Λένε, πως
τώρα με την κρίση, οι άνθρωποι έγιναν πιο ευαίσθητοι με το συνάνθρωπό τους και
πιο ζεστοί… Ασφαλώς και δεν περίμενα να ισχύει για όλους. Όμως αυτό που
συνάντησα τις προάλλες, με ξεπερνά.
Βρίσκομαι
στο τρένο με προορισμό το Σταθμό Λαρίσης. Μόλις έχω επιβιβαστεί και κάθομαι σε
ένα βαγόνι σχεδόν άδειο… δίπλα μου, ένας νεαρός με σοβαρό πρόβλημα όρασης, που
έχει μαζί του, ένα πανέμορφο και υπάκουο λυκόσκυλο να τον βοηθά στις
μετακινήσεις του. Επέλεξα να καθίσω κοντά του, όχι μόνο γιατί μ’ αρέσουν τα
σκυλιά, αλλά και γιατί θα μπορούσα να έχω παρέα στη διαδρομή. Να πούμε και
καμιά κουβέντα, βρε αδερφέ…
Σ’ ένα από
τους ενδιάμεσους σταθμούς, ανεβαίνει μια καλοζωισμένη κυρία, από αυτές που πριν
την κρίση δεν είχαν ποτέ ανέβει, όχι μόνο στο συγκεκριμένο τρένο, αλλά γενικώς
σε μέσα μαζικής μεταφοράς…
Κοιτά γύρω
της και κάθεται δυο θέσεις μακριά μας, χωρίς να έχει αντιληφθεί το λυκόσκυλο,
που καθόταν ήρεμο και νωχελικό στα πόδια του νεαρού. Αφού βολεύτηκε στη θέση
της και έδωσε το εισιτήριο στον ελεγχτή, άρχισε να κοιτά γύρω της σαν περιπολία
που έλεγε και το λαϊκό τραγούδι… Έτσι, έπεσε το μάτι της και πάνω στο ζωντανό,
που έδινε την εντύπωση ότι ήθελε να πάρει έναν υπνάκο μέχρι να φτάσουν στον
προορισμό τους.
Αυτό
ήταν!... Για πότε γούρλωσε το μάτι, για πότε πετάχτηκε από τη θέση της έξαλλη
και έβαλε τις φωνές, για τις «τριτοκοσμικές συνθήκες» που επικρατούν στα τρένα,
για πότε φώναξε τον ελεγχτή, να πετάξει έξω το σκυλί μαζί με το αφεντικό του,
κανένας μας δεν κατάλαβε!...
Την
κοιτούσαμε (στην αρχή) αποσβολωμένοι,
μην πιστεύοντας στα αυτιά και τα μάτια μας. Μάταια ο ελεγχτής
προσπαθούσε να της εξηγήσει ότι ο σκύλος είναι σκύλος – οδηγός, συνοδεύει
άνθρωπο με σοβαρό πρόβλημα όρασης και δεν πειράζει κανένα (παρόλο που τη
συγκεκριμένη έπρεπε τουλάχιστον να της γαυγίσει, αποδοκιμάζοντάς τη). Μόνο όταν
η κυρία είπε τη φράση «ή ο κύριος θα
κατέβει ή εγώ και θα σας καταγγείλω» σα να ήταν το σύνθημα, αρχίσαμε να
διαμαρτυρόμαστε για τη συμπεριφορά της και τη «λογική» της και ούτε λίγο ούτε
πολύ, της ζητήσαμε να κατέβει εκείνη, πριν μας οδηγήσει σε λεκτικές
βιαιοπραγίες…
Ο νεαρός,
δεν μίλησε καθόλου σχεδόν… Κάποια στιγμή προσπάθησε να εξηγήσει τι είναι ο
σκύλος – οδηγός, αλλά οι φωνές της κυρίας τον καθήλωσαν…
Αφού αποχώρησε,
με πάταγο και σαματά, (όχι από το τρένο, όχι, από το βαγόνι), ρωτώ το νεαρό,
που αντί να είναι εκνευρισμένος από τη συμπεριφορά της, αντίθετα ένιωθε και
άσχημα για ό,τι συνέβη:
«Σου έχει
ξανασυμβεί αυτό;»
«Ναι, αν και
όχι πολύ συχνά», «ευτυχώς» τον συμπληρώνω…
«Είναι
τουλάχιστον ντροπή, αυτό που συνέβη», του λέω «και νιώθω την ανάγκη να ζητήσω
εγώ συγγνώμη για λογαριασμό της».
Η απάντηση
ήρθε να με ταρακουνήσει, ακόμα περισσότερο και από το περιστατικό:
«Πάντα ζητούν συγγνώμη, αυτοί που δεν
φταίνε, σπάνια το αντίθετο!»…
Αφιερωμένο
σε όλους όσους κουβαλούν φοβικές νοοτροπίες και καθωσπρεπισμούς!...
Μαρίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!