Χάρτινα μικρά καράβια
υψώνονται στον ουρανό
Σε κόκκινο μπαλόνι κρεμασμένα
ταξίδι κάνουν στο κενό
Μικρό χεράκι παιδικό, τα φτάνει
και τα κρατάει τρυφερά
Μ’ ατέλειωτη αγάπη τα τυλίγει
και τα φυλάει στην καρδιά
Περνούν οι άνοιξες, τα καλοκαίρια
τα ηλιοτρόπια ανθούν
Κι εκεί στους κάμπους τους φωτισμένους
τα χάρτινα καράβια αγκυροβολούν
Φιλία, τα ονόμασαν οι σοφοί του κόσμου
αγάπη, τα ονομάζουν οι ταπεινοί
λιμάνι απάγκιο οι ναυαγισμένοι
στεριά ανθισμένη οι ορφανοί
Κι εγώ κοιτώ τα δυο σου μάτια
και σε θυμάμαι από παιδί
να βρίσκεσαι πάντα κοντά μου
Φίλη, αδερφή παντοτινή!...
...
Το ποίημα αυτό συμμετείχε στο 17ο Συμπόσιο Ποίησης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!