Ένα από τα πιο αγαπημένα γυναικεία αξεσουάρ, η τσάντα, δεν θα μπορούσε να λείπει από το αφιέρωμά μας στη μόδα, όπως δεν λείπει και από τις προτιμήσεις μας. Αφού είδαμε τα trends της μόδας για την άνοιξη και το καλοκαίρι, καιρός να δούμε και τα trends στις τσάντες και την τεράστια ποικιλία επιλογών, που προσφέρουν. Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Cross-body Bags

Bucket Bags 

 Γεωμετρικές Bags

Κρόσσια κι εδώ... 

Μικρά γλυκά τσαντάκια

Printed Bags

Τσάντες ώμου

Μοντέρνα σακίδια, αλλά και πλεχτές...

Αναμφισβήτητα η καλέντουλα είναι από τα πιο γνωστά και χρήσιμα βότανα.
Το όνομά της προέρχεται από το λατινικό kalendae (καλένδα) που σημαίνει πρώτη μέρα κάθε μήνα αφού το φυτό ανθίζει μία φορά το μήνα, στις αρχές του.

Πρόκειται για ένα μονοετές φυτό που φθάνει σε ύψος 60 cm με άνθη σε ζωηρό πορτοκαλί χρώμα που μοιάζουν πολύ με της μαργαρίτας. Είναι φυτό ιθαγενές της Δ. Ευρώπης, καλλιεργείται όμως σε όλες τις εύκρατες περιοχές του κόσμου.  Τα άνθη της μαζεύονται αμέσως μόλις ανθίσουν (αρχές καλοκαιριού) για να αποξηρανθούν σε σκιερό μέρος. Η καλέντουλα arvense είναι το άγριο είδος το οποίο έχει παρόμοιες θεραπευτικές ιδιότητες.

Το φυτό είναι αντιφλεγμονώδες, αιμοστατικό, καταπραΰνει τους μυϊκούς σπασμούς, αποτρέπει τις αιμορραγίες, επουλώνει τις πληγές και είναι αντισηπτικό.

Θεραπευτικές ιδιότητες:
Περιέχει συστατικά όμως οι ρητίνες, που είναι αντιβακτηριακά και αντιιικά. Συστέλλει τα τριχοειδή αιμοφόρα αγγεία για το λόγο αυτό είναι αποτελεσματικό στα κοψίματα, τις πληγές και σε πολλές φλεγμονώδεις παθήσεις.
Κυρίως όμως η καλέντουλα είναι γιατρικό για το δέρμα, αφού μπορεί να θεραπεύσει τα περισσότερα δερματικά προβλήματα. Συνήθως χρησιμοποιείται για κοψίματα, εκδορές και πληγές για το κοκκινισμένο δέρμα, καψίματα από τον ήλιο, ενώ είναι πολύ χρήσιμη σε μυκητιάσεις και σε περιπτώσεις εξανθήματος στα μωράκια, λόγω της πάνας και της νινίδας.


Οι χρήσεις της καλέντουλας δεν σταματούν εδώ. Βοηθά στην αντιμετώπιση φλεγμονωδών προβλημάτων του πεπτικού συστήματος όπως η γαστρίτιδα, τα πεπτικά έλκη και η κολίτιδα.
Ανέκαθεν θεωρούσαν την καλέντουλα  αποτοξινωτικό βότανο ενώ είναι σημαντική η βοήθειά της στη θεραπεία της ακμής.

Μια ακόμα χρήση της αφορά την γυναικολογία όπου βοηθά στην παραγωγή οιστρογόνων, αλλά και στη μείωση των πόνων της περιόδου και στη ρύθμιση του κύκλου. Με το έγχυμά της γίνονται πλύσεις για την κολπική μυκητίαση.

Με την καλέντουλα μπορούμε να φτιάξουμε έγχυμα, ρίχνοντας σε ένα φλιτζάνι βραστό νερό 1 με 2 κουταλάκια του τσαγιού από το βότανο, το οποίο αφήνουμε για 10 με 15 λεπτά. Μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε ως κατάπλασμα ή κομπρέσα.

Μπορούμε να φτιάξουμε λάδι, παίρνοντας αποξηραμένα άνθη καλέντουλας και έξτρα παρθένο ελαιόλαδο. Η αναλογία είναι: 1 μέρος βοτάνου σε 4 μέρη λαδιού. Βάζουμε το λάδι με τα άνθη σε ένα βάζο, κλείνουμε καλά, ανακινούμε και το τοποθετούμε σε σημείο που το βλέπει ήλιος. Το αφήνουμε εκεί τέσσερις εβδομάδες και την πρώτη εβδομάδα, το ανακινούμε συνεχώς. Στη συνέχεια το σουρώνουμε και κρατάμε το έλαιο σε σκιερό και δροσερό μέρος.

Σε επόμενες αναρτήσεις θα σας δώσουμε συνταγές για κρέμες καλέντουλας. Γι' αυτό, μη χαθείτε!

πηγή: Βοτανοθεραπεία - Μεγάλη εγκυκλοπαίδεια θεραπευτικών φυτών, newsitamea.gr

Η Κατερίνα Κωνσταντοπούλου - Παξινού, γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1900 στον Πειραιά και ήταν κόρη του αλευροβιομήχανου Βασίλη Κωνσταντόπουλου. Οι σπουδές της ξεκινούν από τη σχολή Χιλλ, για να ακολουθήσει η σχολή Καλογραιών της Τήνου.

Ζωηρός χαρακτήρας η νεαρή Κατίνα "πληρώνει" το τίμημα γι' αυτό το χαρακτηριστικό της φοιτώντας εσώκλειστη σε σχολείο της Ελβετίας. Σπουδάζει μουσική και τραγούδι στο Ωδείο της Γενεύης και σε αντίστοιχες σχολές του Βερολίνου και της Βιέννης, ενώ 17 μόλις χρόνων, παντρεύτηκε το βιομήχανο Παξινό και απέκτησε μαζί του δυο κόρες, από τις οποίες η πρώτη έφυγε νωρίς από τη ζωή. Έξι χρόνια μετά το γάμο της θα ζητήσει διαζύγιο.

Η καλλιτεχνική της σταδιοδρομία ξεκινά σε ηλικία μόλις 20 χρόνων, με πρώτο σημαντικό ρόλο αυτόν της Βεατρίκης στην ομώνυμη όπερα "Αδελφή Βεατρίκη". Η όπερα γράφτηκε αποκλειστικά γι' αυτή, από τον Δημήτρη Μητρόπουλο και ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά το 1920.

Εννιά χρόνια αργότερα (1929) θα έρθει ο πρώτος θεατρικός ρόλος στο θέατρο Κοτοπούλη στο έργο "Γυμνή Γυναίκα" του Μπατάιγ, ο οποίος θα την καθιερώσει ως πρωταγωνίστρια δραματικών ρόλων. Στο καμαρίνι του θεάτρου, θα γνωρίσει και θα ερωτευθεί κεραυνοβόλα τον Αλέξη Μινωτή, τον οποίο και θα παντρευτεί πολύ αργότερα το 1940. Η κοινή τους ζωή και η δυνατή τους σχέση, θα κρατήσει 40 ολόκληρα χρόνια.

Το 1931 έρχεται η συνεργασία με τον Αιμίλιο Βεάκη και τον Αλέξη Μινωτή σε συνεταιρικό θίασο με τον οποίο ανεβάζουν έργα του διεθνούς ρεπερτορίου. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα: "Θείος Βάνιας" του Τσέχωφ, "Πατέρας του Αυγούστου" του Στριντμπεργκ, "Πόθοι κάτω από τις λεύκες" του Ευγένιου Ο' Νιλ. Η αποδοτική αυτή συνεργασία κρατά από το 1932 ως το 1940, που γίνεται μόνιμο μέλος του Εθνικού Θεάτρου.

Με το Εθνικό Θέατρο η Κατίνα Παξινού εμφανίζεται σε Λονδίνο, Φραγκφούρτη και Βερολίνο σε ρόλους που την καταξιώνουν σε κορυφαία ηθοποιό της ελληνικής σκηνής και όχι μόνο. Μεταξύ άλλων ερμήνευσε Ηλέκτρα (Σοφοκλής), Γερτρούδη στον "Άμλετ" (Σαίξπηρ), Κυρία Άλβινγκ στους "Βρικόλακες" (Ίψεν) κ.α.

Την περίοδο του πολέμου, πηγαίνει στις ΗΠΑ, για να εμφανιστεί στο θέατρο Μπροντγουέι ερμηνεύοντας σπουδαίους ρόλους, παίζει σε κινηματογραφικές ταινίες και κερδίζει διεθνή αναγνώριση.

Το 1944 κερδίζει το Όσκαρ β' γυναικείου ρόλου με την ταινία "Για ποιον χτυπά η καμπάνα", όπου υποδύθηκε το ρόλο της φλογερής πατριώτισσας της Ισπανίας Πιλάρ. Όταν παρέλαβε το χρυσό αγαλματίδιο δήλωσε: "Το δέχομαι για λογαριασμό όλων των συναδέλφων μου του Εθνικού Θεάτρου, ζωντανών και νεκρών" γιατί κανείς δεν γνώριζε πόσοι έμειναν ζωντανοί, από το πόλεμο.

Μάλιστα όταν της πρότειναν το ρόλο και της έστειλαν το σενάριο το δέχτηκε, αλλά αρνήθηκε να κάνει δοκιμαστικό, εξηγώντας στους παραγωγούς της Paramaout πως για το ρόλο της Πιλάρ είναι η κατάλληλη γιατί: "Κατάγομαι από γενιές ανταρτών. Η γιαγιά μου, έμαθε αλφάβητο από έναν οπλαρχηγό των ανταρτών σε μια σπηλιά. Την ξέρω την Πιλάρ. Την ξέρω καλά!".
Πέντε χρόνια αργότερα το 1949 τιμήθηκε με το βραβείο Κοκτώ στο φεστιβάλ Μπιάριτς για την ερμηνεία της στην ταινία "Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα".

Από το 1950 που επιστρέφει στην Ελλάδα, ξεκινά τις εμφανίσεις της στο Εθνικό Θέατρο με τον Αλέξη Μινωτή ανεβάζοντας έργα Ίψεν και Λόρκα και αρχαίων τραγικών. Μεταξύ άλλων να θυμίσουμε το "Σπίτι της Μπερνάντα Άλμα" του Λόρκα, με το οποίο περιόδευσε και σε όλες τις μεγαλουπόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής, "Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας" του Ντύρενματ, "Η τρελή του Σαγιώ" του Ζιρωντού, το "Μακρύ ταξίδι" του Ο' Νήλ. Από το 1957 γίνεται μόνιμο μέλος στη σκηνή του Εθνικού δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να τη θαυμάσει σε έργα διεθνούς ρεπερτορίου, αλλά και του αρχαίου θεάτρου όπως "Εκάβη", "Μήδεια", "Φόνισσες" και "Βάκχες" του Ευρυπίδη, ενώ λαμβάνει μέρος σε πολλά φεστιβάλ της δεκαετίας του ΄50 σε παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας στο Ηρώδειο και την Επίδαυρο.

Στη διάρκεια της δικτατορίας Παξινού και Μινωτής συγκροτούν δικό τους θίασο και ανεβάζουν το "Ματωμένο γάμο" του Λόρκα, την "Ήρα και το παγώνι" του Ο' Κέισυ, τους "Παλαιστές" του Στρατή Καρρά κ.α.
Τελευταία της παράσταση στο θέατρο και τελευταία της μεγάλη επιτυχία στο "Μάνα Κουράγιο" του Μπέρτολ Μπρεχτ, όπου ερμήνευσε μοναδικά τον ομώνυμο ρόλο. Τελευταία της εμφάνιση στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, όχι όμως ως ηθοποιός ήταν το καλοκαίρι του 1972. Μερικούς μήνες αργότερα το Φεβρουάριο (22) του 1973 αφήνει την τελευταία της πνοή χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο, σε ηλικία 72 χρόνων.

Παρά το μοναδικό ταλέντο της και τη μεγάλη ζήτηση από παραγωγές του εξωτερικού η Κατίνα Παξινού έκανε ελάχιστε ταινίες, τις οποίες αναφέρουμε παρακάτω:
1. "Για ποιον χτυπά η καμπάνα" Σαμ Γουντ (1943)
2. "Πυρ!" Φρανκ Τατλ (1943)
3. "Ο εμπρηστής" Χέρμαν Σάμλιν (1945)
4. "Η οργή του Θεού" Τσάρλς Φρανκ (1947)
5. "Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα" Ντάντλεϊ Νίκολς (1947)
6. "Καίσαρ Βοργίας" Χένρι Κινγκ (1949)
7. "Ο κύριος Αρκάντιν" Όρσον Γουέλς (1955)
8. "Το θαύμα" Έρβιν Ρέιπερ (1959)
9. "Ο Ρόκκο και τα αδέλφια του" Λουκίνο Βισκόντι (1960)
10. "Πώς γνώρισα τον έρωτα" Ρομπέρ Ανρικό (1968)
11. "Un ete Fauvage" Μαρσέλ Καμί (1969)
12. "Το νησί της Αφροδίτης" Γιώργος Σκαλενάκης (1969)

Αξίζει να αναφέρουμε πως η Κατίνα Παξινού έκανε μεταφράσεις θεατρικών έργων του Ευγένιου Ο' Νιλ, ενώ έγραψε τη μουσική για την παράσταση "Οιδίπους Τύραννος" του Σοφοκλή. Παρασημοφορήθηκε με τον Χρυσό Ανώτερο Ταξιάρχη του Γεωργίου Α΄και με τον Ανώτερο Ταξιάρχη της Δ. Γερμανίας. Βραβεύτηκε ακόμη με το βραβείο "Ιζαμπέλλα Ντ' Εστέ" και της δόθηκε το τίτλος της Αξιωματούχου Γραμμάτων και Τεχνών της Γαλλίας.

Η Κατίνα Παξινού ήταν γιαγιά του Αλέξανδρου Αντωνόπουλου. Ήταν η πρώτη μη Αμερικανίδα ηθοποιός που πήρε όσκαρ στην πρώτη της εμφάνιση στην οθόνη,

Πληροφορίες: lifo.gr, wikipedia.org
Κείμενο: "to e - periodiko mas"

Το σημερινό μας moodboard, παρά τον βροχερό καιρό εμπνέεται από τις πεταλούδες, μεγαλώνοντας την προσμονή μας για την άνοιξη!
Η σημερινή μας συμμετοχή στο moodboard - link party της caseperlatesta περιμένει όπως πάντα τη γνώμη σας!...

Αυτή τη φορά οι πεταλούδες δίνουν έμπνευση κατακλύζοντας, τα ρούχα, τα αξεσουάρ, το σπίτι, τα διακοσμητικά αντικείμενα, τα γλυκά...

Πολύχρωμες, χαρούμενες, σύμβολο (για τους Κινέζους) της μακροζωίας, παρά τη μικρή ζωή τους, οι πεταλούδες αντικατοπτρίζουν τη χαρά της ζωής, την ομορφιά και την κομψότητα.

Άρρηκτα συνδεδεμένες με την Άνοιξη, τις αγαπάμε και τις θαυμάζουμε μέχρι υπερβολής, αφού πολλοί είναι αυτοί, που τις φυλάκισαν βαλσαμώνοντας τες σε κάδρα...

Κατά την προσφιλή μας συνήθεια, μια φούχτα bloggers μαζευόμαστε κάθε τόσο και συζητάμε, πίνοντας καφέ, διαδικτυακά... Όλοι θα το έχετε προσέξει, φαντάζομαι.
Η τελευταία συνάντηση εκτός από γέλια μέχρι δακρύων μου έφερε όμως και νοσταλγία...
Πόση ομορφιά είχαν τα παιδικά μας χρόνια! Πόση ξενοιασιά, πόσο γέλιο, πόση ελευθερία!

Έβγαινες στη γειτονιά για παιχνίδι και ήταν όλα τα παιδιά μαζί, μικρά μεγάλα, εκεί! Δεν ξεχώριζαν ηλικίες, κοινωνικές τάξεις, τραπεζικοί λογαριασμοί...
Στη δική μου γειτονιά, έπαιζαν μαζί χέρι - χέρι χέρι, η κόρη ενός γιατρού, με την κόρη ενός γεωργού, το γιο ενός φούρναρη, την κόρη και το γιο ενός εμπόρου παπουτσιών, τα παιδιά του δάσκαλου...

Άλλοτε μαζευόμασταν στις αυλές των σπιτιών μας κι άλλοτε, όταν ζαλίζαμε από τις φωνές και τα γέλια μας τις μαμάδες μας ή δεν μπορούσαμε να βρούμε κρυψώνες για το κρυφτό, στο δρόμο που παρ' ότι ήταν φαρδύς (για τα δικά μας μάτια τουλάχιστον), δεν περνούσε εύκολα αυτοκίνητο!
Εκεί παίζαμε "τα μήλα" με μπάλα κοινή, γιατί πού να μας φτουρήσουν οι μπάλες!
Κάθε τόσο έσκαγαν και αγοράζαμε εκ περιτροπής για να έχουμε πάντα. Αυτός που την αγόραζε την έπαιρνε και σπίτι του να την προσέχει μέχρι να σκάσει και να αγοράσει άλλη, ο επόμενος.

Όταν ο καιρός δεν ήταν για παιχνίδι έξω, μαζευόμασταν σε σπίτια, σκεπασμένες αυλές, υπόστεγα και τότε παίζαμε "το σχολείο" με τη δασκάλα και τους μαθητές ή μαζευόμασταν τα κορίτσια και παίζαμε "τις κουμπάρες"!!! Ναι, παιχνίδι ήταν όχι έκφραση (μιλάω στους νεότερους...).

Οι κούκλες μας, όλες ξεμαλλιασμένες από την πολλή περιποίηση, ήταν πάντα καλά προφυλαγμένες είτε σε καρότσια, είτε στην αγκαλιά μας, ενώ τα αγόρια, που τύχαινε να μας δουν έβαζαν τα γέλια και άρχιζαν τα πειράγματα, όταν τις αφήναμε στην άκρη, για να παίξουμε κυνηγητό... ή όταν κάναμε τις πρώτες μας απόπειρες να μάθουμε ποδήλατο!...

Και το ποδήλατο, δεν ήταν πάντα, αγορασμένο για μας. Μπορεί να ήταν του μεγαλύτερου αδερφού/αδερφής ή και κάποιου στη γειτονιά, που μεγάλωσε και δεν τον χωρούσε πια. Αγορίστικα - κοριτσίστικα ποδήλατα, ποτέ δεν μας απασχόλησαν. Είχε δύο ρόδες; Για μας ήταν ποδήλατο και έπρεπε να μάθουμε να ισορροπούμε πάνω του, για να μη φάμε τα μούτρα μας, κάτι που κανείς μας δεν γλίτωσε!

Φέρνοντας στο μυαλό αυτές τις αναμνήσεις, συνειδητοποιεί κανείς, πως δεν χρειαζόμασταν τίποτα το τρομερό, για να είμαστε ευτυχισμένα παιδιά! Ούτε λαπ τοπ, ούτε κινητό, ούτε κονσόλα, ούτε σινιέ φόρμες, ούτε ακριβά παπούτσια...

Μόνο τους γονείς μας, τη ζεστασιά του σπιτιού μας και την παρέα της γειτονιάς με τα ατελείωτα παιχνίδια στους δρόμους. στις κοντινές αλάνες και τις αυλές με τα γιασεμιά και τους βασιλικούς, τις μολόχες και τα γαρύφαλλα μέσα στις πήλινες γλάστρες, που κάθε τόσο έσπαγαν όταν έπεφτε, πάντα κατά λάθος, το ποδήλατο πάνω τους.
Αυτές, που με τον καιρό αντικαταστάθηκαν από τενεκέδες του λαδιού, για να γλιτώσουν οι μανάδες μας το μπελά της συχνής αλλαγής και τα μαλώματα.

Δεν μας μάλωναν συχνά πάντως ή τουλάχιστον δεν το θυμάμαι... Εκείνο που θυμάμαι, είναι να μας φωνάζουν να γυρίσουμε στο σπίτι, όταν έπεφτε το βράδυ ή όταν παρά τη βροχή, εμείς επιμέναμε να συνεχίζουμε απτόητοι το παιχνίδι μας, έχοντας πολλές φορές μαζί μας και τα μικρά μας αδέλφια που φορούσαν πάνες! Συμμετείχαν όμως επί ίσοις όροις σε όποιο παιχνίδι επέλεγε η παρέα. Διαλέγαμε ένα ρόλο και γι' αυτά, αφού ήθελαν ντε και καλά να είναι μαζί μας.

Έτσι μεγάλωναν τα παιδιά τότε... ελεύθερα από άγχη, φοβίες. τέσσερις τοίχους, dvd και πλαστικά πλέγματα στα μπαλκόνια! Χωρίς δικό τους δωμάτιο τα περισσότερα, αλλά με δική τους παρέα και γειτονιά, που τη μάθαιναν μόλις μάθαιναν να περπατούν και να επικοινωνούν.

Και πάνω στην ώρα, θαρρείς και συνωμοτούσε ακόμα και ο ραδιοφωνικός σταθμός, ακούγεται το τραγούδι! "Θέλω να γυρίσω στα παλιά..."

Αφιερωμένο στις τρυφερές αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων.
Μαρίνα