Πρωί - πρωί, μη σας πω αξημέρωτα για μένα, χτυπάει το τηλέφωνο. Πετιέμαι αλαφιασμένη... όλοι ξέρουν πως δεν είμαι του πρωινού ξυπνήματος.
Πριν καλά καλά απαντήσω αυτό το βαρύ "ναι" του αγουροξυπνημένου, ακούω τη φίλη μου τη Νατάσα σε μεγάλα μεράκια!
- Θέλω ν τα πιώωωω....
- Τι λες κοπέλα μου πρωί πρωί, με τη τσίμπλα στο μάτι;
- Ναι, να τα πιω να μην καταλαβαίνω! Απαντά με σθένος.
- Τι να μην καταλαβαίνεις, μανούλα μου, ρωτώ ως αδαής, ψάχνοντας σαν υπνωτισμένη την καφετιέρα...
- Να μην καταλαβαίνω, ό,τι συμβαίνει γύρω μου!...
Αυτό ήταν!!! Λες και μου πέταξε ένα κουβά με κρύο νερό, πήρα μπρος! Για να μιλάει έτσι η Νατάσα, κάτι συμβαίνει σοβαρό, σκέφτομαι κι αρχίζω τις ερωτήσεις.
- Εσύ, που τρομάζουμε να σε ξεκολλήσουμε απ΄τα ειδησιογραφικά; Εντύπωση μου κάνει!
- Εγώ, εγώ!!! Τόσο καιρό που παρακολουθούσα, τι βγήκε; Θόλωσα ένα εκατομμύριο φορές μέχρι τώρα, χώρια που δεν προλαβαίνω να μετρώ κολοτούμπες. Νισάφι πια, βαρέθηκα!
- Έτσι ξαφνικά; παίρνω το διερευνητικό μου
- Τι ξαφνικά καλέ; Εδώ χάνεται ο κόσμος κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ανοίγω το "κουτί" και δεν ακούω τίποτα άλλο από δύσκολα. Κρα κάνω για μια ευχάριστη είδηση, να σκάσει κι εμένα το χειλάκι μου, αλλά πού!...
- Βρε καρδούλα μου, πιες λίγο καφεδάκι να ισιώσεις κι έλα να το συζητήσουμε...
Τίποτα! Η Νατάσα ανένδοτη συνέχιζε να τραγουδά και να επιμένει, πως ο καλύτερος τρόπος για να τα βγάλει πέρα με τα δυσάρεστα, τα παράξενα και όλα τα περίεργα, είναι η κατάσταση μέθης.
Να της ρίξω άδικο, δεν μπορούσα με όσα γίνονται. Από πού να το πιάσω και να μη μπω σε πειρασμό; Από το εσωτερικό, από το εξωτερικό; Δες θες και πολύ να χάσεις τη μπάλα.
Λες και δε φτάνουν όσα περάσαμε, η παράνοια συνεχίζεται, τα μνημόνια συνεχίζονται, οι πρόσφυγες πνίγονται, τα οικονομικά μας πηγαίνουν κατά διαόλου, οι αγρότες παρατάνε τα χωράφια και βγαίνουν ξανά στους δρόμους, το ασφαλιστικό είναι σα να θέλουν να μας περάσουν το βραχιόλι αντί στο χέρι στο λαιμό, οι εθνικές συντάξεις κλειδώνουν σε τιμή σινιέ πορτοφολιού και πάει λέγοντας...
Πώς να τα αντέξει κανείς όλα αυτά; Με αγώνα θα μου πείτε. Με αγώνα, δε λέω όχι, αλλά κι αυτά τα έρημα τα νεύρα, κλωστές γίνανε τόσα χρόνια ταλαιπωρίας, σπάνε. Κι άμα σπάσουν ολονών, μας βλέπω να βγαίνουμε στους δρόμους, να χαστουκίζει ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί να αυτομουτζωνόμαστε!
Άδικο;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!