Η πρόσκληση απ’ την αρχή της φάνηκε αστεία. Μασκέ πάρτι, οργανωμένο από τους συναδέλφους στο γραφείο. Δεν ήταν το καλύτερό της, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είχε χιούμορ ή πως δεν τολμούσε να τσαλακωθεί, αλλά δεν της πήγαινε κιόλας κι έτσι, την άφησε πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, μέσα σε ένα βιβλίο, από τα πολλά που έκαναν παρέα στα χαριτωμένα διακοσμητικά.

Εκείνο το κυριακάτικο πρωί, όπως έπινε τον καφέ της, πήρε στο χέρι της το βιβλίο και τη θυμήθηκε πάλι…

Μα δεν είμαστε λίγο μεγάλοι γι’ αυτά; σκέφτηκε

Όσο είμαστε παιδιά, έχει το γούστο του. Έχει διαφορετική σημασία. «Ντυνόμαστε» τους ενήλικες, τους αγαπημένους μας ήρωες, αυτό που τέλος πάντων αγαπάμε ή θαυμάζουμε. Αυτό που θέλουμε να γίνουμε, κάποτε…

Τώρα, τι νόημα μπορεί να έχει το αστείο κοστούμι ή η ενδυμασία μιας άλλης εποχής; Θα με κάνει να διασκεδάσω περισσότερο και πώς; Ή μήπως κρύβοντας το πρόσωπό μου για λίγο κάτω από μία μάσκα, θα με απελευθερώσει; Και από τι; Από αυτά που κουβαλάω μέσα μου; Δεν ζούμε πια στις εποχές, που οι άνθρωποι καταπίεζαν τα «θέλω» τους κάτω από κοινωνικά στερεότυπα. Μπορούμε να είμαστε ο εαυτό μας χωρίς αναστολές. Άλλωστε, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν με ένα κοστούμι, ούτε κρύβονται κάτω από μια μάσκα, κατέληξε και έκλεισε ξανά το βιβλίο, μαζί με τους όποιους προβληματισμούς για το πάρτι. Ήταν αποφασισμένη να το αγνοήσει και αφέθηκε στο άρωμα του καφέ και στην ομορφιά του τοπίου, που ξυπνούσε μαζί της και απλωνόταν ειδυλλιακό μπροστά στα μάτια της.

Το τηλέφωνο ήχησε μέσα στη σιωπή κάνοντάς τη να αναπηδήσει!

- Μη μου πεις ότι κοιμάσαι ακόμα!... ακούστηκε η καλύτερή της φίλη

-  Έχω ξυπνήσει εδώ και ώρα, πίνω καφέ και ρεμβάζω, απάντησε καθησυχαστικά

- Λοιπόν, για πες μου! Αποφάσισες τι θα φορέσεις στο αποψινό πάρτι;

- Άσε με βρε Μάνια, με τα παιδιάστικα! Δε θα έρθω...

- Ούτε να το σκέφτεσαι! Θα έρθεις, ακόμα κι αν χρειαστεί να σε σύρω δεμένη χειροπόδαρα, δήλωσε η Μάνια ανυποχώρητη

- Έλα τώρα, αφού το ξέρεις, αυτά δεν μου πάνε!

- Κουταμάρες! Θα περάσουμε όμορφα, όλοι γνωστοί θα είναι, θα ξεδώσουμε!

-  Όχι άστο, βαριέμαι!...

Τρία λεπτά αργότερα, η Μάνια που δεν δεχόταν το «όχι» ως απάντηση, χτυπούσε το κουδούνι…

- Απ’ έξω ήσουν; ρώτησε με απορία

- Μα φυσικά! Ήξερα τις απαντήσεις σου, πριν καν τις ξεστομίσεις, αλλά αυτή τη φορά, θα κάνεις το δικό μου χατίρι. Αρκετά, έκανα εγώ το δικό σου. Σειρά σου τώρα!

Δεν μπορούσε να της αρνηθεί όταν επέμενε μ’ αυτό τον τρόπο. Στο κάτω – κάτω, ένα δίκιο το είχε. Ποτέ στο παρελθόν, από τότε που γνωρίστηκαν στο γραφείο και έγιναν φίλες, δεν την ακολούθησε σε ανάλογες προσκλήσεις και έτσι όπως ήταν αποφασισμένη τώρα και με το αποκριάτικο κοστούμι στο χέρι, κανείς δεν θα μπορούσε να της αρνηθεί!...

Η Μάνια εισέβαλε χαμογελαστή με θριαμβευτικό ύφος και δίνοντάς της τη στολή, την αγκάλιασε με ενθουσιασμό!

- Λοιπόν, εδώ στα έχω όλα! Ρούχα, μάσκα, τα πάντα! Μην καθυστερήσεις, στις 9 θα είμαι έτοιμη, πέρνα να με πάρεις!

- Τι κουβάλησες εδώ, πώς θα οδηγήσω φορώντας όλα αυτά; Ψέλλισε τρομοκρατημένη…

-  Μην ανησυχείς, όταν δεις τι θα φορέσεις, θα καταλάβεις πως δεν είναι δύσκολο! Φεύγω τώρα, τα λέμε το βράδυ…

Έμεινε εμβρόντητη μπροστά στην ανοιχτή πόρτα, με τα ρούχα στο χέρι και την απορία στο πρόσωπο και σα να ήθελε να συρρικνώσει το χρόνο και να μεταπηδήσει ευθύς στην επόμενη μέρα, έκλεισε την πόρτα πίσω της με αναστεναγμό!...

Οι ώρες κύλησαν απίστευτα γρήγορα, τόσο που νόμισε για μια στιγμή πως απότομα το πρωί διαδέχτηκε το βράδυ, χωρίς μεσημέρι, χωρίς απόγευμα!...

Άνοιξε το πακέτο αποφασισμένη να υποστεί το πάρτι με αξιοπρέπεια. Η στολή του «Ντόμινο» που της έφερε η Μάνια, ήταν πραγματικά ό,τι έπρεπε για κείνη. Φόρεσε άνετα ρούχα μέσα από το μανδύα του και στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη, για να φορέσει τη μάσκα.

Τι παράξενο! Η εικόνα της, όχι μόνο της άρεσε, αλλά χαμογελούσε χωρίς καν, να το περιμένει! Η μαύρη κουκούλα κάλυπτε τα σκούρα μαλλιά της και έπεφτε τόσο όμορφα πάνω στους ώμους της, ενώ η μάσκα με τις χρυσές λεπτομέρειες πρόσθετε γοητεία και μυστήριο στην τελική εικόνα!

Κοίταξε το ρολόι και έπιασε τον εαυτό της να ανυπομονεί! Να ανυπομονεί, γι’ αυτό που ήθελε διακαώς να αποφύγει!

Κοίταξε άλλη μια φορά το είδωλλό της στον καθρέφτη. Άρχισε να παραδέχεται πως τώρα της άρεσε η ιδέα και αναρωτιόταν τι την έκανε τόσα χρόνια να το αρνείται!

«Έβαλα μια μάσκα, βγάζοντας μια άλλη» σκέφτηκε και έκλεισε την πόρτα πίσω της…

Ήταν δεν ήταν επτά χρονών, ντυμένος με παντελόνι δανεικό πολύ μεγαλύτερο από το μέγεθός του και ένα μπουφάν, που αντίθετα του ήταν μικρό και φθαρμένο σε πολλά σημεία. Δεν κούμπωνε κι αυτό, τον έκανε κάθε τόσο να το τραβά με τα δυο του χέρια προσπαθώντας να ζεσταθεί…

Παιδί των φαναριών θα τον έλεγες και όχι άδικα. Ορφανός από μάνα με ένα πατέρα, που δούλευε μια φορά στο τόσο και ένα σπίτι σωστό ρημάδι, έμοιαζε με ήρωα του Καρόλου Ντίκενς, έτσι όπως στεκόταν στα φανάρια κοιτάζοντας τα αυτοκίνητα και απλώνοντας κάθε τόσο το χέρι για λίγα ψιλά.

Δεν ήταν μόνος! Κι άλλα παιδιά σ’ αυτό το «στέκι» έβγαζαν «μεροκάματο» είτε καθαρίζοντας τζάμια αυτοκινήτων, είτε ζητιανεύοντας. Ήταν όμως ο μικρότερος κι αυτό ήταν μεγάλο μειονέκτημα για κείνον, στον άγριο κόσμο που ζούσε. Την ηλικία του την είχε προ πολλού ξεχάσει, αφού έπρεπε να υπερασπίζεται τον εαυτό του απέναντι στους μεγαλύτερους της παρέας κι έτσι είχαν αρχίσει να τον αποδέχονται και να τον υπολογίζουν.

Σχολείο δεν πήγαινε. Για κείνον σχολείο ήταν ο δρόμος, η επιβίωση για μια ακόμα μέρα. Και μάλλον γινόταν καλός μαθητής αν σκεφτεί κανείς πως κατάφερνε να τρώει καθημερινά κάτι. Μια φορά τη μέρα, όχι υπερβολές, αλλά έτρωγε.

Κάθε που βράδιαζε και έπαιρνε το δρόμο για το σπίτι σκεφτόταν αν ο πατέρας του θα ήταν εκεί και προτιμούσε να μην είναι, για να χωθεί γρήγορα στα βρώμικα σκεπάσματα του κρεβατιού του και να κάνει πως κοιμάται. Αν ήταν ο πατέρας σπίτι, τότε τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Τον έβλεπε να μονολογεί, να κλαίει, να πίνει και προσπαθούσε να κρυφτεί σε μια γωνιά για να τον ενοχλεί όσο γίνεται λιγότερο…

Όχι δεν τον χτυπούσε! Δεν τον είχε χτυπήσει ποτέ, όμως η απελπισία που έβλεπε στα μάτια του μετέτρεπε το μικρό σε μεγάλο και το μεγάλο σε μικρό κι αυτό, δεν το άντεχε κανένας από τους δύο!

Όταν πάλι ο πατέρας έλειπε, ξαπλωμένος στο κρεβάτι ξεφύλλιζε το ένα και μοναδικό του βιβλίο. Του το είχε χαρίσει ένα κορίτσι μια ηλιόλουστη μέρα, που καθόταν με το χέρι απλωμένο όπως συνήθιζε στο φανάρι. Όσο η μαμά έψαχνε ψιλά, η μικρή του έδωσε το βιβλίο για να του κάνει παρέα, όπως του είπε.

Το άνοιγε με προσοχή και γυρνούσε τις σελίδες του βιαστικά μέχρι να φτάσει σ’ εκείνη που είχε τη φωτογραφία με το σπιτάκι στο δάσος. Πόσο αγαπούσε αυτή τη φωτογραφία! Πόσο θα ήθελε να υπήρχε στην πραγματικότητα αυτό το σπίτι που τόσο είχε θαυμάσει…

- Κύριε Παπαπέτρου, ο μεσίτης στη γραμμή τρία, ακούστηκε η φωνή της γραμματέα.

- Πες του πως θα του τηλεφωνήσω εγώ Λίζα, ευχαριστώ…

Σηκώθηκε απότομα, προσπαθώντας να συνέλθει… ακόμα δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει πως μια φωτογραφία τον είχε γυρίσει τόσα χρόνια πίσω. Του είχε ξυπνήσει τόσες μνήμες οδυνηρές…

Το σπίτι που ονειρευόταν από παιδί, το σπίτι του βιβλίου, που ακόμα φύλαγε στο γραφείο του και δεν το αποχωρίστηκε ποτέ, υπήρχε!! Το είχε μπροστά του ανάμεσα σε τόσα άλλα, που ο μεσίτης του πρότεινε. Τόσα χρόνια με όσα μεσολάβησαν και η παιδική λαχτάρα είχε παραμείνει αναλλοίωτη να τον κρατά δεμένο με το παρελθόν σε ένα σκοπό, που για κανένα δεν είχε νόημα, παρά μονάχα για κείνον!

Δεν ξέχασε! Δεν μπορούσε να ξεχάσει κι ας βρέθηκαν άνθρωποι να τον αγαπήσουν, να τον μεγαλώσουν, να τον σπουδάσουν. Τίποτα δεν κατάφερε να σβήσει τη λαχτάρα να ζήσει στο σπιτάκι της εξοχής, που ονειρευόταν στο ερειπωμένο δωμάτιο με το μισόκλειστο παντζούρι που άφηνε το φως της λάμπας του δρόμου να περνά και να φωτίζει τα ταξίδια που έκανε με το νου…

Σχημάτισε τον αριθμό του μεσίτη βιαστικά. Μάταια εκείνος προσπαθούσε να τον πείσει πως στα σπίτια, που του έστειλε, υπήρχαν πολύ καλύτερες επιλογές από αυτή που είχε κάνει. Έτσι, το όνειρο έγινε πραγματικότητα!

Πήγε μόνος του, το περιποιήθηκε, το επίπλωσε απλά, το εξόπλισε με όλα τα απαραίτητα και λίγες εβδομάδες αργότερα οδηγούσε στο μικρό επαρχιακό δρόμο την οικογένειά του, στο σπιτάκι του δάσους όπως το αποκαλούσε.

Ήταν φθινόπωρο πια και ο δρόμος υγρός από τις συχνές βροχές. Οδηγούσε αργά για να μπορούν όλοι να θαυμάζουν τη φύση γύρω τους, που καταπράσινη τους υποδεχόταν. Σταμάτησαν έξω από τη μικρή αυλή και διέσχισαν το πλακόστρωτο μονοπάτι, που έφτανε μέχρι την είσοδο. Τα παιδιά του χαρούμενα τιτίβιζαν όλο ενθουσιασμό για το νέο τους απόκτημα και η γυναίκα του δεν σταματούσε να μιλά για το γούστο και την καλαισθησία της ανακαίνισης.

Έβαλε μέσα τις βαλίτσες τους, άναψε το τζάκι και βγήκε στην αυλή… δεν μπορούσε άλλο να συγκρατήσει τα δάκρυά του και δεν ήθελε να τα μοιραστεί με κανένα! Μόνο με τη βροχή, που άρχισε ξανά να πέφτει σιγανή, καθάρια και να μουσκεύει το χώμα. Κι έμεινε μαζί της για αρκετή ώρα, ώσπου να κλείσουν όλες οι πόρτες απ’ τα παλιά κι όλες οι χαραμάδες…

...

Αυτή η ιστορία γεννήθηκε από τη φωτογραφία που βλέπετε και ανήκει στην Ελένη από το Καρυδότσουφλο. Εκείνη, μας ζήτησε να γράψουμε μια ιστορία κοιτώντας τη και δεν μπορούσα φυσικά να αρνηθώ.  

Δείτε τις υπόλοιπες ιστορίες, που έχουν ήδη δημοσιευτεί πατώντας, εδώ.