Τις τελευταίες μέρες, ένα χαμόγελο αισιοδοξίας ζωγραφίστηκε στα πρόσωπα των περισσότερων. Κάτι η αλλαγή κυβέρνησης, κάτι οι διαπραγματεύσεις που γίνονται επιτέλους, κάτι οι εξαγγελίες για αποκατάσταση των αδικημένων, ήρθε και χάρηκε ο απλός πολίτης, που επί τρία χρόνια ήταν μέσα στη μαύρη κατήφεια και με το δίκιο του.
Πόσο δύσκολο
όμως, είναι να αγχωθεί κανείς σήμερα; Κάθε άλλο. Πανεύκολο!
Πάνω που
πάει να χαμογελάσει το χειλάκι, να μια άσχημη είδηση, μια συννεφιά, μια μπόρα
και όλα μπαίνουν σε τροχιά ανησυχίας!
Ξυπνάς το
πρωί ας πούμε, πίνεις τον καφέ σου, ξεκινάς για τη δουλειά (που ευτυχώς ακόμα έχεις)
με όση καλή διάθεση μπορείς και στο πρώτο φανάρι, να και το μποτιλιάρισμα… Αμέσως η ανησυχία και το άγχος,
γίνονται συνοδηγοί. «Θα αργήσω», «θα τα’ ακούσω», «θα δώσω αφορμή για σχόλια», «θα
με απολύσουν»… είναι μερικές μόνο από τις σκέψεις που περνούν από το μυαλό, όση
ώρα περιμένεις.
Το παλεύεις
όμως ηρωικά και προσπαθείς να ξεχαστείς και να επανέλθεις στην καλή διάθεση,
που είχες όταν έβαζες το κλειδί στη μίζα, ανοίγοντας το ραδιόφωνο. Λίγη μουσική,
ένα τραγούδι πάντα βοηθά, σκέφτεσαι και αρχίζεις να σιγοτραγουδάς κι εσύ. Έλα
όμως που σε 9 από τους 10 ραδιοσταθμούς που πιάνεις, δεν έχουν μόνο τραγούδια.
Έχουν και εκφωνητές, που έτσι και είναι του πολιτικού σχολιασμού, σε ταράζουν
το δίχως άλλο.
Βέβαια! Δε
σου φτάνει η γενική μαυρίλα, η γενική κατήφεια, που τόσα χρόνια βιώνεις, πάνω
που πήγε κάτι ν’ αλλάξει, κάπως να αισιοδοξήσεις κι εσύ βρε αδερφέ, να ΄σου οι
απανταχού Κασσάνδρες να σου κάνουν τη χαρά, ατμό! Όλα άσχημα τα βλέπουν, όλα
λάθος γίνονται και πάντα υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος! Αυτός της καταστροφής, της
απόλυτης καταστροφής. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, ένα πράγμα!
Για καθίστε
βρε παιδιά!!! Είπαμε είχαμε πάρει λάθος θεραπεία, ως «άρρωστη» χώρα και αντί να
γίνουμε καλά, χειροτερέψαμε. Το είδαμε, το ζήσαμε, το καταλάβαμε, το αλλάξαμε.
Ή έστω κινηθήκαμε προς την κατεύθυνση της αλλαγής. Δεν περιμένετε λίγο να δούμε
τα αποτελέσματα; Δεν πρέπει να αφήσουμε το χρόνο να κυλήσει πριν απογοητευτούμε
και πέσουμε πάλι στη μαύρη στεναχώρια;
Δηλαδή ποιος
ο λόγος να αγχωθούμε και να στεναχωρηθούμε προκαταβολικά; Σας ερωτώ, τι θα
κερδίσουμε; Μήπως με τη στεναχώρια θα διορθωθεί κάτι; Γιατί αν είναι με το
άγχος και την ανησυχία να διορθώσουμε ό,τι στράβωσε, ας βάλουμε όλοι τα δυνατά
μας να κλάψουμε παρέα, να περάσει!!!
Επειδή όμως,
δεν λύνονται έτσι τα προβλήματα, μήπως να αφήσουμε αυτούς που αναλάβανε, να
κάνουν τη δουλειά τους κι εμείς να σταυρώσουμε τα δάχτυλα (cross our fingers - κατά την αγγλική έκφραση) και να
ευχηθούμε να πάνε όλα καλά;
Κι αν δεν
πάνε, τότε μάλιστα να κλάψουμε με την ησυχία μας. Κανένας δεν θα μας εμποδίσει!
Προκαταβολικά
όμως, αυτή τη στεναχώρια, γιατί να την περάσουμε;…
Λίγη μόνο,
υπομονή!
