photo by Kristina Tripkovic on unsplash Αμίλητες ματιές μπροστά στ’ ανοιχτό παράθυροπαλεύει η θλίψη με το αχνό χαμόγελοκι ήχους γεννά και δάκρυα...Κι η ψυχή μετρά στιγμές και πόνους Γεμίζει το δισάκι, κονταίνει το νήμα/Πόσο δυνατές γίνονται καμιά φορά οι σιωπές!Απλώνονται θωπεύοντας υπάρξειςακουμπούν τις χαραμάδες της ψυχής και τις ματώνουν Κι εσύ προσμένεις στην άκρη του δρόμουβήματα γοργά να σμίξουν με τα δικά σουνα γίνουν ένα με το βήμα σουνα πατήσουν πάνω στα χνάρια σου…Nα τρέξουν να σε προφτάσουν!Nα σταματήσουν το χρόνο, το χτύπο της καρδ...

photo from pinterestΈφτιαξε τον αγαπημένο του καφέ και κάθισε στο παλιό γραφείο, αυτό με τη σκούρα φθαρμένη επιφάνεια, που έμοιαζε τόσο ξένο μέσα στη σύγχρονη διακόσμηση του χώρου. Πάνω του η γραφομηχανή, παλιά κι αυτή, τον συντρόφευε από τα εφηβικά του χρόνια τότε που με το χαρτζιλίκι μηνών κατάφερε να την αγοράσει μεταχειρισμένη.Δεν ήταν πως αρνιόταν την τεχνολογία. Με τον υπολογιστή του δούλευε μια χαρά από το σπίτι, αλλά να, αυτή η παλιά φίλη ήταν κάτι σαν εξομολόγος για όσα βαραίνουν την ψυχή και την κάνουν να αναστενάζει καμιά φορά, βαρι...

Πηγή εικόνας www.lifo.grΑπό την πρώτη στιγμή που έριξε τα μάτια της πάνω στον πίνακα, ταυτίστηκε. Το βλέμμα της κοπέλας τόσο όμορφο, μελαγχολικό με έκδηλο τον προβληματισμό αποτυπωμένο πάνω του, μιλούσε κατευθείαν στην ψυχή της. Ένιωσε πως της μοιάζει, όπως μοιάζει πάντα η μελαγχολία όταν απλώνεται στα ανθρώπινα πρόσωπα. Πίστευε πως ήταν ο δικός της πίνακας. Σα να μιλούσε για κείνη, σα να αποτύπωνε την ψυχή της… ακόμα και ο τίτλος του ήταν σα να μιλούσε για κείνη! «Επιθυμία»! Αυτό ούρλιαζε και η καρδιά της μήνες τώρα που πάλευε να πάρει μια απ...

"Μια ιστορία από στιχάκια" - συμμετοχή  Photo by Ethan Hoover on Unsplash Καταιγίδα άφησε ο Γιάννης πίσω από την κλειστή πόρτα, καταιγίδα βρήκε μέσα και μάλιστα μεγαλύτερη… Ο Δημήτρης αποσβολωμένος, ανίκανος να διαχειριστεί αυτό που συνέβη, στεκόταν δυο βήματα από την πόρτα χωρίς να μπορεί να αποφασίσει ακόμα και την επιστροφή του στο σαλόνι. Σαν το παιδί που το παίρνεις από το χέρι, ο Γιάννης τον οδήγησε μέχρι τον καναπέ κοντά στο τζάκι. Το άναψε με την ελπίδα να ζεστάνει το χώρο και την ψυχή του φίλου του. Οι πρώτες γλώσσες της φω...

Photo by Mira Kemppainen on Unsplash Ήταν τα πέμπτα Χριστούγεννα που θα περνούσαν χωριστά… από τότε που γεννήθηκε η μικρή οι συνθήκες άλλαξαν. Δεν μπορούσε πλέον να είναι μαζί στη δουλειά του, να περνάνε τις χρονιάρες μέρες ο ένας πλάι στον άλλο. Το καράβι δεν ήταν χώρος για ένα μωρό, ούτε για ένα μικρό παιδάκι. Έτσι, έμεναν μαμά και κόρη μόνες, με το μπαμπά να οργώνει τις θάλασσες και να τους λείπει. Στόλιζαν το δέντρο χαρούμενες, έχοντας χριστουγεννιάτικα τραγούδια να τους κάνουν συντροφιά και να γλυκαίνουν την ατμόσφαιρα της προσμονής...

Η Μάρα καληνύχτισε με ένα γλυκό φιλί την οχτάχρονη κόρη της, τη σκέπασε κι άναψε τη μικρή υδρόγειο σφαίρα που περιστρεφόταν σκορπώντας ένα γλυκό φως στην ατμόσφαιρα. Αυτό συντρόφευε τη μικρή όλη τη νύχτα, για να μην τρομάζει στο σκοτάδι. Κλείνοντας την πόρτα πίσω της η έγνοια της ήταν τα συμμαζέψει, να τακτοποιήσει και να καθαρίσει, για να είναι όλα στη θέση τους την επόμενη μέρα. Αγαπούσε πολύ αυτό το σπίτι. Κάθε γωνιά του, ήταν προσεγμένη και φροντισμένη. Ένα υπόδειγμα τάξης και καθαριότητας με ένα κήπο εξίσου περιποιημένο που νόμιζε...

Photo by João Silas on Unsplash Να μου θυμίσει τις στιγμές που μετρούσα  όταν οι μέρες της ξενοιασιάς ξεψυχούσαν μια - μια  Όταν το μπλε της θάλασσας φορούσα  με το λευκό γιακά σα τον αφρό των κυμάτων,  που ξεπροβάλει σε κάθε της σκίρτημα. Ένα Σεπτέμβρη περιμένω  να μου θυμίσει τους ήχους από το θρόισμα των φύλλων  που έπεφταν εδώ κι εκεί  κι ανακατεύονταν με τις φωνές των παιδιών στο προαύλιο... Τιτίβισμα γλυκό της νιότης  όπως των πουλιών που μαζεύονταν  για το μεγάλο ταξίδι του αποδημισμού…  Πόσα παλιά, πόσα και...

Πασχαλινό διήγημα του Διονύση Ε. Κονταρίνη  Το ανοιξιάτικο δειλινό είχε πάρει να απλώνεται αργά πάνω από τη Χώρα της Κέρκυρας, εκείνο το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής. Ο ήλιος είχε αρχίσει να γέρνει πίσω από τα βουνά της αντικρινής μεριάς. Η άνοιξη άφηνε τα αρώματα των λουλουδιών της να αγκαλιάζουν όλη την μικρή πόλη. Ο κόσμος είχε ξεχυθεί στους δρόμους για να γιορτάσει τη μεγάλη μέρα με τους Επιτάφιους και τις μουσικές, που θα άρχιζαν σιγά-σιγά να γεμίζουν όλη την Κέρκυρα. Οι εκκλησιές ασφυκτικά γεμάτες με τους πιστούς να συμμετέχουν...

Τα χνάρια σου ακολούθησα ένα βράδυ εκεί που συναντιούνται οι ψυχές εκεί που γίνονται ένα οι δρόμοι κι αλλάζουν όψη οι γειτονιές. Στη ζεστασιά της αγκαλιάς σου βρήκα λιμάνι στο βλέμμα σου βρήκα ζωή και στης ψυχής σου το ακρογιάλι ζωγράφισα μια χαραυγή Στου κόσμου το μακρύ σεργιάνι Ψυχή μου, το χέρι σου κρατώ και κάθε δάκρυ στο μαξιλάρι έγινε πλέον φυλαχτό Κρατάς δοξάρι κι εγώ βιολί είσαι η ανάσα κι εγώ η πνοή είσαι η στράτα κι εγώ το βήμα ο ήλιος είσαι κι εγώ η αχτίδα… ... Αφιερωμένο στη μέρα των ερωτευμένω...

Κάποτε ήμουν δέντρο. Είχα ρίζες και κλαδιά. Στα φυλλώματά μου φώλιαζαν πουλιά. Έκοψαν το κορμί μου σε σανίδες και μαδέρια. Τα έψησαν στο φούρνο. Νόμιζα ότι δε θα μείνει τίποτα από μένα παρά στάχτες κι αποκαΐδια, όμως ήταν ένα καθαρτήριο ψήσιμο. Το έκαναν για να σκοτώσουν τα μαμούνια που έσκαβαν μέσα μου τα επίμονα λαγούμια τους. Να σκοτώσουν κάθε ίχνος ζωής. Απ’ τη ζωή και την υγρασία ποτίζεσαι, χαλάς, διαλύεσαι, τρυπάς, μουχλιάζεις, σαπίζεις και πεθαίνεις. Εγώ έπρεπε ν’ αντέξω. Έβγαλαν τα κομμάτια μου από το φούρνο και τα κάρφωσαν στα...

Ήταν από κείνα τα φθινοπωρινά πρωινά, τα συννεφιασμένα, τα μουντά, που όλο λες πως θα βρέξει και θα ξεσπάσει κι όμως, τα σύννεφα βρίσκονται εκεί, στεγνά κι απειλητικά να σου κρύβουν τον ήλιο. Σηκώθηκε απρόθυμα από το κρεβάτι κι αμέσως αναζήτησε τις αχτίδες της μέρας ανοίγοντας το παράθυρο. Το δωμάτιο λούστηκε από ένα θλιμμένο φως, αδύναμο, λες και ήταν απόγευμα κι όχι πρωί. Το ρολόι στο κομοδίνο έδειχνε κιόλας εφτά… δεν είχε καιρό για χάσιμο. Έπρεπε να βρίσκεται στο σχολείο νωρίς, πριν έρθουν τα παιδιά! Να τα καλωσορίσει, να τα καλημ...