Ο τρίτος μήνας του χρόνου και ο πρώτος μήνας της Άνοιξης, έχει τη δική του ιστορία. Ο Μάρτιος πήρε το όνομά του από τον αρχαίο θεό Άρη, που στα λατινικά λέγεται Mars. Ο γιος του, ο μυθικός Ρωμύλος, έδωσε στο μήνα το όνομα του πατέρα του για να τον τιμήσει, μια που ο Άρης θεωρούνταν γενάρχης των Ρωμαίων. Αυτός μάλιστα είναι ο λόγος που ο Πλούταρχος αναφέρει πως ο ο Μάρτιος απεικονίζεται ως άνδρας ντυμένος με δέρμα λύκαινας.

Στο αρχαίο ρωμαϊκό ημερολόγιο ο Μάρτιος ήταν ο πρώτος μήνας του χρόνου και η πρώτη του ημέρα ήταν φυσικά Πρωτοχρονιά κατά την οποία οι Εστιάδες Παρθένες άναβαν νέα ιερή φωτιά στο ναό της Εστίας, στην αγορά της Ρώμης. Γιόρταζαν επίσης τη θεά Ήρα (μητέρα του θεού Άρη) προσφέροντας της οι παντρεμένες γυναίκες, αγελάδες και χήνες, που θεωρούνταν τα ιερά ζώα της Ήρας. Γίνονταν επίσης γιορτές με χορούς και τραγούδια προς τιμήν του θεού Άρη, που κρατούσαν ολόκληρο σχεδόν το μήνα καθώς και γιορτή προς τιμήν του θεού Διονύσου στις 25 του μήνα, που ήταν αφιερωμένη στα αγόρια που συμπλήρωναν το 16ο έτος της ηλικίας τους και παραλαμβάνοντας την ανδρική τήβεννο, έμπαιναν επισήμως στην ανδρική ηλικία.

Κατά την αρχαιότητα στην Ελλάδα, είναι η εποχή που γιόρταζε η Δήλος τον μουσηγέτη θεό της. Στην Αθήνα υπήρχαν την ίδια περίοδο πολυήμερες γιορτών προς τιμήν του Διονύσου οι λεγόμενες "Διονύσια εν άστει". Στις γιορτές αυτές κάνουν την εμφάνισή τους και οι δραματικοί αγώνες στους οποίους λάμβαναν μέρος τρεις τραγικοί ποιητές με μια τετραλογία και πέντε κωμικοί με μία κωμωδία ο καθένας. Επίσης γιορτάζονταν τα "Μυστήρια εν Άγραις" προς τιμήν της Περσεφόνης και τα "Δάσια" προς τιμήν του Μειλιχίου Δία, που ήταν προστάτης των μικρών παιδιών και δεν είχε καμία σχέση με το θεό Δία που κατοικούσε στον Όλυμπο.

Ο Μάρτιος έχει συνδεθεί με ένα από τα πιο διαδεδομένα έθιμα, που φέρει το όνομά του, το ασπροκόκκινο βραχιολάκι που ονομάζεται Μάρτης και έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα. Κάθε πρώτη του Μαρτίου έβαζαν οι μητέρες στα παιδιά τους το βραχιολάκι αυτό, φτιαγμένο από άσπρη και κόκκινη κλωστή για να μην τα κάψει ο ήλιος. Το ίδιο έκαναν και οι νεαρές κοπέλες. Το έβγαζαν από το χέρι τους με το τέλος του μήνα και το τοποθετούσαν στο αρνί του ΠάΠησχα για να ψηθεί χωρίς να καεί στη σούβλα.

Είναι επίσης ο μήνας που συνδέεται με τη Μεγάλη Τεσαρακοστή ή Σαρακοστή, τη 40ήμερη νηστεία, που προηγείται από τη μεγάλη γιορτή του Πάσχα, τη γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και την επέτειο της Επανάστασης του 1821.

Ο λαός μας έχει δώσει στο Μάρτιο πολλές ονομασίες οι οποίες όλες σχεδόν σχετίζονται με τις άστατες καιρικές συνθήκες που τον συνοδεύουν. Έτσι, τον συναντάμε ως Κλαψομάρτη και Πεντάγνωμο αλλά και Βαγγελιώτη, Φυτευτή και Ανοιξιάτη.








Πηγή πληροφοριών: sansimera.gr, wikipedia.org
Κείμενο: to e-periodiko mas

Δεύτερος μήνας του χρόνου και τελευταίος του χειμώνα ο Φεβρουάριος ή Φλεβάρης ή Κουτσοφλέβαρος έχει 28 μέρες και κάθε τέσερα χρόνια, που το έτος είναι δίσεκτο 29.

Το όνομά του το πήρε από τη λατινική λέξη februum που σημαίνει καθαρισμός, κάθαρση. Αιτία, οι θρησκευτικές εορτές εξαγνισμού και καθαρμού που τελούνταν στη Ρώμη σε όλη τη διάρκεια του μήνα. Οι ελληνικές του ονομασίες πέρα από την καθιερωμένη είναι και Μικρός, Κουτσός, Φλιάρης, Γκουζούκης και Κούντουρον στα ποντιακά που σημαίνει κοντή ουρά.

Το όνομα Φλεβάρης το πήρε από τα υπόγεια νερά (φλέβες) που αναβλύζουν στη διάρκεια του μήνα αυτού, από τις πολλές βροχές.

Η επιπλέον μία μέρα που προσθέθηκε στο μήνα Φεβρουάριο ξεκίνησε το 44 π.Χ. από τον Ιούλιο Καίσαρα που άλλαξε το ρωμαϊκό ημερολόγιο βοηθούμενος από τον Έλληνα αστρονόμο Σωσιγένη τον Αλεξανδρινό, ο οποίος βασίστηκε στους υπολογισμούς του αστρονόμου (και πατέρα της αστρονομίας) Ίππαρχου, που είχε προσδιορίσει τη διάρκεια του ηλιακού έτους σε 365 ημέρες. Κάθε τέσσερα χρόνια πρόσθεταν στο μήνα μία ημέρα μετά την «έκτην προ των καλενδών του Μαρτίου» που ονομαζόταν bis sextus. Η ημέρα αυτή μετριόταν δύο φορές και έτσι ονομάστηκε «δις έκτη» και το έτος κατ’ επέκταση δίσκετο. Αυτό που με απλά λόγια συμβαίνει είναι πως ένας γήινος χρόνος διαρκεί 365 ημέρες και 6 ώρες. Αυτές οι 6 ώρες που περισσεύουν, στα τέσσερα χρόνια κάνουν ένα ολόκληρο 24ωρο, που προστέθηκε στο μήνα Φεβρουάριο. Έτσι πετυχαίνεται μια σταθερή αίσθηση της ροής του χρόνου και οι τέσσερεις εποχές συμπίπτουν ημερολογιακά μεταξύ τους.

Αξίζει να θυμόμαστε πως αρχικά ο Φεβρουάριος είχε 29 μέρες και κάθε τέσσερα χρόνια 30, ώσπου ο αυτοκράτορας Οκταβιανός Αύγουστος το 4 π. Χ. αφαίρεσε μία μέρα και την πρόσθεσε στον Αύγουστο που έφερε το όνομά του.

Ο Φεβρουάριος με τις ανθισμένες αμυγδαλιές αποτελεί τον προπομπό της Άνοιξης και είναι ο μήνας της Αποκριάς του γλεντιού και της χαράς. Η φύση προετοιμάζεται για την αναγέννησή της και οι άνθρωποι μέσα από τις γιορτές του Τριωδίου βρίσκουν την ευκαιρία να ξεδώσουν, να βρεθούν μαζί και να γλεντίσουν για να περάσουν έπειτα στη Σαρακοστή που θα τους δώσει την ευκαιρία να προετοιμαστούν για το Άγιο Πάσχα.

Ο λαός μας αγαπά ιδιαίτερα την Αποκριά και παλιότερα σύμφωνα με τον Γεώργιο Ν. Αικατερινίδη (δρ. Λαογραφίας) η αρχή του Τριωδίου αναγγελόταν με πυροβολισμούς και ταμπούρλα.

Αυτό το μήνα λοιπόν με τις γιορτές και τις φιέστες του, αδράξτε την ευκαιρία να βρεθείτε με ανθρώπους που θα σας κάνουν να νιώσετε όμορφα, χαμογελάστε ή ακόμα καλύτερα γελάστε δυνατά και γεμίστε τις μπαταρίες σας με θετική ενέργεια.

Καλό μήνα σε όλους!

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θυμάμαι τη γιαγιά μου. Ήταν βλέπετε ένα βροχερό βράδυ του Γενάρη λίγο μετά την Πρωτοχρονιά, που καθόμουν μαζί της και βαριόμουν αφόρητα. Μικρό κορίτσι του δημοτικού κι όσο σκεφτόμουν πως το σχολείο άρχιζε ξανά, μια μελαγχολία με κυρίευε. Είχαμε παίξει επιτραπέζια, μου είχε πει για πολλοστή φορά το αγαπημένο μου παραμύθι και δεν είχα τι άλλο να κάνω. Εκείνη συνέχιζε πια το πλεχτό της με περισσή προσήλωση κι εγώ, γυρνούσα γύρω από το τραπέζι και ψευτογκρίνιαζα αναζητώντας την απόλυτη προσοχή της.

Για μια στιγμή σταμάτησε, χαμήλωσε τα γυαλιά της και με κοίταξε στα μάτια. «Βαριέσαι; Έλα να σου μάθω τη ζωή!» μου είπε κι εγώ ξαναπήρα τη θέση μου δίπλα της γεμάτη περιέργεια. Έβγαλε τότε από τη ντουλάπα ένα ζευγάρι βελόνες, πήρε κι ένα κουβάρι νήμα και άρχισε να μου δείχνει πλέξιμο…

«Να κοίτα, έτσι μπαίνουν οι πόντοι και γίνεται η αρχή…» και με γοργές κινήσεις πέρασε το νήμα στη βελόνα για να συνεχίσει το μάθημα. Τα δάχτυλά της χρησιμοποιούσαν με τέτοια μαεστρία το νήμα και τη βελόνα, που για λίγα λεπτά έμεινα να κοιτώ κι ας μην καταλάβαινα. Όσο όμως εκείνη συνέχιζε, τόσο εγώ αναρωτιόμουν τι σχέση μπορεί να έχει όλο αυτό, με αυτό που μου υποσχέθηκε. Τη ζωή!

«Μου είπες θα μου μάθεις τη ζωή αλλά εσύ, μου μαθαίνεις πλέξιμο» τη σταμάτησα ενοχλημένη. «Πόσο μικρή με νομίζεις, δηλαδή;» αναρωτήθηκα φωναχτά κι εκείνη γέλασε καλοσυνάτα.

«Το αντίθετο! Σε νομίζω τόσο μεγάλη, που πρέπει να μάθεις κάποια πράγματα» μου απάντησε σοβαρά. «Λοιπόν, η ζωή καρδιά μου, είναι σαν το πλέξιμο. Διαλέγεις το νήμα, τις βελόνες, το σχέδιο και ξεκινάς. Παίρνεις βαθιά ανάσα και ρίχνεσαι στη δουλειά για να φτιάξεις το δικό σου πουλόβερ. Αυτό, που δεν θα μοιάζει με κανένα άλλο! Πολλά θα έχουν το ίδιο χρώμα με το δικό σου, κάποια άλλα μπορεί να έχουν το ίδιο σχέδιο, αλλά αυτό που θα φτιάξεις εσύ θα είναι μοναδικό, όπως κι εσύ! Έτσι ακριβώς όπως και η ζωή σου. Τα υλικά είναι πάνω κάτω ίδια, όμως ο καθένας από μας, τη φτιάχνει με το τρόπο του και είναι τόσο διαφορετική από των άλλων, όσο διαφορετικοί είναι και οι άνθρωποι! Αν προσέξεις και διαλέξεις ωραίο σχέδιο, τότε η δημιουργία σου θα είναι όμορφη, αν πάλι κάνεις λάθος, το ξηλώνεις και ξεκινάς από την αρχή. Δεν θέλει βιασύνες, δε θέλει απογοήτευση, θέλει υπομονή!» μου είπε χαμογελώντας και μου έδωσε το νήμα και τις βελόνες.

«Έλα πάμε μαζί, μια καλή μια ανάποδη και ξανά. Όταν προχωρήσει κι άλλο θα το μετρήσουμε για να δούμε αν σου κάνει και μετά, θα συνεχίσουμε…»

Έτσι πέρασε εκείνο το βράδυ και πολλά, πολλά ακόμα βράδια. Με «μια καλή, μια ανάποδη», χιλιάδες σκέψεις, που μεσολάβησαν από τότε μέχρι σήμερα και ακόμα περισσότερες στιγμές και πράξεις. Όλες ήταν στο ίδιο μοτίβο, πάντα. Μια καλή, μια ανάποδη ακριβώς όπως το πλέξιμο, ακριβώς όπως τη ζωή!...

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό MakaZine και θέλησα μ' αυτό να ξεκινήσει η καινούργια χρονιά, αφού αναφέρεται σε ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, που δεν είναι πια στη ζωή, αλλά το κουβαλώ μέσα μου, πολύτιμο φυλαχτό.