Πρωί - πρωί, μη σας πω αξημέρωτα για μένα, χτυπάει το τηλέφωνο. Πετιέμαι αλαφιασμένη... όλοι ξέρουν πως δεν είμαι του πρωινού ξυπνήματος.
Πριν καλά καλά απαντήσω αυτό το βαρύ "ναι" του αγουροξυπνημένου, ακούω τη φίλη μου τη Νατάσα σε μεγάλα μεράκια!

- Θέλω ν τα πιώωωω....
- Τι λες κοπέλα μου πρωί πρωί, με τη τσίμπλα στο μάτι;
- Ναι, να τα πιω να μην καταλαβαίνω! Απαντά με σθένος.
- Τι να μην καταλαβαίνεις, μανούλα μου, ρωτώ ως αδαής, ψάχνοντας σαν υπνωτισμένη την καφετιέρα...
- Να μην καταλαβαίνω, ό,τι συμβαίνει γύρω μου!...

Αυτό ήταν!!! Λες και μου πέταξε ένα κουβά με κρύο νερό, πήρα μπρος! Για να μιλάει έτσι η Νατάσα, κάτι συμβαίνει σοβαρό, σκέφτομαι κι αρχίζω τις ερωτήσεις.

- Εσύ, που τρομάζουμε να σε ξεκολλήσουμε απ΄τα ειδησιογραφικά; Εντύπωση μου κάνει!
- Εγώ, εγώ!!! Τόσο καιρό που παρακολουθούσα, τι βγήκε; Θόλωσα ένα εκατομμύριο φορές μέχρι τώρα, χώρια που δεν προλαβαίνω να μετρώ κολοτούμπες. Νισάφι πια, βαρέθηκα!
- Έτσι ξαφνικά; παίρνω το διερευνητικό μου
- Τι ξαφνικά καλέ; Εδώ χάνεται ο κόσμος κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ανοίγω το "κουτί" και δεν ακούω τίποτα άλλο από δύσκολα. Κρα κάνω για μια ευχάριστη είδηση, να σκάσει κι εμένα το χειλάκι μου, αλλά πού!...
- Βρε καρδούλα μου, πιες λίγο καφεδάκι να ισιώσεις κι έλα να το συζητήσουμε...

Τίποτα! Η Νατάσα ανένδοτη συνέχιζε να τραγουδά και να επιμένει, πως ο καλύτερος τρόπος για να τα βγάλει πέρα με τα δυσάρεστα, τα παράξενα και όλα τα περίεργα, είναι η κατάσταση μέθης.

Να της ρίξω άδικο, δεν μπορούσα με όσα γίνονται. Από πού να το πιάσω και να μη μπω σε πειρασμό; Από το εσωτερικό, από το εξωτερικό; Δες θες και πολύ να χάσεις τη μπάλα.

Λες και δε φτάνουν όσα περάσαμε, η παράνοια συνεχίζεται, τα μνημόνια συνεχίζονται, οι πρόσφυγες πνίγονται, τα οικονομικά μας πηγαίνουν κατά διαόλου, οι αγρότες παρατάνε τα χωράφια και βγαίνουν ξανά στους δρόμους, το ασφαλιστικό είναι σα να θέλουν να μας περάσουν το βραχιόλι αντί στο χέρι στο λαιμό, οι εθνικές συντάξεις κλειδώνουν σε τιμή σινιέ πορτοφολιού και πάει λέγοντας...

Πώς να τα αντέξει κανείς όλα αυτά; Με αγώνα θα μου πείτε. Με αγώνα, δε λέω όχι, αλλά κι αυτά τα έρημα τα νεύρα, κλωστές γίνανε τόσα χρόνια ταλαιπωρίας, σπάνε. Κι άμα σπάσουν ολονών, μας βλέπω να βγαίνουμε στους δρόμους, να χαστουκίζει ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί να αυτομουτζωνόμαστε!

Άδικο;...

Συμμετέχοντας σ' αυτή την υπέροχη σκυταλοδρομία αναμνήσεων, που ξεκίνησε ο καλός μας φίλος ο Γιάννης (idipoton.blogspot.gr), ακολούθησε η Μαρία μας (mytripssonblog.blogspot.gr) και μετά η Αριστέα μας (princess-airis.blogspot.gr) θέλω κι εγώ, να κάνω μαζί σας, αυτό το ταξίδι...

Μεγάλωσα σ' ένα σπίτι όπου ποτέ δεν έλειπε η βιβλιοθήκη, γεμάτη με λογιών - λογιών βιβλία. Οι γονείς μου, τα αγαπούσαν ιδιαίτερα και με έκαναν να τα αγαπήσω κι εγώ, από πολύ μικρή. Τα πρώτα, που βέβαια δεν διάλεξα εγώ και φυσικά δεν μπορούσα να διαβάσω μόνη μου, ήταν μικρές ιστορίες σε στίχους και ήμουν δεν ήμουν τριών...

Ακολούθησαν τα παραμύθια κατά δεκάδες και σε τόμους ακόμα, που δεν τα χόρταινα. Πάντα μέσα στα δώρα γιορτών και γενεθλίων υπήρχε και ένα βιβλίο κι άλλες φορές έτσι, χωρίς καμιά
αφορμή.

Το πρώτο βιβλίο, που διάλεξα μόνη μου, ήταν το "Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν" της Μπέτυ Σμιθ. Ο λόγος που το διάλεξα ήταν το μικρό κειμενάκι στην πρώτη του σελίδα, αμέσως μετά τον τίτλο: "Είναι κάποιο δέντρο που φυτρώνει στο Μπρούκλιν. Μερικοί το λένε Δέντρο του Ουρανού. Όπου κι αν τύχει να πέσει σο σπόρος του θα φυτρώσει ένα δέντρο που παλεύει να φτάσει στον ουρανό. Φυτρώνει μέσα σε μαντρωμένες αυλές και σε σωρούς πεταμένα σκουπίδια. Ξεφυτρώνει μέσα από σκάρες υπογείων. Είναι το μοναδικό δέντρο που φυτρώνει ακόμα και στο τσιμέντο. Ψηλώνει και θεριεύει... Ζει χωρίς ήλιο, χωρίς νερό και όπως φαίνεται και χωρίς χώμα. Θα το πρόσεχαν και θα το έβρισκαν ίσως και ωραίο αν δεν ήταν τόσο κοινό...".

Αυτό ήταν! Το κείμενο με μάγεψε! Λειτούργησε σαν μαγνήτης! Ήθελα οπωσδήποτε να διαβάσω γι' αυτό το δέντρο... ήθελα οπωσδήποτε να μάθω για την ιστορία της οικογένειας του Τζόνυ Νόλαν, που βρέθηκε στην Αμερική, όπως τόσοι άλλοι, από την Ευρώπη κάπου εκεί στα 1912, αναζητώντας μια θέση στον ήλιο. Διάβασα για τις σκέψεις τους, για τον τρόπο που μεγάλωναν τα παιδιά τους, για τον αγώνα τους να αποκτήσουν ένα τάφο, ο οποίος ήταν το μοναδικό κομμάτι γης που μπορούσε να είναι δικό τους.

Δεν θα σας πω, πώς τελειώνει το βιβλίο, ούτε αν έχει ευχάριστο ή δυσάρεστο τέλος. Αυτό που θα σας πω, είναι πως αυτό το βιβλίο με βοήθησε να καταλάβω πολλά πράγματα για τη ζωή των ανθρώπων, τις σκέψεις τους, τα θέλω τους, τις αδυναμίες και τις δυνατότητές τους, τα όνειρά και τις επιδιώξεις τους. Με μάγεψε και το φυλάω ακόμα στη βιβλιοθήκη μου, με πολύ αγάπη...
Αν δεν το έχετε διαβάσει, αναζητήστε το, είμαι σίγουρη πως θα σας αρέσει!

Θέλω με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω θερμά, τη Μάνια για την ιδέα και το Γιάννη, που έκανε γνωστό σε μένα και τους υπόλοιπους φίλους, το blog game αυτό!

Μπορεί μια ίωση να με κράτησε τόσες μέρες, μακριά από το περιοδικό κι όλους τους αγαπημένους φίλους, δεν μπορεί όμως να με εμποδίσει να ευχηθώ σε όλους εσάς που με επισκέπτεστε και με τιμάτε με την αγάπη σας, να έχετε μια όμορφη, δημιουργική, αισιόδοξη και χαρούμενη χρονιά, γεμάτη υγεία και πολλά χαμόγελα!

Εύχομαι επίσης, από την καρδιά μου, στον καθένα ξεχωριστά, ό,τι του στέρησε η χρονιά που έφυγε, απλόχερα να του το δώσει η χρονιά που μόλις ήθρε!!!

Χρόνια πολλά, φίλοι!