Σε ξέρω από μωρό, μεγάλωσες μαζί μου, ένιωθα ό,τι ένιωθες και μοιραζόμουν τα όνειρα και τις αγωνίες σου...
Μεγάλωσες, σπούδασες, έπιασες δουλειά, βρήκες το ταίρι σου, έκανες σπιτικό...
Ξεκίνησες τη ζωή σου με όνειρα απλά, καθημερινά, ανθρώπινα. Μέχρι που ήρθε η κρίση, τα μνημόνια, η μαυρίλα...
Πάλεψες να σταθείς στα πόδια σου, να κρατήσεις τη δουλειά σου, τη ζωή σου. Δεν ήταν όμως αρκετό. Η ανεργία, έγινε ο τρίτος συγκάτοικος στο σπίτι σου. Έγινε ο βραχνάς σου!
Έτσι αποφάσισες να ακολουθήσεις το μόνο δρόμο που σου έμεινε ανοιχτός, αυτόν της φυγής, σε άλλη χώρα, άλλη ήπειρο, άλλο ημισφαίριο, μακριά από τους δικούς σου, την πατρίδα σου, όλα όσα μοιραζόμασταν. Σαν ένα φυντάνι που ξεραίνεται, αν δεν αλλάξει χώμα, γλάστρα, περιβάλλον.
Βάζεις τα όνειρα, τα νιάτα σου σε μια βαλίτσα κι ανοίγεις τα φτερά σου, γι' αλλού.
Η πατρίδα σου σε διώχνει, ανίκανη να σε θρέψει.
Δεν σου κακιώνω, δε σου θυμώνω, μα να θυμάσαι όπου να ΄σαι, πως είσαι Έλληνας κομμάτι μιας πολύπαθης προδομένης χώρας, που χωρίς εσένα γίνεται φτωχότερη, όπως εμείς που αγαπάς και μας αφήνεις πίσω αναγκαστικά.
Κράτα μας, στην καρδιά σου και μη ξεχάσεις να γυρίσεις...
Μαρίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!