Ήταν από κείνα τα φθινοπωρινά πρωινά, τα συννεφιασμένα, τα
μουντά, που όλο λες πως θα βρέξει και θα ξεσπάσει κι όμως, τα σύννεφα
βρίσκονται εκεί, στεγνά κι απειλητικά να σου κρύβουν τον ήλιο.
Σηκώθηκε απρόθυμα από το κρεβάτι κι αμέσως αναζήτησε τις αχτίδες
της μέρας ανοίγοντας το παράθυρο. Το δωμάτιο λούστηκε από ένα θλιμμένο φως,
αδύναμο, λες και ήταν απόγευμα κι όχι πρωί. Το ρολόι στο κομοδίνο έδειχνε κιόλας
εφτά… δεν είχε καιρό για χάσιμο. Έπρεπε να βρίσκεται στο σχολείο νωρίς, πριν
έρθουν τα παιδιά! Να τα καλωσορίσει, να τα καλημερίσει, να τα κάνει να νιώσουν
άνετα στο καινούργιο περιβάλλον…
Αρχές του Οκτώβρη και η προσαρμογή όλων ήταν ακόμα σε
εξέλιξη. Καινούργιος δάσκαλος εκείνος, στο μικρό μονοθέσιο σχολείο του νησιού της
άγονης γραμμής, καινούργια τα πρωτάκια του, όλοι είχαν ανάγκη από χρόνο για να
βρουν τους ρυθμούς τους.
Η μικρή του πείρα δεν τον βοηθούσε και πολύ κι έτσι, λειτουργούσε με το ένστικτο και τη διάθεσή του να προσφέρει ζεστασιά και αγάπη
στα παιδιά πρωτίστως και έπειτα γνώσεις. Κάθε πρωί αντίκριζε τα αγουροξυπνημένα
προσωπάκια τους με ένα τεράστιο χαμόγελο και ζωγράφιζε ήλιους και λουλούδια
στον πίνακα, για να τα προϋπαντήσει. Τα περισσότερα ανταποκρίνονταν με μια γενναιόδωρη
τραγουδιστή καλημέρα! Τα περισσότερα;… λάθος! Όλα! Όλα, εκτός από ένα! Ένα παιδάκι
δεν χαμογελούσε ποτέ! Δυο βδομάδες τώρα, πήγαινε κι ερχόταν ήσυχο, αμίλητο,
αγέλαστο… όταν του μιλούσε, απαντούσε διστακτικά κι απομακρυνόταν γρήγορα για να
καθίσει στο θρανίο ή να σταθεί στην άκρη της αυλής του σχολείου στο διάλειμμα,
σκαλίζοντας με ένα θαλασσόξυλο το χώμα του μικρού παρτεριού της…
Τον είχε προβληματίσει αυτό το παιδί. Παρατηρούσε τη
συμπεριφορά του όλες αυτές τις μέρες, ελπίζοντας πως κάτι θα καταλάβει, αφού η
συζήτηση με τους γονείς του δεν ήταν καθόλου διαφωτιστική. Εκείνοι ήταν
ευχαριστημένοι που το παιδί τους ήταν ήσυχο και δεν δημιουργούσε προβλήματα
φέτος, αφού δυο χρονιές τώρα, όλο και σε κάποια σκανταλιά ήταν μπλεγμένος… «Μη σκας δάσκαλε, καλύτερα ήσυχος, παρά
ζιζάνιο» του είπαν, αφήνοντάς τον αποσβολωμένο να τους κοιτά. «Τα γράμματα τα
παίρνει; Αυτό πες μας μόνο, για να ξέρουμε τι θα τον κάνουμε!»… Και ναι, τα
έπαιρνε τα γράμματα! Μαθητής της Γ’ τάξης και είχε δίψα και γνώσεις, που θα τις
ζήλευαν πολλοί μαθητές μεγαλύτερων τάξεων!
Για τους γονείς μπορεί να ήταν αρκετό, για το δάσκαλο όμως όχι!
Τι νόημα έχει, να γεμίζει γνώσεις το μυαλό ενός παιδιού, όταν η ψυχή του είναι
άδεια; Γιατί άδεια έμοιαζε! Τα μάτια του πολλές φορές κοιτούσαν το κενό κι ας έδινε
την εντύπωση πως αγναντεύει τη θάλασσα…
Μ’ αυτές τις σκέψεις πήγαινε κι ερχόταν στο σχολείο ο νεαρός
δάσκαλος, με τις ίδιες ξεκίνησε κι εκείνο το πρωί τη γνώριμη διαδρομή. Το πρωινό
αεράκι του χάιδεψε το πρόσωπο και γέμισε τα πνευμόνια του οξυγόνο. Στάθηκε για
λίγο να το απολαύσει… δεν είχε τόσα χρόνια, αυτό το προνόμιο και τώρα ένιωθε
πραγματικά τυχερός που το ζούσε.
Έκλεισε τα μάτια για δευτερόλεπτα, πήρε βαθιά ανάσα και
ξαφνικά άκουσε κάτι σαν κλάμα… Ένα κουτάβι έκλαιγε κουλουριασμένο και τρεμάμενο
στην άκρη του στενού δρόμου. Έσκυψε και το κοίταξε καλύτερα. Παρατήρησε πως
ήταν τόσο μικρό, που με το ζόρι ανοιγόκλεινε τα μάτια του. Δεν μπορούσε να το
αφήσει εκεί, αλλά ούτε είχε χρόνο να το πάει στο σπίτι του… Χωρίς πολλή σκέψη,
αποφάσισε να το πάρει μαζί του στο σχολείο.
Μόλις πλησίασε στην αυλόπορτα είδε ότι τα πρώτα παιδιά είχαν ήδη
κάνει την εμφάνισή τους. Ανάμεσά τους και ο Σταύρος, το αγέλαστο παιδί, όπως
τον είχε καταγράψει στη σκέψη του.
- Κύριε, κύριε, τι είναι αυτό που κρατάτε στην αγκαλιά σας;…
τιτίβισαν και τον κύκλωσαν χαρούμενα
- Ένα κουτάβι που βρήκα στο δρόμο καθώς ερχόμουν!... απάντησε
εκείνος ενώ το μυαλό του δούλευε πυρετωδώς…
- Ξέρετε τι σκέφτομαι; Να το κρατήσουμε εδώ στο σχολείο και να
το μεγαλώσουμε όλοι μαζί! Τι λέτε;
Ένα μακρόσυρτο «ναι» ακούστηκε από τα παιδιά, που χοροπηδούσαν
ενθουσιασμένα προσπαθώντας να πάρουν σειρά για να το χαϊδέψουν.
Ο Σταύρος καθόταν παράμερα, αλλά όχι αδιάφορος για το καινούργιο
μέλος της σχολικής παρέας… Δειλά, δειλά πλησίασε για να το χαϊδέψει κι εκείνος…
και τότε ο δάσκαλος του πρότεινε, να είναι ο πρώτος που θα το πάρει αγκαλιά. Ένα
τεράστιο, ζεστό χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο του μικρού, κάνοντας το δάσκαλο να
προχωρήσει στην ερώτηση, που από ώρα ετοίμαζε στο μυαλό του…
- Θέλεις να του βρεις εσύ, όνομα, Σταύρο; Και να το ταΐζεις εσύ, κάθε μεσημέρι, πριν σχολάσουμε;
- Ναι, κύριε!! Απάντησε πρόθυμα το παιδί, χωρίς να αφήνει το
χαμόγελο να σβήσει από τα χείλη του!
Λίγες ώρες αργότερα, ο Σταύρος μέσα στον ενθουσιασμό του, εξήγησε στο δάσκαλο πως το καλοκαίρι, είχε χάσει τον πιστό
του φίλο, το σκύλο του, από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου. Έκαναν μαζί, τη διαδρομή
ως το σχολείο κάθε πρωί και γυρνούσαν μαζί πάλι, κάθε μεσημέρι στο σπίτι και
ήταν για το παιδί τεράστια η απώλεια του ζώου από την ζωή του. Μάταια όλοι του
έλεγαν να μη στεναχωριέται, γιατί έτσι συμβαίνει με τα σκυλιά. Εκείνος πονούσε
και δεν είχε με ποιον να το μοιραστεί, αφού κανείς δεν τον καταλάβαινε…
Έτσι ξεκίνησαν δυο μεγάλες φιλίες ανάμεσα σε ένα μαθητή και
ένα δάσκαλο, ανάμεσα σε ένα παιδί και ένα σκύλο. Και οι δυο κράτησαν για πάντα,
κάνοντας αυτό το γκρίζο φθινοπωρινό πρωινό, το πιο φωτεινό που μπορούσαν να
θυμηθούν!
Αυτή η ιστορία συμμετέχει στις "Ιστορίες του Φθινοπώρου" της καλής μου φίλης Μαρίας Νικολάου από το Κείμενο
Μαρία, σ' ευχαριστώ πολύ για την προτροπή!
Υπέροχο κείμενο γεμάτο ευαισθησία και τρυφερότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο Μαρίνα μου!
Ελένη μου, θερμά σ' ευχαριστώ!!!
ΔιαγραφήΚλείνουμε τα μάτια στις ευαισθησίες των παιδιών... Γεμάτη συναίσθημα η φθινοπωρινή σου ιστορία, Μαρίνα μου. 🍁😍
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαμιά φορά Αλεξάνδρα μου, δεν έχει σημασία τόσο, το τι βλέπουμε αλλά πώς το βλέπουμε... γι' αυτό πέφτουμε σε λάθη...
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ, φίλη!
Καλή σου μέρα, σε φιλώ!
Μ.
Μαρίνα μου μας συγκίνησες ! και σαν θέμα και σαν γραφή και σαν εικόνες και στο χώρο που τοποθέτησες τη δράση σου και στους χαρακτήρες που έπλασες ! ειλικρινά ένα μεγάλο μπράβο. Και για τα μηνύματα που πέρασες μέσα από αυτό και για την ανθρωπιά. Αλλά και την εικόνα του δασκάλου που δίνεις όπως αυτή πρέπει να είναι δίπλα στα παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο καλή μου φίλη.
Καλή σου συνέχεια.
Γιάννη μου, σ' ευχαριστώ πολύ! Έτσι μεγάλωσα, μέσα σε ένα σχολείο (μονοθέσιο) όπου ο μπαμπάς ήταν δάσκαλος κι εγώ ίσα που περπατούσα... έμαθα να αγαπώ το σχολείο γι' αυτά που δίνει (ή που θα μπορούσε να δώσει) και είμαι πεπεισμένη πως δεν είναι τα μέσα που κάνουν τον καλό δάσκαλο, αλλά η ψυχή και η διάθεση να αφουγκραστεί και να μεταδώσει γνώση και αξίες!
ΔιαγραφήΝα έχεις μια όμορφη μέρα καλέ μου φίλε κι εσύ με συγκίνησες με τα λόγια σου!
Μ.
είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως η φροντίδα ζώων από τα παιδιά προάγει την ευθύνη, την τρυφερότητα, την προστασία, την ψυχική ισορροπία, επιταχύνει την ωριμότητά τους κι αποτρέπει τη βία. . Ευτυχώς που ζούμε στο ρεύμα του φιλοζωισμού και τον διαδίδουμε με τη στάση μας. Μαρίνα υπέροχη η προσέγγισή σου, ήταν περιεκτική και πολυσήμαντη
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις δίκιο, ευτυχώς που ζούμε στο ρεύμα του φιλοζωισμού και μοιάζει να είναι πιο πρόσφορο το έδαφος για να προάγουμε όλα τα καλά που προκύπτουν από τη φροντίδα ενός ζώου, κάτι που τα παιδιά έχουν έμφυτο νομίζω κι εμείς πολλές φορές είτε το αγνοούμε, είτε το καταπνίγουμε αδιαφορώντας για την ομορφιά που πηγάζει από τέτοιες "σχέσεις".
ΔιαγραφήΑννετά...κι σ' ευχαριστώ πολύ που πέρασες και άφησες τόσο όμορφα λόγια. Τιμή μου
Τι ωραία ιστορία Μαρίνα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ δάσκαλος πρέπει να αγαπάει τα παιδιά και να τα καταλαβαίνει .
Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά
Ρένα μου, σ' ευχαριστώ πολύ!!!
ΔιαγραφήΚαλή σου μέρα φίλη, σε φιλώ!
Τι όμορφη και τρυφερή ιστορια Μαρίνα μου!! οντως οπως λέει το Αννετά-κι η συντροφια ενος ζώου για τα παιδια είναι εκεινη που θα τα κανει πιο τρυφερα και πιο υπεύθυνα .. οι δασκαλοι και οι γονεις ειναι ερκεινοι που θα δωσουν το πρωτο παραδειγμα στα παιδια..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραι η συμμετοχή σου Μαρινα μου .. χαιρομαι που μετα απο καιρο τα λεμε..
Νσα περνας ομορφα .. φιλακιαα!!
Ρούλα μου, πόσο χαίρομαι που πέρασες! Μπορεί να κάνουμε καιρό να τα πούμε, αλλά το σημαντικό είναι πως δεν χανόμαστε!
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!!
Να έχεις μια όμορφη μέρα, πολλά φιλιά!!
Πάρα πολύ ωραίο! Με έκανε να πάρω τη σκυλίτσα μου μια μεγάλη αγκαλιά! Ένιωσα ανακούφιση και περηφάνια που έχω μέσα στο σπίτι το αγαπημένο μου σκυλάκι και ζει μαζί με το 45 ημερών μωράκι μου., το οποίο μεγαλώνει υγιέστατο και ορεξάτο. Να είσαι καλά, φίλη μου! Καλή σου μέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι περήφανη, όπως θα είναι και το παιδάκι σου για σένα μεγαλώνοντας φίλη μου, για τον τρόπο που το μεγαλώνεις!
ΔιαγραφήΝα το χαίρεσαι το μωρό σου και να είστε πάντα ευτυχισμένοι!
Σ' ευχαριστώ πολύ, που πέρασες και για τα καλά σου λόγια!
Μ.
Ένα γκρίζο πρωινό που φώτισε την καρδιά μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ΄ευχαριστώ φίλη μου για την συμμετοχή!
Εγώ σ' ευχαριστώ Μαρία μου, για την προτροπή σου, την επίσκεψη και τα καλά σου λόγια!!
ΔιαγραφήΜ.
Α, να χαθείς... θόλωσαν τα μάτια μου από τα δάκρυα... αλήθεια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρινάκι μου, τί όμορφη, διδακτική, συγκινητική ιστορία!
Όταν δείχνεις συμπόνια και ενδιαφέρον για το κάθε πλάσμα γύρω σου, αυτό είναι που σε πάει μπροστά ως άνθρωπο αλλά και αυτόματα σε κάνει -έστω και άθελά σου- πηγή έμπνευσης και καλό παράδειγμα για άλλους!
Να 'σαι καλά, κορίτσι μου!
ΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά!
Γιάννα μου αγαπημένη, πόσο με συγκινούν τα λόγια σου!
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ από καρδιάς φίλη!
Μια μεγάλη αγκαλιά και πολλά φιλιά!!
Μ.
Μαρίνα μου τρυφερή πολύ η ιστορία σου . Αγγίζει την ευαισθησία των παιδιών και την αληθινή ματιά του δάσκαλου !!! ΠΟλλά φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ Νικόλ μου! Χαίρομαι που σου άρεσε!
ΔιαγραφήΣε φιλώ γλυκά
Μ
Όμορφο κειμενο
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια ...
Σ' ευχαριστώ πολύ Μαρία - Έλενα!
ΔιαγραφήΦιλάκια
Μόνο γκρίζο δεν ήταν αυτό το "πρωινό" σου Μαρίνα μου. Λάμπει εκτυφλωτικά από μηνύματα για την αγάπη και πώς αυτή χτίζεται σιγά-σιγά απ' τους δασκάλους. Τους φωτισμένους δασκάλους, σαν τον ήρωά σου που έδειξε έμπρακτα στα παιδιά, πώς είναι να φροντίζεις και να νοιάζεσαι ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα. Τα συγχαρητήρια μου Μαρίνα μου!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία μου, σ' ευχαριστώ από καρδιάς για τα καλά σου λόγια. Τα συγχαρητήρια από σένα έχουν ιδιαίτερη σημασία για μένα!
ΔιαγραφήΣε φιλώ
Μ.
Τι συγκινητικό Μαρίνα μου. Ξέρω από τον πόνο του χαμού ενός σκύλου....Δυο χρόνια έχασα το δικό μας και ακόμη να το ξεπεράσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβερή η σχέση αγάπης που συνδέει ειδικά τα παιδιά με το σκύλο. Και η συμμετοχή σου γεμάτη συναισθήματα και ανθρωπιά αυτό καταδεικνύει. Πολύ όμορφα γραμμένη και μάλιστα λάτρεψα και το δάσκαλο που έτσι ακριβώς τον φαντάζομαι...για να είναι τέλειος!
Φιλιά πολλά
Αννούλα μου, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Νομίζω πως η απώλεια ενός σκύλου είναι πολύ επώδυνη για όλους, πολύ περισσότερο όμως για τα παιδιά. Όσο για το δάσκαλο, υπάρχουν πολλοί σαν αυτόν της ιστορίας, δυστυχώς όμως δεν είναι όλοι έτσι...
ΔιαγραφήΣε φιλώ γλυκά