Πίσω από το συρματόπλεγμα...

Ένα συρματόπλεγμα ορίζει τον κόσμο. Ένα συρματόπλεγμα οριοθετεί το δικό σου από το δικό μου. Ένα συρματόπλεγμα χωρίζει το καλό από το κακό, το ξένο από το ντόπιο, τον αποδεκτό από τον μη αποδεκτό.

Η ύπαρξή του, μας κάνει να ξεχνάμε πολλές φορές τι γίνεται πέρα από αυτό. Κλείνει μέσα του το δικό μας κόσμο και μας βοηθά να αδιαφορούμε για τη ζωή πίσω του.
Γιατί υπάρχει ζωή και πίσω από το συρματόπλεγμα! Υπάρχουν άνθρωποι, ψυχές, ανάγκες... υπάρχουν όνειρα, επιθυμίες, δικαιώματα. Και είναι κόκκινα, όπως κόκκινο είναι το αίμα που ρέει στις φλέβες όλων μας. Είναι κόκκινα, όπως τα χείλη που ξεστομίζουν αλήθειες ή ψέμματα, που παίρνουν αποφάσεις και τις εκφωνούν.

Υπάρχουν μάτια εκεί έξω, που βλέπουν πίσω από το συρματόπλεγμα τη ζωή να κυλά και να φεύγει. Υπάρχουν χείλη εκεί έξω, που καλούν σε βοήθεια, που ψελλίζουν όνειρα για μια θέση στον ήλιο...
Μόνο ο ήλιος δεν έχει συρματόπλεγμα! Αυτός, φωτίζει αδιακρίτως δικαίους και αδίκους, μπροστά ή πίσω από διαχωριστικά. Και βγαίνει κάθε πρωινό για όλους, παρηγοριά θαρρείς σε όλους τους πονεμένους. Γίνεται η εκδίκηση για τις πράξεις εκείνων που παίζουν στη ρουλέτα τις ζωές ανθρώπων, που εξουσιάζουν τον πλανήτη και τοποθετούν σε κουτάκια στεγανά λαούς, συνειδήσεις, συμφέροντα. Τον ήλιο όμως δεν μπορούν να τον εξουσιάσουν. Δεν μπορούν να τον καθοδηγήσουν να ρίχνει αχτίδες μόνο εκεί που θέλουν αυτοί.

Κάποτε πίστευα πως όλα μπορούν να υποδουλωθούν εκτός από τη σκέψη. Αυτή σαν πεταλούδα με κόκκινα φτερά, δεν γνωρίζει σύνορα, ούτε εμπόδια. Δεν περιορίζεται από συρματοπλέγματα. Πετά ελεύθερη κρατώντας την ψυχή ψηλά!

Όμως έκανα λάθος. Και η σκέψη φυλακίζεται, καθοδηγείται, χειραγωγείται, τρομοκρατείται. Δέχεται τα συρματοπλέγματα που της επιβάλλουν πότε με κομψό τρόπο κι αν χρειαστεί με εκφοβισμό. Μόνο η ψυχή μένει να ονειρεύεται ελεύθερη και σαν την κόκκινη πεταλούδα να πετά πέρα από κάθε συρματόπλεγμα αναζητώντας ένα καθαρό ουρανό...