Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ποιητικές απόπειρες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ποιητικές απόπειρες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Ζωή...

Ζωή...


photo by Kristina Tripkovic on unsplash 


Αμίλητες ματιές μπροστά στ’ ανοιχτό παράθυρο
παλεύει η θλίψη με το αχνό χαμόγελο
κι ήχους γεννά και δάκρυα...
Κι η ψυχή μετρά στιγμές και πόνους


Γεμίζει το δισάκι, κονταίνει το νήμα/
Πόσο δυνατές γίνονται καμιά φορά οι σιωπές!
Απλώνονται θωπεύοντας υπάρξεις
ακουμπούν τις χαραμάδες της ψυχής και τις ματώνουν


Κι εσύ προσμένεις στην άκρη του δρόμου
βήματα γοργά να σμίξουν με τα δικά σου
να γίνουν ένα με το βήμα σου
να πατήσουν πάνω στα χνάρια σου…


Nα τρέξουν να σε προφτάσουν!
Nα σταματήσουν το χρόνο, το χτύπο της καρδιάς
να σε ξαναγεννήσουν σε άλλη διάσταση,
να δώσουν πνοή στα όνειρα που χάθηκαν στις σκιές…


Ένα βότσαλο στη λίμνη περιμένεις!
Ν' έρθει τ’ ακούνητα νερά της να ταράξει
να σχηματίσει κύκλους ομόκεντρους στη λεία της μορφή
να αναγκάσει τον ήλιο να χαμογελάσει
να σου δώσει λόγο να ζήσεις…


Για να ορίσεις νέα όρια, για να τα ξεπεράσεις
Όμως, οι δρόμοι δεν έγιναν για να τους θωρείς ασάλευτη καρτερικά
έγιναν για να τους διαβαίνεις ακόμα και χωρίς πόδια...

...

Με αυτό το ποίημα συμμετείχα στο διαδικτυακό δρώμενο "Τα Γνωμικά Εμπνέουν #1" που οργανώνει  η καλή μου φίλη Mary Petrax από τη Γήνινη Ματιά.

Πηγή έμπνευσης το γνωμικό: "Η ζωή δεν μετριέται με τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά με τον αριθμό των στιγμών που μας κόβεται η αναπνοή"


Ευχαριστώ θερμά όλους τους φίλους και τις φίλες που το ξεχώρισαν.



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
8 Σχόλια
Ένα  Σεπτέμβρη περιμένω…

Ένα Σεπτέμβρη περιμένω…


ena-septembri-perimeno
Photo by João Silas on Unsplash

Να μου θυμίσει τις στιγμές που μετρούσα 
όταν οι μέρες της ξενοιασιάς ξεψυχούσαν μια - μια 

Όταν το μπλε της θάλασσας φορούσα 
με το λευκό γιακά σα τον αφρό των κυμάτων, 
που ξεπροβάλει σε κάθε της σκίρτημα.

Ένα Σεπτέμβρη περιμένω 
να μου θυμίσει τους ήχους από το θρόισμα των φύλλων 
που έπεφταν εδώ κι εκεί 
κι ανακατεύονταν με τις φωνές των παιδιών στο προαύλιο...

Τιτίβισμα γλυκό της νιότης 
όπως των πουλιών που μαζεύονταν 
για το μεγάλο ταξίδι του αποδημισμού… 

Πόσα παλιά, πόσα καινούργια στο διάβα τους! 
Κάθε φτερούγισμα και γνώση 
κάθε λαλιά και εμπειρία 

Και φορτώνει το δισάκι μέρες, ώρες, στιγμές 
που επαναλαμβάνονται χωρίς να είναι ίδιες 
που σε μαθαίνουν, που σε διδάσκουν… 

και μεγαλώνουν οι φτερούγες 
και ξεμακραίνουν οι στιγμές 
κι ο κόσμος μοιάζει έτοιμος να κατακτηθεί… 

Ένα Σεπτέμβρη περιμένω να μου θυμίσει τα λόγια εκείνα 
“Μη γίνεις Ίκαρος! Ατσάλωσε τις φτερούγες σου! 
Μα πρώτα απ’ όλα ατσάλωσε την ψυχή σου, 
με δύναμη, με θέληση και αγάπη!”

...

Αφιερωμένο στους δασκάλους, που έγιναν οι εμπνευστές της ζωής μου!

Καλή σχολική χρονιά σε όλους τους μαθητές!!




[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
17 Σχόλια
Σωπαίνουν όλα...

Σωπαίνουν όλα...


sopainoun-ola
Photo by lena Mytchyk on Unsplash
Μια φούχτα ήλιου, έπεσε από τις πλαγιές
σκορπίζοντας χρυσάφι στον ορίζοντα
Σωπαίνουν όλα μπρος την ομορφιά!

Μόνο ο αγέρας λυσσομανά απειλητικά…
Πώς γίνεται κόλαση ο παράδεισος…
Πώς τρυπώνει τόση θλίψη στην ξέφρενη χαρά…

Σωπαίνουν όλα μπρος τον όλεθρο!

Στάχτη σκεπάζει κάθε βήμα
απόγνωση ζωγραφίζεται σε κάθε βλέμμα
ένα σμάρι πουλιών κλαδί χλωρό αναζητά, μάταια…

Σωπαίνουν όλα μπροστά στον πόνο!
Μόνο ένα βουβό κλάμα σαν ψίθυρος πλανιέται στ’ αποκαΐδια
μια στάλα ελπίδας στα συντρίμμια αναζητά
γυρεύοντας αλλοτινές χαρές, που χάθηκαν στη λάβα…

Σωπαίνουν όλα μπρος το θάνατο!

Μόνο ένα τεράστιο «γιατί» κοιτά με παράπονο την εξουσία,
που με θράσος, άφεση ζητά!
Δεν έχω το χάρισμα να συγχωρήσω!
Δεν έχω το δικαίωμα να ξεχάσω!
Το πήραν μαζί τους οι νεκροί, που γέννησε η λαίλαπα…
Kι έμεινα εκεί, να μετρώ πληγές και λάθη
Έμεινα εκεί, ανάμεσα στον ατέλειωτο πόνο, να προσπαθώ να ρίξω βάλσαμο…
Έμεινα εκεί, στον καμένο παράδεισο, να προσπαθώ να ζήσω…
... 

Το ποίημα αυτό ήταν η συμμετοχή μου στο "Παιχνίδι με τις λέξεις #19" της φίλης μου Μαρίας από το MyTripsOnBlog. Οι υποχρεωτικές λέξεις, σημειώνονται με διαφορετικό χρώμα. 
Ευχαριστώ θερμά όσους το ξεχώρισαν και το ψήφισαν.

Γράφτηκε και αφιερώνεται στους 102 νεκρούς της φονικής πυργκαγιάς στο Μάτι το 2018.


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
16 Σχόλια
 Έρωτας

Έρωτας



Τα χνάρια σου ακολούθησα ένα βράδυ
εκεί που συναντιούνται οι ψυχές
εκεί που γίνονται ένα οι δρόμοι
κι αλλάζουν όψη οι γειτονιές.

Στη ζεστασιά της αγκαλιάς σου βρήκα λιμάνι
στο βλέμμα σου βρήκα ζωή
και στης ψυχής σου το ακρογιάλι
ζωγράφισα μια χαραυγή

Στου κόσμου το μακρύ σεργιάνι
Ψυχή μου, το χέρι σου κρατώ
και κάθε δάκρυ στο μαξιλάρι
έγινε πλέον φυλαχτό

Κρατάς δοξάρι κι εγώ βιολί
είσαι η ανάσα κι εγώ η πνοή
είσαι η στράτα κι εγώ το βήμα
ο ήλιος είσαι κι εγώ η αχτίδα…


...

Αφιερωμένο στη μέρα των ερωτευμένων, με την ευχή να γιορτάζουν τον έρωτα όλο το χρόνο...



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
15 Σχόλια
Στους ξεχασμένους δρόμους

Στους ξεχασμένους δρόμους



Στις γειτονιές του κόσμου βρίσκεσαι μονάχη
ακροπατώντας στις λιμνούλες που σχηματίζει το νερό
βροχή σταλάζει κάθε σου βλέμμα
καθώς πονάς για της ψυχής σου το κενό

Ουρλιάζει δίπλα σου η φωνή της πόλης
σκίζει το πέπλο της σιωπής
μα εσύ ακούς μόνο τον ήχο
της ερημωμένης σου ζωής.

Στους ξεχασμένους δρόμους βγήκες σεργιάνι
για ν’ ανταμώσεις τη λησμονιά
τον πόνο όμως φοράς σα ρούχο
που κάνει τα βήματα βαριά…

Κι αν ένα ρόδο βρεθεί στο διάβα σου
αντί τ’ αγκάθια του να φοβηθείς
σκύψε και νιώσε την ευωδιά του
είναι το χέρι, για να πιαστείς…


Το παραπάνω ποίημα έλαβε μέρος στο 20ο Συμπόσιο Ποίησης που οργανώνει η καλή μου φίλη η Αριστέα στο blog της "Η ζωή είναι ωραία".



[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
14 Σχόλια
Ζωής μονοπάτια

Ζωής μονοπάτια



Το σενάριο της ζωής του γραμμένο πριν γεννηθεί
Ο ρόλος του δόθηκε χωρίς να ρωτηθεί.

Μετανάστης!

Τι κι αν ονειρευόταν μια καλύβα κι ένα τζάκι να καίει…
Στη θάλασσα βρέθηκε να αναζητά τον ήλιο
παλεύοντας με τα κύματα.

Κι αυτή, τον κράτησε κοντά της
κι έκανε την υγρή αγκαλιά της
αιώνια φυλακή
όσων ζήτησε, όσων λαχτάρησε, όσων πόθησε…

---------------

To παραπάνω ποίημα έλαβε μέρος στο 12ο "Παίζοντας με τις λέξεις" που ζωντανεύει στο όμορφο blog mytripssonblog.blogspot.gr της αγαπημένης φίλης Μαρίας. Οι υποχρεωτικές λέξεις σημειώνονται με κόκκινο.
Μια συμμετοχή που βγαίνει ετεροχρονισμένα, λόγω πολλών υποχρεώσεων, στον διαδικτυακό αέρα. Θέλω όμως να πιστεύω, πως θα τύχω της κατανόησής σας, αφού η έκφραση και η δημιουργία δεν έχουν τόπο, χρόνο, εποχή...



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
17 Σχόλια
Σύνορα...

Σύνορα...



Της λησμονιάς το σύνορο, πέρασα απόψε πάλι,,,
Βουή κι αντάρα η ψυχή, πισωπατά στις αναμνήσεις
κι αποζητά τη χαμένη ευτυχία εκεί, που σταματά ο χρόνος

Έλα να συναντηθούμε στο μονοπάτι το κρυφό
με μια αγκαλιά να ξεχαστούμε στου κόσμου το απόβραδο
εκεί, που κανείς δεν ορίζει τίποτα εκεί, που χάνεται ο ήλιος

Στο απέραντο σύμπαν θα γίνω ιχνηλάτης σου
με της ψυχής μου το φως θα φέξω τα βήματά σου για να με βρεις,
για να ορίσεις απ' την αρχή το είναι μου!

Μη φοβηθείς! Τα όνειρα είναι για να τα ζούμε πρώτα στις σκέψεις μας
Οι λέξεις. έγιναν για να μιλούν πρώτα στην ψυχή μας
Τα σύνορα έγιναν για κείνους που δεν βλέπουν...


...
Οι οι τρεις πρώτες σειρές (που αποτελούνται από 25 λέξεις), έλαβαν μέρος στο διαδικτυακό δρώμενο 25 Λέξεις #11 της καλής μου φίλης Μαρίας Νικολάου που οργανώνει ακούραστα στο blog της "Το Κείμενο".


[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
12 Σχόλια
Ανοιξιάτικο δειλινό...

Ανοιξιάτικο δειλινό...



Τι τραγούδι να πω για σένα,
τι λουλούδι να σου βρω,
ποιες λέξεις να διαλέξω,
να περιγράψω το λυγμό...

Αυτόν, που πνίγει με αυθάδεια τα λόγια
αυτόν, που βυθίζει τη ψυχή
σε θάλασσα ανταριασμένη
και σκοτεινή...

Με τη φυγή σου αλλάξαν όλα!
'Εγινε δείλι το πρωινό
για όλους εκείνους που σ'αγαπάνε
χτύπημα είναι οδυνηρό.

Το ξέρω, θα ΄ρθει τώρα η νύχτα
το ξέρω, θα ΄ρθει πάλι η αυγή.
Όλα θα μπούνε ξανά σε κύκλο
όμως, εσύ δεν θα ΄σαι εκεί!

Τη μηχανή του χρόνου θα γυρίζω
για να σε βρίσκω να περπατάς
μέσα από θύμισες αγαπημένες
και να μου χαμογελάς

Καμιά φυγή σου δεν θα εμποδίσει
αυτό το αντάμωμα το νοερό
κι όσα μοιραστήκαμε θα ζωντανεύουν
μέσα στου χρόνου το κενό.
                                
                                                                                          Στη Λένα...


Η φωτογραφία αυτή συμμετείχε στο 3ο Δρώμενο Φωτογραφίζειν, της καλής μου φίλης
Μαρίας Νικολάου από το "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά".
Την τράβηξα ένα ανοιξιάτικο δειλινό και το επόμενο πρωί έμαθα πως η αγαπημένη εφηβική μου φίλη,
το κορίτσι που μοιραζόταν μαζί μου το θρανίο, τα μυστικά, τα όνειρα για το μέλλον, έφυγε από κοντά μας...





[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
20 Σχόλια
Μια θάλασσα...

Μια θάλασσα...


to e-periodiko mas

Δως μου μια θάλασσα να σεργιανίσω
Δως μου μια θάλασσα να πιω
Δως μου μια θάλασσα να σου αποδείξω
Πόσο στ’ αλήθεια σ’ αγαπώ

Να την οργώσω, να τη γυρίσω
Απ’ άκρη σ’ άκρη να τη διαβώ
Σκαρί να φτιάξω να ταξιδέψω
Και να σου φέρω το θησαυρό

Αυτόν που κρύψαν τρανοί κουρσάροι
Αυτόν που ζήλεψε όλη η γη
Αυτόν που λένε οι ποιητάδες
Κι όλου του κόσμου οι ναυαγοί

Αυτόν θα φέρω και θ’ ακουμπήσω
Μέσα στα χέρια σου τα δυο
Να δω τα μάτια σου να λάμπουν
Κι ένα χαμόγελο γλυκό

Κι αν με ρωτήσεις πώς τον λένε
«Αθανασία» θα σου πω!
Γιατί να ξέρεις, την κερδίζεις
όσο σου λένε «σ’ αγαπώ»!


[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
 Χάρτινα καράβια…

Χάρτινα καράβια…



Χάρτινα μικρά καράβια
υψώνονται στον ουρανό
Σε κόκκινο μπαλόνι κρεμασμένα
ταξίδι κάνουν στο κενό

Μικρό χεράκι παιδικό, τα φτάνει
και τα κρατάει τρυφερά
Μ’ ατέλειωτη αγάπη τα τυλίγει
και τα φυλάει στην καρδιά

Περνούν οι άνοιξες, τα καλοκαίρια
τα ηλιοτρόπια ανθούν
Κι εκεί στους κάμπους τους φωτισμένους
τα χάρτινα καράβια αγκυροβολούν

Φιλία, τα ονόμασαν οι σοφοί του κόσμου
αγάπη, τα ονομάζουν οι ταπεινοί
λιμάνι απάγκιο οι ναυαγισμένοι
στεριά ανθισμένη οι ορφανοί

Κι εγώ κοιτώ τα δυο σου μάτια
και σε θυμάμαι από παιδί
να βρίσκεσαι πάντα κοντά μου
Φίλη, αδερφή παντοτινή!...

...

Το ποίημα αυτό συμμετείχε στο 17ο Συμπόσιο Ποίησης
 που οργανώνει η αγαπημένη φίλη Αριστέα στο blog της "Η ζωή είναι ωραία"





[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
 Χωρίς τίτλο…

Χωρίς τίτλο…



Δυο κορίτσια στο ίδιο θρανίο
Δυο παιδιά με το ίδιο βιβλίο
Δυο χέρια που κρατιούνται σφιχτά
Φίλες
Δε θα χωρίσουμε ποτέ!

Μια πόρτα ανοίγει, ένα κουδούνι χτυπά
Ονειρεύονται
Μεγάλους δρόμους, επιτυχίες, ευτυχία
Παλεύουν
να διαβάσουν, να περάσουν, να σπουδάσουν
Ερωτεύονται
αγόρια, καλοκαίρια, τη ζωή που τους χαμογελά…
Βιάζονται
να ζήσουν, να γευτούν, να αποδείξουν ότι μεγάλωσαν.

Ένα αυτοκίνητο
 ένα τιμόνι που κανείς δεν το κρατά
Μια στροφή απότομη, ένα ξημέρωμα
Ένα κορίτσι ξαπλωμένο στις πέτρες
κι ένα που κλαίει σπαρακτικά

Μαύρα σύννεφα σε καλοκαιρινό ουρανό
Δάκρυα
Το παγωμένο μάρμαρο λούζει ο ήλιος
Ένα κορίτσι το χαϊδεύει στοργικά
Πού είσαι, γιατί έφυγες;
Δεν είχες πει, πως θα είμαστε για πάντα μαζί;…
.....

Το ποίημα αυτό συμμετείχε στο 17ο Συμπόσιο Ποίησης
 που οργανώνει η αγαπημένη φίλη Αριστέα στο blog της "Η ζωή είναι ωραία"

[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Ήταν πανσέληνος, θυμάσαι;

Ήταν πανσέληνος, θυμάσαι;



Βραδιά πανσέληνου και μια χούφτα ασήμι σκορπά στον ορίζοντα
λούζει τα πλακόστρωτα, τις μικρές αυλές
τα λαξεμένα χωριά, που σκαρφαλώνουν στα βραχώδη νησάκια 
των Κυκλάδων και της άγονης γραμμής

Ανάμεσα στις βουκαμβύλιες και στα ασβεστωμένα παρτέρια
ξεπηδούν βήματα που μετρούν τη γοητεία τόπων μαγικών
κι εκεί παρέα με το θαλασσινό αγέρι
όρκους δίνουν έρωτα σε τρυφερά χείλη

Στην άμμο, κοχύλια ασημόχρυσα πολύτιμα πετράδια γίνονται
κι αποθέτονται μ’ ευλάβεια σε κοριτσίστικους λαιμούς
Φιλιά και όνειρα σκορπίζονται στη γλυκιά νύχτα
μαζί με τους ήχους του παφλασμού

Μετρά το κύμα καλοκαίρια και κορμιά
εικόνες που μπλέκονται στο χώρο και στο χρόνο
κι αφήνουν αποτύπωμα βαθύ σε καρδιές αλώβητες μοναχικές
Ήταν πανσέληνος, θυμάσαι;

Χορεύουν ανέμελα οι φλόγες της φωτιάς
κι εγώ κουρνιάζω ξανά στην αγκαλιά σου
Ο ήχος των ονείρων μας μου λέει ψιθυριστά
Ήταν πανσέληνος, δε ξέχασα, γι’ αυτό θα είμαι πάντα κοντά σου…



[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Σε είπαν μάνα…

Σε είπαν μάνα…



Ο πόνος και η χαρά ενώθηκαν για να σε φτιάξουν
κι έδωσες στην αγάπη νόημα
 Γη που ανθεί κάθε ανοιξιάτικο πρωί
Πεταλούδα που αλαφροπετάς στον ήλιο
μουρμουρίζοντας τραγούδι ομορφιάς

Με την ανάσα σου ανάσα δίνεις
Με το χάδι σου φαρμάκια παίρνεις
Πόσα λάθη ξόρκισαν τα δάκρυά σου
Πόσο πόνο μαλάκωσε η αγκαλιά σου

Μ’ όλου του κόσμου τα στοιχειά παλεύεις
χωρίς κανένα δισταγμό
Απάνεμο λιμάνι εσύ, για κάθε θαλασσοδαρμένο σκαρί
Κυματοθραύστης αγέρωχος
Φάρος άσβηστος

Σε είπαν αρχή και χαμογέλασες
Σε είπαν ζωή και κοκκίνισες
Σε είπαν μάνα και δάκρυσες
κι έτσι δακρυσμένη συνεχίζεις να δίνεις το αύριο…

...

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 16ο Συμπόσιο Ποίησης της αγαπημένης φίλης Αριστέας και του blog της "Η ζωή είναι ωραία".
Ευχαριστώ θερμά τους φίλους και τις φίλες που το ξεχώρισαν και το βαθμολόγησαν!





[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Εγκατάλειψη

Εγκατάλειψη




Μόνος στον ατέλειωτο κόσμο που πια, δεν μπορώ να περπατήσω...

Xέρι απλώνω στα πουλιά που φέρνουν τα μαντάτα
κι εδώ στης μοναξιάς την απεραντοσύνη
τραγούδι φτιάχνω τις αναμνήσεις τώρα, που ρίζωσα στο χώμα.

Δρόμους δεν έχω πια για να διαβώ
κι αυτός μπροστά μου γεμάτος χόρτα
δεν έχει αρχή, δεν έχει τέλος
μόνο ερημιά!

Λούζουν οι καιροί το κουφάρι μου
και εγώ, περιμένω την ώρα, που πεταλούδες
μ' όλα τα χρώματα της άνοιξης
θα με σηκώσουν απαλά και θα με ταξιδέψουν.

Με μια ανάσα να περάσω πάνω απ' τ' ακρογιάλια
απ' τις βουνοκορφές, τους κάμπους και τα δάση
με μια ανάσα να τρέξω σ' όλους τους δρόμους
που άφησα γι' αργότερα...


και λίγο πριν το δειλινό
με μια ανάσα, ένα να γίνω με τ' αστέρια.

...



Η φωτογραφία μαζί με τους τέσσερις πρώτους στίχους συμμετείχαν στο 2ο Δρώμενο Φωτογραφίζειν της Μαρίας Νικολάου και του blog της "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά".

Ευχαριστώ θερμά όλες τις φίλες που την ξεχώρισαν και τη βαθμολόγησαν και ιδιαίτερα τη Μαρία για την αφορμή και την ευκαιρία δημιουργίας, που μου έδωσε.

Να έχετε όλοι ένα όμορφο μήνα!



Μην ξεχνάτε, ένα e-book σας περιμένει, πατήστε πάνω στις λέξεις για να δείτε πώς θα το αποκτήσετε... "Αλάτι, ζάχαρη κι αλληλεγγύη" 
[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
   Σημάδια…

Σημάδια…



Γυρνούν οι δείχτες στο παλιό ρολόι
κρύβουν θύμησες και μυστικά. 
βέλη οι λέξεις που με λαβώνουν, 
όσο εσύ είσαι μακριά


Το φεγγάρι φωτίζει το άδειο σεντόνι
δάκρυα διαμάντια σε πρόσωπο χλωμό
που λαμπυρίζουν και  ξορκίζουν
της μοναξιάς μου το κενό

Κι έρχεσαι σαν τ’ αγέρι που χαϊδεύει
την πυρωμένη απ’ τον ήλιο ακρογιαλιά
και τότε τ’ όνειρο ζωντανεύει
 γίνεται ο χρόνος μια σταλιά.

Πού πας τα δειλινά τα μαγεμένα,
αυτά που είπες πως ειν’ δικά μου;
Ποιες λέξεις κλέβουν τις αναμνήσεις
που άφησε το άρωμά μου;

Τραγούδι βάζεις να λεν’ τ’ αστέρια
κι είναι σα να ΄χουν τη μορφή σου
κι εγώ κινούμαι στη γραμμή
που αφήνει η ρωγμή σου

Μετρώ τη ζωή μου με την ανάσα σου
μετρώ τις στιγμές μου με τα σημάδια σου
σαν κύμα έρχεσαι και φεύγεις
σαν παιδί γελάς και με μαγεύεις

Δεν ξέρω τι να περιμένω
δεν ξέρω πώς να κρατηθώ
φιλιά απλώνω κρυφά στη στράτα
να βρεις το δρόμο, το γυρισμό...

Με αυτό το ποίημα συμμετείχα στο 15ο Συμπόσιο Ποίησης της αγαπημένης φίλης Αριστέας και του blog της η ζωή είναι ωραία. Ευχαριστώ θερμά όσους το ξεχώρισαν και το βαθμολόγησαν.

[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Κερκόπορτα

Κερκόπορτα



Αυτό το χώμα έχει μια μυρωδιά από αίμα, 
που στάλαξε απ' άκρη σ' άκρη μαζί με ατέλειωτα δάκρυα.
Όπου κι αν σκάψεις βρίσκεις Ιστορία
όπου κι αν σταθείς νιώθεις κι ένα Ήρωα
εκεί πλάι στην κερκόπορτα που άνοιξε ένας Εφιάλτης.

Μια χούφτα ήλιος στη άκρη της Μεσογείου,
ένα μικρό περβόλι ονείρων που όλοι  θέλησαν δικό τους.
Μια γη Αθανάτων η Πατρίδα μου,
το σπόρο του προδότη δε ξερίζωσε!
Την πόρτα των κατακτητών δεν κλείδωσε...

Μικρή και ύπουλη έστεκε εκεί σκουριασμένη θαρρεις
έμοιαζε ξεχασμένη, αλλά δεν ήταν!
Κι άνοιξε τρίζοντας ξανά, 
για να περάσουν οι βέβηλοι με τα χρυσά παπούτσια
αλαφροπατώντας να ρίξουν ψευδαισθήσεις
σ' αυτούς που έμαθαν τον κόσμο να πολεμά!
Σ' αυτούς, που όρισαν τη λέξη Αγώνας!



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Ενδοσκόπηση...

Ενδοσκόπηση...



Γυρίζω στα γνώριμα μονοπάτια
αυτά, που σε πληγώνουν κι όμως τα περπατάς
αυτά, που σε λυτρώνουν κι όμως τα προσπερνάς

Οι φεγγαροαχτίδες μαζί μου παίζουν και με ρωτούν
«πού είναι αυτοί που λένε πως σ’ αγαπούν;»
Σκέψου να ήταν τώρα  εδώ,
όσοι μου είπαν «σ’ αγαπώ»!
Πόσο γεμάτη θα ήταν η ψυχή
πόση χαρά θα είχε μοιραστεί…

Το βλέμμα ρίχνεις πάνω μου με απορία
πώς γίνεται να είναι μισή η ευτυχία;
Κλείσε με μέσα στην αγκαλιά σου
να δω την αυγή μέσα απ΄ τα μάτια τα δικά σου

Κράτα με πάνω σου να αισθανθώ
πως ο κόσμος όλος τελειώνει εδώ.
Στην άκρη των χεριών και των ματιών σου
στο άπειρο της ψυχής και των φιλιών σου!

Παράξενοι αλήθεια οι άνθρωποι γίνονται!
Αποζητούν ό,τι δεν μπορούν να έχουν
    ενώ, ξεχνούν ό,τι απλόχερα τους δίνεται…



[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Αγώνας...

Αγώνας...



Kλωνιά κρύψανε τον ουρανό, τ' αστέρια.
Στα χαμοπούλια του βοριά λέω το όνειρό μου.
κι εκεί τ' αφήνω να γερνά μαζί με τις ανάσες
όσων καταδικάστηκαν ήλιο να μη γνωρίσουν...  

Σα νάν' παιδιά άλλου Θεού, παλεύουν μες τη λάσπη
και μόλις παν να σηκωθούν και βλέμμα να ορθώσουν
μια καταιγίδα τους πετά ξανά μες την αφάνεια…

Πώς να κοιτάξω ουρανό, πώς να αρθρώσω λέξη!
Μια αχτίδα ήλιου αναζητώ να ΄ρθει να τους ζεστάνει
κι ένα χαμόγελο γλυκό κάποιες πληγές να γιάνει

Αφού ξωμείναν οι άνθρωποι μες τα δικά τους "θέλω"
κι άλλο δεν βλέπουν δίπλα τους, παρά τον εαυτό τους
φωνή να γίνω στη φωνή, όλων που υποφέρουν!…

...

Οι πρώτοι τέσσερις στίχοι συμμετείχαν στις "25 Λέξεις #10" του blog "το Κείμενο" της καλής φίλης Μαρίας Νικολάου, όπου μας έδωσε ως πηγή έμπνευσης τη εκπληκτική της φωτογραφία και μας ζήτησε να εκφράσουμε με 25 λέξεις τα συναισθήματα που μας γεννά...

Ευχαριστώ θερμά όσους φίλους το ξεχώρισαν και το ψήφισαν 
και σένα Μαρία μου για την έμπνευση που κάθε φορά μας χαρίζεις!


[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια

find "to e-periodiko mas" on instagram