Σήμερα που γιορτάζουν οι Αντώνηδες, θυμήθηκα την ταινία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου «Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα» και σκέφτηκα, ότι εδώ και κάμποσο καιρό, (μην αναφέρω πόσο, όλοι ξέρετε) είμαστε σαν την κ. Κοκοβίκου…
Ήρεμοι, υπάκουοι,
φοβισμένοι ελαφρώς έως βαρέως, υποταγμένοι, περιμένοντας το …γάμο!… Την αλλαγή
του σκηνικού, την ανάπτυξη!…
Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να είμαστε εντάξει, μήπως και
θυμώσει ο Αντωνάκης μας και μας βάλει μεγαλύτερα χαράτσια, κόψει κι άλλο τους μισθούς
και γενικώς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μη γουρλώσει το μάτι και μας μπήξει τις
φωνές…
Ο Αντωνάκης της ταινίας, όταν έλειπε κουμπί απ΄ το πουκάμισό
του, χαλούσε τον κόσμο. Κι ο δικός μας όταν του λείπουν λεφτά από τα ταμεία,
τον ίδιο κόσμο χαλάει!... Έτσι κι εμείς σαν την υπάκουη (τη λες και άβουλη) κ.
Ελένη, μόλις ακούσουμε πως λείπουν λεφτά απ’ τα ταμεία, αρχίζουμε τα «Χριστός
και Παναγία!!!... Βελόνα και κλωστή, βελόνα και κλωστή» να ράψουμε, τσέπες,
στόματα, στομάχια μπας και καταφέρουμε να τρώμε λιγότερο και να πληρώνουμε
περισσότερο…
Κι όλο κοιτάμε κι εμείς τα μελλούμενα σε μάγισσες και
χαρτορίχτρες μπας και δούμε φως (στεφάνι το έλεγε η κ. Ελένη) πριν μας βρουν τα
άλλα στέφανα, αυτά που σε πάνε εν τόπω χλοερό!...
Μάταια όμως! Ο Αντωνάκης μας, μας τσακώνει κάθε φορά πάνω
στο καλό και μας ξαναγυρίζει στην τάξη!...
Αντωνάκη μας, σκέψου όμως ό,τι, όπως πολύ σωστά είπε και η κ.
Ελένη, οι σκλάβοι κάποια στιγμή ξυπνάνε και τότε, μας φέρεις δε μας φέρεις τη
μισακή ανάπτυξη, εμείς δε θα το έχουμε σε τίποτα να σου πούμε: «Σκασμός, εσύ
Αντωνάκη μας!!!»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!