Όνειρο ήταν...


to-e-periodiko-mas

Οι χαρούμενες φωνές έφτασαν στ’ αυτιά της σαν χάδι, ξυπνώντας τη απαλά. Χαμογέλασε, έτσι όπως είχε πολύ καιρό να χαμογελάσει. Ούτε που θυμόταν πόσο!

Άνοιξε τα μάτια της και τεντώθηκε σαν παιδί που δεν αποφάσισε ακόμα να σηκωθεί για το σχολείο. Οι φωνές εκεί, χαρούμενες, ζωντανές την καλούσαν να συμμετέχει.

Τι γίνεται; σκέφτηκε…

Άνοιξε την μπαλκονόπορτα με φόρα και όρμησε έξω… Το πρωινό φως έλουσε το δωμάτιο και το έκανε να φαίνεται τεράστιο, παρά τις ομολογουμένως μικρές του διαστάσεις.

Ο Πέρσης, όπως έλεγε τη χνουδωτή γάτα της, τυλίχτηκε γύρω από τα πόδια της για να εισπράξει τα πρωινά του χάδια. Τον πήρε στην αγκαλιά της και μαζί χάζευαν τα γύρω μπαλκόνια των πολυκατοικιών.

Όλοι χαρούμενοι, μιλούσαν, γελούσαν, τιτίβιζαν σαν τα αποδημητικά πουλιά λίγο πριν το ταξίδι.

"Καλημέρα!" είπε δειλά σε ένα νεαρό από το διπλανό μπαλκόνι… περίεργο, πρώτη φορά τον έβλεπε! Δίπλα μου μένει;... αναρωτήθηκε. Πώς δεν τον συνάντησα ποτέ ως τώρα…

"Καλημέρα", της αποκρίθηκε, έτοιμος για κουβέντα κρατώντας μια κούπα ζεστό καφέ στο χέρι του. Δεν έχουμε γνωριστεί, συνέχισε. Μένω δίπλα σας, εδώ και οχτώ μήνες.

- Αλήθεια;… δεν έτυχε να συναντηθούμε ποτέ, είπε με κάποια απορία.

- Με λένε Κώστα…

- Εμένα Νάντια… πριν την καραντίνα, δούλευα σε μια εταιρεία, γραμματέας. Πρώτη πήγαινα, τελευταία έφευγα. Μετά ήρθε ο ιός, η καραντίνα… στην αρχή δούλευα από το σπίτι, τώρα... δεν με χρειάζονται άλλο…

- Να λοιπόν, γιατί δεν συναντηθήκαμε! Εγώ είμαι μουσικός. Τα απογεύματα έκανα μαθήματα κιθάρας σε παιδιά και τα βράδια ειδικά τα σαββατοκύριακα έπαιζα σε μια μπάντα… με την καραντίνα κόπηκαν όλα, μαχαίρι. Κλείστηκα στο σπίτι και δεν έχω ούτε σκύλο να βγάλω βόλτα…

- Άλλα ωράρια, άλλος κόσμος… είπε με κάποια πίκρα. Γι’ αυτό μείναμε μακριά ο ένας από τον άλλο κι ας μην υπήρχε καραντίνα!...

Η αλήθεια είναι πως τα ζεστά μελένια μάτια του και το αστραφτερό του χαμόγελο, της άρεσαν πολύ. Αυτός ο νεαρός άντρας θα μπορούσε να είναι φίλος της, θα μπορούσε και να τον ερωτευτεί ακόμα, αν της δινόταν …η ευκαιρία. Όμως οι ρυθμοί της ζωής της, την είχαν αποκλείσει από μεγάλη ομάδα ανθρώπων. Δυο φίλες είχε όλες κι όλες, διάφορα φλερτ που τελείωναν πριν καλά - καλά αρχίσουν και τους γονείς της στο νησί, που τους έβλεπε τις γιορτές, άντε και κανένα σαββατοκύριακο.

Τι περίεργο! Μέσα σε λίγα λεπτά συνειδητοποίησε πόσο άδεια ήταν η τόσο «τακτοποιημένη» ζωή της. Αυτή, με το μοντέρνο διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης, τα σινιέ ταγιεράκια που φορούσε στη δουλειά, τα lunch break με τα στελέχη της εταιρίας και το πλούσιο αφεντικό, που την πλήρωνε καλά, για να του αγοράζει ακόμα και τα δώρα για τα παιδιά του.

Όσο κι αν έψαχνε, στην καθημερινότητά της δεν υπήρχε προσωπικός χρόνος, εκτός από τις ώρες που κοιμόταν, χάιδευε το γάτο της και έδινε οδηγίες στην κυρία, που φρόντιζε το σπίτι της δύο φορές την εβδομάδα. Άντε και το χρόνο που μιλούσε με τις φίλες της στο τηλέφωνο ή συναντιόταν μαζί τους για να μοιραστούν …τις απογοητεύσεις τους.

Δεν είχε χρόνο να δει τίποτα άλλο εκτός από το πρόγραμμα της «προσωπικής της φυλακής». Αν κάτι δεν ήταν προγραμματισμένο, απλά δεν υπήρχε…

Και σήμερα, ένα χαμόγελο και δυο ζεστές κουβέντες την κάνουν να διαπιστώσει τα κενά, που άφησε να μεγαλώσουν χωρίς καν να τα βλέπει. Όλους αυτούς τους μήνες της καραντίνας, τους πέρασε διαβάζοντας και μιλώντας με τους δικούς της περισσότερο απ’ ό,τι συνήθως και άρχισε να τη θεωρεί ως μια ευκαιρία να τους χορτάσει περισσότερο και να ξεκουραστεί από τις υποχρεώσεις της δουλειάς.

Πόσο θλιβερό! Να ευχαριστεί κανείς μια πανδημία για την ευκαιρία που του δίνει να κάνει όσα δεν είχε χρόνο να κάνει την εποχή της κανονικότητας. Τότε που ο καθένας αποφασίζει ο ίδιος πώς θα ξοδέψει το χρόνο του ή πως θα τον διαθέσει για να είναι ευτυχισμένος. Εκείνη τώρα συνειδητοποιούσε πως τον άφηνε να κυλά μέσα απ’ τα χέρια της, χωρίς να ελέγχει ή να προσπαθεί να ελέγξει τίποτα.

Κάθε τόσο άκουγε παράπονα, διαμαρτυρίες για το αναγκαστικό κλείσιμο στο σπίτι, ανθρώπους που έβρισκαν ένα σωρό δικαιολογίες για να παραβούν την απαγόρευση και δεν μπορούσε να το συμμεριστεί. Ανθρώπινη αντίδραση σκεφτόταν. Για κείνη όμως ήταν δώρο εξ ουρανού, ο εγκλεισμός! Ένιωθε ασφαλής μέσα στο σπίτι κι ελεύθερη να χαρεί και τις εικοσιτέσσερις ώρες της μέρας κάνοντας ό,τι την ευχαριστεί…

Και σήμερα η είδηση του τέλους της καραντίνας ήταν σαν κρύο ντους! Γυρίζουμε ξανά στη ζωή μας και στους ρυθμούς της, της είπε ο Κώστας. Κοίτα γύρω σου όλοι χαίρονται με το νέο αυτό, βγήκαν στα μπαλκόνια για να χειροκροτήσουν για τελευταία φορά… από αύριο, θα μπορούν να κυκλοφορούν, θα βγουν στους δρόμους, θα ζήσουν!

Θα ζήσουν!... πάγωσε με τη σκέψη. Πώς θα ζήσουν; Τι θα είναι όπως το άφησαν πριν από το κακό αυτό; Τόσοι νεκροί, τόσοι φτωχοί, τι θα είναι ίδιο;…

Τον κοίταξε στα μάτια προσπαθώντας να κρύψει όσα κατέκλυζαν το μυαλό της…

- Δηλαδή, όλα τελείωσαν;
- Ναι! Σήμερα το πρωί ανακοινώθηκαν τα νέα! Βρέθηκε το φάρμακο, τα κρούσματα σταμάτησαν και είμαστε ξανά ελεύθεροι…

- Ελεύθεροι;… ελεύθεροι να κάνουμε τι; Να μαζέψουμε τα κομμάτια της καταστροφής ή να χτίσουμε ένα καινούργιο κόσμο;

- Και τα δύο, της είπε με χαμογελώντας σιγουριά! Στο χέρι μας είναι!... Έλα, ας ξεκινήσουμε με ένα ζεστό καφέ, κερνάω!

- Εντάξει! απάντησε πριν ακόμα εκείνος τελειώσει τη φράση του και ετοιμάστηκε να μπει ξανά στο δωμάτιο, για να τον επισκεφτεί κανονικά από την πόρτα όταν ξαφνικά… ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ: Νέα μέτρα ανακοινώνονται από την κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της πανδημίας του covid – 19…

Ξύπνησε αλαφιασμένη! Όνειρο ήταν σκέφτηκε… η πανδημία, ο εγκλεισμός, η φρίκη των δελτίων ειδήσεων, όλα εδώ!!

Άνοιξε το παράθυρο… ένα υγρό αεράκι έφερνε μια ιδέα ψιλόβροχου στο πρόσωπό της. Κοίταξε γύρω, τα άδεια μπαλκόνια, τον έρημο δρόμο καθώς σκεφτόταν… αν απ΄αυτή την πανδημία δεν βγούμε καλύτεροι άνθρωποι, η φρίκη θα είναι μπροστά μας, όχι πίσω μας…

...

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στη φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #5
που οργανώνει η Mary Petrax από τη "Γήινη Ματιά"

Τη φωτογραφία επέλεξε για μένα η Αχτίδα και η υποχρεωτική λέξη ήταν Ανθρώπινη

Παραδίδω τη σκυτάλη στη Μία, με την παρακάτω φωτογραφία και τη λέξη Επικοινωνία.



to e-periodiko mas
30 Σχόλια

30 σχόλια:

  1. α είχες πολύ ωραία εικόνα για να εμπνευστείς Μαρινάκι μου. Ωραίες και δυνατές σκέψεις. Πάντα θα υπάρχουν τραγωδίες και πάντα θα καλούμαστε να είμαστε ευτυχισμένοι παρά τις όποιες απώλειες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είχα υπέροχη εικόνα Χριστινιώ μου! Συμφωνώ μαζί σου, πάντα θα υπάρχουν τραγωδίες και το στοίχημα είναι να βγαίνουμε από αυτές όχι "δυνατότεροι" όπως συνηθίζεται να λέγεται, αλλά ανθρωπινότεροι!
      Φιλιά κορίτσι μου, σ' ευχαριστώ που πέρασες!
      Μ

      Διαγραφή
  2. Μιλάμε πιο ταιριαστό με τις συνθήκες που ζούμε κείμενο δεν υπήρχε! Και όντως η φρίκη είναι μπροστά μας. Κι εγώ πιστεύω πως ακόμα θα ζήσουμε πιο έντονα. Νομίζω πως πολλοί θα κάνουμε απολογισμό της πρότερης ζωής μας και θα μετανιώσουμε για πράγματα που αφήσαμε να φύγουν χωρίς να τα ζήσουμε επειδή τα θεωρήσαμε δευτερευούσης σημασίας! Σ' ευχαριστώ Μαρίνα μου για τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς με τη συμμετοχή σου! Πραγματικά έχουμε ανάγκη να προβληματιστούμε για ένα καλύτερο αύριο. Ωραία η εικόνα για την Μία. Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαίρη μου, εγώ σ' ευχαριστώ! Η δυνατότητα που μας δίνει μέσα από το αγαπημένο και ποιοτικό σου δρώμενο, είναι πολύτιμη ειδικά στις εποχές που ζούμε!
      Σ' ευχαριστώ από καρδιάς και για τα καλά σου λόγια, που με τιμούν!
      Πολλά φιλιά φίλη!
      Μ

      Διαγραφή
  3. Κοίτα να δεις που αυτό σκέφτηκα μόλις είδα την φωτογραφία που σου διάλεξε η Αχτίδα!
    Κάτι για την καραντίνα 😂😂
    Πολύ ωραίο το όνειρο, κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ.
    Ανακαλύπτω πράγματα που δεν τα λογαριαζα.
    Μακάρι όλο αυτό να μας γίνει μάθημα και να καταλάβουμε ότι η ευτυχία είναι αλλού κι όχι στο τρέξιμο να δουλέψουμε περισσότερο για να ψωνίσουμε ακόμα πιο πολλά.
    Νομίζω όμως ότι θα πέσουμε με τα μούτρα, είτε γιατί το θέλουμε είτε γιατί θα μας το επιβάλουν για να κερδίσουμε όσα χάσαμε αυτές τις μέρες.
    Ας μείνουμε στο σπίτι τώρα κι ας το απολαύσουμε.
    Έχουμε καιρό να αντιμετωπίσουμε το μετά.
    Ωραία και η πάσα που δίνεις στη Μία.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά διαδικτυακά και ακίνδυνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρένα μου, έχεις δίκιο! Θα μας επιβληθεί να πέσουμε με τα μούτρα για να κερδίσουμε όσα χάσαμε, γι' αυτό ίσως είναι η καλύτερη στιγμή για να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε τι είναι πραγματικά χαμένο και πραγματικά κερδισμένο!
      Σε φιλώ γλυκά κι ακίνδυνα...
      Ευχαριστώ που πέρασες, φίλη!
      Μ

      Διαγραφή
  4. Τι όμορφα που εμπνεύστηκες από την εικόνα της Αχτίδας μας. Επίκαιρο το όνειρο και περιμένω να βγει αληθινό. Θα το παλέψουμε το μετά, αν νικηθεί ο θάνατος όλα θα είναι καλύτερα. Δεν ξέρω αν θα αλλάξουμε πολλά στη ζωή μας. Νομίζω ότι δεν είναι πάντα στο χέρι μας. Δεν αφήνουν να ζήσουμε όπως θέλουμε. Πρέπει ο καθένας μας να δουλεύει πολύ όχι επειδή θέλει αλλά γιατί έτσι θέλουν τα αφεντικά. Και μετά όλα έπονται. Αυτό είναι ένα πρόβλημα...Θα το δούμε μετά...ας έλθει το μετά!
    Όμορφη η γραφή σου, αισιόδοξο όνειρο, και η εικόνα σου είναι η εικόνα του γραπτού σου. Ακριβής και πολύχρωμη.
    Ωραία και η εικόνα για τη Μία. Και η λέξη ταιριαστή
    Καλή της επιτυχία
    Φιλιά πολλά Μαρίνα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννούλα μου γλυκιά συμφωνώ, δεν μας αφήνουν να ζήσουμε όπως θέλουμε. Για πολλούς από μας οι επιλογές γίνονται πριν από μας και χωρίς εμάς, γι' αυτό και η τροφή της σκέψης δεν πρέπει να μας λείψει. Ίσως από δω και μπρος πρέπει να νοιαζόμαστε να την έχουμε πάντα, όπως πάντα αγωνιζόμαστε να εξασφαλίσουμε την τροφή που μπαίνει στο πιάτο μας.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και την επίσκεψη φίλη!
      Πολλά γλυκά φιλιά
      Μ

      Διαγραφή
  5. Πόσα συναισθήματα, πόσες σκέψεις, πόσα μηνύματα (και πόσο τυχερή που είχε ωραίο γείτονα, εμείς ούτε στα όνειρα χαχα)! Αγαπημένη συνονόματη, η συμμετοχή σου, τόσο δυνατή και τόσο ταιριαστή σε αυτό που ζούμε.
    Μπράβο!
    Δεν ξέρω πώς θα αντιδράσουμε όταν βγούμε από την καραντίνα. Νομίζω, πως αρχικά, δεν θα το πιστεύουμε. Σίγουρα, η ζωή μας έχει πια αλλάξει, αλλά ελπίζω να αλλάξουμε κι εμείς... προς το καλύτερο, γιατί ο επίλογος σου, ήταν μια τεράστια αλήθεια. Αν δεν βγούμε καλύτεροι από την πανδημία, η φρίκη είναι μπροστά.
    Καλημέρα με χαμόγελο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ ομορφιά μου! Για τα καλά σου λόγια και για τις σκέψεις που μοιράζεσαι και συμμερίζεσαι... είναι πολύ σημαντικό να βρίσκουν οι προβληματισμοί μου "ακροατές" νέους ανθρώπους όπως εσύ. Γιατί εσείς θα πάτε τον κόσμο ένα βήμα μακρύτερα κι αυτό το βήμα έχει τεράστια σημασία σε μια κατεύθυνση θα γίνει.
      Σ' ευχαριστώ που πέρασες καρδούλα μου και σε φιλώ γλυκά!
      Μ

      Διαγραφή
  6. Φίλη μου μεταχειρίστηκες την εικόνα που σου έδωσα όπως ακριβώς το φαντάστηκα απο την αρχη μέχρι την αισιόδοξη λύση που ελπίζω . Έβαλες τις εικόνες του σπιτιου στα παράθυρα και τα μπαλκόνια σε πραγματικη διάσταση σε κείμενο, ο γειτονας, ο γατούλης, το φλιτζανι με το καφέ. Απλά θα σου κάνω μία αχτιδένια αγκαλίτσα γιατι μου εδωσες ότι περίμενα. Ελπίζω η επόμενη να δώσει στην εικόνα σου και τη λεξη αυτο που φαντάστηκες εσύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχτίδα μου, ελπίζω να μου επιτρέπεις να χρησιμοποιώ αυτό σαν όνομα, αντί του κανονικού σου γιατί είναι γεμάτο αισιοδοξία και ελπίδα... ειλικρινά σ' ευχαριστώ μέσα απ' την καρδιά μου για την υπέροχη εικόνα που διάλεξες για μένα. Μου δίνει τεράστια χαρά που ανταποκρίθηκε το κείμενό μου στις προσδοκίες σου! Είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή!!
      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σου και την αχτιδένια αγκαλιά που με τύλιξε με χαρά και λάμψη!!
      Σε φιλώ γλυκά!
      Μ

      Διαγραφή
  7. Μαρίνα μου, πάρα μα πάρα πολύ ωραία η συμμετοχή σου. Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ, κορίτσι μου! Να είσαι καλά και να περνάς όμορφα!
      Πολλά φιλιά!
      Μ

      Διαγραφή
  8. Τέλεια αποκωδικοποίηση της εικόνας που σου έδωσε η Γεωργία μας. Μια ιστορία γραμμένη με ρεαλισμό και συναίσθημα. Πονάει με τις αλήθειες της και αφήνει ένα μικρό παραθυράκι αισιοδοξίας στον επίλογο. Ή καλύτερα ένα κάλεσμα ευθύνης.
    Ιδού η πανδημία, ιδού και το πήδημα σε μια νέα αντίληψη ζωής. Για να μας δω...
    Εξαίσια και η ρετρό φωτογραφία που παραδίδεις στην Μία. Είμαι σίγουρη πως θα την περιποιηθεί δεόντως η φίλη μας.
    Καραντινοασπασμούς Μαρινάκι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαράκι μου, πάντα πίστευα πως η αλήθεια όσα οδυνηρή κι αν είναι, αποτελεί το μόνο όχημα για να πορευτούμε σε ασφαλείς δρόμους και η ευθύνη είναι πάντα συνοδηγός, είτε είναι ατομική, είτε είναι συλλογική... Χαίρομαι που το βλέπεις κι εσύ με ανάλογο τρόπο!
      Σ' ευχαριστώ που πέρασες φίλη και για τα καλά σου λόγια!
      Λάτρεψα τους καραντινοασπασμούς και τους ανταποδίδω με αγάπη!!
      Μ

      Διαγραφή
  9. "- Ελεύθεροι;… ελεύθεροι να κάνουμε τι; Να μαζέψουμε τα κομμάτια της καταστροφής ή να χτίσουμε ένα καινούργιο κόσμο;"

    Προσπαθούσα Μαρίνα να κρατήσω ένα μεγάλο μήνυμα από το αφήγημά σου αλλά η καταιγίδα των ζητημάτων που έβαζες και η σημαντικότητά τους ήταν τέτοια που μου ήταν αδύνατον να σταματήσω.
    Πήρες μια εικόνα και άνοιξες ένα τεράστιο ζήτημα με πολλά υποθέματα.
    Αυτό του ελεύθερου χρόνου και του τρόπου ζωής.

    Υπάρχει μια αντίληψη σε πολύ κόσμο ότι όλος αυτός ο χαλασμός των ανθρώπων να αφιερώνουν όλο τους το "είναι" στις δουλειές τους, ότι είναι δική τους επιλογή.
    Αυτό είναι πλάνη Μαρίνα!
    Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που υπηρετούν το κυνήγι της καριέρας υστερικά έχοντας γίνει δούλοι των "προνομίων" της τυχούσας θέσης τους στην παραγωγή.
    Η Συντριπτική όμως πλειοψηφία των ανθρώπων άγεται, δια της βίας, από τον καπιταλισμό, να υπακούσει σε εξοντωτικά ωράρια, να ξεχάσει Κυριακές, να ξεχάσει δικαιώματα και ώρες προσωπικές. Είναι καιρός να πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω απ το δάχτυλό μας και να μιλήσουμε για την αλήθεια όπως είναι και όχι όπως μας την σερβίρουν.
    Η αποξένωση, η αλλοτρίωση, που τόσο εμφαντικά περιγράφεις στην αφήγησή σου δεν ήρθαν εξ ουρανού. Ζούμε σε εποχές που η τεχνολογία έχει φτάσει στα ύψη. Αντί λοιπόν να ελευθερώσει τον άνθρωπο τον έχει κάνει δούλο!

    Και όλο αυτό συναντά την επισήμανση της παραγράφου που έβαλα.
    Συμμετέχω και εγώ λοιπόν στον βαθύ σου προβληματισμό Μαρίνα μου συνυπογράφοντας τις αγωνίες σου.

    Μου άρεσε επίσης πολύ το τηλέφωνο. Ένα λεπτό δώρο στη Μία, που της αρέσουν τα παλιά φιλοτεχνημένα πράγματα και ξέρω ότι θα βγάλει κάτι πολύ όμορφο από εκεί.

    Στέλνω φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου, καλέ μου φίλε και συνοδοιπόρε των προβληματισμών μου, πόσο πολύ σ' ευχαριστώ για την υπέροχη ανάλυση!!
      Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, η πλειοψηφία των ανθρώπων άγεται δια της βίας (η απειλή της εξαθλίωσης και της φτώχειας είναι πολύ δυνατή) σε εξοντωτικά ωράρια, που μόνο τα ρολόγια μπορούν να ανταποκριθούν. Και ναι, τίποτα δεν ήρθε εξ ουρανού. Ο ανθρώπινος παράγοντας είναι παντού και είναι καταλυτικός. Και επειδή μιλάμε για εκμετάλλευση ανθρώπων από ανθρώπους αυτό το κάνει και οδυνηρό και απαράδεκτο για το σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο. Όσο για την τεχνολογία συχνά λειτουργεί ως αντίδοτο της δυστυχίας και των ελλείψεων που νιώθουν οι άνθρωποι, γι' αυτό και εξελίχθηκε σε υποδουλωτή τους...
      Πολύ σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και την επίσκεψη!!
      Ανταποδίδω τα φιλιά!
      Μ

      Διαγραφή
  10. Μαρίνα μου, το κείμενό σου είναι κάτι παραπάνω από συγκλονιστικό. Ταυτίστηκα κατά πολύ με την ηρωίδα σου. Κι εγώ είμαι από τα άτομα που λείπω από σπίτι όλη μέρα λόγω δουλειάς, ενώ για να βρεθώ με έναν φίλο πρέπει να το έχω από πριν προγραμματίσει. Κι εγώ "απολαμβάνω" αυτή τη στιγμή την εργασία από το σπίτι (παρότι δουλειά, σημαίνει δουλειά, όχι ξεκούραση), όμως χαίρομαι να δουλεύω με τις πυτζάμες μου από τη θαλπωρή του σπιτιού μου. Κι εγώ ονειρεύομαι να δω τους γείτονες στα παράθυρα και στα μπαλκόνια, να τους χαιρετήσω, να πούμε μια κουβέντα, όμως στην πραγματικότητα τα πάντα παραμένουν κλειστά. Ταυτίζομαι και με το απαύγασμά σου: Αν από αυτή την κρίση δεν βγούμε καλύτεροι άνθρωποι, η αληθινή φρίκη θα είναι μπροστά μας. Πολλά φιλιά, φίλη μου. Σ' ευχαριστώ για τον προβληματισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μία μου, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Αυτό το κείμενο περιγράφει μια καθημερινότητα που λίγο ως πολύ όλοι την έχουμε "δοκιμάσει" γι' αυτό οι προβληματισμοί και οι σκέψεις μας ταυτίζονται...
      Χαίρομαι που σου άρεσε και ελπίζω και εύχομαι όλο αυτό να μας βγει σε καλό και να μας κάνει σοφότερους!
      Πολλά φιλιά κι από μένα φίλη!!
      Μ

      Διαγραφή
  11. Πολυ φοβαμαι πως οταν επανελθουμε στην παλια μας καθημερινοτητα ολα θα τα εχουμε ξεχασει.και οπως ειπε παραπανω η Ρενα θα πεσουμε με τα μουτρα σε ολα.Η θλιψη μονο θα ακολουθει αυτους που εχουν χασει δικους τους ανθρωπους.Αλλα και εδω ο χρονος ειναι μεγαλος γιατρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπορεί να γίνει έτσι Λίτσα μου, δεν ξέρω, όπως κανείς μας δεν ξέρει τι θα ακολουθήσει. Αυτό που ελπίζω είναι οι απώλειες σε ανθρώπους να μην είναι νούμερο σε στατιστικές αναλύσεις και άψυχα συμπεράσματα στα χαρτιά εκείνων που θέλουν να ορίζουν τον κόσμο...
      Ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά είναι και αμείλικτος όταν δεν τον υπολογίζουμε σωστά!!
      Σ' ευχαριστώ πολύ που πέρασες φίλη!!
      Σε φιλώ
      Μ

      Διαγραφή
  12. Φιλακια Μαρινα μου.Ευχομαι υπομονη και Καλο Πασχα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μαρίνα μου ο επίλογος σου τα λέει όλα ...αν απ΄αυτή την πανδημία δεν βγούμε καλύτεροι άνθρωποι, η φρίκη θα είναι μπροστά μας, όχι πίσω μας…
    Μπράβο πολύ ωραίο κείμενο γεμάτο προβληματισμούς.
    Πολύ καλή επιλογή και η φωτογραφία που δίνεις στην Mia.
    Φιλάκια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου, χαίρομαι ειλικρινά που σου άρεσε!
      Με την ευχή να έρθουν καλύτερες μέρες για όλους, σε φιλώ γλυκά και σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και την επίσκεψη!!

      Διαγραφή
  14. Μαρίνα μου ένα όνειρο που μακάρι να γίνει πραγματικότητα ..η ηρωίδα σου όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι σίγουρα μετά θα επαναεξετάσουμε τις προτεραιότητες στις ζωες μας..ελπίζω προς το καλύτερο δεν θέλω να πιστέψω πως αυτό δεν θα είναι ένα μάθημα για όλους μας.. κανείς δεν θα βγει αλώβητος ...όμως η ζωή θα διεκδικήσει το δικαίωμα της και θα συνεχίσουμε να ζούμε ίσως πιο καλύτεροι άνθρωποι κορίτσι μου..
    υπέροχη η συμμετοχή σου σου όπως και πολύ επίκαιρη η εικόνα και η λέξη που δίνεις στην Μία..θα περιμένουμε την συνέχεια..από εκείνη..
    Να είστε καλά Μαρίνα μου ..να προσέχετε όλοι ας κάνουμε τον φόβο μας ελπίδα για τα καλύτερα την αγάπη μου ..💚

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένη μου Ρούλα θέλω να πιστεύω και να ελπίζω ότι θα βγούμε σοφότεροι από όλο αυτό, που εύχομαι να τελειώσει γρήγορα!
      Σ' ευχαριστώ από καρδιάς για την επίσκεψη και τα καλά σου λόγια!
      Να είστε όλοι καλά, φίλη κι αν γίνει ο φόβος ελπίδα, όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα!
      Σε φιλώ γλυκά!!
      Μ

      Διαγραφή
  15. Μία ακόμη όμορφη, και επίκαιρη, ιστορία σου. Με όμορφο τρόπο ανοίγει το κουτί των αναγκών και των επιθυμιών μιας νέας γυναίκας, ενός ανθρώπου που νομίζει πως τα έχει όλα τακτοποιημένα στη ζωή του και ξαφνικά κάτι γίνεται και συνειδητοποιεί πως ίσως να μην είναι όπως νομίζει.
    Όνειρο ήταν το τέλος της καραντίνας που όμως λέει πολλά για τον φόβο μας να κοιτάξουμε στα μάτια ανάγκες και επιθυμίες, κρυμμένες και σκονισμένες. Τώρα και έχουμε τον χρόνο να το κάνουμε και δεχόμαστε πως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο.
    Ωραία ιστορία, ωραίες εικόνες, και οι δύο. Είμαι σίγουρη πως η συνέχεια θα είναι το ίδιο μαγευτική.
    Καλή μας δύναμη και υπομονή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Δεν σου κρύβω πως όταν είδα την εικόνα που διάλεξε η Αχτίδα μας ενθουσιάστηκα πάρα πολύ και θεώρησα πως πιο ταιριαστή για σενα δεν γινόταν να είναι!!
    Έβαλες ωραίες σκέψεις για προβληματισμό, να δούμε την ευκαιρία μέσα από κάθε δυσκολία.

    Καλή έμπνευση στην επόμενη φίλη μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!

find "to e-periodiko mas" on instagram