 |
| Πηγή εικόνας www.lifo.gr |
Από την πρώτη στιγμή που έριξε τα μάτια της πάνω στον πίνακα, ταυτίστηκε. Το βλέμμα της κοπέλας τόσο όμορφο, μελαγχολικό με έκδηλο τον προβληματισμό αποτυπωμένο πάνω του, μιλούσε κατευθείαν στην ψυχή της. Ένιωσε πως της μοιάζει, όπως μοιάζει πάντα η μελαγχολία όταν απλώνεται στα ανθρώπινα πρόσωπα.
Πίστευε πως ήταν ο δικός της πίνακας. Σα να μιλούσε για κείνη, σα να αποτύπωνε την ψυχή της… ακόμα και ο τίτλος του ήταν σα να μιλούσε για κείνη! «Επιθυμία»! Αυτό ούρλιαζε και η καρδιά της μήνες τώρα που πάλευε να πάρει μια απόφαση…
Ήθελε να κυνηγήσει έστω και αργά το όνειρό της και ένιωθε τα βαρίδια να κρεμιούνται πάνω της βδομάδα με τη βδομάδα, προσπαθώντας να την κρατήσουν καλά στερεωμένη στη γη. Απαιτώντας να παραμείνει όνειρο το όνειρο, που είχε από μικρή. Δεν ήταν βλέπετε και στην πρώτη νιότη.
Σαρανταπεντάρα πια η Στέλλα με γιο φοιτητή της Ιατρικής, παντρεμένη από τα εικοσιδύο, άφησε το όνειρο να ξεχαστεί, να λουφάξει κάτω από υποχρεώσεις και μητρότητα. Παρατημένο μαζί με τα νεανικά άλμπουμ από τις σχολικές εκδρομές και τα λευκώματα. Και να που με το πρώτο πετάρισμα των φτερών του γιου της, το όνειρο ξεπηδά από τη λήθη. Γίνεται ανάγκη ζωτική, που ζητά εκπλήρωση.
- Μ’ αρέσει τόσο πολύ αυτός ο πίνακας!
- Γι’ αυτό τον κοιτάς με τόση επιμονή και χάνεσαι;… είναι η τρίτη φορά που ερχόμαστε σ’ αυτό το Καφέ και τα μάτια σου είναι κολλημένα πάνω του, Στέλλα! Θα μου πεις τι συμβαίνει;
- Κοίτα το βλέμμα της κοπέλας. Κοίτα τη θλίψη, τον προβληματισμό… δεν σου θυμίζει εμένα;
- Έλα βρε κορίτσι μου, άλλες εποχές! Τότε οι γυναίκες αγωνίζονταν να βρουν τη θέση τους στην κοινωνία, να αποδείξουν ότι δεν είναι μόνο για σπίτι και παιδιά. Να δηλώσουν πως έχουν κι αυτές δικαίωμα στο όνειρο, στην εργασία… τι σχέση έχει με σένα;
- Δεν έχει λες; Για θυμήσου πώς ήμουν όταν σου ανακοίνωσα την εγκυμοσύνη μου; Φοιτήτριες ήμασταν στο δεύτερο έτος… είχαμε όνειρα, κάναμε σχέδια για μεταπτυχιακά για καριέρα… εσύ, τα εκπλήρωσες. Για μένα όμως έμειναν όνειρα που δέθηκαν με γαλάζια κορδέλα και τοποθετήθηκαν πολύ προσεκτικά κάτω από τις πάνες, τα μπιμπερό και τα νεογιλά δοντάκια…
- Δεν είναι λίγο αυτό που κατάφερες! Μεγάλωσες μόνη σου σχεδόν, χωρίς βοήθεια από κανέναν, τον Αλέξανδρο. Μπορεί να παντρευτήκατε αμέσως με τον Κώστα αλλά εκείνος έπρεπε να κοιτάξει την επιβίωση και την καριέρα του κι εσύ, όλα τ’ άλλα! Μόνη σου στις αρρώστιες, στις γιορτές των σχολείων, στις πρωτιές του, παντού!... Κι έγινε ένας θαυμάσιος νεαρός, που συνεχώς προοδεύει! Μικρό το φαντάζεσαι;
- Δεν ξέρω αν είναι μικρό ή μεγάλο. Ξέρω μόνο ότι δεν είναι αρκετό, Αθηνά! Μέχρι τώρα απέφευγα να κοιτάξω πίσω γιατί φοβόμουν πως δεν θα με αναγνώριζα καν. Έγινα όσα δεν ήθελα και δεν έκανα όσα λαχταρούσα…
- Δηλαδή, τι μου λες τώρα, ότι δεν ήθελες να γίνεις μάνα; Δε σε βλέπω νομίζεις πώς λάμπεις κάθε φορά που μιλάς για το γιό σου;
- Όχι βέβαια! Ήθελα να γίνω μάνα, δε μετανιώνω… αλλά ήθελα και άλλα… και κοίτα με τώρα, μια σύζυγος και νοικοκυρά, χωρίς εισόδημα, χωρίς ταυτότητα… μέχρι και για το κράτος είμαι ανύπαρκτη! Δεν αξίζω ασφάλιση, αν δεν με ασφαλίσει ο σύζυγος, δεν δικαιούμαι σύνταξη, αφού δεν δούλεψα, δεν μπορώ να έχω τίποτα στην κατοχή μου, γιατί δεν έχω εισόδημα για να το δικαιολογήσει… κι ας έκανα τόσο επαγγέλματα μαζεμένα μεγαλώνοντας ταυτόχρονα και ένα παιδί. Και δεν είμαι η μόνη! Υπάρχουν, το ξέρεις, γυναίκες με περισσότερα παιδιά που είναι στην ίδια μοίρα ή και χειρότερα… τόσα χρόνια πέρασαν από τότε που έγινε αυτός ο πίνακας και θαρρείς πως ο κόσμος σε κάποια πράγματα δεν προχώρησε ούτε ένα εκατοστό…
- Ίσως έχεις δίκιο! Μήπως κι εγώ δεν έχω αναρωτηθεί τόσες φορές πώς θα τα κατάφερνα αν είχα παιδί; Χωρίς μάνα να βοηθήσει, με τα τρελά μου ωράρια, το παιδί μου θα μεγάλωνε με ξένα πρόσωπα… τα έχουμε συζητήσει... Δεν ξέρω, ίσως ακολουθήσαμε κι οι δυο τον εύκολο δρόμο, αποκλείοντας αυτά που μας δυσκόλευαν, το σκέφτηκες αυτό;
- Συνεχώς το σκέφτομαι! Και θα ήθελα να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω… να δοκίμαζα να τα συνδυάσω, να προσπαθούσα περισσότερο, να…
- Σταμάτα να βασανίζεσαι φιλενάδα! Ό,τι έγινε, έγινε!
- Κι όμως, ίσως να μπορεί κάτι να αλλάξει… σκέφτομαι να πιάσω το νήμα από εκεί που το άφησα. Να δώσω ξανά εξετάσεις, να κυνηγήσω το όνειρο.
- Κι οι άντρες σου, τι λένε γι’ αυτό, ή δεν τους το έχεις πει ακόμα…
- Ο Κώστας μου λέει πως είναι αργά. Μέχρι να περάσω και να αποφοιτήσω… το τρένο έχει χαθεί και πρέπει να το πάρω απόφαση! Ο Αλέξανδρος δεν το ξέρει…
- Ε, λοιπόν όχι! Να το κάνεις και να μην πεις κουβέντα άλλη! Όταν με το καλό περάσεις στη σχολή, τότε ανακοίνωσέ το! Θα χαρεί τόσο με την επιτυχία και το πείσμα σου, που θα ξεχάσει όλα τα άλλα… τι λες, φεύγουμε;…
Πλήρωσαν και απομακρύνθηκαν με βιαστικά βήματα, αφού η βροχή που έπεφτε απειλούσε να τις κάνει μούσκεμα. Η Στέλλα έριξε μια τελευταία ματιά στον πίνακα. Σα να διέκρινε μια λάμψη στα μάτια της κοπέλας… την ίδια που διέκρινε και η Αθηνά τώρα, στα δικά της μάτια…
Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στη φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #6,
που οργανώνει η Mary Petrax από τη "Γήινη Ματιά"
Τη φωτογραφία επέλεξε για μένα η Τζοάννα και η υποχρεωτική λέξη ήταν Επιθυμία.
Παραδίδω την σκυτάλη στην Ελένη με την ακόλουθη φωτογραφία και τη λέξη Προσμονή.
 |
| Photo by Roman Kraft on Unsplash |
Καλημέρα Μαρίνα μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι υπέροχη ιστορία. Και ναι ποτέ δεν είναι αργά για να κυνηγήσει κάποιος τα όνειρά σου και το λέω εγώ που πήρα πτυχίο στα 50 μου, όταν και τα παιδιά μου ήταν φοιτητές.
Όμορφη η φωτογραφία που μου παραδίδεις και ελπίζω να γράψω κάτι όμορφο για να κλείσει και αυτός ο κύκλος της σκυτάλης μας.
Φιλάκια!
Υπέροχη η συμμετοχή σου Μαρίνα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλακια πολλα
Μαρίνα μου καλή χρονιά κι από εδώ καταρχήν! Υγεία κορίτσι μου και ευημερία και αγάπη! Περαστικά στα χεράκια σου τα όμορφα και φιλιά στα χεράκια της κόρης σου! Πολύ όμορφη ανάρτηση για τις χιλιάδες γυναίκες που εγκαταλείπουν τα όνειρα για τη μητρότητα και πολλές φορές κερδίζουν την απαξίωση! Σ' ευχαριστώ μάτια μου για την ακόμη μια φορά όμορφη συμμετοχή σου! Πολύ ζεστή η εικόνα για την Ελένη μας που θα βάλει και το τέλος για την έκτη Σκυτάλη μας! Φιλιά πολλά και σε αναμένω και στο νέο δρώμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλές γυναίκες έχουν αναρωτηθεί ότι περιγράφεις. Όταν τελείωσα την σχολή είχα μία τυχερή είσοδο στη Τέχνη, παντρεύτηκα όμως σχεδόν αμέσως και με το πρώτο κι όλας παιδί κατάλαβα πως έπρεπε να κάνω την..επιλογή, καριέρα ή..ένα συνεταιρισμό με την αγάπη για την οικογένεια. Η καριέρα λοιπόν έγινε ...όμως έγινε εμπορική. 35 χρόνια σε εργαστήρι, χονδρική σε καλά μαγαζιά, ελάχιστες εκθέσεις, πολλές απορρηψεις προτάσεων για παρουσιάσεις έργων μου λόγω οικογένειας. Αν μετάνοιωσα; όχι, πολλές φορές μεγάλοι με φήμη συνάδελφοι με πλήγωσαν με την ..λυπη στο βλέμμα τους οταν μου έλεγαν: τι κρίμα..τέτοια δουλειά. Χαμογελούσα και έδειχνα τα κορίτσια μου, τον άνδρα μου, τους γονείς που "κοίταξα",δεν μετανοιώνω γλυκιά μου.Η συμμετοχή σου όπως πάντα με κοινωνικά στοιχεία που σε χαρακτηρίζουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩωωω άγγιξες ευαίσθητη χορδή. Και τόσο καλογραμμένη η ιστορία σου βγαλμένη μέσα από τη ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλές φορές καλούμαστε να επιλέξουμε και ίσως με ρωτήσεις εμένα που επέλεξα αν μετάνοιωσα. Θα σου πω ναι αλλά αν ήμουν πάλι στα 20 μου θα έκανα τις ίδιες επιλογές. Θαυμάσια και η εικόνα που παραδίδεις στην Ελένη μας. Να σαι καλά.
Σε φιλώ
Πολύ δύσκολο και επώδυνο θέμα Μαρίνα μου. Και βέβαια, ως γυναίκα με ανοιχτή κοινωνική δράση, δεν με εκπλήσσει η έμπνευση να καταθέσεις ένα τέτοιο αφήγημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαίρνεις το βλέμμα μιας γυναίκας από τον πίνακα και ανοίγεις το συρτάρι να ξεκινήσει κουβέντα πάνω σε ένα τεράστιο θέμα. Αυτό της γυναίκας-μητέρας με τα δικαιώματα και τα όνειρά της.
Πόσα χρόνια παλεύεται ένα τέτοιο θέμα.
Ο Συνδυσμός μητρότητας-επαγγελματικής υπόστασης και συνάμα ανεξαρτησίας μιας γυναίκας, δυστυχώς είναι πράγματα ασυμβίβαστα στον καπιταλισμό. Η κοινωνία αυτή ή θα αποκλείσει τη γυναίκα στον ένα ρόλο ή θα την ξεζουμίσει στον άλλο. Για να πορευτεί μια γυναίκα στο όνειρό της θέλει στήριξη και υποδομή, που μόνο μια οργανωμένη πολιτεία μπορεί να της προσφέρει.
Να στηρίξει τη μητρότητα δηλαδή με τρόπο σοβαρό και οργανωμένο.
Αφήνεις το θετικό σου μήνυμα, γιατί το όνειρο, καλά κάνει και υπάρχει και πολύ σωστά η φίλη της γυναίκας την παρότρυνε να το διεκδικήσει, έστω και τώρα. Ποτέ δεν είναι αργά. Και οφείλει και η οικογένειά της, τώρα ειδικά, να την στηρίξει σε αυτό και όχι να την ευνουχίσει.
Μπράβο καλή μου φίλη για τα αντανακλαστικά σου να γράψεις ένα όμορφο αφήγημα με ξεκάθαρες κοινωνικές προεκτάσεις.
Και κλείνεις με μια πανέμορφη εικόνα για την Ελένη.
Στέλνω φιλιά πολλά και ευχές να είσαι καλά.
Πολύ ωραία ιστορία Μαρίνα μου Πολλές γυναίκες κάνουν θυσίες, είτε θυσιάζουν τις σπουδές και την καριέρα , έιτε την μητρότητα για την κοινωνική άνοδο. Κάποιες είναι κάπου στη μέση και προσπαθούν να τα συνδυάσουν και τα δύο Δουλειά και οικογένεια και σπουδές ενίοτε. Θεωρώ ότι όλες αξίζουν για ότι έχουν αποφασίσει να κάνουν. Πολλές ευχές για μια χαρούμενη και δημιουργική χρονιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν να μίλαγε η ηρωίδα σου με τον άλλο της εαυτό, έτσι μου φάνηκε αυτός ο συγκλονιστικός διάλογος. Κι αν δεν είχε ακολουθήσει το δρόμο της μητρότητας, ίσως να είχε μετανιώσει και πάλι. Φαύλος κύκλος. ΄
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα θα υπάρχει ένα παροπλισμένο όνειρο που μας περιμένει υπομονετικά για να πάρει την εκδίκησή του. Μου άρεσε το κλείσιμο της ιστορίας και μακάρι κάθε γυναίκα να βρίσκει το κουράγιο να διεκδικήσει μια κρυφή της επιθυμία. Κι αν είναι στ' αλήθεια επιθυμία και όχι μια ανάγκη για επιβεβαίωση, τότε θα βρει το δρόμο της. Όλα τακτοποιούνται κατά ένα μαγικό τρόπο, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, Μαρίνα μου. Το πιστεύω ακράδαντα.
Τα φιλιά μου και τη συγκίνησή μου!
Καλησπέρα Μαρίνα
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφη η ιστορία σου. Με μεγάλη ευαισθησία αγγίζεις θέματα που απασχολούν τις γυναίκες του χθες, του σήμερα, του αύριο. Από τη μια, η επιθυμία να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και από την άλλη, η αγωνία να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες της κοινωνίας.
Μαζί με την φωτογραφία που σου παρέδωσα, νιώθω πως μοιράστηκα μαζί σου την ανάγκη μου να κοιτάξω βαθιά μέσα στην ψυχή των γυναικών/ στην ψυχή μας, να βρω απαντήσεις σε όσα μας απασχολούν.
Ανυπομονώ ιδιαίτερα να δω πώς η όμορφη φωτογραφία που διάλεξες για την Ελένη θα μιλήσει στη δική της ψυχή.
Mέσα απο την ιστορία σου Μαρίνα μου έβλεπα τον εαυτό μου ...ακριβώς αυτά τα συναισθήματα με απασχολούσαν για πολλά χρόνια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς εκείνα τα χρόνια το να δουλέψει η γυναίκα ήταν η ντροπή του άντρα εκτός από την μητρότητα που αν δεν είχε κάποιον για να κρατήσει τα παιδιά έπρεπε να κάτσει στο σπίτι και να τα μεγαλώσει...και καλά όσο ήταν μικρά, όμως όταν μεγάλωναν και έπρεπε να κοιταξει λίγο και τον εαυτό της και τα όνειρα της, να σου η ανάγκη να κρατήσεις τα εγγόνια για να δουλέψουν τα παιδιά σου και αφήνεις πίσω τα δικά σου...και η ζωή περνάει.
Αυτό το συναίσθημα ότι... Δεν αξίζω ασφάλιση, αν δεν με ασφαλίσει ο σύζυγος, δεν δικαιούμαι σύνταξη, αφού δεν δούλεψα, δεν ,δεν...
Και έρχεται κάποια στιγμή, που το παίρνεις απόφαση και αφήνεις πια την ζωή να σε πάρει από το χέρι...
Ομως αν με ρωτούσες τι θα έκανα αν είχα επιλογή; μια από τα ίδια θα σου έλεγα.!!!
Έθιξες ένα ευαίσθητο θέμα με την ιστορία σου Μαρίνα μου !
Ρομαντική και πολύ όμορφη η εικόνα που παραδίνεις στην Ελένη μας!! και στην επόμενη σκυτάλη με το καλό .. φιλιαααα!! ❤
Γεια σου Μαρινάκι με τα ωραία σου. Χτύπησες φλέβα. Μου τη δίνουν οι ηλικιακοι περιορισμοί. Κι αυτό το είναι αργά πια δεν το καταλαβαίνω καθόλου. Ας τους αφήσουμε όλους να κουρεύονται. Βουρ για τα καλύτερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφη ιστορία, που εκμεταλλεύεται υπέροχα τον πίνακα που έπρεπε να σε εμπνεύσει και που φανερώνει πικρές αλήθειες. Κατά την άποψη μου, η ιστορία σου έχει μια διαχρονικότητα, διότι μπορεί σήμερα τα πράγματα να έγιναν καλύτερα αλλά όχι όπως έπρεπε να είναι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης είχα την ευκαιρία να γνωρίσω το αξιόλογο μπλοκ σου καλύτερα και να το εντάξω στα αγαπημένα μου.
Την Καλημέρα μου!
Αγαπημένη μου συνονόματη, τι όμορφη ιστορία μας χάρισες. Που ένιωσα πως δεν την ιστορία. Ήταν σαν να βλέπαμε με ένα τρόπο μαγικό, μια πολύ προσωπική στιγμή, μια εξομολόγηση ψυχής της ηρωίδας σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια εμένα ποτέ δε πρέπει να μετανιώνουμε για τις επιλογές μας, ούτε να βάζουμε χρονικό περιορισμό στα όνειρα μας.
Σε ευχαριστούμε για τους όμορφους προβληματισμούς που δημιουργείς μέσα από τη συμμετοχή σου, μας έδωσαν υπέροχη τροφή για σκέψη.
Σε φιλώ γλυκά!
Μαρίνα μου τρέφω έναν απέραντο σεβασμό για τις γυναίκες που τολμούν να κατακτήσουν τα όνειρά τους όταν όλοι τους λένε ότι είναι "αργά"....οταν έχουν αφιερώσει τα χρόνια της νιότης σε "υποχρεώσεις" όπως η δημιουργία οικογένειας συνήθως, ο βιοπορισμός, κλπ....ξεδίπλωσες μέσα από την ιστορία σου τόσο όμορφα και διεισδυτικά τον προβληματισμό, την αγωνία, την ανθρώπινη ανάγκη της εκπλήρωσης των ονείρων....Σ΄ευχαριστώ γιά την επιλογή σου να βασίσεις την ιστορία σου σ΄αυτό το τόσο σημαντικό θέμα....υπέροχη και η φωτό όπως και η λέκη που επέλεξες γιά την Ελένη μας !!! Σε φιλώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι υπέροχη Ιστορία έγραψες Μαρίνα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ αυτά τα όνειρα.
Λέω μερικές φορές ότι θα έπρεπε να ζούμε 3 φορές.
2 για να ζήσουμε και τις δυο εκδοχές και την τρίτη για να διαλέξουμε αυτή που θέλουμε περισσότερο.
Οσο για την ασφάλιση, άστο καλύτερα, γιατί πονάει πολύ αυτό.
Φιλάκια πολλά.
Πολύ αισιόδοξο το μήνυμα που αφήνεις με την ιστορία σου Μαρίνα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με την άποψη πως η ζωή πρέπει να συνεχίζεται με τους δικούς μας όρους. Όχι πως πάντα γίνεται αυτό που θέλουμε, αλλά σημασία έχει να ονειρευόμαστε και να προσπαθούμε να κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα. Η ηρωίδα σου, με σωστή οργάνωση και πολλή πίστη, θα τα καταφέρει. Και δεν θα είναι η πρώτη.
Πολύ όμορφη ιστορία!
Να είσαι καλά.
Καλό Σαββατοκύριακο :)
Τι υπέροχη ιστορία συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου αυτή
ΑπάντησηΔιαγραφήμου έλειψαν πολύ τα δρώμενα και το μπλογκ μου και το μπλογκιγκ κλπ κλπ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς σε βρήκα. Ελπίζω να σε βρίσκω καλά. Μετά από ένα διάλειμμα 4 μηνών , επέστρεψα και στη blogoγειτονιά μας και στο blog μου , με νέα ανάρτηση .
Κρατω τον τίτλο και θα επανέλθω. Μου έλειψες πολύ. Αφηνω φιλί και αγκαλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι από τις εποχές που ο χρόνος στον κόσμο μας μοιράζεται δυσανάλογα και προς το παρόν "χάνω"
Σε φιλώ πολύ 🖤