Με τη Μαρία Κανελλάκη συναντηθήκαμε εντελώς τυχαία στα διαδικτυακά μονοπάτια. Ήταν ίσως λίγο καρμική η συνάντηση αυτή, γιατί από την ανάρτηση, που διάβασα στο blog της το Απάγκιο, κατάλαβα πόσο ξεχωριστός άνθρωπος είναι και πόσα κοινά έχουμε. Γυρίζοντας το χρόνο πίσω σ' εκείνη την ανάρτηση του 2015 για τους τόπους της σύγχρονης ιστορικής μνήμης πρέπει να πω πως δεν έπαψα ούτε στιγμή να ανακαλύπτω πτυχές ενός ανθρώπου με ευαισθησίες και δυνατή πένα.
Από τότε μεσολάβησαν πολλές αναρτήσεις και φορά τη φορά τη γνώριζα όλο και καλύτερα, μέσα από τα κείμενά της, την ευαισθησία της σε κοινωνικά θέματα και την αγάπη της για τον καθημερινό άνθρωπο, που αγωνίζεται σε δύσκολους καιρούς. Θα μπορούσα να σας μιλήσω για τη Μαρία, αλλά προτίμησα να σας μεταφέρω μια κουβέντα που είχα μαζί της με αφορμή το βιβλίο της "Ιστορίες της διπλανής κρίσης", που το αγάπησα πραγματικά. Σας αφήνω να την απολαύσετε...
Σε γνώρισα μέσα από την πένα σου στο «Απάγκιο» σου, που έγινε και δικό μου απάγκιο κάθε φορά που σε διάβαζα. Μίλησέ μου για το blog σου. Τι σε έκανε να το ξεκινήσεις;
Το “καύσιμo” για το ξεκίνημα του Απάγκιου, ήταν αυτό που βιώσαμε όλοι μας, τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Ο θυμός και η λύπη. Η απογοήτευση κι αυτό το γενικευμένο αίσθημα της ματαίωσης. Η εθνική μας κατάθλιψη, με δυο λόγια. Ήταν η προσωπική ανάγκη να μετατρέψω όλα τα τοξικά συναισθήματα και το θυμό κυρίως, σε δημιουργικότητα. Το μεγάλο μου στοίχημα βέβαια, ήταν να αναδείξω τους προσωπικούς μου – ανώνυμους- ήρωες.
Έχεις συμμετάσχει κατά καιρούς σε δεκάδες διαδικτυακά projects, e-books και σε συλλογικά έντυπα έργα με την ξεχωριστή γραφή σου. Τι είναι για σένα το γράψιμο;
Καταφύγιο. Ψυχοθεραπεία. Συντροφικότητα, που έχω δει να εξελίσσεται σε έμπρακτη αλληλεγγύη. Η πραγμάτωση της διαδρομής, απ’ το “ΕΓΩ” στο “ΜΑΖΙ”.
Κάθε σου κείμενο ξεχειλίζει από κοινωνική ευαισθησία, θα έλεγε κανείς. Πες μου για τη Μαρία, τι κάνει εκτός διαδικτύου;
Παρατηρεί κι “οπλοφορεί”. Εργάζεται σκληρά και ασταμάτητα, από τότε που θυμάται τον εαυτό της και διανύει επιτέλους την περίοδο, που κάνει αυτό που της αρέσει. Ήταν ένα δώρο στον εαυτό της, που της το φύλαγε από χρόνια κι ευχαριστεί τον Πανάγαθο που αξιώθηκε να το βιώσει.
Οι «Ιστορίες της διπλανής κρίσης» ήρθαν να σηματοδοτήσουν μια καινούργια πορεία. Πώς νιώθεις γι’ αυτό;
Ευγνώμων! Σαν να έχω γεννήσει το τρίτο μου παιδί και συμπωματικά, όλες οι γέννες μου, συνέβησαν ένα σαββατιάτικο πρωί. Τα δυο μου αγόρια και το βιβλίο μου επίσης. Το παρέλαβα απ’ τον εκδότη, ένα σαββατιάτικο πρωινό του περασμένου Ιούνη. Νιώθω ξανά την ευθύνη, το νοιάξιμο, τη φροντίδα και την αγωνία να μην “κακοπέσει”. Να βγάλει τα κλαράκια του και να καρπίσει. Να ακουμπήσει σε ράφια ανήσυχων ανθρώπων κι όχι σε βιτρίνες με ευπώλητα βιβλία. Να ενεργοποιήσει δακρυγόνους αδένες, χαμόγελα και να ταυτιστεί με αληθινές ιστορίες. Οι ήρωές του άλλωστε δεν είναι χάρτινοι και δεν κατοικούν στις σελίδες του, αλλά υπάρχουν τριγύρω μας∙ στο δρόμο, στο λεωφορείο, στο σχολείο των παιδιών μας, στην πολυκατοικία μας, παντού…
Θέμα του βιβλίου σου, η κρίση. Πώς τη βιώνεις και τι σκέφτεσαι για το μέλλον της χώρας μας;
Το βιβλίο δεν αναφέρεται τόσο στην οικονομική κρίση, αλλά κυρίως στην κρίση που προϋπήρχε. Στην πολιτιστική και την κοινωνική. Στην αξιακή μας κατρακύλα κατά την περίοδο της ψευδο-ευδαιμονίας. Την ένδοξη εποχή της ροζ τσιχλόφουσκας και του ακατάσχετου καταναλωτισμού. Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει εδώ και χρόνια. Πολιτιστικά κυρίως. Το αξιακό μας σύστημα νοσεί βαριά και μαζί του νοσούμε κι εμείς. Το μέλλον μας είναι οι νέοι άνθρωποι. Όσοι δεν εγκατέλειψαν το πλοίο. Η νέα γενιά που ετοιμάζεται να βγει στην αρένα, έχει να τα βάλει με άγρια θηρία και η μάχη θα είναι άνιση. Τα (λίγα ενδεχομένως) παιδιά που δεν θα εκστασιαστούν με τα “καθρεφτάκια” των brands και των iPhone, είναι αυτά που θα δημιουργήσουν τη νέα φουρνιά πνευματικών ανθρώπων και έντιμων αγωνιστών της ζωής. Που θα ξαραχνιάσουν τα βιβλία του Ελύτη, του Ρίτσου και του Σεφέρη, του Καζαντζάκη, του Μίσσιου, της Σωτηρίου και του Βάρναλη, την ιστορία του τόπου και τους αληθινούς ήρωες, που ακόμα ζητούν δικαίωση. Και είναι αυτά τα παιδιά, που θα βγουν αλώβητα απ’ τα κέντρα εξουσίας, που επιδιώκουν και ποντάρουν τις μάρκες τους στην αποθέωση του ατομικισμού και της μοναξιάς. Στη “σέλφι” που κατατρόπωσε το οικογενειακό κάδρο και τη συλλογικότητα.
Κάνεις σχέδια και ποια είναι αυτά;
Μπα, δεν πιάνει το χέρι μου στο σχεδιασμό και στη στρατηγική εν γένει. Προτιμώ να έχω τις κρυφές προσδοκίες μου και να μένω προσηλωμένη σ’ αυτές. Να δοκιμάζω και να δοκιμάζομαι σε καινούργια πράγματα.
Το βιβλίο σου έχει χαρακτηριστεί ως οδηγός επιβίωσης στη μνημονιακή Ελλάδα. Συμφωνείς με αυτό το χαρακτηρισμό; Μίλησέ μου για το περιεχόμενό του…
Οδηγός επιβίωσης είναι συνήθως το εγχειρίδιο που, αντί για διαπιστώσεις, περιέχει χρήσιμες οδηγίες για την αντιμετώπιση μιας κρίσης. Μ’ αυτή την οπτική, επιλέχτηκε κι ο χαρακτηρισμός. Χωρίς να υπάρχουν μαγικές συνταγές, αυτό που ενδεχομένως να βοηθήσει τον αναγνώστη, είναι να εκτιμήσει τα απλά και αυτονόητα της καθημερινότητάς του, που για πολλούς συνανθρώπους, είναι άπιαστο όνειρο [π.χ. πατρίδα, υγεία, τροφή, οικογένεια, στέγη, δουλειά, φίλους, ψυχαγωγία, παρέα, ένα σύντροφο, γονείς εν ζωή και διάφορα άλλα]. Με την ελπίδα να περιορίσουμε τη γκρίνια και την ηχορύπανση. Νομίζω πως είναι μια καλή άσκηση, για να κρατάμε τα σωστά γράδα στη ζωή μας. Και να παραμένουμε αντάμα ο ένας με τον άλλο. Η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη, κράτησαν την κοινωνία όρθια όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν ένα καλό πείραμα που πέτυχε, κι ας μην έχει προβληθεί στις σωστές του διαστάσεις απ’ τα ΜΜΕ. Αυτό το αλισβερίσι είναι το πιο ακριβό εργαλείο του ανθρώπου. Κι εδώ δεν χωράνε σύνορα και σημαίες. Δεν χρειάζεται να μιλάς την ίδια γλώσσα με τον άλλο. “Μιλάνε” μόνο οι καρδιές που χτυπούν στην ίδια διάλεκτο.
Η οικογένειά σου πώς βλέπει το blogging και τώρα το βιβλίο;
Αρχικά, με στραβό μάτι. Έριχνα κάτι ξεγυρισμένα ξενύχτια και δεν έβρισκαν το λόγο να αφιερώνω τόση ενέργεια και χρόνο, σε διαδικτυακές παρέες. «Τι πας και μπλέκεις ρε πουλάκι μου; Έλα να ρημαδοκοιμηθούμε, γιατί θα σέρνεσαι πάλι αύριο…» Με τον καιρό το συνήθισαν. Αργότερα, άρχισαν να με διαβάζουν. Πολύ αργότερα, μου έκαναν και σχόλια ή κριτικές. Στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου, είχαν πιάσει πρώτη θέση-πίστα∙ παιδιά, φίλοι παιδιών, σύντροφος και κάτι ξεχασμένα ξαδέρφια, κι ήταν η πιο συγκινητική διαπίστωση, να βλέπω στα μάτια τους, τη χαρά και το “χειροκρότημά τους” για ό,τι κατάφερα. Κοντολογίς, ήταν μοναχικός ο δρόμος και μόνο η μητρική φωνή εκ Κρήτης, με στήριζε τηλεφωνικώς και αδιαλείπτως. Θυμάμαι ότι της έστειλα το βιβλίο, χωρίς να της έχω πει τίποτα για την έκδοσή του. Το παρέλαβε και με πήρε τηλέφωνο κι αν ήταν τρόπος, θα διαπερνούσε τις οπτικές ίνες για να μ’ αγκαλιάσει.
Από το «κλικ» που πάτησες για την πρώτη σου ανάρτηση ως σήμερα, ο δρόμος ήταν μακρύς. Έτσι είχες στο μυαλό σου αυτή τη διαδρομή; Τι θα άλλαζες αν μπορούσες;
Αυτό το πρώτο «κλικ», είναι σαν το πρώτο μας φιλί, τον καιρό της νιότης μας. Δειλό, τρυφερό και αμήχανο, με την απειρία του “πρωτάρη” να το σηματοδοτεί. Δεν θα άλλαζα τίποτα απολύτως. Ούτε στις πιο αισιόδοξες προβλέψεις μου, δεν υπήρχε αυτή η διαδρομή. Την οποία, μετράω σε φίλους. Όχι σε κλικ, ούτε σε λάικ. Σε φίλους χειροπιαστούς, που ανταμώσαμε, μοιραστήκαμε στιγμές και νιώσαμε ευγνωμοσύνη που οι δρόμοι μας συναντήθηκαν. Το θεωρώ υπέρτατη τύχη το συναπάντημα με ανθρώπους, που σε δένουν κοινές αξίες και μιλάτε την ίδια “γλώσσα”.
Είσαι από εκείνους, που όχι μόνο παρατηρεί τους ανθρώπους, αλλά «μπαίνει στα παπούτσια τους»… Πώς θα ήθελες να έχουν εσένα στο μυαλό τους όσοι σε γνωρίζουν;
Ναι όντως, έχω κάνει μεγάλη κατάχρηση σε ξένα παπούτσια. Από σαλονάτες γόβες, μέχρι πλαστικές σαγιονάρες. Ωραία ήταν… Να μ’ έχουν στην καρδιά τους θα ήθελα. Το μυαλό είναι για άλλες χρήσεις, που δεν με αφορούν.
Αν σου έλεγαν να αλλάξεις χώρα και να ζεις κάνοντας αυτό που αγαπάς περισσότερο, με ιδανικές συνθήκες, θα έφευγες;
Όχι. Το «Μαζεύω τα μπογαλάκια μου και φεύγω», καθόλου δεν μου ταιριάζει. Γιατί μ’ αυτή τη λογική, θα άλλαζα ξανά χώρα και συνθήκες, αν δεν μου άρεσε ο τόπος που θα πήγαινα. Το ζητούμενο είναι να διαμορφώνεις τις ιδανικές συνθήκες, στον τόπο που είναι οι ρίζες σου. Και ν’ αγαπάς αυτό που κάνεις. Και δεν μιλάω εκ του ασφαλούς. Ξέρω πολύ καλά πώς είναι να δουλεύεις για επιβίωση κι όχι από μεράκι, να αγωνιάς αν αύριο θα έχεις δουλειά, να δίνεις καθημερινές μάχες για να κρατήσεις τη θέση σου, αλλά και την αξιοπρέπειά σου.
Με την ευκαιρία, οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον εκδότη των 24γραμμάτων, Γιώργο Δαμιανό. Αν και δεν γνωριζόμασταν μέχρι τη μέρα που παρέλαβα το βιβλίο, πίστεψε σε μένα και με στήριξε με όλες τους τις δυνάμεις.
Αυτή είναι η Μαρία Κανελλάκη, ένας άνθρωπος ακέραιος, ξεχωριστός, δημιουργικός που συχνά μπαίνει "στα παπούτσια" άλλων... η φίλη μου!
Αν θέλετε να αποκτήσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.
Καλημέρα, Μαρίνα μου. Μα πόσο όμορφη η συζήτησή σου με τη Μαρία μας. Είμαι από τις τυχερές που έχω το βιβλίο με την υπογραφή της. Να είσαι πάντα καλά, Μαρίνα μου, και να είναι πάντα καλά και η Μαρία μας να μας χαρίζει τέτοιες ομορφιές. Φιλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ Μία μου! Της αξίζει της Μαρίας μας!
ΔιαγραφήΣε φιλώ γλυκά
Μαρίνα
Μαρινα μου, τι όμορφες ερωτήσεις έκανες. Και πόσο χάρηκα που γνωρίσαμε τη Μαρία μας λίγο καλύτερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα μια φορά, μέσα από τις απαντήσεις που έδωσε η Μαρία, φάνηκε πόσο αξιόλογος άνθρωπος είναι.
Πολλά φιλιά και στις δυο σας!
Αγαπημένη μου συνονόματη, σ' ευχαριστώ!! Η Μαρία είναι ξεχωριστή και αξιόλογη και χαίρομαι που βγήκε αυτό!!
ΔιαγραφήΠολλά φιλιά
Μ.
Πάρα πολύ χάρηκα για αυτή τη δικτυακή συνέντευξη παιδιά.....! μπράβο....! και για τα δύο σας μέρη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια Μαρίνα για αυτή σου την πρωτοβουλία. Μας δίνει την δυνατότητα να διαβάσουμε ακόμα περισσότερα πράγματα για την αγαπημένη μας Μαρία και να μπούμε στην καρδιά και στο μυαλό της. Πολύ ώραία κίνηση.
Όσο για τη Μαρία αυτή καθ εαυτή, θαρρώ πλέον γνωρίζουμε ότι έχουμε κοντά μας έναν μικρό θησαυρό.
Τα φιλιά μου παιδιά.
Σ' ευχαριστώ πολύ Γιάννη μου για τα καλά σου λόγια! Όσα λες για τη Μαρία είναι απολύτως αληθινά!
ΔιαγραφήΚαλή συνέχεια φίλε μου
Μαρίνα
Μαρίνα μου, ένα μεγάλο "Ευχαριστώ" για όλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όλους τους φίλους που με τιμούν με την παρουσία τους! Καλή συνέχεια στις "δημοσιογραφικές" σου απόπειρες. Εγώ πάντως, το χάρηκα πολύ...
Δική μου η χαρά και το "ευχαριστώ" Μαρία μου!!
ΔιαγραφήΝα έχεις κάθε επιτυχία σε ό,τι κάνεις, εύχομαι από καρδιάς!
Φιλιά
Μαρίνα
Μοιάζει όντως ως ένας από τους πιο καθαρούς ανθρώπους που μπορεί κάποιος να συναντήσει στο διαδίκτυο. Κάθε ιστορία της έχει λόγο, ευαισθησία, λες και η πένα της γρατζουνάει τις πιο ευαίσθητες χορδές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρηκα που μπόρεσα να μάθω λίγα πράγματα παραπάνω μέσα από τη συζήτηση σας, εύχομαι το όνειρο της να αντέξει στο χρόνο και να το ακολουθεί τόσο όμορφα όσο και σήμερα.
Το βιβλίο το είχα δει, θα φροντίσω να το πάρω σύντομα. Μου άρεσε ιδιαίτερα το πως έχει χαρακτηριστεί, και αν κάτι χρειαζόμαστε σε αυτούς τους καιρούς, μοιάζει να το αγγίζει.
Καλό σου βράδυ Μαρίνα μου και συγχαρητήρια για τον τρόπο που αποτύπωσες τη συζήτηση!
Σ' ευχαριστώ πολύ Νικολέτα μου! Η πένα της Μαρίας αποτυπώνει όχι μόνο αυτά που παρατηρεί, αλλά και πόσο ξεχωριστός και αληθινός άνθρωπος είναι! Το βιβλίο θα το απολαύσεις, είμαι βέβαιη!!
ΔιαγραφήΣε φιλώ
Μαρίνα
Απλά μια καλησπέρα, Μαρίνα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓλυκιά μου Μία, θα τα πούμε σύντομα...
ΔιαγραφήΣε φιλώ πολύ
Μ.
Ωραία συνέντευξη και παρουσίαση. Το αξίζει η Μαρία μας και της αξίζει να ανέβει ψηλά στο στερέωμα των καταξιωμένων συγγραφέων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά Μαρίνα μου και εσύ Μαρία μου γι αυτήν την όμορφη συνεργασία σήμερα
Φιλιά και στις δυο σας
Όντως της αξίζουν τα καλύτερα της Μαρίας μας, Αννούλα μου! Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και την επίσκεψη!
ΔιαγραφήΠολλά γλυκά φιλιά
Μαρίνα
Υπέροχη Μαρία και πάντα συγκινητική. Το βιβλίο της με κάνει και δακρίζω... σε κάποια σημεία κλαίω κιόλας. Και το Απάγκιο της καταφύγιο απ΄τα λίγα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι τέτοιες στιγμές χαίρομαι τόσο που έκανα και γω αυτό το υπέροχο πρώτο ''κλικ'' και μπήκα σε αυτόν τον καταπληκτικό μπλογκοχώρο και γνώρισα τόσο εξαιρετικούς ανθρώπους.
Μπράβο και σε σένα Μαρίνα μου για το βήμα που έδωσες!
Φιλιά και στις δύο!
Είναι όπως το λες Μαρία μου, το βιβλίο αλλά και το Απάγκιο...
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ που πέρασες και για τα καλά σου λόγια.
Φιλιά πολλά
Μαρίνα
Λοιπόν, δεν θα πω πολλά. Οι ερωτήσεις σου έδωσαν την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε πως η Μαρία είναι αυτό που είναι! Και χρειαζόμαστε πένες σαν της Μαρίας, που όχι μόνο να μπορούν αλλά και να θέλουν να μιλήσουν για αυτά τα θέματα. (Κι εγώ ετοίμασα μια συνέντευξη με άλλη συγγραφέα της γειτονιάς μας: τα μεγάλα πνεύματα συναντιούντα! Χι,χι!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά και στις δυο!
Τίποτα δεν είναι τυχαίο Αλεξάνδρα μου! Μπορεί τυχαία να μας έφερε κοντά η blogoγειτονιά, αλλά "δέσαμε", ταιριάξαμε για πολλούς λόγους και σίγουρα χρειαζόμαστε πένες σαν της Μαρίας μας!!
ΔιαγραφήΜε την πρώτη ευκαιρία θα σε επισκεφτώ για να σε διαβάσω. Έχω χάσει πολλά, πάλι...
Σε φιλώ γλυκά
Μαρίνα
Μπορει να αργησα ως συνηθως Μαρινα μου.. αλλα απολαυσα εστω και καθυστερημενα την συνεντεξη της Κανελλακη μας.. την εχω γνωρίσει και προσωπικα...και εκτος οτι ειναι ενας ανθρωπος εξαιρετικος .αλλα ειναι και φιλη που σε τιμα η παρουσια της διπλα σου ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πενα της ειναι η αιτια που την εχουμε λατρεψει.. γιατι αντιπροσωπευει τον χαρακτηρα της!!
Μπραβο και στις δυο σας..!!! φιλακιαααα!!
Ρούλα μου αγαπημένη, ποτέ δεν είναι αργά για να διαβάσει κανείς κάτι. Μην ξεχνάς κι εγώ το ίδιο κάνω αναγκαστικά τον τελευταίο καιρό...
ΔιαγραφήΗ Μαρία μας είναι εξαιρετική και ξεχωριστή και μας κάνει όλες περήφανες!
Σ' ευχαριστώ που πέρασες και σε φιλώ γλυκά
Μαρίνα