Ήταν κάπου στα μέσα του Απρίλη, όταν μια ανοιξιάτικη βροχή μας στέρησε την καθημερινή μας βόλτα στο πάρκο. Η κόρη μου, θα ήταν δεν θα ήταν τεσσάρων...
Πήγαινε κι ερχόταν στην μπαλκονόπορτα κοιτάζοντας έξω από το τζάμι
τις στάλες της βροχής και μονολογούσε: "Δε σταμάτησε ακόμα!"...
- Μαμά, πότε θα σταματήσει, να πάμε στο πάρκο;...
Όσο κι αν προσπαθούσα να της εξηγήσω πως και να σταματήσει δεν
μπορούμε να πάμε στο πάρκο όπου θα είναι όλα βρεγμένα, εκείνη έκανε σα να μην
τα άκουγε και επέμενε στο ίδιο δρομολόγιο. Καναπές - μπαλκονόπορτα και πάλι
πίσω.
Κάποια στιγμή, το πήρε απόφαση και με ρωτά περίλυπη:
- Αφού
δεν έχει πάρκο σήμερα, τι θα κάνουμε;...
Όπως καταλαβαίνετε αυτό σήμαινε
πως κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό περίμενε ως παρηγοριά για τη διασκέδαση που
έχασε κι εγώ έπρεπε να ανταποκριθώ με επιτυχία.
- Θα δούμε ταινία, της απαντώ.
- Θα δούμε την
"Πεντάμορφη και το Τέρας" που αγόρασα προχθές, αλλά σου το φύλαγα για
έκπληξη, της λέω θριαμβευτικά.
- Μπράβο μαμά!!! Πού το ήξερες ότι θα
βρέχει; (!!) Αυτές οι απορίες με έστελναν για μυαλά κάθε τόσο...
Τρέχει να πάρει θέση στον καναπέ, φτιάχνει τα μαξιλάρια και
περιμένει να καθίσω για να χωθεί στην αγκαλιά μου και να ξεκινήσει η
παρακολούθηση. Κάθε τόσο με ρωτά για τα όσα διαδραματίζονται! Όλο απορίες αυτό
το παιδί, σκέφτομαι και απαντώ ταυτόχρονα. Κάπως έτσι περνά η ώρα και η ταινία
φτάνει στο "επίμαχο" σημείο, (όπως συνηθίζω να λέω) όπου η Πεντάμορφη
έχει αγαπήσει το Τέρας, του το λέει λύνονται τα μάγια και ξαναγίνεται ο πανέμορφος άρχοντας!...
Την ακούω να κλαίει σπαρακτικά και να με ρωτά:
- Γιατί μαμά, γιατί;...
- Τι γιατί, αγάπη μου, δεν καταλαβαίνω!! Βλέπετε η φαντασία των μεγάλων είναι πολλές φορές περιορισμένης δυναμικότητας σε σχέση με τα παιδιά...
- Γιατί το
Τέρας έγινε άνθρωπος;... προσπαθώ να κερδίσω χρόνο...
Μα λύθηκαν τα μάγια από την αγάπη, της εξηγώ, για να πάρω
την απάντηση που μέχρι σήμερα με αποστομώνει:
- Αφού η Πεντάμορφη τον
αγάπησε σαν Τέρας, γιατί έπρεπε να γίνει άνθρωπος; Θα έπρεπε να μείνει
Τέρας και να ζήσουν ευτυχισμένοι!...
Ομολογώ πως αυτή την εκδοχή δεν την είχα σκεφτεί, φαντάζομαι ούτε
και ο δημιουργός του παραμυθιού και δεν μπορούσα να απαντήσω αμέσως. Προφασίστηκα
χαρτομάνδηλα που χρειαζόταν, σηκώθηκα, έκανα δυο βόλτες για να τα βρω και στο
τέλος, σκουπίζοντας τα δάκρυά της, της λέω:
- Γίνεται άνθρωπος, γιατί η
αγάπη της Πεντάμορφης, τον έκανε έτσι!
- Δηλαδή μαμά, η αγάπη μεταμορφώνει;
- Ναι, καρδιά μου μεταμορφώνει και στα μάτια αυτού που αγαπάει το κάθε Τέρας
γίνεται όμορφος άνθρωπος!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!