι Αυτόν που ζήλεψε όλη η γη Αυτόν που λένε οι ποιητάδες Κι όλου του κόσμου οι ναυαγοί Αυτόν θα φέρω και θ’ ακουμπήσω Μέσα στα χέρια σου τα δυο Να δω τα μάτια σου να λάμπουν Κι ένα χαμόγελο γλυκό Κι αν με ρωτήσεις πώς τον λένε «Αθανασία» θα σου πω! Για...

Χάρτινα μικρά καράβια υψώνονται στον ουρανό Σε κόκκινο μπαλόνι κρεμασμένα ταξίδι κάνουν στο κενό Μικρό χεράκι παιδικό, τα φτάνει και τα κρατάει τρυφερά Μ’ ατέλειωτη αγάπη τα τυλίγει και τα φυλάει στην καρδιά Περνούν οι άνοιξες, τα καλοκαίρια τα ηλιοτρόπια ανθούν Κι εκεί στους κάμπους τους φωτισμένους τα χάρτινα καράβια αγκυροβολούν Φιλία, τα ονόμασαν οι σοφοί του κόσμου αγάπη, τα ονομάζουν οι ταπεινοί λιμάνι απάγκιο οι ναυαγισμένοι στεριά ανθισμένη οι ορφανοί Κι εγώ κοιτώ τα δυο σου μάτια και σε θυμάμαι από π...

Δυο κορίτσια στο ίδιο θρανίο Δυο παιδιά με το ίδιο βιβλίο Δυο χέρια που κρατιούνται σφιχτά Φίλες Δε θα χωρίσουμε ποτέ! Μια πόρτα ανοίγει, ένα κουδούνι χτυπά Ονειρεύονται Μεγάλους δρόμους, επιτυχίες, ευτυχία Παλεύουν να διαβάσουν, να περάσουν, να σπουδάσουν Ερωτεύονται αγόρια, καλοκαίρια, τη ζωή που τους χαμογελά… Βιάζονται να ζήσουν, να γευτούν, να αποδείξουν ότι μεγάλωσαν. Ένα αυτοκίνητο  ένα τιμόνι που κανείς δεν το κρατά Μια στροφή απότομη, ένα ξημέρωμα Ένα κορίτσι ξαπλωμένο στις πέτρες κι ένα που κλαίει σπαρ...

Βραδιά πανσέληνου και μια χούφτα ασήμι σκορπά στον ορίζοντα λούζει τα πλακόστρωτα, τις μικρές αυλές τα λαξεμένα χωριά, που σκαρφαλώνουν στα βραχώδη νησάκια  των Κυκλάδων και της άγονης γραμμής Ανάμεσα στις βουκαμβύλιες και στα ασβεστωμένα παρτέρια ξεπηδούν βήματα που μετρούν τη γοητεία τόπων μαγικών κι εκεί παρέα με το θαλασσινό αγέρι όρκους δίνουν έρωτα σε τρυφερά χείλη Στην άμμο, κοχύλια ασημόχρυσα πολύτιμα πετράδια γίνονται κι αποθέτονται μ’ ευλάβεια σε κοριτσίστικους λαιμούς Φιλιά και όνειρα σκορπίζονται στη γλυκι...

Ο πόνος και η χαρά ενώθηκαν για να σε φτιάξουν κι έδωσες στην αγάπη νόημα  Γη που ανθεί κάθε ανοιξιάτικο πρωί Πεταλούδα που αλαφροπετάς στον ήλιο μουρμουρίζοντας τραγούδι ομορφιάς Με την ανάσα σου ανάσα δίνεις Με το χάδι σου φαρμάκια παίρνεις Πόσα λάθη ξόρκισαν τα δάκρυά σου Πόσο πόνο μαλάκωσε η αγκαλιά σου Μ’ όλου του κόσμου τα στοιχειά παλεύεις χωρίς κανένα δισταγμό Απάνεμο λιμάνι εσύ, για κάθε θαλασσοδαρμένο σκαρί Κυματοθραύστης αγέρωχος Φάρος άσβηστος Σε είπαν αρχή και χαμογέλασες Σε είπαν ζωή και κοκκίνισες Σ...

Μόνος στον ατέλειωτο κόσμο που πια, δεν μπορώ να περπατήσω... Xέρι απλώνω στα πουλιά που φέρνουν τα μαντάτα κι εδώ στης μοναξιάς την απεραντοσύνη τραγούδι φτιάχνω τις αναμνήσεις τώρα, που ρίζωσα στο χώμα. Δρόμους δεν έχω πια για να διαβώ κι αυτός μπροστά μου γεμάτος χόρτα δεν έχει αρχή, δεν έχει τέλος μόνο ερημιά! Λούζουν οι καιροί το κουφάρι μου και εγώ, περιμένω την ώρα, που πεταλούδες μ' όλα τα χρώματα της άνοιξης θα με σηκώσουν απαλά και θα με ταξιδέψουν. Με μια ανάσα να περάσω πάνω απ' τ' ακρογιάλια απ' τις βουνο...

Γυρνούν οι δείχτες στο παλιό ρολόι κρύβουν θύμησες και μυστικά.  βέλη οι λέξεις που με λαβώνουν,  όσο εσύ είσαι μακριά Το φεγγάρι φωτίζει το άδειο σεντόνι δάκρυα διαμάντια σε πρόσωπο χλωμό που λαμπυρίζουν και  ξορκίζουν της μοναξιάς μου το κενό Κι έρχεσαι σαν τ’ αγέρι που χαϊδεύει την πυρωμένη απ’ τον ήλιο ακρογιαλιά και τότε τ’ όνειρο ζωντανεύει  γίνεται ο χρόνος μια σταλιά. Πού πας τα δειλινά τα μαγεμένα, αυτά που είπες πως ειν’ δικά μου; Ποιες λέξεις κλέβουν τις αναμνήσεις που άφησε το άρωμά μου; Τραγούδι ...

Αυτό το χώμα έχει μια μυρωδιά από αίμα,  που στάλαξε απ' άκρη σ' άκρη μαζί με ατέλειωτα δάκρυα. Όπου κι αν σκάψεις βρίσκεις Ιστορία όπου κι αν σταθείς νιώθεις κι ένα Ήρωα εκεί πλάι στην κερκόπορτα που άνοιξε ένας Εφιάλτης. Μια χούφτα ήλιος στη άκρη της Μεσογείου, ένα μικρό περβόλι ονείρων που όλοι  θέλησαν δικό τους. Μια γη Αθανάτων η Πατρίδα μου, το σπόρο του προδότη δε ξερίζωσε! Την πόρτα των κατακτητών δεν κλείδωσε... Μικρή και ύπουλη έστεκε εκεί σκουριασμένη θαρρεις έμοιαζε ξεχασμένη, αλλά δεν ήταν! Κι άνοιξε τ...