Ήταν 1η
Μαρτίου του 2002, που αποχαιρετήσαμε την δραχμούλα μας για πάντα, αφού έπαψε να
είναι το επίσημο και νόμιμο εθνικό νόμισμα και οι συναλλαγές μας από τότε, γίνονται
αποκλειστικά και μόνο σε ευρώ.
Πόσος καιρός πέρασε από τότε ε;… Ούτε που το καταλάβαμε πώς
πέρασαν 12 ολόκληρα χρόνια χωρίς τη δραχμή και τα πολλαπλάσιά της…
Χωρίς τα πεντοχίλιαρα που έγιναν πετσετάκια ή και σουβέρ,
αφού μέχρι τέλος Φεβρουαρίου του 2012, μπορούσαμε να τα αλλάζουμε σε ευρώ, στην
Τράπεζα της Ελλάδος.
Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα έτσι ή χειρότερα, αλλά πώς να σας το
πω… εμένα μου λείπει!... Την είχα συνηθίσει βρε παιδί μου, την είχα αγαπήσει
μπορώ να πω.
Είχα 5 χιλιάρικα στο πορτοφόλι μου και ήταν γεμάτο, (τουλάχιστον
μεταφορικά), γιατί έπιαναν τόπο μέσα του και φούσκωνε λες και ήταν περήφανο. Βέβαια
τώρα που το σκέφτομαι και πρακτικά ήταν γεμάτο, αφού έπαιρνα εφημερίδα με 100
δραχμές ή τσιγάρα με 500… αν δηλαδή κάνω τη μετατροπή έχουμε 35 λεπτά του ευρώ για εφημερίδα και 1,5 ευρώ για τσιγάρα!!! Σκέτη κατάθλιψη δηλαδή!...
Και πάει στα κομμάτια το τσιγάρο το κόβεις (κάνοντας και καλό στην υγεία σου), την εφημερίδα
την κάνεις μια φορά την εβδομάδα, τα υπόλοιπα όμως;… Η λαϊκή, το super market, η βενζίνη, το
πετρέλαιο; Μ’ αυτά πώς καθαρίζεις;...
Ο μαϊντανός για παράδειγμα, από 50
δραχμές, μέσα σε ένα βράδυ πήγε στα 50 λεπτά, δηλαδή στις 170 δραχμές και τώρα
δε λέει να κατέβει, όπως και όλα όσα αυξήθηκαν!... Είναι να μη μου λείπει;
Έδινε κανείς για κούρεμα ας πούμε, πάνω από 3000 δρχ σε
συνοικιακό κομμωτήριο; Τώρα όμως δίνει κανείς λιγότερα από 15 €; Άσε το
πουρμπουάρ στην κοπέλα που σε φροντίζει! Της έδινες 100 δραχμές και σου έλεγε «ευχαριστώ»,
τώρα της δίνεις ένα ευρώ και σε κοιτά με λύπηση!...
Έβρισκες στο δρόμο 100
δραχμές κι έλεγες, θα πάρω ψωμί, τώρα με 30 λεπτά, τι ακριβώς παίρνεις;…
Τίποτα, εμένα μου λείπει!!!... Με το ευρώ έχασα τα’ αυγά και
τα πασχάλια και έχω ένα πορτοφόλι να κουδουνίζει απ’ τα ψιλά και να είναι άδειο
στην ουσία. Είναι να μην την αναπολώ; Είναι να μην τη θυμάμαι;
Γι’ αυτό και θυμήθηκα πότε ήταν η τελευταία φορά που την
είδα!
Έτσι μου ΄ρχεται να πάρω εκείνο το 10χίλιαρο που βρήκα πέρσι
ξεχασμένο σ’ ένα πορτοφολάκι παιδικό της κόρης μου και να το κορνιζάρω, έτσι όπως
κάνουν εις μνήμη όσων αγαπημένων χάθηκαν και κάθε τόσο να του ρίχνω μια ματιά
για να θυμηθώ τα περασμένα μεγαλεία της τσέπης μου!...
Θα μου πείτε, "φταίει η κρίση γι’ αυτή τη νοσταλγία" και
είμαι έτοιμη να το δεχθώ, αλλά μήπως, λέω μήπως, χαθήκαμε στη …μετατροπή και μας
βρήκαν τα χειρότερα; Το έχουμε ξεκαθαρίσει αυτό;
Για να τα τακτοποιήσω κι εγώ στο μυαλό μου, που έχει
θολώσει!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!