Μετά από αρκετούς μήνες απουσίας, διάφορα τεχνικά προβλήματα που ευτυχώς επιλύθηκαν και ανανεωμένη διάθεση, το e-periodiko mas φιλοξενεί την αγαπημένη φίλη και συγγραφέα την Ηλιάνα Βολανάκη για να μιλήσουμε για το τελευταίο της βιβλίο "Στο Μεθύσι των Αγγέλων".
Μια συνέντευξη που έγινε την εποχή της καραντίνας και λόγω των τεχνικών προβλημάτων στάθηκε αδύνατο να δημοσιευτεί νωρίτερα. Όμως, με τη σκέψη πως ποτέ δεν είναι αργά, σας την παρουσιάζω τώρα και ελπίζω να την απολαύσετε όσο κι εγώ...
Ηλιάνα μου, θέλω να ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας για το βιβλίο σου ρωτώντας σε αν το θέμα του, βασίζεται σε αληθινή ιστορία.
Ναι, μιλάμε για ένα ψυχολογικό θρίλερ, βασισμένο σε πραγματικό γεγονός! Η ιστορία διαδραματίζεται στο νησί της Χίου, όπου ο πατέρας της μίας ηρωίδας, μετά από ένα ερωτικό βράδυ, νομίζοντας πως έχει πεθάνει η σύζυγος, την έθαψε ζωντανή στο κήπο του σπιτιού, με σύμμαχο τη μητέρα του! Η αλήθεια, ήρθε στο προσκήνιο, όταν η Αρετώ μπήκε στην εφηβεία, βγαίνοντας στο φως και το μυστικό της μητέρας της, η οποία εκείνη την εποχή, έπασχε από σπάνια καρδιακή νόσο, όπου γνώριζαν μόνο οι γονείς της!
Η συνέχεια, προχωράει ως προς την Αθήνα, όπου η Αρετώ, εργάστηκε ως παραδουλεύτρα σε πλούσιο σπιτικό της εποχής, κάνοντας ταυτόχρονα δεσμό με τον έναν από τους παπάδες που την βοήθησαν να ταξιδέψει και να αλλάξει όνομα. Λίγο πριν ξεσπάσει ο γερμανικός πόλεμος, έμαθε πως είναι έγκυος, αλλά η ανακοίνωση αυτή, δεν άρεσε καθόλου στον παπά, ο οποίος έγινε Αρχιμανδρίτης μάλιστα!
Η βοήθεια ήρθε από τον μεγάλο γιο της οικογένειας όπου εργαζόταν, με συμβατικό γάμο, μέχρι τη στιγμή, που ανακαλύφθηκε πως ο ίδιος ήταν με το μέρος των Γερμανών! Εκτελέστηκε, κατά λάθος, όπως μου είπε η κόρη της, έχοντας την Αρετώ, να αντιμετωπίσει, εκτός από την πορεία της χώρας, τις επιλογές και εξελίξεις μετά, αλλά και το βιασμό της κόρης της, από τον Παππά, χωρίς να ξέρει πως ήταν κόρη του!
Καταδικάστηκε ισόβια στις φυλακές Αβέρωφ και το παιδί της, δόθηκε πρώτα, στο κέντρο βρεφών και ύστερα στο αναμορφωτήριο θηλέων εκείνης της εποχής!
Όπου εκεί ξεκινάει μια μεγάλη σημασία, ανάμεσα στο: τι είναι ο άνθρωπος και στο δικαίωμα της Ελευθερίας του κάθε ανθρώπου! Ταυτόχρονα, το βιβλίο θέλει να επισκιάσει μια γυναικεία φωνή, συμπεριφορά, θα έλεγα, με βάση τις εποχές! Που τελικά, οι άνθρωποι, έρχονται και φεύγουν, αλλά οι αντιλήψεις μένουν απλά ίδιες! Όπως και τα πολιτικά συστήματα! Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο, για την αναγνώριση και εκτέλεση συνθηκών σε αυτές τις γυναίκες!
Χρονικά τοποθετείται στο 1960 και στις γυναικείες φυλακές. Πριν προχωρήσουμε την κουβέντα μας, πες μου: Θεωρείς ότι έχουμε ασχοληθεί όσο θα έπρεπε σαν άνθρωποι και σαν κοινωνία, για τη διαβίωση των γυναικών στις φυλακές, τις τελευταίες δεκαετίες;
Οι αξίες και οι ιδεολογίες, αλλά και οι αλλαγές στη φιλοσοφία, θέτουν στρατηγικούς στόχους, ως προς τον σωφρονισμό, αναμόρφωση και προσωπική ανάπτυξη στο δικαίωμα του κάθε κρατούμενου. Ξεχωριστά, θα μπορούσα να επισημάνω, με σκοπό την μείωση προτροπής, αλλά και υποτροπής στους κινδύνους, ως προς δημόσια ασφάλεια.
Λέγεται, πως στις γυναικείες φυλακές της εποχής μας, έχουν εφαρμοστεί καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, επενδύοντας αρκετά στην εκπαίδευση της κάθε γυναίκας! Με σεβασμό στην ανθρώπινη ύλη και ύπαρξη.
Τώρα, αναρωτιέμαι, εφόσον αυτές οι γυναίκες, οι σύγχρονες φυλακισμένες, πως κάνουν εξεγέρσεις και ταυτόχρονα, υπάρχουν τόσες δολοφονίες, μιας και η ζωή τους, δεν αλλάζει σε τίποτα με την έξω ζωή;
Στις φυλακές Αβέρωφ, από την άλλη, υπάρχει η εξής διάκριση, από το 1945 και μετά άρχισε να χρησιμοποιείται αποκλειστικά για πολιτικούς κρατούμενους. Εκείνη την περίοδο μάλιστα, χτίστηκε και το περίφημο νοσοκομείο φυλακισμένων γυναικών: Βασιλεύς Παύλος.
Να σημειωθεί ότι το 80% στις φυλακές Αβέρωφ, ήταν γυναίκες της επαρχίας! Όπως αναφέρω και στο βιβλίο, γυναίκες που δεν ήξεραν γράμματα, αλλά κυρίως αυτές που βοηθούσαν τους συζύγους τους, ή καλύτερα συμπαρασταθεί στους άνδρες της οικογένειας, σε οργανώσεις του ΚΚΕ.
Οι συνθήκες διαβίωσης μάλιστα, ήταν φρικτές, με συστήματα θέρμανσης να μην υπάρχουν, εκτός από το πλυσταριό και το μαγειρείο. Το χειρότερο ήταν η απομάκρυνση των παιδιών από τις μανάδες τους, συγκεκριμένα τον Αύγουστο του 1950 ως τιμωρία τους!
Η ηρωίδα σου σκοτώνει! Πόσο δικαιολογημένος μπορεί να είναι ένας φόνος;
Κανένας φόνος, δεν είναι δικαιολογημένος! Η ερώτησή σου, μου θυμίζει, όσο περίεργο και αν σου φαίνεται, ένα ριάλιτι στην Αμερική, που προσπαθούσαν να ωθήσουν τους ανθρώπους στο να διαπράξουν φόνο!
Ερχόμενη τώρα, στην απάντησή μου, μέσω της κόρης της ηρωίδας, η οποία έμαθε για την μητέρα της, μέσω του ημερολογίου της! Θεωρούμενη πως υπάρχει μια διέξοδος μόνο προς λύτρωση και δεν είναι άλλη, από έναν φόνο!
Πιστεύει λοιπόν, πως διαμορφώνεται έτσι, μια θεμελιώδη αξία στο δικαίωμα της ελευθερίας στην κοινωνία! Σε κάθε άνδρα, η Αρετώ, έβλεπε το πρόσωπο του πατέρα της και θεωρούσε ότι θα εξιλεώσει εκτός από την ψυχή της, αλλά και τα βάναυσα μαρτυρία των τόσων άλλων γυναικών.
Διαβάζοντας κάποιες σελίδες του ημερολογίου από την Χριστίνα, κόρη της ηρωίδας, αναγράφεται ένας ψυχοπαθής δολοφόνος, ψυχολογικά ασταθής, από την μέρα που γεννήθηκε. Σε ορισμένες σκηνές του βιβλίου, η Αρετώ, εκδικείται δήθεν, κάνοντας ανούσιες πράξεις, με συγγενείς της, ακόμα και με μη υπαρκτά όντα.
Η αλήθεια είναι ότι η ίδια, υπέφερε από υπερβολικές ανασφάλειες και φοβίες, αλλά και εσωτερικές διαμάχες της συνείδησης.
Ας μην επεκταθώ άλλο, όμως, διότι η κόρη είναι εν ζωή και καλό είναι μερικά πράγματα, να μείνουν θαμμένα!
Η γυναίκα αυτή η Αρετώ είναι και μάνα. Όλες μας μπορούμε να καταλάβουμε πόσο σκληρό είναι να χωρίζει ένα παιδί από τη μάνα του. Στην περίπτωση εδώ είναι δώρο ή κατάρα; Θα μπορούσαν να είναι και τα δύο ταυτόχρονα;
Τα παιδιά είναι δώρα, έτσι πιστεύω και εγώ, το ίδιο και η Αρετώ! Μα και για αυτό, δέχθηκε να κάνει συμβατικό γάμο! Τι κι αν είναι από έρωτα ή βιασμό, από τη στιγμή που το ένιωσε στα σπλάχνα της, είναι δώρο!
Οι συγκρατούμενες της είναι πολιτικές κρατούμενες, που η ίδια αποφασίζει να γράψει τις ιστορίες τους. Πόσο σκληρό είναι για μια γυναίκα να φυλακίζεται για τα πιστεύω της; Πιστεύεις ότι αντιμετωπίζονταν διαφορετικά από τους άντρες;
Όπως ανέφερα παραπάνω, οι περισσότερες γυναίκες είχαν φυλακιστεί επειδή βοηθούσαν τους άνδρες συγγενείς τους.
Για τις γυναίκες στις φυλακές Αβέρωφ, η οργάνωση της εσωτερικής ζωής, είχε μεγάλη σημασία! Και αυτό, επειδή κοιτούσαν να διασφαλιστούν και να οργανωθούν, στα πλαίσια ενός περιβάλλοντος, προσπαθώντας η μία να καλύψει τους ψυχολογικούς τραυματισμούς της άλλης και να αντιμετωπίσουν τις εφιαλτικές στιγμές που ζούσαν.
Υπάρχει κατά τη γνώμη σου επιλογή στη φυλακή; Η Αρετώ επέλεξε να κάνει το φόνο εν βρασμό ξέροντας τις συνέπειες ή οδηγήθηκε σ’ αυτόν νομοτελειακά σαν το μόνο που μπορούσε να γίνει;
Σε μια κουβέντα μου, με την κόρη της, χωρίς να θέλει η ίδια να δώσει περισσότερες πληροφορίες για το θέμα των φυλακών, εκτός από όσα γράφτηκαν στο βιβλίο. Ήθελε απλώς να δοθεί περισσότερη προσοχή στο αναμορφωτήριο θηλέων της εποχής!
Η αλήθεια βέβαια, βρίσκεται στα λεγόμενά της, σε εκείνο το ημερολόγιο που φυλάσσεται σε θυρίδα, μετά την ανάγνωσή του, επειδή η ίδια έχει παιδιά και δεν ξέρουν τίποτα από το παρελθόν της! Ούτε πως ο πατέρας τους, ήταν ο γιατρός που γνώρισε στην φυλακή!
Ποιο είναι τελικά πιο σκληρό; Να υπερασπίζεσαι τη ζωή σου διαπράττοντας φόνο ή να υπερασπίζεσαι τα πιστεύω σου καταλήγοντας και τις δύο φορές στη φυλακή; Ποιο θεωρείς ότι «πονά» περισσότερο;
Ο εμφύλιος πόλεμος, με βάση όλο αυτό, ήταν μια περίοδος ακραίας κοινωνικής κρίσης, όπου οι συσχετισμοί αναστρέφονται και ανταλλάσσονται μεταξύ κοινωνικότητας, αλλά και μεταβολής ζωής και θανάτου.
Ο κόσμος των πολιτικών κρατουμένων, δεν είναι στατικός, είναι ένας κόσμος που βιώνεται μέσα από τα τείχη του, με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
Κατά το εξεταζόμενο χρονικό διάστημα, είχαν λάβει χώρα 17 εκτελέσεις γυναικών και συνολικά σε 270. Με βάναυσα τραύματα, το προηγούμενο βράδυ, πριν μεταφερθούν για εκτέλεση.
Ποιο είναι το κεντρικό μήνυμα του βιβλίου; Αυτό που θέλεις να θυμάται ο αναγνώστης;
Αυτό που πρέπει να έχει ο καθένας μέσα του, εκτός από τα πολιτικά συστήματα και καθεστώτα της χώρας, ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης, είναι και τα συναισθήματα. Συναισθήματα, που αναμφίβολα είχαν επηρεαστεί από τα ανεξίτηλα βάναυσα σημάδια που βίωναν σε καθημερινή βάση. Όχι μόνο στο θέμα της φυλακής, αλλά και ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης διαπαιδαγώγησης σε αναμορφωτήριο. Υπήρχαν μάλιστα, κορίτσια, που έμπαιναν εκεί, μόνο και μόνο, επειδή δεν έστρωσαν το κρεβάτι, ή επειδή είχαν σεξουαλικές βλέψεις για το ίδιο φύλο.
Θα ολοκληρώσω με την φράση της Χριστίνας: Μέσα από όλα αυτά τα βάναυσα χρόνια, παράλληλα με την απόγνωση και φοβία, υπήρξαν και βιώματα συνυφασμένα με την ελπίδα. Το θάρρος και την αποφασιστικότητα! Αλλά και πολιτικές αξίες, στην μετέπειτα πορεία του κάθε ανθρώπου, για το μη, ή ναι φασισμό!
Μια παθογένεια, θα συμπλήρωνα και εγώ, ως προς ένα ιδεολογικό υπόβαθρο, σύστημα καλύτερα, σε μια ελληνική κοινωνία, με αναχρονιστικές αντιλήψεις με πληθώρα επιλογών.
Μια συνέντευξη που έγινε την εποχή της καραντίνας και λόγω των τεχνικών προβλημάτων στάθηκε αδύνατο να δημοσιευτεί νωρίτερα. Όμως, με τη σκέψη πως ποτέ δεν είναι αργά, σας την παρουσιάζω τώρα και ελπίζω να την απολαύσετε όσο κι εγώ...
...
Ηλιάνα μου, θέλω να ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας για το βιβλίο σου ρωτώντας σε αν το θέμα του, βασίζεται σε αληθινή ιστορία.
Ναι, μιλάμε για ένα ψυχολογικό θρίλερ, βασισμένο σε πραγματικό γεγονός! Η ιστορία διαδραματίζεται στο νησί της Χίου, όπου ο πατέρας της μίας ηρωίδας, μετά από ένα ερωτικό βράδυ, νομίζοντας πως έχει πεθάνει η σύζυγος, την έθαψε ζωντανή στο κήπο του σπιτιού, με σύμμαχο τη μητέρα του! Η αλήθεια, ήρθε στο προσκήνιο, όταν η Αρετώ μπήκε στην εφηβεία, βγαίνοντας στο φως και το μυστικό της μητέρας της, η οποία εκείνη την εποχή, έπασχε από σπάνια καρδιακή νόσο, όπου γνώριζαν μόνο οι γονείς της!
Η συνέχεια, προχωράει ως προς την Αθήνα, όπου η Αρετώ, εργάστηκε ως παραδουλεύτρα σε πλούσιο σπιτικό της εποχής, κάνοντας ταυτόχρονα δεσμό με τον έναν από τους παπάδες που την βοήθησαν να ταξιδέψει και να αλλάξει όνομα. Λίγο πριν ξεσπάσει ο γερμανικός πόλεμος, έμαθε πως είναι έγκυος, αλλά η ανακοίνωση αυτή, δεν άρεσε καθόλου στον παπά, ο οποίος έγινε Αρχιμανδρίτης μάλιστα!
Η βοήθεια ήρθε από τον μεγάλο γιο της οικογένειας όπου εργαζόταν, με συμβατικό γάμο, μέχρι τη στιγμή, που ανακαλύφθηκε πως ο ίδιος ήταν με το μέρος των Γερμανών! Εκτελέστηκε, κατά λάθος, όπως μου είπε η κόρη της, έχοντας την Αρετώ, να αντιμετωπίσει, εκτός από την πορεία της χώρας, τις επιλογές και εξελίξεις μετά, αλλά και το βιασμό της κόρης της, από τον Παππά, χωρίς να ξέρει πως ήταν κόρη του!
Καταδικάστηκε ισόβια στις φυλακές Αβέρωφ και το παιδί της, δόθηκε πρώτα, στο κέντρο βρεφών και ύστερα στο αναμορφωτήριο θηλέων εκείνης της εποχής!
Όπου εκεί ξεκινάει μια μεγάλη σημασία, ανάμεσα στο: τι είναι ο άνθρωπος και στο δικαίωμα της Ελευθερίας του κάθε ανθρώπου! Ταυτόχρονα, το βιβλίο θέλει να επισκιάσει μια γυναικεία φωνή, συμπεριφορά, θα έλεγα, με βάση τις εποχές! Που τελικά, οι άνθρωποι, έρχονται και φεύγουν, αλλά οι αντιλήψεις μένουν απλά ίδιες! Όπως και τα πολιτικά συστήματα! Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο, για την αναγνώριση και εκτέλεση συνθηκών σε αυτές τις γυναίκες!
Χρονικά τοποθετείται στο 1960 και στις γυναικείες φυλακές. Πριν προχωρήσουμε την κουβέντα μας, πες μου: Θεωρείς ότι έχουμε ασχοληθεί όσο θα έπρεπε σαν άνθρωποι και σαν κοινωνία, για τη διαβίωση των γυναικών στις φυλακές, τις τελευταίες δεκαετίες;
Οι αξίες και οι ιδεολογίες, αλλά και οι αλλαγές στη φιλοσοφία, θέτουν στρατηγικούς στόχους, ως προς τον σωφρονισμό, αναμόρφωση και προσωπική ανάπτυξη στο δικαίωμα του κάθε κρατούμενου. Ξεχωριστά, θα μπορούσα να επισημάνω, με σκοπό την μείωση προτροπής, αλλά και υποτροπής στους κινδύνους, ως προς δημόσια ασφάλεια.
Λέγεται, πως στις γυναικείες φυλακές της εποχής μας, έχουν εφαρμοστεί καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, επενδύοντας αρκετά στην εκπαίδευση της κάθε γυναίκας! Με σεβασμό στην ανθρώπινη ύλη και ύπαρξη.
Τώρα, αναρωτιέμαι, εφόσον αυτές οι γυναίκες, οι σύγχρονες φυλακισμένες, πως κάνουν εξεγέρσεις και ταυτόχρονα, υπάρχουν τόσες δολοφονίες, μιας και η ζωή τους, δεν αλλάζει σε τίποτα με την έξω ζωή;
Στις φυλακές Αβέρωφ, από την άλλη, υπάρχει η εξής διάκριση, από το 1945 και μετά άρχισε να χρησιμοποιείται αποκλειστικά για πολιτικούς κρατούμενους. Εκείνη την περίοδο μάλιστα, χτίστηκε και το περίφημο νοσοκομείο φυλακισμένων γυναικών: Βασιλεύς Παύλος.
Να σημειωθεί ότι το 80% στις φυλακές Αβέρωφ, ήταν γυναίκες της επαρχίας! Όπως αναφέρω και στο βιβλίο, γυναίκες που δεν ήξεραν γράμματα, αλλά κυρίως αυτές που βοηθούσαν τους συζύγους τους, ή καλύτερα συμπαρασταθεί στους άνδρες της οικογένειας, σε οργανώσεις του ΚΚΕ.
Οι συνθήκες διαβίωσης μάλιστα, ήταν φρικτές, με συστήματα θέρμανσης να μην υπάρχουν, εκτός από το πλυσταριό και το μαγειρείο. Το χειρότερο ήταν η απομάκρυνση των παιδιών από τις μανάδες τους, συγκεκριμένα τον Αύγουστο του 1950 ως τιμωρία τους!
Η ηρωίδα σου σκοτώνει! Πόσο δικαιολογημένος μπορεί να είναι ένας φόνος;
Κανένας φόνος, δεν είναι δικαιολογημένος! Η ερώτησή σου, μου θυμίζει, όσο περίεργο και αν σου φαίνεται, ένα ριάλιτι στην Αμερική, που προσπαθούσαν να ωθήσουν τους ανθρώπους στο να διαπράξουν φόνο!
Ερχόμενη τώρα, στην απάντησή μου, μέσω της κόρης της ηρωίδας, η οποία έμαθε για την μητέρα της, μέσω του ημερολογίου της! Θεωρούμενη πως υπάρχει μια διέξοδος μόνο προς λύτρωση και δεν είναι άλλη, από έναν φόνο!
Πιστεύει λοιπόν, πως διαμορφώνεται έτσι, μια θεμελιώδη αξία στο δικαίωμα της ελευθερίας στην κοινωνία! Σε κάθε άνδρα, η Αρετώ, έβλεπε το πρόσωπο του πατέρα της και θεωρούσε ότι θα εξιλεώσει εκτός από την ψυχή της, αλλά και τα βάναυσα μαρτυρία των τόσων άλλων γυναικών.
Διαβάζοντας κάποιες σελίδες του ημερολογίου από την Χριστίνα, κόρη της ηρωίδας, αναγράφεται ένας ψυχοπαθής δολοφόνος, ψυχολογικά ασταθής, από την μέρα που γεννήθηκε. Σε ορισμένες σκηνές του βιβλίου, η Αρετώ, εκδικείται δήθεν, κάνοντας ανούσιες πράξεις, με συγγενείς της, ακόμα και με μη υπαρκτά όντα.
Η αλήθεια είναι ότι η ίδια, υπέφερε από υπερβολικές ανασφάλειες και φοβίες, αλλά και εσωτερικές διαμάχες της συνείδησης.
Ας μην επεκταθώ άλλο, όμως, διότι η κόρη είναι εν ζωή και καλό είναι μερικά πράγματα, να μείνουν θαμμένα!
Η γυναίκα αυτή η Αρετώ είναι και μάνα. Όλες μας μπορούμε να καταλάβουμε πόσο σκληρό είναι να χωρίζει ένα παιδί από τη μάνα του. Στην περίπτωση εδώ είναι δώρο ή κατάρα; Θα μπορούσαν να είναι και τα δύο ταυτόχρονα;
Τα παιδιά είναι δώρα, έτσι πιστεύω και εγώ, το ίδιο και η Αρετώ! Μα και για αυτό, δέχθηκε να κάνει συμβατικό γάμο! Τι κι αν είναι από έρωτα ή βιασμό, από τη στιγμή που το ένιωσε στα σπλάχνα της, είναι δώρο!
Οι συγκρατούμενες της είναι πολιτικές κρατούμενες, που η ίδια αποφασίζει να γράψει τις ιστορίες τους. Πόσο σκληρό είναι για μια γυναίκα να φυλακίζεται για τα πιστεύω της; Πιστεύεις ότι αντιμετωπίζονταν διαφορετικά από τους άντρες;
Όπως ανέφερα παραπάνω, οι περισσότερες γυναίκες είχαν φυλακιστεί επειδή βοηθούσαν τους άνδρες συγγενείς τους.
Για τις γυναίκες στις φυλακές Αβέρωφ, η οργάνωση της εσωτερικής ζωής, είχε μεγάλη σημασία! Και αυτό, επειδή κοιτούσαν να διασφαλιστούν και να οργανωθούν, στα πλαίσια ενός περιβάλλοντος, προσπαθώντας η μία να καλύψει τους ψυχολογικούς τραυματισμούς της άλλης και να αντιμετωπίσουν τις εφιαλτικές στιγμές που ζούσαν.
Υπάρχει κατά τη γνώμη σου επιλογή στη φυλακή; Η Αρετώ επέλεξε να κάνει το φόνο εν βρασμό ξέροντας τις συνέπειες ή οδηγήθηκε σ’ αυτόν νομοτελειακά σαν το μόνο που μπορούσε να γίνει;
Σε μια κουβέντα μου, με την κόρη της, χωρίς να θέλει η ίδια να δώσει περισσότερες πληροφορίες για το θέμα των φυλακών, εκτός από όσα γράφτηκαν στο βιβλίο. Ήθελε απλώς να δοθεί περισσότερη προσοχή στο αναμορφωτήριο θηλέων της εποχής!
Η αλήθεια βέβαια, βρίσκεται στα λεγόμενά της, σε εκείνο το ημερολόγιο που φυλάσσεται σε θυρίδα, μετά την ανάγνωσή του, επειδή η ίδια έχει παιδιά και δεν ξέρουν τίποτα από το παρελθόν της! Ούτε πως ο πατέρας τους, ήταν ο γιατρός που γνώρισε στην φυλακή!
Ποιο είναι τελικά πιο σκληρό; Να υπερασπίζεσαι τη ζωή σου διαπράττοντας φόνο ή να υπερασπίζεσαι τα πιστεύω σου καταλήγοντας και τις δύο φορές στη φυλακή; Ποιο θεωρείς ότι «πονά» περισσότερο;
Ο εμφύλιος πόλεμος, με βάση όλο αυτό, ήταν μια περίοδος ακραίας κοινωνικής κρίσης, όπου οι συσχετισμοί αναστρέφονται και ανταλλάσσονται μεταξύ κοινωνικότητας, αλλά και μεταβολής ζωής και θανάτου.
Ο κόσμος των πολιτικών κρατουμένων, δεν είναι στατικός, είναι ένας κόσμος που βιώνεται μέσα από τα τείχη του, με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
Κατά το εξεταζόμενο χρονικό διάστημα, είχαν λάβει χώρα 17 εκτελέσεις γυναικών και συνολικά σε 270. Με βάναυσα τραύματα, το προηγούμενο βράδυ, πριν μεταφερθούν για εκτέλεση.
Ποιο είναι το κεντρικό μήνυμα του βιβλίου; Αυτό που θέλεις να θυμάται ο αναγνώστης;
Αυτό που πρέπει να έχει ο καθένας μέσα του, εκτός από τα πολιτικά συστήματα και καθεστώτα της χώρας, ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης, είναι και τα συναισθήματα. Συναισθήματα, που αναμφίβολα είχαν επηρεαστεί από τα ανεξίτηλα βάναυσα σημάδια που βίωναν σε καθημερινή βάση. Όχι μόνο στο θέμα της φυλακής, αλλά και ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης διαπαιδαγώγησης σε αναμορφωτήριο. Υπήρχαν μάλιστα, κορίτσια, που έμπαιναν εκεί, μόνο και μόνο, επειδή δεν έστρωσαν το κρεβάτι, ή επειδή είχαν σεξουαλικές βλέψεις για το ίδιο φύλο.
Θα ολοκληρώσω με την φράση της Χριστίνας: Μέσα από όλα αυτά τα βάναυσα χρόνια, παράλληλα με την απόγνωση και φοβία, υπήρξαν και βιώματα συνυφασμένα με την ελπίδα. Το θάρρος και την αποφασιστικότητα! Αλλά και πολιτικές αξίες, στην μετέπειτα πορεία του κάθε ανθρώπου, για το μη, ή ναι φασισμό!
Μια παθογένεια, θα συμπλήρωνα και εγώ, ως προς ένα ιδεολογικό υπόβαθρο, σύστημα καλύτερα, σε μια ελληνική κοινωνία, με αναχρονιστικές αντιλήψεις με πληθώρα επιλογών.
...
Περιμένω όπως πάντα τη γνώμη σας...
Μια ακόμα εξαιρετική, λεπτή, συγκροτημένη παρουσίαση που κάνεις Μαρίνα σε μια εξαίρετη δουλειά. Έμεινα συγκινημένος να παρακολουθώ το σκεπτικό της Ηλιάνας Βολανάκη. Ένα έργο πολύ δυνατό απ ότι καταλαβαίνω. Με μεγάλες κοινωνικές αναφορές σε ένα περιβάλλον που σκότωνε στην κυριολεξία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που υπάρχουν τέτοια βιβλία γύρω μας και τέτοιοι άνθρωποι για να δημιουργούν.
Ευχαριστούμε Μαρίνα.
Εύχομαι στην Ηλιάνα κάθε επιτυχία στο έργο της καθώς νιώθω την αξίζει.
Χαίρομαι από καρδιάς Γιάννη μου, που σου άρεσε η συνέντευξη! Είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο που όσοι το διαβάσουν θα γίνουν σοφότεροι πιστεύω...
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ που πέρασες καλέ μου φίλε και για τα όμορφα λόγια σου!
Μ
Μας εξάπτει την φαντασία η παρουσίαση αυτού του βιβλίου, Μαρίνα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή από οποιαδήποτε φανταστική ιστορία.
Θα φροντίσω να το πάρω.
Καλή συνέχεια σε ό,τι κι αν κάνεις κι ελπίζω να μη χαθείς πάλι.
Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά
Ρένα μου, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Κι εγώ ελπίζω να μη χαθώ πάλι... χα χα
ΔιαγραφήΠολλά φιλιά, φίλη! Ευχαριστώ που πέρασες, καλό σαββατοκύριακο!!
Μ
Ωραίο μας το έχεις παρουσιάσει το βιβλίο αυτό
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πως περνά γρηγορα ο καιρός και δεν το παίρνω είδηση ...ειδικά εγώ Μαρίνα μου ντρέπομαι που το λέω, πως έχω να ερθω καιρό.... περνούσα κατά διαστήματα και έβλεπα την Πασχαλινή σου ανάρτηση.. αλλά είχα την εντύπωση ότι είχα περασει για τις ευχες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να σου κάνει ένα μυαλό χειμωνα καλοκαιρι το ίδιο; σόρυ
Η συνέντευξη της της κ Βολονακη εξαιρετική και πολύ ενδιαφερουτσα οπως έχω την εντύπωση ότι θα είναι και το βιβλίο της ... το θέμα του ταλανίζει γενεές και γενεές γυναικών.
καλοταξιδο να είναι θα το έχω στα υπόψιν μου..
Να είσαι καλά Μαρίνα μου να κάνεις ότι αγαπάς.. Καληνύχτα.!!!🌙