Ένα από τα πιο γνωστά έθιμα της Θεσσαλίας είναι το "τάισμα της βρύσης".
Κάθε παραμονή Χριστουγέννων σύμφωνα με το έθιμο οι κοπέλες κρατώντας μια στάμνα, πηγαίνουν στην πιο κοντινή βρύση, για να "κλέψουν" το άκραντο (αμίλητο) νερό. Λέγεται έτσι γιατί κατά τη διαδρομή δεν βγάζουν λέξη από το στόμα...
Επίσης αλείφουν με μέλι και βούτυρο τις βρύσες, ευχόμενες όπως τρέχει το νερό, να τρέχουν και τα καλά σε κάθε σπιτικό του χωριού ή της πόλης, για όλη τη χρονιά και να είναι γλυκιά η ζωή τους. Μάλιστα για να έχουν καλή σοδειά, "τάιζαν" τις βρύσες με διάφορα καλούδια, μέλι, ψωμί, όσπρια ή κλαδί ελιάς. Η κοπέλα που θα πήγαινε πρώτη στη βρύση, ήταν η πιο τυχερή για όλο το χρόνο. Στη συνέχεια ρίχνουν ένα βατόφυλλο μέσα στη στάμνα και τρία χαλίκια, τη γεμίζουν με νερό και επιστρέφουν στο σπίτι αμίλητες, μέχρι να πιει όλη η οικογένεια από το νερό της στάμνας. Με το νερό αυτό ραντίζουν κατόπιν και τις τέσσερεις γωνίες του σπιτιού και σκορπίζουν τα τρία χαλίκια στο σπίτι.
Η γουρουνοχαρά
Ένα έθιμο που είναι πολύ γνωστό και σημαντικό όχι μόνο για τη Θεσσαλία, αλλά και για άλλες περιοχές της Ελλάδας.
Οι οικογένειες στη Θεσσαλία, αγόραζαν από το Μάιο ένα γουρούνι και το συντηρούσαν με πίτουρα και κολοκύθια σε νερό ή στο ποτάμι. Για κάθε αγροτικό σπίτι ήταν απαραίτητο το γουρούνι επειδή από αυτό έπαιρναν εκτός από το κρέας, τη λίπα, τα λουκάνικα και έφτιαχναν τα γουρουνοτσάρουχα...
Όποιος δεν είχε γουρούνι ήταν είτε πολύ φτωχός, είτε ανοικοκύρευτος!...
Η διαδικασία ξεκινούσε με την νοικοκυρά που έδινε μικρή ποσότητα αναμμένης στάχτης μαζί με θυμίαμα στο σφαγέα, ο οποίος αφού θυμιάτιζε τους εργαζόμενους, έριχνε τη στάχτη με το θυμίαμα στο λαιμό του γουρουνιού για να είναι κι αυτό ευλογημένο και καλό το κρέας του. Μετά ένας από τους εργάτες έπαιρνε λίγο από το αίμα του γουρουνιού, άλειφε τα παιδιά στο πρόσωπο για να είναι γερά από αρρώστιες όλο το χρόνο και έγδερναν το γουρούνι. Το δέρμα του το αλάτιζαν και το δίπλωναν για να το κάνουν αργότερα τα γουρουνοτσάρουχα που φορούσαν στις αγροτικές δουλειές τους. Στη συνέχεια έπαιρναν το λίπος, τεμάχιζαν το σφάγιο, έφτιαχναν τα λουκάνικα, ενώ καθ' όλη
τη διάρκεια της εργασίας αυτής, υπήρχε τραπέζι στρωμένο με φαγητό και κρασί για τους ανθρώπους που συμμετείχαν. Οι άντρες έφευγαν για τα σπίτια τους και ξαναγυρνούσαν το βράδυ για να γιορτάσουν μαζί με το νοικοκύρη το γεγονός και γλεντώντας μέχρι το πρωί.
Το έθιμο αυτό τηρήθηκε μέχρι το 1940 όπου ο πόλεμος και η κατοχή εμπόδισε τη συνέχισή του. Σήμερα όμως τηρείται και πάλι, σε πολλά μέρη της Θεσσαλίας, πόλεις και χωριά.
πηγή πληροφοριών: Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!