η ηθοποιός που έδωσε νέες διαστάσεις στην υποκριτική τέχνη.

Η Έλλη Λούκου, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα γεννήθηκε στα Βίλια Αττικής το 1926 (13 Απριλίου). Πατέρας της ο Κώστας Λούκος και μητέρα της η Αναστασία Σταμάτη. Ο παππούς της γνωστός ως "καπετάν Σταμάτης" πολέμησε στο πλευρό του Κολοκοτρώνη στην επανάσταση του 1821. 

Δύο χρόνια μετά τη γέννησή της (1928) η οικογένειά της μετακομίζει στην Αθήνα. 
Σε ηλικία 15 χρόνων (1941) η Έλλη δίνει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και απορρίπτεται. Παράλληλα έδωσε εξετάσεις και στη σχολή της Μαρίκας Κοτοπούλη,όπου αναγνωρίστηκε το ταλέντο της και γίνεται η αγαπημένη μαθήτρια της μεγάλης ηθοποιού. Την ίδια εποχή αλλάζει και το επώνυμό της σε Λαμπέτη,  επηρεασμένη από τον "Αστραπόγιανο" του Α. Βαλαωρίτη.

Ένα χρόνο μετά (1942) κάνει το ντεπούτο της στο θέατρο στην παράσταση "Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο" του Χάουπτμαν και μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα με τον "Γυάλινο Κόσμο" του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, καθιερώνεται ως ηθοποιός εξαιρετικής εσωτερικότητας. Ακολουθούν η "Αντιγόνη" και το πρώτο ανέβασμα στην Ελλάδα του "Ματωμένου Γάμου" με μουσική γραμμένη από το Μάνο Χατζηδάκι. Είναι η χρονιά, που κάνει και την πρώτη της ταινία με τίτλο "Αδούλωτοι σκλάβοι".


Από το 1948 συνεργάζεται με το σκηνοθέτη Κώστα Μουσούρη και γνωρίζεται με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, που υπήρξε ο πρώτος της μεγάλος έρωτας. Μεγαλύτερες επιτυχίες της το "Πεγκ καρδούλα μου" και η "Κληρονόμος".

Δύο χρόνια αργότερα (1950) παντρεύεται το Μάριο Πλωρίτη για να χωρίσουν τρία χρόνια αργότερα όταν η Έλλη Λαμπέτη γνωρίζει και ερωτεύεται το Δημήτρη Χορν. Οι δυό τους μαζί με το Γιώργο Παππά συγκροτούν θίασο και ανεβάζουν έργα όπως ο "Βροχοποιός", το "Νυφικό κρεββάτι", το "Παιχνίδι της μοναξιάς" και άλλα γράφοντας τις λαμπρότερες σελίδες στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και της υποκριτικής τέχνης. Παράλληλα συμπρωταγωνιστούν στον κινηματογράφο στις ταινίες, "Κυριακάτικο ξύπνημα" (1954), "Κάλπικη λίρα" του Γιώργου Τζαβέλα (1956), "Το κορίτσι με τα μαύρα" (1956) και το "Τελευταίο ψέμα" του Μιχάλη Κακογιάννη.


Με το Δημήτρη Χορν υπήρξαν ένα βαθιά ερωτευμένο ζευγάρι, όμως το 1959 λήγουν την επαγγελματική τους συνεργασία, παρά το γεγονός ότι δήλωσαν πως θα ξανασυνεργαστούν σύντομα. Αυτό, δεν έγινε ποτέ. Συνέχισε με δικό της θίασο με μεγαλύτερή της επιτυχία, το "Λεωφορείο ο πόθος", όπου έλαβε συγχαρητήρια επιστολή από το Γ. Σεφέρη.
Ήταν μια δύσκολη περίοδος στη ζωή της μεγάλης ηθοποιού, αφού μέχρι το 1959 έχει χάσει τη μητέρα της, το δίδυμο αδελφό της, δύο αδελφές και ένα μωρό...

Η γνωριμία της με το συγγραφέα Φρέντερικ Γουέκιμαν, αποτελεί μια όαση για κείνη στα τραγικά γεγονότα που βίωνε. Παντρεύτηκε μαζί του και έμειναν παντρεμένοι ως το 1976.
Αλλά, και η δεκαετία του 70 ήταν εξίσου δύσκολη για κείνη. Λαχταρούσε να αποκτήσει παιδί και αυτό στάθηκε αφορμή να εμπλακεί σε μια δικαστική περιπέτεια (για την υιοθεσία ενός μωρού) η οποία κράτησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Οι βιολογικοί γονείς της μικρής Ελίζας που είχε υιοθετήσει, διεκδίκησαν και τελικά κατάφεραν να πάρουν την κηδεμονία της μικρής, το 1974, κάτι που την άφησε απαρηγόρητη.


Ταυτόχρονα, (από το 1967) πάλευε με τον καρκίνο, χωρίς όμως να παρατήσει το θέατρο, που ήταν η μόνη πηγή ζωής για κείνη. Ανέβασε μιούζικαλ όπως την "Ίρμα", αλλά και Τσέχωφ ("Βυσσινόκηπος") με τεράστια επιτυχία, ενώ συνεργάζεται με το Μάνο Κατράκη στη "Φθινοπωρινή ιστορία". Εκπληκτικές υπήρξαν οι ερμηνίες της και στη "Δεσποινίς Μαργαρίτα", τη "Φιλουμένα Μαρτουράνο" και τα "Μονόπρακτα". 

 Έχοντας χάσει μητέρα και αδελφές από καρκίνο του μαστού, νοσεί κι εκείνη και προχωρεί σε ολική μαστεκτομή στις ΗΠΑ, χωρίς όμως να καταφέρει να τον νικήσει αφού 11 χρόνια μετά (1980), ο καρκίνος επιστρέφει με συνεχείς μεταστάσεις. Υποβάλλεται σε χημειοθεραπείες, που όμως πλήττουν τις φωνητικές της χορδές, χάνοντας σταδιακά τη φωνή της.  

Στην τελευταία της παράσταση το 1981, "Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού", παίζει την κωφάλαλη Σάρα, με τρόπο όχι απλά θαυμαστό, αλλά υποδειγματικό.

Δύο χρόνια αργότερα στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983, αφήνει την τελευταία της πνοή σε νοσοκομείο των ΗΠΑ, αφού πρώτα συναίνεσε για να δωρηθούν τα μάτια της.

Αξίζει να σημειώσουμε εδώ, πως  είχε βραβευθεί με το βραβείο Μ. Κοτοπούλη, καθώς και ότι ήταν υποψήφια για το βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών (BAFTA) πρώτο γυναικείου ρόλου στην ταινία το "Τελευταίο ψέμα".

Ο καλός της φίλος, Φρέντυ Γερμανός έγραψε βιβλίο για τη ζωή της, το οποίο έγινε best seller δεκατρία χρόνια από το θάνατό της.

"Ή Έλλη έκανε πάντα κάτι αναπάντεχο", λέει ο Κουν. Από ένα τέτοιο αναπάντεχο θα γεννηθεί το 1946, μια στιγμή που θα περάσει στην ιερή Μυθολογία του θεάτρου μας.
Ήταν μια σκηνή στον "΄Γυάλινο κόσμο" όπου η Λάουρα σβήνει το κερί, δίπλα στον κοιμισμένο αδελφό της: "Μια ποιητική στιγμή!" Πώς να κάνεις όμως ποίηση, όταν πρέπει να φουσκώσεις τα μάγουλά σου για να φυσήξεις; Η Έλλη αποφάσισε να λύσει τον γρίφο, χωρίς να πει τίποτε στον Κουν. Κάθε βράδυ που γύριζε στην οδό Ασκληπιού, κλεινόταν μόνη της στην κουζίνα, άναβε ένα σπαρματσέτο και προσπαθούσε να το σβήσει ποιητικά: "Τελικά, βρήκα τον τρόπο. Έπρεπε το στόμα μου να είναι ακριβώς απέναντι στο σπαρματσέτο - η ανάσα μου να σημαδεύει τη φλόγα. Μου πήρε ένα μήνα, αλλά τα κατάφερα! Έμαθα να σβήνω το κερί με μια ανάσα".
Όλα αυτά για μια σκηνή που κρατούσε όλα κι όλα δέκα δευτερόλεπτα! Άξιζε όμως τον κόπο. Ένα βράδυ μπαίνει στο θέατρο ο Άγγελος Σικελιανός - περίπου τυχαία. Θα ξανάρθει άλλες δέκα φορές: "Έρχομαι για να καταλάβω πώς σβήνει τα κεριά το κορίτσι αυτό" λέει ο Σικελιανός. "Είναι το ποιητικό πράγμα που είδα ποτέ μου".

(Φρέντυ Γερμανός - "ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ", Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ)

Ο Λυκούργος Καλλέργης γράφει για την Έλλη Λαμπέτη:
"Ήταν μια ύπαρξη  απλή, αιθέρια, σαγηνευτική, με μια βαθύτατη όμως πνευματική και καλλιτεχνική καλλιέργεια, ειδικότερα σε ό,τι αφορούσε το θέατρο και την υποκριτική τέχνη..."

(Λυκούργος Καλλέργης - "ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΑΡΑΧΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ", Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ)
Ατελείωτη είναι η λίστα με τα θεατρικά έργα στα οποία χάρισε ψυχή, σάρκα και οστά με την ερμηνεία της. Αν θέλετε να τη διαβάσετε πατήστε εδώ.

Πηγές πληροφοριών: wikipedia.org, sansimera.gr, logomnimon.wordpress.com

Κείμενο: to e-periodiko mas

Ο Μιχάλης Κακογιάννης γεννήθηκε στις 11 Ιουνίου του 1921 στη Λεμεσό της Κύπρου και σπούδασε Νομική, Δραματικές Τέχνες και σκηνοθεσία στο Λονδίνο. Το μεγαλύτερο διάστημα της παραμονής του εκεί, εργάστηκε στην ελληνική υπηρεσία του BBC ως μεταφραστής και εκφωνητής, ενώ σε ηλικία 22 μόλις χρόνων ανέλαβε τη διεύθυνση της "Κυπριακής Ώρας".


Στο Λονδίνο ξεκινά και την καριέρα του ως ηθοποιός στο Θέατρο της Αγγλίας το 1947, για να τον κερδίσει όμως η σκηνοθεσία. Τέσσερα χρόνια αργότερα (1951), έρχεται στην Ελλάδα, για να ξεκινήσει την σκηνοθετική του καριέρα με την ταινία "Κυριακάτικο ξύπνημα" το 1954. Ακολούθησαν η "Στέλλα", το "Κορίτσι με τα μαύρα", το "Τελευταίο ψέμα", η τριλογία "Ηλέκτρα", "Τρωάδες" και "Ιφιγένεια", καθώς και ο "Αλέξης Ζορμπάς", οι οποίες διαγωνίστηκαν και ξεχώρισαν στα εγκυρότερα φεστιβάλ παγκοσμίως αποσπώντας πολλά βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Πολλοί και σπουδαίοι ηθοποιοί συνεργάστηκαν μαζί του στις ταινίες του, ενώ δεν έλειψαν και καταξιωμένοι ηθοποιοί της Ευρώπης και της Αμερικής.


Ο Μιχάλης Κακογιάννης όμως δεν περιορίστηκε στον κινηματογράφο. Σκηνοθέτησε πολλές θεατρικές παραστάσεις αλλά και παραστάσεις όπερας τόσο στην Ελλάδα, όσο και στις ΗΠΑ, Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ έχουν εκδοθεί σενάρια και μεταφράσεις κινηματογραφικών και θεατρικών έργων που φέρουν την υπογραφή του, καθώς και στίχοι ελληνικών τραγουδιών, όπως το "Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι", "Εφτά τραγούδια θα σου πω" σε μουσική του Μάνου Χατζηδάκη.


Μέσα σ' ένα τόσο πλούσιο έργο, ξεχωρίζει το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους που γύρισε στην πατρίδα του την μαρτυρική Κύπρο και αναφερόταν στη βίαιη τουρκική εισβολή με τον τίτλο "Αττίλας '74". Ένα ντοκιμαντέρ που αποτύπωνε με θάρρος όλα σχεδόν τα γεγονότα που οδήγησαν στην τραγωδία της Κύπρου, παίρνοντας συνεντεύξεις από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, το Νίκο Σαμψών αλλά και άλλους ηγετικούς και μη, παράγοντες, χωρίς να αφήσει πλήθος άστεγων και βασανισμένων ανθρώπων, έτσι ώστε να καταφέρει να εξιστορήσει με λεπτομέρεια την τουρκική εισβολή και τη βία που υπέστη ο μαρτυρικός Ελληνοκυπριακός λαός. Το ντοκιμαντέρ αυτό βραβεύτηκε στη Φλωρεντία ως το καλύτερο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, το 1974.

Κάτι που λίγοι γνωρίζουν είναι ο νυχτερινός φωτισμός των μνημείων της Ακρόπολης! Ήταν ο πρώτος που το οραματίστηκε και για να καταφέρει να το υλοποιήσει ίδρυσε το σύλλογο "Οι φίλοι της Αθήνας". Ο διάσημος Γάλλος φωτιστής Pierre Bideau συνεργάστηκε μαζί του, ενώ ο Μ. Κακογιάννης ανέλαβε τη χρηματοδότηση όλων των απαραίτητων μελετών.

Το 2004 θα συστήσει το κοινωφελές ίδρυμα "Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης" που έχει ως σκοπό τη μελέτη, υποστήριξη και διάδοση των τεχνών του θεάτρου και του κινηματογράφου. Μάλιστα, πέντε χρόνια αργότερα, το φθινόπωρο του 2009 ξεκίνησε και η λειτουργία του Πολιτιστικού Κέντρου του ιδρύματος στην οδό Πειραιώς 206 στον Ταύρο.


Ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει τιμηθεί πολλές φορές για το έργο του, τόσο στην Ελλάδα και την Κύπρο, όσο και στο εξωτερικό. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε τον Ταξιάρχη του Χρυσού Φοίνικα (Ελλάδα), τον Ταξιάρχη των Γραμμάτων και Τεχνών (Γαλλία), το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Μακαρίου του Γ' (Κύπρος), το Special Grand Prix of the Americas (Μόντρεαλ), ενώ έχει βραβευθεί και από την Ακαδημία Αθηνών, από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, από το American Hellenic Institute στην Ουάσιγκτον και στο Κάϊρο και έχει ανακηρυχθεί επίτιμος Δημότης Λεμεσού, Montpellier (Γαλλία) και Ντάλας (Τέξας). Υπήρξε επίτιμος Διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Κύπρου και Θεσσαλονίκης και αναγορεύτηκε Διδάκτωρ Τεχνών στο Columbia College.



Για περισσότερο από μισό αιώνα ο Μιχάλης Κακογιάννης έθεσε νέα θεμέλια στην τέχνη του κινηματογράφου, του θεάτρου και της όπερας σκηνοθετώντας 15 ταινίες, 36 θεατρικά έργα και 7 όπερες στην Ελλάδα, τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, αποσπώντας τιμητικές διακρίσεις και βραβεία.

Οι παρακάτω πίνακες δείχνουν συνοπτικά τα έργα και τα βραβεία του.

Κινηματογράφος

Έτος	Τίτλος	Συμμετοχές σε φεστιβάλ και βραβεύσεις
1954	Κυριακάτικο ξύπνημα	Βραβείο Diploma of Merit στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου
1955	Στέλλα	Παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών το 1955, Βραβείο χρυσής σφαίρας καλύτερης ξένης ταινίας από την επιτροπή ανταποκριτών ξένου τύπου στο Hollywood το 1955.
1956	Το κορίτσι με τα μαύρα	Παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ των Καννών το 1956. Βραβείο χρυσής σφαίρας καλύτερης ξένης ταινίας από την επιτροπή ανταποκριτών ξένου τύπου στο Hollywood. Ασημένιο βραβείο στο φεστιβάλ της Μόσχας το 1958.
1958	Το τελευταίο ψέμα	Παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Κανών το 1958, στο φεστιβάλ της Μελβούρνης το 1959 και στο φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο το 1959. Βραβείο κριτικών Αγγλίας το 1959.
1960	Eroica	Συμμετείχε στα φεστιβάλ Βερολίνου και Λονδίνου το 1960, το 1961 κέρδισε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας.
1961	Χαμένο Κορμί	Επιλογή στο φεστιβάλ Καννών
1962	Ηλέκτρα	Συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών το 1962: Βραβείο καλύτερης κινηματογραφικής προσαρμογής, ήχου, Βραβείο διεθνούς ενώσεως νέων. Θεσσαλονίκη 1962: βραβείο καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, α' γυναικείου ρόλου. Ένωση Ελλήνων Κριτικών: βραβείο καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, α' & β γυναικείου ρόλου, α' ανδρικού, καλύτερης μουσικής. Βραβεία στα φεστιβάλ του Εδιμβούργου (1962), του Ακαπούλκο (1962), του Βερολίνου (1963). Υποψηφιότητα για Oscar καλύτερης ξένης ταινίας (1962) και εκτός από την υποψηφιότητα για Οscar πήρε συνολικά 25 διεθνείς διακρίσεις.
1964	Αλέξης Ζορμπάς	7 υποψηφιότητες για Oscar (ταινίας, σκηνοθεσίας, διασκευασμένου σεναρίου, φωτογραφίας, σκηνογραφίας, α΄ανδρικού ρόλου και β΄γυναικείου ρόλου. 5 υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και Βραβείο Διεθνούς Κριτικής
1967	Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά	Βραβείο Διεθνούς Οργανισμού Ειρήνης
1971	Τρωάδες	Βραβείο Διεθνούς Οργανισμού Ειρήνης
1974	Αττίλας '74	Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, Φλωρεντία
1976	Ιφιγένεια	Υποψηφιότητα για Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης παραγωγής. 3 βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
1986	Γλυκιά πατρίδα
1992	Πάνω, κάτω και πλαγίως
1999	Ο βυσσινόκηπος	Κρατικά βραβεία ΥΠΠΟ 1999 Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας Καλύτερων Σκηνικών Καλύτερων Κοστουμιών

Θέατρο

Έτος	Τίτλος
1954	Μια Γυναίκα Χωρίς σημασία
1954	Γαλάζιο Φεγγάρι
1956	Ο Αριστοκρατικός Δρόμος
1956	Βροχοποιός
1957	Gigi
1959	Η Κυρία με τις Καμέλιες
1962	Όμορφη Πόλη
1963 (13-14 Ιουλίου)	Τρωάδες
1963-1965	Τρωάδες
1964	Ξυπόλητη στο Πάρκο
1965	Ξωτικά μέσα στη Νύχτα
1965-1966	Τρωάδες
1966	Δαίμονες
1968	Ιφιγένεια εν Αυλίδι
1968-1970	Ρωμαίος και Ιουλιέτα
1972	Λυσιστράτη
1973	Οιδίπους Τύραννος
1975	Δεσποινίς Μαργαρίτα
1977	Βάκχες
1981	Σουίτα για Δύο
1982	Οι Τρεις Αδερφές
1983-1985	Ζορμπάς
1983	Ηλέκτρα
1989	Να Ντύσουμε τους Γυμνούς
1990	Ναν
1994 (21-22 Ιουλίου)	Ες Γην Εναλίαν ...Κύπρος 20 Χρόνια Μετά
1995-1997	Τρωάδες
1997-1998	Master Class
2001-2002	Μήδεια
2002	Όλα απ'την αρχή
2003-2004	Άμλετ
2005	Λυσιστράτη
2005	Κοριολανός

Όπερα

Έτος	Τίτλος
1967	Το Πένθος Ταιριάζει στην Ηλέκτρα
1972	Μποέμ
1982	Τραβιάτα
1987	Ιφιγένεια Εν Αυλίδι και Ιφιγένεια έν Ταύροις
1988, 1989, 1992	Η Μεγαλοψυχία του Τίτο
1994	Η Μεγαλοψυχία του Τίτο
1995	Μήδεια

Πληροφορίες - πίνακες: wikipedia.org

Γεννημένος το Φεβρουάριο του 1933, ο Κώστας Γαβράς ξεκινά από τα Λουτρά Ηραίας για να κατακτήσει τον κόσμο.

Η στράτευση του πατέρα του κι οι αγώνες που έδωσε με τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση, καθώς και η εκδίωξη ολόκληρης της οικογένειάς του με την απελευθέρωση, από τους νικητές του Εμφυλίου, επηρεάζουν βαθιά τον νεαρό Κώστα, ο οποίος αφού τελείωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα, θέλησε να φύγει στις ΗΠΑ, όμως δεν έγινε δεκτός.

Για το λόγο αυτό φεύγει για τη Γαλλία και γράφεται στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης στο Παρίσι, για να σπουδάσει Συγκριτική Φιλολογία.

Τις σπουδές του δεν θα τις ολοκληρώσει όμως, αφού λίγο αργότερα στράφηκε στον κινηματογράφο παρακολουθώντας το Institut de Hauntes Etudes Cinematographiques.

Δούλεψε σαν βοηθός σκηνοθέτη δίπλα στους Ρενέ Κλαιρ, Ιβ Αλεγκρέ, Ρενέ Κλεμάν, Χενρί Βερνέιγ, Μαρσέλ Οπιλς κ.α. Η πρώτη του ταινία ήταν το "Les Rates", το 1958.

Το 1965 θα κάνει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, η οποία ήταν ένα πολύ επιτυχημένο θρίλερ όπου πρωταγωνιστούσαν ο Υβ Μοντάν, η Σιμόν Σινιορέ, ο Ζακ Περέβ και ο Ζαν Λουϊ Τρεντινιάν. Τίτλος της "The Sleeping Car Murder" όπου εκτός από τη σκηνοθεσία, υπέγραφε και το σενάριο. Με αυτή κέρδισε το βραβείο Edgar Allen Poe, ενώ η ταινία θεωρείται σαν ένα από τα δέκα καλύτερα φιλμ της χρονιάς αυτής.

Τέσσερα χρόνια αργότερα το 1969 ο Κώστας Γαβράς θα σκηνοθετήσει την ταινία, που θα τον κάνει παγκοσμίως γνωστό, ακόμα και σε κείνους που δεν την έχουν δει. Ο λόγος για την ταινία "Ζ" με πρωταγωνιστές τον Υβ Μοντάν, τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την Ειρήνη Παππά. Επρόκειτο για ένα πολιτικό και αντιφασιστικό φιλμ, στο οποίο ο Γαβράς χρησιμοποίησε τεχνικές θρίλερ για να αποδώσει το σκοτεινό πολιτικό σκηνικό που δημιούργησε και εξέτρεφε το δικτατορικό καθεστώς της Ελλάδας. Σ' αυτή την ταινία δεν ήταν μόνο σκηνοθέτης, αλλά και παραγωγός, ενώ συμμετείχε και στο σενάριο κερδίζοντας μια υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας και βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών.

Στα χρόνια που ακολούθησαν έφτιαξε μια σειρά ταινιών, που δεν ήταν τίποτα λιγότερο από διαμαρτυρία και επίκριση στα καταπιεστικά καθεστώτα όπου αυτά υπήρχαν στον πλανήτη, χωρίς να κρύβει και μια έντονη αμφισβήτηση για τον Αμερικανικό παράγοντα.

Πρόκειται για τις ταινίες: "Κατάσταση Πολιορκίας" το 1973 με αναφορά στην Ουρουγουάη, "Ειδικό Δικαστήριο" το 1975, που του χαρίζει ένα ακόμα βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών, ο "Αγνοούμενος" το 1982 με την οποία κερδίζει Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου, το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών και βραβείο BAFTA καλύτερης ταινίας. Πρωταγωνιστές της ταινίας ο Jack Lemmon και η Sissy Spacek. Το 1982 είναι η χρονιά που έγινε διευθυντής του Cinematheque Francais.

Το 1977 μια άλλη ταινία του χαρίζει ένα ακόμα Όσκαρ (ξένης ταινίας). Δεν είναι άλλη από το "Madame Rosa" όπου πρωταγωνιστούσε η Σιμόν Σινιορέ.

Το 1983 ταράζει πάλι τα νερά εξοργίζοντας πολλούς με την ταινία του "Χάνα Κ" η οποία εξέφραζε μια φιλο - παλαιστινιακή άποψη.

Ακολούθησαν οι ταινίες "Προδομένος" το 1988 και "Music Box" το 1990 με την οποία κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου και η "Μικρή Αποκάλυψη" το 1993. Το 2003 κερδίζει το βραβείο Cesar καλύτερου σεναρίου, για την ταινία "Αμήν" η οποία όπως και το "Music Box" αναφέρεται στα εγκλήματα του ναζισμού.

Πιο αναλυτικά, η φιλμογραφία του Κώστα Γαβρά έχει ως εξής:

• 1958: Les Rates (ταινία μικρού μήκους) 
• 1965: Compartiment tueurs - Διαμέρισμα δολοφόνων 
• 1967: Un homme de trop - Μακί, τα λιοντάρια της κολάσεως 
• 1969: Z
• 1970: L'Aveu - Η Ομολογία 
• 1973: État de siège - Κατάσταση Πολιορκίας 
• 1975: Section spéciale - Ειδικό δικαστήριο 
• 1979: Clair de femme - Η λάμψη μιας γυναίκας 
• 1982: Missing - Ο Αγνοούμενος 
• 1983: Hanna K 
• 1986: Conseil de famille 
• 1988: La main droite du diable (Betrayed) - Το στίγμα της προδοσίας 
• 1989: Music box - Το μουσικό κουτί
• 1991: Pour Kim Song-Man 
• 1991: Contre l'oubli 
• 1992: La Petite Apocalypse 
• 1995: Lumière et Compagnie 
• 1995: À propos de Nice, la suite 
• 1997: Mad City 
• 2002: Amen - Αμήν
• 2005: Le Couperet - Το τσεκούρι 
• 2009: Eden à l'ouest - Παράδεισος στη Δύση
• 2012: Le Capital - Το Κεφάλαιο 

Πηγές πληροφοριών:wikipedia.org, arcadians.gr
Κείμενο: to e-periodiko mas

Δημήτριος Ελ Χούρι και Χαγκόπ Πακραντουνιάν μιλούν στα "Επίκαιρα" για την έκρυθμη κατάσταση σε Λίβανο και Συρία, αλλά και για τη θέση των ελληνορθόδοξων χριστιανών.




Συνέντευξη στην Ελένη - Βασιλική Μπαμπαλιούτα


Τα "Επίκαιρα" απευθύνθηκαν σε δυο ηγετικά πρόσωπα του Λιβάνου, που ζουν άμεσα την τραγωδία στη Μέση Ανατολή και τη γνωρίζουν από πρώτο χέρι. Πρόκειται για τον ελληνορθόδοξο πρόεδρο του κόμματος της Εγγύς Ανατολής Ροντρίγκ (ελληνιστί Δημήτριος) Ελ Χούρι και τον Αρμένιο πρόεδρο του κόμματος της Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας (TASNAK) και βουλευτή Χαγκόπ Πακραντουνιάν. Οι απαντήσεις τους παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον.

Ποια είναι η κατάσταση των διαφόρων εθνικών και θρησκευτικών κοινοτήτων στη Συρία και στον Λίβανο, ιδιαίτερα των Ελληνορθοδόξων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων;
Οι Σύριοι εγκαταλείπουν τα ιστορικά εδάφη τους στο βόρειο Ιράκ και στη βόρεια Συρία και έρχονται στο Λίβανο για να μετακινηθούν στην Ευρώπη. Αναγκάστηκαν τον τελευταίο μήνα, να εγκαταλείψουν τα χωριά τους μετά την απαγωγή 137 Ασσυρίων. Ορισμένοι από τους Ασσύριους αποφάσισαν να πολεμήσουν κάτω από την αιγίδα των τοπικών Κουρδικών δυνάμεων στη βόρεια Συρία.

Η Ελληνορθόδοξη κοινότητα υποφέρει επίσης. Προσπαθεί τώρα να οργανωθεί πολιτικά, μετά από μια μακρά περίοδο χάους. Υπάρχουν φωνές που ζητούν την οργάνωση μιας "Ειδικής Στρατιωτικής Άμυνας" στις Ελληνορθόδοξες περιοχές της Συρίας. Στην Εντέλμπ, μετά από μια εισβολή της Al Nusra, ο ελληνορθόδοξος ιερέας απήχθησαν και μετά αφέθηκαν ελεύθεροι. Διαβάζουμε επίσης στον Τύπο ότι πολλοί Αρμένιοι εγκαταλείπουν τη Συρία και μεταβαίνουν στο Ερεβάν. Πρέπει να πολεμήσουμε για να υπάρξουμε. Αυτή η γη είναι δική μας και δεν θα την αφήσουμε ποτέ, σε οποιονδήποτε. Είναι των Αγίων μας, του Θεού μας. Ποτέ δεν θα την εγκαταλείψουμε.

Κύριε Πακραντουνιάν, ο Λίβανος είναι γειτονική χώρα της Συρίας και επηρεάζεται άμεσα από τον πόλεμο, που μαίνεται εκεί, για πάνω από τρία χρόνια. Υπάρχει κίνδυνος οι εντάσεις μεταξύ των διαφόρων εθνικών και θρησκευτικών κοινοτήτων στη Συρία, ιδιαίτερα μεταξύ σουνιτών και σιϊτών, να διαχυθούν στο Λίβανο;
Ο Λίβανος έχει το μεγαλύτερο σύνορο με τη Συρία και επηρεάζεται περισσότερο από τους Σύρους πρόσφυγες, που φτάνουν σήμερα το ένα εκατομμύριο. Για μια μικρή χώρα όπως είναι ο Λίβανος, οι αριθμοί αυτοί είναι πολύ μεγάλοι και οδηγούν σε άνευ προηγουμένου πίεση στην οικονομία και τις υποδομές του. Ο Λίβανος και η Συρία συνδέονται μεταξύ τους με γεωγραφικούς, πολιτιστικούς, πολιτικούς και οικονομικούς δεσμούς και η κατάσταση στη Συρία, επηρεάζει αρνητικά το Λίβανο.

Από άποψη ασφάλειας, υπάρχει απειλή στις συνοριακές πόλεις μεταξύ Λιβάνου και Συρίας, όπως έχουμε δει κατά καιρούς τους προηγούμενους μήνες, κατά τους οποίους υπήρξαν απαγωγές και αψιμαχίες με τον συριακό στρατό. Τόσο όμως ο στρατός του Λιβάνου, όσο και της Συρίας είναι παρόντες στα σύνορα για να προστατεύουν το λαό των δύο χωρών από εισβολή ακραίων τρομοκρατών. Βέβαια και πριν τη συριακή κρίση, ο Λίβανος αντιμετώπιζε προβλήματα ασφαλείας. Και οι απειλές παραμένουν.

Δεν θα μπορούσα όμως να πω πως οι απειλές αυτές, προέρχονται από εντάσεις μεταξύ θρησκευτικών κοινοτήτων. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν ακραίοι στο Λίβανο, ο αριθμός τους όμως είναι πολύ μικρός. Η πλειονότητα των πολιτών του Λιβάνου πιστεύει στην ειρηνική συνύπαρξη και είμαστε περήφανοι ότι ζούμε σε μια συναινετική δημοκρατία, στο πλαίσιο της οποίας όλα τα δόγματα και οι θρησκείες προστατεύονται από το Σύνταγμα της χώρας και κανένα δόγμα δεν προσπαθεί να "ακυρώσει" το άλλο.

Ας μη ξεχνάμε ότι ο Λίβανος δοκιμάστηκε από μια σεχταριστική σύγκρουση δεκαπέντε ετών και οι πληγές επουλώνονται ακόμη. Τα πολιτικά κόμματα του Λιβάνου και οι ηγέτες των δογμάτων και των θρησκειών δεν θα ήταν τόσο απρόσεκτοι ώστε να επιτρέψουν να βυθιστεί και πάλι η χώρα σε εμφύλιο πόλεμο.

Ποια είναι η κατάσταση και η στάση των μικρότερων εθνικών και θρησκευτικών κοινοτήτων του Λιβάνου;
Ο Λίβανος είναι μικρός ως χώρα και άνοιξε την αγκαλιά του και καλωσόρισε ανθρώπους κάθε κοινωνικού στρώματος και από κάθε εθνική και θρησκευτική μειονότητα. Δεν είναι διαδεδομένες στο Λίβανο οι διακρίσεις φυλετικού, εθνικού ή θρησκευτικού χαρακτήρα. Αντιθέτως υπάρχει πνεύμα αλληλεγγύης και βοήθειας προς όλους όσους έχουν ανάγκη και προσέρχονται στη χώρα μας ως πρόσφυγες, διαφεύγοντας από αδικίες και δεινά. Υπάρχουν όμως πάντα οι λίγοι που γίνονται εμπόδιο, κάνουν διακρίσεις και παρεμποδίζουν τη θρησκευτική και εθνική ανοχή. Η Λιβανική όμως κοινότητα και οι αρχές που τη συνέχουν είναι ισχυρότερες, δεν μπορεί να διασαλευτούν από αυτές τις μικρές εξαιρέσεις. Οι μικρότερες εθνικές και θρησκευτικές κοινότητες στο Λίβανο, έχουν τα κοινωνικά και πολιτικά τους δικαιώματα και η ύπαρξή τους δεν απειλείται από καμιά άλλη ομάδα. Οι μικρές εθνικές και θρησκευτικές κοινότητες στο Λίβανο, είναι ασφαλείς.

Την 24η Απριλίου ήταν η επέτειος των 100 χρόνων από τη Γενοκτονία των Αρμενίων από τους Νεότουρκους. Πολλοί από τους λίγους Αρμενίους που επέζησαν βρήκαν καταφύγιο στη Συρία και το Λίβανο. Αντιμετωπίζουν τώρα οι Αρμένιοι διώξεις από τους φανατικούς ισλαμιστές στη Συρία;
Το έτος αυτό συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια από την Αρμενική Γενοκτονία, κατά την οποία χάθηκαν κάτω από την τουρκική βία περισσότεροι από ενάμισι εκατομμύριο Αρμένιοι. Οι Έλληνες, οι Ασσύριοι και πολλές άλλες μειονότητες δοκιμάστηκαν από τις φρικαλεότητες της τουρκικής διακυβέρνησης. Ακόμη και σήμερα μπορούμε να δούμε τις διακρίσεις εναντίον αυτών των μειονοτήτων στην Τουρκική Δημοκρατία.

Τώρα όμως βλέπουμε να διαπράττονται νέες φρικαλεότητες στη Συρία και το Ιράκ, όχι μόνο εναντίον των χριστιανών, αλλά κατά όλων εκείνων που συνυπήρχαν αρμονικά σ' αυτή τη γεωγραφική περιοχή. Οι Αρμένιοι όπως και όλοι οι πολίτες της Συρίας, αντιμετωπίζουν διώξεις και απειλούνται από τους φανατικούς στη Συρία και το Ιράκ. Ο φανατισμός δεν στοχοποιεί ένα μέρος μόνο του πληθυσμού. Ο φανατισμός είναι αρρώστεια που με τη διεθνή σιωπή και παροχή όπλων μετατρέπεται σε θανάσιμη επιδημία και υπερβαίνει τα συμφέροντα των παγκόσμιων δυνάμεων.

Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι ο φανατισμός και ο εξτρεμισμός δεν μπορεί να αποτελούν μέρος συμφερόντων καμιάς χώρας του πολιτισμένου κόσμου, ούτε βλάπτουν μόνο ένα μέρος της κοινωνίας. Δημιουργούν αναρχία και αποτελούν κίνδυνο για ολόκληρο το παγκόσμιο σύστημα.

Σε τι κατάσταση βρίσκονται οι ελληνορθόδοξοι χριστιανοί σε Συρία, Ιράκ και Λίβανο;
Στη Συρία και το Ιράκ η κατάσταση ασφαλείας επηρέασε δραματικά τους ελληνορθόδοξους χριστιανούς. Στοχοποιήθηκαν όπως και κάθε άλλη ομάδα του συριακού λαού και υφίστανται, δυστυχώς, την ίδια τύχη. Στο Λίβανο, όπως ανέφερα προηγουμένως, όλα τα δόγματα συνυπάρχουν, έχουν τα κοινωνικά και πολιτικά τους δικαιώματα και ασκούν ελεύθερα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Στο Λίβανο το υπάρχον σύστημα δεν θα υποχωρήσει κάτω από την πίεση και οι ελληνορθόδοξοι χριστιανοί, θα συνεχίσουν να ζουν ασφαλείς και ελεύθεροι, όπως και κάθε άλλο δόγμα, χωρίς την παραμικρή διάκριση ή διωγμό.