Παιδιά. Ελλάδα, γύρω στα 1960 Πέτρος Μπρούσαλης. Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη

Η δεκαετία αυτή χαρακτηρίζεται από τα αποτέλεσμα των δεινών που υπέστη η χώρα από τον πρώτο διχασμό και τη Μικρασιατική καταστροφή μέχρι τη λήξη του Εμφυλίου το 1949.

Η ιστορία των μελομακάρονων και των κουραμπιέδων

Δύο χριστουγεννιάτικα γλυκά που είναι δεμένα με τις αναμνήσεις και την οικογενειακή παράδοση όλων μας. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί γιορτές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς χωρίς μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν την ιστορία αυτών των γλυκών που ήρθαν στην Ελλάδα για να γίνουν αγαπημένο έδεσμα μικρών και μεγάλων.

Τα μελομακάρονα ήρθαν μαζί με τους Μικρασιάτες πρόσφυγες στην Ελλάδα. Τα ονόμαζαν φοινίκια και η συνταγή τους πήγαινε από τη μια γενιά στην άλλη με ευλάβεια, που θα ζήλευε επτασφράγιστο μυστικό. Παρά το γεγονός πως ετυμολογικά η προέλευσή τους είναι αρχαιοελληνική, το μυαλό όλων πάει στο ιταλικό μακαρόνι. Ας δούμε λοιπόν τη διαδρομή...

Αν ανατρέξουμε σε λεξικό, θα μάθουμε πως η λέξη μακαρόνι παράγεται από τη μεσαιωνική ελληνική λέξη μακαρωνία. Ένα φαγητό με βάση τα ζυμαρικά, για το δείπνο στο οποίο μακάριζαν το νεκρό. Η λέξη μακαρωνία, προέρχεται με τη σειρά της από την αρχαία ελληνική λέξη μακαρία η οποία ήταν μια πίτα για την ψυχή του νεκρού, ένα αρτοσκεύασμα με σχήμα όμοιο με εκείνο του μελομακάρονου, που προσφερόταν μετά την κηδεία.

Χιλιάδες χρόνια αργότερα αυτό το αρτοσκεύασμα η μακαρία, βουτήχτηκε στο μέλι, για να γίνει το μελομακάρονο ή αλλιώς φοινίκι. Σ' αυτό το σημείο, σίγουρα θα αναρωτηθείτε πώς γίνεται ένα έδεσμα που ήταν συνδεδεμένο με το θάνατο, μετατράπηκε σε γιορτινό και μάλιστα των Χριστουγέννων. Αιτία είναι το μέλι, που από τους αρχαίους χρόνους συμβόλιζε την ευζωία και τη δημιουργία και κλείνει μέσα του την επιθυμία όλων μας για καλή ζωή και τύχη. Δεν είναι γνωστό από ποιους έγινε αυτή η μετατροπή. Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως η Ελλάδα πριν την έλευση των Μικρασιατών δεν έφτιαχνε τέτοιο χριστουγεννιάτικο γλυκό.

Τα χριστουγεννιάτικα κεράσματα μέχρι τότε ήταν οι δίπλες, τα ξηροτήγανα, τα σπάργανα, οι σφακιανόπιτες, οι λαλαγγίτες και οι σαρικόπιτες που όλα έχουν ως βάση τους το μέλι και τους ξηρούς καρπούς αφού πάντα το μέλι συμβόλιζε την καλή ζωή και οι ξηροί καρποί την αφθονία.

Οι κουραμπιέδες έχοντας ταξιδέψει από τη μακρινή Περσία σε όλη την ανατολή, έφτασαν και στην Ελλάδα. Πολλές χώρες διεκδικούν την πατρότητά τους και ιδιαίτερα ο Λίβανος. Παρόμοια γλυκά συναντάμε και στην Τουρκία, την Αλβανία και σε ισπανόφωνες χώρες.

Η λέξη kurabiye στα τουρκικά σημαίνει μπισκότο, όμως τα γλυκίσματα στα οποία αναφέρεται δεν είναι πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη, όπως ο ελληνικός κουραμπιές. Αν θελήσουμε να ψάξουμε βαθύτερα, θα πρέπει να αναζητήσουμε τις ρίζες της λέξης, στη λέξη kuru που σημαίνει στεγνός και στη λέξη biye που είναι δανική από τα λατινικά για τη λέξη biscuit (μπισκότο), την τεχνική δηλαδή του διπλοφουρνίσματος (οι αρχαίοι Έλληνες την ονόμαζαν δίπυρον) κατά την οποία αφαιρούνταν με το ψήσιμο η υγρασία από τα σκευάσματα, για να αντέχουν μέχρι να καταναλωθούν χωρίς να χαλάνε.

Λέγεται πως και ο κουραμπιές ήρθε στην Ελλάδα με τους πρόσφυγες από τη Σμύρνη χωρίς να είναι απολύτως βέβαιο. Στη χώρα μας πάντως είναι ιδιαίτερα αγαπητός όχι μόνο κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων, αλλά όλο το χρόνο. Είναι ένα γλυκό, που συμβολίζει τη χαρά, την ευδαιμονία και συνοδεύει, σε πολλές περιοχές της, κάθε χαρούμενο γεγονός όπως γάμοι, βαφτίσεις, γιορτές.



Πηγές πληροφοριών: olivemagazine.gr, nea.allnewz.gr, news247.gr
Κείμενο: to e-periodiko mas

Το φόρεμα που συζητιέται περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο και αποτελεί για πολλές γυναίκες όνειρο ζωής, είναι αναμφισβήτητα το νυφικό. Όμως, δεν ήταν πάντα λευκό και δεν συγκέντρωνε τους ίδιους συμβολισμούς, με αυτούς που γνωρίζουμε σήμερα, στην αρχή της ιστορίας του...
Ας το δούμε από την ...αρχή!

Στην αρχαία Ελλάδα η νύφη φορούσε λευκό χιτώνα που στολιζόταν από χρυσά κοσμήματα και συμβόλιζε τη χαρά. Συνοδευόταν μάλιστα από μακρύ πέπλο που κάλυπτε το πρόσωπο της νύφης, το οποίο αποχωριζόταν μετά την ολοκλήρωση της τελετής. Το ίδιο χρώμα (λευκό) συναντάμε και στο Βυζάντιο.

Σύμφωνα με την λαογραφία μας, νυφικό σημαίνει "αφόρετο" και ήταν μέρος των προικιών που ετοίμαζε η μάνα για το κορίτσι σχεδόν από την ώρα που γεννιόταν. Ήταν πάντα μια ξεχωριστή φορεσιά με κεντήματα από χρυσή κλωστή και έδιναν ιδιαίτερη σημασία στο μαντήλι (κεφαλόδεσμο) της νύφης και στο πέπλο, που στις περιοχές της Βόρειας Ελλάδας ήταν κόκκινο.

Στο Μεσαίωνα, όπου οι γάμοι είναι περισσότερο ένωση οικογενειών, επιχειρήσεων ή και κρατών σε ό,τι αφορά την υψηλή κοινωνία, το νυφικό αποτελεί την επισφράγιση της οικονομικής δύναμης της οικογένειας της νύφης. Έτσι, τα νυφικά είναι σε πλούσια έντονα χρώματα και από αντίστοιχα ακριβά υφάσματα όπως το βελούδο και το μετάξι και συχνά συνοδεύονταν από γούνες. Με αυτό τον τρόπο δηλωνόταν η κοινωνική θέση της νύφης, προσπαθώντας πάντα να εντυπωσιαστούν οι καλεσμένοι. Στις φτωχότερες τάξεις το νυφικό ήταν ένα "καλό" φόρεμα σε χρώμα που να μπορεί να φορεθεί ξανά και πολύ συχνά δεν ήταν καινούργιο, αλλά το φόρεμα με το οποίο πήγαινε κάθε Κυριακή στην εκκλησία.

Λέγεται πως την αρχή για το λευκό νυφικό, έκανε η βασίλισσα της Σκωτίας Μαίρη, το 1559 όταν παντρεύτηκε τον πρώτο της σύζυγο Δελφίνο Φραγκίσκο της Γαλλίας, αφού το λευκό ήταν το αγαπημένο της χρώμα. Μάλιστα, πήγε ενάντια στη γαλλική παράδοση που θεωρούσε το λευκό, πένθιμο χρώμα. Αξίζει να θυμόμαστε πως οι νύφες της εποχής δεν προτιμούσαν τα λευκά νυφικά, ενώ ήταν πολύ διαδεδομένα ακόμα και τα μαύρα.

Όλα αυτά μέχρι το 1840, που η βασίλισσα Βικτωρία στο γάμο της με τον Αλβέρτο της Σαξονίας, φόρεσε λευκό νυφικό, θέλοντας να χρησιμοποιήσει τη λευκή δαντέλα που της χάρισαν ως δώρο. Το πορτραίτο το γάμου δημοσιεύτηκε τόσες πολλές φορές, που όλο και περισσότερες νύφες υιοθετούσαν το λευκό χρώμα από τότε, εναρμονιζόμενες με την επιλογή της βασίλισσας, μετατρέποντάς το σε επιλογή της υψηλής τάξης και των βασιλέων.

Μετά το 1900 οι γυναίκες στην Ευρώπη παντρεύονταν με λευκά νυφικά σύμφωνα με τη μόδα της εποχής, ενώ οι φτωχότερες προτιμούσαν ροζ ή γαλάζια για να μπορούν να τα φορέσουν ξανά ακόμα και βάφοντάς τα. Στη δεκαετία του 1930 οι γυναίκες συχνά μεταποιούσαν παλιά λευκά φορέματα ή έφτιαχναν απλούστερα νυφικά ακολουθώντας τη λογική της οικονομίας, που επέφερε η ύφεση. Είναι η εποχή, που αρχίζει να συνδέεται το λευκό (σε ό,τι αφορά το συμβολισμό) με την αγνότητα της νύφης.

Στην ανατολική κουλτούρα (Κίνα, Ινδία, Βιετνάμ) η νύφη φορά, σύμφωνα με την παράδοση, κόκκινο νυφικό, που συμβολίζει την καλή τύχη. Το ίδιο κόκκινο νυφικό ακολουθώντας την κινεζική παράδοση φορούν και οι νύφες στην Ταϊβάν, αν και στη σύγχρονη εποχή οι γυναίκες της ανατολικής κουλτούρας είναι ελεύθερες να επιλέξουν όποιο νυφικό τους αρέσει, ακόμα και λευκό παρά το γεγονός ότι το λευκό είναι το χρώμα του θανάτου για τους λαούς αυτούς. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η ιαπωνική παράδοση όπου η νύφη φορά πρώτα ένα λευκό κιμονό, που συμβολίζει το θάνατο από την οικογένειά της και στη συνέχεια ένα κόκκινο το οποίο συμβολίζει την αναγέννησή της στην οικογένεια του συζύγου της.

Πηγή πληροφόρησης: wikipedia.org, iefimerida.gr
Κείμενο: to e-periodiko mas

Αν νομίζετε πως η βαφή των μαλλιών είναι υπόθεση των τελευταίων δεκαετιών ή τουλάχιστον του τελευταίου αιώνα, κάνετε λάθος! Το βάψιμο των μαλλιών έχει μεγάλη ιστορία, η οποία ξεκινά με την ύπαρξη του ανθρώπου πάνω στη γη.

Οι ανακαλύψεις των αρχαιολόγων έρχονται να αποδείξουν πως οι άνθρωποι από την προϊστορική ακόμα εποχή (Νεάτερνταλ) χρησιμοποιούσαν φυτά για να αλλάξουν το χρώμα όχι μόνο των μαλλιών τους, αλλά και του δέρματός τους. Οι αρχαίοι Γαλάτες και οι Σάξονες έβαφαν τα μαλλιά τους με έντονα χρώματα για να δείξουν την τάξη τους, αλλά και να προκαλέσουν φόβο στους αντιπάλους τους στο πεδίο της μάχης. Στους Βαβυλώνιους άρεσε το χρυσό χρώμα, γι' αυτό σκόρπιζαν χρυσή σκόνη στα μαλλιά τους. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν εκχυλίσματα φυτών για να βάψουν τα μαλλιά τους και μάλιστα σε καθημερινή βάση, αφού αλλιώς δεν μπορούσαν να έχουν μόνιμο αποτέλεσμα. Συνήθως τα χρησιμοποιούσαν για να κάνουν τα μαλλιά σκουρότερα. Αργότερα ανακάλυψαν τρόπους να ανοίγουν το χρώμα, με ένα από αυτούς την έκθεση στον ήλιο των βαμμένων μαλλιών για πολλές ώρες.


Το πιο γνωστό φυτό που ακόμα και σήμερα χρησιμοποιείται, ήταν η χένα, ενώ χρησιμοποιούσαν και το μαύρο κέλυφος του καρυδιού καθώς και ξανθυντικές ουσίες. Ως το 18ο αι οι βαφές παρέμεναν απολύτως φυτικές. Χρειάστηκε να φτάσουμε κοντά στο 1800 μ.Χ. για να ανακαλύψουν οι χημικοί μια ουσία που είναι γνωστή ως PPD και να δημιουργήσουν έτσι τη συνθετική βαφή. Η ανακάλυψη το 1860 του υπεροξείδιου του υδρογόνου (ντεκαπάζ) ως μέσο για να ξανθαίνουν τα μαλλιά, άνοιξε νέους δρόμους στη βαφή των μαλλιών. Ο χημικός Eugene Schueller δημιούργησε την πρώτη χημική βαφή (1907) την οποία ονόμασε "Aureole" και αργότερα έγινε γνωστή με το όνομα "L'Oreal" που όλες γνωρίζουμε.


Στα χρόνια που ακολούθησαν υπήρξε μια ολοένα αυξανόμενη αγάπη στο ξανθό χρώμα που όλο και περισσότερες γυναίκες τολμούσαν. Το 1932 ο χημικός Lawrence Gelb δημιούργησε μια βαφή που εισχωρούσε στο εσωτερικό της τρίχας, δουλεύοντας για την εταιρεία "Clairol" ενώ το 1950 κυκλοφόρησε η πρώτη βαφή που μπορούσε κανείς να χρησιμοποιήσει στο σπίτι και άλλαζε το χρώμα των μαλλιών σε ανοιχτότερο χωρίς όμως να το ξανθαίνει και όπως ήταν φυσικό γνώρισε τεράστια επιτυχία και αποδοχή.


Όσο περνούσαν οι δεκαετίες οι άνθρωποι (γυναίκες και άνδρες) έδειχναν μια συνεχώς αυξανόμενη προτίμηση στην αλλαγή του χρώματος των μαλλιών τους ή τη διατήρηση της νεανικής όψης μέσα από μια βαφή. Η βιομηχανία διαρκώς εξελισσόταν παράγοντας μια μεγάλη ποικιλία προϊόντων, που στόχο είχαν το καλύτερο αποτέλεσμα τόσο στην όψη όσο και στην υγεία της τρίχας. Η μόδα έδινε το δικό της στίγμα κάθε τόσο, προτείνοντας χρώματα ακόμα και για τα μαλλιά για να φτάσουμε στις μέρες μας όπου, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, το 98% των γυναικών βάφουν τα μαλλιά τους και μάλιστα από πολύ νεαρή ηλικία, η οποία προσδιορίζεται γύρω στα 15 χρόνια.

Η δεκαετία του 1950 για την Ελλάδα, χαρακτηρίστηκε από πολλούς, η δεκαετία της ανάπτυξης, που την περιγράφουν ως το ελληνικό οικονομικό θαύμα, αφού ο μέσος όρος της ανάπτυξης αυτής, κυμαινόταν γύρω στο 7% και ήταν δεύτερος στον κόσμο μετά από αυτόν της Ιαπωνίας.

Σε μια ταραγμένη πολιτικά εποχή με νωπές τις μνήμες του εμφυλίου, τα έκτακτα δικαστήρια, τις εκτοπίσεις αριστερών πολιτών στη Μακρόνησο, η Ελλάδα προσπαθεί να σταθεί σιγά σιγά στα πόδια της. Πολλοί άνθρωποι της τέχνης και του πνεύματος "φιλοξενήθηκαν" στη Μακρόνησο, όπως ο Γ. Ρίτσος, ο Μ. Κατράκης, ο Τ. Λειβαδίτης, ο Μ. Λουντέμης, ο Μ. Θεοδωράκης, ο Γ. Μπιθικώτσης, ο Ν. Καρούζος, ο Ν. Κούνδουρος κ.α.


Είναι η εποχή που ιδρύονται δύο μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις του ΟΤΕ το 1949 και της ΔΕΗ το 1950. Στήνονται οι πρώτες βιομηχανικές μονάδες οι οποίες αποτελούν επενδύσεις του Δημοσίου, λειτουργούν με προνομιακούς όρους και καταλαμβάνουν σχεδόν μονοπωλιακή θέση στην αγορά. Δίνονται επίσης κίνητρα για βιομηχανίες εκτός Αττικής και κυρίως στη Β. Ελλάδα. Έτσι εμφανίζονται τα πρώτα εργοστάσια ζάχαρης, φωσφορικών λιπασμάτων, η ΕΣΣΟ Πάπας, η Πεσινέ καθώς και βιομηχανικά συγκροτήματα μεταποίησης αγροτικών προϊόντων.


Όμως για τους περισσότερους είναι η δεκαετία της μετανάστευσης, παρά τα όσα αναφέραμε παραπάνω. Χιλιάδες έλληνες πήραν το δρόμο της ξενιτιάς για Γερμανία, Βέλγιο, ΗΠΑ, Αυστραλία και άλλες χώρες. Τα καράβια και τα τραίνα έφευγαν ασφυκτικά γεμάτα από ανθρώπους, που αναζητούσαν καλύτερη ζωή.


Χαρακτηριστικό στοιχείο της δεκαετίας αυτής, η ανακατασκευή των ελληνικών πόλεων και η υψηλή οικοδομική δραστηριότητα στα μεγάλα αστικά κέντρα, που αντικατέστησε τις μονοκατοικίες και τα χαμηλά κτίρια με απρόσωπες τσιμεντένιες πολυκατοικίες. Ο κόσμος κυνηγά το καινούργιο θέλοντας να αφήσει πίσω του κάθε τι, που θύμιζε τον πόλεμο  και τον σπαραγμό που προηγήθηκε. Οι έλληνες στις επαρχιακές πόλεις και τα χωριά, μοιάζουν να ζουν σε άλλο αιώνα με σχεδόν πρωτόγονες συνθήκες ακόμα και γι' αυτή την εποχή. Οι μικρασιάτες πρόσφυγες ζουν σε καταλύματα από τσίγκους και χαρτόνια και όπως γίνεται πάντα, υπήρχαν πολίτες διαφόρων ταχυτήτων...

Τα παλιά έπιπλα (για όσους τα είχαν) γίνονται σκουπίδια και αντικαθιστώνται από τις φορμάικες και τα έπιπλα σε στυλ Λουδοβίκου, ενώ οι γκαζιέρες και τα ψυγεία πάγου γρήγορα δίνουν τη θέση τους στα αντίστοιχα ηλεκτρικά, τα οποία προσφέρονται με δόσεις.


Τα σπίτια αλλάζουν όχι μόνο εξοπλισμό και όψη, αλλά και δομή έχοντας τώρα περισσότερες ανέσεις, δυνατότητα μπάνιου με ζεστό τρεχούμενο νερό, έχοντας όμως και περισσότερες απαιτήσεις καθαριότητας. Έτσι κάνουν την εμφάνισή τους νέα προϊόντα καθαρισμού που κατακλύζουν την αγορά χωρίς να περιορίζονται φυσικά μόνο εκεί. Η προσωπική καθαριότητα και υγιεινή έρχεται στο προσκήνιο μαζί με τα προϊόντα που την αφορούν. Είναι η εποχή που κάνουν την εμφάνισή τους τα μοσχοσάπουνα, οι οδοντόκρεμες, τα σαμπουάν αλλά και τα αποσμητικά.

Οι διαφημίσεις γίνονται ο απαραίτητος σύμμαχος όλων αυτών των προϊόντων για να φτάσουν μαζικά στους υποψήφιους αγοραστές, ενώ οι ονομασίες σ' αυτά όπως και σε βιτρίνες και επιγραφές έχουν ξενόφερτες καταλήξεις, για να κάνουν τους Έλληνες να νιώθουν μοντέρνοι. Ίσως, την καλύτερη περιγραφή να την έδωσε ο νομπελίστας ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης, όταν είπε τη φράση "Η Ελλάδα του Ελλαδέξ" βλέποντας την μίμηση και την ξενομανία να αποτυπώνεται σε ονόματα όπως Χρωτέξ, Αρτέξ, Στρωματέξ, Ραδέξ και τόσα άλλα και να γενικεύεται σε τέτοιο παράλογο βαθμό.




Πηγές πληροφοριών: wikipedia.org, oneman.gr
Κείμενο: to e-periodiko mas

Η λέξη συμπόσιο είναι σύνθετη από το συν και πίνειν και όπως μαρτυρούν και οι λέξεις σημαίνει πίνω με την παρέα ανθρώπων. Υπήρξε μια πολύ διαδεδομένη συνήθεια για την αρχαιότητα και αφορούσε τη συγκέντρωση φίλων. όπως σήμερα μιλάμε για πάρτι. Πολλές φορές μάλιστα αυτοί που συμμετείχαν (οι καλεσμένοι) συνεισέφεραν είτε οικονομικά, είτε με τρόφιμα τα οποία ονόμαζαν συμβολές ή εράνους όπως τα αποκαλεί ο Όμηρος.

Υπήρξε ο πιο αγαπημένος τρόπος διασκέδασης των αρχαίων και χωριζόταν σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος ήταν αφιερωμένο στο φαγητό και το δεύτερο στο ποτό. Για να είμαστε ακριβείς οι αρχαίοι Έλληνες έπιναν κρασί και μαζί με το γεύμα, όπως και τα ποτά συνοδεύονταν από διάφορα μικρά εδέσματα όπως κάστανα, κουκιά, ψημμένους κόκκους σίτου αλλά και γλυκά από μέλi, έτσι ώστε να απορροφάται το οινόπνευμα και να έχουν τη δυνατότητα να κρατούν τη συνάθροιση περισσότερο χρόνο.


Ενδιαφέρον παρουσιάζει το δεύτερο μέρος του συμποσίου που ξεκινούσε πάντα με σπονδή κυρίως προς τιμήν του θεού Διονύσου. Ακολουθούσαν συζητήσεις αλλά και διάφορα επιτραπέζια παιχνίδια με γνωστότερο τον κότταβο. Όσοι συμμετείχαν ήταν ξαπλωμένοι σε ανάκλιντρα και σε χαμηλά τραπέζια βρίσκονταν τα φαγώσιμα και τα παιχνίδια.

Η διασκέδαση όμως δεν σταματούσε εδώ. Χορεύτριες, ακροβάτες, μουσικοί αναλάμβαναν την ψυχαγωγία των παρευρισκομένων, ενώ επέλεγαν στην τύχη τον "βασιλιά του συμποσίου" ο οποίος αναλάμβανε να υποδεικνύει στους δούλους την αναλογία κρασιού και νερού, στην προετοιμασία των ποτών.

Το συμπόσιο ήταν απαγορευμένο στις γυναίκες. Οι μόνες που επιτρεπόταν να λαμβάνουν μέρος ήταν οι χορεύτριες, οι μουσικοί (αυλητρίδες) και οι εταίρες. Συνήθως το οργάνωναν ιδιώτες για τους φίλους του ή και για μέλη της οικογένειάς τους. Άλλοτε η συνάθροιση αυτή ήταν μεταξύ των μελών μιας θρησκευτικής ομάδας ή μιας εταιρείας, δηλαδή ενός κλειστού κλαμπ αριστοκρατών.


Οι γυναικείες παρουσίες είτε αυτές ήταν χορεύτριες είτε μουσικοί, γινόταν προσπάθεια στις περισσότερο καλλιεργημένες τάξεις να μην καλούνται τέτοια πρόσωπα, θεωρώντας πως ένα μορφωμένος και ελεύθερος άνθρωπος δεν χρειάζεται τέτοιου είδους "υπηρεσίες" για να διασκεδάσει. Δεν ίσχυε όμως το ίδιο για τις εταίρες οι οποίες ήταν ελεύθερες, ανεξάρτητες, καλλιεργημένες και μορφωμένες και συμμετείχαν στις συζητήσεις μεταξύ των συνδαιτυμόνων. Όσο ανέβαινε το επίπεδο η συμβολή του κάθε συμμετέχοντα στη διασκέδαση μπορούσε να είναι διάφορα αινίγματα ή ένα αυτοσχέδιο ποίημα ή τραγούδι που θα έπρεπε να είναι επίκαιρο.

Έτσι, εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς, πως συμπόσια γίνονταν ανεξάρτητα από τα βαλάντια του κάθε ιδιώτη και μπορούσαν να είναι είτε πολυτελή είτε και απλούστερα. Αυτό που έχει κυρίως σημασία και αξίζει να θυμόμαστε είναι πως το συμπόσιο ως πρακτική, εισήγαγε και ένα λογοτεχνικό ρεύμα. Το "Συμπόσιον" του Πλάτωνα, το ομώνυμο έργο του Ξενοφώντα, "Το Συμπόσιον των Επτά Σοφών" του Πλουτάρχου και οι "Δειπνοσοφισταί" του Αθηναίου είναι έργα χαρακτηριστικά.

Τα συμπόσια αποτελούσαν ένα κοινωνικό θεσμό με κανονισμούς και καθορισμένη εθιμοτυπία. Μια μορφή κοινωνικής συγκέντρωσης σε μια εποχή όπου δεν υπήρχαν καφενεία. Από τον 5ο αι. π. Χ. στα σπίτια των πλουσίων αποτελούσαν κέντρα για την ανταλλαγή ιδεών και πνευματικών ζυμώσεων.

Πηγή πληροφοριών: elladomania.blogspot.gr, wikipedia.org
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

Οι αρχαίοι τραγωδοί και οι κωμωδιογράφοι, καθώς και οι απεικονίσεις των αγγείων μας δίνουν πολύτιμες πληροφορίες για την διατροφή των αρχαίων προγόνων μας.Έτσι, γνωρίζουμε πως οι διατροφικές τους συνήθειες χαρακτηρίζονταν από λιτότητα.

Γεύματα
Βάση της διατροφής τους αποτελούσαν τα δημητριακά, το κριθάρι και σε περιπτώσεις ανάγκης ένα μείγμα κριθαριού με σιτάρι από το οποίο έφτιαχναν τον άρτο. Τα οπωροκηπευτικά όπως το λάχανο, τα κρεμμύδια, οι φακές και τα ρεβίθια ήταν απαραίτητο συμπλήρωμα της καθημερινής τους διατροφής, μαζί με τα γαλακτοκομικά και κυρίως το τυρί. Κρέας και θαλασσινά κατανάλωναν ανάλογα τόσο με την οικονομική τους κατάσταση, όσο και με την περιοχή στην οποία ζούσαν. Το φαγητό τους συνόδευε κρασί κόκκινο, λευκό ή ροζέ στο οποίο πρόσθεταν και νερό.


Τα βασικά γεύματα της ημέρας ήταν τρία. Το πρώτο αποτελούνταν από κριθαρένιο ψωμί βουτηγμένο σε κρασί, το οποίο συνοδεύονταν από σύκα ή ελιές, αμύγδαλα, καρύδια και άλλους ξηρούς καρπούς. Το δεύτερο λάμβανε χώρα το μεσημέρι ή νωρίς το απόγευμα, ενώ το τρίτο (το οποίο ήταν και το σημαντικότερο της ημέρας) λάμβανε χώρα αφού πλέον είχε νυχτώσει. Στα βασικά αυτά γεύματα πολλές φορές προσθέτονταν και ένα επιπλέον ελαφρύ γεύμα αργά το απόγευμα, ενώ το αριστόδειπνον ήταν ένα κανονικό γεύμα που μπορούσε να σερβιριστεί αργά το απόγευμα στη θέση του δείπνου.

Διατροφικές συνήθειες
Σαν πρωινό ρόφημα, έπιναν το "κυκεών", ένα μείγμα κρασιού, τριμμένου τυριού και κριθάλευρου. Ένα άλλο ρόφημα που προτιμούσαν πολύ ήταν το υδρόμελο, το οποίο παρασκεύαζαν από χλιαρό νερό και μέλι.
Το γεύμα περιείχε ψάρι, όσπρια ή ψωμί, τυρί, ελιές, αυγά, ξηρούς καρπούς και φρούτα. Έτρωγαν λίγο κόκκινο κρέας, ενώ τα χορταρικά τα σέρβιραν με μια σάλτσα φτιαγμένη από λάδι, ξύδι και μέλι. Ήταν μάλιστα το σημείο εκείνο του φαγητού, που δεν έπιναν κρασί.

Θέση στη διατροφή τους είχαν επίσης τα πουλερικά (διαφόρων ειδών) αλλά και τα κουνέλια, οι λαγοί, τα αγριογούρουνα, τα αγριοκάτσικα, τα ελάφια, καθώς και τα γνωστά κατοικίδια ζώα τα οποία μαγείρευαν συνήθως στο φούρνο ή στη σούβλα ή τα έβραζαν με διάφορα λαχανικά και καρυκεύματα και τα ψάρια, με προτίμηση κυρίως σε ψάρια όπως ο κολιός - σκουμπρί (σκόμβρος), η σαρδέλα (σαρδίνι ή τριχίς), η γόπα (βοξ) και η μαρίδα (σμόρις).

Είναι αξιοσημείωτο πως στην αρχαία Αθήνα ένα γεύμα δεν άρχιζε ποτέ με σούπα. 
Τα όσπρια και τα δημητριακά, αποτελούσαν διατροφική βάση για την πλειοψηφία των Ελλήνων οπό την αρχαιότητα. Τα κουκιά, τα λούπινα, τα μπιζέλια, τα ρεβίθια και τα φασόλια είναι μερικά από τα όσπρια που προτιμούσαν. Τα δημητριακά χρησίμευαν κυρίως στην παρασκευή διαφόρων τύπων ψωμιού, έτσι παρασκεύαζαν ψωμί από κριθάρι, σιτάρι, κεχρί κ.α.

Τα λαχανικά που υπήρχαν τότε ήταν το αγγούρι, η αγκινάρα, ο αρακάς (μπιζέλι), οι κολοκύθες, τα κρεμμύδια, τα λάχανα, τα σπαράγγια, τα μανιτάρια, τα παντζάρια κ.α. ενώ χρησιμοποιούσαν τον άνηθο, το βασιλικό, το δυόσμο, το κάρδαμο, το κόλιανδρο, την κάππαρη, το κουκουνάρι αλλά και το πιπέρι.

Σαν επιδόρπια σέρβιραν νωπούς και ξηρούς καρπούς, γλυκές πίτες που ήταν φτιαγμένες από μέλι, τυρί και λάδι. Ένα από τα πιο αγαπητά "πιάτα" ονομαζόταν μυτλωτός και ήταν πίτα με τυρί ανακατεμένο με μέλι και σκόρδα. Μάλιστα, αγαπούσαν ιδιαίτερα τα φρούτα όπως το αχλάδι, το δαμάσκηνο, το κεράσι, το κούμαρο, το κυδώνι και φυσικά το σταφύλι και το σύκο, τα οποία και αποξέραιναν.

Στις κατώτερες τάξεις έτρωγαν κριθάρι με όλους τους τρόπους. Πίτες με κριθάλευρο, κριθαρένια ψωμιά, ακόμα και ζωμό από κριθάρι, έπιναν. Συνήθιζαν ακόμα να καταναλώνουν πηχτούς ζωμούς με μπιζέλια ή φακές και αλλαντικά. Το κρέας και το άσπρο ψωμί δεν ήταν συνηθισμένα στο τραπέζι τους, σε αντίθεση με τα αλατισμένα ψάρια που τα έφερναν από τον Εύξεινο Πόντο.Το κρασί τους ήταν φθηνό και νερωμένο, αν και τις περισσότερες φορές περιορίζονταν στο νερό, ενώ το ελαιόλαδο ήταν στις προτιμήσεις όλων, όχι μόνο για τη διατροφή τους, αλλά και για την περιποίηση του σώματός τους. 

Κανόνες & συνήθειες γευμάτων
Ενδιαφέρον έχει το γεγονός, πως στις περισσότερες περιστάσεις οι γυναίκες γευμάτιζαν χωριστά από τους άνδρες. Αν η χωρητικότητα του σπιτιού το απαγόρευε, οι άνδρες κάθονταν στο τραπέζι πρώτοι και οι γυναίκες ακολουθούσαν τότε μόνο, όταν τελείωναν οι άνδρες το γεύμα τους. Το ρόλο των υπηρετών είχαν οι δούλοι, ενώ σύμφωνα με τον Αριστοτέλη τις υπηρεσίες τους πρόσφεραν οι γυναίκες και τα παιδιά στις φτωχές οικογένειες που δεν είχαν δούλους.

Οι αρχαίοι έτρωγαν καθιστοί, ενώ οι πάγκοι χρησιμοποιούνταν κυρίως στα συμπόσια και είχαν ορθογώνιο σχήμα. Για καθημερινή χρήση τα τραπέζια τους ήταν ψηλά και χαμηλά μόνο για τα συμπόσια και κατά τον 4ο π.Χ. αι. στρογγυλά με ζωόμορφα πόδια τις περισσότερες φορές. Κομμάτια πεπλατυσμένου ψωμιού χρησιμοποιούνταν ως πιάτα, χωρίς να αποκλείουν τη χρήση πήλινων δοχείων, που ήταν και πιο διαδεδομένα.
Μάλιστα με την πάροδο του χρόνου, τα πιάτα που κατασκευάζονταν ήταν ιδιαίτερα επιμελημένα, για να φτάσουν στους ρωμαϊκούς χρόνους να είναι φτιαγμένα από πολύτιμα μέταλλα, αλλά και από γυαλί. Μαχαιροπήρουνα συνήθως δεν χρησιμοποιούσαν, αφού ο τρόπος λήψης φαγητού ήταν με τα δάχτυλα. Βέβαια χρησιμοποιούσαν μαχαίρια για την κοπή των κρεάτων και κάποιας μορφής κουτάλια για τις σούπες και τους ζωμούς, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που κομμάτια ψωμιού είχαν και τη χρήση κουταλιού, αλλά και πετσέτας για τα δάχτυλα.

Συμπόσιο
Το συμπόσιο ήταν βραδινό γεύμα με φίλους ή γνωστούς, που ονομαζόταν και συνεστίαση. Μάλιστα υπήρχαν και δείπνα όπου όσοι συμμετείχαν συνεισέφεραν είτε οικονομικά είτε με τρόφιμα, τα οποία λέγονταν συμβολές, τις οποίες ο Όμηρος αποκαλεί εράνους. Περιελάμβανε δύο στάδια από τα οποία το πρώτο ήταν αφιερωμένο στο φαγητό (το οποίο συνήθως ήταν λιτό) και το δεύτερο ήταν αφιερωμένο στην κατανάλωση ποτού. Ξεκινούσε με σπονδή συνήθως προς τιμή του Διονύσου και ακολουθούσαν συζητήσεις μεταξύ των συμμετεχόντων και ψυχαγωγία.
Για την ακρίβεια οι αρχαίοι έπιναν κρασί και μαζί με το γεύμα.Τα διάφορα ποτά, συνοδεύονταν από μεζέδες όπως κάστανα, κουκιά, ψημένοι κόκκοι σιταριού ή και γλυκίσματα από μέλι οι οποίοι είχαν στόχο να απορροφήσουν το οινόπνευμα και να επιμηκυνθεί με τον τρόπο αυτό ο χρόνος του συμποσίου.
(Περισσότερα για τα συμπόσια θα αναφέρουμε σε επόμενή μας ανάρτηση).

Συσσίτια
Τα συσσίτια ήταν κοινά γεύματα όπου συμμετείχαν υποχρεωτικά άνδρες κάθε ηλικίας στα πλαίσια κοινωνικού ή θρησκευτικού εθιμοτυπικού, που γίνονταν συνήθως στη Σπάρτη και στην Κρήτη. Μάλιστα στη Σπάρτη ήταν όχι μόνο υποχρεωτική η συμμετοχή αλλά και η συνεισφορά τροφίμων. Τα συσσίτια (στη Σπάρτη) περιελάμβαναν τον μέλανα ζωμό, ο οποίος ήταν φτιαγμένος από χοιρινό κρέας, που το έβραζαν με το αίμα και έριχναν αλάτι και ξύδι. Κάθε συνδαιτυμόνας έτρωγε ορισμένη μερίδα από το ζωμό και συμπλήρωνε το γεύμα του με κριθαρένιο ψωμί, μαύρο κρασί, ελιές και τυρί, ενώ δεν έλειπε και ένας πηχτός χυλός από μπιζέλια.

Ιδιαίτερη διατροφή
Αξίζει να αναφέρουμε την αναγκαιότητα ιδιαίτερης διατροφής για αρρώστους. Ο Ιπποκράτης αναφέρει, στο έργο του "Περί Διαίτης Οξέων", τις ευεργετικές ιδιότητες στην πτώση του πυρετού της πτισάνης, η οποία περιείχε σπόρους κριθαριού. Άλλοι γιατροί, επέτρεπαν μόνο υγρές τροφές για τις έξι πρώτες μέρες.



Πηγές πληροφοριών: wikipedia.org, hellinon.net
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

Όλες τα αγαπάμε, οι περισσότερες από μας τα φοράνε, κάποιες μόνο τα θαυμάζουν, αλλά δεν το επιχειρούν. Αναμφισβήτητα τα ψηλά τακούνια, αποτελούν ένα άκρως εντυπωσιακό κομμάτι της γυναικείας εμφάνισης, σύμβολο θηλυκότητας και γοητείας.

Η ιστορία τους ξεκινά από τους αρχαίους χρόνους, αφού σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα ψηλοτάκουνα παπούτσια υπήρχαν τόσο στην αρχαία Αίγυπτο, όσο και στην αρχαία Ελλάδα (από τον μεγάλο Έλληνα υποδηματοποιό Ιφικράτη), αλλά και τη Μογγολία. Με την πάροδο των χρόνων τα ψηλοτάκουνα αγαπήθηκαν και φορέθηκαν όχι μόνο από γυναίκες, αλλά και από άνδρες.


Λέγεται, ότι το 1533 η Ιταλίδα Αικατερίνη των Μεδίκων στο γάμο της με τον Δούκα της Ορλεάνης (που αργότερα έγινε ο βασιλιάς Ερρίκος ο 2ος της Γαλλίας), θέλησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις του χαμηλού της ύψους, φορώντας τακούνια. Οι κυρίες της Αυλής και οι ευγενείς, έσπευσαν να υιοθετήσουν το παράδειγμά της με τακούνια, που συχνά άγγιζαν τα δώδεκα εκατοστά. Παράλληλα γίνονται σύμβολο εξουσίας και ισχύος, αφού ήταν ένα προϊόν, που είχαν τη δυνατότητα να αποκτήσουν μόνο οι εύποροι.

Τον 17ο και τον 18ο αιώνα ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο 14ος φορά τακούνια ύψους δεκατριών εκατοστών, σε σχήμα κλεψύδρας, για να φαίνεται πιο ψηλός και φυσικά απαγορεύει στους κοινούς θνητούς να κάνουν το ίδιο. Επιβάλλει μάλιστα ποινή θανάτου, σε όσους παραβούν τον κανόνα. Η Γαλλική επανάσταση έβαλε τέλος στη μοναρχία, αλλά και στα τακούνια...



Στα μέσα του 19ου αιώνα ανοίγει το πρώτο εργοστάσιο παπουτσιών στην Αμερική. Έτσι, οι πλούσιες Αμερκανίδες, που αγαπούσαν τη μόδα, δεν χρειαζόταν πια να φέρουν τα παπούτσια τους από το Παρίσι.

Στις αρχές του 20ου αιώνα η χειραφέτηση της γυναίκας, σηματοδοτεί την κατάργηση του κορσέ αλλά και την επιστροφή σε χαμηλότερα και πιο πρακτικά παπούτσια. Όταν (μετά το 1920) το μήκος της φούστας άρχισε να ανεβαίνει η εμφάνιση απαιτούσε όχι μόνο πρακτικά αλλά και όμορφα παπούτσια, που θα κολακεύουν τη γυναικεία σιλουέτα. Στη δεκαετία του 30, τα παπούτσια βάφονται σε διάφορα χρώματα, φωτεινά και ζωηρά, κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα πέδιλα και κατασκευάζονται παπούτσια και από δέρμα φιδιού και σαύρας. Το ύψος των τακουνιών, φτάνει τα πεντέμισι εκατοστά.


Κατά τη διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, δεν ήταν δυνατό οι γυναίκες να φορούν ψηλοτάκουνα. Το χαμηλό κόστος και η άνεση, που πρόσφεραν τα χαμηλά παπούτσια, ήταν ο βασικότερος λόγος για να τα προτιμούν.

Στη δεκαετία του '50 η γόβα στιλέτο ανεβάζει το γυναικείο τακούνι σε νέα ύψη, για να ξανακατέβει τη δεκαετία του '60 και του '70 σε ύψη κατάλληλα για swing και disco. Θα επιστρέψει πάλι στη δεκαετία του '80, για να παραμείνει στο προσκήνιο σταθερά.
Δεν είναι άλλωστε τυχαία η ρήση του διάσημου σχεδιαστή ψηλοτάκουνων παπουτσιών Manolo Blahnik (έκανε την εμφάνισή του τη δεκαετία του '90), ο οποίος είπε: "Πάντα πίστευα ότι υπάρχουν στιγμές μέσα στη μέρα, που τα ίσια παπούτσια φαίνονται πολύ ωραία, αλλά για το βράδυ προτιμώ μόνο τα ψηλά τακούνια και όσο πιο ψηλά, τόσο πιο καλά".

Η Μαίρλιν Μονρό, η γυναίκα που ανέδειξε καλύτερα από κάθε άλλη τα ψηλοτάκουνα, είχε πει: "Δεν ξέρω ποιος εφηύρε τα ψηλά τακούνια, αλλά όλες οι γυναίκες του οφείλουμε πολλά". Τι κρίμα, που δεν τον γνωρίζουμε...

Ο άνθρωπος είχε πάντα την ανάγκη αναζήτησης και εξερεύνησης, ακόμα και πέρα από τις αντοχές του ανθρώπινου σώματος και τα όρια του φυσικού περιβάλλοντος. Έτσι, δια μέσου των αιώνων σύγχρονοι άθλοι πραγματοποιήθηκαν δημιουργώντας νέα δεδομένα και ανατρέποντας τα όσα μέχρι τότε όλοι γνώριζαν.

Από το Μάρκο Πόλο και τον Κολόμβο, μέχρι το Γιούρι Γκαγκάριν, πλήθος ανθρώπων ονειρεύτηκαν, σχεδίασαν και πραγματοποίησαν ταξίδια έξω από τα όποια όρια της εποχής τους. Ας τα δούμε όμως, λίγο καλύτερα.

Στις 25 Αυγούστου του 1875, ο 27χρονος Matthew Webb αξιωματικός του βρετανικού Ναυτικού, έκανε κάτι που θεωρούνταν ακατόρθωτο: διέσχισε κολυμπώντας τα στενά μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας. Πριν ξεκινήσει, άλειψε το σώμα του με λάδι φώκιας και χρειάστηκε να παλέψει με τα κύματα για 22 ολόκληρες ώρες, διανύοντας μια απόσταση 63 χιλιομέτρων, μέχρι να αντικρίσει τις ακτές του Καλαί θριαμβευτής.

Οι επί πέντε χρόνια ταξιδιωτικές περιπέτειες του Καρόλου Δαρβίνου, άλλαξαν για πάντα το πρόσωπο της σύγχρονης επιστήμης. Με το περίφημο σκάφος του το "Beagle" φτάνοντας κάποια στιγμή σ' ένα απομονωμένο ηφαιστειακό αρχιπέλαγος στα Νησιά Γκαλαμπάγκος του δόθηκε η δυνατότητα να κάνει μελέτες και να συλλάβει μια διαφορετική εξήγηση (από αυτή που μέχρι τότε υπήρχε) για την καταγωγή των ειδών, που θα ανέτρεπε αμετάκλητα τις δοξασίες για την προέλευση του ανθρώπου.

Ο Charles Lindbergh ή αλλιώς "Lucky Lindy" όπως τον αποκαλούσαν ήταν εξαιρετικά τυχερός, αφού κατάφερε να επιβιώσει από την πτήση των 5.809 χιλιομέτρων πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό με το μονοκινητήριο αεροπλάνο του. Για να φτάσει από τη Ν. Υόρκη στο Παρίσι ξεφορτώθηκε τα φρένα, τον ασύρματο ακόμα και το αλεξίπτωτό του. Αντιμετώπισε την ομίχλη, το χιονόνερο, το σκοτάδι, την έλλειψη ύπνου, τις κακουχίες και όταν το αεροπλάνο του το "Spirit of St Louis" εμφανίστηκε στον παριζιάνικο ουρανό, είχαν περάσει 33,5 ώρες από την απογείωσή του και ένα πλήθος 150.000 ανθρώπων τον υποδέχθηκε με τιμές.

Το 1909 ο μηχανικός του αμερικανικού Ναυτικού Robert Peary μετά από ένα παγωμένο και δύσκολο ταξίδι 37 ημερών πάνω σε έλκηθρα, καταφέρνει να καρφώσει την αμερικανική σημαία στο βορειότερο σημείο του πλανήτη. Πολλοί ήταν εκείνοι που προσπάθησαν να προσεγγίσουν το σημείο με διάφορους τρόπους, ακόμα και με αερόστατο, αλλά δεν τα κατάφεραν. Κάτι τέτοιο ισχυρίστηκε και ο εξερευνητής Frederic Cook, λίγο μετά την επιστροφή του Peary από το ταξίδι του, όμως λίγοι τον πίστεψαν κι έτσι μηχανικός του αμερικανικού Ναυτικού διατηρεί την τιμητική πρωτιά.

Το 1911 δύο άνθρωποι προσπαθούν και ανταγωνίζονται για το ποιος θα πατήσει πρώτος το Νότιο Πόλο. Ο Βρετανός Robert Scott και ο Νορβηγός Roalad Amundsen. Ο ένας κέρδισε, ενώ ο άλλος πέθανε προσπαθώντας. Ο R. Scott αξιωματικός του βρετανικού Ναυτικού και η αποστολή του, έφτασαν μετά από πολλές κακουχίες και αντιξοότητες που κράτησαν 78 ημέρες και προς μεγάλη τους έκπληξη αντίκρισαν τη νορβηγική σημαία που είχε τοποθετήσει 33 ημέρες νωρίτερα ο R. Amundsen. Το ταξίδι της επιστροφής για τον Scott αποδείχθηκε χειρότερο για κείνος και την ομάδα του, αφού άφησαν την τελευταία τους πνοή στους πάγους του Ν. Πόλου. Αυτό που έκανε επιτυχημένη την αποστολή του R. Amundsen δεν ήταν τίποτα άλλο από το σωστό σχεδιασμό και την άψογη εκτέλεση.

Το 1947 ο Νορβηγός ανθρωπολόγος Thor Heyerdahl με μια πρωτόγονη σχεδία (Kon - Tiki) που κατασκεύασε από κορμούς τροπικών δέντρων και σχοινιά ξεκίνησε για τον Ειρηνικό Ωκεανό από το Περού. Ήθελε να αποδείξει ότι οι ιθαγενείς της Λατινικής Αμερικής θα μπορούσαν να είχαν αποικήσει την Πολυνησία πολύ νωρίτερα από την εποχή του Κολόμβου. Το εντυπωσιακό είναι πως για το ταξίδι αυτό ο Heyerdahl έπρεπε να ξεπεράσει το φόβο που είχε για το υγρό στοιχείο, κάτι που το κατάφερε και μαζί με το πενταμελές πλήρωμά του πέρασαν 101 συναρπαστικές ημέρες, καλύπτοντας μια απόσταση 6.920 χιλιομέτρων με δύσκολες, σχεδόν τρομακτικές συνθήκες, για να φτάσουν στην Πολυνησία που ήταν ο προορισμός τους. Η συγκλονιστική ιστορία του ανθρώπου που διακινδύνευσε τη ζωή του για να αποδείξει μια θεωρία καταγράφηκε σε βιβλίο από τον ίδιο και έγινε αμέσως παγκόσμιο best seller.

Το Μάιο του 1953 ο Νεοζηλανδός μελισσοκόμος Edmund Hillary θα γινόταν ο πρώτος άνθρωπος που πατούσε την κορυφή του ψηλότερου βουνού (8.848 μ) στον πλανήτη του όρους Έβερεστ. Οι ορειβάτες Charles Evans και Tom Bourdillon, που ως αντίπαλη ομάδα προσπάθησαν να κάνουν το ίδιο εγκατέλειψαν μόλις 300 μέτρα από την κορυφή, αφήνοντας στον E. Hillary και τον σύντροφό του στην περιπέτεια αυτή T. Norgay, τη δόξα.

Ο μόλις 27 χρόνων κοσμοναύτης από τη Σοβιετική Ένωση, Yuri Gagarin, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πήγε στο Διάστημα. Στις 12 Απριλίου του 1961 με το διαστημόπλοιο Vostok 1 βγήκε από την ατμόσφαιρα, (αφού έφτασε σε ύψος 177 χιλιομέτρων) έκανε μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον πλανήτη γη και έζησε για να διηγηθεί την ιστορία αυτή. 108 λεπτά κράτησε η διαστημική του περιπέτεια και σφραγίστηκε από τα λόγια του: "Η γη είναι μπλε. Είναι απίστευτο!".

Στις 16 Απριλίου του 1969, το πλήρωμα του Apollo 11 προσεδαφίστηκε στη Σελήνη. Οι κίνδυνοι που αντιμετώπισαν ήταν πολύ και πρωτόγνωροι, όπως να μείνουν για πάντα στην επιφάνεια του φεγγαριού ή να χαθούν στο διάστημα. Η ηλιακή ακτινοβολία και η θερμότητα της επιστροφής στην ατμόσφαιρα θα μπορούσε να τους ψήσει ζωντανούς, αλλά και οποιαδήποτε βλάβη στη διαστημική τους στολή θα προκαλούσε ασφυξία και μαρτυρικό θάνατο. Αξίζει να αναφέρουμε πως η τεχνολογία του Apollo 11 με τα σημερινά δεδομένα ήταν πρωτόγονη. Αρκεί να σκεφτούμε πως ο υπολογιστής ταξιδιού του διαστημόπλοιου διέθετε μνήμη 74 kilobyte.  Το βήμα όμως του Neil Armstrong πάνω στο έδαφος της Σελήνης σηματοδότησε την κατάκτηση του Σύμπαντος, που μόλις ξεκινούσε.

Τελευταίο αφήσαμε το Δρόμο του Μεταξιού γιατί μας διέφυγε και μας τον θύμισε η αγαπημένη μας φίλη η Πέτρα. Το γνωστό δίκτυο των εμπορικών δρόμων μεταξύ της Κίνας και των κρατών που βρίσκονται στα δυτικά και νότιά της. Απλωνόταν σ' όλη την Ασιατική ήπειρο, έχοντας αφετηρία την Κίνα και προορισμό την Ινδία, την Περσία και τη Μεσόγειο, ενώ μέσω του Ινδικού Ωκεανού, τα προϊόντα μεταφέρονταν στην Ινδοκίνα, την Ινδία και την Αραβική χερσόνησο, αλλά και στις χώρες της ανατολικής Αφρικής. Η ονομασία "Δρόμος του μεταξιού" χρησιμοποιήθηκε επίσημα από τον Γερμανό γεωγράφο Φερδινάνδο φον Ριντχόφεν, τον 19ο αιώνα. Όταν εγκαταστάθηκε η Οθωμανική Αυτοκρατορία τον 15ο αιώνα δημιουργήθηκε η ανάγκη εύρεσης νέων διαδρομών, για να οδηγήσει αυτή η ανάγκη στην ανακάλυψη του Νέου Κόσμου.
.
Πηγές πληροφοριών: newsbeast.gr, eugenfound.edu.gr, wikipedia.org
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

Το ανθρώπινο είδος και η εξέλιξή του απασχόλησε πολλούς επιστήμονες και ερευνητές που με πολλές μελέτες προσπάθησαν να ανακαλύψουν τον τρόπο διαβίωσης των πρώτων ανθρώπων. Αυτό που επί μακρόν απασχόλησε τους ανθρωπολόγους είναι πώς κατάφερναν να ανταπεξέλθουν σ' ένα κόσμο με συνθήκες που οι σημερινοί τους απόγονοι δεν μπορούν ούτε να φανταστούν.

Κύριο ερώτημα για αρκετά χρόνια ήταν πότε ακούστηκε από το στόμα των πρωτόγονων η πρώτη λέξη και ποια θα μπορούσε να είναι αυτή. Πρόσφατα ήρθαν στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα των πρώτων ερευνών σχετικά με αυτό. Οι πρώτες λέξεις δεν ήταν λέξεις, αλλά απλές συλλαβές. Οι επιστήμονες θεωρούν πως μια από αυτές ήταν το "ντα" ή "ντο". Μάλιστα σύμφωνα πάντα με τους ερευνητές χρειάστηκε να περάσουν περίπου τρία εκατομμύρια χρόνια από την εμφάνιση του πρώτου ανθρώπου μέχρι το είδος μας να μπορέσει να επικοινωνήσει μέσω της ομιλίας.

Όπως γνωρίζουμε τα περισσότερα είδη ζώων επικοινωνούν με ήχους. Ο άνθρωπος κατάφερε να αναπτύξει τους ήχους σε ομιλία και μάλιστα σε διαφορετικές γλώσσες, κάνοντας την υπέρβαση. Μέσα στα εκατομμύρια χρόνια που μεσολάβησαν μια σημαντική αλλαγή στη φωνητική ανατομία του ανθρώπου αποτέλεσε τη βασική αιτία εξέλιξης της ομιλίας. Η περίφημη Λούσι (Australopithecus afarensis) πριν από 3,3 εκατομμύρια χρόνια, διέθετε ένα όργανο όμοιο μ' αυτό των πιθήκων. Το όργανο αυτό το οποίο μοιάζει με μπαλόνι,βοηθούσε τα πρωτεύοντα θηλαστικά να παράγουν βροντερούς ήχους ενώ οι λέξεις έμοιαζαν ίδιες μεταξύ τους έτσι ώστε η επικοινωνία με τη σημερινή της μορφή να είναι αδύνατη.

Όταν ανακαλύφθηκε ο Hommo heidlbergensis ο οποίος έζησε 600.000 χρόνια πριν, αυτό το όργανο, ο φωνητικός αερόσακος, δεν υπήρχε. Η ανακάλυψη αυτή, οδήγησε τους ερευνητές σε ένα πείραμα, για να διαπιστώσουν πώς αυτή η ανατομική μεταβολή επηρέασε την παραγωγή των ήχων. Στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ έφτιαξαν δύο τεχνητές φωνητικές κοιλότητες από πλαστικούς σωλήνες. Η μία λειτουργούσε με τρόπο ανάλογο του φωνητικού αερόσακου, ενώ η άλλη όχι. Όταν εθελοντές κλήθηκαν να αναγνωρίσουν τους ήχους που παρήγαγαν οι δύο μηχανισμοί, διαπιστώθηκε από τους ερευνητές πως ο μηχανισμός που δεν διέθετε αερόσακο παρήγαγε πιο καθαρούς ήχους, αλλά και λέξεις.

Έτσι, η ανάγκη για επικοινωνία και ανταλλαγή πληροφοριών για την προστασία και την αναζήτηση τροφής, έφεραν σταδιακά την εξαφάνιση του οργάνου που έκανε τους ήχους ή τις λέξεις να είναι ακατάληπτε ή να μοιάζουν ίδιες μεταξύ τους και να βοηθηθούν οι πρωτόγονοι άνθρωποι στην εκφορά λέξεων και ομιλίας, όπως αναφέρει η έρευνα που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση "Journal of Human Evolution".

Πηγή πληροφοριών: tovima.gr, videocosmos.eu
Κείμενο: "to e-periodiko mas"