Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Blogoγειτονιά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Blogoγειτονιά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Ο μονόλογος μιας ταλαιπωρημένης...

Ο μονόλογος μιας ταλαιπωρημένης...


o-monologos-mias-talaiporimenis
Photo by Milan Degraeve on Unsplash

Δεν μπορώ άλλο σου λέω, δεν μπορώ!! Πεινάω παιδί μου με αυτή τη δίαιτα! Και όχι πες μου τώρα στο Θεό σου, γιατί πρέπει να περνάω όλο αυτό το βασανιστήριο; Γιατί;

Για να γίνω συλφίς θα μου πεις και θα σου απαντήσω, πάλι με ένα «γιατί»!

Σώνει και ντε πρέπει όλες να έχουμε διαστάσεις μοντέλου, κάτασπρα δόντια, μεταξένια μακριά μαλλιά με μπούκλες ή και χωρίς, κατά προτίμηση ξανθά ή έστω με ξανθιές ανταύγειες, άψογο μανικιούρ και γόβα στιλέτο κι ας πονάνε τα πόδια στο πρώτο πεντάλεπτο.

Όχι, πες μου είναι ζωή αυτή; Να τρέχω κάθε λίγο σε μαγαζιά, κομμωτήρια και νυχάδικα για να είμαι «ωραία»; Άσε τα περιοδικά που πρέπει να ξεφυλλίζω για να δω τις επιταγές της μοδός, να μην είμαι πασέ!!

Και να τρέμει το φυλλοκάρδι μου κάθε τρίμηνο, αν στένεψαν τα παντελόνια της επόμενης σεζόν, αν μίκρυναν οι γιακάδες, ποιο χρώμα επικρατεί στις τσάντες, ανάλογα με ποιο πλευρό ξύπνησε ο κάθε απαστράπτων διεθνούς φήμης σχεδιαστής, που θέλει να μας ντύσει, γδύνοντας το πορτοφόλι μας, που δεν είναι και στα καλύτερά του.

Βαρέθηκα, σου λέω, β α ρ έ θ η κ α!! Και να δεις που μαζί με μένα πρέπει να βαρέθηκαν ακόμα και οι μόδιστροι που έβγαλαν αυτή τη μόδα με τις πιτζάμες τις μεταξωτές (λέμε τώρα), που τις φοράς, κοτσάρεις από κάτω ένα ζευγάρι μπότες, από πάνω ένα πουλόβερ και πετιέσαι έξω σαν τη ξενυχτισμένη που δεν πρόλαβε να αλλάξει.

Δεν πάει άλλο! Δεν είμαι εγώ για τέτοια! Εμένα μου αρέσει το φαγητό με ή χωρίς παρέα, μέσα στο σπίτι, έξω στο δρόμο, μ’ αρέσουν τα γλυκά, τα άνετα ρούχα, το κολλάν μου (κι ας μην είναι της μόδας βρε αδερφέ), τα ριχτά μπλουζάκια κι ας με δείχνουν άλλη τόση! Μ’ αρέσει η ζωή, όχι να βασανίζομαι γιατί δεν μοιάζω στην τάδε σταρ ή στη δείνα μοντέλα! Ούτε να προσπαθώ μάταια να τους μοιάσω, λες και θα κερδίσω κανένα έπαθλο.

Αφού να σκεφτείς, μου πέρασε από το μυαλό πως ακόμα και οι αθλητές θα με λυπόντουσαν αν έβλεπαν το δράμα μου, αλήθεια! Τέτοιο στρατιωτικής πειθαρχίας πρόγραμμα λίγοι έχουν. Ξέρεις τι είναι, αντί να ανταλλάζεις συνταγές φαγητών με τις φίλες σου, να ανταλλάζεις αποτυχημένες δίαιτες; Ξέρεις τι είναι να πρέπει να βάλεις στην άκρη το αγαπημένο σου παλτό, που το χρυσοπλήρωσες κιόλας, γιατί έφυγε απ’ τη μόδα;

Κι ενώ έχεις περάσει τη μισή σου ζωή στον αγώνα της ομορφιάς, να βλέπεις τη δίμετρη κουκλάρα δίπλα σου στο κομμωτήριο, να κλαίει γοερά γιατί της έκοψαν μισό πόντο παραπάνω τα μαλλιά! Ας ήμουν σαν και σένα μανούλα μου κι ας με κούρευαν γουλί!!

Τι τα θες! Αγωνιζόμαστε για να αγγίξουμε το όνειρο κι αυτό σαν όνειρο που είναι, μας ξεπερνάει.

Και ξυπνάς ένα πρωί με το πόδι της χήνας στο μάτι, διπλοσάγονο και πλαδαρή κοιλιά κι αρχίζεις να αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος! Και πόσο χρόνο έχασες για να προσπαθείς! Πόσα πράγματα δεν χάρηκες, πόσα χρήματα ξόδεψες, πόσο θύμα είσαι τελικά! 

Αρχίζεις σιγά σιγά να καταλαβαίνεις πόσο μάταια ήταν όλα τούτα τα μαρτύρια. Αλλά, άντε να γυρίσεις το χρόνο πίσω!

Κι όχι τίποτα, αλλά συνειδητοποιείς πως όλα τα έκανες για να αρέσεις, ενώ πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που δεν τους θα αρέσεις!

Φαύλος ο κύκλος της ομορφιάς και ακόμα πιο φαύλος αυτός της επίπλαστης αυτοπεποίθησης…

...

Με αυτό το κείμενο συμμετείχα στο διαδικτυακό δρώμενο: "Τα γνωμικά εμπνέουν #2"
που οργανώνει στο blog της Γήινη Ματιά η καλή μου φίλη Mary Petrax.

Πηγή έμπνευσης ήταν το γνωμικό:
Αυτοπεποίθηση δεν είναι το "αρέσω", αυτοπεποίθηση είναι το "δεν πειράζει κι αν δεν αρέσω"

Ευχαριστώ πολύ τους φίλους και τις φίλες που το ξεχώρισαν!



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
5 Σχόλια
Ζωή...

Ζωή...


photo by Kristina Tripkovic on unsplash 


Αμίλητες ματιές μπροστά στ’ ανοιχτό παράθυρο
παλεύει η θλίψη με το αχνό χαμόγελο
κι ήχους γεννά και δάκρυα...
Κι η ψυχή μετρά στιγμές και πόνους


Γεμίζει το δισάκι, κονταίνει το νήμα/
Πόσο δυνατές γίνονται καμιά φορά οι σιωπές!
Απλώνονται θωπεύοντας υπάρξεις
ακουμπούν τις χαραμάδες της ψυχής και τις ματώνουν


Κι εσύ προσμένεις στην άκρη του δρόμου
βήματα γοργά να σμίξουν με τα δικά σου
να γίνουν ένα με το βήμα σου
να πατήσουν πάνω στα χνάρια σου…


Nα τρέξουν να σε προφτάσουν!
Nα σταματήσουν το χρόνο, το χτύπο της καρδιάς
να σε ξαναγεννήσουν σε άλλη διάσταση,
να δώσουν πνοή στα όνειρα που χάθηκαν στις σκιές…


Ένα βότσαλο στη λίμνη περιμένεις!
Ν' έρθει τ’ ακούνητα νερά της να ταράξει
να σχηματίσει κύκλους ομόκεντρους στη λεία της μορφή
να αναγκάσει τον ήλιο να χαμογελάσει
να σου δώσει λόγο να ζήσεις…


Για να ορίσεις νέα όρια, για να τα ξεπεράσεις
Όμως, οι δρόμοι δεν έγιναν για να τους θωρείς ασάλευτη καρτερικά
έγιναν για να τους διαβαίνεις ακόμα και χωρίς πόδια...

...

Με αυτό το ποίημα συμμετείχα στο διαδικτυακό δρώμενο "Τα Γνωμικά Εμπνέουν #1" που οργανώνει  η καλή μου φίλη Mary Petrax από τη Γήνινη Ματιά.

Πηγή έμπνευσης το γνωμικό: "Η ζωή δεν μετριέται με τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά με τον αριθμό των στιγμών που μας κόβεται η αναπνοή"


Ευχαριστώ θερμά όλους τους φίλους και τις φίλες που το ξεχώρισαν.



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
8 Σχόλια
Μοναχικός χορευτής

Μοναχικός χορευτής


Monaxikos-xoreutis
photo from pinterest

Έφτιαξε τον αγαπημένο του καφέ και κάθισε στο παλιό γραφείο, αυτό με τη σκούρα φθαρμένη επιφάνεια, που έμοιαζε τόσο ξένο μέσα στη σύγχρονη διακόσμηση του χώρου. Πάνω του η γραφομηχανή, παλιά κι αυτή, τον συντρόφευε από τα εφηβικά του χρόνια τότε που με το χαρτζιλίκι μηνών κατάφερε να την αγοράσει μεταχειρισμένη.

Δεν ήταν πως αρνιόταν την τεχνολογία. Με τον υπολογιστή του δούλευε μια χαρά από το σπίτι, αλλά να, αυτή η παλιά φίλη ήταν κάτι σαν εξομολόγος για όσα βαραίνουν την ψυχή και την κάνουν να αναστενάζει καμιά φορά, βαριά. Σ’ αυτή μιλούσε για όλα χωρίς να ανοίξει καν το στόμα του. Θαρρείς πως τον βοηθούσε να βάζει σε τάξη τις σκέψεις και τα προβλήματα.

Ήταν αχώριστο δίδυμο. Ζώντας μόνος για πολλά χρόνια, χωρίς οικογένεια και μόνιμη σύντροφο δεν κατάλαβε ποτέ μοναξιά μαζί της. Η ζωή του κυλούσε χωρίς ιδιαίτερες υποχρεώσεις ανάμεσα σε δουλειά, φίλους λιγοστούς και πολλά ταξίδια. Θα έλεγε κανείς πως ήταν ευχαριστημένος αφού δεν αναζήτησε ποτέ κάτι άλλο έχοντας όσα τον ικανοποιούν…

Ρούφηξε την πρώτη γουλιά καφέ και άπλωσε τα χέρια στη γραφομηχανή, έτοιμος ν’ αρχίσει κουβέντα μαζί της. Όμως, όσο κι αν ήθελε να καθαρίσει το μυαλό του, οι λέξεις δεν έβγαιναν στο χαρτί… τα χέρια ακουμπούσαν τα πλήκτρα ασάλευτα και το βλέμμα καρφωμένο πάνω της, θαρρείς ταξίδευε χωρίς προορισμό.

Σκέψεις πολλές και συναισθήματα, που δεν εύρισκαν διέξοδο… μόνο εκείνο το πλάκωμα που συννεφιάζει το βλέμμα και κάνει την ψυχή μουντή, σκοτεινιασμένη σα λίγο πριν την καταιγίδα. Σαν το στροβίλισμα χορευτή πάνω στην άδεια καλογυαλισμένη πίστα. Χορευτής μοναχικός κι αυτός σε ένα θλιβερό χορό που τώρα μάθαινε τα βήματα…

Σηκώθηκε και έκανε ένα γύρο μέσα στο δωμάτιο. Τι παράξενο, το έλουζε το φως του ήλιου κι όμως φαινόταν θλιμμένο και βασανιστικά άδειο. Πλησίασε στο παράθυρο… ήταν άνοιξη πια, αλλά εκείνος δεν αποφάσιζε ούτε στην αυλή να βγει καλά-καλά.

Έριξε μια ματιά στο τηλέφωνο. Μέρες είχε να χτυπήσει! Τι μέρες, μάλλον βδομάδες! «Κανείς δεν μου τηλεφωνεί πια…» σκέφτηκε με θλίψη και πήγε να καλέσει τον καλύτερό του φίλο. Το μετάνιωσε όμως πριν καν σχηματίσει τον αριθμό. «Όχι δεν παίρνω. Θα έπρεπε να με έχει αναζητήσει εκείνος. Τόσες φορές τον κάλεσα εγώ! Δεν νοιάζεται για μένα, μάλλον. Δεν ξέρει καν αν είμαι καλά ή αν αρρώστησα…»

Έκανε να βγει στην αυλή. Ένα βήμα έξω, ένα μέσα… όλα τον φόβιζαν, όλα τα θεωρούσε ξένα, απειλητικά. Έντρομος έκλεισε την πόρτα. Πλησίασε τον υπολογιστή, που ανοιχτός περίμενε υπομονετικά στη γωνιά του. Μπήκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τι τραγελαφικός παντζουρλισμός! Και παντού η λέξη πανδημία, σε όλες τις εκδοχές! Άλλοι την αντιμετώπιζαν με χιούμορ, άλλη με στωικότητα, κάποιοι με τρόμο, ενώ δεν έλειπαν και εκείνοι που την αμφισβητούσαν! Όλα στην υπερβολή τους, όλα διογκωμένα σε σημείο που δεν μπορούσε να αντέξει… τον έκλεισε κάνοντας τη σκέψη πως δεν έπρεπε να χρησιμοποιήσει την άδεια που είχε από τη δουλειά. «Όταν δουλεύω δεν σκέφτομαι, δεν νιώθω…»

Δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι του έφταιγε. Ρώταγε ξανά και ξανά τον εαυτό του και απάντηση δεν έπαιρνε. Η κλεισούρα, μονολογούσε κάθε τόσο… να βγω έξω, να δω κόσμο, να βρω τους φίλους μου! Και έπειτα οι ερωτήσεις: «Πώς να βγω; Ποιον να δω; Πώς να νιώσω ασφαλής; Ποιος θα με βοηθήσει αν αρρωστήσω;»…

Ποτέ πριν η μοναξιά δεν ήταν πρόβλημα. Ποτέ τουλάχιστον δεν την είδε σαν τέτοιο. Μάλιστα συχνά την αποζητούσε για να γράψει, να ξεκουραστεί, να ηρεμήσει από τους ρυθμούς της καθημερινότητας. Τώρα διογκωμένη στα μάτια και τη ζωή του, γινόταν βραχνάς που δεν τον άφηνε να ησυχάσει. Γινόταν εμπόδιο σε κάθε χαμόγελο!

Αυτό το συναίσθημα της εγκατάλειψης ανακατεμένο με το φόβο της αρρώστιας, του ξύπνησε ανασφάλειες που ήταν ξεχασμένες στα βάθη του μυαλού, που πάλευαν με ένα ιδιάζοντα εγωισμό… αυτός που διάλεγε παρέες, τώρα να κρέμεται από ένα τηλεφώνημα σαν παιδί δεκάχρονο. Αυτός που διεκδικούσε το χώρο και το χρόνο του μέσα σε όλες τις σχέσεις και θεωρούσε πως τα έχει καλά με τον εαυτό του, τώρα να λαχταρά ένα μήνυμα, μια κουβέντα, χωρίς όμως να αφήνεται να κάνει ούτε ένα βήμα! Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Ένα περίεργο χτύπημα στο τζάμι τον έκανε να γυρίσει το βλέμμα στο παράθυρο. Δεν είδε παρά ένα μικρό πούπουλο κολλημένο με βία πάνω του. Προσπαθώντας να καταλάβει το άνοιξε αυθόρμητα για να αντικρίσει στο περβάζι ένα σπουργίτι τόσο δα μικρό, που τραυματισμένο κείτονταν σχεδόν ασάλευτο.

Το πήρε στα χέρια του, το χάιδεψε, του έδωσε νερό και μη ξέροντας πώς αλλιώς να το φροντίσει το ακούμπησε με προσοχή σε ένα ψηλό κλαρί της ανθισμένης αχλαδιάς που είχε στον κήπο, ελπίζοντας ότι θα συνέλθει και θα πετάξει ξανά. Κάθε τόσο έβγαινε για να το δει, να του δώσει δυο ψίχουλα, να δυναμώσει… εκείνο όμως άρχισε λίγο-λίγο να μην αντιδρά. Το πήρε στα χέρια του, το ζέστανε στοργικά κι αυτό ανοιγόκλεισε δυο τρεις φορές τα μάτια του πριν τα σφαλίσει για τελευταία φορά… τότε ήταν που ένιωσε δυο ζεστά δάκρυα να κυλούν αβίαστα, να θολώνουν το βλέμμα και να καθαρίζουν το μυαλό.

Κοίταξε ένα γύρω την αυλή, τα δέντρα, το δρόμο… η ζωή εκεί έξω συνεχιζόταν χωρίς αυτόν και δεν περίμενε κανένα. Όλα τα πλάσματα ζούσαν χωρίς να νοιάζονται τι τα περιμένει. Τα χελιδόνια φτερούγιζαν εδώ κι εκεί και τα λουλούδια άνθιζαν ξανά! Ο ήλιος χαμογελούσε! Μόνο οι άνθρωποι είχαν αλλάξει όπως άλλαξε κι εκείνος… φοβισμένοι περίμεναν, αλλά δεν ζούσαν…

Γύρισε ξανά στη γραφομηχανή του. Τώρα τα δάχτυλα έτρεχαν πάνω στα πλήκτρα. Οι λέξεις γίνονταν φράσεις, εικόνες, ιστορία. Αισιόδοξη ιστορία! Για ένα μοναχικό χορευτή που επιτέλους κατάλαβε πως για να απολαύσεις το χορό που λέγεται ζωή δεν χρειάζεται να ξέρεις τα βήματα, ούτε τη μουσική. Χρειάζεται να κάνεις χώρο στην πίστα και για άλλους και να απλώνεις το χέρι να τους προσκαλείς αντί να περιμένεις να το κάνουν εκείνοι. Να μοιράζεσαι τη χαρά και τη θλίψη. Να μοιράζεσαι ακόμα και τη μοναξιά!…
...
 
Με αυτή την ιστορία συμμετέχω στη "Μίνι Σκυτάλη #2" που οργανώνει η καλή μου φίλη Mairy Petrax από το blog της Γήινη ματιά.
Πηγή έμπνευσης, η φωτογραφία που διάλεξε η Μαίρη.







[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
30 Σχόλια
Οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι όχι πάντα…

Οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι όχι πάντα…


Πηγή εικόνας www.lifo.gr

Από την πρώτη στιγμή που έριξε τα μάτια της πάνω στον πίνακα, ταυτίστηκε. Το βλέμμα της κοπέλας τόσο όμορφο, μελαγχολικό με έκδηλο τον προβληματισμό αποτυπωμένο πάνω του, μιλούσε κατευθείαν στην ψυχή της. Ένιωσε πως της μοιάζει, όπως μοιάζει πάντα η μελαγχολία όταν απλώνεται στα ανθρώπινα πρόσωπα.

Πίστευε πως ήταν ο δικός της πίνακας. Σα να μιλούσε για κείνη, σα να αποτύπωνε την ψυχή της… ακόμα και ο τίτλος του ήταν σα να μιλούσε για κείνη! «Επιθυμία»! Αυτό ούρλιαζε και η καρδιά της μήνες τώρα που πάλευε να πάρει μια απόφαση…

Ήθελε να κυνηγήσει έστω και αργά το όνειρό της και ένιωθε τα βαρίδια να κρεμιούνται πάνω της βδομάδα με τη βδομάδα, προσπαθώντας να την κρατήσουν καλά στερεωμένη στη γη. Απαιτώντας να παραμείνει όνειρο το όνειρο, που είχε από μικρή. Δεν ήταν βλέπετε και στην πρώτη νιότη.

Σαρανταπεντάρα πια η Στέλλα με γιο φοιτητή της Ιατρικής, παντρεμένη από τα εικοσιδύο, άφησε το όνειρο να ξεχαστεί, να λουφάξει κάτω από υποχρεώσεις και μητρότητα. Παρατημένο μαζί με τα νεανικά άλμπουμ από τις σχολικές εκδρομές και τα λευκώματα. Και να που με το πρώτο πετάρισμα των φτερών του γιου της, το όνειρο ξεπηδά από τη λήθη. Γίνεται ανάγκη ζωτική, που ζητά εκπλήρωση.

- Μ’ αρέσει τόσο πολύ αυτός ο πίνακας!
- Γι’ αυτό τον κοιτάς με τόση επιμονή και χάνεσαι;… είναι η τρίτη φορά που ερχόμαστε σ’ αυτό το Καφέ και τα μάτια σου είναι κολλημένα πάνω του, Στέλλα! Θα μου πεις τι συμβαίνει;
- Κοίτα το βλέμμα της κοπέλας. Κοίτα τη θλίψη, τον προβληματισμό… δεν σου θυμίζει εμένα;
- Έλα βρε κορίτσι μου, άλλες εποχές! Τότε οι γυναίκες αγωνίζονταν να βρουν τη θέση τους στην κοινωνία, να αποδείξουν ότι δεν είναι μόνο για σπίτι και παιδιά. Να δηλώσουν πως έχουν κι αυτές δικαίωμα στο όνειρο, στην εργασία… τι σχέση έχει με σένα;
- Δεν έχει λες; Για θυμήσου πώς ήμουν όταν σου ανακοίνωσα την εγκυμοσύνη μου; Φοιτήτριες ήμασταν στο δεύτερο έτος… είχαμε όνειρα, κάναμε σχέδια για μεταπτυχιακά για καριέρα… εσύ, τα εκπλήρωσες. Για μένα όμως έμειναν όνειρα που δέθηκαν με γαλάζια κορδέλα και τοποθετήθηκαν πολύ προσεκτικά κάτω από τις πάνες, τα μπιμπερό και τα νεογιλά δοντάκια…
- Δεν είναι λίγο αυτό που κατάφερες! Μεγάλωσες μόνη σου σχεδόν, χωρίς βοήθεια από κανέναν, τον Αλέξανδρο. Μπορεί να παντρευτήκατε αμέσως με τον Κώστα αλλά εκείνος έπρεπε να κοιτάξει την επιβίωση και την καριέρα του κι εσύ, όλα τ’ άλλα! Μόνη σου στις αρρώστιες, στις γιορτές των σχολείων, στις πρωτιές του, παντού!... Κι έγινε ένας θαυμάσιος νεαρός, που συνεχώς προοδεύει! Μικρό το φαντάζεσαι;
- Δεν ξέρω αν είναι μικρό ή μεγάλο. Ξέρω μόνο ότι δεν είναι αρκετό, Αθηνά! Μέχρι τώρα απέφευγα να κοιτάξω πίσω γιατί φοβόμουν πως δεν θα με αναγνώριζα καν. Έγινα όσα δεν ήθελα και δεν έκανα όσα λαχταρούσα…
- Δηλαδή, τι μου λες τώρα, ότι δεν ήθελες να γίνεις μάνα; Δε σε βλέπω νομίζεις πώς λάμπεις κάθε φορά που μιλάς για το γιό σου;
- Όχι βέβαια! Ήθελα να γίνω μάνα, δε μετανιώνω… αλλά ήθελα και άλλα… και κοίτα με τώρα, μια σύζυγος και νοικοκυρά, χωρίς εισόδημα, χωρίς ταυτότητα… μέχρι και για το κράτος είμαι ανύπαρκτη! Δεν αξίζω ασφάλιση, αν δεν με ασφαλίσει ο σύζυγος, δεν δικαιούμαι σύνταξη, αφού δεν δούλεψα, δεν μπορώ να έχω τίποτα στην κατοχή μου, γιατί δεν έχω εισόδημα για να το δικαιολογήσει… κι ας έκανα τόσο επαγγέλματα μαζεμένα μεγαλώνοντας ταυτόχρονα και ένα παιδί. Και δεν είμαι η μόνη! Υπάρχουν, το ξέρεις, γυναίκες με περισσότερα παιδιά που είναι στην ίδια μοίρα ή και χειρότερα… τόσα χρόνια πέρασαν από τότε που έγινε αυτός ο πίνακας και θαρρείς πως ο κόσμος σε κάποια πράγματα δεν προχώρησε ούτε ένα εκατοστό…
- Ίσως έχεις δίκιο! Μήπως κι εγώ δεν έχω αναρωτηθεί τόσες φορές πώς θα τα κατάφερνα αν είχα παιδί; Χωρίς μάνα να βοηθήσει, με τα τρελά μου ωράρια, το παιδί μου θα μεγάλωνε με ξένα πρόσωπα… τα έχουμε συζητήσει... Δεν ξέρω, ίσως ακολουθήσαμε κι οι δυο τον εύκολο δρόμο, αποκλείοντας αυτά που μας δυσκόλευαν, το σκέφτηκες αυτό;
- Συνεχώς το σκέφτομαι! Και θα ήθελα να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω… να δοκίμαζα να τα συνδυάσω, να προσπαθούσα περισσότερο, να…
- Σταμάτα να βασανίζεσαι φιλενάδα! Ό,τι έγινε, έγινε!
- Κι όμως, ίσως να μπορεί κάτι να αλλάξει… σκέφτομαι να πιάσω το νήμα από εκεί που το άφησα. Να δώσω ξανά εξετάσεις, να κυνηγήσω το όνειρο.
- Κι οι άντρες σου, τι λένε γι’ αυτό, ή δεν τους το έχεις πει ακόμα…
- Ο Κώστας μου λέει πως είναι αργά. Μέχρι να περάσω και να αποφοιτήσω… το τρένο έχει χαθεί και πρέπει να το πάρω απόφαση! Ο Αλέξανδρος δεν το ξέρει…
- Ε, λοιπόν όχι! Να το κάνεις και να μην πεις κουβέντα άλλη! Όταν με το καλό περάσεις στη σχολή, τότε ανακοίνωσέ το! Θα χαρεί τόσο με την επιτυχία και το πείσμα σου, που θα ξεχάσει όλα τα άλλα… τι λες, φεύγουμε;…


Πλήρωσαν και απομακρύνθηκαν με βιαστικά βήματα, αφού η βροχή που έπεφτε απειλούσε να τις κάνει μούσκεμα. Η Στέλλα έριξε μια τελευταία ματιά στον πίνακα. Σα να διέκρινε μια λάμψη στα μάτια της κοπέλας… την ίδια που διέκρινε και η Αθηνά τώρα, στα δικά της μάτια…


Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στη φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #6
που οργανώνει η Mary Petrax από τη "Γήινη Ματιά"



Τη φωτογραφία επέλεξε για μένα η Τζοάννα και η υποχρεωτική λέξη ήταν Επιθυμία.

Παραδίδω την σκυτάλη στην Ελένη με την ακόλουθη φωτογραφία και τη λέξη Προσμονή.

Photo by Roman Kraft on Unsplash




[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
19 Σχόλια
Όνειρο ήταν...

Όνειρο ήταν...


to-e-periodiko-mas

Οι χαρούμενες φωνές έφτασαν στ’ αυτιά της σαν χάδι, ξυπνώντας τη απαλά. Χαμογέλασε, έτσι όπως είχε πολύ καιρό να χαμογελάσει. Ούτε που θυμόταν πόσο!

Άνοιξε τα μάτια της και τεντώθηκε σαν παιδί που δεν αποφάσισε ακόμα να σηκωθεί για το σχολείο. Οι φωνές εκεί, χαρούμενες, ζωντανές την καλούσαν να συμμετέχει.

Τι γίνεται; σκέφτηκε…

Άνοιξε την μπαλκονόπορτα με φόρα και όρμησε έξω… Το πρωινό φως έλουσε το δωμάτιο και το έκανε να φαίνεται τεράστιο, παρά τις ομολογουμένως μικρές του διαστάσεις.

Ο Πέρσης, όπως έλεγε τη χνουδωτή γάτα της, τυλίχτηκε γύρω από τα πόδια της για να εισπράξει τα πρωινά του χάδια. Τον πήρε στην αγκαλιά της και μαζί χάζευαν τα γύρω μπαλκόνια των πολυκατοικιών.

Όλοι χαρούμενοι, μιλούσαν, γελούσαν, τιτίβιζαν σαν τα αποδημητικά πουλιά λίγο πριν το ταξίδι.

"Καλημέρα!" είπε δειλά σε ένα νεαρό από το διπλανό μπαλκόνι… περίεργο, πρώτη φορά τον έβλεπε! Δίπλα μου μένει;... αναρωτήθηκε. Πώς δεν τον συνάντησα ποτέ ως τώρα…

"Καλημέρα", της αποκρίθηκε, έτοιμος για κουβέντα κρατώντας μια κούπα ζεστό καφέ στο χέρι του. Δεν έχουμε γνωριστεί, συνέχισε. Μένω δίπλα σας, εδώ και οχτώ μήνες.

- Αλήθεια;… δεν έτυχε να συναντηθούμε ποτέ, είπε με κάποια απορία.

- Με λένε Κώστα…

- Εμένα Νάντια… πριν την καραντίνα, δούλευα σε μια εταιρεία, γραμματέας. Πρώτη πήγαινα, τελευταία έφευγα. Μετά ήρθε ο ιός, η καραντίνα… στην αρχή δούλευα από το σπίτι, τώρα... δεν με χρειάζονται άλλο…

- Να λοιπόν, γιατί δεν συναντηθήκαμε! Εγώ είμαι μουσικός. Τα απογεύματα έκανα μαθήματα κιθάρας σε παιδιά και τα βράδια ειδικά τα σαββατοκύριακα έπαιζα σε μια μπάντα… με την καραντίνα κόπηκαν όλα, μαχαίρι. Κλείστηκα στο σπίτι και δεν έχω ούτε σκύλο να βγάλω βόλτα…

- Άλλα ωράρια, άλλος κόσμος… είπε με κάποια πίκρα. Γι’ αυτό μείναμε μακριά ο ένας από τον άλλο κι ας μην υπήρχε καραντίνα!...

Η αλήθεια είναι πως τα ζεστά μελένια μάτια του και το αστραφτερό του χαμόγελο, της άρεσαν πολύ. Αυτός ο νεαρός άντρας θα μπορούσε να είναι φίλος της, θα μπορούσε και να τον ερωτευτεί ακόμα, αν της δινόταν …η ευκαιρία. Όμως οι ρυθμοί της ζωής της, την είχαν αποκλείσει από μεγάλη ομάδα ανθρώπων. Δυο φίλες είχε όλες κι όλες, διάφορα φλερτ που τελείωναν πριν καλά - καλά αρχίσουν και τους γονείς της στο νησί, που τους έβλεπε τις γιορτές, άντε και κανένα σαββατοκύριακο.

Τι περίεργο! Μέσα σε λίγα λεπτά συνειδητοποίησε πόσο άδεια ήταν η τόσο «τακτοποιημένη» ζωή της. Αυτή, με το μοντέρνο διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης, τα σινιέ ταγιεράκια που φορούσε στη δουλειά, τα lunch break με τα στελέχη της εταιρίας και το πλούσιο αφεντικό, που την πλήρωνε καλά, για να του αγοράζει ακόμα και τα δώρα για τα παιδιά του.

Όσο κι αν έψαχνε, στην καθημερινότητά της δεν υπήρχε προσωπικός χρόνος, εκτός από τις ώρες που κοιμόταν, χάιδευε το γάτο της και έδινε οδηγίες στην κυρία, που φρόντιζε το σπίτι της δύο φορές την εβδομάδα. Άντε και το χρόνο που μιλούσε με τις φίλες της στο τηλέφωνο ή συναντιόταν μαζί τους για να μοιραστούν …τις απογοητεύσεις τους.

Δεν είχε χρόνο να δει τίποτα άλλο εκτός από το πρόγραμμα της «προσωπικής της φυλακής». Αν κάτι δεν ήταν προγραμματισμένο, απλά δεν υπήρχε…

Και σήμερα, ένα χαμόγελο και δυο ζεστές κουβέντες την κάνουν να διαπιστώσει τα κενά, που άφησε να μεγαλώσουν χωρίς καν να τα βλέπει. Όλους αυτούς τους μήνες της καραντίνας, τους πέρασε διαβάζοντας και μιλώντας με τους δικούς της περισσότερο απ’ ό,τι συνήθως και άρχισε να τη θεωρεί ως μια ευκαιρία να τους χορτάσει περισσότερο και να ξεκουραστεί από τις υποχρεώσεις της δουλειάς.

Πόσο θλιβερό! Να ευχαριστεί κανείς μια πανδημία για την ευκαιρία που του δίνει να κάνει όσα δεν είχε χρόνο να κάνει την εποχή της κανονικότητας. Τότε που ο καθένας αποφασίζει ο ίδιος πώς θα ξοδέψει το χρόνο του ή πως θα τον διαθέσει για να είναι ευτυχισμένος. Εκείνη τώρα συνειδητοποιούσε πως τον άφηνε να κυλά μέσα απ’ τα χέρια της, χωρίς να ελέγχει ή να προσπαθεί να ελέγξει τίποτα.

Κάθε τόσο άκουγε παράπονα, διαμαρτυρίες για το αναγκαστικό κλείσιμο στο σπίτι, ανθρώπους που έβρισκαν ένα σωρό δικαιολογίες για να παραβούν την απαγόρευση και δεν μπορούσε να το συμμεριστεί. Ανθρώπινη αντίδραση σκεφτόταν. Για κείνη όμως ήταν δώρο εξ ουρανού, ο εγκλεισμός! Ένιωθε ασφαλής μέσα στο σπίτι κι ελεύθερη να χαρεί και τις εικοσιτέσσερις ώρες της μέρας κάνοντας ό,τι την ευχαριστεί…

Και σήμερα η είδηση του τέλους της καραντίνας ήταν σαν κρύο ντους! Γυρίζουμε ξανά στη ζωή μας και στους ρυθμούς της, της είπε ο Κώστας. Κοίτα γύρω σου όλοι χαίρονται με το νέο αυτό, βγήκαν στα μπαλκόνια για να χειροκροτήσουν για τελευταία φορά… από αύριο, θα μπορούν να κυκλοφορούν, θα βγουν στους δρόμους, θα ζήσουν!

Θα ζήσουν!... πάγωσε με τη σκέψη. Πώς θα ζήσουν; Τι θα είναι όπως το άφησαν πριν από το κακό αυτό; Τόσοι νεκροί, τόσοι φτωχοί, τι θα είναι ίδιο;…

Τον κοίταξε στα μάτια προσπαθώντας να κρύψει όσα κατέκλυζαν το μυαλό της…

- Δηλαδή, όλα τελείωσαν;
- Ναι! Σήμερα το πρωί ανακοινώθηκαν τα νέα! Βρέθηκε το φάρμακο, τα κρούσματα σταμάτησαν και είμαστε ξανά ελεύθεροι…

- Ελεύθεροι;… ελεύθεροι να κάνουμε τι; Να μαζέψουμε τα κομμάτια της καταστροφής ή να χτίσουμε ένα καινούργιο κόσμο;

- Και τα δύο, της είπε με χαμογελώντας σιγουριά! Στο χέρι μας είναι!... Έλα, ας ξεκινήσουμε με ένα ζεστό καφέ, κερνάω!

- Εντάξει! απάντησε πριν ακόμα εκείνος τελειώσει τη φράση του και ετοιμάστηκε να μπει ξανά στο δωμάτιο, για να τον επισκεφτεί κανονικά από την πόρτα όταν ξαφνικά… ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ: Νέα μέτρα ανακοινώνονται από την κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της πανδημίας του covid – 19…

Ξύπνησε αλαφιασμένη! Όνειρο ήταν σκέφτηκε… η πανδημία, ο εγκλεισμός, η φρίκη των δελτίων ειδήσεων, όλα εδώ!!

Άνοιξε το παράθυρο… ένα υγρό αεράκι έφερνε μια ιδέα ψιλόβροχου στο πρόσωπό της. Κοίταξε γύρω, τα άδεια μπαλκόνια, τον έρημο δρόμο καθώς σκεφτόταν… αν απ΄αυτή την πανδημία δεν βγούμε καλύτεροι άνθρωποι, η φρίκη θα είναι μπροστά μας, όχι πίσω μας…

...

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στη φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #5
που οργανώνει η Mary Petrax από τη "Γήινη Ματιά"

Τη φωτογραφία επέλεξε για μένα η Αχτίδα και η υποχρεωτική λέξη ήταν Ανθρώπινη

Παραδίδω τη σκυτάλη στη Μία, με την παρακάτω φωτογραφία και τη λέξη Επικοινωνία.



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
30 Σχόλια
Σπασμένη πυξίδα

Σπασμένη πυξίδα


"Μια ιστορία από στιχάκια" - συμμετοχή 

Photo by Ethan Hoover on Unsplash
Καταιγίδα άφησε ο Γιάννης πίσω από την κλειστή πόρτα, καταιγίδα βρήκε μέσα και μάλιστα μεγαλύτερη…

Ο Δημήτρης αποσβολωμένος, ανίκανος να διαχειριστεί αυτό που συνέβη, στεκόταν δυο βήματα από την πόρτα χωρίς να μπορεί να αποφασίσει ακόμα και την επιστροφή του στο σαλόνι.

Σαν το παιδί που το παίρνεις από το χέρι, ο Γιάννης τον οδήγησε μέχρι τον καναπέ κοντά στο τζάκι. Το άναψε με την ελπίδα να ζεστάνει το χώρο και την ψυχή του φίλου του. Οι πρώτες γλώσσες της φωτιάς άρχισαν να γλείφουν με μανία τα ξερά ξύλα και να δίνουν ένα γλυκό φως στην ατμόσφαιρα. Έξω η καταιγίδα δεν έλεγε να κοπάσει. Ο αέρας λυσσομανούσε και έστελνε τη βροχή σε ριπές πάνω σε πόρτες, παράθυρα, τοίχους…. Κάποια παραθυρόφυλλα χτυπούσαν παραδομένα στην ορμή του. Φρόντισε να τα στερεώσει για να μην κάνουν θόρυβο, λες και αυτά χαλούσαν την ηρεμία της βραδιάς.

Πέντε χρόνια τώρα, αυτό το σκηνικό είναι γνώριμο σε κείνον κάθε τέτοιο βράδυ. Τα υπόλοιπα, ο Δημήτρης κάνει πως ζει, μέσα από τη δουλειά και τις υποθέσεις που καλείται να ασχοληθεί και ο φίλος του, κάνει πως τον πιστεύει ότι τα καταφέρνει!…

Στράφηκε ξανά στο Δημήτρη.

«Ξέρω πως η βραδιά απόψε είναι δύσκολη για σένα», του είπε βάζοντας ένα ποτό και στους δυο τους. Εκείνος, δεν αντιδρά. Παίρνει μηχανικά το ποτήρι από το χέρι του Γιάννη, ψελλίζοντας «Πες μου τι ζητάς στους σταθμούς που αγάπησες, ό,τι κι αν σου πουν, οι πυξίδες δείχνουν πάντα το βοριά…» και κατεβάζει με λαχτάρα την πρώτη γουλιά. Το πρόσωπό του σφιγμένο σχεδόν παραμορφωμένο, μαρτυρά το σοκ που βίωσε λίγη ώρα πριν… ρουφά ξανά γουλιά - γουλιά το ποτό του, κοιτώντας τον πάτο του ποτηριού, λες και περίμενε εκεί, να βρει τις απαντήσεις που ψάχνει… Ο Γιάννης σα να μην υπάρχει στο χώρο! Ξαφνικά πετάγεται όρθιος και ορμά στο μπουκάλι που περιμένει καρτερικά στο τραπέζι… γεμίζει το ποτήρι και συνεχίζει το ταξίδι στις σκέψεις του χωρίς να δίνει σημασία σε τίποτα άλλο. Ο Γιάννης τον παρακολουθεί με κατανόηση.

- Εσύ, το ήξερες πως τους άρεσε αυτό το παιχνίδι; είπε μετά από κάμποση ώρα.

- Ποιο παιχνίδι, τι εννοείς; ρωτά φανερά απορημένος ο Γιάννης.

- Να παίρνει η μία τη θέση της άλλης!

- Μα τι λες; Πώς σου ήρθε κάτι τέτοιο;

- Ναι, το είχαν κάνει χωρίς να τις καταλάβω. Αφού γελούσε με τις αντιδράσεις μου η Ερατώ, μου το φανέρωνε. Δεν έδωσα σημασία. Κοριτσίστικα καμώματα, σκέφτηκα. Είναι πανομοιότυπες και διασκεδάζουν με τη σύγχυση που προκαλούν.

- Θες να πεις, πως το είχαν κάνει και σε μένα και δεν το πήρα είδηση;

- Θα μπορούσαν φίλε μου! Δεν ξέρω… δεν ξέρω τίποτα πια!

- Μα, πες μου Δημήτρη, τι συνέβη εκείνο το βράδυ; Τσακωθήκατε μου είπες, αλλά γιατί; Ποτέ δεν έμαθα, ποτέ δεν κατάλαβα…

- Αν δεν προδοθείς απ’ τα χνάρια που άφησες, δε θα λυτρωθείς να γυρίζεις στα λημέρια της πληγής… απάντησε αινιγματικά εκείνος, αφήνοντάς τον να μην ξέρει αν πρέπει να συνεχίσει ή να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να μάθει κάτι παραπάνω.

Αυτά ήταν και τα τελευταία λόγια που αντάλλαξε μαζί του, καθώς βυθίστηκε στη σιωπή ξανά.

Το μόνο που έμενε στο Γιάννη ήταν να τον πείσει να ξεκουραστεί καθώς ήδη ήταν περασμένες δώδεκα…

Έτσι, αφού τον πήγε μέχρι το δωμάτιό του, έφυγε κλείνοντας με κακή διάθεση και πολλά ερωτηματικά την πόρτα πίσω του…

Ο Δημήτρης με τη «βοήθεια» του ποτού παραδόθηκε στην αγκαλιά του Μορφέα άνευ όρων. Το πρόσωπο της Ερατούς γλυκό και πανέμορφο ήταν εκεί μόλις έκλεισε τα μάτια του. Άπλωσε το χέρι να το χαϊδέψει και τότε έγινε σκληρό. Η Θάλεια πήρε τη θέση της αγαπημένης του. Γελούσε και τον καλούσε να την ακολουθήσει κι εκείνος, σαν μαγνητισμένος, τάχυνε το βήμα πίσω της…

Ήλιος και καταιγίδα μαζί! Εκεί που περπατούσε η Θάλεια, μερικά μόλις μέτρα μπροστά του, ένας ολόχρυσος ήλιος έστελνε το φως του απλόχερα… τα δικά του βήματα όμως τα εμπόδιζε κάθε τόσο και μια αστραπή και μια δυνατή, θυμωμένη βροχή!

Ένα κατάλευκο σπίτι κοντά στη θάλασσα... Η πόρτα του ανοιχτή λες και τους περίμενε και μέσα, παντού, βάζα γεμάτα με τα αγαπημένα λουλούδια της Ερατούς… κι εκείνη να προβάλει στην κορυφή της σκάλας ντυμένη στα γαλάζια όπως το χρώμα του ουρανού, όπως το χρώμα των ματιών της, να του μιλά γλυκά «Αν χαθείς ξανά στης καρδιάς το μαχαλά, κάπου εκεί κοντά, μεθυσμένη περιμένει μια σκιά…»

Θάλεια, πού είσαι, Ερατώ; Την πλησιάζει κι εκείνη γλιστρά μέσα από τα χέρια του. Στο σαλόνι, ο Γιάννης χαμογελαστός έχει στην αγκαλιά του τη Θάλεια… όχι, όχι την Ερατώ!! Θεέ μου, είναι τόσο ίδιες! Τόσο απίστευτα ίδιες! Ακόμα και το χρώμα των μαλλιών τους είναι ίδιο! Πώς νόμιζε ότι η Θάλεια είχε σκούρα μαλλιά σαν τον έβενο;… λάθος είχε τα ίδια καστανά μαλλιά της Ερατούς!...

Ποια από τις δυο είναι στην αγκαλιά του Γιάννη; Προσπαθεί να καταλάβει… η Ερασμία τον παρηγορεί στοργικά… «Ησύχασε Δημήτρη, όλα θα πάνε καλά…» κάτι του λέει ακόμα, μα η φωνή της χάνεται. «Δεν μπορώ να σ’ ακούσω Ερασμία! Τι θες να μου πεις; Μίλα πιο δυνατά!!»

Κι εκείνος ο ήχος από φρένα που στριγγλίζουν, πόσο τον αναστατώνει! «Σταματήστε αυτό το θόρυβο» φωνάζει απελπισμένος… «Κανείς δεν κοίταξε τα φρένα, Δημήτρη! Γιατί, γιατί;» Η Ερατώ τον ρωτά με παράπονο και στα μάτια της λάμπουν δυο μικρά διαμαντένια δάκρυα…

Ξυπνά λουσμένος στον ιδρώτα! Η καταιγίδα έχει πλέον κοπάσει και ο ήλιος στέλνει τις πρώτες αχτίδες να γλυκάνουν τη μέρα.

Σηκώνεται με δυσκολία. Όλο του το κορμί τον πονά, λες και ο πόνος της ψυχής απλώθηκε σε κάθε του κύτταρο. Στο κεφάλι του γυρίζουν όλες οι εικόνες της προηγούμενης βραδιάς. Ο ήχος του τηλεφώνου, τον ταράζει, δεν θέλει να απαντήσει. Δεν θέλει καν να βγει από το δωμάτιο, αλλά το χτύπημα της Ερασμίας στην πόρτα δεν του αφήνει πολλά περιθώρια…

- Καλημέρα, κ. Δημήτρη! μπαίνει χαμογελαστή πλημμυρίζοντας το χώρο με ένα λεπτό, καλαίσθητο άρωμα και κάνει να κλείσει τις βαριές κουρτίνες για να περιορίσει λίγο το άπλετο φως, που μπαίνει πια από το παράθυρο.

- Ξεχάσατε να κλείσετε τα παντζούρια, χθες …

Αδύνατο να μην προσέξει το άρωμα! Για μια στιγμή, για ένα μόνο δευτερόλεπτο, του θύμισε το άρωμα εκείνης, αλλά όχι, δεν είναι το ίδιο! Πιο πολύ του θύμιζε το άρωμα της Θάλειας! Ναι, ναι, η Θάλεια φορούσε χθες ένα άρωμα που έμοιαζε πολύ!!

- Τηλεφώνησαν από το γραφείο σας, τον έβγαλε από τις σκέψεις η Ερασμία…

- Πες τους, πως δεν θα πάω σήμερα, θα δουλέψω στο σπίτι, την έκοψε ξερά. Φέρε μου σε παρακαλώ τον καφέ στο γραφείο… ολοκλήρωσε τις οδηγίες σα να ήθελε να την ξεφορτωθεί μια ώρα γρηγορότερα.

Εκεί έμεινε όλο το πρωινό, προσπαθώντας να βάλει σε τάξη τα γεγονότα, τα συναισθήματά του, τα όσα βίωσε, τα όσα είδε στον ύπνο του… όλα αυτά που έκαναν τη ζωή του τόσο μουντή, τόσο αδιάφορη και ώρες – ώρες τόσο, ανυπόφορη!!

Ακόμα είχε στ’ αυτιά του τα λόγια της για τα φρένα και θυμήθηκε ξανά το κόκκινο αυτοκίνητο, που ποτέ δεν παρουσιάστηκε στην αστυνομία ο οδηγός του. Δεν ήταν ο Γιάννης! Του ζήτησε ναι, να ακολουθήσει την Ερατώ το μοιραίο βράδυ, όμως ο εκείνος αρνήθηκε! Ποιος ήταν όμως, αν δεν ήταν αυτός;

Και η Θάλεια, γιατί εμφανίστηκε χθες, έτσι ξαφνικά; Γιατί μετά από τόσα χρόνια και όχι νωρίτερα; Μπορεί να τους χώριζαν πολλά, τους ένωνε όμως η κοινή τους απώλεια! Η Ερατώ, που χάθηκε πριν προλάβει να ζήσει, πριν προλάβει να του χαρίσει ένα παιδί, που τόσο ήθελε…

Ούτε κατάλαβε πώς τα βήματά του τον οδήγησαν στον τάφο της αγαπημένης του να ξεσπά σε λυγμούς «Βάλσαμο γλυκό. Θα ΄μαι δίπλα σου εγώ, χάρτης που διψώ το μελάνι της πορείας σου να πιω…» και να αναρωτιέται «Ποια γνώρισα πραγματικά, ποια αγάπησα, ποια έχασα; Την Ερατώ ή μήπως τη Θάλεια;». Το κλάμα ενός μωρού έσκισε τη πυκνή σιωπή του κοιμητηρίου...

...

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο διαδικτυακό δρώμενο της Κατερίνας (Pause blog) "Μια ιστορία από στιχάκια". Ευχαριστώ θερμά για την ευκαιρία και την υπέροχη εμπειρία!!


Το τραγούδι που «έντυσε» με τους στίχους την ιστορία, δίνοντάς έμφαση και ένταση, είναι το «Στα λιμάνια ανάψανε φωτιές» σε στίχους του Τάσου Μπουλμέτη, μουσική της αγαπημένης μου Ευανθίας Ρεμπούτσικα και τραγουδισμένο από την Νατάσα Θεοδωρίδου.

Μπορείτε αν θέλετε, να το ακούσετε πατώντας εδώ

Ελπίζοντας να βρήκατε ενδιαφέρον το τρίτο κεφάλαιο της ιστορίας, περιμένω με αγωνία τη συνέχεια και τα σχόλιά σας...


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
42 Σχόλια
Φταίω κι εγώ...

Φταίω κι εγώ...


Ftaiw-ki-egw-to-e-periodiko-mas

Η Μάρα καληνύχτισε με ένα γλυκό φιλί την οχτάχρονη κόρη της, τη σκέπασε κι άναψε τη μικρή υδρόγειο σφαίρα που περιστρεφόταν σκορπώντας ένα γλυκό φως στην ατμόσφαιρα. Αυτό συντρόφευε τη μικρή όλη τη νύχτα, για να μην τρομάζει στο σκοτάδι.

Κλείνοντας την πόρτα πίσω της η έγνοια της ήταν τα συμμαζέψει, να τακτοποιήσει και να καθαρίσει, για να είναι όλα στη θέση τους την επόμενη μέρα.

Αγαπούσε πολύ αυτό το σπίτι. Κάθε γωνιά του, ήταν προσεγμένη και φροντισμένη. Ένα υπόδειγμα τάξης και καθαριότητας με ένα κήπο εξίσου περιποιημένο που νόμιζες πως ξεφύλλιζες σελίδες περιοδικού διακόσμησης! Ήθελε το καλύτερο για τους αγαπημένους της και δεν λυπόταν κόπο για να τους το προσφέρει…

Κατευθύνθηκε στο σαλόνι με το αναμμένο τζάκι και τη μεγάλη τζαμαρία, που έβλεπε στη θάλασσα. Όμως, τίποτα δεν ήταν όπως το άφησε! Το τζάκι είχε σβήσει, παγωνιά και σκοτάδι επικρατούσε στο χώρο. Ανάβοντας το φως δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που αντίκρισε! Σχισμένες κουρτίνες, τρύπια και λερωμένα τα χαλιά, τα έπιπλα διαλυμένα, οι τοίχοι γκρίζοι και βρώμικοι και η τζαμαρία, θρυμματισμένη!

Η τηλεόραση να προβάλει συνεχώς διαφημίσεις χημικών προϊόντων. Τα λουλούδια στο βάζο δίπλα της μαραμένα, νεκρά… ξαφνικά επικρατεί σκοτάδι ξανά! Προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει το φως να το ανάψει, να δει, να καταλάβει… πατά το διακόπτη και οι λάμπες εκρήγνυνται! Μόνο η τηλεόραση μένει εκεί ανεπηρέαστη να συνεχίζει να προβάλει διαφημίσεις και να σκορπά ένα απόκοσμο φως στη ζοφερή ατμόσφαιρα…

Γυρνά έντρομη στο δωμάτιο του παιδιού. Ανοίγει την πόρτα και ορμά στο κρεβάτι της μικρής. Βρίσκει στη θέση της ένα πλαστικό μωρό που επαναλαμβάνει συνεχώς «μαμά» «μαμά».

Τριγυρνά στα δωμάτια σα χαμένη. Στην κουζίνα όλα μοιάζουν τακτοποιημένα και καθαρά αλλά, από τη βρύση τρέχει ένα καφέ υγρό και τα τρόφιμα στο ψυγείο είναι πλαστικά, όπως πλαστικά έγιναν και τα φυτά στο παράθυρο! Όλα στο χώρο θυμίζουν κουκλόσπιτο! Όμορφα αλλά ψεύτικα…

Τρέχει στην εξώπορτα… η ατμόσφαιρα θολή με μια περίεργη μυρωδιά, που δυσκολεύει την αναπνοή της. Στο βάθος του ορίζοντα μια αναλαμπή δηλώνει την παρουσία πυρκαγιάς. Κοιτά ένα γύρω στην άλλοτε γεμάτη λουλούδια και φυτά αυλή. Τώρα είναι όλα πλαστικά, ακόμα και τα δέντρα!

Στρέφει το βλέμμα στον ουρανό! Γκρίζος, σχεδόν μαύρος δεν της αφήνει περιθώρια να καταλάβει αν είναι μέρα ή νύχτα… «νύχτα είναι» σκέφτεται με κάποια αμφιβολία. Οι αστραπές που σχίζουν το σκοτάδι φωτίζουν τη θάλασσα που είναι γεμάτη σκουπίδια και ψάρια νεκρά που επιπλέουν.

Πριν προλάβει να κάνει ένα ακόμα βήμα, μια δυνατή βροχή ξεσπά! Θυμωμένη αλλιώτικη βροχή! Από κείνες που λες πως ο Θεός θέλει να ξεπλύνει όλα τα κακά του σύμπαντος! Μαύρα ρυάκια σχηματίζονται στο έδαφος. Βρέχεται… τα ρούχα της αλλάζουν χρώμα, γίνονται μαύρα κι αυτά. Και τα φυτά και τα δέντρα, ας ήταν πλαστικά, γίνονται μαύρα κι αυτά!...

Δοκιμάζει να μπει ξανά στο σπίτι. Ένα νεαρό παιδί στην πόρτα, την κοιτά στα μάτια. Δεν της μιλά, το βλέμμα του όμως ρωτάει «γιατί»! Το προσπερνά μα σε κάθε της βήμα συναντά περισσότερα παιδιά, όλα με το ίδιο βλέμμα να ρωτούν «γιατί». Πλημμυρίζει το δωμάτιο νεαρά παιδιά με την ίδια ερώτηση που επαναλαμβάνεται χωρίς να ακούγεται. Όμως εκείνη τη νιώθει καθαρά στην καρδιά της…

«Γιατί»! Δεν μπορεί να απαντήσει… δεν θέλει να απαντήσει… «δεν ξέρω γιατί, μη με ρωτάτε γιατί! Εγώ, πάντα φρόντιζα να είναι όλα καθαρά, να είναι τακτοποιημένα, να…» όσο ψάχνει τρόπους να απαντήσει, τόσο τα πρόσωπα πληθαίνουν!... Κι αυτό το «γιατί» έχει μια δόση κατηγορίας…

Φταίω κι εγώ δηλαδή; Μα πώς φταίω; Δεν έκανα κάτι!...

Η τηλεόραση συνεχίζει τις διαφημίσεις για προϊόντα, για χημικά… πολλά από αυτά τα αγοράζει, τα χρησιμοποιεί.

«Αφήστε με! Φύγετε! Δεν ξέρω γιατί! Δεν ξέρω τίποτα!»... Πάγωσε και η ίδια μ’ αυτή της τη διαπίστωση! Δεν ξέρω τίποτα! Φταίω που δεν ξέρω, έπρεπε να ξέρω, έπρεπε να ρωτώ να μαθαίνω, να ενημερώνομαι! Έπρεπε να φροντίζω αλλιώς το σπίτι μου, το μεγαλύτερο σπίτι μου…

Όσο συνειδητοποιούσε και τις δικές της ευθύνες, τόσο τα πρόσωπα των παιδιών έπαιρναν έκφραση και από ψυχρά γίνονταν λυπημένα. Ένα βουβό κλάμα ακουγόταν τώρα! Σα βουητό μελισσιού, απλωνόταν από άκρη σ’ άκρη! Ένας λυγμός βγήκε από το στήθος της! Ω, Θεέ μου, τι έκανα, τι κάναμε!!...

«Μαμά, μαμά ξύπνα!!» άνοιξε τα μάτια της λουσμένη στον ιδρώτα και με απορία κοίταξε την κόρη της που προσπαθούσε να την ξυπνήσει. «Παραμιλούσες μαμά! Κι έλεγες κάτι για όξινη βροχή, για σκουπίδια, πλαστικά κι άλλα που δεν καταλάβαινα…». Αγκάλιασε το παιδί με λαχτάρα.

- Ξέρεις αγάπη μου, αυτό το όνειρο, αυτός ο εφιάλτης πες καλύτερα, με βοήθησε να καταλάβω τι κάνω λάθος! Ή μάλλον, τι δεν κάνω καθόλου…

- Τι δεν κάνεις, τι είναι αυτό που κρατάς στο χέρι σου;

- Ένα φυλλάδιο που μιλά για την καταστροφή του πλανήτη, αν δεν τον προστατεύσουμε… το πήρα για να το πετάξω!..

- Χωρίς να το διαβάσεις; ρωτά με απορία η μικρή

- Του έριξα μια ματιά, μα σκέφτηκα πως δεν είναι στο χέρι μου να κάνω κάτι…

- Η δασκάλα μας, μας είπε πως όλοι μπορούμε να κάνουμε πολλά!

- Δίκιο έχει! Το συνειδητοποίησα με τον πιο περίεργο τρόπο! Στο χέρι μας είναι όλα! Πρώτα να ενδιαφερθούμε, μετά να μάθουμε και φυσικά να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και να βοηθήσουμε κι άλλους να κάνουν το ίδιο! Βλέπεις μωρό μου, το παρόν μας εξαρτάται από το παρελθόν, αλλά το μέλλον, είναι στα δικά μας χέρια!...

Ξάπλωσαν ξανά και οι δυο αγκαλιασμένες, ενώ η μικρή υδρόγειος εξακολουθούσε να φωτίζει με ένα γλυκό φως το δωμάτιο…
...

Με το κείμενο αυτό συμμετέχω στη Φωτο - Συγγραφική Σκυτάλη #4 που οργανώνει 
η Mary Petrax από τη Γήινη Ματιά

Παραδίδω τη σκυτάλη στη Μαρία Κανελλάκη από το Απάγκιο με τη φωτογραφία που 
ακολουθεί και την λέξη "Στόχος".

Photo by Fabe Collage on Unsplash


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
39 Σχόλια
Το ταξίδι της αγάπης...

Το ταξίδι της αγάπης...


to-taxidi-tis-agapis

Πέρασαν ήδη δύο χρόνια από τη μέρα που η Αλεξάνδρα από το A button on the moon είχε την ιδέα να δημιουργηθεί ένα e-book με ιστορίες γύρω από τη βασική ανθρώπινη ανάγκη, που είναι το φαγητό. Το φαγητό που ενώνει τους ανθρώπους γύρω από ένα τραπέζι, που τους χορταίνει σωματικά και ψυχικά.

Δεκαοχτώ bloggers ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και με τις ιστορίες τους έφτιαξαν αυτό το βιβλίο με τίτλο "Αλάτι, ζάχαρη κι αλληλεγγύη", που ξεκίνησε ένα ταξίδι αγάπης. Είχε στις αποσκευές του τη διάθεση προσφοράς και όχημά του την ανταπόκριση του κόσμου, που αγοράζοντάς το, έκαναν το αντίτιμο τρόφιμα, ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης για συνανθρώπους μας, που τα χρειάζονταν.

Προορισμός του οι λιγότερο τυχεροί από μας. Αποδέκτες του, όλοι! Η αγάπη έγινε λέξεις, οι λέξεις εικόνα και οι εικόνες ένα χέρι που δίνεται σε όποιον έχει ανάγκη! Έτσι πορεύτηκε το e-book μέχρι που ήρθε η στιγμή να τυπωθεί!

Τώρα πια μπορεί ο κάθε ένας από μας να το ξεφυλλίσει, να το διαβάσει, να το δανείσει, να το δωρίσει και μέσα από αυτό, να συνεχίσει το ταξίδι του, που όλες ελπίζουμε να είναι μεγάλο, ατελείωτο.

Η παρουσίαση του τυπωμένου βιβλίου θα γίνει στην Κόρινθο. Και από εκεί ελπίζουμε και ευχόμαστε να συνεχίσει σε όλη την Ελλάδα. Όπου υπάρχουν bloggers, όπου υπάρχει ανάγκη, όπου υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν.

Τη Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2019 στις 7 μ.μ. στο Συναυλιακό χώρο "Μαρία Δημητριάδη" (Αδειμάντου 12 - 20100 Κόρινθος) θα γίνει η πρώτη παρουσίαση μαζί με τα βιντεάκια των blogger που συμμετέχουν σ' αυτό. Την εκδήλωση οργανώνει το Blogaki και τα έσοδα της πρώτης παρουσίασης του βιβλίου θα δοθούν στο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Κορίνθου.

Αν θέλετε να παρουσιαστεί και στη δική σας πόλη, επικοινωνήστε με το Blogaki στο blogandsolidarity@gmail.com ή στο womaninblog@gmail.com.

 Τα έσοδα της παρουσίασης θα πάνε εκεί, που εσείς θα επιλέξετε.
Βοηθήστε το ταξίδι της αγάπης να φτάσει όσο πιο μακριά γίνεται!


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
16 Σχόλια
Ο κορμός έγινε κηροπήγιο!

Ο κορμός έγινε κηροπήγιο!


o-kormos-egine-kiropigio

Κάθε μήνα οι Creative Bloggers μοιράζονται ιδέες και κατασκευές για το σπίτι. Τις παρακολουθούσα, θαύμαζα τις δημιουργίες τους και κατά καιρούς δημοσίευα και δικές μου στην ομάδα Creative Corner στο Facebook.

Από αυτό το μήνα, έχω τη χαρά να είμαι τακτικό μέλος αυτής της υπέροχης δημιουργικής παρέας και επειδή το θέμα του Οκτωβρίου είναι το ξύλο, τα κλαδιά και τα ξυλάκια, σας παρουσιάζω τη δική μου πρόταση.

Όταν τα δέντρα ξεραίνονται κόβονται και τις περισσότερες φορές, γίνονται καυσόξυλα. Μπορούν όμως με λίγη δουλίτσα να γίνουν, κηροπήγια!

Αυτό έκανα κι εγώ. Όταν το δέντρο στην άκρη της αυλής ξεράθηκε αναγκαστήκαμε να το κόψουμε. Ένα κομμάτι από τον κορμό του όμως το κράτησα για να το μετατρέψω σε κηροπήγιο!

o-kormos-egine-kiropigio

Το εγχείρημα είναι απλό! Μόνο που λόγω μεγαλύτερης μυικής δύναμης, συνέβαλε και ο σύζυγος, αφού του ζήτησα να κόψει το κομμάτι του κορμού στη μέση (κάτι που δεν μπορούσα να κάνω μόνη μου). Έτσι, το κηροπήγιό μου μπορεί να στέκεται χωρίς να ταλαντεύεται...

o-kormos-egine-kiropigio

Στη συνέχεια με τη βοήθεια ενός τρυπανιού και τα λεγόμενα "ποτηράκια" άνοιξα τρεις τρύπες στο φάρδος του ρεσώ, κατά μήκος του. Ένα βερνίκι συντήρησης, διάφανο χωρίς γυαλάδα, είναι το επόμενο βήμα. Έτσι, το ξύλο προστατεύεται από το χρόνο και τα ζωύφια χωρίς να αλλοιώνεται η όψη του.

o-kormos-egine-kiropigio

Τοποθέτησα τα ρεσώ κι αυτό ήταν όλο! Το κηροπήγιο ήταν έτοιμο σε ελάχιστο χρόνο και πήρε θέση στην τραπεζαρία. Δείτε το και με αναμμένα κεράκια...

o-kormos-egine-kiropigio

Μια άλλη εκδοχή του είναι με μεγαλύτερα κεράκια και δύο πλατανόφυλλα που το κάνουν ακόμα πιο φθινοπωρινό!...

o-kormos-egine-kiropigio


Θα βρείτε κι άλλες προτάσεις στις Creative Bloggers, γι' αυτό μην ξεχάσετε να κάνετε μία βόλτα και από τα υπόλοιπα blog. Έχουμε ιδέες για όλους!
  • Χριστίνα από Art Decoration Crafting ………………………………….. 07/10/2019
  • Λαμπρινή από Lamprouka ………………………………………………..08/10/2019
  • Μαρίνα από to e-periodiko mas …………………………………………. 09/10/2019
  • Ελπίδα από Two Boys & Hope …………………………………………...10/10/2019
  • Ελένη από Καρυδότσουφλο ………………………………………………11/10/2019
  • Ρένα από δια χειρός Ρένας Χριστοδούλου ………………………………..12/10/2019
  • Ελεάνα από My Home My Memories …………………………………….14/10/2019
  • Κικίτσα από DIY My Day ………………………………………………...15/10/2019
  • Σωτηρία από My Little World …………………………………………….16/10/2019
  • Νίκη από Ονειροποιείο …………………………………………………....17/10/2019
  • Νικολέτα από Crafty Details ……………………………………………....18/10/2019
  • Κική από Creative Moments ………………………………………………19/10/2019
Θα χαρούμε να δούμε τις δημιουργίες που οι Creative Bloggers σας ενέπνευσαν στην ομάδα Creative Corner με hashtag #creative_blogger και #creativebloggersgr, στο Facebook.



Περιμένω όπως πάντα τη γνώμη σας!

[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
45 Σχόλια
Χειροποίητη δερμάτινη tote bag, με οδηγίες για να τη φτιάξετε!

Χειροποίητη δερμάτινη tote bag, με οδηγίες για να τη φτιάξετε!


xeiropoiiti-dermatini-tote-bag-me-odigies-gia-na-ti-ftiaxete

Χρειάζεστε μια τσάντα μεγάλη, που να χωρά τα πάντα και να αντέχει στο χρόνο; Τότε αυτό που χρειάζεστε είναι μια δερμάτινη tote bag. Επειδή όμως η τιμή της είναι απαγορευτική για πολλές από μας, ελάτε να σας δείξω πώς θα την φτιάξετε μόνες σας, έτσι ώστε να σας στοιχίσει το 1/4 της τιμής της.

Τι θα χρειαστείτε:

  • Δύο κομμάτια δέρματος ή δερματίνης 80x80 cm περίπου
  • Κόλλα για δέρματα διάφανη
  • 4 βίδες για καταλόγους εστιατορίων
  • 1 φερμουάρ 40cm
  • 50 cm φόδρα (διπλόφαρδη)
  • Διακοσμητικά της αρεσκείας σας
  • Ραπτομηχανή
  • Διακορευτής χειρός
  • Μπόλικο ενθουσιασμό...
Πρώτο βήμα είναι να φτιάξετε το πατρόν της σε χαρτί με τις διαστάσεις που επιθυμείτε. Η δική μου είναι στις εξής διαστάσεις:

xeiropoiiti-dermatini-tote-bag-me-odigies-gia-na-ti-ftiaxete
σχήμα 1
Αφού φτιάξετε το πατρόν στις διαστάσεις που επιθυμείτε, βγείτε στην αγορά για ψώνια. Στο κέντρο της Αθήνας υπάρχουν μαγαζιά, που πουλάνε δέρματα σε ό,τι χρώμα φανταστείτε. Με το πατρόν σας μαζί (σας το ζητάνε άλλωστε) θα αγοράσετε το κατάλληλο.
Αν δεν θέλετε να ξοδέψετε χρήματα για γνήσιο δέρμα, τότε μπορείτε να αγοράσετε πάλι με το πατρόν σας μαζί, δερματίνη. Υπάρχουν εξαιρετικής ποιότητας δερματίνες, που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε, αρκεί να πείτε ότι τη θέλετε για τσάντα.

Η συνέχεια είναι απλούστερη από ό,τι φαντάζεστε. Απλώστε όλα τα κομμάτια του πατρόν πάνω στο δέρμα και κόψτε με περιθώριο ραφής 1 cm για τον πάτο και τα υπόλοιπα κομμάτια με περιθώριο 1 cm στις τρεις πλευρές εκτός από την πλευρά επάνω όπου θα αφήσετε 10 cm (αφήνετε 10 cm περιθώριο στην πάνω πλευρά, για να γυρίσει και να είναι περιποιημένη όταν ανοίγει). Για τα χερούλια, χρειάζεται περιθώριο 3 cm μόνο πάνω και κάτω (στις άκρες) που θα κολλήσουν στην τσάντα.  Σχήματα 2 & 3...

xeiropoiiti-dermatini-tote-bag-me-odigies-gia-na-ti-ftiaxete
σχήμα 2
Αυτές οι οδηγίες κοπής ισχύουν μόνο για το δέρμα και τη δερματίνη. Όχι για τη φόδρα, η οποία κόβεται με περιθώριο ραφής 1 cm  γύρω-γύρω το κάθε κομμάτι, χωρίς φυσικά τα λουριά.

xeiropoiiti-dermatini-tote-bag-me-odigies-gia-na-ti-ftiaxete
σχήμα 3
Γαζώστε τα κομμάτια τώρα, όπως κάνετε με οποιοδήποτε ύφασμα. Αν είναι γνήσιο δέρμα αυτό που θα χρησιμοποιήσετε, μην επιχειρήσετε να το ράψετε στο χέρι, γιατί θα πονέσουν τα δάχτυλά σας και το αποτέλεσμα δεν θα είναι καλό. Προτιμήστε σ' αυτή την περίπτωση, δερματίνη που ράβεται ευκολότερα και στο χέρι. Βέβαια, οφείλω να πω πως η ραπτομηχανή είναι η καλύτερη λύση. Παράλληλα γαζώστε και τη φόδρα.

xeiropoiiti-dermatini-tote-bag-me-odigies-gia-na-ti-ftiaxete
σχήμα 4
Η τσάντα έχει ήδη σχηματιστεί! Πριν γυρίσετε προς τα μέσα το περιθώριο των 10 cm, κάντε μία τομή φάρδους 4 cm, σε απόσταση 8 cm από τη ραφή. Εκεί θα περάσετε τα λουριά (χερούλια) και θα τα κολλήσετε προσεκτικά.  Σχήμα 4. Θυμηθείτε, τα έχετε κόψει κατά 3 cm μακρύτερα ακριβώς γι' αυτό το λόγο. Στη συνέχεια και αφού στεγνώσουν καλά, τοποθετήστε τη φόδρα με την καλή πλευρά της να τη βλέπετε. Κολλήστε τη σε όλο το μήκος στο πάνω μέρος, ακόμα κι εκεί που έχετε κολλήσει τα χερούλια και αφού στεγνώσει (ξανά), κολλήστε όλο το περιθώριο ακολουθώντας τις οδηγίες χρήσης της δερματόκολλας, που θα χρησιμοποιήσετε. Θα κολλήσει πάνω στη φόδρα, αλλά αυτό δεν σας απασχολεί καθόλου. 

xeiropoiiti-dermatini-tote-bag-me-odigies-gia-na-ti-ftiaxete
σχήμα 5
Τώρα, μένει το φερμουάρ. Κόψτε δύο λωρίδες από το δέρμα, φάρδους 7 cm και μάκρους 35 cm. Γαζώστε τις κατά μήκους του φερμουάρ ξεκινώντας από την αρχή του. Τα 5 τελευταία εκατοστά του, θα μείνουν ακάλυπτα... σας χρειάζεται για να μπορεί να ανοίγει η τσάντα με άνεση. Σχήμα 5. Για να μην ξεχειλώσει το δέρμα και σας παιδέψει, γαζώστε μαζί με χαρτί. Αν θέλετε μπορείτε να κολλήσετε το δέρμα πάνω στο φερμουάρ, έτσι ώστε να είστε σίγουρες πως θα γίνει σωστά.

xeiropoiiti-dermatini-tote-bag-me-odigies-gia-na-ti-ftiaxete

Και φτάνουμε στην τελική φάση! Κολλήστε τη φάσα με το φερμουάρ στα 3 cm, από την άκρη της τσάντας, προσέχοντας να πάει από ραφή σε ραφή στα δύο φαρδιά πλαϊνά κομμάτια. Στη συνέχεια κολλήστε το κάθε χερούλι διπλώνοντάς το και με το διακορευτή χειρός κάντε μια μεγάλη τρύπα στη βάση. Εκεί θα περάσετε τις βίδες καταλόγου και θα βιδώσετε. Αν θέλετε μπορείτε να τις παραλείψετε. Εγώ τις έβαλα για να την κάνω λίγο πιο χαριτωμένη. Πέρασα μάλιστα κι ένα μεταλλικό ταμπελάκι "Handmade", που της δίνει στυλ...

Τελειώσατε! Να είστε σίγουρες ότι θα σας συντροφεύει για μια ζωή!!

Αυτή η ανάρτηση, έγινε για χάρη της Μίας της Craftartista της blogoγειτονιάς μας και με αυτή συμμετέχω στο...

Γιατί, γυναίκες είμαστε και βρίσκουμε λύσεις σε όλα!...

Περιμένω όπως πάντα τη γνώμη σας!



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
44 Σχόλια
Γιατί συμμετέχω στο e-book...

Γιατί συμμετέχω στο e-book...


giati-symmetexw-sto-e-book

Τον Οκτώβρη του 2017, βγήκε στον διαδικτυακό αέρα μια συλλογική προσπάθεια από 18 blogger, που με την προτροπή της Αλεξάνδρας από το a button on the moon, που είχε την ιδέα, 24 ιστορίες μαζί με συνταγές ενώθηκαν σ' αυτό το e-book, που στόχο είχε να πουληθεί με αντίτιμο ένα πακέτο με είδη, που χρειάζονται σε δομές στήριξης σε όλη την Ελλάδα.

Η προσπάθεια απέδωσε καρπούς κι αυτό μας κάνει να θέλουμε να συνεχίσουμε. Υπάρχουν πολλοί ακόμα που δεν γνωρίζουν το βιβλίο και για το λόγο αυτό, τον Οκτώβρη στις 14, στις 8:00 μ.μ. θα γίνει η παρουσίασή του, μαζί με βιντεάκια των συγγραφέων, στην Κόρινθο. Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ.

Καλό είναι λοιπόν, η κάθε blogger που συμμετέχει να φτιάξει ένα βιντεάκι διάρκειας το πολύ 2 λεπτών, στο οποίο να λέει δυο λόγια για την προσπάθειά μας και για τους λόγους που συμμετέχει σ' αυτή και να το στείλει στο womaninblog@gmail.com, μέχρι το τέλος του μήνα.

Ελάτε να βοηθήσουμε να διαδοθεί τόσο η Αλληλεγγύη όσο και η προσπάθειά μας, σε όσο το δυνατό περισσότερο κόσμο και με αυτό τον τρόπο να κάνουμε πράξη κάθε καλή πρόθεση που συνοδεύει αυτό το e-book.

Το δικό μου, για να πάρετε ιδέες, είναι αυτό...



Τα βιντεάκια πρέπει να έχουν σταλεί μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη!
Βιαστείτε!!


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
12 Σχόλια
Χριστίνα Λέλη, μια νέα ποιήτρια ανοίγει τα φτερά της

Χριστίνα Λέλη, μια νέα ποιήτρια ανοίγει τα φτερά της



Δεν θα κουραστώ να λέω πως στο διαδικτυακό κόσμο μπορεί να γνωρίσει κανείς αξιόλογους ανθρώπους. Ανθρώπους δημιουργικούς, ευαίσθητους όπως η Πεταλούδα της blogoγειτονιάς, που ακούει στο όνομα Χριστίνα Λέλη και εκδίδει την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο "Μέσα στην Αλισάχνη". Αφορμή από αυτό, είχα μια πολύ όμορφη συζήτηση μαζί της και σας την παρουσιάζω για να τη γνωρίσετε καλύτερα κι εσείς.

Μίλησέ μου για σένα και τη διαδρομή σου. Πώς ξεκίνησες να γράφεις;
Η πορεία μου στα blog με έχει φέρει σε επαφή με πολύ αξιόλογους ανθρώπους όπως εσύ. Κι είναι πάντα χαρά μου να πηγαίνουμε ένα βήμα παραπέρα και να γνωριζόμαστε πιο βαθιά. Δεν ξέρω να σου πω ακριβώς πώς ξεκίνησα να γράφω. Γράφω σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Θυμάμαι κάποια στιγμή στην Πέμπτη Δημοτικού είχα ένα ολόκληρο τετράδιο με ποιήματα το οποίο πέταξε η μητέρα μου κατά λάθος καθαρίζοντας το γραφείο μου. Δεν μπορώ να σου περιγράψω το πόσο έκλαψα!! Κι εννοείται ήταν η τελευταία φορά που η μητέρα μου καθάρισε το δωμάτιό μου χαχα. Μετά συνέχισα να γράφω ανά διαστήματα. Άλλες φόρες σκέτα στιχάκια, άλλες ολοκληρωμένα τραγούδια με μουσική. Ο κόσμος των blog μου δημιούργησε την ανάγκη αλλά και τις ευκαιρίες να γράφω πιο συχνά και να στραφώ και στην πεζογραφία.

Στη blogoγειτονιά βγαίνεις με το ψευδώνυμο Butterfly… πόσο σε χαρακτηρίζει;
Όταν διάλεξα το ψευδώνυμο αυτό δεν το σκέφτηκα καν, μου βγήκε εντελώς αυθόρμητα. Στην πορεία ανακάλυψα πως έχω πολλά κοινά με τις πεταλούδες. Έπειτα, ήρθε κι η μπαλάντα της πεταλούδας που, όταν την ολοκλήρωσα, κατάλαβα ότι στην ουσία μιλούσα για εμένα για την ψυχή μου. Άλλωστε οι πεταλούδες συμβολίζουν την ψυχή.

Πώς είναι η καθημερινότητά σου, τι σου δίνει ενέργεια και τι έμπνευση;
Η καθημερινότητα μου είναι η κλασική μιας χωρισμένης μητέρας 2 παιδιών, εργαζόμενης, που προσπαθεί να τα προλάβει όλα. Έμπνευση μου δίνουν τα πάντα η και τίποτα. Εννοώ πως μπορεί το οτιδήποτε δω, ακούσω, βιώσω η νιώσω να πυροδοτήσει την έμπνευση κι άλλες φορές να γράψω χωρίς κάποια συγκεκριμένη αφορμή

Αν δεν κάνω λάθος έχεις άλλη μία ποιητική συλλογή με τίτλο «Στου ονείρου το δρόμο». Μίλησέ μου γι’ αυτό.
Ναι, ήταν η πρώτη μου ποιητική συλλογή σε μορφή ebook. Τα ποιήματα είχαν κοινωνική περισσότερο διάσταση, εξέφραζαν προβληματισμούς, σκέψεις και συναισθήματα για διάφορα ζητήματα. Αργότερα, θα ήθελα να την εμπλουτίσω και με νέα ποιήματα που έχω γράψει και να την κυκλοφορήσω εκ νέου, ίσως και έντυπη.

Πώς νιώθεις με τo βιβλίo στα χέρια σου βγαλμένo από την ψυχή σου;
Το συναίσθημα όταν κράτησα για πρώτη φορά το τυπωμένο βιβλίο στα χέρια μου ήταν μοναδικό. Είναι ακριβώς όπως το λες, κράτησα στα χέρια μου ένα κομμάτι της ψυχής μου.

Γνώριζαν οι δικοί σου, οι φίλοι σου αυτή σου τη δραστηριότητα πριν ολοκληρωθεί και τυπωθεί; Πώς αντέδρασαν όταν το έμαθαν;
Κάποιοι το γνώριζαν ήδη από την εποχή του ebook. Κάποιοι άλλοι όχι, το έμαθαν πρόσφατα. Κάποιοι ακόμα δεν το γνωρίζουν. Είμαι λίγο συνεσταλμένη, δεν μου αρέσει να μιλάω πολύ για μένα και το τι κάνω. Για παράδειγμα, ελάχιστοι γνωρίζουν ότι γράφω και τραγούδια όπως και ότι τραγουδάω. Όσοι πάντως γνώριζαν ή έμαθαν τώρα για τα ποιήματα, είναι πολύ θετικοί και υποστηρικτικοί απέναντί μου.

Τι σημαίνει για σένα ποίηση και πώς βλέπεις τους ποιητές του σήμερα;
Ποίηση... πώς να το ορίσεις αυτό;... Δεν ξέρω αν γίνεται... Πώς να βάλεις ορισμό σε κάτι που εκ φύσεως δεν έχει όρια; Είναι κατάθεση ψυχής αυτό είναι! Κι η πεζογραφία ως ένα βαθμό κατάθεση ψυχής είναι, αλλά επειδή πρόκειται για μυθοπλασία, μεγαλύτερο ρόλο παίζει η φαντασία παρά το συναίσθημα. Ενώ η ποίηση απαιτεί το συναίσθημα για να γεννηθεί. Τη χαρά, τη λύπη, τον έρωτα, την απώλεια, το θυμό, την απογοήτευση, τον ενθουσιασμό, την προσμονή... Οι ποιητές της εποχής είναι σπουδαίοι για μένα. Γράφουν καθαρά και χωρίς περιττές φιοριτούρες. Κι έχουν να διαχειριστούν μια πολύ δύσκολη εποχή με πολύ γρήγορες εναλλαγές.

Λέγεται συχνά πως για να είναι κανείς ποιητής πρέπει να είναι ρομαντικός. Ποια είναι η γνώμη σου;
Υποθέτω πως ο ρομαντισμός είναι ένα στοιχείο της ποίησης. Το ίδιο όμως κι ο ρεαλισμός. Ο ποιητής θεωρώ ότι πρέπει να ΝΙΏΘΕΙ. Δυνατά έντονα κι απόλυτα. Δεν μπορείς να είσαι κυνικός και να γράφεις ποίηση, γιατί απλούστατα τίποτα δεν σε αγγίζει. Ενώ ο ποιητής αγγίζεται από πολλά σχεδόν από όλα. Επίσης, πρέπει να είναι δυνατός. Θέλει κότσια να βγάλεις την ψυχή σου στο χαρτί κι ακόμα περισσότερα κότσια να την μοιραστείς με τον υπόλοιπο κόσμο.

Μίλησέ μου για την καινούργια σου δουλειά, το βιβλίο με τίτλο «Μέσα στην Αλισάχνη» που μόλις κυκλοφόρησε.
Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται τον έρωτα. Σε όλες τις διαστάσεις του. Τον αμοιβαίο, το μονόπλευρο, τον σαρκικό, τον ψυχικό, τη δύναμη που σου δίνει εν τη γενέσει του και τον πόνο της απώλειας του. Για μένα, ο έρωτας είναι ένα από τα δυνατότερα συναισθήματα, πηγή ζωής και κινητήριος δύναμη. Κι όποιος δεν έχει ερωτευτεί έστω για μια φορά παράφορα, νομίζω πως δεν έχει ζήσει...

Τι ονειρεύεται η Butterfly της blogoγειτονιάς μας και τι θα ήθελε, αν μπορούσε, να εξαλείψει από τον κόσμο η Χριστίνα;
Η Χριστίνα και η butterfly δεν είναι διαφορετικές οντότητες. Θα ήθελα να εξαλείψω τα τρία Α, που για μένα καταστρέφουν την ανθρωπότητα. Αλαζονεία, Αχαριστία, Απληστία. Νομίζω ότι αν αυτά τα τρία χαρακτηριστικά εξαφανίζονταν, δεν θα υπήρχε πλέον πόλεμος, πείνα, καταστροφή του περιβάλλοντος, αδικία...όλα όσα δηλητηριάζουν τη χαρά και την ύπαρξή μας.

Κάνε μια ευχή για το "e-periodiko mas" και τους αναγνώστες του…
Για το περιοδικό εύχομαι... τι άλλο; Όλο και περισσότερους φανατικούς αναγνώστες!Για τους αναγνώστες πάλι, υγεία, ευημερία και αγάπη. Όπως και για σένα Μαρινακι μου! Και για όλους μας εύχομαι λιγότερο εγωισμό και περισσότερη ενσυναισθηση. Λιγότερο φόβο και περισσότερο θάρρος. Λιγότερο ψέμα και περισσότερη αλήθεια. Και πάντα πολύ πάθος.
... 
Αυτή είναι η Χριστίνα Λέλη, η Πεταλούδα της blogoγειτονιάς, που άνοιξε τα φτερά της στον κόσμο των εκδόσεων με το βιβλίο της "Μέσα στην Αλισάχνη" από τις εκδόσεις Άρωμα! Της εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είναι καλοτάξιδο και να έχει πάντα ούριο άνεμο σε κάνε άνοιγμα των φτερών της...

Χριστίνα μου, σ' ευχαριστώ!! Πάντα επιτυχίες να έχεις!


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
10 Σχόλια
Το παράθυρο της νιότης

Το παράθυρο της νιότης


to-parathiro-tis-niotis

Ούτε και η ίδια μπορούσε να πιστέψει πως βρισκόταν ξανά σ’ αυτή τη γειτονιά…

Είχαν περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια από τη μέρα που έφυγε κυνηγημένη από την ίδια της τη ζωή. Απογοητευμένη και πληγωμένη από τον άντρα που η ίδια αγάπησε, επέλεξε και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει…

Κάρφωσε τα μάτια της σε κείνο το παράθυρο, που άλλοτε καθόταν και κεντούσε τα προικιά της, δεκαοχτώ χρονώ κορίτσι ολόδροσο, με μακριές καστανές πλεξούδες και ρόδα στα μάγουλα. Κι εκείνος, είκοσι χρονών παληκαρόπουλο αμούστακο πες, πέρναγε κάθε μέρα για να σηκώσει το πυρωμένο από έρωτα βλέμμα του πάνω στο παραθύρι και να αφήσει ένα αναστεναγμό να πλανηθεί μέχρι τα αυτιά της, που κοκκίνιζαν στη θέα του.

Όμορφος μελαχρινός με ζαφειρένια μάτια κι αστραφτερό χαμόγελο, έγινε ο κύρης της καρδιάς της με την πρώτη ματιά. Το παράθυρο εκείνο έγινε το σημείο συνάντησής τους για μήνες, ώσπου να συναντηθούν στο σκοτεινό σοκάκι κάτω του και να ανταλλάξουν το ένα και μοναδικό φιλί, που σφράγισε την αγάπη τους και έδωσαν λόγο οι καρδιές, αγάπης.

Ο πατέρας είχε άλλα σχέδια! Μοναχοκόρη ήταν, όμορφη ήταν, είχε πάει και σχολείο, ήθελε να την καλοπαντρέψει! Προίκα δεν υπήρχε, εκτός από το φτωχό εργατικό διαμέρισμα που θα της άφηνε με το θάνατό του, έπρεπε να την εξασφαλίσει. Κι ευτυχώς για κείνον, υπήρχαν πολλοί καλοστεκούμενοι οικονομικά, μερακλήδες που δεν στέκονταν στην προίκα, αλλά θαύμαζαν τα αμυγδαλωτά καστανά της μάτια και το γλυκό της χαμόγελο και κάθε τόσο του έκαναν κουβέντα για γάμο. Κι αυτός σα να ήταν η κόρη του εμπόρευμα σε πλειστηριασμό, κοιτούσε ποιος έχει τα πιο πολλά για να συγγενέψει μαζί του.

Κουβέντα δε σήκωνε για αγάπες και τέτοια! Η δική του κόρη θα έπαιρνε αυτόν που θα της διάλεγε εκείνος, με την πείρα του και με τους υπολογισμούς του. Καμιά φορά η μάνα της, προσπαθούσε να του φυτέψει στο μυαλό την περίπτωση να μην θέλει το κορίτσι τους το γαμπρό που της ετοίμαζε, αλλά εκείνος έκοβε την κουβέντα με μιας, χτυπούσε το χέρι στο τραπέζι και σταματούσε και την ανάσα της γυναίκας του, για μερικά λεπτά.

Ώσπου ήρθε η μέρα, που περιχαρής της ανακοίνωσε το νικητή της «δημοπρασίας» που θα γινόταν άντρας της! Τότε ήταν που έκανε την πρώτη της επανάσταση, κλείστηκε στο φτωχικό δωμάτιο και κλαίγοντας ασταμάτητα μερόνυχτα, δήλωνε την σθεναρή της αντίρρηση σε ό,τι της ετοίμαζε! Δέκα μέρες, μόνο με νερό, λιώνοντας στο κλάμα έκαναν τον πατέρα να λυγίσει. Μοναχοκόρη ήταν δεν μπορούσε να την αφήσει να πεθάνει κιόλας…

Έτσι δέχτηκε να τη δώσει στο Θανάση κι ας ήταν μικρός, φτωχός και άνεργος. Του βγήκε δουλειά στο εργοστάσιο που δούλευε κι ο ίδιος, τους έδωσε και το διαμερισματάκι κι εκείνος με την κυρά του, βρήκαν στέγη σε ένα δωμάτιο εκεί κοντά… τι τα ήθελαν τα πολλά δωμάτια δυο γέροι άνθρωποι, είπε και το αποφάσισε!

Τον πρώτο καιρό, όλα ήταν μέλι γάλα! Η αγάπη τους ήταν στην πρώτη της άνοιξη και χαίρονταν το νεαρό ζευγάρι την ευτυχία και τη ζωή, εκεί στο δωμάτιο με το παράθυρό τους, αυτό που τους έφερε κοντά…

Όταν πια ήρθε και η είδηση της εγκυμοσύνης ήταν λες και πετούσαν στα ουράνια!

Απότομα προσγειώθηκαν όμως, όταν τα πρώτα σύννεφα άρχισαν να φαίνονται με τη γέννηση του μωρού. Κορίτσι!! Είπε η μαμή που την ξεγέννησε και περίμενε τα συχαρίκια, αλλά αντίκρισε ένα σκοτεινό παγωμένο βλέμμα από τον «ευτυχή» πατέρα… ήθελε αγόρι, για να συνεχίσει τη φαμίλια εκείνος, για να πάρει το όνομα του πατέρα του, που τον έχασε μικρός, για να βγει στο μεροκάματο νωρίς και να τον βοηθάει…

Έτσι άρχισαν οι γκρίνιες, που έγιναν χειρότερες όταν λίγο αργότερα, τον απέλυσαν από το εργοστάσιο, λόγω εριστικής συμπεριφοράς, έτσι είπαν!...

Κι άρχισε να χάνεται κι από τον εαυτό του κι από το σπίτι και να ψάχνει για δουλειά και να ξημερώνεται στο ταβερνάκι της γειτονιάς πίνοντας το ένα κατοστάρι μετά το άλλο. Τον περίμενε με αγωνία να γυρίσει κάθε φορά, να του δώσει λίγο φαγητό να βάλει στο στόμα του, να τον κουβεντιάσει, να τον παρηγορήσει, να του σταθεί. Όμως εκείνος γύριζε τρεκλίζοντας κι όταν την έβλεπε μπροστά του, ο θυμός του ήταν απερίγραπτος! Το κορμί της είχε γεμίσει με μώλωπες και η ψυχή της με πόνο κι απόγνωση. Αδιέξοδο!...

Κάθε φορά που θήλαζε το μωρό τους, πονούσε διπλά. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της και κατέβαιναν ανενόχλητα μέχρι το μικρό στοματάκι της κόρης τους…

Πού να ζητήσει βοήθεια! Πού να πει αυτό που ζούσε! Πάσχιζε να το κρύψει κάθε φορά που έμπαινε η μάνα της στο σπίτι για να δώσει βοήθεια στη λεχώνα, πάσχιζε να το κρύψει ακόμα κι από τον ίδιο της τον εαυτό! Θα βρεθεί δουλειά και θα ημερέψει ο θυμός κι όλα θα αλλάξουν έλεγε και ξανάλεγε… δική μου ήταν η απόφαση, δική μου η επιλογή!

Πώς ξεστομίζεις τέτοιο πράγμα σε ένα πατέρα που ούτε ήθελε, ούτε περίμενε τέτοιο ταίρι για το παιδί του! Εκείνη ήταν που δήλωσε ότι δεν θα πάρει κανένα, παρά μόνο αυτόν που αγαπάει κι ας πεθάνει! Ε, τώρα ήρθε η ώρα να επωμισθεί και τις ευθύνες, σκεφτόταν…

Και περνούσε ο καιρός και τίποτα δεν καλυτέρευε… ώσπου ένα βράδυ, όταν προσπάθησε εκείνος να χτυπήσει και το μωρό, πήρε την απόφαση να φύγει, να χαθεί! Και το έκανε!

Μόλις έπεσε στο βαθύ μεθυσμένο του λήθαργο, μάζεψε λίγα ρούχα (δεν είχε και πολλά) τύλιξε το μωρό σε μια ζεστή κουβέρτα και έφυγε σαν κυνηγημένη από το σπίτι, από τη ζωή της, από την μικρή πόλη που ζούσε ως τότε!!

Χάρη στην αγάπη των ανθρώπων, που τη βοήθησαν κι ας μην τη γνώριζαν, βρήκε στέγη σε ένα πλούσιο σπίτι, που ήθελε οικιακή βοηθό και έγιναν οι δικοί της βοηθοί στο μεγάλωμα του παιδιού της. Δούλεψε αγόγγυστα για πολλά χρόνια, ανάστησε την κόρη της, τη σπούδασε και έμοιαζε σα να μην ήθελε να κοιτάξει πίσω. Σα να επουλώθηκε εκείνη η πληγή, που άφησε στην ψυχή της η μοναδική της αγάπη. Όμως πολλές φορές το παρελθόν χτυπά την πόρτα σου εκεί που νομίζεις πως έχεις τελειώσει μαζί του, για να κλείσει θαρρείς τα τεφτέρια της ζωής και των σχέσεων…

Διαζύγιο δεν πήρε ποτέ, ούτε το ήθελε, για να μη την βρει και περάσει ξανά τα ίδια. Μόνο όταν πήρε το πτυχίο της δικηγόρου η μονάκριβή της, την κάθισε κάτω, της είπε όλη την ιστορία, που μέχρι τότε την άφηνε ατελείωτη γεμάτη κενά και απορίες, σε κάθε της ερώτηση. Ήταν ο δικός της τρόπος να ξορκίσει όλο αυτό τον πόνο που κουβαλούσε και ήταν η παράκληση της κόρης που δε γνώρισε πατέρα, να γυρίσει πίσω και να τον αναζητήσει, να μάθει τι απέγινε…

Και κάπως έτσι τα βήματά της την έφεραν στο παράθυρο της νιότης, που κοίταζε με σφιγμένη καρδιά, χωρίς να μπορεί να κάνει βήμα…
...

Η ιστορία αυτή είναι η συμμετοχή μου στην Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #3, που επιμελείται και οργανώνει η Μαρία από τη "Γήινη ματιά". Την έμπνευση μου την έδωσε η φωτογραφία που επιλέχθηκε από την Στέλλα του "Με το φεγγάρι αγκαλιά". Μπορείτε να διαβάσετε όλες τις μέχρι τώρα συμμετοχές εδώ. Ευχαριστώ θερμά τη Μαρία που μου έδωσε την ευκαιρία και τη Στέλλα για τη φωτογραφία που γέννησε την ιστορία μου.


Παραδίδω τη σκυτάλη στη Μαρία Γ. από το "Φεύγουμε;". Η φωτογραφία που διάλεξα για κείνη είναι η παραπάνω και η λέξη είναι "θρόνος". Πηγή: Photo by Tom van Hoogstraten on Unsplash

Ελπίζω να της δώσει αφορμή για δημιουργία! Καλή έμπνευση!!

[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
42 Σχόλια

find "to e-periodiko mas" on instagram