Ας μιλήσουμε για decoupage

Γνωρίζετε την ιστορία του;

Η ιστορία του decoupage είναι μεγάλη, αφού η γέννησή του χρονολογείται τον 18ο αι. Ήταν η εποχή που αγαπήθηκαν ιδιαίτερα τα έπιπλα, με τελικό φινίρισμα από βουλοκέρι, που προέρχονταν από την Άπω Ανατολή. Στην Ευρώπη, η ζήτηση ήταν μεγάλη  και όταν οι δυνατότητες παραγωγής των κατασκευαστών αδυνατούσαν να καλύψουν τις πολλές παραγγελίες, οι Βενετοί βιοτέχνες δοκίμασαν να μιμηθούν το βουλοκέρι με το λεγόμενο lacca contrafatta (απομίμηση λάκας) και να παράγουν έπιπλα με αυτή την τεχνική.


Με τον καιρό οι βιοτέχνες δέχονται μαθητές οι ποίοι ασχολούνταν με τον χρωματισμό αντίγραφων έργων αλλά και σχεδίων των δημοφιλών καλλιτεχνών της εποχή. Αυτά τα χρωματισμένα σχέδια τα έκοβαν και τα κολλούσαν πάνω στα αντικείμενα που ήθελαν να διακοσμήσουν. Στη συνέχεια περνούσαν από πάνω πολλές στρώσεις βερνίκι. Αυτός ήταν ο τρόπος που κατασκεύαζαν έπιπλα και διάφορα άλλα αντικείμενα που έμοιαζαν με τα δημοφιλή της Ιαπωνίας και της Κίνας.


Η λέξη decoupage προέρχεται από τη γαλλική decouper που σημαίνει κόβω και η τέχνη του στολισμού των επιφανειών έτσι ώστε να δημιουργείται ένα καινούργιο έργο τέχνης, αγαπήθηκε και από πολλά γνωστά πρόσωπα της Ιστορίας όπως η Μ. Αντουανέτα, η Μαντάμ ντε Ποπαντούρ, ο Λόρδος Βύρωνας, αλλά και αργότερα ο Ματίς και ο Πικάσσο.

Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, πρόκειται για μια μορφή τέχνης η οποία ανθεί και αγαπιέται και σήμερα μετά από τόσους αιώνες.

Πολλές ονομασίες δόθηκαν στο decoupage. Οι Ιταλοί την αναφέρουν ως arte povero δηλ. τέχνη των φτωχών ανθρώπων, ενώ οι Γάλλοι ως lacque pauvre δηλ. βερνίκι των φτωχών.

Στην Αγγλία το ονόμαζαν γιαπωνέζικο, αφού συναγωνιζόταν την τέχνη που ήρθε από την Ιαπωνία και την Κίνα όπου από το 12ο αι. διακοσμούσαν φανάρια, κουτιά για δώρα, αλλά και καθημερινά αντικείμενα.

Μάλιστα το 1730 το γιαπωνέζικο έγινε δημοφιλές και στις αμερικανικές αποικίες όπου εικόνες τοποθετούνται σε έπιπλα, βάφονταν και λουστράρονταν.


Το γερμανικό και το αυστριακό decoupage ήταν λίγο πιο "βαρύ" ακολουθώντας το χαρακτήρα των επίπλων Biedermeir. Κυρίως χρησιμοποιούσαν ανάγλυφες εικόνες παιδιών, αγγελουδιών, κορδελών κ.α.

Το σκανδιναβικό είναι πιο μονότονο, με ασπρόμαυρα χαρακτικά τα οποία βάφονταν με σκούρο βερικοκί, πράσινο του δάσους και σκούρο σομόν.

Το πολωνικό αντίθετα είναι λαμπερό και σπινθηροβόλο. Τα παραδοσιακά σχέδια εφαρμόζονταν σε χρωματιστό γυαλιστερό χαρτί, όπως και το μεξικανικό που είναι κι εκείνο φωτεινό και με πολλά χρώματα, αφού χρησιμοποιείται κυρίως για τη διακόσμηση των γιορτινών εορτασμών.

Στο Βέλγιο το decoupage γίνεται συνήθως με νυστέρι, για να μπορούν να κοπούν με απόλυτη ακρίβεια οι σιλουέτες των εικόνων.

Τέλος στην Αυστραλία ακολουθούνται οι κανόνες της τεχνικής των Βενετών του 1700.

Σήμερα, πολλοί είναι οι λάτρεις της ξεχωριστής αυτής διακοσμητικής τέχνης, που όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες, δίνουν αμέτρητες δυνατότητες έκφρασης, διακοσμώντας και κάνοντας ξανά χρηστικά αντικείμενα, που κάτω από άλλες συνθήκες θα πετούσαμε.

Η καλή μας φίλη Έλκα Σούφρα που μας έδωσε τις φωτογραφίες της, δημιούργησε εμπνευσμένα κουτιά, άλλοτε χαρούμενα και άλλοτε νοσταλγικά, ενώ δεν παρέλειψε να διακοσμήσει και να κάνει χρηστικά άδεια βάζα από κρέμες σώματος.


Φωτογραφίες - κατασκευή decoupage: Έλκα Σούφρα, διακοσμήτρια - εικαστικός


πηγή πληροφοριών: decomagia.gr, madeincreta.gr